Natuurlijk was het allemaal heel anders met me gegaan als ik een halve eeuw eerder was geboren. Dan had ik net als mijn ouders de crisisjaren meegemaakt, en de oorlog. Dan had ik misschien nog échte armoede meegemaakt, maar vast en zeker ook nog écht geloofd in een God die het allemaal zo had voorbestemd. En misschien had ik in mijn jeugd mijn idealisme wel vorm gegeven door naar Indië te gaan om daar bestuursambtenaar te worden, of planter, of journalist.
Omdat ik echter ben geboren een jaar of vijf nádat Indië Indonesia was geworden heeft dit er allemaal niet ingezeten. En dus was het niet meer dan toeval (?) dat ik via mijn studie en werk in Nederland met de geschiedenis van Indië in aanraking ben gekomen. Jarenlang werkte ik voor de overheid en de Stichting Pelita in het kader van de uitvoering van wetten voor oorlogsgetroffenen, en jarenlang heb ik verhalen mogen lezen van mensen die wél veel eerder waren geboren. Verhalen die me nooit meer hebben losgelaten.
m.s. Christiaan Huygens
Een paar weken voor de inval van de Duitsers in Nederland werden een oom en tante van me samen met hun dochtertje in Amsterdam door mijn ouders uitgewuifd. Met het m.s. Christiaan Huygens vertrokken ze naar Indië. Veel erger dan in Nederland kon het er niet zijn, dachten ze, er was hoop op toekomst. Op 28 april 1940 stuurden ze nog een kaartje uit Genua: “Alles goed”. Hun toekomst in Indië hebben ze niet meer gevonden. Zes jaar later kwamen ze terug in Nederland, met een kist vol kampherinneringen. Gebroken.
“Je lot ontloop je niet”, zeiden mijn ouders, en misschien hadden ze wel gelijk. Je kunt dan wel op de SDAP stemmen, of geloven in de wederopstanding, sommige dingen overkomen je gewoon. Mijn oom en tante konden toch niet weten wat híer zou gaan gebeuren? En zelfs áls ze het hadden geweten, wat zou er van ze zijn geworden als ze hier waren gebleven? Hoe het ook zij, hun toekomst in Indië hebben ze moeten achterlaten, net zoals duizenden van hun lotgenoten.
Soms is het goed de dingen op te schrijven. De Java Post zal me hopelijk helpen om het allemaal een beetje te begrijpen. En misschien ook anderen inspireren om hun ervaringen vast te leggen.
Welkom in Nederlands-Indië! Welkom bij de Java Post!
Bert Immerzeel
(op het forum schrijf ik onder de naam Buitenzorg)
Java Post 
Beste Bert,
Wat een geweldige mooie site. Ik zal mijn sitebeheerder vrager om de link te maken. Hartelijke groet,
Flory
Lieve Allemaal,
Ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik ben John van Sterkenburg, bijna 91 jaar en op zoek naar mijn correspondentie-vriendin Lottie Rüben, ruim 50 jaar geleden, gewoond hebbende te Soerabaja, Dj. R.A.Kartini 33 Indonesia. Begin 1960 verhuisd naar Dordrecht. Hierna diverse malen contacht gehad, maar ben nu het spoor geheel bijster. Zij moet nog wel in leven zijn. Graag uw aller medewerking. Bij voorbaat viendelijk dank. Mijn Email-adres is: johnvansterkenburg@kpnmai.nl
Dag Bert,
Bien étonnés de se trouver ensemble op dit prima platform.
Hier heb ik ook letterlijk en figuurlijk een kist vol kampherinneringen van mijn ouwelui en twee oudere zusjes in beheer, en ook nog filmmateriaal uit plm. 1938 uit Sumatra’s Oostkust. Je ziet daarop o.a. me opa (toen ca. 70 jaar) in een gebreide wollen spencer en met tropenhelm op z’n hoofd de rustig dampende vulkaan Sibayak beklimmen. Heur slapende zuster Sinabung is recent ontwaakt, zo hebben we kort geleden kunnen lezen.
Dit betreft dan wel een ander eiland dan Java, maar als het gaat om 1942-1945, dan moeten we de familiefocus toch daarheen verplaatsen. Daarover zal ik je nog wel eens nader berichten. Verhalen genoeg, evenals luchtpostbrieven, en foto’s van voor en na die tijd.
Het was me wat, en het blijft altijd.
Tot snel, Gj.
Beste Bert,
ik vind jouw site heel inspirerend. Rustig van beeld, en zeer gedegen van inhoud.
Ik zal er zeker vaak langskomen.
succes en groeten van Humphry Goes
Ja, dit lijkt me wel een intersante site de Java post, daar mijn ouders ook in Indonesie hebben gewoond en oorlogslachtoffers zijn geweest na een gouden tijd.
Het is hun altijd bijgebleven mijn moeder die toendertijd 12 jaar geweest was in de Jappen tijd heeft er wel degelijk trauma’s van overgehouden, die wij als haar kinderen elke dag aan hoorden.
Groetjes Vera Severing – Frangoulakis
2 reacties:
– mooie site
– aan diegene met filmmateriaal: check eens of het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum er wellicht belangstelling voor heeft.
http://instituut.beeldengeluid.nl/
Geachte heer Immerzeel:
Ik ben geboren in 1936 in Bandoeng, heb in vier jappenkampen gezeten. Sinds 1959 woon ik in Canada.
Ik ben erg geinteresseerd in de geschiedenis van Ned. Indie. Mijn oom en tante in Zuid-Afrika werden gelokt om naar Indie te gaan door de Ned. ambassadeur daar, na de Duitse inval in Nederland. Dit staat allemaal beschreven in het boek “Tjideng Reunion” van Boudewijn van Oort. Van Mevrouw Maudy van Raamsdonk-Angenent kregen we uw Indo Prive aflevering. Dit opent een heel nieuwe wereld van interessante gebeurtenissen, waar we niets van mochten weten in de jaren ’50s.
We bestelden het boek “Op zoek naar Grenzen” van Elly Touwen-Bouwsma om te begrijpen wat er in de Nederlandse politiek allemaal gebeurd is en waar we totaal geen begrip van hadden.
Complimenten voor je site Bert!
Erg fraai en goed van opzet.
Beste Allemaal.
Bij toeval ben ik deze prachtige ” Java Post” website tegen gekomen.
Het doet mij meteen terug denken aan het voormalige Nederlands-Indie,
daar waren vroeger diverse dagbladen met aan het eind een Post,
zoals de Soerabaia Post en nog veel anderen.
Ik ben nu nog steeds hier en daar aan het kijken, bekijken en aan het lezen.
Java Post bevat heel veel nuttige informaties voor de Indische-Nederlanders en anderen.
Er zijn heel erg veel allerlei soorten Indische groups sites, weblog, blog, log en website,
maar er zijn weinig die zoveel nuttige informatie bevatten als deze Java Post.
Veel Indische sites hebben een forum om met elkaar gezellig te gaan ngobrol(kletsen) en ook om tegen elkaar in discussie gaan, maar er zijn niet veel Indische sites die zoveel informatie publiceert als deze ” Java Post”
Salam Hangat dan Selamat Weekend
= Hartelijke Groeten en Prettige Weekend.
Zaterdag 19 februari 2011,
Ben Vink van het IndoForum.
Bravo..!
Heel goed voor alle Indische-Nederlanders en anderen in heel Nederland en buiten Nederland.
Veel informatie over de Indische-Nederlanders van toen en van nu.
Gegroet,
Ineke.
Wadoeh….!!!!
Djempol deze site.
Geweldig van de eigenaar van deze site.
Echt goed deze site voor alle Indo’s.
Alle Indo’s moeten deze site kunnen vinden en goed lezen.
Groeten van mij
Albert de moderator van ICM en Indisch-Culturele-Erfenis
Een heel leuke reactie…… Echt de “Tjalie Robinson” taal! Ik zelf ben een (gewone) Indonesische zonder huidskleur problemen… Maar omdat ik een jaar 1932-er ben, schrijf en spreek ik (alhoewel NIET foutvrij) Nederlandsch. Dag allemaal……
Dag meneer Immerzeel,
Waarschijnlijk ben ik googlend op het molukse eiland Haroekoe, waar mijn ouderlijke roots liggen ooit op uw site terechtgekomen. Uw site vult leemtes in mijn onderontwikkeld historisch besef. Had er nooit echt gericht belangstelling voor, maar met mijn 60 jaar voel ik nu een grote behoefte om in geschiedkundig perspectief meer te willen weten: politiek, economisch, geografisch, volkenkundig, militair. Ook om mijn dochter van 14 daar het e.e.a. van mee te geven. Op dit moment hecht ze echter aan andere, zeg maar meer toekomstige prioriteiten. In haar peuter- en kleutertijd heeft ze gelukkig wel alles van Tante Lien opgesnoven. H.G!!! Eppeson Marawasin
Dag mijnheer Immerzeel en ook mijnheer Eppeson,
Wat een toeval, toch ja. Mijn moeder van 71 en ik hebben deze avond uw site doorgespit op info over Buitenzorg, daar zij hier in de oorlog is opgegroeid. Wij willen namelijk komende zomer met ons gezin als 3e generatie stukken van indonesie bezoeken.Ook in deze vakantie gaan we het eiland Haroekoe bezoeken, aangezien ook daar, Molukse, roots liggen. En nu zie ik dat u daar ook naar op zoek bent geweest.. Het zal voor ons moeilijk worden aangezien mijn overgrootmoeder van opa’s kant, Pattynama, al op Java zat. Ook brengen we een bezoek aan Saparoeha, waar overgrootvader van oma’s kant, Pattypeilohy, zijn voorouders heeft.
We zullen uw site dan ook vaker bezoeken en hopen veel input te vinden voor onze rootsreis.
Groet
Familie ijsendoorn
Heren Immerzeel and Eppeson, net als met andere, hartelijk badankt voor uw website. Hiermede kunnen vele (verloren) landgenoten weer met elkaar in kontakt komen, en de jongere generaties die vele vragen over hun herkomst hebben en geschiedenis achterhalen. Zalfs ik, als odere generatie zijnde, komt heel wat interessante gebeurtenissen van onze geschiedenis the vernemen. Ga zo door.
Hey Sylvia Scholren, ik heb in 1952/53 met een family IJzendoorn in het Hotel-Pension Kasteel van Antwerpen in Baarn doorgebracht. Daar deze een Nederlandse familie was denk ik niet dat het fanilie kan zijn, of misschien wel? Heb mijn “roots” ook in de Molukken t.w. de Hoekstra familie van Amboina. Helaas is van die grote familie bijna niemand van overgebleven. Kontakt via meerdere websites niet gelukt. Hoe is de situatie nu in de Molukken betreffende the geloofsvervolging van Christenen en de vrijheid van reizen in dit gebied van Indonesia?
Dit bedoel ik dus.De persoonlijke beleving van feitelijke gebeurtenissen weer gegeven. Kan ieder ander tot naslag werk dienen ook nog eens. Bert Immerzeel goed initiatief.
Zal na de confrontatie met oud zeer in Indonesia een verslag schrijven, weliswaar na de afsluiting van mijn boek. Wie weet samen, tegelijk. Nogmaals Bert Geweldig. Zo blij in geschreven te zijn. Groetjes, ellen hauwert
Beste Bert Immerzeel,
George Hanekamp bracht mij op de hoogte van uw uitstekende website. Ik zal de website vermelden in de Newsletter van de August 15/1945 Foundation. Onze organisatie heeft ongeveer 200 leden in Southern Ontario.
Ook zal ik de website vermelden in de Tempo Dulu Journal een magazine met 150 abonnees in Canada. Dit blad streeft hetzelfde doel na als uw website, nl. het voorkomen dat de unieke geschiedenis van het voormalige Nederlands Indie in de vergetelheid raakt.
Voor Indieveteranen in Canada, die ongetwijfeld geinteresseerd zijn in uw website zou U de volgende twee groepen kunnen benaderen voor vermelding van Uw website in hun contactorgaan:
De ex-Mariniers hebben hun contactblad Contact Mariniers Canada.
Red. Ane de Keyzer Email: adekeyzer1113@rogers.com
Alle Indieveteranen krijgen natuurlijk het blad Checkpoint – Maandblad voor Veteranen
Redactie Checkpoint: checkpoint@veteranen.nl
Met vriendelijke groet,
Bouke de Jong.
Beste Bert,
Chapeau voor je interessante website. Ik ben zelf geboren en getogen in Indonesia, om precies te zijn op 31 mei 1953 in Tenggarong (Kalimantan Timur/Oost Borneo). Ik heb hier met mijn ouders, broers en zusters gewoond en geleefd en in 1961 naar Jakarta verhuisd, waar we in september 1964 naar Nederland zijn geëmigreerd (zgn. `’Repatrianten/`Spijt op tanten). Ik lees nog steeds diverse Indonesische (on)line kranten en ga al ruim 30 jaar, ieder jaar naar Indonesia. Zo blijf op de hoogte van alle economische-, politieke- en religieuze aspecten wat zich dagelijks in Indonesia afspelen.
Ik vind je website heel interessant en put veel informatie omtrent het `’ verleden`’.
Indonesia is en blijft mijn land, in hart en ziel en als God het mij (en mijn Indonesische vrouw) toelaat, dan hoop in – na mijn vervroegde pensionering – terug te gaan naar Indonesia.
Heel veel geluk met je website, ik zal er heel regelmatig naar kijken en lezen over alle leuke, minder leuke en verfrissende wetenswaardigheden.
Suc6 en Tuhan Memberkati (God’s zegen),
Raymond van Diest
Beste heer van Diest,
Wat een toeval, mijn vrouw is ook van Tenggarong, wij zijn in April in Samarinda getrouwd, maar de adat ceremonie werd in Mei 1958 dat vijf dagen duurde, in Tenggarong gevierd. Na mijn promotie van de KMA in 1956 werd ik in Julie 1957 in Samarinda geplaats, en blijf voor twaalf jaar in Oost-Kalimantan, in Balikpapan, Tarakan, Sanga-Sanga. Ik heb de binnenstreken van Oost-Kalimantan door gekruisd Oost-Kalimantan is nu de rijkste provincie, en Kutai Kartanegara de rijkste regentschap. Er is veel veranderd, positief en negatief. Maar Tenggarong blijf schoon, en om het jaar wordt er een Erouw (een upacara adat kraton) gehouden. Mocht u Indonesia bezoeken Tenggarong is wel de moeite waard. Dagelijks zijn vier of vijf flights naar Balikpapan, en daarna drie uur rijden naar Samarinda of Tenggarong, hotels beter in Samarinda.
Heer van Diest en familie, ik wenst u het allerbeste en hoop dat u en familie nog de kans neemt om Indonesia te bezoeken en Tenggarong niet voorbij laten gaan. Tuhan melindungi kita semua. Amin
Het verhaal van de oom en tante en kinderen die vlak voor 10 mei 1940 naar Indië gingen klinkt aandoenlijk. Wim Kan en Corrie Vonk overkwam hetzelfde. Mijn vader heeft hem nog meegemaakt in Birma/Thailand. Ik heb een oom en tante en kinderen die het tegenover gestelde meemaakten. Ze waren met verlof in Nederland toen de Duitsers binnenvielen. Overigens hoop ik deze site nog vaker te kunnen bezoeken.
Sangat bagus, ‘meneer’! (Bahasa Indonesia)
Na enig grasduinen, ontdek ik eindelijk een waardige site wat betreft ‘tempo doeloe’.
(Heb net negen maandjes in de oud-kolonistische stad Semarang op Java gewoond. Daar woonde ik in een gastgezin met als doel me te verdiepen in de cultuur, geschiedenis, taal..)
Maar van de dingen die ik hier lees, merk ik niets meer daar. Wel staan de oude, verlaten kolonistische gebouwen in het ‘kota lama’ (oude stad) te verkommeren.. of worden bruusk gesloopt voor logge shoppingmalls. Met lede ogen stel ik vast dat de huidige Indonesiers niets meer weten van hun eigen historie. Zeker mijn generatie; jongeren. Toen ik even door het geschiedenisboek van een klasmaat bladerde, werd er bitter weinig over Indie vermeld. Vooral dan Soekarno, Golkar, overwinning, onafhankelijkheid, etc.. (Nationalisme, daarentegen!) Multatuli kent men wel, maar leest men niet wegens “voorbij”.
En daar schuilt het probleem: die onwetendheid, roekeloosheid van hogerhand leidt tot het “vergeten” van belangrijke feiten. Zoiets zou niet mogen.
Mijn fascinatie omtrent Nederlandsch-Indie werd daardoor versterkt.
Deze site is de moeite waard voor zij die hetzelfde ervaren, oud, of jong en onervaren, -zoals mij.
Sukses !
Bert, wat een aangename verrassing om deze site per toeval te vinden. Ik zocht op Google naar sites die iets met het eiland Java van doen hebben, en ik vond deze. Ik overdrijf misschien, maar ik heb een goudmijntje gevonden. Als ik nog hier iets aan toe ga voegen dan ben ik bang dat het het aureool verdwijnt. Daarom mijn welgemeende hartelijk dank.
Felix.
In september 1939 vertrokken mijn ouders, broer en ik op de Johan van Oldebarneveld naar Ned. Indie om de oorlog, die al uitgebroken was in Europa, te vermijden. Na de aanval op Pearl Harbour ontvingen mijn ouders drie telegrammen uit Zuid-Afrika om naar dat land uit te wijken omdat de Japanners Ned. Indie konden aanvallen. Mijn ouders schreven terug: “Not necessary.” Toen kwam de oorlog in Ned. Indie toch. Juridisch bestond Nederland niet meer. Duitsland had Nederland de oorlog verklaard en Nederland gaf zich over. Dit is zoals het moet in de wetten van oorlog. Mijn vraag is nu of de Nederlandse regering in ballingschap, in London, wettelijk het recht had om de kolonie opdracht te geven om aan Japan de oorlog te verklaren? De kolonie bestond nog wel, maar Nederland alleen in naam. Ed Kerkhoven.
Dat is een hele goede vraag! Ik heb begrepen dat de nederlandse regering in ballingschap ook de nederlandse vrouwen en kinderen in Indie op zeker moment verbood om uit te wijken naar Australie. Alles omdat Nederlandse staatsburgers, ook in tijden van gevaar, hun eigen land niet mochten ontvluchten. Als gevolg daarvan zijn nodeloos veel vrouwen en kinderen in de jappenkampen overleden. En degenen die het overleefden werden, terug in Nederland, met de nek aangekeken. En evenmin is tot nog toe door de Nederlandse autoriteiten erkend dat deze mensen op dat moment op Nederlands grondgebied hebben geleefd.
Een laat antwoord: ‘Nederland’ is niet belangrijk. Het gaat om het Koninkrijk der Nederlanden, volgens de grondwet van 1923: Het Koninkrijk der Nederlanden omvat het grondgebied van Nederland, Nederlandsch-Indië, Suriname en Curaçao. Met het veroveren van Nederland (en Indië) ging het koninkrijk niet verloren. Vroeger (bijv. 17e eeuw) wel, conquest in een rechtvaardige oorlog. Denk aan de verovering van Jakatra: “’t geheele land van Jaccatra door ons in een rechtveerdige oorlog met de wapens geconquesteert is;”.
In Nederland (en Indië) had het leger gecapituleerd, niet (het bestuur van) het Koninkrijk. (ook bijvoorbeeld de Koninklijke Marine niet). De soevereiniteit is niet verloren gegaan, de Duitse (en Japanse) bezetter kan als zaakwaarnemer worden opgevat. Dit is overigens volkenrechtelijke theorie. Duitsland had (geloof ik) Nederland alleen buiten gevecht gesteld om de handen in het Oosten vrij te hebben. Japan had het voornemen tot het stichten van een grote invloedssfeer, de Nanyo. Alle Europeanen moesten worden verwijderd uit de Aziatische samenleving. Daarom werden de Europeanen geïnterneerd, in afwachting van definitieve verwijdering. En na de eindoverwinning op de boot naar Europa. Volgens het vigerende volkenrecht niet rechtmatig, maar ja, Japan was de sterkste! Volgens het vigerende volkenrecht had na de Japanse capitulatie het Koninkrijk nog steeds de soevereiniteit in Indië. De theorie heeft hier voor veel bloedvergieten gezorgd, tot de formele soevereiniteitsoverdracht in 1949.
Wat heeft u een mooie website gemaakt!
Als kind van een Indische vader ben ik jaren geleden op zoek gegaan naar zijn Indische moeder die hij na terugkomst (± 1954) in Nederland nooit meer heeft gevonden. Dankzij internet heb ik haar kinderen uit het tweede huwelijk gevonden. Internet brengt alles zo dichtbij. Mooi.
Met vriendelijke groet uit een in 2003 geëmigreerde Nederlandse naar Zuid-Afrika, in 2007 geëmigreerd naar Italië en in 2008 weer terug geëmigreerd naar Zuid-Afrika (want dat misten we zo). Carolina Dagevos-Millin, Strand (Kaapstad)
Gefeliciteerd met het 100e artikel. Djempol!
Dan ben je ongeveer even oud als ik; ik heb echter niet door mijn werk veel van Indie mogen en kunnen terug vinden.
Ik zie echter wel veel geestverwantschap. Dat je maar veel mag schrijven.
Ik zal proberen een boek uit La Palma weg te halen dat beschrijft hoe het vooroorlogse bestuur al de plannen maakte hoe Indie onafhankelijk te maken, met behulp van minder radicale een voor het eilandenrijk betere (want voldoende opgeleid) mensen uit de plaatselijke bevolking. En daar wat tzt over schrijven. Helaas is het anders gegaan, door de jappen.
Groeten,
Wim
Beste Bert,
Complimenten voor jou prachtige site. Ik zal het vaker bezoeken. Ik heb ook een paar addressen by WP maar ze zijn in het Indonesisch of Engels. Omdat ik een doodgewoone persoon ben schrijf ik niet zoveel over mezelf, maar ik verzamel meer geschriften van de hand van mijn vader Dr. G.S.S.J. Ratu Langie en vertaal het (of laat het vertalen). Mijn site is een beetje rommellig maar mischien vind je wel wat dat je interesseert.
Lani
Ik ken de naam van uw vader. In Djakarta zat ik op de Paul Krugerschool 2, een Nederlandse lagere school, aan de Djalan Dr SamRatulangi, voorheen Djalan Assem Baru. Schoolhoofd in de vijftiger jaren was de heer Barink. Terugkeer naar Nederland in 1958 omdat Nederlands onderwijs in Indonesië op korte termijn werd opgeheven.
Met vriendelijke groet, Jaap de Bruin
Toen ik na de Bersiaptijd in de 10de Battajon DP camp woonde had ik van 1946 tot 1948 op de Paul Kruger School gestudeerd, maar deze was op de Parapattan Weg gelegen, tegenover de Oranje Kerk. Van 1948 t0t en met 1952 op the CAS school op de Tegal weg dicht by Menteng Poelo. Er waren eens fotos ge-posr van de PK school ook op de nietwe lokatie. Wat was er in die tussentijd gebeurd? Het is mij verteld door een person die daar was geboren dat de 10de Battaljon Camp tijdens WWII een Jappenkamp voor burgers was geweest. Deze persoon wilde er meer over weten, maar haar moeder an grootmoeder wilden er nooit over spreken. Bert, kan ji mij er meer van vertellen zodat ik het haar kan doorgeven. Ook ben ih zeer geinterezeerd te vernemen wat er in de eerste week van November 1945 om het 10de Battaljon kmp en Kramat in dat gedeelte van Batavia zich heeft plaats gevonden. Wat ik mij nog herinner is drie dagen van hevige gevechten, honderden peolopors afgeslacht en een bloed bad gaande door Ambonese and Manadonese KNIL militairen onder leiding van “oom Kaki panas”. Wij hadden dat alles aangezien van het kamp uit. Een gebeurtenis dat mij toen als vijfjarige tot op heden is bijgebleven, Pas in de 1980s vernam ik van mijn fanmilie dokter hier in Phoenix dat ik hierdoor altijd aan de PTSD, Post Trauma Syndrome Decease, heb geleden en nooit ervoor was behandeld. Vele kinderen die van Indonesia in Nederland kwamen leden aan te PTSD vanwege de oorlog en de Bersiap tijd en waren er NOOIT voor behandeld geworden. Anyway, bedankr voor alle informaties. Hartelijke groeten vanuit Phoenix, Arzona.
Heer Hoekstra, graag wilde ik u het volgende voorleggen over uw syndroom wat in Nederland anders genoemd wordt. Het is nog tamelijk nieuw om het beestje een naam te geven.
De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) is een classificatiesysteem waarin internationale afspraken zijn gemaakt over welke criteria van toepassing zijn op een bepaalde psychische stoornis op basis van (nieuwe) wetenschappelijke inzichten. Het is nadrukkelijk géén diagnose-handboek. Het stellen van een diagnose gebeurt door uitgebreid en nauwkeurig psychiatrisch onderzoek volgens de daarvoor geldende richtlijnen.
Prof. dr M.W. Hengeveld heeft wijzigingen opgesteld in DSM-5 t.o.v. DSM-4.
Onder Psychiatric news van American Psychiatric Association lees ik
Changes to ICD-10-CM codes for DSM-5 Diagnoses. published online september 292017,
:Revised ICD-10-CM codes for 2018, released by the National Center for Health Statistics (NCHS), took effect on October 1. The list included new, updated, or deleted codes for diagnoses in ICD-10-CM, including some 65 codes related to mental health conditions in DSM-5. All practitioners and payers must use the codes.
Lieve Help!
Allemaal niet doen. Iets naars hebben is één, een naam geven is twee, maar dat is toch niet nodig. Ga op zo’n leeftijd het medische/psychiatrische circuit niet in. Veel weten is veel verdriet. Ga genieten op de Pasar Malam! En geniet van de jaren die je nog gegeven zijn. Er is zoveel te genieten in de wereld! Probeer in ieder geval tevreden te zijn met wat je hebt.
@Probeer in ieder geval tevreden te zijn met wat je hebt.@
Dat heb ik nu. Tijdens mijn werkzame periode voor mijn 70 heb ik gewerkt met als goal nooit meer arm te zijn. Had daarom geen tijd gehad om te denken over de periode voor mijn 20ste jaren. Dat heb ik pas de laatste 10 jaar gedaan. Als ik het ook in mijn jonge jaren had gedaan, was ik misschien ook in een tehuis terecht gekomen en zeker niet in de US.
Mijn man en ikzelf waren blij verrast het artikel te vinden over de tante van mijn man.
Mevr. Uckerman-Tempelaars. wij wisten dat er een schriftje moest zijn waarin zij het een en ander had opgeschreven. Inmiddels wisten wij ook dat het origineel bij het NIOD ligt. Nu hebben wij het via uw site kunnen lezen. hartelijk dank hiervoor.
Door zoeken naar gegevens over de familie Haccou , waar ook ter wereld, op deze site terecht gekomen. Veel leed kunnen lezen, dit mag allemaal nooit vergeten worden!
Beste Paul,
Een wat late reactie, maar ik ben zelf ook nog steeds op zoek naar “losse einden”, maar ik heb denk ik wel veel informatie over Haccou’s wereldwijd, mocht je interesse hebben laat dan weten.
Vriendelijke groet Rob Haccou
Prachtige website die wellicht menig antwoord kan geven aan mensen die op zoek zijn, naar hun wortels, verhalen over hun geboortegrond, die van hun ouders, de geschiedenis van een land dat ons, op welke wijze dan ook, ergens verbinden kan.
Zelf ben ik geboren in Djambi in 1955 en in 1958 verhuisd naar Afrika.
Mijn vader werkte al voor de oorlog bij BP, mijn moeder was verpleegster bij het Rode Kruis.
Indie gaat gewoon in je bloed zitten..
Chapeau!
Ik heb op de Java Post gestemd als beste geschiedeniswebsite; ¿Wie volgt? En dan ook nog een gratis exemplaar van het Historisch Nieuwsblad ontvangen. Mooi toch!
Joyeux Noël et Bonne & Heureuse Anneé .
Hi Bert
zoals beloofd , verslagje ! terug van Indonesia. 1. Het Pandu kerkhof te Bandung is niet meer dan een rommelig restje van graven met een dwarsdoorsnede van een enorme autobaan erdoor en overheen.. Staand op een soort plateau iets onder de autobaan kan men het veld overzien. Het is niet aan te raden via het voet/fietspad erheen te lopen. Tussen de graven door, die als bewoning dienen voor de daklozen en armen. 2. Datzelfde geldt voor Kembang Kuning te Surabaya. Waar het aanblik bij de ingang alleen al afstotend is. Echter het Ereveld is een verademing van ruimte , schoonheid in alle zin van het woord.Het OGS doet er dus heel goed werk.Men kan er slechts terecht via een poort die wordt open gedaan op afspraak.3. Het ouderlijk huis te Bandung is nog in zeer goede staat. De inwoner wenste anoniem te blijven ondanks vooraf schriftelijk verzoek en ongestoord. In Surabaya werd ik welkom geheten dankzij de correspondentie vooraf .en mocht er rondom me verwonderen over de veranderingen. De Amerikaanse Ambassade nog steeds de buur wordt goed bewaakt. Getuige de check up na mijn visite door de MP, die grondig te werk ging.Zelfs het feit dat ik security guard was voor de USArmy werd nagetrokken en naderhand met salueren en : you must be familiair with the procedures.Apologies .. accepted..van mijn kant en respectvol salueren. En dan Indonesia blijft een prachtig land. Goddelijk mooi land. = nog hartelijk dank voor je reactie een dag voor vertrek.Overigens ik maakte foto;s van het Nederlands kerkhof in Bogor planten tuindateren uit de 17e en 18e eeuw.. namen zichtbaar. OK ..Groetjes en dank je nogmaals , Ellen Hauwert
In 2007 wou ik op het Pandoe (opzettelijk: oe!) Kerkhof het graf van mijn grootvader bezoeken. Ik wist alleen de datum -in 1943-, dat was voor een bereidwillige employé voldoende om mij in het verwonderlijk goed bewaarde registratieboek de ligging aan te wijzen. Het was keurig met de hand geschreven. Het bleek echter onmogelijk om het graf terug te vinden. Bijna alle grafstenen, voor zover nog aanwezig, waren zwaar overwoekerd, maar het ergste was dat de nummering dezelfde volg(wan)orde had aangenomen van de roulette. # 36 lag broederlijk naast # 748 en tegenover 1295. We kregen ongevraagd assistentie van zes of zeven vrijwilligers, die plotsklaps bedrijvig heen en weer draafden en over graven sprongen. Vanaf allerlei plekken riepen zij ons voortdurend getallen toe die soms in de buurt van het gezochte nummer kwamen, maar meer niet. Toen het gevoel me bekroop dat die knapen dit ofwel regelmatig deden of het handig hadden geïmproviseerd, en dat ze gewoon op een fooi uit waren, gaf ik het op
Dag en nacht verschil met het er vlak naast gelegen Ere-Kerkhof, dat dan ook wordt onderhouden door de Oorlogsgraven Stichting. Tien minuten later vond een vriend die met mij was meegekomen, het graf van zijn grootvader terug zonder een meter te ver te lopen.
Groet,
Federico Bär
Hoi Bert.
Mijn naam is Rossy de Winter.Ik ben pas vandaag door een vriend van mij (Roland Pfaff) op deze
site geattendeerd .Een schitterend idee van jou .Tof kerel dat je er over begonnen bent.
Ik ben ook van Ind komaf en daarom voor mij zo interessant maar ook tijd rovende site maar ik lees vele art met interesse en wens je nog heel veel succes met je site.
Rossy
Beste Bert,
van harte geluk gewenst met jouw geweldige site, een juweel tussen de vele andere vergelijkbare sites! Ik heb Nederlandse, Duitse, Chinese en Indonesische voorouders en ben in 1936 te Malang in Oost Java geboren. De Indische geschiedenis blijft me boeien!
Met dank en vriendelijke groet,
Henry
Hai Henry, leuk om je op de site van Java Pos te ontmoeten.
Groetjes,
Bas Dubbelaar
Malang
Beste Bert,
Is de Holy Ghost over jou neergedaald? Fantastisch dat je een vergaarbak heb kunnen ontwerpen waar de Indo zijn / haar herinneringen kwijt kan of uit kan halen. Misschien dat er hiermee ook meer aandacht gegeven kan worden aan een hele grote groep “vergeten Indo’s” die misschien wel voor de Japanse kampen gespaard is gebleven, maar niet voor een weeshuis (een ander soort kamp). Ikzelf ben in 1940 in Semarang geboren en heb in 1944 mijn beide ouders verloren. Moeder is op 2 januari 1944 aan tuberculose overleden en vader is omgekomen bij de ondergang van de “Junyomaru”. Na het overlijden van mijn moeder werd ik door een tante naar een weeshuis voor Chinese kinderen gebracht. Later werd ik overgeplaatst naar een weeshuis voor Indische jongens. Ik kan je wel vertellen dat ik tussen 1944 en 1965 (het jaar waarin ik “werd bevrijd”) door een hel ben gegaan al heb ik toen ook wel leuke dingen meegemaakt. Wat mij tot nu toe nog vaak steekt is dat aan deze groep/mijn soort Indo’s nooit aandacht is gegeven of over is gepraat. Misschien kan jouw site daar verandering in brengen. I hope so.
Beste Arno,
Ik zou graag een stukje schrijven over de weeshuizen in Semarang, echter, ik weet niet of ik daarvoor voldoende materiaal heb. Een dagje in de leeszaal van het Katholiek Documentatiecentrum in Nijmegen zou daarbij helpen, alleen daarvoor ben ik voorlopig niet in de gelegenheid. Maar goed, wat niet is kan komen.
En laat die Heilige Geest maar zitten. Allemaal eigenbelang. Ik vind stukjes schrijven leuk, verder niks.:-)
Verhaal of geen verhaal, ik hoop dat de kinderen uit “de andere kampen” ofwel weeshuizen ook wat meer aandacht zullen krijgen. Verhalen over de kampen vind ik verschrikkelijk en ik zal die niet bagatelliseren, maar daar ben ik voorlopig klaar mee.
Weeskinderen hebben het wat betreft voedsel en kleding destijds misschien wel veel beter gehad dan de kinderen en hun ouders in kampen, maar hun leed was en is naar mijn mening minstens net zo groot. Ik hoop dat je binnen niet al te lange tijd met een stukje over dit onderwerp kunt komen en wens je veel succes.
Beste Arno,
De Java Post schenkt relatief heel veel aandacht aan het buitenkampleven, en ook aan de kinderen buiten het kamp. Ik noem hier de artikelen ‘weeshuizen in oorlogstijd’ (vooral over Batavia); ‘Overleven op het internaat’ (Soekaboemi); ‘ Kinderen van Buitenzorg’; ‘Kampleven buiten het kamp’ (Ambonezen in Bandoeng).
Andere soortgelijke artikelen zullen ongetwijfeld volgen…
Voor een eensluidende story (ouders door oorlogsomstandigheden verloren) , zie verhaal op http://www.imexbo.nl
Beste Arno,
Je hebt gelijk dat er nog heel weinig artikelen geschreven zijn over
de oorlogsellende en ontberingen die veel indo’s hebben moeten
ondergaan in de vele weeshuizen in Indonesië tijdens die Japanse
bezetting (1940-1945) en de bersiap periode erna. Er moet meer
bekendheid worden gegeven zo dat het voor degene die toen al
die oorlogsellende hebben meegemaakt ,en deze pijnlijke
herrinneringen die al begin te vervagen vanwege ouderdom, uit
de verhalen die bekend worden gemaakt,dankbaar gebruik kan
maken om hun eigen ellendige ervaringen van toen weder om
uit de vergetelheid te halen en om nu te verwerken. Reken maar dat
er nog veel verborgen oorlogsleed onder de oudere Indische
mensen zitten die toen de Japanse bezetters hebben meegemaakt.
Mijn vrouw die nu 75 jaar is ,en als kind van 3 jaar terecht kwam in
het weeshuis van Pa van der Steur te Magelang (1940-1945)
heeft als kind door de oorlog veel ellendige ontberingen moeten
ondergaan.Welliswaar zat zij niet achter de prikkeldraad zo als in een
kamp,maar de omstandigheden waar ze zitten is even ellendig,er was
van alles een gebrek, soms was er helemaal niets te eten , van de
honger aten de kinderen pisangschillen, vele kinderen werden
doodziek,en er stieven vele kinderen.
Mijn vrouw is nu op zoek naar lotgenoten die toen met haar als
kind gezamenlijk bij Pa van der Steur gezeten hebben tijdens die
periode (’40-’45) om gezamenlijk oude pijlijke herrinneringen
te verwerken. Volgens mijn vrouw waren er toen heel veel kinderen
in het te huis van Pa aanwezig,waar zijn nu al die kinderen van
toen gebleven vroeg zij zich af.Er is tot op heden niets bekend
over Pa van der Steur kinderen die toen die oorlogs periode
hebben meegemaakt. Ik kan me indenken wat je toen zelf meegemaakt
hebt in de weeshuis even erg is ,zo niet nog erger als in een Jappen
kamp ,als ik de verhalen van mijn eigen vrouw hoorde over toestanden
in het te huis van Pa van der Steur. Ik hoop dat er in de toekomst meer
bekendheid komt.
Vriendelijke groeten,
G.Tee
In Soerabaja heb ik in 1945-1946 direct na de bersiap kennis gemaakt met een groep Steurtjes die voor een opleiding bij het Leger des Heilsziekenhuis werkte. Het is zo lang geleden en ik ben het contact kwijtgeraakt, ik weet nog nauwelijks namen. Ik herinner mij alleen Loeki Mauwer en Tiny Soesman nog, rond 18 jaar oud (dacht ik).
Zover ben ik helaas nog niet gekomen, omdat ik pas kort geleden onverwacht en ongevraagd Javapost in mijn mailbox heb gekregen. Bij gelegenheid zal ik die artikelen opzoeken en doorlezen. Sorry en bedankt.
Geweldige site Bert ! Zoveel informatie, artikelen en schrijven .. Toppie hoor !
Mijn complimenten !!
Beste Bert,
Allereerst mijn hartelijke dank dat ik de Javapost in mijn mailbox toegestuurd kreeg,ik ben gelijk
er in gedoken en veel artikelen gelezen die mij als een indo zeer aanspreek.
Ik ben eigenlijk voor mijn vrouw op zoek naar lotgenoten van haar die gedurende de jaren
1940-1945 tijdens de Japanse bezetting in Indonesië samen met mijn vrouw bij het tehuis van Pa van der Steur te Magelang gezeten hebben. Mijn vrouw was in die periode 3 tot 8 jaar oud,
en omdat ze toen nog een klein kind was ,kon ze helaas niet veel namen meer onthouden
maar wel herrinnerd ze nog dat ze met veel andere kinderen toen veel oorlogsleed hebben
meegemaakt.Ze weet nog wel een paar namen op te noemen van kinderen van haar leeftijd
waarmee ze bij elkaar gezet werden en samen speelden.Helaas ben ik nog geen artikelen tegen
gekomen van Pa van der Steur kinderen uit Magelang die die oorlogs ontberingen ook hebben
ondervonden. Waar zijn toch al die van der Steur kinderen van toen gebleven , er is zo weinig
bekend over hun.Of heb ik misschien nog niet goed gekeken.
Maar in ieder geval nogmaals mijn dank voor deze prachtige site.
Vriendelijke groeten,
G.Tee
Beste G.Tee,
Van het bestaan van Pa van der Steur hoorde ik pas op 13-jarige leeftijd van een oom, genaamd Juul Secherling, die daar voor de oorlog heeft gezeten. Ikzelf was kort na het overlijden van mijn moeder naar een weeshuis voor Chineze kinderen in Semarang gebracht en was daar dus het eerste en enige Indische jongetje. Gevolg daarvan was dat ik de pijnen van discriminatie als kind van nog geen vier jaar al moest ondergaan. Op 9-jarige leeftijd werd ik overgeplaatst naar een weeshuis voor Indische jongens onder leiding van Nederlandse fraters. De omstandigheden daar waren niet veel beter dan in het vorige weeshuis dat werd geleid door Nederlandse nonnen. Pas toen ik 25 jaar was kwam voor mij “de echte bevrijding”. Door verschillende onaangename omstandigheden ben ik bijna alle vrienden van het weeshuis, die ik alleen nog maar van naam ken, kwijtgeraakt. Dat neemt niet weg dat ik nu erg gelukkig ben met een lieve vrouw en twee grote kinderen.
Beste Arno,
Het is vreselijk voor een kind , vooral in de oorlogstijd,om je ouders
te moeten verliezen , dat zijn toch de zekerheden waar je als kind bij
hun het veiligste en geborgen voelt. En als je daarna nog in een weeshuis
terecht komt , in vreselijke omstandigheden t.g.v de oorlog,dan voel je je
helemaal verloren. Inderdaad ,dat geloof ik ook dat God het allemaal zo
had voorbestemd. Onze Lieve Heer zet voor ieder mens de grote lijnen
uit en zal over ons ontfermen en zal ons troosten in al onze ellende en
ook dat Hij voor ons zorgt , maar de moeilijke weg die wij moeten gaan
bewandelen die moeten wij het zelf doen. Dat je uiteindelijk goed terecht
bent gekomen en nu gelukkig bent met een lieve vrouw en twee grote
kinderen is ook dank zij jou eigen inzet en volharding om iets van het
leven te maken. De weg naar het geluk gaat niet altijd over rozen.
Als ik de verhalen van mijn vrouw hoorde hoe moeilijk en ellendig
ze toen bij het weeshuis van Pa van der Steur het hadden , vooral
de jonge kinderen , door gebrek aan alles ,soms geen eten ,geen
drinken , geen kleding en schoeisel. Mijn vrouw kreeg toen als
3 jarige kind een jute zak over zich heen als kleding omdat er
geen kleren was voor de kinderen. Zulke ontberingen kan alleen
mensen aanvoelen en begrijpen die toen zelf aan de lijfe hebben
ondervonden die ook in een weeshuis zaten.
Daar om vind ik dat er meer bekendheid en meer vertel moeten
worden over het leven onder erbarmelijke omstandigheden van de
buiten kampers in de weeshuizen waar dan ook tijdens de Japanse
bezetting en de bersiap periode.Deze verhalen mogen niet verloren
gaan doordat vele ouderen onder ons die dat meegemaakt hebben
straks er niet meer zijn en onze na zaten van de derde en vierde
generatie er geen weet van heeft wat hun voor ouders allemaal
hebben meegemaakt in dat verre Indië onder de Japanse bezetting,
net zo als hier wordt ook niet vergeten wat de Duitsers ons Nederland
toen hebben aangedaan.
Vriendelijke groeten,
G.Tee
Beste G.Tee en beste Arno en alle lotgenoten die dit lezen, het begon met de opmerking van Arno dat het weeskinderleed geen of weinig aandacht heeft gekregen. Ik merk nu dat u beiden al aardig bezig bent daar via deze mooie site verandering in te brengen! Met alle respect denk ik ook dat de verhalen en informatie van de direct betrokkenen nodig zijn om tot documentatie over en aandacht voor deze groepering te komen. Ik ben een blauwe jongen van 75 jaar en heb op de lagere school een Steurtje, Wim Sante, als klasgenoot gehad. Helaas is het contact na de lagere school al verloren gegaan. Mijn ouders hadden ook een paar vrienden die bij Pa van der Steur hadden gezeten. Helaas zijn allen reeds overleden. Wat me bij is gebleven is dat de Steurtjes een speciale band met elkaar hadden. Ik hoop dat u en uw lotgenoten verder zullen gaan met uw verhalen op deze site en bedankt voor uw bijdrage tot nu toe. Hartelijke groeten, Henri Cramer
Beste Bert,
Onnodig te vermelden dat de Javapost zo welkom is!
Prachtige verhalen en heel leerzaam.
Ik heb al een paar kennissen met Indo/Indonesische achtergrond gewezen op jouw mooie site.
Dank je wel Bert
Vriendelijke groet
Wilma
Beste Bert,
Vind het altijd zo interessant om jouw ervaringen te lezen. We vertrokken uit Indonesie January 1958, en arriveerden in Holland Februari “58. In 1960 vertrokken wij, dat is man, vrouw en 6 kinderen naar de U.S onder de “Pastore Walters Act”. We arriveerden in Massachusetts waar mijn man al een baan had. Twee jaar later reisden wij, man, vrouw en 7 kinderen naar California, waar wij beiden werkten. In 1965 onze jongste zoon was geboren (hij is een kolonel in het leger)
en in 1974 onze jongste dochter. Mijn man is overleden in 1992. Ik woonde in California tot 2010
en woon nu bij mijn oudste zoon Bend, Or.
Lieve Vera, Ik ken je wel niet persoonlijk maar ik heb heel veel respect voor je als een fantastische moeder…. Je hebt veelmeegemaakt en waarschijnlijk al die tijd was je de spil van de (grote) familie geweest. Nu ben je al 20 jaren weduwe….Moge Onze Lieve Heer jou nog vele prettige jaren met de familie schenken….
Ik heb 3 zoons en nu woon ik met mijn man bij mijn jongste zoon en zijn familie in Jakarta Ik ben zo goed als gezond zo is ook mijn man. Ik heb 3 kleinkinderen (cucu of tjoetjoe’s). Daaaag Nog een gelukkig Kerstfeest gewenst en een Gelukkig 2013, Lani
Lieve Lani, Hartelijk bedankt voor de Kerst en Nieuwjaar wensen. Jouw laatste naam klinkt zo erg bekend, maar ik kan het niet plaatsen. Heb jij ooit in Bandung gewoond?
Ik heb ook in Jakarta gewoond, eerlijk gezegd was het op Klein Klooster voor de HBS,
1947-1949. Als ik zo op de foto’s van Jakarta kijk (van deze tijd) herken ik het niet meer.
Zelfde als met Bandung.
Mijn familie bestaat uit 9 kinderen: 5 geboren in Indonesie, 1 in Holland, 1 in Massachusetts, 2 in California. Als voor kleinkinderen en stiefkleindkinderen heb ik 16,
en achterkleinkinderen een totaal of 19. Never thought to have that big of a family!!
Merry Christmas and a Happy New Year for you and your family.
Vera
Hallo Bert..
Kreeg een mail van je over de Java Post. Het bericht kwam in mijn spam terecht en ben blij dat ik het toch maar geopend heb en je prachtige site kon zien.
Ik lees het heel aandachtig .Ik ben nu nog steeds hier en daar aan het kijken, bekijken en aan het lezen.
Java Post bevat heel veel nuttige informaties voor de Indische-Nederlanders .
Mijn schoonuster Maudy Angenent hield ook een mooie website bij. Helaas is zij kort geleden overleden.
Wens je heel veel succes met je website.
Groeten
Rob Angenent
December 2012 Chiangmai Th.
Vera Hager,
Was Boy Hager je man? Zoja, dan heb ik hem gekend. Vertrok ook in januari 1958 naar Nederland. Onze laatste woonplaats was BANDOENG! Stind ook ingeschreven om naar de States te vertrekken in 1958. Al medisch gekeurd etc. Maar ten leste wou mijn vrouw toch maar niet vertrekken en zijn wij maar in het koude Holland gebleven. Mijn vrouw is nu 85 en ik 86,één dochter, kleinzoon en kleindochter en drie achterkleinkinderen (één meisje en twee jongens).
Wij wonen nu “beschermd”. Een flat – zes hoog- met medische hulp in de buurt.
Ik hoop wat te vernemen.
Met vriendelijke groet,
Henk
Hallo Henk, Ja, Mijn man was Boy Hager en een leraar op de Broederschool aan de Heetjansweg. Wij vertrokken op 8 January 1958 van Bandung en “vonden” de boot
“Roma” die van Australia kwam en “vluchtelingen van Indonesia” naar Europa bracht.
In Genua zijn wij van board gegaan en hebben de trein genomen naar Holland. We
werden in “Budel” (militair kamp) ondergebracht totdat de regering een pension vond voor ons in Boxtel. Boy vond gelukkig een baan bij de T.H. in Eindhoven, waar wij uiteindelijk een huis vonden. Wij zijn in 1960 via de “Pastore Walter Act” naar America
gekomen.
Vera, dank voor je reactie.
Ook wij werden in het legerkamp Budel opgevangen. Wij, mijn vrouw, dochtertje van 3 jaar en ik, kwamen er aan in de nacht van 30 op 31 januari 1958, felle kou!
Aan boord van de “Himalaya”maakte ik de opmerking: “ik ben het land uitgewezen en in Holland zal de Koningin mij wel ontvangen”.
In bussen werden wij van Rotterdam naar Budel gereden en wie stond daar op de trappen van de kantine in de nacht van 30 op 31 januari 1958? Onze Koningin Juliana!
In de ochtend van 31 januari 1958 werden wij al vroeg gewekt want de Koningin wilde die ochtend met de vluchtelingen die in de nacht waren aangekomen ontbijten.
Zij wilde niet bediend worden en zij stond met haar bord in de hand in de rij voor het ontbijt. Met velen maakte zij een praatje en waar nodig liet zij door haar adjudant aantekeningen maken.Het was een “onvergetelijke”ontvangst.
Wij zouden ook via de “Pastore Walter Act”naar Amerika gaan. Waren al gekeurd maar plots wilde mijn vrouw niet gaan. We zijn toen in Eindhoven blijven wonen waar wij nu, gepensioneerd, nog wonen. Mijn vrouw is nu 85 en ik 87 jaar.Wonen in een z.g. “aanleunwoning”, zesde etage.Genieten van onze achterkleinkinderen, waarvan de jongste (jongen) 1 jaar is geworden. Ja, waar is de tijd gebleven. Denk vaak terug aan Bandoeng! De Dagoweg – Heetjansweg- Grote Postweg, De voetbalclubs UNI en SIDOLIG! Krijg vaak heimwee – vele vrienden, vriendinnen zijn er niet meer!
Hallo Henk,
Nadat ik jouw brief heb herlezen, vraag ik me af, waar ken jij Boy van? Waren jullie beiden leraren of had je iets met muziek te maken? Boy en zijn band speelden ook in Hotel Homann op de week-enden. En heb jij Jan van Gent nog gekend? Ik weet wel dat Jan is overleden, maar wanneer hij is overleden weet ik niet.
Ik woon nu bij mijn oudste zoon in (Bend, Or) Meeste van mijn kinderen wonen in California en 1 zoon woont in Arkansas.
Je zei dat je 6 hoog woont. Hopefully you have an elevator?!?? Ik kan me niet voorstellen dat je al die trappen naar boven of naar beneden moet lopen.
Groeten aan je vrouw and talk to you soon.
Vera
Hallo Vera,
Boy heb ik na de oorlog in Bandoeng leren kennen via mijn neef Jim Tarenskeen.
Ja, Jan van Gent heb ik gekend. Hij woonde toen in Bandoeng aan de Jalan Setiabudi bij de heer von Ende, waar mijn vrouw en ik toen ook een kamer huurden.
Ik wist niet dat Jan is overleden.
Ja, wij wonen 6 hoog! Er zijn gelukkig twee liften! Maar het kan gebeuren dat er een “mankement”komt en dan met je wel de benenwagen gebruiken. En dat is, voor het eerst dat we hier wonen ( wonen er nu al 7 jaren) VANMIDDAG gebeurd! Ik stond beneden, op de begane grond.Heb het geweten!
In 1958, wij waren toen pas in Holland aangekomen, heb ik me ook opgegeven voor emigratie naar de USA. Al medisch goedgekeurd! Wachten was op een “sponsor”.
Maar mijn vrouw kreeg teleurstellende berichten uit de USA van een geemigreerde kennis en toen hebben we de boel maar afgeblazen en ben ik in Eindhoven aan der slag gegaan! Me opgewerkt – achteraf toch geen spijt. Het was hard werken. Helaas kreeg ik “oorloigstrauma’s”en ik werd in 1983 afgekeurd, niet in staat meer om te werken.Gelukkig dat ik toen in aanmerking kwam voor de z.g. WUV. Wet Uitkering Vervolgingsslachtoffers.
Bij het Accountantskantoor waar ik gewerkt had, had ik ook een pensioen opgebouwd en ik hoef gelukkiug financieel niet te klagfen.
Mijn vrouw en ik genieten nu van de kleinkinderen en achterkleinkinderen!
Vera, tot nader berticht, groetjes van een “oude””oud-Bandoenger”.
Henk
Heel waardevol. Mijn complimenten, jempol! Eerst dacht ik bij Java Post aan de Java-Bode, maar het blijkt een eind beter en kritischer te zijn. Dit soort Indische sites is belangrijk omdat je er vaak informatie vindt die in de “officiële”informatie ontbreekt – maar veel sites zijn behoorlijk mèwèk en deze is dat niet. Daarbij komt ook dat wij zelf zo vaak een incompleet beeld blijken te hebben – dat geldt ook voor mij, ondanks een familie die bijna 300 jaar in N.I. is geweest. Dengan hormat, Robert
Beste Vera,
Al jaren heb ik mij afgevraagd hoe het met jou man, Boy, zou gaan. Mijn vraag is nu beantwoord. Als weesjongen van Semarang mochten wij in de grote vakanties wel eens voor enkele dagen bij “vreemde” mensen waar dan ook logeren. Verschillende keren ben ik dan op vakantie geweest bij mensen in Bandung aan de Jalan Terate in de buurt van treinstation Cikudapateuh. Via de Broeders van de Heetjansweg (nu Jalan Sultan Agung) maakte ik kennis met Boy. In zijn klas van de SMP (?) liet hij mij de werking van de diverse natuurkunde-instrumenten zien en leerde hij mij ook vuurwerk maken. Na een van die lessen gaf hij mij wat “vuurwerkpoeder” mee, gaf aanwijzingen om er voorzichtig mee om te gaan en liet mij dan thuis zelf experimenteren. Het was mij eerlijk gezegd heel goed gelukt om er wat van te maken. Ook mocht ik zo vaak als ik wou bij jullie thuis komen en daar mijn gang gaan. Bij jullie thuis kwamen ook jongens van de mondorgelclub om samen met Boy muziek te maken. Ik ben van jullie gaan houden en vond het vreselijk jammer dat er op een of andere manier een einde kwam aan onze contacten. De goede indrukken die ik van jullie en (sorry) vooral van Boy heb gekregen zitten tot nu toe heel diep in mijn geheugen gegrift. Ik zal Boy nooit kunnen vergeten.
Beste Arno, Het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik jou kon beantwoorden. My apologies. Ik herinner me dat we veel leerlingen bij ons thuis hadden en Boy hield ze allemaal bezig met een of ander project.
Weet je dat je mij hebt geschreven op de datum dat mijn man was overleden? Ik las je brief en keek naar de datum: 12/19. Mijn man overleed in 1992 en is in Morgan Hill, Ca.
begraven.
Toen wij Indonesie verlieten hadden wij 5 kinderen. Nummer 6 (zoon) was in Holland geboren: nummer 7 (dochter) in Lynn, Mass. Nummer 8 (zoon) en nummer 9 (dochter) in
California.
Op het ogenblik ben ik met vacantie in Calif. visiting friends en familie. Volgende week ga
ik weer terug naar Oregon.
Groetjes.
Mijn complimenten voor de site! Fijn om hier de persoonlijke verhalen te lezen. Stukje bij beetje vallen puzzelstukjes uit mijn moeders verleden op z’n plek. Plaatsnamen, fragmenten van gebeurtenissen, in het kamp en erbuiten, het krijgt nu meer betekenis. Fijn!
Hartegroet, Vonny Nuijten
Mijn complimenten voor de website.Beetje bij beetje vallen puzzelstukjes van mijn moeders verleden op z’n plek. Plaatsnamen, gebeurtenissen, namen, in en uit het kamp, het krijgt nu allemaal meer betekenis. Hartelijk dank!
Hartegroet, Vonny
Beste heer Immerzeel al Buitenzorg,
Een goed website, wijs (bijaksana) geredactioneerd.
U schrijft “Soms is het goed de dingen (het verleden en ervaringen – mijn interpretatie) op te schrijven. De Java Post zal me hopelijk helpen om het allemaal een beetje te begrijpen. En misschien ook anderen inspireren om hun ervaringen (en gezichtspunt en oordeel – weer mijn toevoeging) vast te leggen.”
Deze woorden trek ik mij aan, mijn interpretatie naar de geest van wat u schrijft, dat deze gedachten wisseling een nieuw horizon van begrip zal openen, en het verleden in een nieuw perspectief kunnen zien. Voor de Indonesiers is het lijden tijdens de vrijheidsstrijd een opoffering die wij moeten maken voor onze vrijheid. Het is waard als je kijk naar Indonesia van tegenwoordig, ondanks alles. Of ze succes zullen behalen of niet het verantwoording ligt bij de Indonesier zelf. Daarom hebben de Indonesiers met hun geschiedenis min of meer afgerekend, ze kijken naar de toekoms. Maar als Nederland in het afrekenen met hun eigen verleden een onderzoek wil gaan maken, ik denk dat de Indonesiers in alle capaciteiten zijn hulp wil aanbieden.
Ik realiseer ook dat de Java Post een open demokratische forum is, dus iemand mag zijn of haar mening geven, ongeacht de waarden.
Mijn waardering, wens u veel succes.
Soedibyo
Dank, heel veel dank, meneer Soedibyo!
Beste Vera,
Kippenvel bij het lezen van de vierde zin van jouw e-mail. Dat ik exact 20 jaar na het overlijden van Boy een berichtje naar jou stuur. Toeval? Who knows?
Kind regards,
Arno
Beste Arno, Toeval?? I don’t think so. Heb me altijd afgevraagt hoe het met de jongens ging die wij bij ons thuis hadden gedurende de “grote vacantie”. Ik weet dat een van de jongens: Dumatubun, een piloot was, maar is verongelukt en dus overleden. Een van de andere jongens was Frans Japar. Hoop dat hij nog in leven is.
Toen we in Holland woonden, hebben twee Broeders van de Broederschool in Bandung ons opgezocht: Broeder Augustinus en ik kan me de naam van zijn broer niet herinneren. Ze logeerden voor een week bij ons. (1959).
Talk to you soon.
Vera
Beste Vera,
In november 2012 was ik voor de 12de keer weer op vakantie in Indonesia. Deze keer was ik er met mijn vrouw Ria, mijn 2 zonen en mijn schoondochter. Ook was ik een dag in Bandung. Van de stad zelf heb ik niet veel kunnen zien omdat wij voortdurend alleen maar in de chaos van het verkeer zaten. Toen wij in de buurt van de Jalan Sultan Agung waren heb ik nog geprobeerd om de klooster- en schoolgebouwen van de Broeders te ontdekken, maar alles staat nu ingekapseld
tussen diverse andere nieuwe hoge gebouwen. Totaal onherkenbaar dus. Wel kwamen er vele oude herinneringen naar boven zoals de namen van de broeders als Broeder Augustinus en zijn broer Broeder Modestus. Toen ik daar aan Boy dacht hoorde ik in gedachten “The blowing bubbles” klinken dat zijn mondorgelclub vaak bij jullie thuis speelden. In Semarang heb ik onder andere vroegere weesjongens ook de broer van Frans Japar ontmoet. Ik vroeg hem (ook niet toevallig) of Frans nog leefde. Helaas is Frans al enkele jaren overleden. Overigens staan In tegenstelling tot de mooie herinneringen die ik nog heb, de silent whitnesses van het verleden er heel triest bij.
Arno
Beste Arno, Bedankt voor het antwoorden van mijn brief. Heb zo’n gevoel dat veel mensen van de tijd dat wij in Indonesia waren zijn overleden. Als je zo nagaat, zijn wij geen “spring chickens” meer. Broeder Augustinus en zijn broer hebben ons nog in Holland opgezocht. Mijn man is nog 1 keer teruggegaan naar Indonesie voor zijn
business. Hij was in Jakarta en vanwege de hitte is hij flauw gevallen. Wat hij zich wel herinnerde toen hij bij kwam, was het gesprek tussen de chauffeur en een andere persoon, toen ze mijn man uit de taxi haalden: “Adoe, barat ini……”. Mijn man was nogal “zwaar” , plus or minus 100 Kilo. Toen hij terugkwam in Calif. ging hij “op dieet”.
Als ik zo naar programma’s kijk van Indonesia ben ik altijd verbaasd om te zien hoe modern de steden nu zijn. Granted, het zijn de grote steden.
Ik zocht naar “Jalan Sukadjadi” in Bandung. Toen wij daar woonden (1952-1954) was die straat een “dead-end”. Nu is het helemaal doorgetrokken en vol met winkels.
En dit is wat “progress” is.
Talk to you soon.
Vera
Henk Anthonijsz(1926),
Hallo Henk, Toen wij in Budel aankwamen (’s avonds) werden wij kamers aangewezen. Onze luggage was nowhere to be seen, zo wij heben kleren van onze lotgenoten geleend. Onze jongste zoon (in die tijd) was 6 maanden oud en had luiers nodig. Wellll, eventueel vonden wij
onze koffers, nadat wij links en rechts kleren hadden geleend. En ja, Koningin Wilhelmina was
daar in de morgen en wij hadden “breakfast” met haar. Kan me niet herinneren hoe lang wij in Budel bleven, maar wij moesten naar Boxtel verhuizen, omdat daar een pension klaar stond om ons op te vangen. Good Lord, we thought we would ‘FREEZE” to death at that pension.
Anyhow, that part of our lives is past. Wij zijn dus in 1960 via de “Pastore-Walter Act” naar de States gegaan. Hebben eerst in Mass. gewoond vanwege Boy;s werk en zijn toen naar California overgeplaatst in 1962.
Tot schrijfs.
Vera
bestaat deze website nog.
Ik ben op zoek naar de voorgeschiedenis van mijn opa die helaas is overleden.
Ik zit met een paar vraagstukken die ik niet weet.
Binnenkort ga ik naar soerabaja en naar malang.
Hij was armeens zijn vadar die de naam terdat had, denk dat je het zo schrijft had een stal in of bij malang volgens mijn opa was de naam van de stal stal major. mijn opa dacht dat de straatnaam van deze stal glintung was. die naam kan ik nergens terug vinden evenals info over de stal.
Tevens hadden ze ook een dokkar verhuurbedrijf.
Zijn vrouw Flora, achternaam danieljan volgens mij was eigenaresse van Hotel pregolan bunder in soerabaja.
Dit gaat dus over mijn overgrootouders.
Mijn oma alida van rijn was balletlerares in soerabaja.
en mijn op speelde bij ymca.
ik hoop dat je er iets mee kan ik zou enorm dankbaar zijn
Terdad is volgens mij gelieerd aan de nederlandse ereschulden kwestie. Kwam soms ook kijken op het blog van Londoh.
Terdad Galstaun?
Beste ed,
Zijn naam was terdad Kazikan of chatchatoorian de naam is enorm verbasterd hij had broers eentje daarvan heette sertrak of zo iets ik ga naar malang en alle info of mensen die mijn op gekend zouden kunnen hebben zou ik erg fijn vinden om te ontmoeten.
Wat zijn nu de juiste namen? Het is anders wat lastig zoeken…
Je oma heette dus Alida van Rijn. Maar hoe heette je opa (voluit)? En wanneer leefde hij?
Terdad – je overgrootvader als ik het goed begrijp – was een achternaam, of voornaam?
En Flora Danieljan was dus je overgrootmoeder?
Ze hadden een grote melkerij in lawang die stal major heette.
Die was van mijn overgroot opa dus die terdat heette voornaam is dat.
Ze verhuurde ook dokkar’s.
Mijn opa dacht dat de naam van de straat glintung heette.
Mijn opa is in 1932 geboren in Surabaya hij heeft op de fraterschool in malang gezeten.
Mijn oma alida jane otteline van Rijn.
Geboren in malang in de lafayette kliniek.
Bestaat die nog??
Mijn opa heette galestin Kazikan.
Later had mijn oma een balletschool die heette ymca in Surabaya.
Mijn overgroot oma dan heette flora danieljan en zij had een hotel in Surabaya hotel pregolan.
Ik hoop gewoon dat er iets over hun te vinden is.
Een tijd na de kampen zijn ze naar Australië verhuist en daarna Holland.
Mijn opa heeft nog in Amsterdam gestudeerd vanuit Indonesië
Op het (zelfde) adres Jalan Pregolan 11-15 (ook wel genaamd Pregollan, Pregollan Boender, Pregolan Bunder etc) is nog steeds een hotel gevestigd. Gewoon te vinden via Google en Google Maps.
Of het het oude gebouw is, is niet duidelijk. Gelet op deze slechte foto´s zou dat echter mogelijk zijn, ja.
http://travel.kapanlagi.com/surabaya/penginapan/hotel/6900-hotel-pregolan-foto.html
Ook de Lavalette-kliniek in Malang bestaat nog, zij het dat deze in 1953 werd overgenomen door het ziekenhuis Rumah Sakit Umum. De oude naam staat echter nog op het – oorspronkelijke – gebouw, gelegen aan de jalan Supratman. Zie Google Maps.
Aram Khachatourian (ook geschreven als Chatschaturjan) was een beroemde componist. Meer weet ik niet. Ik kan u helaas, helaas niet helpen. Lijkt me een zeer interessante speurtocht voor u.
p.s. sorry aanvulling : http://imexbo.nl/armenen-in-nederlandsch-indie.html
Ik kwam toevallig op deze website, omdat ik een document moest behandelen met een Nederlandse naam in Bandoeng. Alhoewel ik gedeeltelijk mijn kinderjaren in Soerabaja en in Ambon (de Molukken) heb doorgebracht. Ging later verder studeren aan de THS oftewel ITB genoemd in Bandoeng, vele van mijn docenten, zoals Prof Soetomo Wongsotjitro en KRT (Kandjeng Raden Toemenggoeng) Mertonegoro die spraken nog vloeiend Nederlands, de laatste was een volle neef van de vader van de huidige Sultan van Yogya. Later werd ik door de heer Dr. Emil Salim, die toen Minister van het Millieu Beheer was geplaatst als hoofd van de Indonesische Coastal Pollution Control (neem me niet kwalijk ik weet niet hoe je dat in het Nederlands noemt), daardoor moest ik dus bijna overal in de archipel komen vanaf de eilandjes ten Noorden van Sumatra tot en met Merauke (in de lokale taal Maro-Ke oftewel Maro Rivier) ten zuiden van Indonesisch Nieuw Guinea – tussen twee haakjes, deze positive behield ik voor ongeveer zes jaren. In Soerabaja kende ik de familie Tino Kerdijk en nog een paar andere Nederlandse families die later weer terug naar Nederland. Het hoofd der school van de lagere school waar ik naartoe gind was een zekere Meneer Pijma, die (en dat kan ik nooit vergeten) nadat hij een leerling een standje had gegeven, met een donderden stem zei: “Maak je klein, en verdwijn”, en dan hadden we ook een onderwijzer bij de naam van Meneer Bosch, gewoon Meneer Bosch dus niet den Bosch, en deze meneer, die had weer wat anders dat hij vaak uitte: “Jullie hebben gewerkt als strond op een lapje !!” En wee je gebeente als je niet mooi schuin kan schrijven, een tik met de lineaal op je knokkels is dus je zekere beloning. 500 strafegels: ‘ik mag niet praten in de klas als er les wordt gegeven’ en…..dat moet dus ondertekend worden door je vader, dus dat betekent 5 streken met de rottan op je blote billen. Nu kan dat niet meer, ik ben zelf nu docent, maar ik kan me niet indenken dat zoiets op de lagere school wordt gedaan, want als zou het een inheemse onderwijzer zijn, hij kan direkt voor het gerecht worden gebracht. Ha ha ha
Tot hier dan eerst, ik hoop dat ik de lezers niet verveeld heb met mijn kontributie. Mijn excuses aangeboden voor het gebrekkige Nederlands dat ik gebruik.
Met aardige groet
Harro Salim (Baadilla)
harrosalem@yahoo.com.au & harrosalim@gmail.com
Dankzij Harro Salim ben ik op deze webpage beland. Al die tijd heb ik ‘Over mij’ over het hoofd gezien. Ben blij verrast om een gezicht achter de naam te zien. Je mag er zijn, Bert. Een blanke Indo zou ik zeggen om je aan te mogen duiden of een Belanda met een gebruinde teint. Het gaat er niet om hoe je eruit ziet, maar wie je bent.
Pleased to meet you.
Ælle
Een belanda, Aelle, gewoon een belanda. En die foto had je niet eerder kunnen zien, – staat er pas sinds een dag 😉 Pleased to meet you too. Bert
Great picture, Bert!! Vind het altijd zo interessant om de verschillende verhalen en opmerkingen te lezen. Wat de mensen hebben ondervonden (especially gedurende de oorlogstijd) en hoe ze doorgaan met hun leven (poekoel teroes). There are some fascinating stories there!
Hou mijn jongste zoon in jouw gedachten. Hij is op het ogenblik in Afghanistan.
Take care, Vera
Hoi Bert, probeerde je van het weekend te mailen, maar kreeg vandaag je mail onbezorgd terug.
het is alweer een hele tijd geleden dat we contact hebben gehad over Hans Hermann Stork en mijn oma.
Heb geen antwoord van de Storks op FB gehad.
Wel heb ik een paar weken geleden een mailtje van Klaas Santing gehad, hij onderzoekt de naam Leijssenaar/Kouwenhoven en kwam met de mededeling, dat HH Stork in Schaerbeek Belgie is geboren!
Via het rode kruis heb ik ook wat documentjes gehad, dat HH Stork op zoek is naar mijn oma na de oorlog.
Nou, dit wou ik je even laten weten, mss weet je nog waarover het gaat.
Groet, Esther Zeelenberg
Beste Esther,
Je naam ken ik, maar om eerlijk te zijn ben ik vergeten wat ook al weer je strekking van je speurtocht was. Misschien iets met de Van Imhoff en de stad Aken? Mijn vorige mail-adres is geblokkeerd, en ik heb nu geen toegang meer tot oude mail-bestanden, – heel ergerlijk. Heb je misschien nog een paar kopieen van onze vorige mailwisseling voor me?
Vriendelijke groet,
bert
BesteBert, heel dom maar nu pas heb ik je interessante vraag en antwoord gelezen. Heel anders dan Javapost. Al deze verhalen brengen mij toch wel in de war. Wat fijn dat je zo wordt gewaardeerd. Ik heb een aantal jaren op het hoofdkantoor van de KLM gewerkt, bij de documentatie, vandaar dat mijn documenten anders bewaard zijn. Zal nog mijn best doen om veel te sturen. Vriendelijke groet C.Schiferli
Erg bijzonder om te lezen. Mijn opa Will Westhoff was beheerder op de koffieplantage in Silosanen die in eigendom was van de Cultuur Bank (Triodos Bank). Mijn moeder is drie jaar geleden terug gegaan naar het huis waar ze geboren is op de plantage en alles was nog in dezelfde stijl. Zelfs haar Nanny die 55 jaar geleden voor haar gezorgd had heeft ze daar weer ontmoet. Je kunt je vast voorstellen dat dit een emotioneel weerzien was.
Ha Roberto,
Zouden we eens kunnen kijken of we wellicht ergens familie van elkaar zijn?
Afgelopen jaar heb ik (Gert-Jan Westhoff) een boekje over Indonesië geschreven: ‘Heimwee-eilanden, Geelmuiden, Hasselt, Hattem en IJsselmuiden in de Noord-Molukken’.
en nu lees ik dat er een Westhoff beheerder van een koffieplantage is geweest. Dat klinkt interessant. Je mag wel reageren via de site Westhoff-boeken.
Beste Bert,
Je schrijft onder het ps Buitenzorg, de plaats waar ik ben geboren: Bogor. Maar inmiddels al decennia woonachtig in NL. Was op zoek naar informatie over batik voor Sundanese adel en op een of andere manier kwam ik op deze site. Mooi, al deze verhalen, weerzien van een stukje verloren identiteit?
Groeten, Isabelle
Bert,
Vandaag in de Volkskrant een artikel over Gerda Jansen Hendriks die een proefschrift heeft geschreven (‘Een voorbeeldige kolonie’) over de propagandafilms van de Nederlandse overheid In Indië. Ik moest direct aan jou denken. Een stukje weggemoffelde geschiedenis.
Waarschijnlijk al bekend bij jou, maar het geeft weer voldoende stof tot nadenken.
Trouwens al deze films zijn nu ook te zien op de site van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid.
groet, Gérard
Dank voor de tip, Gérard! Ik had het nog niet gelezen…
Bert
Beste Bert,
Een verrassing wachtte mij, terwijl ik ijverig reeds urenlang mijn boekenkasten aan het inruimen was na de verhuizing, en hopelijk eveneens jou, toen ik tijdens ’t bladeren in een klein groen boekje uit mijn moeder’s verzameling van o.a. oefenmateriaal voor stijl- en taalopgaven, jaargang 1920, op blz. 14 een gedicht, elke regel genummerd 1 t/m 18 op paragraaf 24, las.
Niet zomaar een gedicht. Maar één van waarschijnlijk uw voorouder, J. Immerzeel Jr.
Hier gaan we dan:
Zonderling Verzoek
Een hoefsmid, die een man had neergelegd,
werd tot de galg verwezen door ’t gerecht.
De boeren staken nu, bezorgd, de hoofden samen:
wie zouden hun paarden thans beslaan?
’t Gebrek verhelpen aan gekraakte wagenraân?
Kortom, ’t was met hun plaats gedaan,
Wanneer zij geen pardon voor hunnen smid bekwamen.
Allons! de stoute schoenen aan! –
Zij gaan in corps de rechters spreken.
Zij redeneeren, krijten, smeeken.
Vergeefs! de misdaad schreeuwde luid:
Er moest, volstrekt, naar recht en orden,
Ten zoen der wet gehangen worden;
De raven wachtten op hun buit”.
“Wij hebben”, sprak een boer, “twee wevers hier en kunnen
Er een van missen. Kon ’t gerecht dus slechts vergunnen
Een remplacement (cursief) van kop,
Och, laat ons dan den smid en hangt een wever op!”
Heb je geweten van de dichter in de familie Immerzeel?
I have been receiving your Java Post for some time I forward it to my Indo friends.Your stories are so interesting I am from Surabaya 5 generations back. We left in 1954 for Holland I finished my Engineering degree and immigrated to the US in October 1960. Still can read and speak Dutch but writing is a problem.
Thanks for sharing, Kees!
Beste Bert
Ik heb net het boek “Nazi di Indonesia. Sebuah Sejarah yang Terlupakan” van Nino Oktorino gelezen en in de literatuurlijst stond ‘Immerzeel, B.R. dan Fan Esch 1993 (moet waarschijnlijk van Esch zijn).Verzet in Nederlands-Indië tegen de Japanse bezetting. 1942-1945.”
Is dat van uw hand? Interessant. Misschien krijg ik nog de gelegenheid het te lezen.
Beste groeten van Maud Lebert
Beste Bert, il volg Java Post al enige tijd en heb door de vele artikelen en reacties meer begrip gekregen voor mijn vader en zijn achtergrond.
Mijn vader was beroeps officier in de KL, KNIL en NEFIS en was zeer zwijgzaam na alles wat hij heeft meegemaakt was het moeilijk om te communiceren.
Nu heb ik recentelijk een foto gevonden uit de periode 1933-1939 genomen in een zaal in Den Haag. Wat ik nog weet van de verhalen is,dat mijn grootvader Jacobus Kaya na zijn pensioen (hij was in de Volksraad) gevraagd is om naar Nederland te gaan en een soort sociëteit op te richten voor jongeren uit NI, die in Nederland gingen studeren. De initialen zijn INDJ.
Ik kan niets vinden over deze vereniging en ben toch benieuwd wat er toen gebeurd is. Mijn grootvader overleed onverwacht in 1939.
Ik vraag mij af of iemand meer weet.
Beste Robert,
Over de studentenvereniging vond ik niets. Wél een krantenbericht waaruit blijkt dat je vader zich heeft aangesloten bij de ‘Nederlandse Volksgemeenschap’, een partij van J.L. Lentz. Zie:
http://www.delpher.nl/nl/kranten/view?query=j.kaya&coll=ddd&page=1&sortfield=date&maxperpage=50&identifier=ddd%3A011074225%3Ampeg21%3Aa0158&resultsidentifier=ddd%3A011074225%3Ampeg21%3Aa0158
en:
https://www.wikiwand.com/nl/Jacob_Lentz
KAYA
In de periode 1946/1948 zat ik in Jakarta als KNIL dienstplichtige. Een neef van mij (Fried von Grumbkow) zat daar ook als KL-officier bij de NEFIS. Bij hem heb ik kennis gemaakt met ene Kaya die ook als KL officier bij de NEFIS zat. Zou deze uw vader geweest kunnen zijn?
Dat zou zeker kunnen. Hij heeft op diverse plaatsen gezeten.
Wat ik leuk vind van dit bericht is om de naam von Grumbkow te zien. In 1952 zat ik op school in Den Haag en had een juf met die naam. Toen ze mij zag vroeg ze of mijn vader Max heette, want die had ze les gegeven in Indië in haar eerste jaar als onderwijzeres.
Kleine wereld.
Ik probeer om wat meer uit te vinden over mijn vader vooral nu je zoveel negatiefs hoort over die periode.
Hallo, ik ben op zoek naar informatie en foto van mijn oma Stans Brasz( Constance Beatrice) geb.na 1907. geb.Indonesie.Vaders naam Cornelis Brasz en moeders naam Cornelis Eveline Minos. 2 broers, Gerrit 1905,Johan1906.( van haar broers en ouders zijn stambomen ,alleen van haar niks, dus ook van kinderen,kleinkinderen,huwelijk ect niks,dan alleen een vermelding van haar naam,ouders en broers.)
Mijn vader is haar oudste zoon Charles Rudolf Nievaart (Rudy/ Rudie)geb.1932 en ik ben Anastasia Ruth Nievaart.
Wie kan mij verder helpen om haar foto te vinden, alle informatie is welkom.
Email:anaruth7963@gmail.com
Vriendelijk groeten,Ruth Nievaart
Ruth Nievaart,
ik heb slechts de volgende summierlijke gegevens kunnen vinden, helaas, met weinig info over uw grootmoeder, ze is slechts aangeduid met Stans. Uw oudooms, haar oudere broers zijn 1. Gerrit Frederik (1905) en 2. Johan Adriaan (1906).
Uw overgrootmoeder heet Cornelia Eveline van (!) Minos, ze is getrouwd met Cornelis Gerrit Brasz op 19 maart 1904, te Weltevreden (Batavia), Nederlands Indië.
Hij (uw overgrootvader) is geboren op 2 september 1870 te Buitenzorg (nu Bogor) en overleden op 6 januari 1934.Op zijn beurt was zijn vader Willem Frederik Brasz (1840-1926) en zijn moeder Cornelia Aletta Krabbe (1845-1926).
That’s all.
Have a nice day!
Hartelijk bedankt voor de informatie, super👍🏼, groeten AR Nievaart
Oma Stans Brasz had nog een zus Daisy Majory, geloof ik?
geboren 27-09-1915 in Weltevreden, overleden aldaar 12-11-1917
En dit uit eigen notities:
Kwartierstaat van Constance Beatrice Brasz
Generatie 1
1 Constance Beatrice Brasz, geboren op 11-03-1909 in Batavia. Constance trouwde, 19 jaar oud, op 27-06-1928 in Batavia met Christiaan Emile Nievaart.
Generatie 2 (ouders)
2 Cornelis Gerrit Brasz, geboren op 02-09-1870 in Buitenzorg. Cornelis is overleden op 06-01-1934 in Batavia, 63 jaar oud. Cornelis trouwde (2), 57 jaar oud, op 08-05-1928 in Batavia met Martha Maria Casperina Ahrens (geb. 1878), 49 jaar oud.
Hij trouwde (1), 33 jaar oud, op 18-06-1904 in Weltevreden met de 21-jarige
3 Caroline Elizabeth van Minos, geboren op 14-09-1882 in Batavia. Caroline is overleden op 02-05-1924 in Weltvreden, 41 jaar oud.
Generatie 3 (grootouders)
4 Willem Frederik Brasz, geboren op 28-11-1840 in Baambrugge, Abcoude. Willem is overleden op 01-06-1913 in Batavia, 72 jaar oud.
Hij trouwde, 24 jaar oud, op 28-11-1864 in Soerakarta met de 19-jarige
5 Cornelia Aletta Krabbe, geboren op 06-01-1845 in Bagelen. Cornelia is overleden op 14-04-1926 in Weltevreden, 81 jaar oud.
6 Johannes Zacharias van Minos, geboren op 31-12-1857. Johannes is overleden in 09-1924, 66 jaar oud.
Hij trouwde, 19 jaar oud, op 31-03-1877 in Batavia met de 16-jarige
7 Rosalina Carolina Frans, geboren op 12-10-1860 in Batavia. Rosalina is overleden in 1954, 93 of 94 jaar oud.
Generatie 4 (overgrootouders)
8 Hermanus Christoffel Brasz, geboren op 05-07-1810 in Amsterdam. Hermanus is overleden op 10-03-1859 in Amsterdam, 48 jaar oud.
Hij trouwde, 25 jaar oud, op 19-11-1835 in Loenen aan de Vegt met de 26-jarige
9 Sophia Cornelia Stam, geboren op 28-11-1808 in Nigtevegt. Sophia is overleden op 08-10-1896 in Amsterdam, 87 jaar oud.
12 Jan Adriaan van Minos, geboren op 09-08-1820 in Batavia. Jan is overleden.
Hij begon een relatie met
13 Amalia Carolina Sint Go. Amalia is overleden in 1907.
Generatie 5 (betovergrootouders)
16 Gerrit Brasz, geboren omstreeks 1778 in Nordhorn, Grafschaft Bentheim, Weser-Ems, Niedersachsen, Deutschland. Gerrit is overleden op 12-11-1836 in Amsterdam, ongeveer 58 jaar oud.
Hij trouwde, ongeveer 31 jaar oud, op 17-09-1809 in Amsterdam met de 21-jarige
17 Anna Geertruij Nobel, geboren op 09-03-1788 in Amsterdam. Anna is overleden op 13-08-1857 in Amsterdam, 69 jaar oud.
18 Gerrit Stam, geboren op 13-01-1776 in Utrecht. Gerrit is overleden op 24-02-1844 in Loenen, 68 jaar oud.
Hij trouwde, 25 jaar oud, op 12-04-1801 in Amsterdam met de 30-jarige
19 Anna Rade, geboren op 25-03-1771 in Amsterdam. Anna is overleden op 12-11-1826 in Loenen, 55 jaar oud.
24 Janszoon Minos, geboren in Ceylon. Janszoon trouwde (1) met Maria Veugen.
Hij begon een relatie (2) met
25 Salorina.
26 Charles Sint Go.
Hij begon een relatie met
27 Madia.
Generatie 6 (oudouders)
32 Willem Brasz.
Hij trouwde met
33 Dirkje.
34 Harmen Christoffel Nobel.
Hij trouwde op 06-02-1781 met de 30-jarige
35 Margaretha Mohr, geboren op 17-12-1750 in Amsterdam. Margaretha is overleden.
36 Jan Stam, geboren op 29-03-1733 in Nigtevecht. Jan is overleden.
Hij trouwde, 32 jaar oud, op 01-10-1765 in Utrecht met de 29-jarige
37 Cornelia Eikhoff, geboren op 05-09-1736 in Utrecht. Cornelia is overleden op 26-01-1813 in Nederhorst den Berg, 76 jaar oud.
38 Fredrik Rade, geboren op 16-03-1735 in Amsterdam. Fredrik is overleden.
Hij trouwde met
39 Sophia Arends, geboren op 23-09-1736 in Amsterdam. Sophia is overleden.
Generatie 7 (oudgrootouders)
68 Justus Willem Nobel.
70 Johan George Mohr.
Hij trouwde met
71 Anna Geertruij Musfeltz. Anna is overleden op 02-08-1768 in Amsterdam.
72 Gerrit Ariesz Stam, geboren vóór 1711. Gerrit is overleden.
Hij trouwde, minstens 18 jaar oud, op 05-06-1729 in Nigtevecht met de 27-jarige
73 Aaltje Jansd Oostwaard, geboren op 18-09-1701 in Nigtevecht. Aaltje is overleden.
76 Rijk Rade.
Hij trouwde met
77 Willemijntje Elsmeer.
78 Hendrik Arends, geboren in 1705. Hendrik is overleden.
Hij trouwde met
79 Geertruij Temars, geboren op 27-08-1710 in Amsterdam. Geertruij is overleden.
Generatie 8 (oudovergrootouders)
144 Adrianus Stam.
158 Lambert Jansz Ter Mars.
Hij trouwde met
159 Sophia Schoonenburgh
Echt super, jaren later zie ik nu je pas je antwoord, dankjewel.
Ruth Nievaart.
Eindelijk een stamboom! Met familie kom je maar tot “ horenzegge”… nu is het aantoonbaar en geregistreed , t’is werkelijkheid nu!
Oma Stans,nu eindelijk heb je een stem, een aantoonbaar bestaan!Ik ben deel van jou…
I love you…
Ruth, je kleindochter
Geachte heer Immerzeel, Heel bijzonder om een stukje van mijn oom, dr. G.J.Nieuwenhuis (1877- 1931) te lezen op uw site. Daar ik bezig ben een fotobiografie over hem te maken zou ik het graag willen overnemen als dat mogelijk is (?)
Met vriendelijke groet, Jaap Nieuwenhuis
Jaap, geen enkel probleem.
Dit is echter de oorspronkelijke bron:
Indië: geïllustreerd weekblad voor Nederland en koloniën. Mei 1917.
Ik heb het alleen een beetje gemoderniseerd.
Groet,
Bert Immerzeel
Aahhh….Bert …grappig nu te weten dat je in de buurt van mijn nicht woont …
Heb daarvandaan maar ook een ezel stickertje meegenomen en hier in Aus op mijn wagen geplakt…
Ja geen bullshxx stickers maar hardwerkende ezeltjes dat past bij jelui uit die streek voor het land waar je woont.(jullie uit die streek betalen dubbel belasting zoals ik het hoor ??)
Ikke maar ook…. voor jaren nog niet bij de regering aangeklopt…pukul terus…het ezeltje past goed bij mij… 🙂
Cheers…Anton
Hallo iedereen,
Ik wil langs deze weg een ieder bedanken voor jullie reacties met verrassende informatie over mijn oma Constance Brazs(Stans)(getr.Nievaart) en natuurlijk verdere familieleden.(in Nederland of buitenland)
Toch blijf ik hopen dat ooit een foto van haar (mijn oma en verdere familieleden natuurlijk)iemand in zijn of haar bezit heeft en zo vriendelijk willen zijn deze met mij te delen.
Nogmaals allen bedankt.
Vriendelijke groet,
Ruth Nievaart.(mijn vader is Charles Rudolf Nievaart, “Rudie”)
Hallo Ruth
Ik ben Maureen Nievaart een dochter van Fred Nievaart. Hij was een broer van je grootvader
Emiel Nievaart.
Ik zou graag met je in contact willen komen.
Hier in Den Haag is het idee geopperd voor een familie reunie van de nazaten van de 5 broers Nievaart.
Emiel, Eugene, Eddie, Evert en Fred
Ik hoop dat je ons allemaal wilt ontmoeten.
manbrun@casema.nl
Maureen , iets klinkt bekend… ik mail je volgende week , jeetje en ik heb dat laten versloffen . Mijn excusses…. toch mails, ik schrijf je!
Ruth Nievaart
Geachte meneer Bert,
Via mijn broer, Niek van der Wal woonachtig in Groningen, werd ik geattendeerd op deze site. Graag wil ik mij opgeven als abonnee. Hieronder vindt u mijn naam en e-mail adres.
Ik wil nog een paar zaken vertellen, Met mijn moeder (Pie van der Wal-Vriend) heb ik ook in het kamp Ambarawa gezeten. Mijn moeder was op het eind van de kamptijd op sterven na dood maar toen op 15 0f 16 augustus 1945 Amerikaanse vliegtuigen boven het kamp vlogen werd zij uit de ziekenbarak gehaald om dit heugelijke feit mee te maken. Lopen kon ze nagenoeg niet en daarbij was ze ook blind geworden. Gelukkig is die blindheid na een aantal maanden verdwenen.
Tevens wil ik iedere lezer van deze site verwijzen naar een boek van Gon Bossevain, getiteld Vrouwenkamp op Java. Zij heeft ook in dit kamp gezeten.
Met vr. gr.,
Koos van der Wal
Daar ben ik weer in 2013 ook al is geprobeerd met allerlei vragen.
1 vraag ging over hotel pregolan in Surabaya waar mijn overgrootoma eigenaresse van was.
Met pijn in mijn hart zie ik dat het gebouw recent totaal met de grond gelijk gemaakt is.
Ik wou er zo graag naar toe.
Mijn familie komt uit Malang en Surabaya.
Kent iemand deze namen of plaatsen ik ben zo op zoek!!!!
Netty Kazikan ( alida Sjane otteline van Rijn)
Geboren in de lafayette kliniek in Malang.
Galoust Kazikan ( Galestin kazikan of chazichan of chazichanian de naam is ergens flink veranderd)
Terdat Chachatoor had een melkerij met flink wat koeien als ik de verhalen mag geloven.
Deze melkerij was in Malang op straatnaam glintung en naar verluidt was de naam stal Major.
Mijn opa galo kazikan (galoust/galestin) ging naar de frateran sekolah in Malang.
Wie o wie zegt 1 van deze dingen iets.??
Bedankt een derde generatie
Probeer op Google: hotel Pregolan Surabaya. Volgens die website bestaat dat hotel nog, maar ik weet niet van wanneer die informatie is.
Beste Bert,
Ik wil je nog heel hartelijk bedanken voor het sturen van het mailadres van Walter von Stockhausen. Ik heb al een uitgebreide mailwisseling met hem gehad en ben door hem veel te weten gekomen. Echt fantastisch werk wat je doet. Zelf ben ik een belanda maar ik heb Indische familie en daar ben ik trots op. Sinds dat ik hen ken (sinds 1996) ben ik mij gaan verdiepen in de geschiedenis en het laat mij niet meer los.
Hartelijke groeten,
Frans
Graag gedaan, Frans!
Hello mr. Immerzeel. Thank you so much for this site. Brings back many memories of the past. Even though I only lived just twelve years in Indonesia, 1940-1952, my ancestor Witze Jans Hoekstra moved to the DEI in service of the VOC in 1815 (after the fall of Napoleon?). I know that he served in the colonial army and retired in the rank of captain and settled in Amboina. He had about six or seven parcels or ”specerij tuinen” and went into the spice business. He was married three times and had many children, yet after WWII there were only two members left. My dad and his younger brother. It seems that the “Indo” Hoekstra family almost went the way of the dinosaurs. I would love to get to know more about the family history, but don’t know where to start. It appears that all records, pictures and property, including “Huize Hoekstra”, were destroyed during the Japanese bombardments in the Battle of Ambon. I have no knowledge of what happened to the family members, I can only guess and assume that they all were wiped out. An Internet search did not give any result. I have also been interested in and am looking for a copy of the map of “Kota Ambon” of those days. I have noticed from this web site how amazingly able you have been in assisting people in finding long lost friends, family and other data. Is there any hope for me in the search of my “Gone with the wind” family and its history? Will be very much obliged and gratefully contribute to your cause. Sincerely, Robbert Hoekstra. Phoenix, Arizona.
Dear Robbert,
You´ll find several maps of Ambon on the website of the Leiden University:
http://ubl.webattach.nl/apps/s7
search for ‘ambon’, and click on the first result that appears.
One of these maps is a map of the Kota Ambon in 1924:
http://ubl.webattach.nl/cgi-bin/iipview?krtid=3386&name=04067.JPG&marklat=-3.69115&marklon=128.168&sid=n34d425109499&seq=2&serie=0&lang=1&ssid=&resstrt=0&svid=556327&dispx=1920&dispy=949#focus
Did the Hoekstra family live in the city?
Maybe our Mr E.M. has information too?
I’m sorry Sir … I’m still in search myself. That’s how I found Javapost. Perhaps the baptismal register church of Amboina offers a starting point.
Dear Buitenzorg, Thank you so much for your response. You are amazing! Unfortunately it is not known to me whether “Huize Hoekstra” was in the town of Ambon or on one of the properties.
Salam kenal tuan buitenzorg. Saya baru menemukan blog Anda dan saya tinggal di Jawa, Indonesia. Saya seorang pegawai negeri di Kabupaten Sidoarjo, Jawa Timur dan menyukai sejarah. Sungguh sebuah penghormatan bila Anda berkenan untuk menerima saya sebagai sahabat, pembaca blog Anda.
Groeten kennen sir buitenzorg. Ik heb net je blog gevonden en ik woon op Java, Indonesië. Ik ben een ambtenaar in Sidoarjo Regency, Oost-Java en liefdesgeschiedenis. Wat een eer als je me als vriend, lezer van je blog, wilt accepteren.
Geachte Bert Immerzeel,
Wij zijn opzoek naar de bron van de foto van soldaten in de truck zoals ook getoond op uw website. Waar zouden de rechten van deze foto liggen. Wellicht weet u meer van de herkomst. Hoop van u te horen.
Hartelijke groet, Hilbert Kamphuisen (DIA)
Onze vader heeft Posttraumatisch Disorder opgelopen in de verschillende Jappenkampen waar hij in Indonesië vanaf zijn 14de jaar verbleven heeft. Thuis werd er nooit overgesproken, maar zijn kinderen, althans 3 van de 4, hebben het tijdens hun jeugd wel moeten ontgelden en onze moeder deed even hard mee. Wij, kinderen, mochten er ook nooit over spreken, hoe het er in ons huishouden aan toe ging, want dan zouden onze benen onder ons lijf worden uit geslagen. Ik ben er pas écht over gaan spreken in 2015 omdat ik niet anders kon. Door nucleaire radiologie, na een domme val, kwam een en ander aan het licht. Toen heb ik de huisarts en specialisten alles ‘opgebiecht’. Niemand kon mij opnieuw mishandelen, onze ouders waren er niet meer, mijn broers en zus waren ook al overleden, dus heb ik dan toch maar mijn stoute schoenen aangedaan, de durf kwam als vanzelf. We hebben behoorlijk wat pijnlijke situaties meegemaakt, welke door de Jappen ook aan onze vader moeten zijn toegebracht.
Ik weet wat het is om vastgebonden te zijn (met rekverbanden, die laten geen sporen na) en met een rotanstok en militaire koppel geslagen te worden op je blote lijf.. Ik weet ook wat het is om vastgebonden, staand op een krukje, verplicht waterdrawning in een lavet te ondergaan………durf nog steeds niet alleen in een zwembad, bang om kopje onder te gaan…..Ik weet ook wat het is om vastgebonden aan armen en benen, op een stoel te zitten, terwijl je knieën met een mokerhamer naar de vernietiging worden geholpen…….vastgebonden en liggend op een bed je voetzolen met een rotanstok worden kapot geslagen…..en telkens een briefje van onze moeder naar school, dat ik was gevallen…altijd die stomme leugens om niet te laten ontdekken dat het in ons huishouden niet goed liep,,,, en dat onze eigen ouders de schuldigen waren. Ja de Jappen, ze hebben erge dingen met de mensen gedaan, wat geheel niet eerlijk was……. maar onze ouders hebben dat ook met ons gedaan en toen was het geen oorlog meer, maar die verwoestende oorlog bleef zich bij onze ouders dagelijks herhalen.
Can you speak English or Bahasa Indonesia? do you have facebook ? can I be your friendlist then I can follow your blog?
Geachte heer Immerzeel, beste Bert,
Ik heb zojuist reactie gestuurd op een artikel van jou: hoe eet je vogelnestjes.
Graag kom ik in contact. Kun je me een mail sturen?
Met vriendelijke groeten,
Gemma Post
Leuk gedaan Gerda.
Ik blijf je volgen. 👄💋
Hai Bert
Salam Kenal, saya dari Bandung, saya suka sekali artikel di situs anda..
saya punya pertanyaan seputar para pelukis belanda yang pernah lahir atau tinggal di Indonesia dahulu, sebagian saya kenal karena mudah dicari informasinya, tapi ada yang sulit di cari referensi nya, apakah nama pelukis A Meijer (Mungkin pernah dengar). A meijer terakhir tinggal di kota bandung sampai di tahun 1950’s & pulang ke negeri belanda… Karena saya punya 3 lukisan nya, peninggalan kakek saya, dimana saya bisa cari informasi mengenai warga belanda yang pulang ke negeri belanda pada tahun tersebut.. 🙏
Functie elders opgeheven?