(Ingezonden bericht)
Tjidengkamp reünie op dinsdag 15 april 2014.
Na vele verzoeken wordt op dinsdag 15 april 2014 een reünie georganiseerd voor de degenen die in Tjideng geïnterneerd zijn geweest. Deze reünie zal plaatsvinden van 10.30 uur tot ongeveer 16 uur in de Koempoelan van Bronbeek. De heer Ko van Halteren, die tot 1995 de reünies heeft georganiseerd, zal hieraan zijn medewerking verlenen.
Verdere informatie, hoe u zich moet aanmelden enz. kunt u vinden op http://www.tjidengkamp.nl
Organisatie: Hans Freiboth, tel: 0546 – 49.29.44 freiboth@home.nl
x
Java Post 
JA ja de famillie Douqué zaten ook in dit kamp…moeder en drie kinderen…. maar, we hebben het overleefd en dat is het belangrijkste…..
Mevrouw Douqué, zie http://www.tjidengkamp.nl Daar kun u zien dat ik een reunie voor degenen die in dir kamp hebben gezeten. Zeg het voort, zeg het voort.
M.v.g. Hans Freiboth freiboth@home.nl
Tjideng .
The camp is a fenced off portion of the worst slums of Batavia.
——————————————————————————
U bedoelt ?
The worst slums of Batavia ?
Ik denk dat het ook zo’n Indianenverhaal is .
Wat een flauwe kul , het is na de Menteng area de beste deelstad van Batavia , en zeker als je Laan Trivelli , de hoofdstraat ziet.
De foto’s zijn volgens mij na 15 augustus gemaakt door een Amerikaanse (?) fotograaf. Die vrouwen waren ook groots in het ophouden van decorum. Geweldig.
Surya Atmadja,
Hoe was het toen, hoe is het nu?
Ik vind het altijd interessant om van een bepaald object foto’s te zien van de situatie toen (hoe het was) en de situatie nu.
Op internet vond ik deze fotoserie:
https://picasaweb.google.com/j.p.niewold/Java#
Op de vierde foto staat de ondertiteling:
De plek waar indertijd de ingang van het kamp Tjideng was. Links zie je een vestiging van de Rabobank. Ongeveer op die plek zat vroeger het kantoor van de kampcommandant.
U kunt natuurlijk ook via google images zoeken en dan kunt u deze foto zien
http://www.panoramio.com/photo/13267735
Aan de hand van de gevonden info (foto’s en teksten met naamvermeldingen erin) kunt dus meer afbeeldingen zoeken (vergeet u bing en yahoo niet):
tjideng, jakarta, tjiden, tanah abang etc.
p.s. Ik heb voor u gezocht (op tjideng) via bing.com en dan zie ik n.b. bovenstaande foto op javapost.nl 😉 (vierde rij)
http://www.bing.com/images/search?q=tjideng&FORM=BILH1
Tot slot: een artikel over bezoek aan Tjideng in 2008
http://deoorlog.nps.nl/weblog/2008/12/12/jakarta-12-december/
Jaap , ik ken Kamp Tjideng niet , wel Jalan Tanah Abang 2 ( LaanTrivelli).
Hier heb je een kleine film ( zie ook de plattegrond van de wijk) , een rit vanaf Tjideng West richting deTjideng brug ( Kamp ingang).
Men ging 50 meter voor de Tjideng brug linksaf via Tjioedjoeng weg , komt bij de viersprong Laan Trivelli-Moesiweg -Tjpoenegara.(plattegrond)
De rit gaat naar links de Laan Trivelli weg,rechtsaf richting Tjitaroem weg ( a/h eind heb je een kleine veld waar ik vaak voetbalde) .
Het is nu hartstikke druk , omdat men vaak de Laan Trivelli weg nam als ze van Centrum (Koningsplein) via een kleine weg (Jalan Tikus) naar West Jakarta moeten gaan .
De Tjitaroemweg is soms druk omdat veel angkot( kleine OPLET ) rijden vanaf Tanah Abang naar Roxy ( Jakarta weg) .
Ik heb ergens foto’s die ik in 2008 (?) aan de Vrienden van Tjideng heb gegeven.
Tjideng was van oorsprong geen slum, maar een Europese wijk van Batavia, maar werd wel een slum tijdens de jappentijd met die overbevolking van vrouwen en kinderen en een maanzieke, levensgevaarlijke commandant Sonei, die voor zijn wandaden aldaar terecht de doodstraf heeft gekregen. De vrouwen op de naoorlogse foto’s zien er netjes uit: dat was hun trots en om zich niet zielig en verwaarloosd te gedragen tegenover de buitenwereld. Uit eigen ervaring kan kan ik zeggen, dat Tjideng in vergelijking met andere jappenkampen één der slechtste was.
Deze reactie klinkt mij aannemelijker in de oren dan de bijdrage van @ Surya Atmadja zegt: 5 december 2013 om 8:56 am /…/Ik denk dat het ook zo’n Indianenverhaal is. Wat een flauwe kul , /…/@
Mogelijk heeft Pak Surya Atmadja familie (oom of tante) met geheel andere kampervaringen dan u Beau Geste.
e.m.
Mijn broer zat in een tamelijk rustig kamp in Tjimahi(??). ‘Prominentenkamp'(??). Eindexamen gymnasium gedaan. Er waren ook muziekuitvoeringen(??). Zie ook het boek ‘Gestrand in Indië’. Mijn zus is afgebeuld in een kamp in Ambarawa (??) en/of Lampersari (??). Ze was er slecht aan toe. Alleenstaand meisje van 17. Ze zijn beiden dood, kan niets meer vragen. Ze hebben er nooit over gesproken.
eppeson marawasin zegt:
5 december 2013 om 1:39 pm
Mogelijk heeft Pak Surya Atmadja familie (oom of tante) met geheel andere kampervaringen dan u Beau Geste.
——————————————————————————-
Als Indonesier woonde ik met ouders ( Indonesiers) in de Laan Trivelli.
Ik dacht vanaf 1954 ?
Zoals ik ergens in Java Post vertelde aan Ronny Geenen ( woonde in Tjilamaja straat) was Laan Trivelli een relatief goede Laan / weg met relatief grote huizen soms met grondoppervlakte van 600m2 ( zoals mijn ouderlijke huis -gebouw 200 meter ) .
Ik zat ook op de froebel school IEV/GIKI ) in de Batanghari weg , en bij de Tjilamaja school(IEV-GIKI) .
Mijn ouderlijke huis werd in 2010 verkocht , maar kom nog steeds bijna elke jaar (laats maart 2013 ) naar mijn “kampung” .
Indonesiers zeggen : Itu Nostalgia .
Naast de Rabo Bank vestiging(een tijdje geleden een luxe Italiaanse meubel/ kristal winkel) heb je nu een 7 (Seven) vestiging een Singaporese eet-winkeltje die 24 uur open is.
Bij de Tjideng Timur ( de brug over Tjideng kali ) heb je al een paar jaar KFC ( 24 hrs open) , en Sate Senajan vestiging.
Over kamp Tjideng , bestaat een heftige polemiek tussen Rudy Kousbroek en Jeroen Brouwers (Bezonken Rood).
Volgens verhalen( Nederlandse bronnen) was kamp Tjideng in het begin jaren nog “redelijk”leefbaar . Dat over de gedek / kawat nog gehandeld / gesmokkeld werden, en dat de ex djongos/baboes nog iets smokkelen voor hun oude werkgevers.
De situatie veranderde toen de oorlog vorderde en toen had men veel te korten , ziektes etc .
Qua ligging , kwaliteit van de huizen zal het waarschijnlijk beter zijn dan de Kramat ( ?) kamp .
Wat Beau Geste schreef : een Europese wijk is ook waar , in ieder geval heb je grote huizen in de Laan Trivelli , Moesi Weg, Tjitaroemweg .
De S.A familie woonden daar iets meer dan 60 jaren.
Pak (?) Surya Atmadja ‘schoont’ graag Indonesische geste terwijl hij al het ‘Nederlandse’ vervloekt – vandaar – niet zo moeilijk dus .
In geen geval waarheidsgetrouwe geschiedschrijving. Maar daar is het hem ook niet om te doen. Liever op diverse Indosites de boel kapot maken (ten nadele van Nederland).
het allerliefts nog de kampervaringen van Nederlandse mannen, vrouwen en kinderen uit die tijd willen bagatelliseren (in het niet doen verdwijnen – zo alsof ze nooit hebben bestaan)
Een smerige streek – dat wél ja
Een ieder heeft nu eenmaal recht van spreken.
De lezer mag zelf kiezen wat waar en gerecht mag blijken
Tjimahi, Prominentenkamp, muziekuitvoeringen, Ambarawa, Lampersari, alle met een dubbele vraagteken tussen twee haakjes.
Van de meeste reacties in de Javapost word ik niet wijzer. Please, make up your mind!
@Ælle Van de meeste reacties in de Javapost word ik niet wijzer. Please, make up your mind!
Door onderhavig onderwerp worden bij personen die de Japanse tijd hebben megemaakt herinneringen, associaties, opgeroepen die misschien niet voor de buitenstaander (zoals ik) helemaal duidelijk zijn. Maar begrijpen doe ik het wel wanneer er namen de revu passeren. Dat overkomt mij ook wanneer ik de naam Ambarawa lees, waar ik meerdere malen ben geweest. Het onderwerp Tjideng leent er niet toe om hierover wat te vertellen.
Maar goed, beter dit soort herinneringen dan dat er opeens over wintertenen in Holland wordt geschreven.
Maar O.K in de Jappenkampen werd ook gemusiceerd en werd er ook geschreven, tekeningen gemaakt, kookrecepten opgeschreven en…. gemusiceerd.
http://www.bol.com/nl/p/de-kracht-van-een-lied/666760809/
De kracht van een lied is het verhaal van vrouwen in een Japans interneringskamp, die onder de moeilijkste omstandigheden overlevingskracht putten uit muziek.
De smaak van verlangen
door C.P. Van Den Bercken, uitgeverij Artemis, 4e druk 2008, gebonden boek, hardcover, 159 pag., formaat 23,2 x 24,1 cm., gewicht 810 gr.
ISBN: 9077075364
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Nederlands-Indië van 1942 tot 1945 bezet door de Japanners. Tijdens de bezetting zijn er honderden, misschien wel duizenden recepten opgeschreven door Nederlands(-Indisch)e vrouwen. De redden hiervoor was honger. In de loop van de Japanse bezetting kwam honger zowel binnen als buiten de Japanse kampen voor. Het verzamelen van recepten was een fenomeen, een rage en een obsessie tegelijkertijd. Waarom dacht men over eten en schreef men de heerlijkste recepten van elkaar over, terwijl er bijna niets te eten was. En waarom schreven Nederlandse vrouwen in Indië, die vaak zelf niet eens konden koken, recepten toto in de kleinste details van elkaar over? In De smaak van verlangen lichten wij een tipje van de sluier op.
Alweer een van die belachelijkste associaties van iemand die het niet heeft mogen meemaken.
De dubbele vraagtekens tussen haakjes zijn dor mij geplaatst omdat ik niet meer zeker ben van de juiste benamingen. Voor de rest te lezen het boekje ‘Gestrand in Indië’. Goedkoop in de ramsj. Over mijn zus in Lampersari valt verder niets te lezen, het was een puinhoop.
@Ælle zegt: 5 december 2013 om 4:46 pm Tjimahi, Prominentenkamp, muziekuitvoeringen, Ambarawa, Lampersari, alle met een dubbele vraagteken tussen twee haakjes.Van de meeste reacties in de Javapost word ik niet wijzer. Please, make up your mind!@
— Ik lees: @ Mijn broer zat in een tamelijk rustig kamp/…/ Mijn zus is afgebeuld in een kamp/…/ Ze was er slecht aan toe. Alleenstaand meisje van 17./…/ Ze zijn beiden dood, kan niets meer vragen. Ze hebben er nooit over gesproken.@
ECHO: “Ze hebben er nooit over gesproken … s proken p roken r oken o ken!!!”
Ben denk ik niet de enige, die de (??) van de auteur wel wil verstaan …
e.m.
Aanvulling:
Ik las ” As many as 20 womens were forced to live in one house where before the war 2 persons had lived.
———————————————————————————————————————-
In de kleinere huizen zoals bij de Ampasiet weg A-B-C-D ( Jalan Ampasit I -IV ) zal 20 vrouwen (met of zonder kinderen ??) wel krap hebben.
Maar bij de grotere huizen zoals de gedeelte van Laan Trivelli , Moesiweg, Tjitaroemweg of Tijoedjoeng weg( 450m2 grond , standaard 3 slpkamer, garage bedienden verblijven etc , kunnen 20 personen voldoende ruimte hebben .
We woonden zonder gasten met gemiddeld 11 mensen, inclusief de bediendes (4)
In mijn eigen slaapkamer waar ik alleen slaap ( indeling was bijna standaard bij de grotere huizen ) kan je al 4-6 personen laten slapen.
Dus ……. ?
Dus ……. ?
De enige conclusie die ik uit uw betoog kan trekken is dat de geinterneerden niet veel minder ruimte ter beschikking kregen dan uw familie reeds gewend was. Maar u gaat hierbij wel voorbij aan de ervaring van de geinterneerden. Die ervaring was heel anders dan uw familie onder het Nederlands bewind.
Ik begrijp dat hierop doorgaan slechts kan leiden tot verhitte discussies, zodat ik het hierbij maar laat. Over deze ruimte-verdeling werd reeds gediscussieerd en ik vermeld hierbij maar de link om te voorkomen dat onze tussen de hamer en het aambeeld geraakte makelaar uit de USA (RG) hierop weer doorborduurt.
https://javapost.nl/2013/10/16/de-geschiedenis-behoort-aan-god/
Overigens beweerde Kousbroek al dat “De behandeling die Nederlandse gevangenen te beurt viel klein bier was vergeleken met wat Nederlanders van oudsher en tot kort voordien Indonesiërs lieten ondergaan. De meeste gevangenen in de Japanse kampen kregen aan voeding gemiddeld wat de Indonesische bevolking tijdens het zegenrijke bewind al in vredestijd kreeg; ook de sterfte was van dezelfde orde”.
Ælle op 5 december 2013 om 9:27 pm noemde reeds de door Kousbroek genoemde tomatenketchup-Tjideng van Jeroen Brouwers.
Ed Vos zegt:
6 december 2013 om 12:59 am
Dus ……. ?
De enige conclusie die ik uit uw betoog kan trekken is dat de geinterneerden niet veel minder ruimte ter beschikking kregen dan uw familie reeds gewend was. Maar u gaat hierbij wel voorbij aan de ervaring van de geinterneerden. Die ervaring was heel anders dan uw familie onder het Nederlands bewind.
————————————————————————————————————
Ik wil gewoon laten zien dat mensen verschillende ervaringen en herinneringen hebben.
Volgens Rudy K staat J.B behoorlijk te overdrijven , en die overdrijving(en) noemde hij Oost Indische Kamp Syndroom.
Ik heb ergens gelezen dat de geinterneerden tijdens de laatste 2 jaar (?) zo weinig leefruimte hebben dat ze als “haringen” naast elkaar moeten slapen.
In mijn ouderlijke huis kan men met gemak minimaal 30 personen slapen (eigenlijk iets meer) in de hoofd gebouw ,buiten de garage, bediende ruimten(we hadden 4) , keuken , extra kamer , kom ik al op ongeveer iets meer dan 50 personen .
Wij zaten met zijn 4-en (mijn ouders, broertje) in de hoofdgebouw waar men met gemak 30 zelfs iets meer kan plaatsen
En ik praat over een periode na 1950 (dacht 1953 of -1954).
@Surya Atmadja. Ik heb het boek van Kousbroek ook (half gelezen).
Daarover wil ik het niet hebben. Maar wat mij vaak opvalt is het zogenaamd tegen elkaar opbieden binnen de indische gemeenschap. De eigen ervaring was veel erger dan die van de ander.
Je kunt een mythe natuurlijk proberen te ontzenuwen door daartegenover een ander mythe te plaatsen. Of iemand’s ervaring te bagatelliseren door een ander erger exemplarisch geval daar tegenover te plaatsen.
Wie weet er meer over de zogenaamde leugens en overdrijvingen in het boek, een oorlogsroman, van Jeroen Brouwers, getiteld Bezonken rood? Ruud Kousbroek maakte er De tomatenketchup-Tjideng van Jeroen Brouwers van. Kousbroek schreef in 1992 zijn versie van Het Oostindisch kampsyndroom.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Bezonken_rood
Beide boeken had ik jaren geleden doorgebladerd ,nu staan ze te verpieteren op mijn boekenplank.
J.B werd verweten dat hij te weinig weet over zijn kampperiode (te jong) .
Zijn verweer was dat hij een literaire vrijheid had genomen , m.a.w zijn verhaal was in feite geen echte verslaglegging over die gebeurtenissen .
In tegen stelling tot bijvoorbeeld dagboeken van oudere personen uit die tijd.
Ik zelf was nog niet eens geboren, heb toch al bepaalde vraagtekens kunnen stellen zoals over de worst slums , over de bewoning van de huizen ( 20 i.p.v 2 van voor de oorlog).
Zelfs in de kleinere gangetjes kunnen in de vredestijd meer dan 10 mensen wonen exclusief bediendes, chauffeur/ auto i.d garage.
Zelfs in de grotere huizen in de Laan Trivelli ( in de kamp Tjideng) heb je ook soms paviljoen , bij de Laan Trivelli voorbij de Tjideng brug (dus buiten de afgesloten wijk /kamp) heb je nog grotere percelen.
Ik ken de wijk/Kamp Tjideng (redelijk ) goed als mijn eigen broekzak.
Als klein kind van af froebel school t/m middelbare school woonde ik daar, ik bijna elke hoek , komt sinds 1979 jaarlijks naar mijn ouderlijke huis.
http://www.geschiedenis24.nl/nieuws/2002/juli/Het-Oostindisch-kampsyndroom-10-jaar.html
Elke Tjideng gangers (nu ongeveer 80 plussers) die daar gewoon hebben kunnen mijn verhaal (al is het omong kosong) bevestigen.
Het gaat wel om een Japans interneringskamp hoor. Niet om de tijd vóór 1940 en na 1945. Niet gezellig bij een feest alle gasten op een bultzak op de grond! En al die tantes lekker koken. Het gaat om gevoelens die onder normale omstandigheden niet te beschrijven zijn. Moeten we ook niet over wellisnietissen. Het zijn ervaringen geworden die diep zitten. Zo diep dat ze niet meer worden bovengehaald. Bij een stukje van mij in Javapost heeft Buitenzorg de foto van een karwats gezet. Mooi plaatje, stond al in mijn geheugen. En aan mij persoonlijk een foto van het cellencomplex, daar loop je dan even weer rond. Een ander heeft dat niet gevoeld. Ik heb makkelijk praten, ik was een jonge jongen die alleen voor zich zelf probeerde te zorgen. Die vaders en moeders voelden de verantwoordelijkheid voor hun kinderen. Een verantwoordelijkheid die ze niet konden dragen, dat is erg. Hulde, vooral aan die moeders. En Kousbroek zat in een vrij rustig kamp. Kon daarom sterk relativerend schrijven. Al die anderen schrijven helemaal niets. Kan ik goed begrijpen.
Ik ben geboren in KPM ziekenhuis sept 1948 en heb op Laan Trivelli 123 gewoond tot mei 1950. Heb via zoektocht mensen gevonden die in ons huis geinterneerd waren in Tjideng kamp tijd; in 1945/46 zaten zij er met 105 mensen; nr 123 was een van de grotere huizen daar, maar de ruimte was zo krap dat de sloopploeg opdracht kreeg de wastafels weg te breken. Ben er in maart dit jaar geweest en probeer er een verhaal over te schrijven.
Met mooie groet,
Ronald Lagendijk
PS ben bezig alle Javapost nummers door te nemen en zie nu pas uw bericht.
Mijn reactie had op deze plaats moeten staan, foutje van me, Ronald
Vandaag de dag bekwamen hulpverleners in de ouderenpsychiatrie zich nog steeds in de GGZ voor o.a. Indische Nederlanders. Hulpverlening aan oude Indische dame, aka Bep de Bruin, aan de Jan Porcellisstraat (bovenwoning) te Rotterdam, die behept was met oorlogstrauma’s had niet eenzaam hoeven te lijden en sterven wanneer er vanaf het begin hulp was verleend. Dat ze 10 jaar lang dood in huis had gelegen is een schande.
De GGZ kan niet vanzelf weten dat er hulp nodig is. Het zijn de medemensen die aktie moeten ondernemen. De schande treft m.i. dus de medemensen. Je hoeft tegenwoordig niets meer te doen voor je buren. Daar betaal je belasting voor! Vinden ze.
Zij kwam er te laat mee voor Bep de Bruin.
Op 30 oktober 2012 schreef de staatssecretaris van Volksgezondheid, welzijn en Sport, mw. drs. M.L.L.E. Veldhuyzen van Zanten-Hyllner een brief aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten Generaal betreffende Eenzaamheid (een integraal plan ertegen).
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/ouderenzorg/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2012/10/30/kamerbrief-over-eenzaamheid.html
http://www.canongerontologie.nl/
CANONGERONTOLOGIE – Het ‘ stikt’ er van de professoren, doctoren en geleerden!
Netjes gezegd: Een site met veel informatie over de ouder wordende mens, bijeengebracht door een keur aan deskundigen van wetenschappelijke instellingen in Nederland.
Ik lach me eige kriepoet. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Gerontologie betekent O U D E R D O M S K U N D E !
Om zelf niet te kort te schieten laat ik hierbij een link achter voor degenen die er behoefte aan hebben om een horend oor te vinden:
Hulplijnen
I e d e r e e n heeft op zijn tijd behoefte aan contact met een ander mens om van gedachten te wisselen, om een luisterend oor te vinden. Je hart te luchten, een probleem te verhelderen of gewoon om het contact zelf.
Het kan gaan over verdriet, verlies, zorgen of eenzaamheid, maar ook over zaken die moeilijk bespreekbaar zijn met de directe omgeving. Soms gaat het er alleen om even contact te hebben met een ander mens.
Sensoor
Daarom kunt u 24 uur per dag terecht bij Sensoor. De vrijwilligers van Sensoor zijn bereikbaar voor een persoonlijk gesprek dat vertrouwelijk is en anoniem.
Het telefoonnummer is: 0 9 0 0 – 0 7 6 7 ********** (5 cent per minuut)
Eerder onder een andere naam bestaat deze hulplijn reeds 22 jaar, werd mij verteld toen ik zelf belde voor informatie. Het is bedoeld voor iedereen. Dus….. wat let U?
Via http://www.sensoor.nl is er ook de mogelijkheid om te chatten met de vrijwilligers van Sensoor.
Piet van der Vegt zegt:
15 december 2013 om 6:27 pm
Pak (?) Surya Atmadja ‘schoont’ graag Indonesische geste terwijl hij al het ‘Nederlandse’ vervloekt – vandaar – niet zo moeilijk dus .
In geen geval waarheidsgetrouwe geschiedschrijving.
————————————————————–
Beste Nir Piet , wat een flauwe kul seh .
Probeer inhoudelijk te reageren.
Ik reageer op delen van artikel of posting die duidelijk onvolledig of onjuist zijn .
Er zijn zo veel mythes , kabar angin, halve waarheden of Indianen verhalen werd werteld .
Er zijn zo veel mythes , kabar angin, halve waarheden of Indianen verhalen werd werteld .
—————————————————————————————————————-
Precies dat is hetgeen wat ik bedoel. Geeft U dan nu eens aan waar U probeert inhoudelijk te reageren.met betrekking tot waarheid en verzinsel ?
Het mag dan wel in Uw ogen leuk zijn belevenissen van mensen met geleden leed te ontkrachten, hun bij voorbaat al de mond willen snoeren en de zaak niet zo heet eten als het opgediend wordt en verder al hun geschiedenis naar het rijk der fabelen te verwijzen onder het mom van Indianenverhalen, halve waarheden en/of verzinsels. Maar waar staat U nu precies ?
Geeft U eigenlijk niet veeleer blijk van diepe eenzijdigheid, vooral wanneer het gaat om de negatieve reacties in richting Uw Indonesia ?
Objectief bent U dan ook zeer zeker niet te noemen.
Voor wat betreft de waarheidsvinding in diverse postings van Javapost bent U duidelijk een hele slechte keus, al mag U zichzelf wanen als een soort spreekbuis voor hen die niet beter (willen) weten.
Ik vraag mij af waar moet dit heen ?
Piet van der Vegt zegt:
16 december 2013 om 12:05 pm
Het mag dan wel in Uw ogen leuk zijn belevenissen van mensen met geleden leed te ontkrachten,
——————————————————————————————————–
LEUK ?
Pardon Nir Piet , ga a.u.b ergens anders onwaarheden vertellen en probeer niet mij dingen toe te dichten , het is geen zwarte pieten spel.
Ik reageerde alleen op de onjuiste zinnen in de Engelse tekst(the worst slums of Batavia) behorende tot die foto’s.
Ik heb met geen woord geschreven over de belevenissen, de moeilijkheden van de geinterneerden ,geen waarde oordeel , laat staan dat ik het “leuk ” vind .
U beledigt mij en of probeert u andere lezers te beinvloeden ?
Ze kunnen zelf lezen wat ik geschreven heb (zwart op wit) .
Bijschrift bij Anefo-foto collectie
“De eerste opnames die in Australië zijn aangekomen, drie dagen geleden gemaakt in Kampong Makassar, het slechtste interneringskamp in Batavia, waar 10.000 vrouwen en kinderen samengepakt leefden op een ruimte van minder dan de helft van een vierkante mijl. Vrouwen en kinderen wachten op repatriëring. Dit 7-jarige meisje is stervende in het kamphospitaal. Verpleegsters werken in 18 uur durende ploegendiensten om de steeds maar groeiende groep zieken te verplegen. Dit kind ligt al weken op bed, starend naar het plafond, terwijl dokter er alles aan doen om haar leven te redden, maar zij kunnen weinig uitrichten bij gebrek aan middelen.”
Het gezicht van het meisje is bij de uitvergroting onherkenbaar gemaakt door de plaatsing van een rode balk met witte letters van herhaalde bovenstaande tekst.
Wie is zij?
Komt er geen reünie van Kampong Makassar, het s l e c h t s t e interneringskamp in Batavia? Bestond er dan een ‘goede’ interneringskamp?
Aelle, waar staat die anefo-collectie.
Kampong makassar was een pow-kamp tot januari 1945.
Vanaf toen werd het een burgerkamp en in augustus 1945 waren er ca 3.500 geïnterneerden.
http://www.japanseburgerkampen.nl/Kampong%20Makassar.htm
Indisch4ever:
Dit is de link van de foto van het stervend kind. Ga het na.nl
Wat betreft Kampong Makassar vraag dat aan Wikipedia. http://en.wikipedia.org/wiki/Kampong_Makassar
http://www.gahetna.nl/collectie/afbeeldingen/fotocollectie/zoeken/start/164/weergave/detail/tstart/0/q/zoekterm/Nederlands-Indie/f/Vervaardiger/NIGIS%20%5BNetherlands%20Indies%20Government%20Information%20Service%5D
Ok nu zag ik de gahetna-link. Het klopt niet, die 10.000
Wat een armoe, dat wikipedia, last modified 9 August 2013 at 21:56, alleen een Engelse versie heeft dankzij de BBC (een bijdrage van oebiwal), world digital library en indische kamparchieven.nl. Wat moeten we hiervan denken?
http://en.wikipedia.org/wiki/Kampong_Makassar
Campo Makasur betekent Kampong Makassar.
Lieuwe de Haas: Met mijn moeder hebben we de laatste anderhalf jaar doorgebracht in het kamp Tjideng, Was een verschrikking, verscheidene Japanse straffen meegemaakt, de eerste was enkele vrouwen er op werden betrapt dat ze aan het smokkelen waren met de Indonesiers door het gedek, het resultaat was drie dagen geen eten! Het tweede voorval was het op appel komen van alle kinderen ,bij de poort, enwerden we allemaal het kamp uitgemarcheerd, de moeders natuurlijk huilen en jammeren, de Jappen sloten de poort deuren en daar stonden we voor meer dan 4 uur buiten, typisch tergen van de vuile Jappen. De laatste 6 maanden waren het ergste, wij zaten in een huisje op Tjideng West in een klein voorkamertje met 5 moeders en 6 kinderen, naast ons in het volgende huis lagen allemaal oudere mensen te kermen, en elke morgen lag er minstends een matras vol met bloed buiten, dat betekende dat er weer iemand was overleden, Na geruime tijd begon je als kind, was toen 8 jaar, te wennen aan de misere om je heen en geraakte je in een soort apatische staat!
Daarvoor zaten we in het Kramat, daar moesten de kinderen 20 vliegen vangen en inleveren aan de Jappen, deedje dat niet, moest je een uur lang in de houding staan op het plein in de volle zon. Heb nog veel meer ervaringen, hebt u interesse?
Gelezen door je broer Fokko je moet proberen je ervaringen op te schrijven, straks weet niemand het meer ook onze andere broer Gerrit zou het vast moeten leggen .
Geachte heer de Haas, Op dit moment ben ik een Tjidengkampreünie aan het organiseren. Het zal plaatsvinden in Bronbeek op 15 april van dit jaar. U kunt het lezen op http://www.tjidengkamp.nl In deze site is er ook een mogelijkheid om u hiervoor op te geven.
Geachte heer Freiboth, jammer genoeg kan ik de reuni niet bijwonen, evenals mijn oudere broer Gerrit de Haas, we wonen allebei in de USA, het is te kostbaar, heb aale airlines geprobeerd, kost een fortuin.
In Juni 2012 hebben mijn vrouw en broer met zijn vrouw en mijn dochter en ik twee weken Java en Bali bezocht, We hebben een huis bekeken van binnen op de voormalige Laan Trivelli, het derde links als je over de brug komt, stond leeg, helemaal verwaarloosd, een indonesische vrouw met kinderen woont in de garage, mocht van haar het huis in, dat was het huis waar ik met mijn moeder en andere vrouwen, matras na matras in elke kamer heb “gewoond”, daarna naar Tjideng West straat, kon 24 uur per dag het Gekek bewonderen. Er is in een van de zijstraten een restaurant dat heet Trivelli, ze serveren Nedelands, Indonesisch eten, Het interieur bestaat uit Hollands meubilair en prachtige reclames en oude portretten en fotos aan de muren, een ongelovelijke ervaring om dat te zien, geweldige service en het eten was eerste klas,!
Jongens, geen ruzie maken of moeilijke ex politiek!
Tegen over het vroegere Stadhuis in het zgn oude gedeelte van Batavia is het gebouw van de vroegere Societijd nog helemaal ingericht als vroeger, met muziek van de Swing tijd!
De oude Hollandse kanonnen liggen nog steeds om het plein bij het vroegere Stadhuis.
Was natuurlijk een zeer emotionele ervaring,, laatste keer was in November 1945!
Lieuwe de Haas
Bedankt voor uw reactie. Het is jammer dat u niet aanwezig kunt zijn op de reünie van 15 april a.s.. Inderdaad de V.S. en Bronbeek is een grote afstand en die overtocht doe je niet zo gemakkelijk. Is er iets dat u toch graag wil weten of aan de deelnemers wilt meedelen, schrijf mij a.u.b.
Geachte heer de Haas, uw broer heb ik een mail gestuurd aangaande een Tjidengkampreünie op 15 april van dit jaar. Gegevens kunt u vinden in de site http://www.tjidengkamp.nl
Na lezing van deze conversaties en reacties zou ik zeggen: lees het boek “Groeten uit Tjideng”,
geschreven door Dicky Douw-Vos, die bijna 3 jaar geinterneerd was in Tjideng. Het boek werd onlangs, op 3 februari, postuum gepubliceerd door haar dochter, Marijke Wels-Douw. (bij uitgeverij “Free Musketeers”) Het betreft verslagen en dagboeken, door de schrijfster zelf uitgetypt. Aan de weergegeven feiten en data is niets veranderd. Alleen het woordgebruik werd aangepast en gemoderniseerd. Het boek is uitermate goed leesbaar! En historisch verantwoord.
Ik ga zelf naar de Tjidengkamp-reünie, met een inkijkexemplaar.
Marijke Wels-Douw
Was er over Tjideng niet een goed boek van Winnie Rinzema-Admiraal? Naam ff vergeten.
“Dit was uw Tjideng” is de titel van het boek van Winny Rinsema.
Ja, het boek van Win Rinzema heb ik ook. Het gaat meer over de medische situatie in Tjideng en over waarom het kamp na de Japanse capitulatie nog zo lang bleef bestaan. Over de huisvesting kun je veel vinden in het boek van Jeroen Kemperman: De Japanse bezetting in dagboeken: Tjideng. Allemaal dagboekfragmenten. Er zijn nog meer boeken over Tjideng, maar in het boek van mijn moeder worden het dagelijkse leven, de huisvesting, het eten, de ruzies e.d. het duidelijkst en het meest leesbaar beschreven, en zelfs met humor, ondanks alles. Om de huisvesting maar weer te noemen: er waren goede huizen en slechte huizen, maar het probleem was dat ze met teveel mensen in een huis moesten wonen, en b.v. met z’n veertigen één wc hadden. En niet genoeg middelen om het schoon te houden.
Ik kwam dit bericht van de BBC tegen, De vergeten vrouwen …. en wil de link met jullie delen. Er wordt Kamp Palembang, ik bedoel een kamp in Palembang, genoemd. Ben er nooit geweest, maar de klank van die naam Palembang brengt gevoelens in mij teweeg. Heimweh?http://www.bbc.com/news/magazine-29665232
Ik ken Tjideng alleen door de voedselvoorziening na de oorlog. Dat was november 1945? Zie Javapost ´Innovation for life´
Posted on 17 februari 2012:
Direct na de bevrijding uit het kamp had prof. Baars met wat collega’s in Batavia weer een gistfabriekje opgestart voor de bakkerij van het Rode Kruis. Zonder het te weten moet ik hem daar ook hebben ontmoet aangezien ik in Batavia korte tijd als corveeër van het Rode Kruis betrokken was bij de distributie van voedsel, o.a. brood uit die bakkerij, naar diverse kampen.
Wie heeft in Tjideng /Blok 1 de familie Keizer gekend? Moeder Christina en haar 2 dochters Louise (Loes) en Erna Keizer. Zijn in 42 in Tjideng gekomen.Louise (Loes had een witte kaketoe) Alle drie in 1946 met de Nieuw Amsterdam naar nederland gegaan. Alle nieuws is erg welkom.
Over de heer Keizer heb ik onlangs hier in Java Post mijn kennis gegeven. In: Een kind in Tjideng.
Dank voor uw inzet en antwoorden. Uw info was mij al bekend. Vandaar mijn vele andere vragen
met vriendelijke groet
Ruud de Heer Kloots
De oproep van de familie Keizer kan ik ook zetten op de site http://www.tjidengkamp.nl
Groetjes,
Hans Freiboth – organisator Tjidengkampreünie op 16 april
Geweldig als u dit voor me wilt doen. Het gaat over mijn grootmoeder, moeder en tante.
dank voor uw moeite
Ruud
Heer Kloots, indien ik uw oproep op de site http://www.tjidengkamp.nl zet, kunt u dan via “contact” mij uw emailadres toesturen, zodat de reactie op deze oproep naar u toegezonden kan worden. Hans
Mijn email: info@metaaldetectors.nl
Ik ben u zeer, zeer erkentelijk