Buitenkampers in de Java Post
Pasar Ikan, Batavia
Het was waarschijnlijk ergens in de jaren ´80 dat buitenkampers, rondkijkende in hun kennissenkring, tot het besef kwamen dat hun oorlogsleed nergens werd erkend. De geinterneerden konden een beroep doen op de wetten voor oorlogsgetroffenen. Het verhaal van degenen die buiten het kamp waren gebleven en geen ‘bijzonder oorlogsgeweld’ hadden meegemaakt, vond echter nauwelijks gehoor. Misschien niet eens zozeer omdat de samenleving hen niet wilde begrijpen, maar meer omdat over deze groep zo weinig bekend was.
De reactie bestond daaruit dat de buitenkampers zich gingen roeren, en voor het eerst de aandacht vroegen die zij verdienden.
De achterstand werd echter nooit meer ingehaald. Het aantal publicaties over de groep buitenkampers is minimaal gebleven, niet in het minst omdat door de groep zèlf nauwelijks werd gepubliceerd.
Dit jaar wordt daarom over dit onderwerp een tentoonstelling georganiseerd in het Museon in Den Haag, en in september 2013 verschijnt een documentaire. Ook wij doen graag een duit in het zakje, door nog een keer aandacht te vragen voor artikelen in de Java Post waarin het lot van buitenkampers centraal staat.
Beter laat dan nooit.x
x
Batavia
Een kwestie van willekeur registratie, pendaftaran, Helfrich
Klapa Noenggal een mislukt landbouwproject
Halimoen Boekholt pro-Japans?
De ware aard van Halimoen een werkkamp van Van den Eeckhout
De Sakura Club dwangprostitutie
Weeshuizen in oorlogstijd Vincentius, Prapattan, Dorcas
Tussen recht en onrecht PH van den Eeckhout
De Glodok-affaire I slachtoffers of verzet?
De Glodok-affaire II slachtoffers of verzet?
De Glodok-affaire III slachtoffers of verzet?
Buitenzorg
De kinderen van Buitenzorg protestants kindertehuis en landbouwschool
Soekaboemi
Overleven op het internaat I weeshuis SOG
Overleven op het internaat II weeshuis SOG
Bandoeng
De kracht van het netwerk steunverlening
Twintigduizend onderbroeken steunverlening
Overleven op één ons rijst steunverlening
Kampleven buiten het kamp Molukse families in de knel
Allerminst een feest steunverlening
In opgewekte stemming I werkkampen
In opgewekte stemming II werkkampen
Soerabaja
Oorlogsjeugd in Soerabaja I prot. weeshuis Boeboetan
Oorlogsjeugd in Soerabaja II prot. weeshuis Boeboetan
Oorlogsjeugd in Soerabaja III prot. weeshuis Boeboetan
Belanda kira kira betoel registratie
Een melkboer in oorlogstijd voedsel op de zwarte markt
Malang
Een kwestie van onbegrip I Kaoem Indo, Dampit
Een kwestie van onbegrip II Kaoem Indo, Dampit
Overige
Merdeka in Hoogeveen nationalisten in de Banjoemas
Rawaseneng landbouwkamp voor arme Indo´s
Over kampen & kampen onderscheid soorten kampen
x
Java Post 
Hr. Bert,
Hierbij is ’t me niet bekend of dit al eerder ter sprake is gekomen op Java Post.
maar hier mis ik het wel. De DAMPIT-affaire.
De Dampit-affaire was de executie door onthoofding van 13 Nederlandse jongeren onder de 22 jaar door de Japanners in de bossen van Poedjong ten noordwesten van Malang op 5 juni 1945 tijdens de bezetting van Nederlands-Indië door Japan
Deze jonge jongens behoorden ook tot de zgn. ”Buitenkampers”
siBo
Pak Bo,
Het verhaal van de Dampit-jongens wordt verteld in de in dit lijstje onder Malang genoemde artikelen:
https://javapost.nl/2013/02/14/een-kwestie-van-onbegrip/
https://javapost.nl/2013/02/22/een-kwestie-van-onbegrip-ii/
Ik heb er net voor de duidelijkheid ‘Dampit’ achtergezet.
“De geinterneerden konden een beroep doen op de wetten voor oorlogsgetroffenen.” Ze bestonden dus voor de wet. Ze hadden een tjap. Ze vormden dus een groep (voorbijgaand aan alle verschillen binnen die groep). Ze stonden op lijsten. Ze hadden groepsbinding.
De buitenkampers was loslopend volk, daar kan je niets mee. Ik denk dat ik bij de Kenpeitai in Soerabaja wel op een lijst stond, maar dat gebouw is in de bersiaptijd volledig verwoest. En bij de Kenpeitai was je geen groep, je was altijd alleen! Zelfs met de luxe van een eenpersoonscel! Met eigen buitenkooi! Ik ken uit die tijd maar bitterweinig collega’s. En die zijn nu allemaal dood.
Would dearly love to converse with this person, maybe he could contact me direct. Sorry I can’t write in the Dutch language but I can read it. Regards, Michael Breeman ju26284@gmail.com
Tijdens de periode 1945 en 1949 zijn er zoveel onrechtmatigheden gebeurt en de Nederlandse regering van toen wist blijkbaar niet hoe ze daar mee moesten aangaan. In de wetten van vandaag wordt dat ook steevast genegeerd.
Hier een klein voorbeeld betreffende een meisje uit Malang. Oorlog eindigt 15-8-1945. Op 19 Augustus wordt een man/vader voor zijn huis dood geschoten/vermoord. Zijn 8 maanden zwangere vrouw en zijn oudste zoon van 12 stonden in de deuropening en zagen dat gebeuren.
De jongen van 12, nu 80, krijgt een uitkering. Op 9 September 1945, ongeveer 3 weken later, wordt een meisje geboren en ruim een jaar later sterft de vrouw en moeder. Babie/meisje beland in een weeshuis. Dit meisje is nu mijn vrouw. Haar broer die dat allemaal heeft meegemaakt, krijgt een uitkering. Mijn vrouw werd al twee keer afgewezen. Onlangs, een maand geleden, werd ik door mijn bezwaarschrift, door een ambtenaar uit Leiden gebeld en mij werd duidelijk gemaakt dat ze nergens recht op heeft omdat haar vader vermoordt werd 4 dagen na de oorlog. Hoe dan de broer?
Omdat hij als levend wezen en getuige was van de moord kreeg hij wel een uitkering.
Was het meisje dat al 8 maanden in de buik van de moeder lag dan geen levend wezen?
Ja, zei deze jonge ambtenaar, maar zij kon toen nog niet zien. IJskoude logica ten top!
Ik ben benieuwd of al die Buitenkampers ooit iets zullen bereiken, zeker als er ambtenaren in Leiden zitten, die op bovenstaande manier opereren.
Ronny
Mooie naam “Buitenkampers”. Jammer dat er geen RV’s toen bestonden, het doet je dan aan kamperen denken. Maar nu met alle humor terzijde, hat was geen lolletje speciaal toen de bevolking altijd op de loer lag om je met de tijd een kopje kleiner te hakken. Mijn vader en broer uit de trein gehaald en in drie dagen allemaal Japanse stijl onthoofd. Mijn andere broer door Brits Indiers net optijd gered, zou op de volgende nacht’s transport worden geladen als vee. Zoals men zegt, onze generatie sterft langzaam uit als de vlam van een kaars. We zeggen dan “Ik was daar eens”. Bedankt voor jullie medeleven.
R.Fermin; ‘buitenkamper’ is inderdaad een veels te mooie naam. ‘Buiten de kawat/ later gedek’ was in Ambarawa de aanduiding. (Mijn verhaal heb ik reeds op Indisch4ever gepost.) Echter mijn vraag nu; wat zijn RV’s? In mijn herinneringen; een complete Aziatische maatschappij met marcherende/zingende Inlandse scholieren, jongeren; ‘Awas la Ingris dan Amerika’, Antjorkenlah moesoeh kita! Itoe la Ingris dan Amerika…en dan met de roentjings richting mij en vriendje uitroepend; Blanda joegah!
Wij(ca 9/10 jr.oud)deden dan bevreesd een stap achteruit.Daarna nooit meer te dichtbij nontonnen/ liever in huis blijven.Een voorval uit die tijd; Bij het kijken naar een aankomende marcherende heiho groep, stonden een vriendtje met zijn moeder aan de overkant van de weg. Wij zwaaiden naar elkaar en zij staken toen de weg over om mij te ontmoeten. Terwijl elkaar begroeten marcheerden de groep heiho’s voorbij en hield plotseling op commando van de Japanse officier stil. De Jap stapte op ons af en mepte toen de nietsvermoedende moeder op haar beide wangen, onder het uitstoken van enkele Japanse kreten. Wij beiden blerren en de moeder apoen2 roepend. Wat bleek later; zij had het gewaagd om nog ‘voor de keizerlijke groep’ de weg over te steken.
Ter aanvulling van bovenstaande; Jaren later in Holland 2005, was ik bij de begravenis van deze vriend. Na de rouwdienst kwam zijn Hollandse echtgenote op mij af en…wist mij dit voorval in herinnering te brengen. Hij had het haar verteld. Zo’n impact had het op hem gehad. En (nu nog) ook op mij.
De Jap stapte op ons af en mepte toen de nietsvermoedende moeder op haar beide wangen, onder het uitstoken van enkele Japanse kreten.
En nog durven er mensen te zeggen dat de jappen nog niet zo slecht zijn.
Vandaag de dag denken de meesten nog dat hun keizer hun god is.
Ach ja Ronny Geenen vorig jaar was ik voor de zoveelste maal in Ambarawa, en stond daar nog steeds de treinwagon met de teksten Awas Andjing Nica”, Hantjoerkan Moesoehkita”‘ en “Merdeka atau mati”. Er zijn er blijkbaar nog steeds die denken dat de strijd nog steeds niet is afgelopen.
Neen Ambarawa en Banjebiroe zijn geen plekken voor gevoelige naturen.
Heer Vos, in Nederland zijn ze nog steeds op zoek naar de fiets van oma. Maar in Kamperland, in de wijk van ons vroegere vakantiehuisje, was de voertaal Duits. Er zaten nog drie Nederlandse bewoners.
ad.Ed Vos; ‘voor de zoveelste maal in Ambarawa’. Het is mijn geboorteplaats Bahrowoh! en de plek voor de familie gedurende de Jappen/bersiap tijd. Waar nu het monument is met de wagons ‘andjing nica etc.’ was in de Japanse tijd een bioscoop met in die tijd veel Nippon/Azia propaganda etc.Ik glipte/boloste af en toe er in. De weg vandaar naar de aloon2 , dat is de plek (ter hoogte van ‘hotel’?) waar het voorval heeft plaats gevonden. Eind 1944 brak zowaar hongersnood uit, doordat de Jap alles wat voedsel was opeiste. In mijn karong/juttezak broekje heb ik gebedeld voor geld op de station perrons. De opbrengst was prima. De reizigers hadden waarschijnlijk leed vermaak(?) met die ‘minta oewang- anak londoh’/bedelende Hollands kind. Een oude vrouw, broodmager hield bivak voor ons huis, schuins tegenover/bij de bocht naar het station(nu rest slechts een halve woning, door de beschietingen tijdens de besiap-toestand in 1996). Zij werd belaagd door een paar katjongs, die stenen naar haar gooide en nènèh gila/gek wijf riepen. Ik deed hieraan mee…….De volgende dag was zij dood. Haar lichaam verstijfd, vol met vliegen over gezicht en lichaam. Een handkar kwam er aan en haar lichaam werd er in gegooid. En wij (9jr.oud)…wij huilden en hadden zo’n spijt. Beste Ed, als je er weer naar toe gaat ; kasi salam!
@Hr Mertens, Een interessant verhaal over die plek waarover ik nog veel meer wil weten.
Het gaat dus om het palagan monument te Ambarawa.
http://www.astaga.nl/java/ambarawa-palagan/foto.htm
Voorts weet ik nog steeds niet waar die gevangenis annex bersiapkamp Ambarawa/Banjoebiroe exact lag .
Bestaat die plek nog?
Ik ken maar 1 gevangenis en dat is fort Ambarawa.
ad.Ed Vos; de benteng= de gevangenis. Een totok oom was bewaker geweest. Na 15/8/45 ca.begin sept, verscheen hij, compleet in een Nica outfit en begon alsof er niets was gebeurd de welbekende ‘koloniale houding’ aan te nemen- handen in de zij, lekas2 uitroepend etc.( de ex.gevangenen zongen in die tijd; ‘eens komt de dag dat Nederland zal herrijzen etc.) Het moment dat bersiap uitbrak werd hij door pemoeda’s, terwijl heel de familie ampoen2 riepen, uit huis,uit de armen van mijn tante gerukt en met een samoerai zwaard geslagen/gebeukt en naar die benteng gesleept. Die pemoeda’s hadden met hem nog ‘een appeltje te schillen’.Zij waren nl. zijn oud gevangenen geweest. Hij werd met anderen door de Gurkha’s gered. En vertrok in 1945 met gezin naar Holland om…. nooit meer terug te komen. (een vollediger beschrijving heb ik eerder op schrift gesteld op een mi ; bersiapsite van deze javapost.
“Mijn vader en broer uit de trein gehaald en in drie dagen allemaal Japanse stijl onthoofd. Mijn andere broer door Brits Indiers net optijd gered, zou op de volgende nacht’s transport worden geladen als vee. ”
—–
Wanneer gebeurde dit voorval, tijdens of na de oorlog?
Ik had verwacht een aantal verhalen te lezen over het buitenkampleven, want mijn mening is nog steeds dat het vooral tegen het eind van de oorlog was dat men het zwaar te verduren kreeg onder andere vanwege de hongersnood als gevolg van de voedseltkorten die de Japanners zelf hadden veroorzaakt.
Voorts over hoe de relatie was van de Nederlandse ‘buitenkampers” met de miljoenen inlanders die ook buiten de kampen verbleven.
Niets daarvan, wel verhalen over meppende en onthoofdende jappen die personen ronselden om te strijde te trekken aan hun zijde.
Maar goed, een merkwaardig verhaal over een buitenkamper las ik op internet, het gaat hier om de lotgevallen van iemand met de Duitse naam F.W.P.Karthaus (1900-1952).
http://www.iwicollectie.nl/aangespoeld.aspx?j=1900&id=46
Indrukwekkend verhaal van deze Duitse Indo. Mijn vader vertelde me eens het verhaal van zijn neef, die in die periode van de Duitse inval in Nederland, eveneens werd opgepakt en met Duitse Indo’s in het gevang kwam. Bij een voetbal wedstrijd te Soerabaja, dus mei 1940, werd de wedstrijd plotseling onderbroken en door de luidspeaker klonk de mededeling dat; Duitsland Nederland was binnen gevallen. Manmoedige verdediging etc.etc.en daarna ‘levende koningin’. Zijn neef, net ontslagen uit zijn betrekking bij een onderneming omdat zijn functie door iemand uit Holland werd ingenomen(velen vluchten toen al bijvoorbaat naar Indië), gefrusteerd door dit onrecht, verhief zich van zitplek en brulde met uitgestrekte nazi groet; ‘heil Hitler!’ Hij werd even later door de politie gearresteerd. Via een Oostenrijkse jongen(geboren in Ambarawa)=Duitser, eveneens opgepakt, kreeg ik een kopie van de Javabode 8 juli 1941 met pagina grote namenlijst getiteld; ‘Aan de schandpaal!’ met de namen van bovenvermelden. Ter info werd nog aangeven dat onderzoek nog gaande is en nog niet mag worden aangenomen dat zij ‘definietief’ geinterneerd worden. Verbeeld je, zo ging het in Indië anno voor de oorlog! Beiden zijn uiteidelijk, door de Japanse aanval, via Colombo, in een Nederlandse concentratie kamp!!! in Suriname; Het Joden Savannenkamp geinterneerd tot 1945. Samen met DD= Ernst Douwes Dekker= SetiaBudi, de oprichter van de Indische partij; Indië voor de Indiër, Los van Holland! Door Soekarno, geeerd met het ereteken en erkend ‘als de vader van de Indonesische revolutie’.
Mijn opa was een broer van deze Karthaus maar die verdween wel in het kamp
Die Japanse stijl was toch de Samoerai? Er loopt op dit moment een TV-reclame waarop je kan zien hoe ze die zwaarden smeden. En waar ze ook auto’s van maken. Die door ons worden gekocht. (niet door mij, ik heb geen auto).
Ja de fiets van oma is in Nederland al jaren populair. Evenals nu de Hollandse fiets van opa in Indonesie . Ik heb in Limburg gewoond en ben ook redelijk vaak in het Vlaamse Limburg geweest.
Vaak denk ik ook van: spreken is zilver, zwijgen is goud. Want het Limburgs van Kirchrai bijvoorbeeld, lijkt wel verdacht ergens op.
Wanneer je de resultaten van de verkiezingen (in die zuidelijke gebieden) nader bekijkt, denk ik daarnaast ook wat het resultaat betreft: het zal ergens wel een verkapte gevolg van een oorzaak in het verleden zijn.
Ik let op fora bijvoorbeeld ook op wie fel anti-Japan is. Japan was overigens een bondgenoot van Nazi-Duitsland, dus daar klopt iets niet. Verdringing?
.
Vaak denk ik ook van: spreken is zilver, zwijgen is goud.
Niet altijd Ed.
Spreken is zilver, zwijgen is Fout!
Ronny
Heer Ronny, het schijnt dat u de context waarin ik de spreuk “zilver, zwijgen is goud” aanhaal volledig ontgaat. Daartgenover plaatst u zonder blikken of blozen uw eigen waardeoordeel “Spreken is zilver, zwijgen is Fout!” Ik heb er totaal geen behoefte aan met iemand over waardeooredelen te discussieren die wat betreft Japanners woorden bezigt als ‘beesten moet je uitroeien”. Ausloeschen?
Voorts met iemand die op fora afgeeft op Mexicanen, moslims en andere bevolkingsgroepen die u niet aanstaan in uw land de US…
Maar u zult het toch wel met mij eens zijn dat de klokkenluider Snowdon er goed aan gedaan heeft – volgens uw redenering – om de spionagepraktijken van uw land te onthullen, en dat hij geen landverrader is.
Inderdaad zwijgen is fout wanneer daardoor onrecht voortbestaat, maar elk mens heeft toch wel zijn reden om te zwijgen. Maar in uw indo-wereld van openheid zal dat wel een fout mens zijn: sorry een foute indo.
Vaak denk ik ook van: spreken is zilver, zwijgen is goud. Niet altijd Ed. Spreken is zilver, zwijgen is Fout! Ronny
Heer Ronny, het schijnt dat u de context waarin ik de spreuk “zilver, zwijgen is goud” aanhaal volledig ontgaat. Daartgenover plaatst u zonder blikken of blozen uw eigen waardeoordeel “Spreken is zilver, zwijgen is Fout!”
Meneer Ed Vos, ik heb toch duidelijk geschreven de woorden “NIET ALTIJD”
En ik sta er nog steeds achter dat die japanners die zich hebben gedragen in het Padangse en de rest van Sumatra zoals beschreven in het boek van Lou Lanzing “Kura” beesten zijn en waren.
Hr Geenen dat u iets heeft tegen moslims, joden, caraibische mensen, om nog maar niet te spreken van al die Oostblok landen, dat wil ik best geloven.
Doch die fel anti-Japanse houding, en u (of uw zus) zelfs op scholen verkondigt (?) wie die Jappen werkelijk waren, zodat kinderen die nog nooit een Jappenkamp van binnen hebben gezien dat aan hun ouders gaan vertellen, intrigeert me.
Ik neem aan dat er op de scholen waar u die beestachtige Jappen naar de bommenregen verwijst geen kinderen zitten van Japanse afkomst?
Maar goed ik ben altijd geinteresseerd geweest in het taalgebruik (jargon) van groeperingen van dubieuze signatuur die ook in Indie actief waren en populair.
Doch die fel anti-Japanse houding, en u (of uw zus) zelfs op scholen verkondigt (?) wie die Jappen werkelijk waren, zodat kinderen die nog nooit een Jappenkamp van binnen hebben gezien dat aan hun ouders gaan vertellen, intrigeert me.
Ik neem aan dat er op de scholen waar u die beestachtige Jappen naar de bommenregen verwijst geen kinderen zitten van Japanse afkomst?
Maar goed ik ben altijd geinteresseerd geweest in het taalgebruik (jargon) van groeperingen van dubieuze signatuur die ook in Indie actief waren en populair.
Ik vraag mij af aan wiens kant U staat.
Mijn nicht die leerlingen op high schools verteld de ware toedracht van wat haar is overkomen is volgens mij een goed recht van haar, zoals:
1. De manier dat zei als 15 a 16 jarige niet wilde meewerken om als seks object gebruik te worden en dat ze daardoor flink rond gemept werd, waardoor ze vandaag aan de dag nog steeds een open barst heeft in haar hoofd. Zij kwam namelijk met haar hoofd tegen de rand van zijn bureau en naar aanleiding daarvan heeft ze nog steeds een evenwicht stoornis.
2. Dat onze grootmoeder, omdat ze door ouderdom niet instaat is om te buigen voor ieder jap in naam of de “goddelijke keizer” voor ons op de grond word gemept. En waarbij de andere japs er bij stonden te lachen.
3. Dat we ratten vingen om voor de zieken bouillon soep te maken, zodat ze konden aansterken.
4. Dat we als kind eten, zoal wilde varens (paku) binnen probeerden te smokkelen en dat een van de jongens als waarschuwing voor ons allen, zijn duim werd afgehakt.
5. Dat we 3 1/2 jaar bijna van de honger omkwamen.
6. Dat haar vader en mijn vader gemarteld werden met brandende sigaretten, elektrisch schokken, zweepslagen, met bajonet dwars door hun dijen werden gestoken en mijn vader werd ontman.
7. Dat mijn moeder, omdat ze niet gauw van de grond opstond, ook werd afgeranseld.
8. Dat we tot op heden door het gebrek aan voedsel en de benodigde Nutricia en vitaminen er lichamelijk nog steeds last van hebben.
Hier is een kranten artikel zoals zij aan een school die vertalen verteld, en ik kan je zeggen dat ik volgend jaar daar ook aanwezig bent.
http://www.utsandiego.com/news/2012/nov/08/annual-veterans-appreciation-day-gives-oceanside/
En misschien moet ik daar ook vertellen dat er ook afstammelingen van indo’s rondlopen, die ondanks wat er gebeurt is, toch er tegen zijn dat wij deze verhalen aan de kinderen van gemiddeld 16 vertellen.
Ik zal dan hun mening vragen.
In tegenstelling tot wat u elders beweert, heeft u veel zaken nog niet goed verwerkt, merk ik op.
Daar is overigens weinig mis mee, maar u gebruikt wel forums om al uw onverwerkte zaken te ventileren en die in andere vorm of bewoordingen ook tot uiting te brengen.
Die wilt u zelfs ook van de daken schreeuwen..
U plaatst hier een lijst van de martelpraktijken en de botte bijlmethoden van de Japanners, maar het zou mij niets verbazen dat de Amerikanen niet de zelfde martelmethoden zouden hanteren in de door hun bezette gebieden c.q. de gebieden waar zij vochten.
Martelen lijkt mij overigens ook niet slechts voorbehouden aan Japanners of typisch Japans, maar zoals u een en ander brengt komt het bij mij over dat dat wel het geval is.
En die martelverhalen vertelt u ook aan schoolkinderen?
Mij lijkt een getraumatiseerde leraar/lerares nou net geen goed voorbeeld voor schoolkinderen of om geschiedenisles te geven.
p.s. tot slot voordat het hier ongezellig gaat worden op deze vroege morgen: vertelt u de kinderen ook over de gevolgen van het gooien met atoombommen en napalm (op Japanners)?
p.s. tot slot voordat het hier ongezellig gaat worden op deze vroege morgen: vertelt u de kinderen ook over de gevolgen van het gooien met atoombommen en napalm (op Japanners)?
Voor mij blijft deze site bijzonder gezellig en ik kan er mee leven dat een ander een andere mening is toegedaan. Ik heb net met mijn nicht, die geen lerares maar gewoon iemand die haar echt gebeurde ervaring komt vertellen, gesproken. Deze uitnodigingen aan diverse instanties, zoals een plaatselijke hospitaal en diverse high schools zijn 16 jaar geleden begonnen, doordat haar kleindochter toen aan haar oma heeft gevraagd of zij haar oorlogsverleden op haar high school wilde vertellen. Dit had zo’n succes dat zij ieder jaar uitgenodigd wordt en nu ook door andere scholen om haar verhaal te vertellen. Intussen is er ook al een boek geschreven.
Het plaatselijke hospitaal Kaiser-Permanente bedankte haar in een brief waaronder ook vermeldt werd dat het hospitaal door haar verhaal een beter begrip heeft van mensen met oorlogservaringen.
Uw vraag over die atoombommen en napalm.
Haar antwoord: Dat was bittere noodzaak, want anders waren bijna alle Indo’s uitgeroeid geworden. Immers dat waren de Japanse bezetters van plan.
Is mevrouw Verkouteren van Fort de Kock en getrouwd met Vos van Sawahlunto familie van u?
Mevrouw Verkouteren was een vriendin van mijn nicht en heeft ook al die ervaringen van de jappen meegemaakt.
P.S. Voor alle lezers. Ik hoorde dat Irene Mouwen-Oost uit Zeist bij de herdenking van 15-8 het boek KURA! van Lou Lanzing aan Koningen, nu Princes Beatrix, heeft overhandigd.
Ronny
@Ronny Geenen,
Ik doe niet aan geneaologie, maar wel aan waarheidsvinding, en zowel het een als het ander , indien je het goed wil doen, vereist nauwkeurigheid.
1. Wat de vraag betreft mbt Verkouteren van Fort de Kock en getrouwd met Vos van Sawahlunto ben ik u het antwoord schuldig.
Ik weet het niet, maar dat zou best het geval kunnen zijn
2. Wat betreft het onderstaande en ik citeer
>quote>Uw vraag over die atoombommen en napalm.
Haar antwoord: Dat was bittere noodzaak, want anders waren bijna alle Indo’s uitgeroeid geworden. Immers dat waren de Japanse bezetters van plan
het volgende:
Bij mijn weten was het A. Hitler die een vooropgezet plan had om een etnische/bevolkingsgroep in haar geheel uit te roeien omdat hij die vergeleek met bacterieen.
Daarnaast waren homofielen en zigeuners ook in zijn ogen minderwaardig.
Het verhaal over een Japans plan om indo’s uit te roeien, is voor mij niet nieuw. Het fijne ervan weet ik niet, maar ik vermoed dat dit verhaal komt uit een bepaalde machteloos verpieterende indo-hoek en om welke achterliggende IDEOLOGISCHE reden dan ook verspreid in indo-land
Voor mij een reden om dit verhaal maar met een zak zout te nemen. Niets ten nadele van uw zus hoor of de lerares, ook indo’s waren in het verleden doelgroepen voor propaganda en ideologie.
Dat legereenheden gevangenen executeerden komt wel vaker voor. Een reden kan zijn dat die gevangenen een direct gevaar vormden voor die legereenheid.
Een andere reden zou kunnen zijn dat zo’n legereenheid verder moest trekken op haar veldtocht en zij geen zin had om gevangenen op sleeptouw te nemen.
Nederlanders deden dat ook tijdens de politionele acties, maar een en ander betekende nog niet dat zij het plan hadden om alle Indonesiers uit te roeien. Excessen noemt men dit, of men beschouwt deze als zodanig
Graag zou ik dan ook willen vernemen uit welke bron(nen) deze lerares deze kennis heeft geput.
Overigens zouden – indien het verhaal waar zou zijn – die Amerikanen nou werkelijk weten wie indo’s waren?
Dachten zij bij dat woord indo misschien niet aan Indonesiers?
Wel, in dit geval zouden die Indonesiers de Amerikanen wel dankbaar mogen zijn want die (de Amerikanen) hadden hen van een wisse dood gered.
Dit verhaal over het verborgen motief voor de Amerikaanse atoombommen komt mij geloofwaardiger over dan het motief van massa-executie van krijgsgevangen (indo’s)
The US decision to drop atomic bombs on Hiroshima and Nagasaki in 1945 was meant to kick-start the Cold War rather than end the Second World War, according to two nuclear historians who say they have new evidence backing the controversial theory.
http://www.newscientist.com/article/dn7706
Dit verhaal over het verborgen motief voor de Amerikaanse atoombommen komt mij geloofwaardiger over dan het motief van massa-executie van krijgsgevangen (indo’s)
Dat ik nog op deze wereld rondloop is dank zij die bommen. En het zou veel beter geweest zijn als ze op die god in Tokio hadden gegooid.
Het zwijgen @Ronny kan evengoed hiermee te maken hebben
ZIJ ZIJN ANDERS………KINDEREN VAN EEN JAPANSE VADER
http://icmonline.ning.com/profiles/blogs/zij-zijn-anders-kinderen-van-een-japanse-vader?xg_source=activity
Het zwijgen @Ronny kan evengoed hiermee te maken hebben
ZIJ ZIJN ANDERS………KINDEREN VAN EEN JAPANSE VADER
Ik heb diep medelijden met deze kinderen, omdat ze meestal niet het product zijn van echte liefde, maar meer van seksuele genoegdoening.
Echter wanneer zij ook nog hun goddelijke vader de keizer aanbidden, dan krijg ik heel andere gedachten over hun.
Ronny
Even mijn commentaar op dat artikel.
Of een relatie met een Japanse soldaat nu vrijwillig geschiedt of onvrijwillig is voor mij niet belangrijk. Dat het plaatsvond is zeker. Wat die onvrijwilligheid betreft,: ik las niet zo lang gelden een verhaal over een indische moeder die door de honger gedreven (ze had ook kinderen) zich gaf aan een Japanner. Dat deed ze natuurlijk niet uit hobby.
Wat die onvrijwilligheid betreft,: ik las niet zo lang gelden een verhaal over een indische moeder die door de honger gedreven (ze had ook kinderen) zich gaf aan een Japanner. Dat deed ze natuurlijk niet uit hobby.
Misschien is het waar van deze moeder, maar ik loop al veel te lang in deze wereld mee om zomaar al deze verhalen te geloven. Waarheden hebben heel vaak twee kanten en ik ben erg sceptisch geworden.
Ronny
Na het overlijden van mijn Eurasian schoonmoeder, heeft mijn vrouw haar “morele taken” overgenomen. Daaronder zit een maandelijks bezoek aan een nursing home, waar 88 jarige Vivian, een oude vriendin van Lulu, nog steeds heel goed meedoet.
Vivian heeft 4 zonen. Maurice, de oudste, is nu 69 en is van een Japanese vader.
We kennen Vivians verhaal – het is niet leuk om te horen, maar het doet ons steeds weer genoegen om b.v., op haar verjaardag, de vier broers met elkaar om te zien gaan en gelijkwaardig hun moeder eren.
Maurice bezoekt zijn moeder iedere dag.
Na het overlijden van mijn Eurasian schoonmoeder heeft mijn vrouw haar “morele taken” over genomen. Daaronder zit een maandelijks bezoek aan een nursing home, waar 88 jarige Vivian, een oude vriendin van Lulu, nog steeds heel goed meedoet.
Vivian heeft 4 zonen. Maurice, de oudste is nu 69 jaar en heeft een Japanese vader.
We kennen Vivians verhaal – het is niet leuk om te horen, maar we krijgen altijd genoegen om b.v., op haar verjaardag, de vier broers met elkaar om te zien gaan en hun moeder gelijkwaardig eren.
Maurice bezoekt zijn moeder iedere dag.
>>>>>>>>>>Na het overlijden van mijn Eurasian schoonmoeder heeft mijn vrouw haar “morele taken” over genomen. Daaronder zit een maandelijks bezoek aan een nursing home, waar 88 jarige Vivian, een oude vriendin van Lulu, nog steeds heel goed meedoet.
Vivian heeft 4 zonen. Maurice, de oudste is nu 69 jaar en heeft een Japanese vader.
We kennen Vivians verhaal – het is niet leuk om te horen, maar we krijgen altijd genoegen om b.v., op haar verjaardag, de vier broers met elkaar om te zien gaan en hun moeder gelijkwaardig eren.
Maurice bezoekt zijn moeder iedere dag.<<<<<<<<<<<<<<
Geweldig verhaal, Bill. En zo hoort het ook in een goede familie band.
Ik vind het nog steeds opmerkelijk dat het zolang geduurd heeft voordat een paar overlopers (Dahler en van Eeckhout) Indische Nederlanders probeerden over te halen om van kamp te verwisselen. Is daar iets meer over bekend.
En hoe waren de verhoudingen tussen de Indo’s en de locale, Indonesische bevolkingBersiap gewacht, vele Indsichen waren toch voor het overgrote deel lands kinderen.
En wat deden de Nationalisten met de Indische Nederlanders of werd tot de Bersiap gewacht.
En waarom zwegen de Indische Nederlanders over deze periode, uit schaamte????
Ik heb het ook steeds over mijn ervaringen in de bersiap. Maar je moet wel oppassen, het was maar een korte periode. Je ziet in de bersiap gelijkenissen met gebeurtenissen in de Franse revolutie. Stadsproletariaat, werkloos, brodeloos, hongerig, heel gevoelig voor opzwepen. In mijn ervaringen heeft de bersiap zelf weinig van doen met de echte nationalistische revolutie. Heel opmerkelijk dat die bersiap zo snel door de Brits-Indische militairen werd neergeslagen. Terwijl die militairen zelf thuis ook in een dekolonisatie waren verwikkeld. Mountbatten was niet voor niets huiverig voor de inzet van deze militairen in een koloniaal conflict.
Wat mij nu intrigeert in de bersiap is waarom de zwijgende buitenkamper Bussemaker in fel anti-Indonesische taal over de bloederige zijde van bersiap schreef als ware de derde wereld oorlog in alle hevigheid was uitgebroken . Zo fel zelfs dat voor hem niet Japan de grootste vijand was maar Soekarno, i.c. de Indonesiërs.
En waarom zwegen de Indische Nederlanders over deze periode, uit schaamte????
—-
Het antwoord hierop ligt al besloten in het woord BUITEN-kamper, i.e. buitengesloten vanwege al die kampverhalen.
Het verhaal van het gedwongen sokken moeten breien voor de Jap, is minder spectaculair dan een verhaal over de aanleg van een spoorlijn waarbij je tien keer per dag lens werd geslagen omdat je niet voor een Jap boog. Indien je zou vertellen dat je als horlogemaker voor de Jap werkte, komt dat ook al over dat je dat vrijwillig, als hobby, deed.
Overigens dat sokken breien komt niet van mij af maar van deze website
http://www.museon.nl/buitenkampers
“Hebt u dwangarbeid voor de Japanners verricht, zoals het ontginnen van grond, het werken op de sawahs”
Ontginnen van grond of het werken van sawah’s is sowieso al nodig al was het maar voor de kost , en daar waren die Inlanders goed geschikt voor.
Wanneer ik deze tekst lees dan zou ik als buitenkamper denken: Het zal me tijd wel duren, mij nemen ze toch niet serieus. Ik loop een blokje om, of bezoek een gelegenheid voor buitkampers, leg een keu of een kaart. Neem een slokje bier, grapjes maken. Sateetje erbij misschien?.
Zo, mooie dag geweest.
Neen , Peter van den Broek, u had uw vraag zo moeten stellen: Heer Bussemaker wat deden u en uw familie tijdens uw buitenkamptijd?
En dat bedrijf dat u en de uwen toen runde, was dat gedwongen of geschiedde dat op vrijwillige basis?
Dhr Somers
het gaat mij er niet om dat het maar een korte hevige periode was maar meer om wat in die periode precies met de Nederlanders cq Indische Nederlanders gebeurde. Het is toch opmerkelijk dat in die korte periode tussen de 15.000 en 20.000 Nederlanders spoorloos verdwenen danwel vermoord werden waarover in de gschiedenisboeken weinig tot niets vermeld wordt.
Ik heb de indruk, maar dat kan ik niet staven, dat de Nederlandse instanties er weinig aan gelegen hebben om de sporen van de slachtoffers te achterhalen.
Het is niet alleen een van de bladzijden van de Nederlandse Geschiedenis die onbeschreven is maar dat ook veel slachtoffers geen definitieve rustplaats hebben.
Ik heb de indruk, maar dat kan ik niet staven, dat de Nederlandse instanties er weinig aan gelegen hebben om de sporen van de slachtoffers te achterhalen.
Het is niet alleen een van de bladzijden van de Nederlandse Geschiedenis die onbeschreven is maar dat ook veel slachtoffers geen definitieve rustplaats hebben.
Nog sterker, ik heb de indruk, dat de Nederlandse Instanties het liever willen vergeten en zo gauw mogelijk. Nederland heeft nu niet bepaald een eerlijke rol gespeeld. Althans dat heb ik de laatste 10 jaren wel geleerd. En ook de verschillende websites hebben mij dat doen geloven.
Wat is gemakkelijker dan de doofpot?
Slachtoffers die gevonden zijn (heb er zelf voor het Rode Kruis in Soerabaja aan meegewerkt) zijn begraven. Eerst in noodgraven, later herbegraven. Het lukte vaak niet de identiteit te achterhalen, ook lukte het niet altijd de resten afzonderlijk te herbegraven. Dat werden dan verzamelgraven (een nette naam voor massagraven). Tot zover hebben ze dus een waardige laatste rustplaats gekregen, hulde aan de Oorlogsgravenstichting! Er zullen ook velen ter plaatse begraven zijn door de plaatselijke bevolking zonder kenmerken. Een onbekend aantal zal in de kali terecht zijn gekomen. Vanwege dit alles zal het aantal slachtoffers voor altijd heel veel nullen bevatten. Met het misbruik dat hiervan kan worden gemaakt in de wilde verhalen van resp. Nederlandse en Indonesische kant. Het enige wat goed bekend is, zijn de aantallen op de erebegraafplaatsen. Wel oppassen, hier kunnen ook mensen liggen die in die periode ‘vanzelf’ zijn gestorven, maar noodgedwongen in zo’n noodgraf zijn terecht gekomen. Eigenlijk maakt het mij allemaal niet uit. In Soerabaja (Kembang Kuning) zijn twee tantes begraven, mijn (Indonesische) Oma is nooit teruggevonden. Het enige dat ik graag zou willen is dat deze slachtoffers bij de Nationale Herdenking in Den Haag mogen worden genoemd.
Met de tijdsbeperking voor de bersiap wilde ik alleen aangeven de periode waarin de massale roofmoorden mee hebben gelift met de eerste nationalistische acties. Naderhand waren het meer losstaande rampokpartijen.
Als ik de verschillende verhalen lees, dan weet men WIE is zoekgeraakt maar men weet niet HOEVEEL mensen zijn zoekgeraakt in deze periode.
Als men over het aantal slachtoffers heeft dan spreekt men over schattingen tusen de 15.000 en 20.000 mensen maar weet men dan wie is zoegeraakt. Er zou toch ergens opgeschreven zijn wie in die periode is zoekgeraakt of is dat weer moeilijk.
Militairen hebben een Onbekende Soldaat, misschien kunnen we een standbeeld oprichten van de Onbekende Indische Nederlander, dus allen die niet meer teruggevonden zijn. Misschien kan daar op 15 Augustus bij stilgestaan worden
“Archief van tranen” heeft nogal wat discussie opgeleverd over het aantal Europese slachtoffers. De enige historicus die de cijfers zo hoog inschat is Bussemaker. Zijn schattingen zijn naar mijn oordeel overtrokken, niet alleen mbt de oversterfte waarover hij spreekt, ook mbt het aantal zoekgeraakten.
Zie:
https://javapost.nl/2012/08/30/archief-van-tranen/
https://javapost.nl/2012/09/03/bersiap-in-cijfers/
https://javapost.nl/2012/09/14/het-rode-kruis-kende-de-waarheid/
Het laatste wat ik hoorde is dat Bussemaker het had over 14.000 vermisten .
Hij blijft deze groep vermisten noemen en niet ‘doden’ .
Daarmee houdt hij een slag om de arm wat er werkelijk gebeurd is met hem.
De cijfers zijn betwistbaar, maar zeker is wel dat het aantal doden van 3500 die tientallen jaren genoemd is, een ondergrens is . Het gaat hier om bewezen gevallen, redelijk bewezen was dat zij dood waren.
En niet vergeten dat het hier om Europeanen gaat. Hoeveel niet-Europeanen zijn gedood, vermist en komen niet voor in de statistieken.
http://indisch4ever.nu/2012/08/12/presentatie-archief-van-tranen/#comment-30044
In die tijd was er natuurlijk geen Nederlandse overheid of Indonesische gemeentelijke instantie waar je een vermissing kon melden. Je wist niet eens of er iemand was vermist. Wel kon je in sommige grote steden bij een informatiepost van het Rode Kruis terecht. Die hadden grote lijsten over mensen die gevonden waren. Je kon ook zoekformulieren invullen. Kijk hiervoor op “Kamppapieren
Geplaatst op 12 april 2013 door .Indisch4ever
Jan Somers stuurde deze foto’s en mail naar aanleiding van mail 5 in een topic ontvangen mails”. Geweldig werk van het Rode Kruis, onder primitieve omstandigheden. Meest vrijwilligers.
Vreemd is wel dat van die mogelijkheid weinig gebruik werd gemaakt. Er was geen vadertje staat meer die voor je zorgde, je moest voor jezelf zorgen.
Het is opmerkelijk hoeveel Indische onderwerpen als toen ca 25 jr.gelen, wederom aan de orde komen op Javapost. Echter nu zo intens en snel door de pc.Bij het verschijnen van het Koninkrijk der Nederlanden in de tweede wereld oorlog, 1985-1989, delen 11 t/m 14 werden stevige polymieken in krant en tijdschriften ‘uitgevochten’. Toen, met typemachine, kopiëren en met brief+ postzegel opzenden, werd behoorlijk censuur toegepast. Vele op/bemerkingen over Japanse kamptijd/Indo’s/bersiap/Chinezen etc. die nu ook op diverse sites aan de orde zijn, waren toen ook hot items. Toen waren vele ‘hoofdrol spelers’, die het zelf hebben meegemaakt, nog in leven.Nu is het ook mogelijk via google de kranten en bladen uit die tijd ‘te lezen’.
De bijdragen, ook de mijne, verschenen in de Telegraaf/Nieuws van de Dag 29/91985(Zwarte Piet) en in het blad De Tijd; Het laatste woord, dd 10,24,31 jan. en 14 febr.1986. dr.L.de Jong en het comité Geschiedkundig eerherstel. Lees ook bovenvermelde boeken!, die mi. een compleet beeld geven wat eens Indië is geweest. Volledig, omdat ook alle kritieken/discusies/restricties etc. van historici,hoofdrolspelers, wetenschappers etc. in de delen 13 en 14 zijn opgenomen.Een meelezer van dr.de Jong heeft mij verzekerd dat ‘die fanaat’, de Jong toen alles wat gepubliceerd is,zelfs dagboeken,notities etc. over Indië heeft gelezen/bestudeerd/bediscuseerd voordat het in de boeken kwam. bestaat
Er bet
Aanvullend; Er bestaan ook nog de; Wetenschappelijke delen van deze serie maar dan met uitgebreide vermelding van de bronnen. De Jong heeft ook zelfs een reis naar Indonesië ondernomen om met Indonesische historici, hoodrol spelers te kunnen
spreken. In de Telegraaf van 18/11-1988 werd gemeld;Werk van dr.L.de Jong ook in het Indonesisch! Na deze periode zijn nog vermeldings waardig(recent); Stef Scagliola; Last van de oorlog, Poeze/Schulte Nordholt; De roep om merdeka,Hans Meyer; In Indië geworteld. Voer voor ‘diehards’!
Wat is er gebeurt met the “steurtjes” ( van Pa van der Steur) die een poosje in het huis van de Sijnja’s naast de brug van de Boenga weg waren ondergebracht nadat ze met de trein van Semarang naar Batavia / Meester Cornelis werden ge-evacueerd?
Eind 45, begin 46 naar ik aanneem?
Toen ik in die tijd in Soerabaja voor het Rode Kruis werkte bij twee ziekenhuizen, kwam een groep Steurtjes (ca. 18 jaar oud?) voor een verpleegkundige opleiding in die ziekenhuizen werken. Ik weet niet waar ze vandaan kwamen. Die komst was eind 45, begin 46, ik weet het niet meer precies. Een paar namen: Loeki Mauwer, Tiny Soesman?
Maar u zult het toch wel met mij eens zijn dat de klokkenluider Snowdon er goed aan gedaan heeft – volgens uw redenering – om de spionagepraktijken van uw land te onthullen, en dat hij geen landverrader is.
O ja, ik ben er mee eens dat hij dat aan de kaak stelt. Het schijnt heel normaal te zijn, democratie of niet, dat regeringen gekozen door een volk, zich misdragen tegen het volk.
Echter een correctie. U heeft het over uw land. Ik woon in de US echter ik bezit nog steeds het NL paspoort. Ik beschouw mij het liefst als een wereld burger (Teveel soorten bloed).
De indonesiers van chinese afkomst hier in de US noemen zich CIA (Chinees-Indonesian-American)
Voor de geintersseerden:
http://www.vanstockum.nl/boeken/indie-en-indonesie/geschiedenis-oorlogs-1940-1945/nl/oorlog-en-overleven-buiten-japanse-kampen-young-r-9789073202702/
Op pagina 115 staat een historische beschouwing van een ene Bussemaker die ooit had beweerd dat indos’s geen schriftelijke traditie hebben (maar wel een orale?) en bij rechtstreekse vragen over zijn buitenkampverleden een overlevingstactiek ontwikkelde en als antwoord gaf dat hij in Ambarawa had gezeten (pagina. 118).
Het boek is overigens gefinancieerd vanuit het Gebaar.
Ivm het boek wil ik de naam Okke Norel extra vermelden (petje af voor die in Magelang geboren persoon voor zijn info op internet)
Okke Norel ging zich in zijn laatste levensperiode op zoek naar zijn Indisch verleden. Op zijn initiatie ontstond de werkgroep Buiten kamp kinderen (BKK)
http://www.buitenkampkinderen.nl/?action=bkk_menu_item_action&bkk_menu_item_id=1
Ik denk dat de Heer Somers gelijk heeft dat na de Japanse capitulatie I, bij afwezigheid van enige Nederlandse overheidsinstantie (zaten te slapen in Australie) , het Rode Kruis de enige organisatie was die gegevens over vermisten verzamelde hoe moeilijk het ook was om vast te stellen of iemand vermist of gewoonweg weggevlucht was..
Ik heb van dhr. Bussemaker begrepen dat zijn bewering “dat indos’s geen schriftelijke traditie hebben (maar wel een orale?) ” louter en alleen zijn veronderstelling is, die niet door enige feiten wordt gestaafd. Maar hij vindt het wel een geloofwaardige veronderstelling….pourparler …. ik denk dat zijn bewering een eigen mythisch leven is gaan leiden … Maar als je alle Indische (of Indo origin) schrijverij achter elkaar zet dwz van 1930 tot 1990 (een representatieve steekproef) dan kom je toch tot heel andere bevindingen. Zet je dat af tegen de totoks en hun kinderen dan kom je ook tot heel andere bevindingen. Wie leeft dan in lijn met de traditie