Op 19 februari 1942 voerden de Japanners twee luchtaanvallen uit op Darwin en werd het vaste land van Australië voor het eerst sinds de blanke nederzetting door het buitenland aangevallen.
Het bombardement op Darwin
Door Neil Sharkey
Admiraal Chūichi Nagumo (1887 – 1944), het brein van de Pearl Harbor-aanval op 7 december 1941, plande de Darwin-invallen, waarbij 54 landbommenwerpers en 188 vliegtuigen werden gelanceerd vanaf vier vliegdekschepen in de Timorzee. De Japanners, die zich voorbereidden om Timor binnen te vallen, vermoedden terecht dat een ontwrichtende luchtaanval op de basis van Darwin elk geallieerd tegenoffensief zou hinderen.
De eerste aanval begon net voor 10.00 uur en duurde 40 minuten. Zware bommenwerpers troffen haveninstallaties en de stad, terwijl duikbommenwerpers, geëscorteerd door Zero-jagers, de scheepvaart aanvielen in de haven, de militaire en civiele vliegvelden en het ziekenhuis in Berrimah. De tweede aanval begon een uur later en omvatte bombardementen op grote hoogte op de basis van de Royal Australian Air Force (RAAF) in Parap. Deze overval duurde ongeveer 20 minuten.
Singapore was slechts enkele dagen eerder in handen van de Japanners gevallen en de burgerbevolking van Darwin, die geloofde dat een invasie op handen was, raakte in paniek. Plunderingen en wanorde waren wijdverbreid en ongeveer de helft van de stad vluchtte naar het zuiden tijdens een evenement dat bekend werd als de ‘Adelaide River Stakes’. Honderden Australische militairen verlieten hun post. Drie dagen na de aanval werden nog 278 militairen vermist.
Bij elkaar kwamen bij de twee invallen minstens 243 mensen om het leven en raakten tussen de 300 en 400 gewond. Twintig militaire vliegtuigen werden vernietigd, acht schepen die voor anker lagen in de haven werden tot zinken gebracht en de meeste civiele en militaire faciliteiten in Darwin werden vernietigd. De Australische regering, bezorgd over het effect van de bombardementen op het nationale moreel, bagatelliseerde de gebeurtenis en beweerde dat slechts 17 mensen waren gedood.
In de volgende maanden zouden andere steden in Noord-Australië, zoals Townsville, Katherine, Wyndham, Derby, Broome en Port Hedland, te lijden hebben onder Japanse luchtaanvallen. Verder naar het zuiden werden Sydney en Newcastle aangevallen door onderzeeërs. Darwin zou in totaal 64 keer worden gebombardeerd, de laatste invallen vonden plaats in november 1943. Geen van deze volgende aanvallen zou echter de zwaarte van die van 19 februari 1942 evenaren.
Java Post 
Thanx! Nooit geweten.
Armand Mensingh
De Nederlandse marine was naar Darwin gevlucht ??
De slag om Singapore eindigde op 15-02-1942;bijna een maand voor de landing op Java. De aanval op Darwin was enkele dagen na de val van Signapore . Dat is lef hebben, want ik zie het belang van een aanval op Australië niet. Strategisch- en militair niet. Enige doel wat ik kan bedenken is de Australiërs angst aan te jagen. En dat is ze dan gelukt. Australiërs hebben zich snel herpakt gezien de slag om Rabaul. Ik wis niet van de andere steden , weer wat geleerd. Dank.
Op de Japanse schoolatlassen stond Australie al als Japans aangegeven .
Ik vraag me af hoeveel doden het japanse keizerrijk op zijn geweten heeft! En dan nog gespaard gebleven.
Volgens R.J. Rummel tussen de 3 en 10,5 miljoen.
Zie: https://www.hawaii.edu/powerkills/SOD.CHAP3.HTM
Onderaan zijn onderbouwing komen we in de voetnoten nog een bekende naam tegen 🙂
Dank je wel Bert. Ik zag inderdaad onderaan een bekende naam.
Dus tijdens de 2 wereld oorlogen, de Europese and de Aziatische zijn heel wat mensen uitgeroeid.
Ik geloof dan ook niet in de lage schatting van 3 miljoen. Eerder een 10 miljoen. Immers japan weigerde de Conventie van Genève te ondertekenen. Ook hun superieur gedrag zegt mij genoeg.
“En dan nog gespaard gebleven.”
Niet alleen dat, Hirohito, de oorlogsmisdadiger, kwam op de thee bij koningin Juliana en Obama knipte als een zakmes voor de zoon van die misdadiger gedurende zijn apology tour.
Hallo, Inderdaad een groot schandaal. Wim Kan heeft er ook zijn schande over uitgesproken. Kan er nog boos om worden. Zelfs over het nooit bezoeken van de Indië herdenking door de Koning.
Nog veel erger. De huidige Koning Willem and Maxima als koningin zijn ook nog bevriend met het huidige keizerlijke stel. Ze moeten zich diep schamen. En alleen daardoor ben ik blij dat ik niet meer woonachtig ben in Blandaland.
Hallo, Helemaal met U eens. Lees altijd met veel genoegen Uw commentaren. Ben ook erg verguld met deze site/nieuwsbrief. Ben mij daardoor ook erg gaan verdiepen in onze koloniale geschiedenis. Bezit nu een uitgebreide boekenverzameling. Wel moeizaam voor mij dat de reacties soms onaardig zijn. Dacht altijd dat er maar èèn geschiedenis was. Maar er zijn er vele. Met respect,dank.
Bert Deelman over Java Post: Lovend, maar ….. “Wel moeizaam voor mij dat de reacties soms onaardig zijn. Dacht altijd dat er maar èèn geschiedenis was. Maar er zijn er vele”.
Er kunnen m.i. best meerdere “waarheden” zijn, afhankelijk van wat de Beobachter vanuit zijn plekje ziet, hoort, voelt, ruikt, ervaart. Ik moet denken aan het verhaal van die geblinddoekte monniken, die gevraagd werd een olifant te beschrijven terwijl ieder slechts een deel van het dier, slurf, poot, oor, etc., kon bevoelen.
Over die verschillende “waarheden” mag best worden gedebatteerd, maar inderdaad, laat het happen naar elkaar en het kleineren van elkaar achterwege. C’est le ton qui fait la musique. Toon respect, betuig “hormat”. Het happen en blazen naar elkaar vind ik hier, vergeleken bij wat bijna dagelijkse kost is op een andere “Indisch gerelateerde” site, zeer meevallen. Compliment en laat het zo blijven.
Dan nog even naar meneer Geenen, die zijn Japannerhaat nooit onder stoelen of banken steekt en de reden daarvan ook niet. Hij ergert zich er aan dat onze koning en koningin bevriend zijn met “het huidige keizerlijke stel”. Dat mag natuurlijk van mij.
Edoch … de heer Geenen besluit zijn kritiek op het beknuffelen van het Japanse keizerlijke paar door onze koningin en koning met “En alleen daardoor ben ik blij dat ik niet meer woonachtig ben in Blandaland”.
Tja …. muulek dese ….. ik zou zeggen dat de heer Geenen zich door zijn emigratie naar de VS van de regen in de drup heeft begeven, zo niet onder een forse pantjoeran . Sinds WO II is Japan immers de grootste bondgenoot van de VS in de regio Z.O. Azië en wordt er wat afgeknuffeld tussen de regeringen van de VS en het Rijk van de Rijzende Zon. Verkassen dus maar. Sleepy Joe zal eerdaags de Japanse premier ook gaan bellen, zo hij het al niet heeft gedaan. Effe over de bol aaien, nu hij de Grote Man van het Hemelse Rijk al met een telefoontje heeft vereerd.
Mijn hele volwassen leven lang is mijn kleine wraak, dat ik nimmer een product koop en heb gekocht van duidelijke Japanse signatuur. Dus geen mooi fototoestel van meneer Nikon of Olympus, geen TV of Walkman van meneer Sony, geen auto van ….. (van welk merk waren die zeer effectieve Navy-0 vliegtuigjes ook alweer?), geen Yamaha piano, noem maar op. Hadden alle voormalige slachtoffers van Japan dat gedaan, dan was het land er na de oorlog economisch gezien misschien niet zo snel boven op gekomen. Lekker soekoer. Britten, Amerikanen, Nederlanders, Australiërs, Indonesiërs, Chinezen, etc. could have them by their balls, zo gezegd (sorry voor het engels, maar zo klinkt het wat netter dan “bij hun taas hebben”; ik ben tenslotte op Java Post).
@@Sinds WO II is Japan immers de grootste bondgenoot van de VS in de regio Z.O. Azië @@
Ik dacht dat er wel een groot verschil is tussen een politieke/zakelijke overeenkomst is tussen de Jap en Amerika en een plezierige familie vriendschap tussen de Jappen keizer plus echtgenote en de Nl Koninklijke familie. Trouwens diverse Indo’s in Blandaland hebben mij dat zelfde laten weten.
En dan te spreken van “grootste bondgenoot”. Op zijn zachts gesproken “zeer overtrokken”. Maar van U had ik ook niet anders verwacht.
Ach meneer Geenen, u bent misschien te lang uit Blandaland weg om te doorzien dat onze koning en koningin (ik schrijf “onze”, want als ik goed ben geïnformeerd hebt u uw Blandalandse paspoort nog niet verruild voor eentje uit het Groot Kapellenland) ter zake van internationale contacten op hoog en politiek gevoelig niveau, ook al lijken die “privé” en vriendschappelijk van aard, niets kunnen doen zonder goedkeuring van de regering. Onze koning is formeel “staatshoofd” en zo ook de Japanse keizer. Staatshoofden onder elkaar dus, maar allebei onder curatele van “hun” regeringen. Als onze regering geen politiek-zakelijk voordeel zag in deze staatshoofdelijke vriendschap, dan was het voor onze koning en koningin “einde oefening” met hun Japanse collega’s.
In het licht daarvan meen ik dat er GEEN groot verschil is tussen een politiek/zakelijke overeenkomst tussen “de Jap en Amerika” en een “familie vriendschap tussen de Jappen keizer plus echtgenote en de Nl Koninklijke familie”. Dat volgens u “diverse Indo’s” in Blandaland uw mening zijn toegedaan mag dan wel zo zijn, maar het bewijst nog niet dat onderhavige vriendschapsbanden ook niet het Nederlandse staatsbelang dienen, noch bewijst het dat heel “Belandaland” tegen die vriendschapsbanden is.
Over de hechte na-oorlogse vriendschapsbanden tussen de VS en Japan is nogal wat leeswerk beschikbaar. Grootste bondgenoot in Z.O. Azië “zeer overtrokken”?
Daar geloof ik niet in. Maar gelukkig had u van mij al niet anders verwacht.
@Daar geloof ik niet in. Maar gelukkig had u van mij al niet anders verwacht@
Is het niet zo dat U ook betrokken bent en gegevens verstrekt aan de Nederlandse Inlichtingen Dienst?
“Onze koning is formeel “staatshoofd” en zo ook de Japanse keizer. Staatshoofden onder elkaar dus, ” Beiden lid van de VN, net als de USA. Bevriende naties dus.
Bevriende naties is politiek. Maar prive elkaar op de thee uitnodigen is wel wat anders. Al geeft de politiek er wel toestemming voor. Dat is o.a. het negeren van de “Troostmeisjes en vrouwen”
R Geenen zegt 12 februari 2021 om 11:19 pm: “Is het niet zo dat U ook betrokken bent en gegevens verstrekt aan de Nederlandse Inlichtingen Dienst?”
Nou ja …. nu u het zegt. Dat is alweer heel lang geleden. IJs en ijskoude oorlog. Midden zestiger jaren v.d.v.e. Sowjets aan de Odergrens, Vietnam oorlog op z’n hevigst. Na mijn officiersopleiding (officier KVV Speciale Diensten) werd ik niets vermoedend geplaatst op de School Militaire Inlichtingen Dienst (SMID) te Harderwijk. Dat ging zo in die dagen. Bijna 1 jaar gebleven, 3 redelijk zware cursussen achter elkaar. Zwaar blokwerk, ook ’s avonds. Daarna inderdaad …. 5 jaar, tot mijn demob in 1970, “iets” gedaan bij een militaire club, die onderdeel was van de Militaire Inlichtingen Dienst. Niets mis mee. Ik schaam me er niet voor. Ik ben er zelfs trots op. Toch iets bijzonders gedaan voor “Belandaland” en de NATO. Anders was het oefenen geblazen op de Lüneburger Heide en pief-paf-poef geroepen als de vijand in aantocht was.
Maar goed, waarom sleept u dit gegeven van mijn inlichtingen verleden er ineens bij? Omdat ik ook wel het e.e.a. van u blijk af te weten? Tja … alles wat ik van u weet komt niet van de “Nederlandse Inlichtingen Dienst” waaraan ik zoals u suggereert nog steeds “gegevens” zou verstrekken, maar uit open bron en zeker 95 % daarvan uit uw eigen koker, omdat u graag op open fora over eigen daden bericht. Kunt u mij niet verwijten.
@Maar goed, waarom sleept u dit gegeven van mijn inlichtingen verleden er ineens bij? @
Reeds een paar jaren geleden hebben anderen mij er voor gewaarschuwd.
“oefenen geblazen op de Lüneburger Heide ” Bij schietoefeningen daar zat je vlak bij de grens met Oost-Duitsland. Je wist gewoon dat er naar je ‘gekeken’ werd. Zullen ook wel zoiets als onze Artillerie Meetafdeling hebben gehad. En ze zullen vast wel onze boekjes voor procedures enzo hebben gehad, en Handboek Soldaat (dienstgeheim). Als S3 moest je dan soms een formulier invullen. Met vaak ‘niet van toepassing’. Ze zullen ook wel geweten hebben naar welke kroeg in Soltau je ‘s-avonds was geweest. En welke wijn er door de aal en de dok gekocht was voor het laatste diner. (afgeluisterd uit de radiodiscussie).
” Wim Kan heeft er ook zijn schande over uitgesproken.” Was zeker vergeten dat hij in Japanse gevangenschap in Birma door de kampleiding betaald werd voor zijn optredens.
R Geenen zegt 13 februari 2021 om 6:21 pm: @Maar goed, waarom sleept u dit gegeven van mijn inlichtingen verleden er ineens bij? @ Reeds een paar jaren geleden hebben anderen mij er voor gewaarschuwd.
Oeps …. Once a spy, always a spy? Wat viel er te waarschuwen? Dat u door mijn bemoeienissen wel eens uit de US of A zou kunnen worden gegooid en terug gezonden naar uw – door u zo verfoeide – Blandaland met een koning en koningin die regelmatig op de thee gaan bij Japan’s keizerlijk paar?
Nou meneer Geenen, u gaat uw gang maar. Ik voel me zeer gevleid dat men mij, nu 82 jaar oud, nog zoveel macht en invloed toedicht dat men meent u voor mij te moeten waarschuwen én dat u de waarschuwing kennelijk serieus neemt. Ik ga het subiet mijn vrouw vertellen.
Ik neem altijd waarschuwingen van vrienden serieus. Zeker als het met (staats) verklikkers heeft van doen. En vermoedelijk zijn er niet veel of U dat alleen voor 5 jaren deed. Maar neemt u het van mij aan, bang ben ik niet. Zeker na mijn jeugd ervaring in Nederland en mijn zeemanstijd .Ik ben ouder dan U en ik blijf mijn artikelen schrijven, en een plaats geven op mijn website. Zoals het laatste schrijven van Bo Keller aan mij: ” Blijf ons verhaal vertellen”.
R Geenen zegt 14 februari 2021 om 1:22 am: “Ik neem altijd waarschuwingen van vrienden serieus. Zeker als het met (staats) verklikkers heeft van doen. En vermoedelijk zijn er niet veel of U dat alleen voor 5 jaren deed. Maar neemt u het van mij aan, bang ben ik niet”.
Oeps meneer Geenen, maar ik proef uit al uw uitlatingen over mij dat u toch een tikkeltje aan paranoia lijdt. Maar weest u er in ieder geval gerust op dat deze (oud) staatsverklikker u niet achtervolgt. Een reisje naar SoCal zit er voor mij niet in en u hebt telkenmale trots op open forum geschreven dat u niet van zins bent het nare Blandaland met die verkeerde koning en koningin te bezoeken.
U besluit met: “Zoals het laatste schrijven van Bo Keller aan mij: Blijf ons verhaal vertellen”. Welk verhaal zou wijlen Bo volgens u bedoelen, meneer Geenen?
Mijn vriendschap met Bo gaat niet terug tot Sawah Loento, maar in de circa 8 jaar dat die mocht (op)bloeien was ze heel hecht. Bo vertrouwde mij veel toe. Zijn vreugden en zijn frustraties. zijn strijd tegen onrecht en hotemetoten. Hij had veel meegemaakt en zeker niet het meest plezierige wat een leven had te bieden, maar liep met het vreselijke waaronder hij had geleden niet te koop. Hij wilde niet zielig worden gevonden. Bo was van nature een levensgenieter, een positivo, kon op zijn oude dag nog dansen als de beste, hield van een (scabreus) grapje. Ik vond hem vooral bescheiden, hij hoefde niet zo nodig op de voorgrond treden. Ik heb hem zelden horen klagen en zeker niet over wat de Japanner hem en zijn familie had aangedaan. Hij kon zelfs badinerend schrijven dat hij als corveeër in het kamp tot aan zijn middel of nog hoger in de stront van de latrine of beerput moest staan. Voor alles was hij niet haatdragend.
Wellicht dat in het verhaal dat u van Bo moet blijven vertellen de positivo doorklinkt die ik heb leren kennen.
Intussen merk ik dat u en ik in deze dialoog zwaar “off topic” bezig zijn. Ik meende iets te moeten rechtzetten en heb dat gedaan. Als u vindt dat ik daarin niet ben geslaagd, dan zij dat zo. Uw prerogatief. Wat mij betreft dus einde oefening onder het thema “Australisch Pearl Harbor”.
Goedmakertje: Vaag staat mij bij dat één van KLM’s legendarische vooroorlogse vliegers, de Rus Iwan Smirnoff, ook betrokken was in dat drama. Moest hij niet noodlanden in Broome nadat zijn DC 2 was doorzeefd met Japanse kogels?
Dank, Bert. Ik bel je zaterdag om 12 uur, hoewel ik dan aan het wandelen ben met mijn jarige vriend Jan Siebelink, maar ook op de hei kan men notities maken, toch? Anders probeer ik het op een ander tijdstip. Dag!
John JvG, Argus
Op 3 maart 1942 vond er in Broome, Australië, een Japanse luchtaanval plaats waarbij 68 Nederlanders om het leven kwamen. Wat was daar aan de hand?
Eind februari 1942 besloot Gouverneur-Generaal Tjarda van Starkenborgch Stachouwer een groep deskundige en representatieve personen te laten uitwijken, onder leiding van de Luitenant Gouverneur-Generaal van Mook. Deze groep van vijftien personen kwam tussen 28 februari en 8 maart via de kustplaats Broome in Australië aan. Hierbij werd gebruik gemaakt van de overgebleven vliegboten van de KM. Deze vliegboten pendelden heen en weer, ook met particulieren, zoals met vrouwen, kinderen en andere familie en kennissen van de vliegers. Zo werden in twee weken tijd ongeveer 8000 Nederlanders overgebracht.
Op 3 maart was weer een groep van 15 vliegboten in Broome aangekomen. Zij lagen nog te wachten in de haven, de inzittenden waren in afwachting van bootjes naar de kade op de vleugels en de drijvers gaan zitten. Japanse vliegtuigen, opgestegen op Timor, voerden toen een onverwachte aanval uit waarbij alle vliegboten werden vernietigd en 68 Nederlanders om het leven kwamen. Velen wisten nog zwemmend de oever te bereiken, zo ook de vrouw van Karel Doorman en haar zoon. Slechts één Japans vliegtuig werd door de Nederlandse vlieger Gus Winckel neergeschoten. Deze aanval, die ook met veel schade uitgevoerd werd tegen het vliegveld van Broome, is gedurende de oorlog geheim gehouden. De Australiërs hoefden niet te weten dat hun land binnen het bereik van Japanse vliegtuigen lag. Die vliegtochten zijn ook omstreden geweest omdat burgers werden vervoerd met militaire transportmiddelen. Het was handig daar weinig ruchtbaarheid aan te geven. De volledige Japanse aanval is beschreven in http://nl.wikipedia.org/wiki/Aanval_op_Broome.
Voor mij had deze aanval nog een andere betekenis. De vlucht van mijn nicht Grace met haar toenmalige echtgenoot luitenant ter zee Hoebink als vlieger hoort niet bij de hiervoor genoemde groep; het was een losse vlucht met een X-36 met ca. 40(?) mensen aan boord, zonder kaarten, met alleen een gegiste kompasrichting. De aangevlogen kustlijn moest Australië zijn, geland werd nabij een strand dat naderhand bleek te liggen tussen Broome en Port Hedland. Het vliegtuig werd conform de voorschriften vernietigd. Na drie dagen zonder eten en drinken zoeken in de bush vonden zij een boerderij vanwaar zij hun oorlogsgeschiedenis verder vervolgden.
Die oorlogsgeschiedenis van Grace was heel bijzonder. Haar moeder, Tante Alice Mulder-Versteegh, was een nicht van mijn moeder, Maria Magdalena Somers-Versteegh. Zij heette eigenlijk Klaas en was in het begin van de oorlog met haar moeder en zus met verlof in Nederland; haar vader was al terug in Indië. Ze konden niet meer normaal terug, dus ging de tocht via Frankrijk, Afrika(!) en een KPM-boot naar Batavia. Na aankomst in Broome wist Grace via Melbourne, en een tocht door de Pacific (zeeslagen VS-Japan!) in Washington terecht te komen. Daar werkte ze bij de marine-attaché van de Nederlandse ambassade. Veel geheime stukken, met de twee andere dames waren ze daarom aangesteld als marinier (zoveelste klas). Mij werd eens verteld dat het de enige vrouwelijke mariniers zijn geweest. Na de oorlog nog wat omzwervingen door Amerika waarna ze in Florida ging wonen. Een paar jaar geleden is ze daar overleden.
Wijlen mijn vriend Bill Zitman hielp mij aan het volgende verhaal over Australië, Broome en ook gepensioneerd Luit. Kol. b.d. Jacq Brijl.
https://myindoworld.com/70-years-ago-in-west-australia/?doing_wp_cron=1613150136.4733939170837402343750
Geachte Hr.Geenen, Met zeer veel emotie Uw Famillie uiteenzetting gelezen. Hier past alleen zwijgen. Ga het door U aanbevolen boek zoeken. misschien is er een mogelijk voor een signering Uwerzijds. NOGMAALS MET RESPECT UITGESPROKEN DANK.
Bedankt, UITSTEKEND VERHAAL. Triest dat men niet naar de vliegveld leiding heeft geluisterd. De dag voor het bombardement van Broome was er een Japanse verkenner over gevlogen. Men kon er dus vanuit gaan dat er een bombardement zou volgen. De watervliegtuigen in de baai lagen te wachten op “”refulling””. Wegens laag water kon de tankboot niet aanvaren. In dat tijdsbestek sloegen de jappen toe. TRIEST. Ben je net gered van Java en kom je om in de redelijke veiligheid van Australië. Gus Winckel (bronzen star)mag gerust een held genoemd worden. Hij heeft de laatste vlucht naar JAVA(29UUR)uitgevoerd met een Lockheed Lodestar.
Dit waren zeer spannende tijden en zijn soms in treurnis geëindigd. Daarna is er door een Nederlands squadron overigens wel met lichte moderne bommenwerpers teruggeslagen. Deze waren bedoeld voor Java.
De video “Bombing of Darwin 1942” is zeer informatief.
Darwin was de meest noordelijke grote Australische stad, eigenlijk het eerste Australische verdedigingspunt tegen een mogelijke Japans invasie. Een verovering van Darwin betekende dat de Jappen letterlijk voet aan wal konden zetten op het Australisch continent en een springplank hadden naar het dichtbevolkte Zuid-Oost Australie.
Darwin was militair strategisch belangrijk want het was het logistieke knooppunt voor de aanvoer van Amerikaanse militaire goederen aan South-West Pacific Area en tevens doorvoerhaven voor Amerikaanse troepen en schepen. Verovering van Darwin betekende dat de Jappen de Amerikaanse aanvoerlijnen met vliegtuigen vanaf een landbasis konden afsnijden.
In de video komen komen bekende schepen voor zoals USS Langley, die vliegtuigen in kratten vervoerde naar Nederlands indie (Tjilatjap), zij kon met haar laadbomen vliegtuigen afzetten ook daar waar geen bevaarbare haven was. En natuurlijk de kruiser USS Houston die deelnam aan de slag in de Javazee en een paar dagen later door de Jappen in de Straat van Soenda tot zinken werd gebracht. Overlevenden van de USS Houston werden daarna door de Japanners in de gevangenis van Serang vastgezet. In deze gevangenis werd dhr Schwager vermoord, zie ander topic.
Natuurlijk bekeek ik de video met een schuin oog naar de situatie in Nederlands-Indie. We praten wel over een paar weken vòòrdat Java door de Jappen zou worden aangevallen. Duidelijk wordt getoond dat Nederlands-Indie letterlijk en figuurlijk in de tang werd genomen
Dan komt de beruchte zinssnede dat de Marine en KNIL zich in Australie kon terugtrekken wel een beetje wrang over.
Men kan ook een ander informatieve video zien over de bezetting van Borneo
” USS Langley, die vliegtuigen in kratten vervoerde naar Nederlands indie (Tjilatjap),” Wikipedia: Op 22 februari 1942 verliet de USS Langley de Australische haven Fremantle, in opdracht van ABDACOM naar Tjilatjap op Java, om de bedreigde geallieerde eenheden met 32 Curtiss P-40-vliegtuigen te versterken. Kort voor het doel van de bevoorradingsreis werden de USS Langley en escorteschepen op 27 februari 1942 aangevallen door 16 Japanse Mitsubishi G4M bommenwerpers begeleid door 15 Mitsubishi A6M Zero jachtvliegtuigen. De USS Langley kon de bommen van de eerste twee aanvalsgolven ontwijken. Na de derde aanvalsgolf werd de USS Langley vijfmaal zwaar getroffen. Dit kostte 16 opvarenden het leven. Het schip werd tot zinken gebracht door de begeleidende schepen.
De Zuiderkruis van de GM wist uit Tandjong Priok te ontsnappen met bestemming Tjilatjap en wist daarbij een vijftigtal schipbreukelingen van de net getorpedeerde KPM-er Pijnacker Hordijk op te nemen. Daarna wist het schip Colombo te bereiken
Hallo, Goede en duidelijke verhalen. Bedankt. Men is goed geïnformeerd. Heb zelf nooit begrepen wat de USS Langley eigenlijk was. Een vliegtuigtender. Geen vliegdekschip dus .Hadden we die vliegtuigen maar eerder gehad en als luchtdekking boven Doormans eskader kunnen gebruiken. En is Darwin echt in gevaar geweest?? Nu wil ik graag even echt in de geschiedenis duiken. Is de jammerlijke en heldhaftige nederlaag in de Javazee niet oorzakelijk te verbinden aan de terughoudendheid van de jappen om Australië binnen te vallen. Deze uitleg wordt door nieuwe historici geuit. Zou natuurlijk ook een eervolle uitleg zijn.
De USS Langley was het eerste vliegdekschip van de US Navey wat aan het kenteken te zien is CV-1 (Carrier Vessel 1) . Het schip werd vòòr de oorlog omgebouwd tot vliegtuigmoederschip of seaplane tender, (AV-3 Aircraft Vessel 3?)
Of Darwin echt in het gevaar was, eeft met de Japanse militaire strategie te maken. De voormalige minister-president Tojo, verklaarde na de oorlog dat Japan Australie niet wilde binnenvallen.
Er waren wel invasieplannen, de Japanse Marine wilde wel, maar het Japanse leger was tegen een invasie.. Het is begrijpelijk dat Tojo dat verklaarde, hij was zelf generaal van het leger.
“verklaarde na de oorlog dat Japan Australie niet wilde binnenvallen.” Maar Australië was wel in oorlog met Japan, net als Nederland.
Hierbij dank aan voorgaande heren. vr.gr. Ook nieuwe kennis opgedaan omtrent Wim Kan. Kan me niet voorstellen dat hij betaald werd. Ontluisterd voor mij. Maar ga uit van de gedegen kennis van dhr. Somers. Wel gaan veel discussies mij als zeer geïnteresseerde leek boven de pet. Mijn vader heeft gevaren bij de K.P.M. en zoals U allen wel zult weten was de heldhaftige Koopvaardij de grootste bijdrage van Nederland aan de oorlog.
Zie: Nadet Somers en Frans Schreuder, Gestrand in Indië, Muziek en cabaret in gevangenschap. ISBN 90.5730.359.0 WalburgPers met subsidie van Het Gebaar. Zie ook Museum Museon.in Den Haag.
Dat Kan in Birma/Siam een bevoorrechte positie had, moge duidelijk zijn. Hij hoefde geen tracé uit het oerwoud te hakken, met het handje en de patjol grond te verplaatsen of bielzen te sjouwen. Dat hij door de Japanner werd betaald is nieuw voor mij. De Japanner hoefde niets te betalen, die beval een gevangene toch gewoon te doen wat hij vond dat gedaan moest worden, je als waardeloze (je had je immers overgegeven en je niet dood gevochten) krijgsgevangen slaaf de pleuris werken aan de spoorweg of er voor zorgen dat de krijgsgevangen slaaf er nog een beetje de moed inhield om zijn werk te voltooien door voor wat entertainment te zorgen.
Mijn vader vertelde niet veel over zijn leven aan de spoorweg, zoals zovelen van zijn lotgenoten. Enthousiast en vol bewondering was hij wel over een optreden van Wim Kan als Sinterklaas. Dat Kan het toch maar voor elkaar kreeg een complete Sinterklaas outfit te regelen en een mooi show over de Bühne te brengen waarbij hij zelfs de Japanner subtiel op de hak kon nemen ……
Nogmaals, of Wim kan zijn artiesten honorarium plus kostenvergoeding bij de Japanner mocht declareren weet ik niet, maar hij heeft mogelijk duizenden krijgsgevangenen wat licht kunnen bezorgen in hun diepste duisternis.
Dank voor Uw duidelijke en gedegen uitleg. Hopelijk is dit niet teveel “” off topic”” Respect voor het leed van Uw vader. Ook mijn vader sprak nooit over zijn zware oorlogsjaren, zoals zovelen. Wat is dat toch. Vr.gr .P.S .ik ga op zoek naar het boek. Het museum ken ik uiteraard.
@@Ook mijn vader sprak nooit over zijn zware oorlogsjaren, zoals zovelen. Wat is dat toch.@@
Bert Deelman, ik weet niet tot welke generatie u behoort. De geschiedenis van de Indischman behoorde al voor de oorlog tot het zwijg concept. Zowat alle hogere functies werden bekleed door blanke Nederlanders. Alle hogere ambtenaren waren blanken. De ondergeschikten waren bijna altijd de Indische bruine mens. Je had als bruine een job. Verder had je je mond te houden en te luisteren. Tijdens de oorlogsjaren kregen we te maken met de wrede jap. Ook daar hadden wij bruinen onze monden te houden. Op Sumatra waren de bruine Nederlanders ook in Jappenkamp. En wie deelden daar als barak Leiders de lakens uit. Juist, ook de blanke Nederlanders. Daar boven waren de jappen de baas en die waren nog veel onaangenamer. Dus weer monden houden.
Tijdens de repatriëren naar Nederland hadden we constant met de blanke ambtenaar te maken. Die maakten uit of je in aanmerking kwam om naar Nederland te mogen vertrekken. Mijn moeder, als weduwe dank zij de jap, kreeg geen toestemming van de blanda om naar Ned te mogen vertrekken.
En eenmaal in Ned. kreeg de bruine familie vaak 2de hands kleding die als nieuw moest worden terugbetaald. Als je een baan had gevonden, werd er 60% automatisch van ingehouden om alle gemaakte kosten te moeten terug betalen aan de overheid. Tegelijk werden de diploma’s die je vader en moeder op Ned scholen in Indie hadden gehaald, in Ned ongeldig verklaard. Enz, enz, enz! Verder was het gewoon mond houden. De Indische was er door de jaren, voor de oorlog, tijdens de oorlog en bersiap, en er na tot en met aankomst in Ned. niet anders gewend om te ZWIJGEN! O ja, er waren uitzonderingen. Maar de meeste van die uitzonderingen, 1/5 of ruim 20%, vertrokken naar een ander land, zoals Nw Zealand, Australia, Brazilie, Canada en Amerika, enz
Lees maar enkele verhalen op mijn website https://MyIndoWorld.com
.
Geachte hr. Geenen, Allereerst dank voor Uw persoonlijke reactie. Het is moeilijk voor mij om met iemand van Uw statuur goed van gedachten te kunnen wisselen. Daarvoor is mijn kennis van voornoemde zaken te klein. Wel wil ik kwijt dat het grote zwijgen zoals U dat beschrijft naar mijn gevoel verworpen zou moeten worden. Moet ik dan het door U genoemde zwijgen zien als opgedrongen?? Het zwijgen zoals mijn vader (3 jaar werkkamp) dat deed was zelfgekozen. Nogmaals dank en zal Uw website gaan bezoeken en proberen daar lering uit te trekken. P.S. Ik ben 70 jaar en opgegroeid in een zeer anti duits en japans gezin. Vr.gr.
@@Ik ben 70 jaar en opgegroeid in een zeer anti duits en japans gezin. Vr.gr.@@
Ook ik ben in mijn jonge jaren in zo’n gezin in Nederland opgegroeid. In het kort het volgende. Mijn vader en een 30 tal andere collega’s uit de Ombilinmijn van Sawahloento (Sumatra) werden door de jap met hulp van Indonesiers ongeveer 8 maanden gemarteld. Aan het einde van de oorlog kwamen er 12 meer dood dan leven ervandaan. Hij stierf in Batavia op 15 aug 1948. Moeder met 4 kinderen met NL paspoort vroeg repatriëring aan naar Nederland. Kre in eerste instantie toestemming. Maanden later werd het ingetrokken. Een alleen staande Indische vrouw kan het in Nl toch niet maken. Gemeente huurhuis in Batavia stiekem verkocht. Zelf de reis naar Ned. betaald. In Ned ontmoete mijn moeder een Nederlander, die in Indie was geboren. Hij heeft de oorlogsjaren in Den Haag ondergedoken meegemaakt. In tussen ben ik bij het zoeken naar familienamen ook te weten gekomen, dat er 24 familieleden van zowel vaderskant als moeder zijde door de jap en in de bersiap tijd vermoord geworden. Mijn vrouw heeft haar vader nooit gekend. Zij zat een 8 tal maanden in de buik van haar moeder, toen de vader door Indonesiers al op 19 aug 1945 in Malang werd vermoord. Haar moeder stierd 2 jaren later. Van haar 2de jaar tot 12de jaar in Lawang in een weeshuis doorgebracht. Heeft nu op oude leeftijd traumatische problemen.
Na veel gesprekken en onderzoek weet ik dat zeker de helft van de Indische gerepatrieerden traumatische problemen hebben. En de begin jaren 50/60 in Nederland waren daar ook mede aan schuldig. Misschien mag ik U het boek van Lou Lanzing ” KURA!” aanbevelen. Voor het merendeel gaat het over het gebeuren op Sumatra. Maar daar worden complete namen genoemd. Ook van de misdadigers. Alles is uitgezocht en gedocumenteerd.
@@Vervolg van mijn schrijven aan Bert Deelman: Hoe door onkunde van de huidige onderzoekers van EenVandaag alles in Nederland t.o.v. de Indische mens een verkeert beeld wordt geschetst! en onze weder reacties@@
Op ma 8 feb. 2021 om 19:33 schreef Ronny Geenen :
Hi Petra Klapwijk,
Naar aanleiding van je Onderzoek:
75 jaar bevrijding Nederlands-Indië.
Ik moet zeggen, een leuke poging om de Indische Nederlander een plaats in Nederland te geven en Nederland een mooiere plaats te geven dan je land eigenlijk verdiend.
Mag ik mij eerst even voorstellen:
Ronny Geenen, geboren in 1936 op het eiland Sumatra in de mijnbouw plaats Sawahlunto. En heden woonachtig in Californië in een kleine rustige gemeente buiten Los Angeles.
Petra, ik heb een vraag voor je naar aanleiding van het volgende. In het Opinie Panel Rapport van 15 augustus 2020 staat dat er ongeveer 350,000 Indische Nederlanders naar Nederland repatrieerden.
Maar wist je dat er in de jaren eind 50 en begin 60 ook vele Indische mensen weer uit Nederland vertrokken of liever gezegd emigreerden?
De landen waar ze naar vertrokken waren o.a. de Verenigde Staten. Ook zijn er diverse naar Canada, Brazilie, Australia, Nieuw Zealand, enz vertrokken. Persoonlijk ben ik het nagegaan en kwam tot tussen de 20% en 23.5% van de 350,000 , die toen naar Nederland kwamen. Men kan dan rustig zeggen dat zeker 20% of 1 op de 5 Indische Nederlanders waren toen verder geëmigreerd.
Dus zeker 20% van de 350,000 zijn 70,000 Indische Nederlanders, die uit Nederland zijn vertrokken. Ben via het internet zelf het aantal van 88,000 tegen gekomen.
Waarom, zou je denken, dat deze mensen na een verblijf van 2 tot 6 jaren weer Nederland verlieten?
1. Discriminatie huidskleur
2. Discriminatie wegens beroep
3. Discriminatie wegens het niet erkennen van hun Diploma’s
4. Discriminatie vakkennis
5. Klimaat
6. Huisvesting
M.a.w. Je opinie peiling en onderzoek is veel te rooskleurig. Nederland komt hier weer goed mee weg.
Groet
Ron Geenen
RGeenen@MyIndoWorld.com
https://MyIndoWorld.com
Beste Ronny,
Dank je wel voor je interessante mail. Ik heb hem met belangstelling gelezen.
Dat is zeker een grote groep die weer is vertrokken.
Ons onderzoek richtte zich op de mensen die gebleven zijn en nu nog in Nederland wonen, of hun kinderen en kleinkinderen. We hebben geprobeerd via heel veel verschillende organisaties een zo divers mogelijke groep in het onderzoek te krijgen. Zeker het beeld dat het de eerste jaren erg moeilijk was heb ik ook wel terug gezien in het onderzoek. Dat soort ervaringen vind je ook terug in dit artikel:
https://eenvandaag.avrotros.nl/panels/opiniepanel/alle-uitslagen/item/veel-indische-nederlanders-voelden-zich-niet-thuis-in-nederland-we-zaten-met-het-hele-gezin-op-een/
We blijven de Indische Nederlanders in de toekomst volgen, er liggen al plannen voor een vervolg onderzoek. Ik zal uw verhaal daarbij zeker ook in mijn achterhoofd houden.
Met vriendelijke groet
Petra Klapwijk
onderzoeker EenVandaag Opiniepanel
“die beval een gevangene toch gewoon te doen wat hij vond dat gedaan moest worden,” Wim Kan (en ook Corry) Vonk bracht vrolijkheid, even uit die rotzooi weg. Een rust die de Japanners best konden gebruiken. Het gaat niet alleen over de groep van Wim Kan, ook over het piano-vioolduo Lili Kraus – Szymon Goldberg. Maar ook over al die sterke moeders die zangkoortjes en toneelclubjes organiseerden! Moeders die verantwoordelijkheid voor hun kinderen voelden. Schoolleraren die tegen de verboden in toch les gaven, (eind)examens afnamen.
Denk bijvoorbeeld ook ook aan Margaret Dryburgh (1890-1945). Toen Singapore viel in 1942 probeerde zij te ontsnappen maar werd met andere zendelingen gevangen genomen. De vrouwen werden overgebracht naar een Japans interneringskamp op Sumatra, ik dacht Palembang.. Enkele dagen na aankomst in het kamp begon Margaret met het regelen van kerkdiensten voor haar medegevangenen, het organiseren van hymnes zingen en het geven van schrijflessen en poëzie sessies. Vooral bekend is de door haar gecomponeerde en geschreven hymne, The Captives Hymn, dat iedere zondag tijdens de kerkdienst gezongen werd (en elk jaar bij het Indisch Monument in Den Haag).
Met behulp van Norah Chambers, afgestudeerd aan de ‘Academy of Music’ in Londen, vormde ze een kampkoor. Zij schreef uit het hoofd de noten op van bekende klassieke muziek, van barok tot hedendaags, evenals stukken van haar eigen licht klassieke composities, die het koor al neuriënd ten gehore bracht. Op 21 april 1945, net voor de bevrijding van het kamp, stierf zij door uitputting.
Geachte Hr. de la Croix, Met emotie Uw antwoord gelezen. Veel dank. Denk ook in bescheidenheid wel “” de jaren des onderscheids “” bereikt te hebben. Ben goed belezen over de Indische wetenswaardigheden. Heb zelfs enkele Molukse familie leden. Maar ben door deze uitgebreide uitwisseling op de site tot de schokkende conclusie gekomen dat ik nog maar heel weinig weet.
En de Nederlandse samenleving c.q. regeringen hebben toch afgrijselijk geblunderd. Waar vind ik de antwoorden en inzichten.??Ook dhr. Somers en Geenen vertellen wetenswaardigheden waar kippevel van krijg. Nogmaals dank.
Met 70 zal de heer Deelman de jaren des onderscheids ruimschoots hebben bereikt.
Daarom moge ik hem in eerste instantie prijzen voor zijn bescheidenheid die hem doet schrijven dat hij nog veel heeft te leren. Wie fan is van de Bommel en Tom Poes strips van wijlen Marten Toonder, zal in zijn laatste posting gericht aan de heer Geenen toch iets zien van het mannetje Kweetal, dat heer Bommel prijst om zijn grote denkraam.
Wie ben ik dan om de heer Deelman in tweede instantie toch toe te wensen dat hij in zijn zoektocht naar antwoorden op het mysterie van het Grote Indische Zwijgen vooral aandacht besteedt aan context en nuance in het licht van de tijd en omstandigheden waarin de gebeurtenissen onder beschouwing plaats vonden.
Muslem terreur in Indoneia :waar van de Politie ooit 6 leden van de Moslemgroep FPI( Front Pembela Islam) heeft doodgesloten .De hele organisatie op gedoekt met 17 miljoen leden en hun fondsen op de bank gekonfiskeert! En een Politie Hoofd heeft die een Christen is.En geboren in Ambon.Kan dat in Holland gebeuren of Amerika?Koloniaal blijft koloniaal met Christlijke liefde die de Indianen en Aboriginals uitgroeid hadden.
Darwin een tweede Pearl Harbor??? Moslim terreur in Indonesia????Holland en Amerika – koloniaal blijft koloniaal??? Een borrel te veel op heer Wal?
Toch een vraag: Hoeveel Permuda’s, die door uw eerste president aan Japan zijn uitbesteed, zijn om het leven gekomen? Hoeveel Indonesiers – communisten? zijn onder uw 2de president om zeep geholpen? Onder de huidige president, hoeveel Papoea’s zijn er vandaag nog in leven?
De pot verwijt de ketel ——-!