Indonesië eert de helden van de onafhankelijkheid. Maar deze strijders martelden en moordden – onder de koloniale soldaten én onder de eigen bevolking.
Pemudas met bambu runcing
Door Dirk Vlasblom
Op 10 november viert Indonesië Hari Pahlawan, Dag van de Helden. Dan wordt herdacht dat in november 1945 tientallen duizenden Indonesische jongeren, uitgerust met Japanse wapens, de strijd aanbonden met Britse troepen die waren geland in de marinehaven van Surabaya. Soekarno en Mohammed Hatta hadden op 17 augustus de onafhankelijke Republiek Indonesië uitgeroepen en de jeugd van Surabaya verdacht de Britten ervan dat zij het Nederlandse koloniale gezag kwamen herstellen. Het duurde weken voor Britse troepen de stad in handen kregen. Rond deze strijdlustige jongeren is in Indonesië een ware cultus geweven. In de Indonesische geschiedschrijving belichamen zij een generatie van helden die schouder aan schouder vocht voor de vrijheid.
Toch vallen er af en toe scheurtjes in deze heldencultus. Een gewezen scholier-soldaat, de schrijver Yusuf Bilyarta Mangunwijaya, beschreef in 1985 een gebeurtenis van begin 1950. In het Oost-Javaanse stadje Malang stonden Scholier-Soldaten van de Republiek Indonesië (TRIP) aangetreden, een jongerenstrijdgroep die had meegevochten tegen de Nederlanders. Het grote doel, onafhankelijkheid, was bereikt en het was tijd om te demobiliseren. De samengestroomde burgers van Malang werden toegesproken door de TRIP-commandant, majoor Isman. Hij trok, verrassend genoeg, het boetekleed aan: “Jullie hoeven ons niet zo warm te begroeten. We zijn niet langer jong en zuiver. We zijn ook niet de bloem der natie. We hebben gemoord en huizen platgebrand. Onze handen zijn besmeurd met bloed. Help ons terug te keren in de maatschappij als normale mensen. Niet wij zijn de helden, maar jullie, het gewone volk, dat zo zwaar heeft geleden.”
In Nederland staan de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog en de pogingen van het koloniale moederland om het revolutionaire tij te keren weer volop in de belangstelling. In de rechtszaal, waar overlevende burgerslachtoffers van Nederlands militair geweld genoegdoening eisen. In de media, die geweldsincidenten reconstrueren. En in academia, waar historici na decennia van relatieve onverschilligheid in de bronnen zijn gedoken.
Dat historische onderzoek heeft het afgelopen jaar twee kloeke boeken opgeleverd: Soldaat in Indonesië 1945-1950 van Gert Oostindie en De brandende kampongs van generaal Spoor van Rémy Limpach. Daarin wordt overtuigend aangetoond dat het geweld van Nederlandse militairen tegen burgers en krijgsgevangenen geen incidentele ontsporingen waren, zoals de Nederlandse regering in 1969 na een haastig uitgevoerd onderzoek concludeerde, maar dat het structurele vormen aannam. Helemaal nieuw is deze conclusie niet, maar niet eerder is die zo zorgvuldig onderbouwd met brieven, dagboeken en memoires van oud-strijders, met veldrapporten en met interviews.
Het is een begin. Voor een goed begrip van het massale geweld in het Indonesië van de jaren 1945-1950 zou deze reconstructie van Nederlandse oorlogsmisdaden moeten worden aangevuld met een even zorgvuldige studie van het geweld aan Indonesische kant. Want ook dat was niet mis; majoor Isman gaf het in 1950 volmondig toe. Oostindie zegt in zijn jongste boek dat “de dekolonisatieoorlog onderdeel was van de Indonesische Revolutie”. En, schrijft hij, “in die zin is de aandacht voor het Nederlandse militaire optreden, en in het bijzonder de Nederlandse oorlogsmisdaden, een eenzijdige ingang om een veel groter historisch proces te begrijpen” (p. 33). Limpach schrijft dat het geweld aan Indonesische kant “eveneens structureel” was . “De TNI [het nationalistische leger] en de milities eisten voor hun strijd steun van de bevolking, waarbij zij extreme middelen inzetten om hun eisen kracht bij te zetten.” (p. 770) Op dat onderlinge Indonesische geweld gaat hij in zijn boek niet in.
Nederlandse soldaten die het oorlogsrecht schonden door kampongs plat te branden, krijgsgevangenen te martelen en ‘verdachte’ dorpsbewoners standrechtelijk te executeren opereerden niet in een vacuüm. Het land waarin zij verzeild waren, stond in vuur en vlam. Tijdens drieënhalf jaar Japanse bezetting waren honderdduizenden jongeren getraind voor de gewapende strijd. Zij geloofden heilig dat na vertrek van de Japanners oude profetieën zouden uitkomen en de vrijheid (merdeka) zou aanbreken. Toen Japan capituleerde, waren zij stuurloos, want oude gezagsstructuren waren bezweken. De proclamatie van de Republiek was de lont in een gigantisch kruitvat dat nationalistische leiders niet onder controle hadden.
In de Indonesische historiografie rust nog steeds een taboe op het (onderlinge) geweld van Indonesiërs tijdens de Revolutie. Die wordt steevast beschreven als een eensgezinde en heroïsche verzetsbeweging tegen Nederland, dat het onafhankelijke Indonesië weer in het koloniale gareel wilde dwingen. Toch weten we het een en ander over de duistere kanten van die Revolutie. Dankzij het werk van een beperkt aantal Westerse historici en van Indonesische schrijvers en journalisten die de vrijheid namen nuances aan te brengen in de officiële heldenverering.
We bekijken hieronder drie geweldsexplosies die door hen zijn beschreven.
Bersiap! (15.000 à 20.000 doden)
De opmaat tot de gewapende strijd, in de laatste maanden van 1945, was even bloedig als chaotisch. Japan had gecapituleerd, maar Java en Sumatra waren nog niet bezet door de geallieerden. In dat gezagsvacuüm moesten Japanse militairen voorlopig de orde handhaven en dat lukte nauwelijks. Er volgden golven van tomeloze agressie van vaak alleen met gepunte bamboestokken en kapmessen uitgeruste Indonesische jongeren tegen Nederlanders in Japanse interneringskampen, gewezen Nederlandse krijgsgevangenen, Indo-Europeanen (Indo’s golden als pro-Nederlands), Molukkers en etnische Chinezen.
Dezelfde jongeren die in november 1945 vochten tegen de Britten hadden zich een paar weken eerder gruwelijk misdragen. Toen de Japanse marinecommandant zijn wapenarsenalen had opengesteld voor Indonesische strijdgroepen, begonnen zij op 15 oktober gewezen Nederlandse krijgsgevangen en geïnterneerden op te pakken. Die waren net bevrijd uit de kampen en werden nu de Kalisosokgevangenis van Surabaya in geslagen. Van de 3.000 mannen die werden samengedreven raakten er 2.000 gewond en lieten 400 het leven. Op 28 oktober werd een konvooi van Britse legertrucks met 400 Europese vrouwen en kinderen met mitrailleurs en handgranaten bestookt door strijdgroepen. Er viel een onbekend aantal doden onder de Britten en hun beschermelingen.
Deze bloedige episode, bekend geworden als Bersiap! (Indonesisch voor ‘wees paraat’), ging door toen de eerste Britse troepen waren geland. In Indonesische geschiedenisboeken staat er niets over en geen Indonesiër heeft van de Bersiap gehoord. ‘Paraat waarvoor?’ is steevast de reactie. In Nederland verscheen in 2005 een inventarisatie van geweldsincidenten op Java en Sumatra tot maart 1946, onder de titel Bersiap – Opstand in het paradijs. Auteur is de Indische Nederlander Herman Bussemaker. Hij houdt het aantal Nederlandse, Indo-Europese en Ambonese slachtoffers op 20.000. Limpach kiest voor de schatting van het Nederlands Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies (NIOD): 5.500. Hij zegt er wel bij dat hier nog eens 10.000 etnische Chinezen bij moeten worden opgeteld
Opstand in Madiun (8.000 à 10.000 doden)
De openbare executie van een Indonesische communist in Magetan, 1948. Hij werd van een verhoging gegooid waarna de bevolking hem met messen doodde. (DLC)
Het zou vier jaar en twee ‘Politionele Acties’ duren voordat Nederland zich neerlegde bij de feiten. In die revolutionaire jaren was het nationalistische kamp diep verdeeld. Soekarno en Hatta, die hadden samengewerkt met de Japanners, stonden tegenover principiële antifascisten. Voorstanders van diplomatie stonden tegenover mannen-van-actie. Gewezen KNIL-mannen stonden tegenover door Japan getrainde officieren; nationalistische milities tegenover strijdgroepen van communisten en radicale moslims; Moskougezinden tegenover ‘nationale communisten’. Zij bonden even vaak de strijd aan met elkaar als met de Nederlanders en het aantal slachtoffers was navenant.
Na de val, onder druk van islamitische en nationalistische partijen, van het linkse kabinet-Sjarifoeddin en de vorming van het kabinet-Hatta in januari 1948 laaide de partijstrijd in het republikeinse kamp op. In september 1948 escaleerde die tot een regelrechte burgeroorlog. Die is beschreven door de Indonesische activist Soe Hok Gie (1942-1969) in zijn doctoraalscriptie Orang-orang di persimpangan kiri jalan (Mensen die op de tweesprong links afslaan,1969) en in de monumentale biografie van de ‘nationale communist’ Tan Malaka door Harry Poeze (2007).
De Republiek had zijn hoofdstad gevestigd in Yogyakarta, Midden-Java. Na de Eerste Politionele Actie in 1947 was een bestandslijn getrokken tussen door Nederland bezet gebied en de Republiek. Overeenkomstig de Renville-overeenkomst van 17 januari 1948 werd het West-Javaanse onderdeel van het nationalistische leger (TNI), de Siliwangi Divisie, teruggetrokken achter de bestandslijn en gelegerd in Solo, een stad in Midden-Java. Siliwangi, onder bevel van de gewezen KNIL-vaandrig Abdul Haris Nasution, was gebeten op alles wat links was. Begin september zochten zijn officieren ruzie met de Midden-Javaanse Senopati Divisie, die veel aanhangers telde van het door de communistische partij (PKI) gedomineerde Volksfront (FDR). Senopati-officieren werden ontvoerd en vermoord, het kwam tot schietpartijen en het zou zijn uitgedraaid op een veldslag als Soekarno de oud-marechaussee Gatot Subroto niet had benoemd tot militair gouverneur. Hij gaf de schuld van de schermutselingen aan de Senopati Divisie, die zich daarop terugtrok uit Solo.
In dit gespannen klimaat keerde in augustus 1948, na ruim twintig jaar ballingschap in Moskou, de communistische hardliner Muso terug naar Indonesië. Hij had instructies van de Kominform die behelsden dat de PKI partij moest kiezen in de zojuist uitgebroken Koude Oorlog. Onderhandelingen met ‘het imperialistische kamp’- lees: Nederland en de Amerikaanse bemiddelaars – waren voortaan uit den boze. Muso nam de leiding van de PKI en maakte begin september een tournee langs steden in Midden- en Oost-Java waar hij opzwepende redevoeringen hield. Arbeiders en boeren moesten zich opmaken voor een guerrilla en een ‘politiek van verschroeide aarde’. Gezien de gebeurtenissen in Solo vond Muso gehoor bij linkse milities, die rekening hielden met een offensief van Siliwangi.
Op 18 september nam het Volksfront gewapenderhand het bestuur over in de Oost-Javaanse stad Madiun. FDR-milities ontwapenden de militaire politie en plaatselijke eenheden van Siliwangi. De Socialistische Jeugd, onderdeel van het Volksfront, deed hetzelfde in omliggende stadjes en dorpen. De vlag van de Republiek werd verscheurd en vervangen door de banier met hamer en sikkel; portretten van Soekarno door die van Muso. Onderzoekers zijn het er niet over eens of ‘Madiun’ de opmaat was voor een opstand tegen de Republiek of een lokale, preventieve maatregel om een actie van Siliwangi voor te zijn. Muso’s ambities waren duidelijk; hij wilde een Sovjet-republiek, maar deelnemers aan de actie waren in veel gevallen niet bereid de Republikeinse regering af te vallen.
Ooggetuigen vertelden gruwelverhalen over moordpartijen onder aanhangers van de islamitische partij Masyumi en de nationalistische PNI in Madiun en omgeving. Soemarsono, FDR-leider in Madiun en initiatiefnemer van de coup, vertelde later dat het nieuwe bestuur buiten Madiun geen controle had en dat ‘de massa woest was en erop los sloeg’. Slachtoffers waren lokale bestuurders, politiemensen, religieuze voormannen, Masyumi- en PNI-leiders.
Niet minder bloedig was het antwoord van Siliwangi, die opdracht kreeg de opstand in Madiun neer te slaan. Daarbij werd een meedogenloze zuivering uitgevoerd onder alles wat links was in Madiun en omgeving. De dichter Kuslan Budiman (geboren in 1935) beschreef in zijn autobiografische roman Bendera itu masih berkibar (Die vlag wappert nog, 2005) hoe de TNI huishield in zijn geboortestadje Maospati, tien kilometer van Madiun. Wie verdacht werd van sympathieën met het verdreven FDR-bewind werd opgepakt. In de plaatselijke gevangenis werd systematisch gemarteld. Kuslan kon dat zien en horen vanuit een boom naast de gevangenis. Hij zag hoe zeven mannen hun eigen graf moesten graven en werden doodgeschoten. Linkse legereenheden en milities ontvluchtten Madiun, achtervolgd door Siliwangi. Muso werd op de vlucht gepakt en doodgeschoten. Tientallen andere PKI-leiders werden ingerekend en geëxecuteerd. Oud-premier Amir Sjarifoeddin werd aangehouden en vastgezet in Yogyakarta. Op 19 december 1948 landden parachutisten van het Nederlandse Korps Speciale Troepen (KST) op het vliegveld van Yogya en begon de ‘Tweede Politionele Actie’. Sjarifoeddin en andere gevangenen werden nog diezelfde dag doodgeschoten door TNI-troepen.
Hoeveel slachtoffers ‘Madiun’ heeft geëist is onbekend. De meest betrouwbare schattingen variëren van acht- tot tienduizend, zowel onder TNI, opstandelingen als de gewone bevolking.
Revolutie in Atjeh (3.000 doden)
In Atjeh, op de noordpunt van Sumatra, had de Indonesische Revolutie een bijzonder, maar niet minder gewelddadig verloop. Britse en Nederlandse troepen kwamen na de Japanse capitulatie niet verder dan Medan, hoofdplaats van de vooroorlogse residentie Sumatra’s Oostkust. Atjeh was het eerste deel van de archipel dat zich bevrijdde van koloniaal bestuur.
Daarbij kwam het tot een gewelddadige confrontatie tussen nationalistische jongeren, aangevoerd door islamitische schriftgeleerden (ulama), en een deel van de oude adel (ulèëbalang), die voor de oorlog had samengewerkt met de Nederlanders. Deze episode is beschreven door de historicus Anthony Reid in het boek The Blood of the People (1979) en door zijn Atjehse collega Nazaruddin Sjamsuddin in Revolusi di Serambi Mekah (Revolutie op de Veranda van Mekka, 1999).
Na de capitulatie trokken de Japanse troepen in Atjeh zich terug op het eilandje Sabang en op de olievelden aan Sumatra’s oostkust. In Kotaradja (nu Banda Aceh) vormden nationalisten, linkse partijen en ulama een voorlopig residentiebestuur. In de steden en dorpen van Atjeh werd in de loop van oktober 1945 de rood-witte vlag van de Republiek gehesen. Alleen in het noordoostelijke regentschap Pidie leidde dit tot problemen. In de steden Sigli en Lammeulo verboden adellijke bestuurders de nieuwe vlag te hijsen. Zij maakten zich zorgen over hun positie onder de Republiek en wachtten op een landing van Nederlandse troepen (die er nooit zou komen) om de vooroorlogse orde in Atjeh, en daarmee de machtspositie van de bestuursadel, te herstellen. Een aantal ulèëbalang in Pidie besloot een militie te vormen ‘ter beveiliging van de openbare orde’ en die begon nationalistische jongeren op te pakken. Toen het bestuur in Kotaradja aarzelde om in te grijpen, stuurde de PUSA, een machtig verbond van ulama, eigen troepen, aangevoerd door Husin Al-Mudjahid, naar Pidie. Zij bonden in januari 1946 de strijd aan met de militie van de lokale adel. Die laatste legde het al snel af tegen de mujahidin die deze ‘vijanden van de staat en het geloof’ opjoegen tot in de bergen. De PUSA-militie en door hen aangevuurde boeren vermoordden 23 van de 25 adellijke bestuurders in Pidie.
Elders in Atjeh hadden ulèëbalang zich uitgesproken vóór de Republiek, maar de gebeurtenissen in Pidie wekten twijfel aan hun loyaliteit. In de weken en maanden die volgden kwam het in heel Atjeh tot uitbarstingen van volkswoede tegen ambtsedelen, hun familieleden en volgelingen. Daarbij werden nogal eens persoonlijke rekeningen vereffend. Sjamsuddin citeert een ooggetuige: “Tallozen vonden de dood, zonder gebed, zonder te worden gewassen, zelfs zonder te worden begraven”. Deze ‘sociale revolutie’, zoals hij is gaan heten, eiste naar schatting 3.000 levens.
Onderzoek?
Ook na de val van generaal-president Soeharto in 1998 hield de hoofdstroom van Indonesische historici vast aan het beeld van de Revolutie als eensgezind optreden van heldhaftige Indonesische pejuang (vrijheidstrijders). In schoolboeken wordt niet gerept van aantallen dodelijke slachtoffers, of die nu vielen door Nederlandse of door Indonesische hand. Van officiële zijde wordt ook niet gehamerd op Nederlandse gewelddaden in de jaren 1945-1950, want wie kaatst moet de bal verwachten. Waarom lijken uit de kast halen? De Indonesiërs hebben immers aan het langste eind getrokken.
Toch ontstaat de laatste jaren onder jonge Indonesiërs steeds meer behoefte om deze gelijkgeschakelde versie van hun geschiedenis kritisch tegen het licht te houden. Vooral als het gaat over heftige episodes, zoals de communistenmoord van 1965-’66 en – jawel – de Revolutie. Serieus onderzoek naar het gedrag van de eigen veteranen, zoals Oostindie en Limpach deden met Nederlandse oud-strijders, vereist dat de archieven van het Indonesische leger (TNI) in Bandung opengaan voor kritische onderzoekers. Dat is niet zo eenvoudig. De TNI is geboren in de Revolutie en zijn heldenstatus maakt deel uit van de oorsprongsmythe van de Republiek Indonesië.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd in NRC Handelsblad, 4 november 2016.
Java Post 
En toch geven ze gastlessen in de klas!
In het hierboven genoemde artikel in de Java Post, geschreven door Gerrit Vlasboom, ontbreekt de gruwelijke foto van “een gedode Indo-Europese man, drijft in de Molenvliet”, onder de noemer Jakarta, oktober 1945: een tafereel uit de Bersiap. Het omhulsel van iemand die ooit iemand’s zoon, broer of echtgenoot was, droeg achteroverliggend een wit t-shirt dat bij de schouders gaten van messteken vertoont evenals zijn benen, een paar khaki-kleurige shorts met een stevige leren riem om zijn middel. Zijn hoofd hangt schuin naar rechts achterover getild in het water.Hij is blootsvoets.
Heel dom gebruikt Vlasboom het woord tafereel. Deze man is vermoord en dan vergelijk deze foto niet met een tafereel!
Het woord bloed is in de krant rood geprint.
Maar ook een foto van Indonesiërs die door hun landgenoten naar de executieplek worden gebracht. In de Nederlandse archieven zijn de foto’s voor het uitzoeken. Tafereel is een normaal gebruikt begrip, net als het woord theater. Daar zijn ook acteurs bezig. In mijn dissertatie gaat het over de VOC als volkenrechtelijke actor.
“”””””””””””Op 10 november viert Indonesië Hari Pahlawan, Dag van de Helden. “”””””””””””
Vreemd dat er nooit over de moordpartijen van deze Indonesiers rond de provincie Siantar, een provincie ten zuiden van Atjeh wordt vermeld. Jonge Indonesiers, die door de Japanners al vanaf 1943 als Sukarela of Heiho’s (vrijwilliger) werden opgericht. Deze Sukarelas veranderen direct na de oorlog in een terreurbeweging en hielden aardig huis in o.a. Medan. Daarnaast hadden de Japanners ook de groepen Barisan Peloppor en de Barisan Hizbullah opgericht. De Nederlandse gevangen in de kampen, die nu door de Jappen in opdracht van de Engelsen werden bewaakt, liepen ernstig gevaar. Een jonge luitenant met de naam R Westerling werd onder Force 136 met 4 helpers er na toegestuurd.
Ben met een artikel, bestaande uit 3 delen, hierover bezig.
Terreur. Ja, de maand november blijft voor mij een “geladen”maand. Ben nu 90 maar de data 24/25 november 1945 (was toen 19) kan ik nooit vergeten. In de vooravond van 24 november 1945 werd een neef van me dicht bij huis in Bandoeng doodgeschoten. Wij verscholen ons in huis tot middernacht wij door gewapende Japanners in vrachtauto’s naar een veilig deel van de stad werden geëvacueerd. Alles achter moeten laten. Wij hadden alleen de kleding die wij toen droegen!
Ron Geenen zegt:
17 november 2016 om 6:31 pm
Deze Sukarelas veranderen direct na de oorlog in een terreurbeweging en hielden aardig huis in o.a. Medan. Daarnaast hadden de Japanners ook de groepen Barisan Peloppor en de Barisan Hizbullah opgericht.
Ben met een artikel, bestaande uit 3 delen, hierover bezig.
=================
Mag ik een suggestie geven ?
Ga ook officiele Indonesische bronnen* raadplegen , en opletten of de time-line ook kloppen.
* Zoals Sejarah Nasional Indonesia.
“”””””””””Ga ook officiele Indonesische bronnen* raadplegen , en opletten of de time-line ook kloppen.””””””””””””
Ik spreek geen Indonesisch.
” officiele Indonesische bronnen” Dat is nou uiteindelijk net de vraag van Dirk Vlasblom. Hij noemt hierbij met name het TNI-archief in Bandung. Maar er zijn ook andere archieven.
Over de zgn Sociale Revolutie in ACeh (Pidie), een conflict tussen de pro Indonesiers ( Ulama en gewone Acehers) tegen de Adel ( Uleebalang=Pro Nederlands) met uiteindelijk 1500 slachtoffers (volgens artikel Bali Post 20/05/2003).
De adel/uleebalangs waren gesteund door de Nederlanders , die de adviezen van Snouck van Hurgronje volgde( verdeel en heers) werd gerapporteerd door
in zijn onderzoek ” Onderzoek Atjeh-Moorden”.
Pikant detail, in andere delen van Sumatra , Java ( mss ook Madura) waren juist de “kinderen” van de adel (kinderen van Inlandse Hoofden en Groten ) die tegen de Nederlanders ageren .
Ze waren massaal over gegaan naar de kamp van de Republik.
Dus Dirk Vlasblom begrijpt weinig over de sociale verbindingen(rode draad) voor, tijdens de onafhankelijk oorlog.
Ik lees het boekje wat ik een paar weken geleden op de boekenmarkt in Rotterdam kocht Regional Dynamica of the Indonesian revolution. Hierin wordt Sumatra behandeld, erg verhelderend:
-Aceh: social revolution and the islamic Vision
-East Sumatra: accommodating an Indonesian Nation within a Sumatra Residency
-West Sumatra: outpost of the Republic.
De voetnoten in het boek zijn een mer à boire voor een dorstig iemand.
Daarnaast worden andere delen van Indonesië behandeld waarvan sommigen zeggen dat Nederland daar na WO2 orde en rust bracht, die zullen wel na het lezen buikpijn krijgen.
Dat boekje valt natuurlik niet te vergelijken met de helicopter view van de schrijver van bovenstaand artikel, de post-koloniaal Dirk Vlasblom. Was er op Aceh niet sprake van een heuse sociale revolutie? zoals onze geleerde Heer deze periode tussen aanhalingstekens zet!!!!
Dirk Vlasblom negeert volledig de geschiedschrijving van de Bersiap, rekenkundig gezien vallen in zijn voorbeelden in Bersiap de meeste NEDERLANDSE doden.
Citaat …….Voor een goed begrip van het massale geweld in het Indonesië van de jaren 1945-1950 zou deze reconstructie van Nederlandse oorlogsmisdaden moeten worden aangevuld met een even zorgvuldige studie van het geweld aan Indonesische kant……
De onverschillige Dirk Vlasblom zou eens aandacht kunnen schenken aan de Bersiaptijd. Krijgt hij van mij voor het verhelderend inzicht “Regional Dynamica of the Indonesian revolution” cadeau (het boekje kostte mij € 2,50).
“”””””””””””De onverschillige Dirk Vlasblom zou eens aandacht kunnen schenken aan de Bersiaptijd. “”””””””””””
Niet alleen hij. Velen die zelf over de bersiap hebben geschreven, hebben daarbij bijna altijd hun aandacht alleen op Java en Makassar (Westerling) gevestigd. Vindt maar een boek die uitgebreid de situatie op Sumatra beschrijft. Zelf het eerste optreden van Westerling in Noord Sumatra is bij de meesten niet bekend of niet belangrijk gevonden.
Onder: Verantwoording bij het boek “Westerling De Eenling” (395 paginas) staat:
De Franse militair-historicus Dominique Venner heeft, ter aanvulling van zijn eigen informatie en bibliografie, enkele in het Frans vertaalde Nederlandse documenten ter beschikking gekregen. Hij bewerkte zijn gegevens in een vlotte vorm voor een Frans lezerspubliek, met het gevolg dat slechts hier en daar een regel uit bedoelde documenten is gebruikt. Daar de onderhavige vertaling bestemd is voor het Nederlandse publiek, heeft de Nederlansde uitgever gemeend er goed aan te doen de volledige tekst van deze documenten te publiceren. Verder is de uitgave voorzien van krantenknipsels en foto’s, alsmede voet- en schoudernoten met aanvullende informatie en waar nodig correcties.
Verder hebben, om een paar te noemen, de volgende personen meegewerkt: Jeanette de Vries-Spoor, Ada Westerling-VleeschDubois, Harriet Hendrik,Hanna Spoor-Dellevoet, Felix Thijssen, enz.
“Dirk Vlasblom zou eens aandacht kunnen schenken aan de Bersiaptijd.” dat is nou net de eerste paragraaf uit zijn artikel. Maar hij vraagt hierbij naar de Indonesische archieven. De Nederlandse archieven zijn beschikbaar maar het loopt daar niet direct storm.
“Makassar (Westerling” Dat is wat anders dan de Bersiap.
Ja, op 10 november gaat het niet over de voorafgaande moordpartijen, die zijn vast ook nooit gebeurd. In die graven op de erevelden liggen mensen die gewoon vanzelf dood waren gebleven. Op 10 november begon wel de bevrijding van Soerabaja. Ja, die Gurkha’s waren onze helden. Hun slachtoffers bestaan overigens ook niet.
Majoor Isman; ‘Wij zijn ook niet de bloem der natie. We hebben gemoord en huizen platgebrand. Onze handen zijn besmeurd met bloed. Help ons terug te keren in de maatschappij als normale mensen etc. – Wat een deemoed! Wat een persoonlijkheid! Heb zoiets nog nimmer uit de mond van één onzer ‘helden’ gehoord. Van Coen, van Heutz, Spoor, Westerling ea?
Wie is majoor Isman? Wat is zijn volledige naam?
… uit de mond van één onzer ‘helden’ gehoord. Van Coen, van Heutz, Spoor, Westerling ea? Logisch toch, toen was er nog geen televisie om hen te intervjoewen of Twitter.
Ik heb zelf kunnen ontdekken wie hij, Si Mayjen Mas Isman etc., was
Na de Indonesische onafhankelijkheidsregering kondigde men de oprichting aan van de People’s Security Agency (BKR) op 22 augustus 1945. Studenten in Surabaya hielden een bijeenkomst op 30 augustus aan de Jalan Darmo door Mas Isman geleid. Op dat moment, vormden zij een organisatie van gewapende (!!!) studenten met het uitgangspunt te streven om wapens op te nemen tegen de indringers. Toen op 22 september 1945, de troepen van de studenten in de school ingewijd door Sungkono 49 Darmo, Surabaya, werd Mas Isman benoemd tot commandant Student BKR Surabaya, die werd ingehuldigd op 9 november 1945.
Mas Isman was ook lid van de Indonesische delegatie geweest voor besprekingen in de Verenigde Naties (VN) in 1958., werd diplomaat in Rangoon, Bankok en Caïro. Hij overleed op 58-jarige leeftijd in 1982. Hij was lid van Golkar, de regerende politieke partij tijdens het REGIME van Soeharto.
@Aelle; ‘besmeurd met bloed’ – Zo luidde de titel van het artikel van Vlasboom. Uiteraard tendentieus ingegeven vanwege de publicaties over onze misdaden; De Brandende kampongs van Spoor ea. Als of Vlasboom nu eens de tijd vond om ook ‘de misdaden van de Republiek tegen de Nederlanders’ aan de kaak te stellen. Met het welbekende onzinnige ‘gezagsvacuüm’ verhaal werd het bersiap wederom gepresenteerd; zijn de dat deze tomeloze agressie van ‘met gepunte bamboestokken en kapmessen uitgeruste pemoeda’s /jongeren’ zo maar en zonder enige redenen ontstond/losbarste! De navolgende zaken; Madioen opstand en Atjeh revolutie zijn puur Indonesische zaken/geschiedenis en waren niet tegen Nederland/ers gericht. Zijn opmerking over geschiedenis in het Indonesische school onderwijs en oproep tot officiële kritische kennis van het verleden slaat mi. als tang op varken. Alsof wij zelf in ons onderwijs zover zijn gekomen! Om maar van onze officiële overheid maar te zwijgen.Typisch Nederlands om met de’ bekende vingertje’ vooral naar de andere kant te wijzen.
Een kwaliteit journalist, aldus hr.Somers?
.
@Aelle; ‘logisch toch, toen was er nog geen televisie etc’ – Is dat logisch? Zouden onze ‘Indië helden’ vanwege het ontbreken van tv. etc daarom iets anders hebben uitgekraamd, waardoor ze hun helden status hebben verkregen?
Pahlawan pahlawan.
De helden, inmiddels 144 mannen en 12 vrouwen, komen uit alle delen van de Indonesische archipel, van Atjeh in het westen tot Papua in het oosten. Zij vertegenwoordigen talloze etniciteiten, zoals Indonesiërs, etnisch Chinezen, en Euraziaten. Er zijn guerrilla’s bij, ministers, soldaten, mensen van koninklijken bloede, journalisten, en een bisschop. President Soekarno maakte de 17e-eeuwse Soesoehoenan Agoeng de Grote een “Held van Indonesië” voor zijn strijd tegen de VOC. Ook bijvoorbeeld Si Singamangaraja XII, Mangkoenegara I, Soerapati (Untung Suropati), Teukoe Oemar, Cut Nyak Meutia, Cut Nyak Dhien, Nyi Ageng Serang, Pattimura (Thomas Matulessy), Diponegoro, Raden Adjeng Kartini, Tan Malaka, Ki Hadjar Dewantara, Ernest Douwes Dekker(Danoedirdja Setiaboeddhi) en de Nederlands-Chinese John Lie ontvingen deze titel.
Tja, die Soesoehoenans van Mataram vroegen de VOC om steun tegen Taroeno Djojo. Verder was er elk jaar vanuit Batavia een hofreis met geschenken naar Mataram. En in 1922 zochten ze steun bij de VOC om Bantam te veroveren. En de Soesoehoenan verwaardigde zich naast zijn ‘geliefden langen kapitein’ te gaan zitten. Uit een rapportage uit die tijd: ‘des Conincx grimmicheyt ende gestadige toorn dat meest dagelixs d’een ofte d’ander syner grooten den hals coste. (gezien de titel niet off topic).
Your freedom fighter is my terrorist and visa versa. Where there is war, there is atrocity. War is cruel and horrific.
In mho, move on, quite rehashing the past, “Das gibts nur einmal, das kommt night wieder.”
Quick bio:
Born Tegal, 1929, Holland 1949 with me, myself & I. We (our young family) arrived in the US of A Dec.3, 1956 with two baby boys both born in the Hague, third son born in Rochester, N.Y., US citizens 1954, hired by Northrop & moved to CA.
My wife ‘crossed the river’ in 2010, second son 1977.
Life has taught me to walk with my face in to the sun, I then do not walk in my shadow.
“When you slide down the bannister of live, may the splinters always point in the right direction.”
“As you slide down the bannister of life, may the splinters never point in the wrong direction!” = een Iers gezegde/spreuk.
The words of the tongue should have three gatekeepers. Is it true? Is it kind? Is it necessary?
@ dhr Henk Anthonijsz. Ik heb Uw verhaal maar ook de andere reacties op https://javapost.nl/2010/10/08/misere-in-bandoeng/ met interesse en veel aandacht gelezen.
Afgezien van het feit dat ik toch dat boek van Mary van Delden dien te raadplegen, valt het mij op dat Japanners ook na bijna 4 maanden na het einde van WO2 de orde en rust in het voormalig Ned.-Indie dienden te handhaven.
“”””””””””””dat Japanners ook na bijna 4 maanden na het einde van WO2 de orde en rust in het voormalig Ned.-Indie dienden te handhaven”””””””””””
Vaak ook lapten ze die opdracht aan hun laars en overhandigen ze hun wapens over aan opstandige Indonesiers.
@RonGeenen; ‘lapten die opdracht aan hun laars’ -Orde handhaven na hun verlies? Ten behoeve van de Nederlanders? Zij waren zelfs het doelwit van de meute. En trachtten zelf het vege lijf te redden- zie Semarang- om zo snel mogelijk naar huis te keren. Ben toch nieuwsgierig hoeveel manschappen zij in deze ‘bersiap periode’ hebben verloren.
“orde en rust in het voormalig Ned.-Indie dienden te handhaven.”Dat is na een capitulatie toch normaal? Totdat ze daarvan zijn ontheven. Op veel plaatsen hebben ze dat goed gedaan, zoals in Soerabaja. Maar doordat ze al sinds ca. 1944 behoorlijk waren uitgedund konden ze dat lang niet overal waar maken. In Soerabaja ging het aanvankelijk goed. Vanwege capaciteitsgebrek schakelden ze ook ex-PETA in voor de woonwijken, ook dat ging aanvankelijk goed. Het probleem begon pas toen Huyer buiten zijn boekje ging en de Japanners aan zich liet overgeven, en toestond dat ze naar hun verzamelpunt in Poedjon vertrokken. De PETA was toen al vervuild met verkeerd volk, en de politie liet zich niet zien. Dat werd dus bersiap. Resterende Japanse militairen konden niets meer doen, werden gevangen in de Boeboetangevangenis waar velen zijn vermoord. Bij de buren, Japanse burgerambtenaren, waren de Japanners vermoord. Over de tuinmuur geklommen en ingebroken: een grote hoeveelheid blikconserven gejat. Maar het mooiste was een radio met goede kortegolf, hoorde je de wereld weer eens, Nederland wereldomroep, Australië, San Francisco.. De Japanners lieten nog wat militairen terugkeren uit Poedjon, maar deze waren uiteraard ongewapend, en werden vanaf het station ook naar de Boeboetangevangenis gebracht. De grote wapenmagazijnen konden ook niet meer worden beschermd, werden overvallen waarbij de commandanten zelfmoord pleegden. De grote moordpartijen op de bevolking konden beginnen, vanaf half oktober, bloody Monday. Maar vanaf 10 november, Heldendag!, was ook dat geschiedenis. Soerabaja kwam weer op adem. De nog overgebleven Japanners werden door de Brits-Indische troepen gebruikt bij opruimwerk. Bij het opruimen van het Leger des Heils hospitaal kregen we in de apotheek hulp van een Japanse krijgsgevangene, die farmaceutisch student was. Hij kon voor ons de etiketten van de potjes vertalen.
Helaas hebben velen immer overal ter qwereld zichZelf niet ingehouden en hun boze emoties de vrije loop gelaten.Dat gebeurde helaas ook in en na de WW II in Nederland.Veel verzetsstrijders hebben later veel spijt gehad v bepaalde dingen,die ze toen deden.Ja,het zit in de mens.Die doet een hoop verkeerds.We kunnen alleen maar proberen onze kinderen goed om te voeden en zelf te proberen onzelf ten goede te veranderen. Amen.
Jan A. Somers zegt:
19 november 2016 om 12:02 pm
” officiele Indonesische bronnen” Dat is nou uiteindelijk net de vraag van Dirk Vlasblom. Hij noemt hierbij met name het TNI-archief in Bandung. Maar er zijn ook andere archieven.
=========================
Flauwe kul verhaal van DV (ooit mijn favoriete correspondent) , geldt ook voor de beweringen van vele Nederlanders om met hun grote dikke wijsvingers richting de Indonesiers te wijzen.
En maar zeuren dat ze geen medewerking krijgen , dus kunnen ze niet verder met de Nederlandse onderzoek, over Bersiap slachtoffers etc etc.
Limpach (?) en Gert Oostindie hebben 2 boeken geschreven, Marjolein van Pagee kan contacten leggen met sleutelfiguren .
Ter informatie :
TNI archief is in Jakarta = PUSAT SEJARAH TNI Jl. Gatot Subroto no.16, Jakarta 12710 …,
Divisi Siliwangi, Diponegoro(Mid.Java) , Brawijaya(Oost Java) hebben hun eigen archieven, naast
“hebben 2 boeken geschreven” Onze archieven zijn gewoon open, maar er is nauwelijks belangstelling. Als er dan eindelijk iemand heeft rondgekeken en er over geschreven, is dat wereldnieuws. Nou, als je een keer in die archieven heb gekeken, is er helemaal geen nieuws. Gewoon opgeschreven feiten. Sommige dossiers nog door niemand ingezien.
“contacten leggen met sleutelfiguren ” Ik vind sleutelfiguren niet zo belangrijk, hooguit makkelijk. Het gaat om archieven, net als in Nederland. Hiervoor heb je geen sleutelfiguren nodig. Mijn sleutelfiguren zijn de stafmedewerkers van die archieven, die helpen je door die zee van informatie. Maar dat zijn geen sleutelfiguren (detectives), gewoon ambtenaren die hun werk doen.
Jan A. Somers zegt:
19 november 2016 om 3:57 pm
1. Onze archieven zijn gewoon open, maar er is nauwelijks belangstelling. Als er dan eindelijk iemand heeft rondgekeken en er over geschreven, is dat wereldnieuws.
2” Ik vind sleutelfiguren niet zo belangrijk, hooguit makkelijk.
=================
1.mss omdat men bang is als er te veel ge-oedek oedek , veel onaangename zaken boven water komen ?
2.In Indonesia zijn sleutel figuren wel belangrijk, kan deuren openen.
Ten minste bij de oude garde ( mijn moeders generatie)
In West Java heb je vroeger tientallen families die ambtenaren , leraren , officieren , rechters etc leveren.
Meestal kennen ze elkaar , bijna dezelfde scholing .
Voorbeeld, Raden Oejeng Soewargana , ex CORO , afgezwaaid als Majoor TNI-Siliwangi ( katanya dichtbij Nasoetion volgens W.Oltmans) was een zoon van een Mantri Guru Rd.Kd Kartaatmadja.
Na HIS ging hij naar HIK Lembang waar hij waarschijnlijk bevriend raakte met de 2 dochters van een andere Mantri Guru uit Tasikmalaya ene Rd Kd S.Atmadja .
Ik noemde hem oom Oejeng.(oude spelling) .
ad 1. Dat is dan dom! Gelukkig is er af en toe wel iemand zo verstandig. Maar u weet, in Indië was het al dat over sommige zaken niet wordt gesproken. Krijg je gedoe van en je Indische rust wordt verstoord. Typisch Indisch: Soedah laat maar.
ad 2. Sleutelfiguren vind ik teveel rieken naar achterkamertjes, vriendjes. Ik ga liever gewoon naar het archief of KB en ga mijn gang. Wel is het zo dat voor niet-historici zoals bijna ieder van ons, het gemakkelijk is als een van de ambtenaren je kan helpen de weg te vinden. Maar dan wel MIJN weg. Dat is sneller dan zelf alles uitvinden wat al uitgevonden is. Het leuke van zelf zoeken is dat je vaak zaken tegenkomt waar je niet naar zoekt, maar wel erg in interessant. Serendipiteit! Kan je op een heel ander idee brengen.
“hebben 2 boeken geschreven” In echt onderzoek zijn boeken alleen handig om snel thuis te geraken in het geheel. En de literatuurlijst is ook handig voor een sneeuwbaleffect. Maar bij onderzoek heb ik verder niets aan boeken, sleutelfiguren en andere verhalen, interviews e.d., ik heb de onderliggende bronnen nodig. Die liggen in de archieven. Boeken zijn bronnen beschreven vanuit de visie van de schrijver, en er een mooi verhaal van gemaakt. Als hij/zij tenminste bronnen heeft gebruikt en niet stukken overschrijven uit andere boeken. Wat overigens in Nederland (nog) niet bekend is, is wat er in de Indonesische archieven te vinden zal zijn. Ik denk dat er in die tijd weinig geschreven stukken zijn geproduceerd, en dat is nou net het materiaal wat je nodig hebt. Verhalen zijn altijd gekleurd. Als je in een politie-onderzoek tien getuigen hoort, krijg je tien verhalen. Als een rechter één getuigedeskundige hoort weet hij alles, hoort hij er twee, dan weet hij niets meer. De zus van Holleeder heeft een boek geschreven, wat moet een rechter daar nou mee?
‘Besmeurd met bloed’- Als de bewering klopt, dat ook misdaden gepleegd zijn tegen de KL militairen; lichamen in stukken gehakt, oren afgesneden, penissen in de mond etc.etc. dan zouden deze nu geopenbaard moeten worden. Dan zouden deze voorvallen toch ook opgetekend zijn in de vele brieven, dagboeken etc. van de oud Indiëgangers. Ooit aan de hr.Hueting de vraag aangaande ‘het penis verhaal’ gesteld. Hij (veteraan; stoottroepen/inlichtingen dienst) heeft nimmer zoiets meegemaakt! Iets voor Vlasboom om het uit te zoeken?
Vlasblom heeft dat niet uit te zoeken. Laat dat door historici doen. Daar gaat het verhaal van Vlasblom ook over. Verhalen van ex-militairen en burger ‘ervaringsdeskundigen’ zijn er volop, die heb je volop gezien, daar moet je niet meer zijn. In de Indonesische vrijheidsstrijd waren er aan beide kanten ‘helden’. In Nederland zijn de archieven open (ook desgewenst voor Indonesische onderzoekers). Maar daar kwam pas belangstelling voor (althans in de commentaren) nadat enkele historici daar hadden rondgestruind en bij diverse helden bloed aan de handen hadden geconstateerd. Maar uit een onderzoek naar de mogelijkheid een beter beeld van het bloedvergieten te krijgen heb ik begrepen dat het in Indonesië niet zo gemakkelijk ging. Terwijl de helden daar toch ook bloed aan hun handen hadden. Gelukkig ben ik op heldendag bevrijd. Moet ik nou naar de archieven (als die er zijn) van die strijdgroepen? Alleen al voor Soerabaja waren het er zoveel, dat je er niet uit zal komen.
In enkele reacties hier (ook van Vlasblom) werd gewezen op archieven van TNI e.d. Maar dat zijn nou net de organen waar je niet moet wezen. In Nederlandse terminologie zijn dat de slagers die hun eigen vlees keuren. In Nederland zijn (heb ik gehoord) ook zulke ‘archieven’, moet je ver weg van blijven. Het gaat om historische archieven van de rijksoverheid, niet van heldenorganisaties.
Jan A. Somers zegt:
21 november 2016 om 11:56 am
Maar uit een onderzoek naar de mogelijkheid een beter beeld van het bloedvergieten te krijgen heb ik begrepen dat het in Indonesië niet zo gemakkelijk ging. Terwijl de helden daar toch ook bloed aan hun handen hadden.
===============================================
Soldaat van Oranje is een held.
Westerling, Vermeulen zijn ook helden voor de Nederlanders die door de DST gered waren uit de handen van die enge ploppers/rampokkers etc .
Als mijn leven /hals gered werd door Westerling dan zou ik zijn handen kussen.
Wat DV schreef is gewoon onzin, kennelijk te veel sajoor goreng boontjes gegeten , zelfs ik een ongeschoolde blogger kan inhoudelijk zijn artikel weerspreken.
Dhr Somers heeft een wat simplistische en geromantiseerde visie op het Nederlands archiefwezen, wellicht bepaald door ervaring aangaande zijn eigen dissertatie.
Anthony Reid, aangehaald door Dirk Vlaskom, zegt zelf in zijn boek en ik citeer: ……For the Dutch colonial period there are admirable archives (de ervaring van dhr . Somers e.a.) and good collections of Indonesian newspapers.
Dutch and British archives also provide intelligence reports for the Japanese and revolutionary periods, but they are disappointingly BLIND to the most vital revolutionary developments……
Het laatste betreft dus de Indonesische revolutionary ontwikkeling die terra incognita zijn voor vnl Nederlandse historici en dat blijkt niet alleen uit het artikel van Dirk Vlasblom, maar ook uit veelal de propagandiste verhalen uit de toeter van duistere koloniale en Nederlandse bronnen (zie het penis-in-de-mond verhaal).
Anthony Reid haalt zelfs zonder problemen TNI-bronnen aan dus wat belet onze voormalige correspondent in Jakarta om uit zijn luie stoel te komen en de gang naar zijn Canossa in Indonesië te maken?
Ik merk wel dat als de Heer Somers maar ook anderen hoognodig iets exact en samenhangend dienen te weten over de Slag in de Javazee, dan dienen zij wel naar de bibliotheek van het KIM in Den Helder te gaan, een op Maritieme Krijgsgeschiedenis gespecialiseerde bibliotheek. Lijkt me ook logisch want het is de bibliotheek van het KIM, daar worden toch toekomstige officieren van onze Koninklijke Marine opgeleid of dienen die de boemeltrein naar Den Haag te nemen om maritieme bronnen te bestuderen? Ik heb genoeglijke uurtjes in die bibliotheek doorgebracht om zeeslagen te bestuderen.
Tevens wil ik er ook op wijzen dat bij de kwestie Jack Boer niet alleen Nederlandse archieven gebrekkige informatie dienaangaande hadden , maar dat leden van de onderzoekscommissie weinig competenties aan de dag legden om onderzoek te doen in Britse archieven. Dat blijkt wel uit de dissertatie van dr. Francis Palmos , een journalist van een wat andere garnituur dan Dirkje Vlaskom.
“hoognodig iets exact en samenhangend dienen te weten over de Slag in de Javazee” Dat willen we niet eens, wij zijn maar gewone normale mensen. Gelukkig als er wetenschappers zijn die elk detail kennen. Ik wil alleen ‘verhalen uit Nederlands-Indië’. En van de Slag in de Javazee heb ik die. Hebt u overigens al eens hormat betuigd in Soerabaja? Behalve de periodiek militaire herdenking is het er doodstil. Overigens een prachtig ereveld!
“TNI-bronnen ” Daar heb ik toch niets aan? Ik wil graag naar overheidsarchieven die geen harlekijn zijn van de organen zelf. En bij de bersiap in Soerabaja was er bij mijn weten geen TNI. Wel een hoofdkwartier van de PRI waar de Simpangclubmoorden zijn gepleegd. Als er een archief zou zijn van de PRI (niet van de TNI) zouden dan de persoonlijke gegevens van die slachtoffers daar zijn na te pluizen? In mijn ervaring heb ik daar geen naam en gegevens hoeven in te vullen. En die doden zeker ook niet. Op Kembang Kuning liggen ze naamloos (de in de kali gegooiden natuurlijk niet). In welke militaire Indonesisch archieven zijn ze vermeld?
Jan A. Somers zegt:
20 november 2016 om 4:18 pm
En bij de bersiap in Soerabaja was er bij mijn weten geen TNI.
=====================
Kan kloppen .
In Surabaya 1945 had je toen de TKR die de bestaande BKR op 5 oktober 1945 opvolgde.
Later gewijzigd in TRI , pas in 3 Juni 1947 officieel gewijzigd tot TNI .
Wel werd 5 oktober 1945 aangehouden als de oprichtingsdag van TNI.
Ik hou me nog niet zo lang bezig met de Bersiap “an sich”, meestentijds lees ik wat tussen neus en lippen en tussen mijn werk door, vaak wat oppervlakkig maar wel met de nodige aandacht,
ik kan dat nauwelijks wetenschappelijk noemen. Wel heb ik er ooit over nagedacht Geschiedenis te studeren, het was toch mijn lievelingsvak, maar ik zag mij niet als leraar mijn halve leven voor de klas staan. Ik heb er nooit bij stil gestaan om onderzoeker te worden of artikeltjes te schrijven. Wetenschap is toch niets voor mij., laat staan wetenschappelijk onderzoek. Maar nu met die instrumenten zoals Big Data Analysis en algoritmes wordt het toch interessant. Maar dit terzijde.
zie https://tengkudhaniiqbal.files.wordpress.com/2015/08/blood-of-the-people.pdf
Prof Anthony Reid geeft in zijn boek de geraadpleegde bronnen aan, zelfs die van de PRI (PRI, xviii, 160, 170; in Aceh: 190, 191-2, 193-4, 195-9, 201-3, 215n.65-6; see also PESINDO).
Ik raad de Heren aan de archieven in te duiken m.n. over de Simpang Club. Ik denk wel dat er wat te vinden is anders dient men bij wat stakeholders te luister te gaan. Want waarom hebben de Indonesiers een man als Bung Tomo op een wel heel merkwaardige manier behandeld? Hij werd pas in de jaren 70 of 80 als Held van Surabaya o.i.d. geëerd. Als ik me goed herinner, werd hij NIET begraven op de Heldenbegraafplaats in Surabaya . Wel zo merkwaardig voor een man die zo’n prominente rol in Surabaya 1945 heeft gespeeld. Het zijn maar wat losse opmerkingen van iemand die helemaal niet in Surabaya aanwezig was. Ik er ben er zelfs nooit geweest.
Prof. Anthony Reid geeft op juiste wijze de militaire bronnen aan zoals T K R (Republican Army), en TRI (Republican Army from January 1946), . Ik maak nog fouten in de bronvermelding aangezien ik nog niet thuis ben in al die afkortingen
Over het Rijksinstituut voor de Tropen, Amsterdam maakt hij een wel heel bijzondere opmerking:
The library of this Institute houses many Memories van Overgave of Dutch Assistant-Residents and Controleurs in typescript. Unfortunately those sections dealing with ‘POLITICS ‘, including any NEGATIVE comments on the rajas, HAVE BEEN CUT OUT.
Dat laatste is ook een manier van Geschiedenis behandelen. Nu maar vol verwachting klopt mijn hart , wachten op Dirkje Vlaskom.
citaat:….. Dat willen we niet eens, wij zijn maar gewone normale mensen.
Is dit de …Pluralis modestiae .? Dit is ook een detail zonder wetenschappelijk te zijn.
citaat:….. Dat willen we niet eens, wij zijn maar gewone normale mensen.
Is dit de …Pluralis modestiae .? Dit is ook een detail zonder wetenschappelijk te zijn.
“archieven in te duiken m.n. over de Simpang Club” Ja, dat was het hoofdkwartier van de PRI. Misschien weet onze heer S.A. of de PRI in Soerabaja een archief heeft opgebouwd. Ik zal er vast niet in staan, ze hebben van mij geen personalia gevraagd. Het rammen begon direct. Overigens vond ik de PRI, voordat het vervuild was, de meest duidelijke organisatie in Soerabaja. Ik dacht dat hier goed opgeleide PETA-mensen in zaten.
“geromantiseerde visie op het Nederlands archiefwezen” Bij het NA hadden ze in mijn tijd inderdaad een heel aardige jonge mevrouw.
Surya Atmadja zegt:
19 november 2016 om 7:04 pm
De adel/uleebalangs waren gesteund door de Nederlanders , die de adviezen van Snouck van Hurgronje volgde( verdeel en heers) werd gerapporteerd door …….
==============
aanvulling :
….door dr. R. A. Kern,
Weet u heer S A dat dhr Snouvk Hurgronje ook adviseerde de NOI vergaande autonomie te verlenen.
Groeten Peter
En wat denkt u van de Commissie tot herziening van de Staatsinrichting van Nederlandsch-Indië? Ingesteld op 17 december 1918! Typische chaos. Aan het eindverslag (1920) waren 206 pagina’s seperate en dissenting opinions toegevoegd, ik dat meer dan het verslag zelf. Niet eens in de prullenbak gegooid, gewoon vanzelf verdwenen.
“dhr Snouvk Hurgronje” Al veel eerder een advies van de Raad van Indië van 12 mei 1854. En het advies van 16 april 1891 (om te beginnen met een Volksraad en rechtspersoonlijkheid en zelfstandige eigen begroting) van GG Pijnacker Hordijk aan minister van koloniën Mackay.
Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
20 november 2016 om 8:54 pm
Want waarom hebben de Indonesiers een man als Bung Tomo op een wel heel merkwaardige manier behandeld? Hij werd pas in de jaren 70 of 80 als Held van Surabaya o.i.d. geëerd.
===================
Het is niet de Indonesiers maar de regime Sukarno en Suharto.
Bung Tomo kon zijn mond niet houden, leverde kritiek etc.
Bij het volk (mijn en de vorige generatie) was hij echt populair.
Zijn wens was om tussen de gewone man begraven te worden , en niet bij Begraafplaats van Helden ( TMP=Taman Makam Pahlawan).
Kalibata is een TMP waar strijders, militairen , burgers met duidelijke bijdrage aan Indonesie begraven worden.
Dus hoeft niet per se een Pahlawan Nasional zijn ( Nationale held )
Er is een oorlogsschip met de naam KRI Bung Tomo.
https://en.wikipedia.org/wiki/Bung_Tomo-class_corvette
Correctie. Ik was vergeten te schrijven dat hij pas in 2007, dus 26 jaar na zijn dood in 1981 , op voorspraak van de Golkar partij (de partij van Suharto) alsnog tot held van Indonesië werd benoemd. Hij stierf in 1981 op zijn pelgrimstocht in Mekka. Zijn familie en zijn vrienden brachten het lijk terug naar Indonesië. Nergens wordt in de officiële geschiedschrijving vermeld dat hij niet op de Heldenbegraafplaats begraven wilde worden of daar niet mocht worden begraven.
Misschien kan dhr Atmadja aangeven waar in Indonesische archieven de prominente rol van Bung Tomo is beschreven aangaande de gebeurtenissen in de Simpang Club. Het mag toch ook in Indonesië bekend worden verondersteld dat Bung Tomo nauw betrokken was bij de executies van Indo-Europeanen ook wel Indische Nederlanders in de Simpang Club. De rol van Bung
Tomo als oorlogsmisdadiger dient zorgvuldig belicht te worden, ook door Indonesiers.
Dat een oorlogsschip naar BungTomo is vernoemd heeft in dit verband alleen een negatieve betekenis . Een zusterschip KRI Usman-Harun is vernoemd naar Harun Said en Osman Hj Mohd Ali,twee terroristen die in 1965 (konfrontasi politiek) het MacDonald House in Singapore opbliezen, waarbij 3 doden vielen. . Zij werden ter dood veroordeeld en geëxecuteerd. Die Heren zitten bij Bung Tomo best in goed gezelschap.
Dat verhaal had de Heer Atmadja voor de volledigheid wel kunnen vertellen, maar ik had van hem niet anders verwacht.
@PetervandenBroek; ‘boeng Tomo’ _ Is ooit jr.’70, in Nederland geweest. JAA van Doorn
( veteraan); Orde opstand orde- bracht in 1978 een bezoek aan Indonesië en had oa een gesprek met diverse ‘tegenstanders’. Het zijn soms bizarre ontmoetingen en ze worden ons door bevriende Indonesiërs met warm enthousiasme aan bevolen. ‘Heb je X al gesproken? Moet je zeker doen, is erg de moeite waard, hém moet je zeker gezien hebben’. Eén dergelijke X stond destijds in het Nederlandse kamp te boek als uiterst gevaarlijk demagoog, een terrorist- groot- formaat, een onverantwoordelijke gek, die door de Indonesische regering ten onrechte werd getolereerd. De foto van zijn hartstochtelijke vertrokken gezicht achter de microfoon circuleerde als schoolvoorbeeld van revolutionaire hysterie. Als hij telefonisch wordt benaderd voor een gesprek, is hij uitbundig enthousiast. Bijna kraaiend van pret voert voert hij ons in zijn woning, haalt zijn vrouw erbij en laat een frisdrank aanrukken. Om het ijs te breken toont hij ons een foto album van zijn recente reis naar Nederland; hij en zijn vrouw op de Floriade, op de Dam, verderop in Volendams kostuum. Hij wijst een kiekje aan waar hij op staat met een Nederlandse vlag pal achter hem en giert van plezier over de zotte suggestie(!)
Als wij onze naamkaartjes uitwisselen, vermeldt zijn beroep; koffie handelaar.
Note; waarom niet zijn volle naam genoemd is? Bevreesd voor gevolgen van zijn persoonsbeschrijving?
Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
21 november 2016 om 12:25 am
Dat verhaal had de Heer Atmadja voor de volledigheid wel kunnen vertellen, maar ik had van hem niet anders verwacht.
=================================
Ik schrijf mijn omong kosong verhalen voor de lol, of als er “vreemde” zaken werden verteld die niet juist zijn .
Wat Bung Tomo betreft, zijn rol /aanwezigheid in Simpang Club zijn er 2 versies .
Als woordvoerder/spreekbuis van het verzet ( PRI = onder leiding van Soemarsono-Pesindo) en eventjes als “gevangene” van PRI omdat B.T een nieuwe organisatie de BPRI-Barisan Pemberontak Rep.Indonesia .
Het is ingewikkeld en te lang om de “rode draad”hier te vertellen.
BT werd voorgedragen door N.U ( Nahdatul Ulama ) en Golkar.
Hij was belangrijk geweest , zelfs voor PRI , de Masjumi( o.a N.U) , de Moslimgemeenschap toen bijna 100.000-120.000 toegestroomde Jihadstrijders de oproep van de Moslim geestelijken volgde om tegen de Engelsen te vechten.
Mijn vraag is , is het onomstotelijk bewijsbaar dat BT betrokken was bij de executies van Indo Europeanen , hoop niet dat de infobron NIET afkomstig is van Archief van tranen .
citaat:….hoop niet dat de infobron NIET afkomstig is van Archief van tranen…..
Vind ik wel een lasterlijke aanklacht of zijn het van die omong kosong verhalen voor de lol? Wat insinueert het? Wat is er verkeerd aan het archief van tranen? Het Gubeng transport wordt wel vermeld. is dat ook een voor de lol-verhaal? Dhr Atmadja begint wel grenzen van de vrijheid van meningsuiting te overschrijden.
Ik neem die gegevens uit het archief over in mijn database en zie wel wanneer ik bevestiging krijg van dìe gegevens.
Op een gegeven moment loop ik ook tegen Bung Tomo op. die was toch in de Simpang Club? . ik ben eigenlijk op zoek naar namen van zgn Indo-Europeanen die in de Simpang Club zijn vermoord. en de omstandigheden waaronder.
“zgn Indo-Europeanen die in de Simpang Club” Waarom dat ‘zgn’? Als u de plaats en data filtert uit het register van de OGS, of deze zoekt op Kembang Kuning, dan weet u wat meer. Natuurlijk niet die in de kali zijn gegooid, die loopt achter de Simpangclub. Ik denk niet dat u die namen in een archief van de PRI vindt (als er al een archief zou zijn), die deed niet aan registreren van personalia, ook niet van de mijne. En over ‘vermoord’ en ‘omstandigheden’ zult u in dergelijke archieven al helemaal niets vinden denk ik.
Ter ere van de heldendag vieringen werden afgelopen weekeinde 60 drakenboot-roeiwedstrijden gehouden op de Kali Brantas in hartje Surabaya. Werden ‘toen vroeger’ de lijken van Nederlandse, Indo-slachtoffers en anderen niet in de Brantas gegooid? De geachte heer Somers zou ’t moeten weten, dacht ik zo.
Ik bedoel niet de periode 1965-66 zoals ik lees dat op de oevers van de Brantas een niet bij naam genoemde jongeman zich verschool, die vermeden had gevangen genomen te worden, Hij was getuige van mutilaties en moord van slachtoffers in een oude abattoir dichtbij de Brantas rivier.
Een jeep reed naar de oever vande rivier met een truck vol aanstaande slachtoffers. De jongeman herkende sommige daders onder wie Pak Harun.
“Is de zak klaar?”, vraagt Harun. De anderen zeiden dat alles gereed was.
Een olielamp flikkerde boven het hoofd van de jomngeman, en dwong hem om plat te gaan liggen Hij hoopte dat het hoge gras het zicht zou belemmeren. Hij durfde zich niet te bewegen, terwijl hij de mieren en muskieten negeerde.
Er werd een man die aan handen en voeten gebonden was uit de truck gesleept. Een gezette man werd als een bananenboomstam door drie personen gesleurd. Slechts 10 meter van hem vandaan zag de jongeman in het licht van de Petromax lamp dat het Pak Mukdar was, hoofd der lagere school in Kedurus. Ze hakten zijn hoofd af. Zijn leraar geslacht in een abattoir voor dieren! Zijn lichaam werd in de rivier gegooid. Zijn hoofd in een goeniezak.
Hij kon niet meer tellen hoeveel onthoofde lichamen hem passeerden.
Ik weet nog wat een karoeng goenie is. Er hangt een bepaald muf luchtje aan. Niet lekker!
“60 drakenboot-roeiwedstrijden” Vroeger ook roeiwedstrijden van de zeevaartschool.
Ik dacht dat het stuk langs Kajoon al Kali Mas heette. Daar was een stuw die opgezet kon worden als er bovenstrooms irrigatiewater nodig was. Tegen die stuw bleven ze een tijd lang drijven. Bijvoorbeeld van het Goebengtransport, die kwamen van de brug Sonokembang richting Embong Sonokembang. (In die Embongs had ik wat melkklantjes). Daarna ging het langs Simpang richting Rode Brug. Daar kwamen lijken van de Simpangclub en Werfstraat-/Boeboetangevangenis bij.
Ook de lijken van Brits-Indische militairen, maar die heb ik niet gezien. Dat was van na 25 oktober 1945, ik zat toen in de gevangenis.
Ik heb overigens geen honderden gezien hoor. Ik kwam elke dag wel even langs Kajoon (terug over de Palmenlaan), en dan zag je enkele lijken. Je wist natuurlijk niet of ze al van de vorige dag waren. Op die afstand rook je ze niet.
ff vergeten: Deze lijken zullen waarschijnlijk niet in heldenarchieven worden genoemd. Bij mijn weten stonden er nooit mensen bij te turven of namen op lijstjes te schrijven. Niemand zal het gedaan hebben. Ze zijn er ook niet. Gelukkig zijn de meeste slachtoffers netjes op Kembang Kuning terecht gekomen. Daar liggen ze prachtig. Met heel weinig bezoek!
“”””””””””””””en dan zag je enkele lijken. Je wist natuurlijk niet of ze al van de vorige dag waren. Op die afstand rook je ze niet.””””””””””””””
“Heb het in mijn zeemanstijd ook 2 maal meegemaakt. De eerste keer in de baai van Rio de Janeiro. Een lijk dreef op zijn buik voorbij. Het zelfde ook in het meer van Maracaibo, Venezuela.
Alles went, zelf hangen, zegt men.
“Alles went” In de jaren 50/60 deden we bij TNO onderzoek naar problemen bij begraven lijken. Mijn toenmalige baas, hoogleraar geweest in Batavia, en bekend met mijn verleden, vond dit typisch iets voor mij. Zo gezegd. zo gedaan. Heb dit rapport vorige maand nog moeten herschrijven in begrijpbaar Nederlands. Leuke herinnering. Inderdaad, alles went.
William H. Frederick, historicus in emiraat is momenteel aan een dubbel volume verzameling bezig uit eerste hand bronnen over de geschiedenis van Zuid-Oost Azië, alsook een vertaling van Tan Malakka’s laatste handschriften (1948-49).
De Universiteit van Ohio waar ik meer info zocht, heeft nog slechts een Vietnam geleerde over.
Dat is Assistent Professor Alec G. Holcombe, hij focust zich op het communisme in Vietnam etc.
Copie uit tekenstek.nl het volgende laatste fragment, gedateerd 19 jan 2014, verfraaid met een afbeelding van Natalie Ypma, waar men een groep angstige vrouwen ziet die door een boze man met waarschuwende vinger wordt toegeschreeuwd. Op een muur op de achtergrond staat te lezen ‘We don’t like the Dutch’, en een rood/witte vlag wordt door mannen in de lucht geheven.
Begrip en erkenning, dat blijken nu de sleutelwoorden te zijn in de levens van deze generatie.
Hoe groter de afstand in tijd wordt, des te scherper een beeld op de geschiedenis ontstaat. Maar als je er zelf onderdeel van bent, blijft het moeilijk haar onbevooroordeeld te bevatten. Het is alleen daarom al goed om deze geschiedschrijving over te laten aan mensen bij wie de betrokkendheid minimaal maar de interesse maximaal is. Het is dan ook een Amerikaanse historicus die zijn hele wetenschappelijke carrière gewijd heeft aan Indonesië die onlangs in de Nederlandse publiciteit kwam met een visie op dit laatste stukje koloniale geschiedenis in de Oost. In een voor vele Nederlanders onthullend interview van Meindert van der Kaaij in Trouw met William H. Frederick wordt een andere kijk op de geschiedenis gegeven. Frederick spreekt onomwonden over een ‘post-koloniaal geheugenverlies’ van Nederland. Hij is voor zover ik weet tevens de eerste ‘autoriteit’ die het woord volkerenmoord gebruikt in verband met de Bersiap.
Langzaamaan beginnen op de gebeurtenissen van toen de juiste etiketten geplakt te worden. Nu mogen we Bersiap vertalen met dat beladen woord genodice. De politioniële acties mag je voortaan gewoon oorlog noemen. En mijn ouders waren niet zozeer repatrianten maar vooral politieke vluchtelingen.
Nu hoeft alleen nog maar de Nederlandse regering dit te begrijpen en te erkennen.
Tekenstek.nl moet zijn tekstenstek.nl – salah wessel!
Mijn excuses. Nadat mijn pc in de garage is geweest, is de lettergrootte gemilimeterd. Met de vroege ondergang van de zon en de komende winterslaap staan mijn ogen niet meer scherp gefocust
Ik zie te laat dat genocide ook fout gecopiëerd werd en ik niet ging reageren. Wel nu ’t te laat is. Bersiap – genodice? Laat Bersiap Bersiap blijven! Dan spellen we het woord nooit fout!
@Aelle; ‘bersiap= genocide’ – Echter waarom/waardoor is bersiap ontstaan?
Zomaar, zonder aanleiding? Vanwege een ‘gezagsvacuüm’?
Nu ik er toch weer ben, even een leuke foto van mijn geboortestad, hihihi Gaap!
https://www.theguardian.com/cities/live/2016/nov/21/guardian-jakarta-week-live#img-1
@Aelle; ‘laat bersiap-bersiap blijven’ -Inderdaad, want genocide= volkeren moord, was het mi.niet. Immers in die periode was boenoeh Belanda! (dood aan de Belanda’s) of zij nu bruin of blank waren + (vermeende) aanhangers de kreet om merdeka te verkrijgen.
Dus alle Belanda’s uit Indonesië! Nou dat is dan gebeurd. Hoe … dat wordt nu (eindelijk) uit de doeken gedaan en ‘naar waarheid’ in onze geschiedenis vastgelegd. Met horten en stoten van erkenning over de door ons decennia lang(!) genoemde ‘politionele acties om daar orde en rust te brengen bij die Inlanders’.
Lizzy van Leeuwen citeert/verwijst in De Groene Amsterdammer van 25/10’16 naar een prent met onderschrift van politiek tekenaar Jos Collington 1995; waar een dokter in zijn spreekkamer bij een ‘zich kapot krabbende patiënt(Indiëganger) gordelroos van smaragd(!) constateert. Het komt om de paar jaar terug. En gaat nooit meer echt over!’
Vandaar dat onze historici nu alles in het werk stellen om ook Indonesië mee te krijgen om gezamenlijk deze periode te bestuderen. Wellicht dat dan ook wij eindelijk verlost/ genezen worden van deze jeukende gordelroos van smaragd!
” om gezamenlijk deze periode te bestuderen” Die hulp kunnen wij goed gebruiken. In Indonesië weten ze bijvoorbeeld waar de nooit gevonden bersiapslachtoffers zijn. Ze weten van de naamloze slachtoffers wie ze zijn. Ze weten wat er met mijn Indonesische oma is gebeurd, en waar ze begraven ligt. Ze weten de namen van de lijken waar ik bij het bergen heb mogen helpen. Wij wisten alleen de straatnaam, dan weten we ook wie het waren. Zonder hun hulp komen we nooit van al die ellendige nullen af.
Laat Bersiap Bersiap blijven!
===========================================
Iya, anders krijg je babylonische spraakverwarring.
En dan komen andere cijfers te voorschijn .
Zie reactie van Fredericks aan onze Bert a.k.a Buitenzorg.
William H Frederick zegt:
24 november 2013 om 21:10
Dear Bert,
We shall never know how many unregistered Eurasians were involved. But it surely was an enormous number. Wim Wertheim once estimated that there were in total 1,000,000 Eurasian in NOI, though he did not say clearly how he came to that conclusion. But it has always seemed tro me that the “accepted” figures, generally about 200,000, 90% of whom left the NOI, cannot be correct.
@Surya; ‘1000.000 Eurasians in NOI’ – dr.W.F.Wertheim; Het sociologisch karakter van de Indo Maatschappij, rede a/d Universiteit van Amsterdam 1947(!): ‘Een goeder kenner
der minder ontwikkelde Indo maatschappij schatte het aantal gemengdbloedigen met blanke voorouders in Indonesië op 8 à 9000.000’.
Jan A. Somers zegt:
23 november 2016 om 12:05 pm
1.” om gezamenlijk deze periode te bestuderen” (Ron.M)
2. Die hulp kunnen wij goed gebruiken. (Pak Jan)
===================
Bestuderen ?
Met welk doel ?
Krijgen de Nederlanders na > 70 jaren behoefte om schoonschip te maken ?
En daar door geschrokken, ontzet zijn dat er te veel onaangename zaken naar boven drijven?
Zou dat de reden zijn dat ze bijvoorbaat al met hun dikke wijsvinger richting de Indonesiers wijzen , dat ze ook erg stout zijn (zie de rampokkende ploppers, bersiap moorden).
Er werd zelf bijna openlijk gezegd in Nederlandse media/websites dat Indonesia ook excuus moet aanbieden , zelfs compensatie voor de geleden ellende van de Nederlanders tussen 1945-1949.
2.Bijna onmogelijk, omdat men niet echt weet wie de daders zijn .
@Surya; ‘om gezamenlijk deze periode te bestuderen’- Dat is niet mijn opvatting, maar een wens van onze historici. Mijn devies is; eerst eigen geschiedenis/verleden naar waarheidsvinding vast leggen. Dan volgt vanzelf die samenwerking met Indonesië. Na onze laatste publicaties, van vooral onze jonge generatie historici(!) gaat dit proces(na 70 jaar toetoepen/weg zwijgen) de goede kant op. Zoals al voorheen opgemerkt; ‘er ligt nog meer op de plank’- zie Limpach.
note; met dank/waardering aan Hueting tv. Achter het Nieuws 1969!
Ik hoop dat u mijn ironie hebt begrepen. De staat RI scheen geen (politie) gezag te hebben waardoor de moordpartijen naamloos zijn uitgevoerd en de slachtoffers dus ook naamloos zullen blijven. Wat precies de formele doelstellingen zijn van gezamenlijk onderzoek weet ik niet. Hoef ik ook niet te weten, ik voel mij te oud om me nog verder te verdiepen, laat dat aan echte historici over. Voor mezelf weet ik genoeg. Ik kan mij wel voorstellen dat er wordt gezocht naar meer details. Bijvoorbeeld in Soerabaja, wat er in de Simpangclub, hoofdkwartier van de PRI, nou precies aan de hand was. Die pemoeda’s waren oorspronkelijk (PETA?) redelijk georganiseerd en opereerden ook redelijk. Dat had ik al gemerkt bij de roadblocks in de woonwijken. Maar daar is goed de klad in gekomen. Hoe? Hoe is het gebeurd, dat zo’n plaats, met zo’n akelig verleden, een monument van Indonesische eer is geworden? Maar ook de verschroeide aarde van het dorp Poedjon, waar mijn oma is omgekomen. En waar een aantal slachtoffers op Kembang Kuning, vak Pujon, liggen. Volgens mij was het geen wilde bersiap, maar een georganiseerde actie van de TNI. Wat was er beslist, en hoe is het uitgevoerd. Hoe zijn de slachtoffers slachtoffer geworden? U zult het hebben gemerkt, zaken uit mijn natte vinger. Maar ik vermoed dat de echte historici veel andere details willen weten om het verhaal completer te maken. En als je het samen doet is de kans op uitglijders veel kleiner, je helpt elkaar. Resultaat: een beetje meer waarheid, geen complottheorieën. En misschien toch ook de mogelijkheid wat aan al die nullen te doen. Ik vind het jongleren met die nullen heel erg, het zijn toch mensen waar we het over hebben? Of interesseren we ons eigenlijk alleen in het handje ophouden? Nulletje erbij!
@JASomers; ‘de staat(?) RI scheen geen(politie)gezag te hebben’ _ Ironisch gecontacteerd? Eerder droevig! Te moeten vast stellen, dat al die ellende veroorzaakt werd door ons beleid; geen zelfbeschikkingsrecht= merdeka met daarbij laatdunkende benadering van die RI. ‘de Simpang club, een monument van Indonesisch eer’.- Juist die club, vroeger het domein van blank Nederland! Waar geen inlander werd getolereerd, alleen als bediende. Daar op de toren werd met provocatie(!), de driekleur gehesen om hen te tonen dat de Belanda weer terug was. Met alle gevolgen van dien. Wat te denken van de inlander, die in zijn eigen vader/land te monumenten als JP.Coen en Van Heutz mocht bewonderen? Wij, ‘buitenkampers’ werden geslachtofferd door/voor Nederlands beleid; her kolonisatie!
Jan A. Somers zegt:
23 november 2016 om 4:04 pm
De staat RI scheen geen (politie) gezag te hebben waardoor de moordpartijen naamloos zijn uitgevoerd en de slachtoffers dus ook naamloos zullen blijven.
========================================
In Surabaya ( en andere grote steden) heeft R.I officieel politiemacht.
Opgericht op 19 Agustus 1945 , de 1ste hoofd was Raden Said Soekanto Tjokrodiatmodjo .Een Sundanees , grappig was dat hij een Groot Meester bij de Vrijmetselarij .
De baas van de politie in Surabaya was Inspecteur Jasin , van de Polisi Istimewa( dacht de Mobile Brigade), samen met de hoofd van Militaire Politie Hario Kecik ( afgezwaaid als Majoor Generaal b.d) waren ze bezig om de wapens van de Japanners af te pakken.
Oom van mijn moeder met 2 neven waren toen waarschijnlijk al politie officieren, ze waren afgezwaaid als generaals(katanya) . heb nog oudere neven die tijdelijk verbonden waren als officieren met de POLRI in West Java.
“Daar op de toren werd met provocatie(!), de driekleur ” Het vlagincident vond niet op die toren plaats.
“R.I officieel politiemacht. Opgericht op 19 Agustus 1945” Waar was die toen ik op de Darmoboulevard een Japanner getjingtjangt zag worden? Op 3 oktober toen Huyer Soedirman vroeg door de politie het gezag van de Japanners over te nemen? (De Japanners hebben na 17 augustus nooit hulp gehad van de politie), Op 4 oktober bij het vermoorden van Japanners in de Boeboetangevangenis? Tussen 15 oktober (bloody Monday) en 20 oktober bij de moordpartijen in de Simpangclub? Tevens bij de Werfstraatgevangenis? Op 28 oktober in de Embongs een van de Goebengtransporten? Dit is zomaar een greep. Niet genoemd de moorden verspreid in de stad. Dat is toch werk aan de winkel voor de politie. Zonodig ondersteund door de PRI? Dit zou ook werk kunnen zijn voor het gezamenlijk onderzoek. Hoe zat in Soerabaja het Indonesische gezag in elkaar?
“bijna openlijk gezegd in Nederlandse media/websites dat Indonesia ook excuus moet aanbieden” Dat is toch helemaal niet interessant? Die media moeten verkocht worden met grote hoofdletters. En iedereen moet zijn zuurkool hierop kwijt kunnen. Niks van aantrekken. Excuus MOETEN aanbieden is toch niets waard? Het gaat die mensen mogelijk om de centen, daar doe ik niet aan mee.
@JASomers; ‘vlag incident vond niet op die toren plaats’ -Klopt, en ik had wel verwacht dat u daarop zou reageren. Wat ik verder van uw reacties vind; is het feit dat u die periode; sept/oct.nov.’45 als een geordende maatschappij/situatie beschouwd; met politie etc. terwijl er revolutie gaande is. Met alle denk/ondenkbare voorvallen waarbij de toestand voor de Nederlanders hoe langer meer precairder werd. -dr.H.Roeslan Abdulgani; ‘radio berichten vanuit Australië en Singapore verklaarden dat de uitgesproken Republiek Indonesia onwettig was, een Japans maaksel en dat Soekarno-Hatta en andere topleiders voor een geallieerd gerecht zouden worden gebracht. Daar kwam nog bij dat een groep Nederlanders de driekleur hesen bij het Oranjehotel en uitdagend de massa irriteerde door rondom het hotel een gewapend macht te vormen. Het gevolg was een algemeen siaaap kreet’. Het moet toch duidelijk zijn dat juist, in dit begin stadium van na de bevrijding, het Nederlands beleid(!) de aanzet/oorzaak is- heeft gegeven voor het verdere bloedig verloop van dit conflict. Dat alles in weerwil van Brits aandringen om met de Republiek in overleg te treden!
“had wel verwacht ” Was dan ook een stomme opmerking!
“met politie etc. terwijl er revolutie gaande is.” Er was toch sprake van een staat die was uitgeroepen. Met als een van de criteria: gezag! Ik heb gelezen dat er een stadsbestuur was (dus gezag), dat er politie was (dus een orgaan van het gezag). Inderdaad deed de PRI het aanvankelijk goed. Totdat ze een hoofdkwartier hadden. Gingen ze ook moorden. Soekarno had toch presidentieel gezag? En in Soerabaja? Zaten op het terras van het Gouvernementshuis op Simpang te kijken naar de voorbijdrijvende onthoofde Brits-Indische militairen. De Indonesiërs konden geen problemen hebben met Nederlands gezag, dat was er nog niet. Geen probleem met de Nederlanders in Soerabaja dus.
“een Japans maaksel ” Dat was inderdaad de laatste officiële Japanse en Indonesische bekendmaking: Op 14 augustus 1945 waren Soekarno, Hatta en Radjiman teruggekeerd van hun reis naar Saigon alwaar veldmaarschalk Terauchi namens de Keizerlijke Japanse regering hun het Keizerlijk decreet met betrekking tot de op 17 juli toegezegde onafhankelijkheid had overhandigd. Op dezelfde dag maakte generaal Yamamoto de namen bekend van de leden van het Comité van Voorbereiding dat op 18 augustus voor het eerst bijeen zou moeten komen, met Soekarno als voorzitter en Hatta als vice-voorzitter. Gezagdragers! Sjahrir, die zich steeds had onthouden van samenwerking met de Japanners, was van mening dat de onafhankelijkheid buiten hen om moest worden uitgeroepen en vooral buiten de door de Japanners ingestelde commissie om. Soekarno en Hatta zagen hierin geen voordelen, zij zouden naderhand door het Nederlandse gezag toch als collaborateurs worden aangemerkt.
Eveneens op 14 augustus besloot de Opperste Oorlogsraad in Tokio tot capitulatie en keizer Hirohito maakte de dag daarop, 15 augustus 1945, de capitulatie in een radiotoespraak bekend. Japan deed afstand van alle bezette gebieden en daarmee ook van het zich toegeëigende recht wijzigingen aan te brengen in de vooroorlogse staatkundige verhoudingen.
Leuker kan ik het niet maken (plagiaat!).
“”””””””””””Leuker kan ik het niet maken (plagiaat!).””””””””””””
Deze A-politieke persoon las gisteren o.a. het volgende:
Op 7 augustus 1945, de dg na de eerste atoombom boven Hiroshima, wordt Soekarno naar Dalat in Indo-China ontboden door maarschalk graaf Terauchi.
Op de 11e ontwerpen ze samen de officiele proclamatie voor de onafhankelijkheid van Indonesie op 24 augustus 1945.
De bedoeling: Nederland zal haar kolonie in vlammen terugvinden.
Eenmaal terug, wilde Soekarno er niet aan meewerken. Op 16 augustus wordt Soekarno door de communistische studenten onder leiding van Sjariffoeddin ontvoert en naar het kamp van de sukarelas in Rengasdenklok, Bantam gebracht. Soekarno was voor hen het symbool voor de onafhankelijkheid. Gecompromitteerd door zijn collaboratie met de Japanners, is hij een willig instrument.
Deze communistische groep heeft niet op eigen initiatief gehandeld. De man met het brein was vice-admiraal Mayeda, onder-commandant van de Japanse marine en hoofd van de inlichtingendienst der marine in Indonesie. In de nacht van 16 op 17 augustus 1945 belegt Mayeda in zijn hoofdkwartier een bijeenkomst en Soekarno wordt er heen gebracht.
Mayeda legt hun daar ook uit over de clausule van de capitulatie eisen van de geallieerden: tot de komst van de overwinnaars zijn de Japanners verantwoordelijk voor de orde handhaving. Dit zal de Japanners er toe verplichten streng op te treden tegen hun collaborateurs, als deze zich gewapenderhand tegen de terugkeer der Nederlanders verzetten.
Vooral de communistische sukarelas waren daar niet mee eens. De volgende dag, 17 augustus 1945, 10 uur in de ochtend, leest Soekarno de onafhankelijkheidsverklaring voor en kondigt hij het bestaan van de Republiek Indonesia aan.
De hel brak los en Merdeka werd geschreeuwd. (Bovenstaande is door mij in beknopte vorm weergegeven)
@JASomers; ‘geen problemen met Nederlanders’ – Dat is het juist. De Nederlandse vlag die daar werd gehesen was de aankondiging van Nederlands gezag. Dat als een rode lap werkte op de meute. De Britten, die met hulp van Japanners de weg effenden voor het Nederlands gezag. Die uitgeroepen staat was al meteen in oorlog met Nederland! Van hen te verwachten om al die Belanda’s te beschermen, die daar hautain/provocerend rondliepen alsof zij overwinnaars waren van de oorlog? ‘wijzigingen aan te brengen in de vooroorlogse staatkundige verhoudingen’ – Dacht u dat Indonesiërs daarop zaten te wachten, na die smadelijk nederlaag in 1942?
Het probleem is duidelijk, Nederlanders dachten nog steeds in vooroorlogse termen, terwijl de tijd- van Indonesisch nationalistisch zelfbewustzijn, aangewakkerd door Japan-, voortschreed! Een ‘Japans maaksel’ is het zeker niet. Eerder een Nederlandse(!)- zie de verbanningen van hun leiders. Dat ‘koloniaal denken’ heeft een debacle opgeleverd. Ons beleid was niet staat een visie te ontwikkelen in/met de toekomst. En nu na 70 jaar na dato….worden pogingen ondernomen dit te herstellen.
Over de rol van de Indonesische Politie voor de Slag van Surabaya 1945.
Kan men ook een Indonesische boek lezen , waarom het tot een conflict kwam tussen Mallaby en de Indonesische autoriteiten ,over de opmerking van Kol.Pugh aan Mallaby dat hij als officier van de Queen en gentleman zijn woord aan de Indonesiers brak.
Dit i.v.m de mee liftende Nederlandse schepen ( zoals ook in Batavia gebeurde).
De stunt van Kapitein Huyer , de doldwaze daad van de domme Indo Mr Ploegman (volgens Hario Kecik).
De bezetting van indonesische politie buro’s, plekken toen de Brits Indiers diverse raids voerden om Kap.Huyer en zijn kleine “party” te bevrijden .
De Indonesische bronnen en Engels vullen elkaar aan !!
Zie Pertempuran Surabaya en British Occupation
Zie ook een andere bron van een Indonesische schrijver/journalist over de time-line van de gebeurtenissen , en interview van Indonesische sleutelfiguren/hoofdrolspelers ( hun namen en functies zijn te zien in diverse voetnoten).
Al die bronnen kan men (denk ik dan raadplegen) , men hoeft niet per se naar de TNI archieven te gaan .
Is voldoende om de bijna openbaar te verkrijgen bronnen te raadplegen.
Op zijn minst in diverse Indonesische bibliotheken/Arsip Negara en ander Engelse/Australische bibliotheken.
De argument dat de Indonesiers/TNI niet willen mee werken is gewoon volksverlakkerij cq B.S.
Kennelijk ken men de gezegde “er zijn vele wegen die naar Rome leiden”
Ik heb gelezen en gehoord dat de Brits-Indische legerleiding erin is geluisd door valse Nederlandse Informatie .Zo dachten de Brits-Indiërs(Lord Archibald Wavell en Christison ) dat een Japanse rebellen leger hen aanviel terwijl dit Nederlandse leugens waren .De Indonesische Republikeinse strijdgroepen hadden niets te maken met Japan maar vochten voor een vrij Indonesië .
Indien de Brits-Indische Politieke Leiding beter had geluisterd naar Pandit Jawaharlal Nehru en Mohammed Ali Jinnah was deze rampzalige en schandalige inmenging nooit gebeurd .Misschien waren net als in Brits-Indië(Anglo-Indians) de Indo bevolking in Nederlands-Indië gespaard gebleven .En waren de honderden Engelsen en Indiërs nooit gesneuveld .(Er waren al genoeg Engelsen en Indiërs gesneuveld in WW 2)
Ben verbaasd om in een korte artikel uit het boek Pertempuran Surabaya uitgave van Pusat Sejarah dan Tradisi ABRI ISBN 976-666-197-9 te lezen dat bij de bezetting / verovering van de Kempetai hoofdkwartier op 01-10-1945 er 40 slachtoffers waren ,25 Indonesiers,15 Japanners, 81 gewonden(60 Indon., 14 Jap., 2 chinezen en 5 Nederlanders)
Bron : Dr Roeslan Abdgani en Majoor Generaal Soengkono)
De Japnners hebben andere cijfers , 22 gedood,25 gewonden, 6 opgepakt, en veel vermisten (Nischinima collection 37-AD 173)
Correctie :
kennelijk ken men de gezegde “er zijn vele wegen die naar Rome leiden” …NIET
Die oude boeken kan ik misschien nog op de 2de hands markt in Indonesia kopen.
“”””””””Ik heb gelezen en gehoord dat de Brits-Indische legerleiding erin is geluisd door valse Nederlandse Informatie “”””””””””””
“Rond Medan, noord Sumatra, is precies het omgekeerde gebeurd.
Deze Lord Archibald Wavell was ook verantwoordelijk voor de Rampzalige vernietiging van het Brits-Indische Leger in Operatie BattleAxe in Juni 1941 in Egypte met de dood van 969 Brits-
indiërs en vernietiging van 98 tanks .
Mountbatten had “geklaagd”
It was known of course, that an Indonesian Movement had been in existence before the war; and that it had been supported by prominent intellectuals, some of whom had suffered banishment for their participation in nationalist propaganda –but no information had been made available to me as to the fate of this movement under the Japanese occupation.
Dr. H.J. van Mook, Lieut.-Governor-General of the NEI who had come to Kandy on 1st September, had given me no reason to suppose that the reoccupation of Java would present any operational problem beyond the of rounding up the Japanese.”
@JanvanRiebeek; ‘er in geluisd’ – Klopt! Niet alleen de Britten. Zelfs het hele Nederlandse volk werd met propaganda bestookt nb. net na de capitulatie van nazi Duitsland; Indië bevrijden; wordt marinier! Landgenoten! Indië verkeert in nood! Hier rust een zware verantwoordelijkheid op het Nederlandse volk. Ik val aan… volgt mij; dit sein geldt ook voor u! etc. etc.- zie Jacob Zwaan;Ned.Indië 1940-1946 Het ganse volk, ook in Indië werd ‘rijp gemaakt voor strijd! Tegen een bende snode verraders en collaborateurs.
Het werd in die tijd een eer om soldaat te zijn. En de regering in Den Haag sterkte de enthousiastelingen in hun visie. Die overheid sprak, of er zelf in gelovend of ervan profiterend, dezelfde theatrale taal. Ze zweepte de vaderlandsliefde, het militarisme en de overtrokken hang naar heroïek op! -Gefrustreerd, gedesillusioneerd en ontgoocheld zouden ze eens naar het moederland terug keren; en honderdduizenden Indische mensen met hen. Dat schreef Zwaan in 1985. En anno heden; zoals op deze site laat zien(!), zijn er nog steeds adepten, ja zelfs historici, die dit niet willen accepteren!
@Surya; ‘Dr.HJvanMook etc. had given me no reason etc.’- zo werd door onze hoogste vertegenwoordiger van Ned.Indië politiek bedreven tegenover de Britten en ….ons eigen volk!
Jan A. Somers zegt:
25 november 2016 om 12:12 pm
1. Er was toch sprake van een staat die was uitgeroepen.
2. Met als een van de criteria: gezag! Ik heb gelezen dat er een stadsbestuur was (dus gezag), dat er politie was (dus een orgaan van het gezag).
3.Inderdaad deed de PRI het aanvankelijk goed.
==================================================
1.Klopt , dat was Republik Indonesia.
Een staat in wording.
Die ondermijnd werd door de geallieerden(Engeland) , die “zaken”deed met de Nederlanders.
Iedereen , zelfs Nederlanders die kunnen getuigen dat in de eerste weken alles nog rustig was , totdat de Engelsen(Brits Indiers) in hun kielzog de Nederlanders (NICA-RAPWI) landen in Batavia en later Surabaya.Zie de opdracht van Mountbatten .
2.Gezag van R.I (die nooit erkend werd door Nld )werd in Batavia , Bandung en Surabaya met geweld door de Engelsen en later door NLD ondermijnd.Agresi Militer 1&2
Zie de opmerking van Kol Pugh aan zijn baas , dat hij(Mallaby) de woorden van een officier van de Queen /gentleman brak tegen over de Indonesiers (British Occupation en Indon.bronnen die elkaar aanvullen).
3.Inderdaed, zeker toen de Moslim geestelijken (Masjumi-Nahdatul Ulama) de gelovigen opriep om Jihad oorlog te beginnen tegen de Engelsen.
Strijders uit “HEELl” Oost Java (regio) komen naar Surabaya om te vechten.
Uiteraard zullen ongewenste elementen ook meevechten of gebruik maken van de chaos(rampokken bijvoorbeeld).
“Een ‘Japans maaksel’ is het zeker niet” Maar op 14 augustus wel een enorme dankbaarheidsbetuiging in Batavia op het Koningsplein. Allemaal zwaaien met rood/witte vlaggetjes. Wel van een ander design dan het Indonesische rood/wit. En die Japanners maar vriendelijk buigen naar die menigte.
@JASomers; ‘Japans maaksel?’- Japan was wel de mogendheid die Indonesië onafhankelijkheid beloofde! En hen een leger toe stond! In het conflict met Nederland van vitaal belang. En (ervaren/geschoolde) politieke leiders, waar wij uiteindelijk niet tegen konden wedijveren. Beel/Drees> Soekarno/Hatta!
“de mogendheid die Indonesië onafhankelijkheid beloofde!” En in Saigon ook gaf, en waarvoor de Indonesische delegatie het Japanse bestuur, incl. keizer, zeer dankbaar voor was. Daar hadden ze bij het buigen de opstelling in Bronbeek niet voor nodig, helemaal uit zichzelf buigen, vanuit de heupen. De oorspronkelijke bedoeling was die plechtigheid in Tokio te laten plaats vinden, maar Tokio was al onbereikbaar.
“2.Gezag van R.I (die nooit erkend werd door Nld )” Erkenning van gezag kan pas na het tonen daarvan in de gebieden van de RI, waar de RI inderdaad gezag kon uitoefenen. Ik kan alleen maar praten over mijn bersiaptijd in Soerabaja. Tot 25 oktober waren er geen Britse troepen in Soerabaja. Het gezag lag volledig bij het Indonesische bestuur met de beschikbate gezagsorganen zoals de politie en de PRI. Toen vonden al massale moordpartijen plaats. De grote moord op een van de Goebengtransporten vond plaats tijdens de evacuatie van burgers door de Brits-Indische brigade, met instemming van het stadsbestuur, met de Zwitserse consul voorop.
U weet dat ik altijd terugkeer naar een wat theoretische benadering. In een chaotisch periode ga ik inderdaad terug naar het begin: hoe hoort het eigenlijk? En dan merkte ik al gauw dat het niet zo ging. Dan ga je zoeken en vragen. Ik ben geen historicus, en al te oud voor onderzoek. Daarom hoop ik zo vragen beantwoord te krijgen bij gezamenlijk onderzoek. Hoe de situatie in Soerabaja zo kon ontsporen ondanks een goed stadsbestuur, een goede politiemacht en een behoorlijk opgeleide (PETA) PRI. Maar dat is slechts een simpele vraag van een tijdgenoot. Ik denk dat er nog veel moet worden uitgezocht. Samen!
@JASomers; ‘gezag kan uitoefenen’ – De revolutie had het gezag. Tegen de Nederlanders en hun aanhangers. Deze tegen de meute beschermen had niet hun prioriteit. Eerder het tegen over gestelde. Klaar staan-bersiaaaaap(!) tegen elke vijand, die de proklmasi bedreigde. Als de verantwoordelijke Nederlanders/ parachute groep/Huyer in die tijd de situatie hadden doorzien, dan waren er minder slachtoffers gevallen.
En dat gold zeker voor Nederlands politiek beleid/vMook in zijn geheel.
Met leugens/misleidingen-zie info Mountbattan- tot her kolonisatie komen werd een ramp
“De revolutie had het gezag.” Dus er was geen staat RI!
@JASomers; ‘geen staat RI’ – Een staat in revolutie!
Ron Geenen zegt:
25 november 2016 om 5:47 pm
…….. bla bla bla bla
De hel brak los en Merdeka werd geschreeuwd. (Bovenstaande is door mij in beknopte vorm weergegeven)
=================================
Wat een bull shit verhaal , daar zakt mijn sarong spontaan .
Ha ha ha ha .
“”””””””””””Wat een bull shit verhaal , daar zakt mijn sarong spontaan .””””””””
Hoop dat u wel gewassen bent en een onderbroek aan heeft. Of heeft u zich ook aan NL aangepast. Eenmaal in de week—–!
Wist u nog niet dat we in Nederland al een tijdje in de 21e eeuw leven? Plus de tweede helft van de 20e? En zelfs de Indonesiërs in Nederland weten waar je onderbroeken in de aanbieding koopt. Dat is pas aanpassen!
“””””””””””Wist u nog niet dat we in Nederland al een tijdje in de 21e eeuw leven? “”””””””””””
Kijkend naar het nieuws, vraag ik het mij soms wel eens af.
Jan A. Somers zegt: 26 november 2016 om 10:45 am
Wist u nog niet dat we in Nederland al een tijdje in de 21e eeuw leven?
—————————————————————————-
De Amerikanen zijn 50 jaren verder in ontwikkeling.
Ik zelf koop mijn spullen/onderbroeken bij of de HEMA, Wibra, Zeeman , zo lang ik geen huiduitslag krijg.
Vroeger koop ik soms ondergoed die gemaakt zijn uit Egyptische katoen , tegenwoordig verkopen ze al spullen uit bamboe vezels.
Ja zo goed heb niet meer met mijn AOWtje plus kleine bedrijfspensioen.
(Stel eens voor dat er een bamboe splinter ergens terecht komt ).
Terug on topic:
mijn excuus dat ik niet echt halus ben geweest, ondanks dat ik nog steeds inhoudelijk reageerde op de posting van Ron Geenen zegt: 25 november 2016 om 5:47 pm
Bijna het hele verhaal is niet juist.
“”””””””Bijna het hele verhaal is niet juist.””””””””””””
Bij dat verhaal waren ook enkele documenten afgedrukt. Trouwens ook verschillende historie schrijvers hebben verschillende meningen. Over Sumatra is ook haast niets geschreven. Ben van plan in delen en in het kort dit op mijn website te plaatsen. Een ieder die daar een andere gefundeerde mening over heeft, is welkom met zijn/haar schrijven.
Voordat Sukarno met Hatta en Dr Radjiman Wedioningrat naar Dalath gingen ,waar ze Terauchi op 12 Augustus 1945 ontmoeten had Bung Karno dan Bung Hatta de Japanse Keizer in November 1943 al ontmoet in Tokjo.
Het schijnt dat de Keizer Sukarno een hand hand gegeven , een begroeting die gedaan werd bij een bevriende staatshoofd.
Daarnaast kreeg Soekarno een hoge keizerlijke onderscheiding.
Dat was mss de reden waarom Sukarno door de Japanners in Indonesia met andere ogen werd gezien(achting).
De Keizer beloofde vrijheid aan Indonesia , want dat gebeurde bij Urma en de Filipijnen, terwijl Indonesia eerst uitgesloten werd.
De belofte werd uitgesteld tot de ongenoegen van Sukarno.
Uiteindelijk werd Sukarno(met zijn 2 reisgenoten)in Augustus 1945 uigenodigd door Terauchi , en kreeg de keuzevrijheid om te beslissen wanner Indonesia merdeka wil.
Ook omdat de oorlogskansen voor Japan verslechterde.
De 2 organisatie BPUPKI en PPKI die de formaliteiten voorbereiden hebben bepaalde datum geprikt .
Dat ging niet door toen de MENTENG groep( leiders zijn bekend) hoorde uit BBC uitzending dat de Keizers eerder (15 aug. 1945) had overgegeven.
Sukarno(de oude garde) wilde aan de afgesproken datum vasthouden , omdat hij bang was doordat de Japanners nog steeds bewapend waren.
Dan wordt het bloedbad in Batavia , de jongeren(Merdeka of Mati) van Menteng-ggroep wilde eerder de proclamatie uitroepen , ze willen niet de schijn krijgen dat ze kado krijgen van de Japanners.
Dus hebben ze (in het bijzonder de PETA soldaten van Batavia en Rengasdengklok ) Sukarno , zijn vrouw/zoon en Hatta uitgenodigd (gekidnapt) naar Rengasdengklok (in Karawang-niet Banten).
Er zijn geen sukarela’s(vrijwilligers) of communisten in het spel geweest.
Deze Rengasdengklok verhaal werd “miljoenen” keren verteld / geschreven in geschiedenisboeken .
“”””””””””””Het schijnt dat de Keizer Sukarno een hand hand gegeven , een begroeting die gedaan werd bij een bevriende staatshoofd””””””””””””
“Het schijnt, zegt mij al genoeg. Ieder verhaal heeft vele kanten. Het ligt er maar aan wie het naar buiten brengt. Daarnaast las ik ook dat de PETA in die tijd een bijeen raapsel was van wat militairen, maar ook van criminelen en studenten, enz.
Diezelfde Terauchi heeft op Sumatra pas op 29 augustus toegegeven, dat Japan capituleerde.
Daarvoor kwamen er al berichten door, maar daarover werd niets officieel doorgegeven, waardoor gevaarlijke situaties in Medan en Siantar ontstonden. O.a. ook vernomen van een Chevalier. Ben intussen er wel achter dat er op Sumatra een ander spel door de Engelsen werd gespeeld dan die op Java.
Het schijnt niet alleen, het was zo. Ik heb in het verleden hier foto’s van gezien. Iedereen diep buigen, vanuit de heupen. Zoals wij dat ook hadden geleerd. Net zoals de foto’s uit Saigon. Indonesië als deel van de Nanyo, de Nieuwe Orde, de
Gemeenschappelijke Welvaartssfeer in Groot-Oost-Azië. Dat is geschiedenis. Nederland zou ook deel gaan uitmaken van het Groot Duitse Rijk. In die tijd waren de topmensen van de ministeries blij dat er geen parlement meer was. Konden ze eindelijk vrijelijk regeren. Vonden de Duitsers prachtig. Ook geschiedenis.
SVP Geen fouten van derden copiëren. Zeker niet wanneer het typfouten zijn.
Hand Hand! is een letter n teveel.
“”””””””””””SVP Geen fouten van derden copiëren. Zeker niet wanneer het typfouten zijn”””””””””””
Ik copier juist precies wat iemand schrijft, zodat anderen weten waarop ik een antwoord geeft.
That is correct, sir ! Een “citaat” moet letterlijk worden overgenomen, inclusief schrijf-, spel- en grammaticale fouten.
Jan A. Somers zegt:
27 november 2016 om 10:54 am
Het schijnt niet alleen, het was zo. Ik heb in het verleden hier foto’s van gezien. Iedereen diep buigen, vanuit de heupen.
=====================
Omdat ik (bijna) altijd voorzichtig ben , heb ik “>>> Het schijnt<<<<"geschreven, want ik heb de foto's niet gezien.Wil niet belachelijk maken door onzin verhalen te verspreiden .
Mijn familie verhalen ( ouders/ooms/tantes) is voor mij 100% waar, omdat ze zelf meegemaakt hebben en ook ondersteund door vele historische artikelen/ boeken .
Dat Sukarno een hoge keizerlijke onderscheiding kreeg is wel bewezen , ook tot de verbazing van de Indonesiers en Japnners in Indonesia.
De bewering van Pak Ron dat PETA samenraapsel is van wat militairen, maar ook van criminelen en studenten, enz. is ook niet zuiver .Vooral de deelnemende criminelen.
“””””””””PETA samenraapsel is van wat militairen, maar ook van criminelen en studenten, enz. is ook niet zuiver .Vooral de deelnemende criminelen.””””””””””””
Nadat Soekarno op 17 aug. 45 de onafhankelijkheid had uitgeroepen is het op Sumatra en vooral in het Siantar gebied uitgebarsten en zijn er heel wat jongeren die achter de Nederlanders aangingen. ook die in de kampen, maar ook achter hun eigen mensen in de kampongs. Deze ex-Sukurelas bestonden o.a. uit de door Japan opgeleide militairen, maar ook uit avonturiers, criminelen en moordenaars. Wat brutaliteit, sadisme en bloeddorst waren er zeker twee organisaties, namelijk “Gagak Itam” en de “Banteng Itam”. In Siantar worden deze bendes ook in het geheim door de Jap van wapens voorzien.
PETA was een goed opgeleid, bewapend, en georganiseerd leger. Oorspronkelijk bedoeld om de zich terugtrekkende Japanse militairen te vervangen. Die werden op Japan en de voorliggende eilanden teruggetrokken nadat duidelijk was dat MacArthur vanuit Noordelijk Nieuw-Guinea Indië (letterlijk en figuurlijk) links liet liggen. Heel hard gedrild volgens Japanse methodes. Waar u het over heeft is wat er naderhand van is geworden, vervuild met allerlei vreemd volk. En dat waren oorspronkelijk ook geen avonturiers, criminelen en moordenaars. Normaal kampongvolk, meest industrie-proletariaat. Vanaf ca 1944, en vooral na augustus 1945 werkloos, arm, hongerig. Ik mag het wellicht niet hardop zegen: misbruikt en opgejut voor Merdeka.
“””””””””PETA was een goed opgeleid, bewapend, en georganiseerd leger. Oorspronkelijk bedoeld om de zich terugtrekkende Japanse militairen te vervangen. “””””””””
Ik weet niet of u ook op de hoogte bent van de situatie van het Siantar en Medan gebied van het Sumatra. Tot nu toe alleen uw ervaringen in Soerabaja gelezen. Ik respecteert uw kennis, maar ik hecht heus meer waarde aan o.a. de aantekeningen van een Chevalier, die daar geboren was, tegen de moordende groepen heeft gevochten, vervolgens een gezin heeft gesticht en nu daar ook ligt begraven. Heb ook nog diverse gesprekken met 2 nazaten gehad, die nu in Jakarta wonen.
Ik weet het niet meer zeker of ik die foto’s heb gezien bij het KITLV of bij het NIOD. Ik weet het ook niet zeker of die foto’s waren verspreid door Domei of een ander persbureau. Misschien in Nederland in het grote, prachtige archief Spaarnestad. Er waren ook foto’s bij van de vreugde bijeenkomst in Batavia met de Indonesische en Japanse leiders. leiders. Het zijn goede geschiedenisfoto’s, maar wellicht vervelend om op een Indische website te tonen. Gaat iedereen weer zuur doen. Terwijl het gewoon geschiedenis is, zoals de foto’s van Nederlandse topambtenaren en top-NSB-ers op bezoek bij Hitler. Doet hier niemand moeilijk over, gewoon geschiedenis. Voorbij!
Ach, dhr Somers maakt wel meer vergelijkingen, die nergens op slaan, d.w.z hutselt willekeurig foto’s bijelkaar . Doet mij toch denken aan de positieve bijwerkingen, ook nu nog, van de Nederlands propaganda van na WO2 tegen de Republik Indonesia in het bijzonder Sukarno. Er dient wel een onderscheid te maken, tussen fervente aanhangers van de Nazi-leer, oorlogsmisdadigers en andersoortig tuig.
Ik heb niets hoeven te hutselen. Dat waren gewoon reportages van de persbureaus. Van dat eerdere bezoek aan Tokio (1943?) stonden die foto’s ook gewoon in de krant. Niks Nederlandse propaganda, Japanse en Indonesische reporters, in Nederland nauwelijks bekend. Maar als je al aan beetje oud bent, weet je het niet meer zo precies te vinden. Gelukkig zijn er slimme reageerders die alles weten.
Die Nederlandse bezoekers aan Hitler waren overigens geen oorlogsmisdadigers en andersoortig tuig. Gewoon o.a. Mussert en Rost van Tonningen. Vóór de oorlog was de NSB een normale politieke partij, maar tijdens de oorlog collaborateurs. Met hulp van de Duitsers aan de top. En Spaarnestad heeft ook niks met propaganda te maken. Gewoon een uit de kluiten gegroeide schoenendoos met ontiegelijk veel beeldmateriaal.
on Geenen zegt:
28 november 2016 om 5:18 pm
“””””””””PETA was een goed opgeleid, bewapend, en georganiseerd leger. Oorspronkelijk bedoeld om de zich terugtrekkende Japanse militairen te vervangen. “””””””””
Ik weet niet of u ook op de hoogte bent van de situatie van het Siantar en Medan gebied van het Sumatra.
========================
Het was gewoon de situatie, wie de PETA waren (Gyu-Gun) in Sumatra.Gyu = sukarela =vrijwilligers .
Gyun =leger.
Op Java heten ze PETA.
In 1945 na de nederlaag van Japan werd PETA/Gyu-Gun Sumatra ontbonden, ontwapend door de Japanners.
En toen kwamen de ongewenste elementen (zoals Pak Jan vertelde=zie ook buitenlandse/wetenschappelijke bronnen) , die later door de R.I regering werden verwijderd/opgepakt indien het mogelijk was .
“”””””””””””In 1945 na de nederlaag van Japan werd PETA/Gyu-Gun Sumatra ontbonden, ontwapend door de Japanners”””””””””””” Door de Jap opgeleid met medewerking van Soekarno.
En toen hij de proclamatie voorlas, werd een chaotisch. In noord Sumatra kwamen die berichten bij mondjes maat binnen. Bendes werden gevormd en ook oud Peta sloten zich aan. Het duurde tot eind Augustus voordat de 60000 tot 70000 gelegerde Jappen van de Atoombommen hoorden. Voordien werd hun alleen verteld dat Japan de oorlog opgaf. Jappen die daar niet mee eens waren gaven hun wapens aan de benden en/of sloten zich ook met hun wapens bij die rovende en moordende groepen aan. Daarbij mochten de NL leger/soldaten van de Engelsen (Mounbatten) niet Sumatra in. Alleen Force 136 mensen die aan Colombo (Engelsen) de situatie moesten rapporteren.
“Daarbij mochten de NL leger/soldaten van de Engelsen (Mounbatten) niet Sumatra in.” Dat was in juli 1945, in Potsdam afgesproken tussen Truman en Churchill. T/m Frans Indo-China. SEAC.
“”””””””””””.” Dat was in juli 1945, in Potsdam afgesproken tussen Truman en Churchill. T/m Frans Indo-China. SEAC.””””””””””””
Het resultaat was dat de Engelsen van uit Colombo aan de touwtjes trokken en de 60000 Jappen na 15 Augustus vrij spel hadden en als verloren groep nog steeds mochten doen wat ze wilden. O.a. wilde feesten in Medan. En dat bewaken van de NL kampen maar gedeeltelijk werden gedaan. De enkele Nederlanders die door Colombo naar Sumatra werden gestuurd, kregen een code-sein apparaat mee, die alleen contact kon hebben met de Engelse bazen in Colombo. Onderling konden Force 136 op Sumatra niets met elkaar uitwisselen. Intussen werd er alleen bekommerd om de Engelse en Australische POW en burger gevangen.
@ dhr. R. Geenen. Ik zie geen verbinding tussen PETA en Giyūgun althans in Aceh. Giyūgun was een afgescheiden militaire eenheid met haar eigen lage-graad Indonesische officieren. De meeste Indonesische officieren kwamen uit Uleebalang-families, terwijl de overgrote meerderheid van de soldaten waren PUSA-jeugd (PUSA/Pemuda), een reformistische en islamitische beweging. Hier komt een sociale tegenstelling aan de orde, die de kern vormt van de Indonesische en sociale revolutie.
Dat het zo’n chaos was in tenminste Aceh, waag ik te betwijfelen. Bvb de Japanse militairen in Aceh kondigden eind Augustus 9145 officieel het einde van de oorlog aan. De door de Republik nieuw benoemde gouverneur van Sumatra werd Teuku Nya’ Arif, hij was al gedurende de Japans bezetting , een soort resident van Aceh, de hoogste locale bewindvoerder . Deze gouverneur benoemde op zijn beurt lagere locale bestuurders volgens Nederlands maar ook Japans gebruik, alle assistent residenten en andere administrateurs waren Uleebalang. Het hield gewoon in dat Uleebalang establishment de touwtjes steeds in handen had.
Ik beweer danook dat de Japanners het Nederlands feudaal en Indonesische bestuurslaag gewoon overnam, dat het eigenlijk met de chaos best meeviel. In Nederlandse ogen was het misschien chaos want zij hadden de touwtjes niet meer in handen.
Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
29 november 2016 om 2:41 pm
Ik beweer danook dat de Japanners het Nederlands feudaal en Indonesische bestuurslaag gewoon overnam, dat het eigenlijk met de chaos best meeviel.
===============================
Op Java en i.h.b West Java waren de resten ! van de feodale families , bestuurslaag in feite de zelfde laag , vaak met Nederlandse opleiding en vorming.
Kan men door trekken naar Midden , Oost Java , en delen van Sumatra.
De vorming van Gyu-Gun Java ( PETA ) en Gyu-Gun Sumatra was idee van Raden Gatot Mangkoepradja die de toestemming vraag aan de Gunseikan(hfd van de militaire Japanse bezetting in September 1943.
De nationalisten had eerder een militaire samenwerking aangeboden aan de Nederlanders (zie PAGI ) om NOI helpen verdedigen tegen toekomstige Japanse aanval.
Aanvulling:
Om de zgn “sociale revolutie” zoals veel Westerse historici beweerden te kunnen verklaren moet men weten wie de Uleebalangs zijn (hun status/functie in de Atjehse maatschappij, ook de Ulama’s , en is de rol van de Sultan .
Eerlijkheidshalve doen een paar Indonesische historici ook mee = de papegaaien groep,nitwits.
Waarom is er een conflict tussen de PUSA ( Ulama) en de Uleebalangs(adel,krijgsheren) , en de rol van de Kumpeni ?
Zie Perang(oorlog) Cambok , bijna soortgelijke situatie gebeurde met de Padri Oorlog in West Sumatra.
Ik denk dat dhr Atmadja de regionale verschillen niet die aandacht geeft die hier nodig is. bvb de toestand in Oost-Sumatra verschilt hemelsbreed met die vn bvb Aceh. Leiders in die streek kunnen gegroepeerd worden in 4 hoofdcategorie:gebaseerd op een combinatie van klasse/stand (teuku Mohammad Amir) , ideologische oriëntatie PKi, PNI_Partindo, senioriteit en sociale mobiliteit. En dan laat ik voor de eenvoud de warlords uit Oost-Sumatra maar buiten beschouwing. .
Voor de duidelijkheid dient bvb aangegeven te worden waaruit het officierscorps bestond , bij de Gyu-Gun Java vooral in de lagere rangen om te begrijpen hoe de oude feodale structuren gehandhaaft bleven onder Japans gezag.
Ik ken geen literatuur, behalve Westerse literatuur hierover.
“”””””””””Ik zie geen verbinding tussen PETA en Giyūgun althans in Aceh””””””””””””
Uw eerste zin hier boven zegt mij al genoeg. Vooral de mensen in Aceh hadden schoon genoeg van de Jap en wachten af wat er ging gebeuren. Zoals u weet ligt Aceh ver ten noorden van Medan. Mijn schrijven begint bij Medan en dan zo’n 100 tot 200 km naar het zuiden en voornamelijk het gebied of provincie Siantar. Tot op heden wonen daar nog heel veel familieleden Chevalier. Pas een paar maanden geleden door speurwerk ontdekt en ook telefonisch contact gehad.
Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
29 november 2016 om 4:54 pm
Ik denk dat dhr Atmadja de regionale verschillen niet die aandacht geeft die hier nodig is.
=========
Klopt, heb ik niet gedaan.
Ben meer gefocust op Java ipv buitengewesten.
In principe zijn de officieren van PETA jongere mannen met goede familie achtergrond In Atjeh waren ze de uleebalang families , zoiets zoals kleine vorsten , gelijkwaardig als bupathi(regent op Java) .
Op Java zie je ook welke officieren het zijn ,daarnaast heb je ook bataljons commandanten die uit de Moslimgroepen komen.
“””””””””Ben meer gefocust op Java ipv buitengewesten.”””””””””” Uw goed recht en dat doen de meesten. Jammer dat het eiland Sumatra daardoor in de schaduw valt, waardoor er ook veel misverstanden veroorzaakt worden. Men weet iets, maar vaak niet het fijne en ook niet het juiste.
“Ik beweer danook dat de Japanners het Nederlands feudaal en Indonesische bestuurslaag gewoon overnam, dat het eigenlijk met de chaos best meeviel.” Dat klopt helemaal. Tijdens de bezetting met een goede Indonesische bestuurslaag was er geen chaos! De uitvoering was soms wel wat rommelig, wat wel handig was. Zo kon ik mijn pendaftaran ‘verliezen’ en een nieuwe halen met de door mij gewenste etnische status. Dat is oud-Indisch oeroesen.
“”””””””””Tijdens de bezetting met een goede Indonesische bestuurslaag was er geen chaos!”””””””
Over welk gebied in Indonesie heeft u het eigenlijk? Vermoedelijk Soerabaja? Mijn gegevens hebben alleen betrekking op Medan en een 200km ten zuiden van die stand, Siantar geheten.
Bezet Indië. Het ging om een opmerking van de heer Peter van den Broek van een andere generatie (29 november) en de heer Surya Atmadja (29 november). Uw verbazing komt waarschijnlijk doordat in deze discussie de situatie tijdens de bezetting en de situatie na de bezetting door elkaar heen lopen. Mijn reactie van 3 december betrof de situatie tijdens de bezetting. Die Japanners en de Indonesiërs bij de Kenpeitai deden wel onvriendelijk tegen mij, maar er was geen chaos. En de behandelend Indonesische ambtenaar deed niet moeilijk over mijn ‘verloren’ pendaftaran. Ik kreeg gewoon de door mij gewenste etnische status, met dank aan de mij vergezellende Indische ‘tante’. Niemand heeft mij gestoord in mijn zeephandeltje. Een van mijn klanten was een mevrouw die Japanse officieren als klant had. En via haar raakte ik dus nogal wat zeep kwijt.
Jan A. Somers zegt:
29 november 2016 om 11:14 am
“Daarbij mochten de NL leger/soldaten van de Engelsen (Mounbatten) niet Sumatra in.”
Dat was in juli 1945,
========================
Voordien hebben NL en UK een overeenkomst gesloten op 24-08 1945 te Chequers, (Londen) Civil Affairs Agreement (CAA),
Dat was de reden waarom Mountbatten/Engelsen in hun KIELZOG de gontjengende ( liftende) NICA /RAPWI hadden gestuurd naar Sumatra ( buiten de Westerling party – groep 136) , de geintjes die ze uithaalden werd voortgezet in Batavia/ en Surabaya.
@ Pak Ron : Lees a.u.b Engelse bronnen .!!!!!!!!!
Gelukkig maar dat ik een warme HEMA onderbroekje nog aan heb, want mijn sarong was al spontaan gezakt .
“NICA” Uit NA, Afscheid van Indië: “Op 3 april 1944 wordt in Australië de Netherlands Indies Civil Administration (NICA) opgericht. De organisatie is verantwoordelijk voor het burgerlijk bestuur en de rechtspraak in de Nederlands-Indische gebieden die op de Japanners heroverd worden. De NICA houdt zich bezig met het herstel van het Nederlandse gezag totdat de gebieden worden overgedragen aan de Nederlandse regering. De organisatie vormt de schakel tussen de Nederlands-Indische regering en het geallieerde opperbevel in het bevelsgebied van de South West Pacific Area (SWPA). Luitenant-gouverneur-generaal H.J. van Mook en generaal Douglas MacArthur, opperbevelhebber SWPA, komen begin 1944 overeen dat de Amerikaanse troepen in de heroverde gebieden van Nederlands-Indië voor de bestuurstaken de NICA inzetten. Op 10 december 1944 wordt de Van Mook-MacArthur Civil Affairs Agreement ondertekend.
In april 1944 gaan de eerste NICA-detachementen aan land in Hollandia (Nieuw-Guinea). De algemene leiding is in handen van kolonel C. Giebel die de rang heeft van Staff Officer Nica (SONICA). Elk detachement staat onder leiding van een Commanding Officer Nica (CONICA) die belast is met het plaatselijke bestuur. Omdat de op 10 mei 1940 ingevoerde staat van beleg nog steeds van kracht is, heeft een CONICA de bevoegdheid noodmaatregelen (verordeningen van het militair gezag) uit de vaardigen. Vóór de capitulatie van Japan landen Nica-eenheden alleen in Nieuw-Guinea (Hollandia, Biak, Noemfoer en Manokwari), de Molukken (Morotai) en Borneo (Tarakan en Balikpapan).”
Na 15 augustus werd NICA in feite ondergeschikt aan de Britse Director of Civil Affairs, en als zodanig ingezet.
“RAPWI” RAPWI was een onderdeel van SEAC. MacArthur had na de capitulatie van de Japanners inlichtingen geëist over de lokaties van de gevangenenkampen en hen de zorg voor voedsel en medicamenten opgedragen. Het ging hierbij voornamelijk om Europeanen en Amerikanen; over de romusha was nauwelijks iets bekend, aan hen werd aanvankelijk dan ook weinig aandacht besteed, behalve op plaatsen waar zij toevallig werden aangetroffen. Met betrekking tot Nederlandse gevangenen die buiten Indië zouden worden aangetroffen werden met de Recovered Personel Section van het hoofdkwartier van MacArthur en de Recovery of Allied Prisoners of War and Internees (RAPWI) van het hoofdkwartier van Mountbatten afspraken gemaakt inzake opvangcentra in Manilla (Filippijnen), Kandy (Ceylon) en Bangalore (India). Begin september werden vijf KDP/LOC-teams geformeerd, een voor Sumatra, drie voor Java en een voor Borneo en de Grote Oost; deze teams werden door Van Mook gesteld onder Britse RAPWI-leiding, met uitzondering van laatstgenoemde groep. Al deze groepen werden ingezet in gebieden die zij niet kenden, zonder voorkennis van wat hun te wachten stond en zonder uitzicht op directe militaire steun. De RAPWI was oorspronkelijk bedoeld als organisatie voor de eerste opvang gedurende ongeveer dertig dagen van gevangenen en vluchtelingen. In de aangetroffen chaos moest echter ook met lokale Indonesische autoriteiten worden onderhandeld. Net als de KDP/LOC-teams werden ook lokale Rode Kruis-comités en comités van ex-geïnterneerden onder de RAPWI-vlag gebracht. Alleen al op Java waren bij de RAPWI op haar hoogtepunt zo’n 10.000 mensen in dienst.
Bovenstaande is formeel juist ,maar de praktijk wijst anders uit. Ik maak maar een losse vergelijking tussen het optreden van de SEAC/RAPWI , i.c. de Britten of de Australiërs in Borneo en het optreden van de SEAC/RAPWI, i.c. de Nederlanders in Zuid-Borneo of in andere Buitengewesten . Het gaat specifiek om hoe het militaire Gezag werd overgedragen aan het Burgelijk bestuur.
Daar waar Nederlandse troepen NEFIS/Molukse militairen uit het KNIL opdoken of het burgelijk bestuur NICA haar gezag wilde laten gelden , zonder dit te coördineren met SEAC-eenheden, ontstonden schermutselingen met de Indonesische lokale bevolking. . Ik spreek dan over pre-Bersiap toestanden, dus voor 17 Augustus 1945.
NEFIS/NICA waren totaal niet op hun taak berekend, niet alleen de mankracht maar vooral de professionaliteit en informatie over de veranderde situatie in Ned.-Indie ontbrak met noodlottige gevolgen van dien.
“de Britten of de Australiërs in Borneo ” De Britten hadden niets te zoeken in Borneo, dat gebied was door SEAC aan de Australiërs overgelaten. En die maakten dankbaar gebruik van KNIL-eenheden uit datzelfde Australië. Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij hadden zij dit tijdelijk gezag alleen aanvaard indien buiten het SEAC om een afzonderlijk Australisch opperbevel zou worden geschapen.
“zonder dit te coördineren met SEAC-eenheden” NICA en de daarbij horende KNIL-eenheden opereerden in het gebied onder Australisch gezag. Daar zat volgens mij geen SEAC, op misschien wat verbindingseenheden na. Dat gebied was ook tamelijk rustig, gezien het kleine aantal KNIL-eenheden na het vertrek van de Australiërs. (En de Australiërs hadden in dat enorme gebied ook maar één divisie beschikbaar). Met uitzondering van Zuid-Celebes was er ook geen sprake van RI. Het bedrijfsleven leefde weer op. Bruynzeel betrok een nieuwe vestiging en de oliemaatschappijen konden hun oorlogsschade herstellen. De tinwinning begon ook weer te draaien. Daar was geen operatie Product voor nodig.
In Batavia werden door Patterson de regeringsgebouwen direct onder NICA-toezicht geplaatst, Van Mook kon er direct zijn kantoren vestigen. Ik weet overigens niet waar de ambtenaren van de RI, en Soekarno/Hatta daar zelf onderdak hadden.
Vergeten: Zoals ik hiervoor al had geschreven was in SEAC de NICA ondergeschikt aan de Britse Director of Civil Affairs van SEAC. Coördinatie was dus een interne SEAC-aangelegenheid. En Van Mook, de baas van NICA, NEFIS en KNIL, wist drommels goed af van de veranderde situatie in Ned.-Indië. Lees er zijn boek (bijvoorbeeld p. 104) hierover maar na, vooral in zijn contacten met de functionarissen (incl. Soekarno), van de RI.
“”””””””””Lees a.u.b Engelse bronnen “”””””””””
De engelse bronnen/gegevens uit die periode en uit dat gebied blijken niet altijd even betrouwbaar.
NICA zat in die tijd niet in Soerabaja. Wel in Batavia als komend Nederlands bestuur, 16 september, kolonel Abdoelkadir Widjojoatmodjo, Commanding Officer NICA. RAPWI was een orgaan van SEAC, kreeg daar zijn opdrachten van, had Nederland niets mee te maken.
Jan A. Somers zegt:
29 november 2016 om 3:16 pm
Ik heb niets hoeven te hutselen. Dat waren gewoon reportages van de persbureaus. Van dat eerdere bezoek aan Tokio (1943?) stonden die foto’s ook gewoon in de krant.
====================
Pak Jan , hoeft ook niet.
Het bezoek van Sukarno ,Hatta en Ki Bagoes ….. kan men zien op de foto’s van KITLV .
http://sutrisno-budiharto.blogspot.nl/2014/02/soekarno-dan-indonesia-dalam-rekaman.html
Hij kreeg een hoge keizerlijke onderscheiding , men zegt de Bintang Ratna Suci(?) is een grote eer voor de ontvanger , werd als familie van de keizer gezien.
(kehormatan sebagai anggota keluarga Kekaisaran.)
Tot verbazing en schrik van de Japanse militairen, en koren op de molen van de Nederlanders die Sukarno als collaborateur zien.
@Surya; ‘Soekarno als collaborateur’ – Alsof Nederland verwachtte dat deze nationalisten loyaal zouden blijven aan het Nederlands gezag. Bij de Japanse inval verscheepte men alle Digoelisten naar Australië, maar vergat ‘de kopstukken’. Bekende men met schaamrood aan de Australische journalisten. Die verrast waren dat men geen Soekarno/Hatta ontwaarde in deze groep.
Weet dhr Atmadja soms hoe ik toegang krijg tot het speciale militaire archief , het Arsip ABRI?
Jan A. Somers zegt:
30 november 2016 om 4:22 pm
Met uitzondering van Zuid-Celebes was er ook geen sprake van RI.
=============================
Helaas is dit niet juist !!!!!
De mensen is Noord Celebes(Gorontalo=Minahasa =Menadonezen) hadden al in 1942 (dus 3 jaren eerder dan in Java =17-08-1945) zichzelf afgescheiden van de Nederlanders .
En dan te bedenken dat Minahasa , de 12de provincie van Nederland werd genoemd .
Ene Nani Wartabone had tijdens een grote bijeenkomst in de stadscentrum verklaard dat : Vandaag 23 Jan-1942 ,wij het Indonesische volk die nu aanwezig zijn al vrij , los van de knechting van andere volk .
Onze vlag is Rood wit , onze volkslied is Indonesia Rja.
De Nederlandse regering wordt vervangen door de Nationale Regering.
Deze gebeurtenis werd de Peristiwa Merah Putih genoemd.
————————————–
Indonesische tekst.
“Pada hari ini tanggal 23 Januari 1942 kita bangsa Indonesia yang berada di sini, sudah merdeka bebas, lepas dari penjajahan bangsa manapun juga. Bendera kita Merah Putih, lagu kebangsaan kita adalah Indonesia Raya, Pemerintah Belanda sudah diambil alih Pemerintah Nasional”.
———————————————————————-
“Pada hari ini tanggal 23 Januari 1942” Toen was er nog geen RI!
Jan A. Somers zegt:
3 december 2016 om 11:52 am
“Pada hari ini tanggal 23 Januari 1942” Toen was er nog geen RI!
==============
Klopt,
van uit Nederlandse perspectief bestaat RI niet , zelfs nu nog wilde NL de RI van 1945 nog niet erkennen.
Wel dat ze in de verkeerde kant van de geschiedenis zitten.
Van uit de perspectief van de Minahasaers (vroeger 12de provincie van NL) hebben ze gelijk , zie de Sumpah Pemuda spirit en de nationalistische beweging KRIS (even googlen ?)
citaat: …….en die maakten dankbaar gebruik van KNIL-eenheden uit datzelfde Australië………
Van welke KNIL-eenheden? zeker die ene man en kreupel paard. De KNIL- eenheden(140 man en paard) die bij de invasie betrokken waren, hadden trouwens geen gevechtservaring. En zoal deze die hadden, werden ze niet bij de eerste aanvalsgolven ingezet, die Nederlanders liepen maar in de weg. Ik dacht dat de Australiërs meer dan 600 man verloren bij d verovering van Borneo . Aan Nederlandse zijde vielen naar mijn weten geen doden.
Vermakelijk maar ook beschamend zijn de verhalen van de Australiërs over NEFIS/INCA in Borneo, NEFIS/NICA gedroegen zich als post-kolonialen, arrogant t.o. de locale bevolking was nog netjes uitgedrukt
En dat de Britten niks te zoeken hadden in Borneo, lijkt mij toch een uitglijder. Ik denk maar aan Noord-Borneo.
Van Mook in Australië wist niks over de veranderde situatie in Indonesië. Hoe zou hij dat dienen te weten? De NEFIS stuurde wel spionnen naar het voormalig Ned.-Indie in oorlogstijd maar die werden door eigen domme fouten zoals een Australisch wasmerkje in de kleding gemakkelijk door Japanners ontdekt. In een Memorandum aan Mountbatten (SEAC) schreef van Mook dat de Republiek Indonesia een last-minute organisatio en door de Britten dient worden uitgeschakeld en dat Sukarno een Quisling was.
Des te onzinniger, dom en gevaarlijk was de rede die van Mook hield op 15 Augustus 1945 voor Radio Melbourne, waarbij hij de Japanse bevelhebbers verplichtte de Nederlandse gevangenen in Ned.-Indie vrij te laten en te verzorgen.
Later erkende Van Mook dat zijn rede een volkomen sprong in het duister was
@PetervdBroek; ‘van Mook wist niks over de situatie etc.’ – dr.L.De Jong dl.11c. Aan alle parties naar bezet Indië werd daar door de gehele bevolking geen hulp verleend. Zelfs niet op Saparoea bij Ambon. Van alle parties, die de bedoeling hadden te blijven werd hun aanwezigheid aan de Japanners gemeld. Tot in de Minnehassa(Nederland’s 12e provincie) werden de leden van de parties door Indonesiërs opgepakt en aan de Japanners uitgeleverd. Geen volk als geheel zo weinig bereid was zich voor Japans nederlaag in te zetten als het Indonesische; ‘het is niet onze strijd’. Dit na onderzoek om Indonesiërs in Egypte verblijvend te werven voor de parties. Ook niet aangetrokken door het perspectief dat na een geallieerde overwinning het Nederlandse oppergezag zou worden hersteld. Zou van Mook hierover geen conclusie hebben kunnen trekken over de situatie in Indië?
U weet zoveel en leest zoveel, en toch weer die vraagtekens. Moet ik weer in mijn geheugen graven, ik heb niet alles in de boekenkast.
“zeker die ene man en kreupel paard” Op het moment van de capitulatie van Japan bestond de sterkte in Australië uit enige honderden ambtenaren, bedrijfsmensen en technici, enkele kleine oorlogsschepen, twaalf compagnieën infanterie gevormd uit Indonesische, Nederlandse en Surinaamse militairen, alsmede drie escadrilles vliegtuigen. Nee, ze hadden geen gevechtservaring, maar was dat nodig? Die komt wel. Bij een vacature op een lagere school zoeken ze ook altijd een meiske van 18 met tien jaar ervaring. En dat meiske weet echt wel die klierende jongetjes er onder te krijgen. Die eenheden hadden geen organisatie voor grote gevechten met de Japanners. Het bleven losse eenheden die verspreid over dat enorme gebied van NO-Indië zouden worden ingezet. Vandaar dat ze door de Australiërs niet werden ingezet, dat verschil in organisatie levert tactische problemen op. Maar in dat gebied, de helft van Europa, leverden ze direct na de overdracht goed werk. Dat er naijver was is in een leger toch normaal? De Engelsen/Australiërs deden stom, de Nederlanders wisten er niks van te bakken. Dat hadden we in mijn diensttijd binnen NAVO-verband ook. (werd ’s avonds samen op getoast.). NICA had al goede ervaring bij de overdracht van de door de Amerikanen bevrijde gebieden. In het gebied was het overigens rustig, geen bersiap e.d. De Indonesische bestuurders deden wat ze altijd al hadden gedaan: besturen. Natuurlijk was ook hier de eis tot onafhankelijkheid. Maar wel via diplomatiek overleg zoals in de tweede zin van de proclamatie was aangekondigd.
“NEFIS/NICA” Met de NICA ging het prima, goed overleg en samenwerking met de plaatselijke bestuurders. Af en toe natuurlijk ruzie, maar dat is normaal bij besturen in overgangstijd. NEFIS had er niet veel te zoeken, de Indische regering had daar weinig militaire activiteiten op het oog, de Japanners waren er al vanaf 1944 uitgedund..
“lijkt mij toch een uitglijder” Hoezo? Natuurlijk zaten er wat Britten in het Noorden, Sarawak en Sabah. Maar dat is geen Indië, daar hadden we niets te maken. Ik probeer mij zoveel mogelijk te houden aan verhalen uit/over Indië.
“Van Mook in Australië wist niks over de veranderde situatie in Indonesië.” Daarvoor was de NEFIS niet bedoeld. Maar zijn informatie kreeg hij veel makkelijker, gewoon door de Japanners en Indonesiërs aangedragen. Bij de Indische regering was uit Japanse/Indonesische radio-uitzendingen veel bekend over nationalistische en politieke ontwikkelingen in de bezette gebieden. Maar ook het telexverkeer van de persbureaus lag open voor aftappen. En uit de innige contacten tussen de Japanse regering/legerleiders en de Indonesische leiders kon alleen maar worden geconcludeerd tot collaboratie. Waarmee de op 17 augustus geproclameerde Republiek kon worden opgevat als een Japanse creatie. Omtrent Soekarno waren vooral zijn anti-geallieerde redevoeringen bekend en het bittere oordeel dat over hem werd geveld door in het bevrijde Oost-Indonesië aangetroffen romusha’s. Overigens was er over de romusha alleen de organisatie bekend en de propaganda door Soekarno. Over de omvang en de werkomstandigheden werden natuurlijk geen berichten verspreid, dat was onbekend gebleven bij de Indische regering in Australië. Overigens waren die NEFIS-missies niet door domme fouten mislukt, die agenten waren verraden en aan de Japanners overgeleverd. Bij mijn verblijf bij de Kenpeitai was er toevallig ook een proces bezig tegen twee NEFIS-mensen.
Nou vooruit, kunt u uw borst natmaken. Ik zal er wel weer naast zitten, leuk werk aan de winkel.
Laat ik bovenstaand als weinig exact bestempelen . Ik heb mijn gegevens over Van Mook uit zijn biografie “een vrij en gelukkig Indonesië” gehaald . Dhr Somers schijnt meer te weten dan zijn biograaf Tom van den Berge.
De uitglijer Noord-Borneo? dat was een onderdeel van het Britse rijk. In de oorlog lag het gebied onder de invloedssfeer van het Amerikaans leger van MacArthur (SWPA= South-West Pacific Area). Aangezien de Amerikanen direct naar Japan wilden doorstoten (haastige spoed was in dit geval wel goed), werd het gebied toegewezen aan het 9de Australische divisie. Na een kort Australisch Stewardship nam SEAC (let op Heer Somers) het bestuur begin 1946 over. Een British Militair Administration BMA werd ingevoerd zgn British Borneo 50 Civil Affairs Unit BBCAU, een soort NICA avant la lettre maar de Britten traden wat diplomatieker en bezonnen op, zij hielden meer rekening met de locale bevolking.
De rest van bovenstaand verhaal laat ik aan de fantasie en interpretatie van dhr Somers over onder het motto: elke gelijkenis met de werkelijk berust op louter toeval etc.
Ik herhaal mijn vraag ….: Weet dhr Atmadja soms hoe ik toegang krijg tot het speciale militaire archief , het Arsip ABRI?
Het schijnt dat Harry Poeze, toen hij bezig was aan de biografie over Tan Malaka, ooit toestemming kreeg dat militair archief te betreden. Op de vraag van W.H. Frederick wat hij daar aantrof, zou hij hebben geantwoord: een goudmijn!!!!!
Ik lees niet zoveel over Ned. indie/Indonesië zoals wel vaak wordt beweerd. Door gestructureerd en handig gebruik te maken van zoekmachines (cross-checking) , stuit ik vaak op interessante literatuur . Op dit moment lees ik “A Japanese memoir of Sumatra 1945-1949” door Takao Fusayama. Hij was verbindingsofficier in die tijd en het lijkt me interessant om het gezichtspunt over die roerige tijd van een geleerde en wijze Japanner te horen.
Over het sprookje van de inzet van Nederlandse militaire eenheden in Ned. Indie tijdens WO2. Ik heb nooit begrepen waarom de Mariniersbrigade nooit effectief aan operaties in het gebied van MacArthur werden betrokken, die had toch mooi als officiële Nederlandse eenheid aan de verovering van Nederlands-Indie deel kunnen nemen? Dat had toch een psychologisch effect kunnen hebben op de Indonesische bevolking?
Deze brigade werd MAANDENLANG goed doorvoed en opgeleid in de VS en van hyper-moderne wapens voorzien. De mariniers werden pas eind 1945 (Java, maar in de mariniershistorie is daarover weinig tot niets terug te vinden) en begin 1946 (de rest van de brigade) in Indonesië ingezet (onder tegenstribbelend SEAC-bevel). Dit in tegenstelling tot uit jarenlange gevangenschap bevrijde KNIL-militairen. Deze werden een beetje ondervoed direct uit de kampen onder de wapens geroepen en moesten hals over de kop tegen de Nationalisten gaan vechten, misschien telde geoefendheid niet mee, dat is wel aan de dodenaantallen taan beide zijden te merken.
Mijn simpele veronderstelling is dat de Amerikanen, na het echec in de Javazee waar toch enkele hunner schepen en bemanningsleden naar de bodem werden gejaagd, weinig zin hadden om met de verantwoordelijke een rücksichtsloze Nederlandse Marine-officier VADM Helfrich samen te werken. Daarbij wordt wel begrijpelijk dat VADM Helfrich het verre van de Amerikanen gelegen Colombo als hoofdkwartier en verblijfplaats koos (SEAC-gebied) terwijl Ned.-Indie in het SWPA-gebied onder gezag van de Amerikanen, heel ver Oostelijk . Ook dhr Somers kan zich voorstellen dat de communicatie tussen de KM en de Amerikanen niet optimaal was. Maar dit is maar een loze veronderstelling.
Zuchtend probeer ik het maar weer. Uiteraard niet exact, maar dit verhaal staat niet in een wetenschappelijke studie, maar in ‘Indische verhalen’. Met weinig fantasie (die heb ik niet, ben een beetje saai, en weinig interpretatie. gewoon feitjes op een rijtje.)
“Mijn gegevens heb ik o.a. uit zijn ‘Indonesië Nederland en de Wereld’, en uit Nederlandsch-Indië onder Japanse bezetting 1942-1945, uit de Indische collectie gegevens en documenten van het RIOD.
Toen MacArthur in SWPA rechts af sloeg mochten de Australiërs Balikpapan en Tarakan veroveren, i.v.m. de olie. NICA zat toen al in de door de Amerikanen bevrijde gebieden. Na 15 augustus viel het hele gebied onder SEAC, maar vanwege capaciteitsgebrek liet SEAC dat over aan de Australiërs. NICA was meegekomen en kon zich toen ook hier vestigen. Na het vertrek van de Australiërs nam SEAC het weer over ((“let op Heer Somers”, bij deze), maar dat was een wassen neus. NICA zat er al, en kon de grote conferentie in Malino van 16 juli 1946 organiseren. (Op 15 juli had in Makassar SEAC dat gebied al overgedragen aan de Indische regering). Malino was een conferentie met representanten uit die streken over verdere staatkundige ontwikkelingen. Van republikeinse kant werd deze bijeenkomst uiteraard als een marionettenvertoning voorgesteld. De deelnemers, en ook de aanvankelijk sceptisch gestemde journalisten, dachten hier anders over. Voor het eerst ontmoetten mensen uit ver uiteen liggende gebieden elkaar om in een gevoel van vrijheid de toekomst van hun land te bespreken. De gesprekken gaven alle nuances weer tussen het republikeinse merdeka en een nauw en duurzaam rijksverband. Natuurlijk was er geen sprake van een volledige representatie van de bevolking, maar anderzijds was er ook geen sprake van een door de Indische regering geregiseerd evenement. Afgesproken werd dat voor een uitwerking van het staatkundig bestel voor de Malino-gebieden een regeringscommissariaat zou worden ingesteld, ondersteund door een aantal conferentiegangers als buitengewoon lid.
“De uitglijer Noord-Borneo?” “Een British Militair Administration BMA werd ingevoerd zgn British Borneo 50 Civil Affairs Unit BBCAU” Dat was voor Indië niet interessant, Sarawak en Saba bleven gewoon Brits onder SEAC. Indië had daar niets te zoeken.
“waarom de Mariniersbrigade nooit effectief aan operaties in het gebied van MacArthur werden betrokken, die had toch mooi als officiële Nederlandse eenheid aan de verovering van Nederlands-Indie deel kunnen nemen?” MacArthur was helemaal niet van plan Indië te bevrijden, hij ging richting Japan. Die mariniersbrigade was bedoeld om samen met de Amerikanen naar Japan op te trekken, vandaar een mariniersopleiding. Hun aanwezigheid in Batavia is in nevelen gehuld (heb ook niet goed naar gezocht), mogelijk behoorden wat mariniers tot de bewaking van de bestuursgebouwen in Batavia. (de Amerikaanse ambassade in Den Haag wordt ook door Amerikaanse mariniers bewaakt en op de Nederlandse ambassade in Washington werkten ook Nederlandse mariniers, o.a. mijn nicht Grace Mulder). De brigade zelf kwam half maart 1946 in Soerabaja aan, met de overdracht door SEAC.
“moesten hals over de kop tegen de Nationalisten gaan vechten,” Die werden door Christison dankbaar naar Batavia meegenomen bij zijn bataljon Seaforth Highlanders. Bij grote Indonesische aanvallen op het zuiden van Batavia liet Christson het vuile werk over aan die KNILlers, die het er goed van afbrachten.
“dat de Amerikanen, na het echec in de Javazee waar toch enkele hunner schepen en bemanningsleden naar de bodem werden gejaagd, weinig zin hadden om met de verantwoordelijke een rücksichtsloze Nederlandse Marine-officier VADM Helfrich samen te werken.” Helfrich zat gelukkig ver weg in Colombo. Hij was formeel Bevelhebber der Strijdkrachten in het Oosten en moest zich dus met MacArthur bemoeien. Dat was in Colombo niet mogelijk, hij zocht dus contacten met Mountbatten, maar dat ging ook niet goed. Zijn commando was niet meer dan een administratieve functie. Hij heeft mooie woorden gesproken op de Zuiderkruis, dat schip van de GM was met succes uitgeweken naar Ceylon.
Citaat. ……..Na 15 augustus viel het hele gebied onder SEAC, maar vanwege capaciteitsgebrek liet SEAC dat over aan de Australiërs……
Ik hoef dhr Somers toch niet uit te leggen dat het Australische leger Vòòr 15 Augustus onder het commando viel van MacArthur (SWPA) . Niks capaciteitsgebrek. Pas 1 januari 1946 nam SEAC dwz de Britten het bevel over van de Australiërs . Dat heb ik tenminste uit betrouwbare Britse en Australische militaire bronnen.
En een verwijzing naar die NIOD-bronnen lijkt mij weer een uitglijder voor een man van een zeker wetenschappelijk niveau . NIOD heeft in koor met anderen bijna 70 jaar lang stug volgehouden dat er in het voormalige Ned.-Indie sprake was van Excessen. Daar moet het NIOD nu ook op terugkomen.
En wat bovenstaand over VADM Helfrich wordt geschreven, geeft een volledig nieuw licht op de zaak en is grensoverschrijdend. Als dhr Somers mij zijn Emailadres geeft kan ik hem Gedetailleerde informatie geven over de gang van zaken zoals IK beschreven heb, Dat is aan een oud-Marineman wel toevertrouwd.
Malino-conferentie. Dhr Somers dient wel de recente biografie over Van Mook te lezen, die geeft een heel andere kijk op de gebeurtenissen. Van Mook kan het weten want die was er zelfs bij, een ervaringsdeskundige bij uitstek.
In de toekomst zal ik dhr Somers in zijn dagdromen niet meer storen. Dat geeft veel rust op dit blog en voorkomt heel veel ergernis.
” Vòòr 15 Augustus onder het commando viel van MacArthur (SWPA) .” Dat schreef ik toch? Voor uw gemak maar even selecteren, kopiëren, plakken: ‘Toen MacArthur in SWPA rechts af sloeg mochten de Australiërs Balikpapan en Tarakan veroveren, i.v.m. de olie.’ MacArthur deed daar even niet mee, wilde naar Japan, en de Australiërs konden Indische hulp goed gebruiken met NICA die het civiele bestuur verzorgde.
“Pas 1 januari 1946 nam SEAC dwz de Britten het bevel over van de Australiërs “| Dat schreef ik toch al. Weer voor uw gemak: ‘Na het vertrek van de Australiërs nam SEAC het weer over ((“let op Heer Somers”, bij deze), maar dat was een wassen neus. NICA zat er al,’.
” naar die NIOD-bronnen ” Het was in 1946-1948 met hun kantoor in Batavia nog RIOD! Heeft u die verzameling (zonder commentaar of interpretatie) wel eens gezien? Bent u even zoet mee.
“VADM Helfrich ” Die man was niet zo belangrijk voor de ontwikkelingen. had ik dus weinig interesse voor. Hij wilde in september 1945 met Huyer Nederlandse oorlogsschepen (meervoud!) naar Soerabaja sturen. Vonden de Engelsen gelukkig niet zo interessant. En samen met generaal Kruls probeerde hij naderhand koningin Wilhelmina voor hun karretje te spannen. Staatsrechtelijk een miskleun!
“Van Mook kan het weten want die was er zelfs bij, een ervaringsdeskundige bij uitstek.” Dat was mij ook al opgevallen. Ik heb me dus niet bezig gehouden met de interpretaties van een biograaf, maar met zijn eigen geschriften.
” in zijn dagdromen niet meer storen” Geeft rust! Kan ik even bijslapen in mijn schuttersputje. En u kunt beginnen met begrijpend lezen. Dat leerden ze al op de broederschool in Soerabaja.
@Kan ik even bijslapen in mijn schuttersputje.@
Dag meneer Somers, heb dank voor uw leerzame bijdragen onder dit topic. Heb er -ook in didactisch opzicht- weer veel van geleerd. Ik word namelijk ook niet gehinderd door deskundigheid . . .
e.m.
@JAsomers; ‘van Mook kan het weten etc.’ – Mi. een vooroorlogs type(= de inlander altijd olv. de Nederlander), die het nationalisme van vooral Soekarno niet zag zitten(zie zijn federale politiek), maar een Indonesië olv. Nederland(!)-zie de structuur van een zware Unie. Waarom Beel( eveneens anti Soekarno) hem op zijspoor zette? Omdat PvdA-Drees sr. uiteindelijk de verkiezingen won? Beel zo nodig een type onderkoning wilde zijn/worden?
“Mi. een vooroorlogs type” Volgens mij waren al de Indonesische en Nederlandse en Indische types vooroorlogs. Zelfs ik, maar ik was kennelijk nog geen type. Moest gewoon smerig werk doen.
Wat betreft de “parties” naar Ned.-Indie in bezettingstijd is het mij opgevallen dat Van Mook/NEFIS nooit contact heeft gezocht met de Nederlanders buiten de kampen. Misschien geloofde Van Mook/NEFIS ook dat de Japanners de gehele Nederlandse bevolking hadden geïnterneerd, die lariekoek heb ik vaker in Nederland gehoord. Het doet mij toch deugd dat deze Nederlanders, de niet-geinterneerden alsnog als Buitenkampers in de Geschiedenisboeken zijn ingegaan.
@PvdBroek; ‘nooit contact heeft gezocht met Nederlanders buiten de kampen’ – (Indo)Nederlanders- volwassen mannen zaten opgeborgen in kampen. Wat jongelui, ouderen/opa’s/vrouwen/kinderen leefden buiten de inlandse gemeenschap. Vijandig bejegend en scherp in de gaten gehouden door de omgeving. Mata moesoeh=spionnen bij de minste verdenking. Contact met van Mook?; onmogelijk.
@dhr Mertens: bovenstaand klinkt allemaal logisch maar dat betekent niet automatisch dat dat de werkelijkheid is.
Mij gaat het erom wat het beleid was van Van Mook i.c. NEFIS aangaande het inlichtingenwerk in Ned.-Indie. In het summiere archiefwerk dat ik heb gedaan vind ik weinig,want zeg nou zelf, wat weten wij over die periode?
Er wordt wat gemekkerd over het 3-jarig Japanse propagandawerk, dat schijnbaar als koek bij de Indonesische bevolking in ging ondanks 300 jaar Nederlandse propaganda “dat daar wat groots werd verricht”. En natuurlijk hebben we de Nederlandse propaganda over Sukarno, al dan niet gelardeerd met heuse foto’s Nadat hij door de Japanners uit zijn Nederlandse interneringsoord was bevrijd en volgens De Telegraaf (de Nederlandse krant met het grootste pak boter op het hoofd) met de Japanners collaboreerde. Al met al mag de geschiedenis van Nederlanders die niet geïnterneerd werden ook eens verteld en in het Geschiedenisboeken opgenomen worden.Het overgrote gedeelte van de Indische Nederlanders collaboreerden NIET met de Japanners, op een paar uitzonderingen na, ik praat dan over de groep van Van Eeckhout en Dahlers.
Vele landgenoten in den Nederlanden zullen dat wel opmerkelijk vinden gezien de onsmakelijke taferelen in Nederland, de Duitsers beschouwden Nederland als onlosmakelijk onderdeel van het Groot-Duitse Rijk (zie ook Seys-Inquart) en dat zeg wel wat, ondanks andere meningen hier op dit blog.
@PetervandenBroek; ‘dat dat de werkelijkheid is’- Wij, buiten de kawat, verbleven in een Inlandse maatschappij! Alles wat Nederlands was verdween uit zicht. Nederlands/ spreken etc. was ‘buiten’ verboden/verdacht. Waar Japan, groot Azië verkondigde dmv. loudspeakers op palen gemonteerd etc. Je moest je gedeisd/onopvallend gedragen/ houden. Bij het minste; werd men met Belanda taai(=strond) aangesproken/bejegend.
De ‘in functie Indonesiërs’ moest met ‘toean’ aangesproken worden. Zij waren nu de heersers en wij; ‘de inlanders’.
“Nederlands/ spreken etc. was ‘buiten’ verboden/verdacht.?” “werd men met Belanda taai(=strond) aangesproken/bejegend.” Tjee, weer wat geleerd. Waar was dat? In mijn zeephandeltje en na de Kenpeitai op mijn werk op de melkerij en in de melkbezorgwijk, sprak ik Nederlands met de Nederlanders en Maleis met de Indonesiërs. Zelfs nog in de Werfstraatgevangenis, En de dochter van baboe Soep probeerde nog steeds Nederlands met ons te spreken. En ik ben nog nooit met taai toegesproken. (pas nu, door u). Vraag aan de Indonesiërs onder ons: is dat in BI nu tahi?)
@JASomers; ‘nooit met Belanda tai aangesproken’ – Ambarawa; Bij het scanderen van ; antjoerkenlah moesoeh kita, itoelah Ingris dan Amerika, volgde steevast; Belanda djoega! En als men ons in de gaten kreeg; Belanda tai! We hadden toen ook geen baboe Soep die Nederlands wilde spreken. Nederlands was verboden ivm. mata moesoeh. Wie wilde nou in die Jappentijd nog die tai taal leren? ( we spraken petjoh met overwegend maleise woorden)
Hebben wij nog helden uit ‘daar werd iets groots verricht’, zonder bloed aan hun handen?
Is het daarom….dat wij zo gebrand zijn om onze Indië geschiedenis samen met de Indonesiërs te willen onderzoeken/ beschrijven? ( Gedeelde schuld is makkelijker te dragen)
( Gedeelde schuld is makkelijker te dragen)
==========================
Met alle respect , het is onze (IND.) probleem niet , het is in de eerste plaats de probleem van de Nederlanders.
Uiteraard gaat mijn sympathie/aandacht naar de slachtoffers , ook richting de uitgestuurde Nederlandse soldaten.
Ze zijn ook slachtoffers.
@Surya; ‘gedeelde schuld etc..’ – Niet alleen om schuld, maar….’zich spiegelen aan een andere…’ ,om zo weer met zichzelf in het reine te komen. Zie Vlasboom; ‘zie hoe ook de Indonesiërs zich misdragen hebben. Zelfs tegen hun eigen volk etc’. Typisch Hollands met ‘dat vingertje….’ Alsof wij ook aan Duitsers hebben gevraagd om medewerking voor geschiedschrijving van de nazi bezetting ’40-’45 in Nederland. Zie de 4 Mei herdenkingen; een verzet strijder verzuchtte eens; ‘plotseling hebben alle Nederlanders in het verzet gezeten’.Het probleem is nu duidelijk; hoe dit Indië debacle historisch vast te leggen? Omdat alle beleidsmakers; de regeringen Beel en Drees sr., het hele bestuurlijk apparaat in Indië, de legerleiding van deze oorlogsmisdaden(!) op de hoogte waren. En niets deden!.Gen.Spoor, die nb. het militaire tuchtrecht niets eens handhaafde; waardoor nu elke militaire uit Indië gebrandmerkt is/werd. Hij zelf werd postuum geridderd!Men heeft na 1950 alles gedaan om de catastrofe heimelijk te teotoepen= verdonker manen!
Surya Atmadja zegt:
29 november 2016 om 7:39 pm
Over PETA OFFICIEREN :
Op Java zie je ook welke officieren het zijn ,daarnaast heb je ook bataljons commandanten die uit de Moslimgroepen komen.
===============================
Aanvulling : zie een lijst van Kiai Hadji ( Moslim geleerde ?) met de rang Daidancho (Bataljon commandant.
En officieren uit de de gelederen van BKR (?) , zelfs KNIL .
Onderstaande PETA leden hebben hun weg gevonden in de moderne Indonesia.
Jenderal Besar Sudirman (Panglima APRI)
Jenderal Besar Soeharto (Mantan Presiden RI ke-2)ex president/ ex sergeant KNIL
Jenderal (Anumerta) Ahmad Yani (Mantan Menteri/Panglima Angkatan Darat)
Soepriyadi (Mantan Menhankam Kabinaet I in absentia) Zoon van een Javaanse regent
Jenderal TNI Basuki Rahmat (Mantan Mendagri)
Letnan Jenderal TNI Sarwo Edhie Wibowo (Mantan Komandan Kopassus)
Jenderal TNI Umar Wirahadikusumah (Mantan Wapres RI) ex vice president/Sundanees
Jenderal TNI Soemitro (Mantan Pangkopkamtib)
Jenderal TNI Poniman (Mantan Menhankam)
Letjend TNI Kemal Idris
Letjend TNI Supardjo Rustam
Letjend TNI GPH Djatikoesoemo (Gusti Pangeran Harjo , uit Surakarta).
Ik meen een bekende naam (een generaal) te herkennen .
Ik meen ook een bekende nam te herkennen, wat heet : Letnan Jenderal TNI Sarwo Edhie Wibowo (Mantan Komandan Kopassus)
Hij was commandant van de RPKAD in 1965 die 30 September beweging letterlijk en figuurlijk elimineerde. Dus wie heeft het over Helden met bloed aan hun handen?
Maar voor de bijzonderheden dient men wel bij het Arsip ABRI te rade te gaan, ik volg dhr Atmadja op zijn schreden.
2 andere generaals.
Over de PKI “affaire” , kan men tig boeken kopen over die tijd, van hoofdrolspelers zoals Sarwo Edhie, Kol Untung, Tjakrabirawa , RPKAD, KKO( Mariniers) , de rol van de scholieren/studenten(sommigen kunnen wapens met vergunning dragen ) .
Jammer dat het in de bahasa is.
Ik volg dhr Atmadja dus op zijn schreden en hij stelt mij niet teleur: 2 andere generaals!!!!!!!!!!! Dhr. Atmadja is weer goedgevig met exacte beschrijvingen en de Goedheiligman is al langs geweest.
Als het om de rol van de militairen gaat dan is Arsip ABRI, Het militaire archief, een bron uit de eerste hand toch de uitgelezen plaats om de rol van de militairen te bestuderen? Maar ja dhr Atmadja brandt zijn handen er niet aan, hij draait om de hete brij.
Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
6 december 2016 om 6:50 pm
Maar ja dhr Atmadja brandt zijn handen er niet aan, hij draait om de hete brij.
==================
klopt , voel me niet geroepen en gekwalificeerd genoeg of me laat voor het karretje van anderen spannen.
Waarom zou zou ik ?
Ik doe het voor mijn lol als ik met een andere benadering/verhaal kom dan wat de meeste schrijvers/lezers van hollandse origine schrijven.
Voor al mensen die blijven hangen in de tempo doeloe ervaringen.
Hoop dat mijn 2 benggol bijdrage een beetje duidelijkheid kan verschaffen.
De bijdragen van dhr Atmadja schaffen wel duidelijkheid. Hij maakt opportunistisch gebruik van het recht op inzage in alle Nederlandse dus openbare informatiebronnen. Hij kan als het hem uitkomt uitgebreid verwijzen naar Nederlandse bronnen want die zijn gemakkelijk toegankelijk en eenvoudig in te zien via het Internet.
Als ik daarentegen op zoek ga naar Indonesische bronnen , dan stuit ik eerst op dubieuze verhalen van de familie van dhr Atmadja en als dat geen rookgordijn kan leggen over de feiten dan worden vage militaire bronnen genoemd. Dat is zijn wel opmerkelijke andere benadering.
Ik herhaal, dhr Atmadja heeft in al zijn onnoemlijk aantal bijdragen rijkelijk citeerd uit Nederlandse bronnen, maar als ik refereer naar Arsip ARBI, zoals bvb bij Prambon Wetan dan geeft hij heel opportunistsich niet thuis of hij beantwoordt een vraag die ik niet gesteld heb, ook een manier van antwoorden. Hij heeft informatie gevraagd over een ooggetuige van Rambon weten. wat heeft hij dan met die informatie gedaan?. Het orakel van Delphi hult zich in stilzwijgen!!!
Waar rook is, is vuur, dus ik ga achter dat archief Arsip ARBI aan waar ik van het bestaan 1 week geleden nog geeneens afwist.
Ik snap niet waarom dhr Atmadja die lijst van generaals geef. Laat ik nu toevallig net de persoon uitkiezen die Generaal is met bloed aan de handen. Ik wil geen verkeerde, laat staan oorzakelijke verbanden leggen (dit is iets anders dan aanleidingen Hr E.M.), maar als dhr Atmadja kan aangeven bij welke PETA- of andere indonesische eenheden deze generaals in de tijd van de Bersiap zaten dan kan ik deze gegevens naast de informatie over bersiapslachtoffers leggen (matching) en dan…. Ik loop op mijn conclusies vooruit maar dhr Atmadja heeft mij wel op een heel interessante gedachte gebracht.
Ik heb mij al aangemeld voor een cursus Bahasa Indonesia, dus als ik dat onder de knie heb, dan word mijn bestudering van Indonesische bronnen één groot feest. Met nieuwe analysetechnieken zoals Big Data en het scannen van informatie dan kan op korte termijn…..ik loop weer op de feiten vooruit.
citaat:…..VADM Helfrich ” Die man was niet zo belangrijk voor de ontwikkelingen. had ik dus weinig interesse voor…..
het is weer zo’n uitspraak niet gehinderd door deskundigheid (uitspraak E.M.)
– VADM Helfrich , Op 2 september 1945 ondertekende Helfrich als vertegenwoordiger van de Nederlandse regering aan boord van het Amerikaanse slagschip ‘Missouri” in de baai van Tokio het ‘Instrument of Surrender” van Japan
-Op 1 oktober 1945 kwam de VADM met zijn hoofdkwartierschip ‘Plancius” in Batavia aan. Hr. Ms. Plancius was een omgebouwd passagiersschip. Dat zal wel veel indruk gewekt hebben op de Indonesische nationalisten. VADM Helfrich was dus bevelhebber over de Nederlandse strijdkrachten in Indonesië, of wat daarvan was overgebleven.
– Helfrich was de man die keihard tegen de Indonesische nationalisten wild optreden, hij schrok er niet voor terug daarvoor de Indisch-Nederlandse bevolking in het voormalig Ned.-Indie op te offeren.
N.B. Als dhr Somers al zo weinig afweet van de Gouvernementsmarine in oorlogstijd, dan kan hij zich beter van oordeel onthouden over de KM, in het bijzonder over de personen van VADM Helfrich en KTZ Huijer. Dhr Somers heeft het over schepen (meervoud) die naar Surabaya dienden worden gestuurd. ik ben benieuwd welke schepen dat waren want de KM had niet zoveel schepen meer en waarvan is dat bericht over de schepen de bron ?
“ik ben benieuwd welke schepen dat waren” Gelukkig maar kreeg Helfrich geen toestemming want alleen al de heer Huyer (KM!) maakte het al moeilijk genoeg. Mijn meervoud komt uit Engelse bron. Net als in de memoires van Helfrich zelf: ‘Ik kreeg evenmin toestemming oorlogsschepen naar onze marinebasis Soerabaja te dirigeren. Eerst moesten daar de Britse bezettingstroepen gearriveerd zijn.’ Huyer had van Patterson (niet de KM dus) opdracht gekregen de havens van Soerabaja te inspecteren. Overigens, hoe bent u te weten gekomen dat ik zo weinig afweet van de GM? In mijn verhaal hier in Javapost kon ik met het beperkte aantal woorden natuurlijk niet veel vertellen, maar dat is niet belangrijk. Het is een website voor VERHALEN. En de Plancius was bij mijn weten een gemilitariseerd schip van de KPM. Zelf ben ik in Batavia op 13 november opgevangen op een ander KPM-schip, toen een hospitaalschip.
Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
7 december 2016 om 12:20 am
De bijdragen van dhr Atmadja schaffen wel duidelijkheid. Hij maakt opportunistisch gebruik van het recht op inzage in alle Nederlandse dus openbare informatiebronnen
========================
Opportunistisch ?
Mijn 2 benggol bijdrage ( van een ongeschoolde grappenmaker/tukang omong kosong) kan men zo uit het internet plukken , is ook openbaar(!) en gratis .
De lijst van Generaals die door PETA werd gevormd in BOGOR /Buienzorg etc die de ruggengraat van de TNI vormde (samen met jongens uit KMA Breda, Bandung, CORO ) is ook bekend / openbaar.
Ook hun biografie .
Trouwens de PETA is vlak na de Japanse overgave gelijk naar huis gestuurd en ontwapend door de Japanners .
Alleen is het voor een “buitenstaander” die geen bahasa spreekt ( eigenlijk kan hij/zij laten vertalen door de wijze google , tenminste als ze niet te lui zijn om dat te doen) en ook de rode draad, persoonlijke verbindingen tussen sommige hoofdrolspelers niet kennen een beetje moeilijker .
Maar als een jonge fotograaf het wel lukt om mensen te interviewen waarom kunnen hoog geleerden wetenschappers van Nederlandse origine het niet doen ?
Oya, ik ben lid geweest bij bieb van KIT Amsterdam (tot dat ze gesloten zijn ), lid bij N.A (tegelijk KB in Den Haag .
Alleen kon ik na 2012 niet meer met auto rijden en o.v , heb gezondheidsprobleem .
Ik vraag me af als ik ga melden voor informatie bij de speciale archief van het KL of bij Marine(KIM) of ik met open armen word ontvangen.
Jammer dat ik geen kattebelletje meer vragen of telefoontje aan mijn oom (ex KIM en Rear Adm,=katanya) of zal het noemen van zijn naam al voldoende.?
Voor oplettende lezers ! , het zal jullie niet ontgaan dat ik bij het vermelden van de namen van hoofdrolspelers(civiel-militair) bijna altijd hun “goede afkomst” vermelde.
Omdat een paar Westerse hoog geleerde heren het vaak hebben dat de adel in Indonesia samen met de Nederlanders samenwerken om hun landgenoten uit te buiten.
Er is zelfs sprake van “sociale”revolutie.
Nou , als ongeschoolde blogger durf ik te zeggen, bullshit stelling ( sorry ).
Ach dhr. Atmadja, het valt Uzelf niet meer op dat U hoofdzakelijk de Nederlandse archieven aanhaalt. . Tot welk archief heeft U geen toegang gekregen hier in Nederland?
In een democratisch en vrij land als Nederland kan zelfs U ongestoord alle gegevens, ook militaire en inlichtingengegevens opvragen uit de dekolonisatie-periode. Kijkt U maar naar dhr Pondaag, die heeft zelfs de Nederlandse Staat aan het kruis genageld. Heeft een persoon als dr. Limpach, een Zwitser, problemen ondervonden bij zijn speurwerk naar de brandende kampongs? ik neem aan van niet en dan vraagt U zich wat af…. U spreekt niet een uit ervaring of U toegang kan krijgen. Het zijn van die provocaties, Uw bullshit, waar ik tegen ageer.
Zelfs Uw oom heeft als Indonesiër op het KIM gezeten en nog wel als adelborst. ik kijk daar niet van op. In mijn tijd was er één adelborst uit Suriname,ook een vroeger kolonie.
En Uw opmerking over de sociale revolutie aan te merken als bullshit stelling is als veel van Uw opmerkingen niet alleen ongenuanceerd maar ook ongefundeerd. Ikzelf ben in de geschiedenis als is ik me met enige bekende ervaringsdeskundigen op dit blog vergelijk ook ongeschoold, maar ik lees snel om mijn achterstand in te halen.
U geeft zelf aan dat Uw gezichtspunt Javaans gekleurd is, een zeker provincialisme mag U niet ontzegd worden. Hoe beschouwd U dan de gebeurtenissen in Tiga Daerah, Banten, Aceh na 17 Augustus 1945 in samenhang met Arsip ABRI?? Misschien mag ik van de dhr E.M. verwijzen naar het boekje Regional Dynamics of the Indonesian REVOLUTION , Unity in diversity, willekeurig welke bladzij.
En over die jonge fotografe. In een voormalige kwaliteitskrant beschuldigt zij ik herhaal BESCHULDIGT zij Nederlandse militairen over oorlogsmisdaden in Prambon Wetan, zij baseert zich op een schriftje van de plaatselijke dorpssecretaris. Zij heeft nooit dat schriftje laten zien, althans het volledige schriftje. Daarbij is haar verhaal ook nog eens onvolledig. Dus waar bullshit zij over. Haar verhaaltjes creëren alleen maar verwarring, de NRC maakt zich medeplichtig aan die verwarring. In haar geval van een hysterische beschuldiging trek ik wel partij voor die onschuldige Nederlandse militairen. Heeft deze fotografe gezocht in het ARSIP ABRI?, nee toch. Apropos wat heeft eigenlijk dr. Limpach, een expert bij uitstek, over Prambon Wetan geschreven??? Misschien kan dhr Atmadja daarover uitleg geven, een ongeschoold blogger is geen verschoningsgrond alhoewel hij dat beschouwd als zijn ongeschreven Recht.
Het wordt tijd dat dhr Atmadja zijn eigen Geschiedenis, die ook mijn Geschiedenis is, kritisch onder de loupe neemt en daarvan kond doet op dit blog. De eerste stap, een kleine stap voor hem maar een grote stap naar het begrijpen van wat daar gebeurde in de dekolonisatie, is die naar het ARSIP ABRI.
Het verhaal van Prambon Wetan werd in boekvorm uitgegeven , onder andere geschreven met bijdrage van de betrokken TNI officier.
Uiteraard over de rol van de TNI , welke groepen daar waren, met de hoofdrol van de scholieren/soldaat de Brigade XVII , officieel onder leiding van (toen) Mayoor Generaal GPH (Gusti Pangeran Harjo ) Djatikusumo .
Toevallig de zelfde PETA officier , zijn afkomst is van de Vorstendom Surakarta (Solo).
Zelfs vele PETA officieren, TNI kwamen velen van goede huize , vandaar dat ik expres de Raden titels vermeld , vooral als het gaat om officieren uit West Java .
Van de lijst van Peta officieren zie ik zo 6 generaals zonder hun biografi te raadplegen.
Kijk ook naar de namen cq titels van hoofdrolspelers in de slag vanSurabaya (t/m november 1945)
Peter van den Broek van een andere generatie zegt:
8 december 2016 om 10:26 am
Ach dhr. Atmadja, het valt Uzelf niet meer op dat U hoofdzakelijk de Nederlandse archieven aanhaalt. . Tot welk archief heeft U geen toegang gekregen hier in Nederland?
=============
Toen ik in 1968 min of meer “gedwongen” werd door mijn oude heer om met hem /mijn moeder mee te gaan naar Ollanda, moet ik vaak vertellen bij mijn medestudenten over de coup van de PKI(1965 en de nasleep) .Hoe ik naar NL kan komen en toen ze vroegen wie dat betaalde zeg ik mijn vader.
Toen was het moeilijk vertellen , voor al als je mede jaarclubleden (Enidhovens Studenten Corps van de T.H Eindhoven ) vaak een beetje balorig zijn vooral na het gezamenlijke diner in de Soos , en dan gaat het wie de grootste bek heeft .
Als oud Jakartaan kan ik met gemak mijn blanke medeleden redelijk intomen , kan ik ook redelijk grof overkomen.
Met het voordeel dat ik 100% nuchter ben , ik drink geen alcohol/bier.
Alleen bij de KUN en K.U.T (Tilburg) voor Sociologie gaat het makkelijker ( de TH studie was te moeilijk voor mijn sekolah djongkok achtergrond).
Ik dacht dat ik vaak moet uitleggen/vertellen in werkgroepjes over de inval van Suharto in Oost Timor.
Dus het beantwoorden van (soms lastige) vragen , daar heb ik ervaring genoeg , sinds ongeveer 1968 .
Peter dat verhaal over mijn oom , de jongste kind van mijn opa ( niet afgemaakte TH.Bandung-mijn opa stierf jong) is gewoon waar , je had mij ook niet geloofd.
SiGeblek(de domme= mijn andere nickname) schreef in I4E
sigeblek zegt:
8 augustus 2009 om 17:03
Hier een foto van lichting 1950.
10 Indonesische adelborsten .
Geleend van indonesie.actieforum.com
Dankiewel.
Foto:en namen:
Klik hier
http://boostdam.tripod.com/KIM/KIM1950-2000a.html
http://www.maritiemdigitaal.nl/index.cfm?event=search.getdetail&id=103000177
http://www.gahetna.nl/collectie/afbeeldingen/fotocollectie/zoeken/weergave/detail/q/id/a8def958-d0b4-102d-bcf8-003048976d84
Oh Heer Atmadja , U heeft wel een goede neus voor opmerkelijke foto’s, kijk maar naar de foto KIM lichting 1950. U kijkt naar de Indonesiers, ik keek uit belangstelling ook naar de Nederlanders, valt U nr° 24 niet op? ik ken die naam ergens van? U ook?
Ik geloof best dat verhaal over Indonesiers bij de KM. Toen ik mijn dienstplicht vervulde in 1979, waren Indonesische Marine-officieren bezig proef te varen op een net afgebouwd fregat . Ik vond het een schitterend gezicht dat groenblauwe schip op een vaak donkergrijze Nederlandse achtergrond.
@ dhr Cezar
de titel van dit item zal U wel aanspreken. Uw uitspraak….”Mij is altijd verteld dat iemand dwingen negatieve gevolgen kan hebben”!………..! ik vind dat wel een eufemisme voor het niet-krijgstuchtelijk gedrag van leden van het KST in Ned. Indie.
Citaat:..En Westerling moest volledig kunnen vertrouwen op zijn (123) mannen. Hij was streng in zijn selectie….
Dat Westerling streng selecteerde. wil ik best geloven.
Veel mensen uit het Nederland Verzet maakten deel uit van het KST. Wat onvermeld wordt of Ex-waffen-SSers deel uitmaakten van het KST. Bij zowel verzetsmensen als SSers was de gewelddrempel verlaagd d.w.z. zij waren eerder bereid geweld i.c. extreem geweld te gebruiken tegen de burgerbevolking.
Bij deze mensen ging het om “Oog om oog en Tand om Tand”. Geweld werd met geweld beantwoord en daardoor geraakten zij in een geweldsspiraal waaruit zij door hun eigen ideologie niet uitkwamen. Wat de situatie compliceerde was dat de militaire leiding hun optreden niet tegensprak. Natuurlijk heeft die militaire leiding kilo’s boter op hun hoofd, maar aangezien de politieke top in deze wegkeken, werd alles als normaal beschouwd.
Voor Westerling en kornuiten was in hun pathologisch gezichtspunt standrecht onvermijdelijk, daarbij wetende dat standrecht toch uitgesloten is in het militaire Tuchtrecht/ Krijgstucht. Aangezien hun barbaars optreden spoort met de politieke doeleinden werd daarover het zwijgen gebracht. En wie zwijgt, stemt toe.
Niets voor niets kwam er een amnestie-ordinantie in de soevereiniteitsoverdracht om elke verantwoordelijkheid i.c. aansprakelijkheid tussen regeringen uit te sluiten. Dat laat onverlet aanspraken van privé- personen.
Westerling verloor slechts 3 man in Celebes. Oog om oog, tand om tand was bij hem geen punt
@Cezar; ‘oog om oog…’- Is Westerling ooit in een gevechtshandeling betrokken geweest? Waar hij door ‘moedig handelen’ het predicaat held verdiende? Is hem ooit een medaille uitgereikt? Het standrechtelijk doden van ‘ongewapende tegenstanders’ doet mij eerder denken aan opgedragen beulswerk. ( opdrachtgevers!(gen.Spoor, die zich daarna in stilte terug trokken)
Dat zijn er dan 3 teveel.
De methode Westerling sloot directe bewapende militaire contacten met de Indonesische nationalisten uit. Deze brute methode (executies die niets met Standrecht te maken hebben) werd vooral in Zuid-Celebes toegepast. Daar waar militaire tegenstand werd verwacht zoals in Noord-Celebes had deze methode geen succes. Ik dien dhr. Cezar er op te wijzen dat Westerling weinig tot geen daadwerkelijk gevechtservaring had, tenminste in WO2. Wellicht heeft hij door zijn brute optreden dit gemis willen compenseren.
Ik veronderstel dat de 3 doden van het KST meer te maken heeft met ongelukken in eigen gelederen (zelfmoord?, friendly fire ?)) of door onvoorzichtig barbezoek, maar daar kan dhr. Cezar , die zich beroept op verstand van zaken, toch wel meer over vertellen.
Militair handelen kan veelal gerechtvaardigd worden door Militaire noodzaak. Misschien kan dhr. Cezar aangeven hoe dat in de praktijk van Celebes zichtbaar was. Zo niet dan kan het gedrag alleen verklaard worden door mataglap, dat niet voor niets een Maleis woord is.
En dat oog om oog, tand om tand bij Westerling geen punt is, lijkt mij wel evident. Nederland raakte zodoende in een geweldsspiraal die zij moeilijk terug kon draaien. Gen. Spoor kon Westerling wel van zijn functie ontheffen, maar het kankergezwel bleef in de Nederlandse krijgsmacht. Nog steeds is niet opgehelderd hoe Gen. Spoor aan zijn eind kwam.
De krijgstucht en discipline van het Nederlandse leger liet wel wat te wensen over met alle nootlottige gevolgen van dien. Het spreekt toch wel boekdelen dat een man als Westerling het geval van de luitenant Aernouts diende te onderzoeken. Met dieven vangt men dieven o.i.d.