Al jaren onderzoekt schrijver en documentairemaker Marion Bloem haar Indische identiteit. Inmiddels wil ze niet meer Indisch genoemd worden. ‘Er bestaat geen Indische cultuur.’
Marion Bloem (foto Martijn van de Griendt)
Door Greta Riemersma
Marion Bloem (67) is het boegbeeld van de Indische cultuur, sinds in 1983 haar roman Geen gewoon Indisch meisje en haar documentaire Het land van mijn ouders verschenen, met als uitgangspunt de vraag: Wat is Indisch? Wat haar betreft had het niet zo hoeven lopen, ze had geen spreekbuis van de Indische gemeenschap hoeven zijn. ‘Het was iets buiten mezelf om en ik heb dat nooit meer kunnen veranderen.’
Het gekke was ook dat ze zowel door haar boek als de documentaire tot de slotsom kwam dat er geen Indische cultuur bestaat. ‘Er zijn zoveel verschillende Indische Nederlanders, dat ze niets gemeen hebben behalve dat minstens een van hun voorouders uit voormalig Nederlands-Indië komt’, zegt ze. Niettemin meende de spraakmakende gemeente in Nederland dat ze op zoek was naar haar Indische wortels, haar identiteit. ‘Zo’n cliché’, zegt Bloem.
Ze wil voor eens en voor altijd uit de doeken doen hoe ze zich verhoudt tot haar Indische afkomst. Dat bleek al tijdens de Anton de Kom-lezing die ze vorig jaar hield, en dezelfde thematiek behandelt ze in een non-fictieboek dat volgend jaar maart verschijnt: INDO, een persoonlijke geschiedenis over identiteit. Het schrijven eraan viel haar een tijd zwaar, de opgave die ze zich stelt is dan ook niet gemakkelijk. Ze gaat betogen dat ze zichzelf liever niet meer Indisch noemt.
Neemt ze afstand van alles wat ze van haar Indische ouders meekreeg? Zeker niet. ‘Ik heb altijd gezegd: het is rijkdom om op te groeien met meerdere culturen’, zegt ze. Dat die boodschap haar serieus is, blijkt ook uit de Blue Monday-avonden die ze sinds dit jaar organiseert in haar galerie in Amsterdam. Elke eerste maandag van de maand nodigt ze een gast uit die voor publiek komt praten over biculturaliteit. Acteur-regisseur Martin Schwab en schrijvers Abdelkader Benali en Gustaaf Peek kwamen langs, en voor 1 oktober staat de Zuid-Afrikaanse regisseur Saskia Vredeveld op het programma.
´Ik haat polarisatie´
Waarom ze kritisch is over de Indische identiteit, is een heel verhaal dat zich gaandeweg openbaart tijdens een bezoek aan haar huis in Bosch en Duin, een klein plaatsje tussen Utrecht en Amersfoort. ‘Ik haat polarisatie, we moeten naar elkaar luisteren’, is een van de eerste dingen die ze zegt, terwijl ze brood smeert in de keuken. De deur naar de tuin staat open, waardoor de geur van natgeregend groen naar binnen drijft. Haar man, schrijver Ivan Wolffers, loopt in en uit.
Bloem heeft een omvangrijk oeuvre op haar naam staan, hoofdzakelijk bestaand uit romans, gedichten en reisboeken, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor haar Indische afkomst. Aan de keukentafel vertelt ze dat die identiteit voor haar altijd een dynamisch gegeven is geweest, iets wat voortdurend veranderde. Een statische identiteit vindt ze gevaarlijk. ‘De geschiedenis laat zien waartoe dat kan leiden. Daar moeten we van leren.’
Ze is bang dat die laatste variant om zich heen grijpt, ook onder de jongere Indische Nederlanders die ze nu naar hun identiteit ziet zoeken. ‘Ze doen het uit onschuld, om hun plek in de wereld te vinden, maar intussen zitten ze het koloniale Indië te idealiseren. Dat zie je vaker bij mensen die niets van dat verleden weten’, zegt ze. De Indische gemeenschap in Nederland telt bijna twee miljoen mensen en ze vermoedt dat het grootste deel de eigen geschiedenis niet kent.
Rangen, standen en apartheid
Bloem is bezorgd over dit soort ontwikkelingen. Voor haar staat Nederlands-Indië voor een tijd van rangen, standen en apartheid, waardoor een menssoort ontstond voor wie ongelijkheid vanzelfsprekend of acceptabel was, zolang hij er zelf voordeel van had. Die tijd werkt door tot de dag van vandaag, zegt ze, want de geestesgesteldheid van vier eeuwen kolonialisme is niet in zeventig jaar verdwenen. ‘Dekolonisatie is een traag proces, helemaal als de gevolgen van het koloniale verleden nooit openlijk zijn besproken.’
Volgens haar komen racisme en de angst voor migranten hieruit voort. ‘We kunnen wel zeggen dat iedereen gelijk is, maar dat betekent niet dat we er ook naar handelen.’ Natuurlijk, erkent ze, hiërarchisch denken zit in ieder mens. ‘Maar in de ene samenleving is het sterker ontwikkeld dan in de andere. En het was bij uitstek een kenmerk van een koloniale samenleving. Het creëren van raciale ongelijkheid was de verdeel-en-heerspolitiek van de Nederlanders.’
Ziet ze dan helemaal geen verandering? De laatste jaren staan racisme, slavernij en de koloniale tijd toch meer dan ooit in de belangstelling? ‘We zijn wel wat opgeschoten, maar er zijn meteen tegenkrachten gekomen. Die benauwen me.’ Ze denkt aan uiterst rechts gedachtegoed, maar ook aan een boek als Tempo doeloe, een omhelzing, waarin Kester Freriks beweert dat Nederlands-Indië ook goede kanten had.
Ze vindt dat we eindelijk de feiten van de koloniale tijd onder ogen moeten zien en dat die om te beginnen op scholen en in de media bespreekbaar moeten worden. Een aantal organisaties, waaronder het Instituut voor Oorlogs-, Holocaust en Genocidestudies (NIOD), doet sinds 2017 onderzoek naar extreem geweld tijdens de dekolonisatieoorlog in Indonesië, maar voor Bloem voldoet dat niet. ‘Het is veel te laat en te weinig. Het gaat niet alleen om oorlogsmisdaden, deze geschiedenis is veel complexer.’
Familiegeschiedenis
Bloem verdiept zich al decennia in Nederlands-Indië en dat leidde ertoe dat haar beeld van het Indisch-zijn kantelde. Ze sprak uitgebreid met haar familie en vele, vele andere Indische Nederlanders, en tot haar verrassing waren haar gesprekspartners verre van zwijgzaam, zoals het cliché over hen wilde. Ze vertelden hun verhaal graag, maar werden eerder nooit gehoord. ‘Ze waren geen geboren zwijgers, ze leerden zwijgen.’
Voor de meesten begint hun geschiedenis in de zeventiende eeuw in de kazernes in de archipel, waar Europese militairen inlandse meisjes gebruikten voor huishoudelijke taken en het bevredigen van hun seksuele behoeften. Als een man het ene meisje boven het andere verkoos, mocht ze slapen op een matje onder zijn bed, dat met het oog op overstromingen op palen stond. In die kleine ruimte, tussen de palen, werden heel wat eerste generatie Indische kinderen geboren. Indo-Europeanen werden ze later genoemd, vaak afgekort tot ‘Indo’.
Dat deze praktijken lang doorgingen, blijkt uit het verhaal van Bloems grootmoeder Emma. Ze werd rond de vorige eeuwwisseling in Atjeh geboren, onder het bed van haar vader, een Pools-joodse man die zich had aangesloten bij het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL). Oma Emma vertelde Bloem dat haar Javaanse moeder een soort slaaf van haar vader was en geregeld slaag kreeg. In een gemengde relatie gold dat als de vrouw werd verstoten, of de man overleed, de kinderen naar het weeshuis moesten. Ze mochten niet in de cultuur van de moeder opgroeien.
Gaandeweg ontstonden ook buiten de kazernes seksuele betrekkingen tussen Europeanen en de oorspronkelijke bevolking. Steeds meer Nederlandse mannen trokken op met de lokale bevolking, ze liepen op blote voeten, droegen luchtige kleding en spraken Maleis. Sommige mannen stichtten een heel gezin met een inheemse vrouw. Trouwen was verboden of mocht alleen onder voorwaarden, maar er waren mannen die hun nakomelingen ook los van een huwelijk erkenden. Andere mannen deden alsof hun kinderen niet bestonden.
Toen het aantal Nederlandse vrouwen in de kolonie in de negentiende eeuw steeg, verdween de normaliteit van dit soort relaties, waardoor de term Indo-Europeaan een negatieve klank kreeg. De Nederlandse vrouwen keken op Aziatische vrouwen neer en hun kinderen van gemengde afkomst vormden een probleem. De ‘mestiezen’ waren het zichtbare bewijs dat de scheiding tussen de ‘superieure’ kolonialen en de ‘domme’ plaatselijke bevolking was doorbroken, aldus Bloem in haar Anton de Kom-lezing.
Wie hogerop wilde komen, moest zo Nederlands mogelijk worden. Dus was het zaak om perfect Nederlands te spreken en om die reden werd oma Emma naar een nonnenklooster gestuurd, waar ze naakt of geblinddoekt werd opgesloten als ze de taal van haar Javaanse moeder sprak. Bovendien gold: hoe witter, hoe beter. Was een baby te bruin uitgevallen, dan was er sprake van een ‘terugslag’ en slonken de kansen van de pasgeborene op een goed leven.
Bloems moeder was een dochter van Emma – zij was in het gezin het donkerste kind. Het betekende dat ze kippen leerde slachten en plukken, omdat ze later vermoedelijk geen rijke huwelijkspartner zou krijgen en dus geen bedienden. Een andere dochter van oma Emma was blond en stond na schooltijd op de tennisbaan. Bloems moeder leeft nog, ze werd onlangs negentig jaar. Toen Bloem haar vorig jaar vroeg wat het Indisch-zijn voor haar betekende, antwoordde ze ondanks haar dementie: ‘Dat je je niet hoeft te schamen omdat je Indisch bent.’
Bloem wordt fel als ze het hierover heeft. ‘Die schaamte zat er bij de Indo-Europeaan diep in. Ook al was je nog zo wit, in Nederlands-Indië leerde je dat je een bruintje was en dat je in de hel kwam. Op scholen, in weeshuizen, overal kreeg je dat te horen. Mijn oma vertelde me dat ze in het klooster soms zomaar werd geslagen, ze wist niet waarom. Ze leerde: ik ben hoe dan ook fout. Wat creëer je voor mensen?’
In haar lezing zei Bloem dat welgestelde Indo-Europeanen de vooroordelen, racistische voorkeuren en minachting voor nota bene hun eigen bevolkingsgroep van de Nederlanders overnamen. ‘Ze wilden niets met de familie in de kampong te maken hebben, luisterden niet naar krontjongmuziek, maar studeerden nocturnes van Chopin in.’ En: ‘Ambitieuze Indischen wilden liever niet met andere Indischen omgaan, en zeker niet met Indischen die tot een lagere sociale klasse behoorden.’
Zo raakten de Indo-Europeanen verdeeld. Er was ruwweg sprake van twee groepen: hoge ambtenaren en officieren behoorden tot de grote Boeng, iedereen eronder behoorde tot de kleine Boeng en vervolgens waren er nog allerlei subgroepen. Het gevolg was dat iedereen in Nederlands-Indië, van elke kleur en stand, met een ‘trapje’ in zijn hoofd leefde. ‘Je zag jezelf altijd op een trede staan, je likte naar boven en trapte naar onderen. Deed je dat niet, dan kwam je niet verder’, zegt Bloem.
Vertrek naar Nederland
Indonesië werd in 1949 onafhankelijk en rond die tijd kwamen zo’n 330.000 Indo-Europeanen naar Nederland, die voortaan Indische Nederlanders heetten of nog steeds ‘Indo’s’. Bloems ouders voeren in december 1950 de Rotterdamse haven binnen en zagen tot hun verbazing dat witte werknemers het zware werk deden. ‘Blanke koelies’, zoiets hadden ze nog nooit gezien.
Al snel bleek dat hier geen plaats was voor hun verhaal. De Tweede Wereldoorlog was net afgelopen en Nederland was druk met de wederopbouw. Los daarvan was het geen tijd waarin lastige zaken openlijk werden besproken. De moord op ruim honderdduizend joodse Nederlanders was nauwelijks een onderwerp, laat staan dat wat in een verre, verloren gegane kolonie was gebeurd.
Dit was de basis van het grote Indische verdriet: de Indische Nederlanders hadden in de kolonie hun best gedaan zo Nederlands mogelijk te worden, maar in Nederland bleek nauwelijks iemand van hun bestaan te weten. In 1983 zou Bloems vader in een interview vertellen hoe hij begin jaren vijftig voortdurend pijnlijke vragen kreeg over waar hij vandaan kwam en wat hij in Nederland kwam doen. ‘Je bent niet Nederlands, je bent Chinees’, kreeg hij te horen. Indische Nederlanders voelden zich vaak als oud vuil op straat gezet.
Tja, wat kwamen Bloems ouders in Nederland doen? Zoals zoveel Indische mannen had haar vader jarenlang voor de Nederlanders gevochten. Op zijn zestiende dwong zijn Nederlandse stiefvader hem te tekenen voor het KNIL en om die reden namen de Japanse bezetters hem tijdens de Tweede Wereldoorlog krijgsgevangen. In 1944 werd hij met meer dan zevenduizend mensen op het schip de Junyo Maru gepropt, dat hen van Java naar Sumatra moest brengen. Vlak bij Sumatra, op 18 september, torpedeerden de Britten de boot, waarna bijna zesduizend opvarenden verdronken. Bloems vader overleefde door in zee twaalf uur lang aan een stuk hout te hangen.
Op Sumatra werkte hij aan de Pakanbaroe-spoorweg, waarbij 26.000 mensen door geweld en uitputting omkwamen. In het interview uit 1983 wilde Bloems vader nog steeds niet praten over de verschrikkingen die hij meemaakte. Na de oorlog ontmoette hij in toenmalig Batavia een Indisch meisje dat later zijn vrouw zou worden en nog later de moeder van Marion Bloem. Het meisje had de oorlog doorgebracht in een jappenkamp, waar ze harde klappen had gekregen omdat ze weigerde te buigen voor de Japanners.
Na de oorlog maakten Bloems ouders de vrijheidsstrijd van Indonesië mee, en de bloedige reactie daarop van Nederland, dat weigerde zijn kolonie op te geven. Bloems vader zat bij het KNILen stond daarmee aan de kant van de Nederlanders, tegenover de vrijheidsstrijders. Toen Indonesië zich in 1949 eindelijk uit de Nederlandse greep had bevrijd, kozen veel Indische Nederlanders voor vertrek naar Nederland, omdat ze hun leven niet zeker waren. Ze werden gezien als heulers met de vijand.
Bloems vader had nog wel willen blijven, maar met het oog op de toekomst van hun kinderen koos haar moeder voor Nederland. Net als de meeste andere Indische Nederlanders kwamen ze hier terecht in een reeks tijdelijke onderkomens. Bloems ouders trokken in tweeënhalf jaar langs zeven pensions. Haar ouders zaten in 1952 nog steeds in een pension toen zij in een kraamkliniek in Arnhem werd geboren.
Het Indische verdriet werd Marion Bloem ‘met de rijstlepel’ ingegoten. Ze merkte dat haar ouders’ ervaringen ook jaren na hun aankomst in Nederland niet werden erkend. Ze moesten blijven uitleggen waar ze vandaan kwamen en wat ze in Nederland deden. Het gevolg was dat ze zich hier nooit echt thuis voelden, wat gold voor een groot deel van de eerste generatie Indische Nderlanders. Maar er was ook geen land waarnaar ze terug konden.
Onbekendheid met geschiedenis
Al op de middelbare school merkte Bloem dat de meeste Nederlanders de waarheid over het koloniale verleden niet kenden. Ze kreeg te horen dat de boeken van Multatuli en Hella Haasse een beeld gaven van Nederlands-Indië, maar zelf herkende ze zich er totaal niet in. ‘In de Max Havelaar bestáát de Indo niet eens’, zegt ze.
Indische Nederlanders van de tweede generatie waren over het algemeen al even onwetend over het koloniale verleden – sommigen omdat ze zich afsloten voor het leed van hun ouders en nooit vragen stelden. Dat Bloem zich er vanaf de jaren tachtig als schrijver en documentairemaker wel in verdiepte, kwam door haar studie psychologie en haar man Ivan die haar liet inzien dat ze een uniek verhaal te vertellen had.
Meteen stuitte ze op weerstand. Mogelijke subsidieverstrekkers voor haar documentaire Het land van mijn ouders zeiden tegen haar: ‘Waarom wil je dit toch allemaal oprakelen?’ Het manuscript van Geen gewoon Indisch meisje was volgens een uitgever pas interessant voor publicatie als ze het wat nostalgischer maakte. Ook uit de Indische gemeenschap kwamen kritische geluiden. ‘Ach ja, ook veel kinnesinne’, zegt Bloem.
In wezen is er volgens haar nooit iets veranderd. De meeste Nederlanders weten amper iets over de achtergrond van Indische Nederlanders. Wie er op 15 augustus worden herdacht; ze hebben geen idee (de slachtoffers van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië). Het gebrek aan erkenning leidde ertoe dat sommige Indische Nederlanders jaloers waren op de behandeling van latere nieuwkomers. Die werden niet in pensions weggestopt en voor hun problemen bestonden subsidies.
Intussen leeft het ‘trapjesdenken’ voort, aldus Bloem, evengoed onder Indische Nederlanders. Voor dat laatste verwijst ze naar ‘politici die zich op de rechterflank bewegen’ – ze wil liever geen namen noemen en benadrukt dat ook veel Indo’s in de politiek aan de linkerkant en in het midden zitten. Niettemin: Baudet en Wilders hebben een Indische achtergrond, dat is algemeen bekend. ‘Ik heb medelijden met ze’, is alles wat ze over hen kwijt wil, ‘omdat ze zoveel behoefte hebben zichzelf te bewijzen over de ruggen van hele bevolkingsgroepen heen. Ik wil ze niet meer eer geven. Het is al erg genoeg dat ik niet om hun namen heen kan.’
Er bestaat geen Indische cultuur, zei ze jaren geleden al, er zijn alleen overblijfselen van een tijdperk waarin racisme, grove ongelijkheid en onrechtvaardigheid normaal waren. Waarom zou ze zichzelf nog Indisch noemen? Ze koestert alleen het goede dat ze van haar ouders heeft meegekregen: de levensvreugde, de muziek, de danslust, het samen eten, de familieband. ‘Maar of dat typisch Indisch is weet ik niet. Ik heb het bij meer mensen gezien die moesten overleven in een nieuw land. Het zit in veel culturen. Laten we daarvoor openstaan.’
Dit artikel verscheen eerder in de Groene, 25 september 2019.
Java Post 
Ik ben geen indo, maar voel me wel indisch.
Wanneer Bloem al jaren haar Indische identiteit ‘onderzoekt’ dan heeft ze die toch eerst moeten vinden of (reeds) gevonden?
— Wat is Indisch? Wat haar betreft had het niet zo hoeven lopen, ze had geen spreekbuis van de Indische gemeenschap hoeven zijn. ‘Het was iets buiten mezelf om en ik heb dat nooit meer kunnen veranderen.’ —
Als Indo heb ik haar boeken nooit gelezen. Misschien haar eerste jeugdboek ‘Matabia’
jaren terug tweedehands gekocht en ongelezen ‘weg’- gestopt. Sorry!
De hoofdpersoon in dit ‘matabia’ verhaal is ‘Sylvia’. Het is een Indisch meisje maar ze is in Nederland geboren. Ze heeft lang zwart haar en een getinte huid. Ze is vrij mager. Uit het verhaal heb ik begrepen dat het een beetje een verlegen meisje is. Ze denkt ook te veel na over spoken en geesten. Ik denk dat ze ongeveer 13 jaar is.
Uit: Scholieren.com
Hebben Indo’s tegenwoordig ook al last van een identiteitscrisis?
Honderden anderen zijn ons voorgegaan. Ik heb hun citaten gelezen en koos er één uit:
“What matters most is not ‘what’ you are, but ‘who’ you are.” ~ DaShanne Stokes
Mijn favoriete film is The Bourne Identity. Robert Ludlum is verantwoordelijk voor de Bourne Trilogie/drieluik..1. The Bourne Identity (1980), 2. The Bourne Supremacy (1986)
& 3.The Bourne Ultimatum (1990)
Van Lustbader vervolgde de serie na Ludlum’s dood.
Ook een van mijn favorite film serie.
Ik ben het op vele punten eens met wat Marion zegt en schrijft.
In het algemeen ben ik het met Marion Bloem eens, alhoewel ik mijself niet apart zag van enige Nederlander ofwel Indonesier toen ik op HBS of MTS was. Later in de USA was het ook niet anders. Als er iets is what ik als “Indo” zie iedereen gemeen heeft is de liefde voor Indish eten en sambal. Het is nu een deel van de Nederlandse kultuur. Het is nu wat mijn kinderen en kleinkinderen gemeen hebben. Het word tijd om onszelf te zien als wereld staatsburger.
Leerzaam; met heel veel interesse gelezen door de Alfoer in mij. Terima Kasih Buitenzorg!
Herkenning!!!!!
Een goed verhaal!
‘De roeping van een mens is mens te zijn’ vind ik een mooie stelling van Multatuli.
Als kind uit een arbeidersgezin herken ik veel verschillen, zoals, die in mijn jeugd er waren tussen de ‘handarbeiders’ en de de zgn.. “witte boorden-klasse”.
Ook ben ik, als dpl. soldaat, van 1947 tot 1950 in Indie/Java geweest.
De historica Frances Gouda onderscheidt in de Indische samenleving cultuurperiodes, waarin de vrouw in Nederlands-Indië een belangrijke en wezenlijke andere rol speelt. Ook de verandering van de mestiezencultuur naar de Europese cultuur is van belang, hoewel de dekolonisatie ook hieraan een abrupt einde maakte. [Van Mestiezencultuur naar Europese cultuur (2005)]
“Tot aan het einde van de negentiende eeuw kon de samenleving van Nederlands-Indië gekarakteriseerd worden als een mestiezencultuur waarin de subtiele verschillen in huidskleur van de inwoners niet alom bepalend waren voor hun sociale status. Vooral in de koloniale samenleving in Java – en in mindere mate in het gebied rondom Makassar – werd gekenmerkt door hybriditeit. Talloze mannelijke en vrouwelijke leden van belangrijke Indische families hadden een café-au-lait of olijfkleurige huid – in Java ook wel koelit langsep genoemd. Sinds de zeventiende eeuw was Java vooral een ‘settler colony’ geweest.”
“De instroom van blanke vrouwen uit Nederland of andere Westerse landen na 1900 was van enorme invloed op de koloniale cultuur van Nederlands-Indië. Zij brachten een nieuw bewustzijn van kleur- en rasverschillen met zich mee dat tot de eeuwwisseling onbekend was geweest in de Europese gemeenschap. Van blanke vrouwen, niet alleen in de Indonesische archipel maar ook in Frans Indochina en Brits India, werd steeds meer verwacht dat zij in hun alledaagse gedrag de superioriteit van de Europese cultuur zouden belichamen en uitdragen.”
Dit ongewone Indisch Meisje herinnert mij met haar verhaal aan mijn eerste kennismaking met blanke koelies en straatvegers in Amsterdam jaren ’50 , een ware cultuurshock. Ongekend hevig.
Tja, de straatveger op de laagste trede van de pikorde. Schande, dat had een inlander moeten zijn. Het begrip gastarbeider was toen nog niet uitgevonden.
@@Het begrip gastarbeider was toen nog niet uitgevonden.@@
Rond het jaar 1977 werkte ik bij Combustion Engineering Lummus in Den Haag. Uit het raam van de 2de etage kijkend, zag ik 3 blanke mannen met sigaretje staan praten en 1 gastarbeider graafwerk verrichten.
“hoe witter, hoe beter. Was een baby te bruin uitgevallen, dan was er sprake van een ‘terugslag’” Toen ik met mijn Zeeuws meisje trouwde was er het onuitgesproken commentaar binnen mijn Indische kennissenkring. Voor de wat donker uitgevallen meisjes was ik verloren om een lichter getint gezin te vormen.
“je likte naar boven en trapte naar onderen” En dat is nog niet alles. Een minderheid heeft helden nodig: ziet u die Indische meneer daar? Weet u, die is professor!
@@Inmiddels wil ze niet meer Indisch genoemd worden. ‘Er bestaat geen Indische cultuur.’@@
Haar familie is daar niet mee eens.
RGeenen; ‘wil niet meer Indisch genoemd worden etc.’- Kijk in de spiegel….wordt die blanker/witter? Hollandser?
Boegbeelden waren toch oorspronkelijk bedoeld om (zee)monsters af te schrikken?
Misschien heeft Bloem veel Indo’s met haar boeken gered van vooroordelen. Wie zal het zeggen?
Jammer dat de Indo-mannen-schrijvers worden vergeten, zoals Van Dis, Ernst en nog wie dan ook.
Frank Vermeulen schrijft over – De Indische Mythe – dbnl..
“om (zee)monsters af te schrikken?” Met die mooie vrouwen als boegbeelden?
Ik kan me de passar mallams in de houtrust goed herinneren hielp elk jaar mee om te helpen. Ontmoette daar ook veel oude indische vrienden en voelde me daar ook als indische jongen helemaal thuis. Ik ben nu 76 en woon in Sydney hebben voor jaren een indische koempoelan gehad. Jammer genoeg zijn er haast geen indo’s meer over. Mis ze erg enfin over 10 jaar ben ik er misschien ook niet meer.
Frits, je hebt ons toch?
Vriendschappen zijn bijna overal verwaterd; soms zelfs de familiebanden.
Blijf maar lekker schrijven. We zullen naar je uitkijken!
Vertel iets over Sydney, aub.
De hartelijke groeten uit, onder andere, Negeri Belanda van ons allen,
Ælle
Bestaat Restaurant Selamat Makan in Sidney nog?
Hi Elle
Ik kan me the selamat makan nog vaag herrinneren maar dat was meer dan 30 jaar geleden.
Ik ging met mijn indische vrienden regelmatig naar een indies restaurant in de buurt van Parramatta maar die is nu voor goed gesloten. We hebben deze vrijdag een samenkomst in een asian restaurant om mijn verlate verjaardag te vieren. De weinige indo restaurants zijn er nog in sydney stad maar dat is voor ons 40 km rijden. Ons groepje die steeds kleiner wordt zit in het westen van sydney.Groetjes frits
Ik heb de ‘restaurant’-familie nog gekend, ze zaten in Brabant, maar ze zijn later toch terug gegaan naar Down Under, met ‘nieuwe aanhang’, Helaas waren de berichten later niet zo geweldig. Zo gaat ’t in het leven.
Mijn Amerindo zus en ik zijn echte fans geweest van McLeod’s daughters. We grijpen altijd terug naar het verleden in Djakarta.
Ik merk dat er hier alweer meegelezen wordt door ‘mata mata’.
De hartelijke groeten,
Ælle
Marion Bloem legt de vingers op de zere plek, vooral voor conservatief Indisch Nederland. Het zet mij aan het denken. Haar verhaal draagt zeker bij aan dekoloniserende mindset van Indisch Nederland, net als de verhalen van Reggie Bay. Ik ben zeer blij met deze twee schrijvers van Indonesische afkomst. Ik heb er zelf geen moeite mee om mij niet Indisch meer te noemen. Ik ben benieuwd of Marion Bloem een vervanging heeft hoe zij zich dan zou omschrijven ipv Indisch.
Baay en Bloem zijn meer van indische afkomst dan van Indonesische .
Marion Bloem is Indisch en als ze het niet leuk vind als ik haar zo noem dan verloochent ze deze afkomst.
Idem is het om niet Indisch te willen zijn vanwege het kolonialisme.
Dan kun je ook niet meer jezelf omschrijven als Nederlands, Europees, Westers en Indonesisch. Allemaal koloniale landen geweest of nog stteeds.
Zie de gedeeltelijke stamboom van de familie Kouthoofd, waar Marion Bloem ook toehoort.
https://myindoworld.com/genealogy/kouthoofd-history/
Indisch4ever
Ik denk dat zij zich cultureel wel als indo-europeaan ziet alleen niet de label indisch wil opplakken. Het is haar keuze, en dat dienen we te respecteren. Ik begrijp haar wel.
Nou… ik kan best een mening hebben waarom een Indisch iemand van mijn leeftijd, zich liever niet Indisch noemt. Ze schrijft er een boek over… dwz ze lokt reacties uit van mensen die zich wel zo noemen.
Ik weet niet wat Marion Bloem letterlijk zei in dat interview en ze wil ook niet nader uitleggen wat ze bedoelt op haar facebookpagina.
Mij komt het als eerste indruk over als de afkomst verloochenen.
Ze brak door indertijd met het boek geen gewoon Indisch meisje .
En ze is echt wel een Indische meisje…. dat valt niet te ontkennen.
Mevr. Bloem zegt zelf dat: …… er geen Indische cultuur bestaat. ‘Er zijn zoveel verschillende Indische Nederlanders, dat ze niets gemeen hebben behalve dat minstens een van hun voorouders uit voormalig Nederlands-Indië komt’…….
Het begrip Indisch is zo ruim geworden, zo verwatert, dat ik me niks daarbij kan voorstellen.
Ik vergelijk haar uitspraken met die in het artikel “Drieluik met Bloemen: drie generaties Indische Nederlanders” uit het boek Met vlag en rimpel van Griselda Molemans (2004). Dan heeft zij haar mening eigenlijk niet veranderd.
Bloem zegt zelf: …ik denk dat wat Indisch is misschien niet zozeer gedrag is, maar een levenshouding……..Het is meer een kind van een migrant zijn…. Het niet leuk wanneer je dat buitenstaandergevoel per ongeluk toch heb doorgegevn aan je kind. Maar wat weer positief werkt, is het vermogen om toch altijd in iedere situatie te relativeren. En alles in een breder persepectief te zien. Het op de hoogte zijn van andere culturen en altijd rekening houden met andere mogelijkheden zodat je uiteindelijk jezelf kan relativeren.
Haar volgende boek zal heten “INDO, een persoonlijke geschiedenis over identiteit”, waarin ze betoogt dat ze zichzelf liever niet meer Indisch noemt. De titel van het boek spreekt boekdelen. Terug naar de bron: Indo of beter gezegd Indo-Europeaan.
En over de aan haar toegeschreven verlooching van haar afkomst geeft meer aan hoe Indischen geconditioneerd zijn door hun Hollandse omgeving.
@En over de aan haar toegeschreven verlooching van haar afkomst geeft meer aan hoe Indischen geconditioneerd zijn door hun Hollandse omgeving.@
Zo waar als het maar kan zijn.
Peter van de Broek.
Natuurlijk ben ik ‘geconditioneerd’ in Nederland. Ik ben opgegroeid hier.
Jij ook…. en alle mensen die nu in Nederland wonen zijn wel ‘geconditioneerd’
JIj ben bijv italitaans ‘geconditioneerd’ .
Maar ik omschrijf mijn eerste indruk bij het lezen van dit artikel plus de nodige twijfels.
Maar als ze het volgende letterlijk zei:
” Er zijn zoveel verschillende Indische Nederlanders, dat ze niets gemeen hebben behalve dat minstens een van hun voorouders uit voormalig Nederlands-Indië komt… ”
Dan nemen mijn twijfels toe.
Deze vermeende uitspraak is onzin..
Ik Italiaans geconditioneerd? wat betekenbt dit en waar blijkt dat uit, het is wel de arrogantie ten top? Ik heb zo veel kritiek op de Italiaanse maatschappij dat mijn vrouw zich wel eens afvraagt of ik mij hier wel gelukkig voel. Als ik terugkom van een vliegreis en ik zoef met mijn auto door het golvend landschap richting huis, dan voel ik me thuis. Ik ben eindelijk bevrijd van dat milieu van hollandse mensen die het beter weten en denken dat ik Italiaans geconditioneerd ben.
Dat de reactie van Boeroeng een eerste indruk is bij het louter lezen van dit artikel geeft al aan dat zijn oordeel weinig helder beargumenteerd is.
Het woord buitenstaander gebruik ik letterlijk, Tjalie Robinson gebruikt zelf de term “marginaal mens” een mens tussen twee culturen en zoals Bloem het aangeeft, heeft dat ook zo zijn voordelen, het altijd relativeren van zijn positie, zonder zich daarin te verliezen. Wat dat betreft wijkt haar postie niet af van die van Robinson of is zij meer te vereenzelvigen met de positie van Vincent Mahieu?
Peter..
Jij gebruikte het woord geconditioneerd.
Ik gooi de bal terug . Jij begint …
Maar als je dat woord ziet als een synoniem van het woord beïnvloed , dan hebben we allebeide gelijk toh ?
Wellicht bedoelde je dat ik beinvloed ben door slechte Nederlandse gedachtes….
Welke zijjn deze ?
@@Wellicht bedoelde je dat ik beinvloed ben door slechte Nederlandse gedachtes….@@
Als ik ook even mag. Ik vermoed dat hij iets anders bedoeld. Ik denk ook zo over de Indische in het algemeen. Paar stappen terug. In Indie werden wij en zeker onze ouders beinvloed door het leefklimaat daar. De Indische van het eiland Java is vaak anders dan die van Sumatra. Aangepast ter plekke. Nu worden de Indo’s uit Indie geknikkerd en belanden in het landje aan de Noordzee.
Opnieuw aanpassen was geblazen, vaak gedwongen om te overleven. Dat hebben jullie gedaan.
Dat bedoelde van den Broek, denk ik. Want hij en ook ik zijn niet beinvloed of geconditioneerd in Nederland. Want er is een enorm groot verschil tussen jullie als Indo aangepast in NL en met bv ons Indo als Amerindo. Denken, praten, leven, gedachten zijn anders. Wij Indo in het buitenland denken nu heel anders over zowel Indonesie als Nederland. Wij hebben dat achter ons gelaten en staan daar los van. Ik die er regelmatig over schrijft, merkt het regelmatig in conversaties.
“Natuurlijk ben ik ‘geconditioneerd’ in Nederland.” Ik uiteraard ook, al heb ik me hiermee nooit bezig gehouden. Waarom ook? Ik maak gewoon deel uit van de Nederlandse samenleving (met licht getint en hidung pesek). Draag in de winter een trui en winterjas. Ik heb hier mijn studie genoten, mijn werk en pensionering. Mijn Zeeuws meisje. Al mijn Nederlandse collega’s, vrienden, familie, kennissen. Waartoe Indonesische, Indische en andere ische behoren. Mijn verenigingsleven, mijn liefhebberijen, mijn vrijwilligerswerk. Pasar Malams ( nu niet meer, te krakkemikkig), (Indische) interviews, (ook Indisch) schrijfwerk. Druk leven toch?
@@Al mijn Nederlandse collega’s, vrienden, familie, kennissen. Waartoe Indonesische, Indische en andere ische behoren. Mijn verenigingsleven, mijn liefhebberijen, mijn vrijwilligerswerk.@@
Wow, U moet wel een heel druk leven hebben gehad. Soms 24 uren van een dag bezig?
“Soms 24 uren van een dag bezig?” Nee hoor, alleen geen tijd verloren met rondwentelen in mij Indische bubbel. Waar ook niemand ooit een opmerking over heeft gemaakt.
‘er bestaat geen Indische cultuur etc.’- Oh neen? Cultuur = beschaving; alles omvattend; eten/drinken, muziek, geschiedenis, lectuur, culturele voorstellingen etc.etc. Dus geen Indische cultuur?
Eten en drinken heb ik keuze van over de hele wereld. Idem muziek,geschiedenis, lectuur, culturele voorstellingen, enz. Ik hoef me toch niet te beperken tot een Indische cultuur? Blijf toch niet rondwentelen in een bubbel met Indische cultuur, wat dat ook moge zijn.Neem toch een voorbeeld aan Tjalie Robinson! Indische jongen, maar vooral wereldburger.
JASomers; ‘eten en drinken heb ik een keuze etc.’- Klopt. Maar Indisch eten en drinken bestaat. Zelfs Indisch kleinkunst; Wieteke,Eugenie – Krontjong muziek: IMC ea- Indische geschiedenis etc etc. Dus Indisch cultuur bestaat! Dat je daar in niet steeds moet omwentelen is hier een feit. Maar op z’n tijd een gado gado met saté is toch een weelde! Dat Indisch cultuur verdwijnt? Daar geloof niet in! Kijk maar naar de Italiaanse Amerikanen ea. etnische groeperingen in het buitenland. Ooit in Napels tussen een groep Italiaanse USA nazaten vertoefd; over onze afkomst/cultuur gebabbeld. En wat een overeenkomsten. Ook zij gingen terug naar hun roots voor een opfrissing/herwaardering. Zoals onze Indische jongeren nu.
“Maar op z’n tijd een gado gado met saté is toch een weelde!” Klopt helemaal. Maar een Italiaanse pasta is toch ook heerlijk? En de Grieken weten er ook van. Zuid-Amerikaans? Indisch is een van de vele culturen waar ik van geniet. Zelfs min Zeeuws meisje, en die doet verder niks aan Indisch, behalve af en toe lekker koken.
https://www.vpro.nl/nooitmeerslapen/speel~RBX_VPRO_14939232~marion-bloem-over-rouw-en-alles-wat-de-dood-behelst~.html
Inderdaad, dat mag toch, dat Marion Bloem soms uit de Indische cultuur stapt. Verstaat zij onder het Indisch zijn niet een soort van eenzaamheid (noch vlees, noch vis)? Zij was sterk beinvloed – mede door verhalen uit de familie – door het voormalige koloniale leven en de magie en mystiek van Indonesie eromheen, en voelde zich daartoe vaak buitengesloten in de westerse wereld. Als schrijfster en kunstenares durft zij echter een en ander te ontsluiten. In elk geval vind ik bijgaand interview met haar gevoelig en diepzinnig.
“en voelde zich daartoe vaak buitengesloten in de westerse wereld” Waarom buitengesloten? De wereld om mij heen neemt mij zoals ik ben en me voordoe. Met “voormalige koloniale leven en de magie en mystiek van Indonesie ” als mijn eigen persoonlijk pluspunt.
Als Marion Bloem zei ” ik wil niet meer indisch genoemd worden” , dan vind ik dat niet zo diepzinnig. Of ze zei dat zo niet letterlijk en er is een context welke niet in het artikel te vinden is.
Indische mensen bestaan en die hebben allerlei culturele gewoontes, denkbeelden , geschiedenissen die andere Nederlanders niet hebben en dus kun je over Indische cultuur spreken.
Marion Bloem is oud genoeg om haar eigen beslissingen te nemen. Maar als ze haar Indisch zijn uitsluit, hoe ziet ze dan haarzelf. Als Blanda? Wat dan als ze in de spiegel kijkt? Zij heeft een probleem.
@Marion Bloem is oud genoeg om haar eigen beslissingen te nemen.@
— Precies! Ik denk daarom dat Marion Bloem juíst geen probleem heeft, maar vele anderen een probleem met Marion Bloem.
@@ Precies! Ik denk daarom dat Marion Bloem juíst geen probleem heeft@@
Als zij vindt dat ze geen Indische is, wie dan wel? Daarom heeft zij een probleem als ze in de spiegel kijkt. Mijn vriend in SoCal Rudy vertelde mij dat zijn 2 jongere broers beiden met een Nederlandse blanda zijn getrouwd. Hij heeft regelmatig per telefoon contact met hun. Eens werd hem door een van de vrouwen duidelijk gemaakt: Schei toch uit met dat Indisch gedoe!
Is dat waar Marion mee zit? Wat wordt daar mee bedoeld? Is dat de gedachte van de blanda en nu ook van de Indo-blanda?
Het interview met Marion Bloem in De Groene Amsterdammer is er één in het kader van de serie: ‘Voorbij het eigen gelijk’ [Het publieke debat is verhard en gaat steeds sterker om loyaliteit aan gelijkgestemden. In deze serie komen mensen aan het woord die zich met liefde buiten de eigen groep wagen.]
Marion Bloem heeft daar dus goed over nagedacht en draagt daar dan ook argumenten voor aan. Zelfs als men het ‘gevoelsmatig’ niet met Marion Bloem eens is, dan nog dient men met ter zake doende tegenargumenten te komen. Maar als eerste dienen opponenten de vraag te beantwoorden, wat zij onder ‘de Indische cultuur’ verstaan.
Hadden bijvoorbeeld Indo-Europeanen in voormalig Nederlands-Indië en later in Indonesië een eigen levensvisie, een eigen manier van leven. Vormden zij in die zin een eenheid, een eigen specifieke beschaving? Of kopieerden ze in maatschappelijk opzicht de (naast) hogere witte Nederlander. M.a.w. kan er sowieso sprake zijn van een samenvattende definitie van de ‘Indische cultuur’ in een rangen en standen maatschappij?
In deze serie ook een interessant interview met Babah Tarawally [Hoe donkerder de huid, hoe lager in rang. Zo heeft Babah Tarawally Nederland leren kennen. Hij werd actief in de anti-racismebeweging. Maar ook daar treft hij zwart-witdenken aan.]
https://www.groene.nl/artikel/als-ik-al-beledig
@@Maar als eerste dienen opponenten de vraag te beantwoorden, wat zij onder ‘de Indische cultuur’ verstaan.
Hadden bijvoorbeeld Indo-Europeanen in voormalig Nederlands-Indië en later in Indonesië een eigen levensvisie@@
U stelt algemeenheden over de Indische bevolking. Persoonlijk doe ik daar niet aan mee. Ik denk alleen over hoe ik dat zie, want dat geef mij houvast. Zo voel ik het namelijk. Zie mijn website.
Daarnaast heb ik haar familie in mijn jonge jaren vaak ontmoet. Voor mij waren het echte lieve Indische mensen. Indische mensen zoals ik ze ziet zonder discriminatie en zonder rang en stand. Mensen die ondanks hun verleden er iets van wilden maken en hun kinderen een goede opvoeding wilden geven. Als ik dan lees hoe zij zich keert tegen ons, dat zie ik dat als een mogelijke verloochening. En ik herhaal, dat het dan voor haar een probleem is zodra ze zich in de spiegel ziet.
@ Als ik dan lees hoe zij zich keert tegen ons, dat zie ik dat als een mogelijke verloochening.@
— Marion Bloem verloochent haar afkomst geenszins, zij analyseert haar afkomst en trekt daar vervolgens conclusies uit, die een bepaald deel van de Indische goegemeente ogenschijnlijk onwelgevallig in de oren klinken. Dat laatste is echter niet haar probleem. Integendeel zelfs, voor de spiegel staand, kan zij zichzelf juist recht in de ogen kijken.
@Zo voel ik het namelijk.@
— Wat is Indische cultuur?
Is het niet met inlandse kinderen mogen omgaan en/of spelen, Indische cultuur?
Is het wel Nederlands, maar geen petjoh verstaan en/of spreken Indische cultuur?
Is naar boven likken en naar beneden ‘trappen’, Indische cultuur?
Is een kumpulan, Indische cultuur?
Is rame rame, Indische cultuur?
Waren P.F. Dahler, Ernest F.E. Douwes Dekker, Van den Eeckhout Indische cultuurdragers?
Is op overeenstemming gericht overleg, Indische cultuur?
Is het recept van de West Sumatraanse rendang, Indische cultuur ?
@@Integendeel zelfs, voor de spiegel staand, kan zij zichzelf juist recht in de ogen kijken. @@
En wat ziet ze dan in de spiegel? Een bruin koekie. En wat is de Nederlander in het algemeen?
Dat verschil blijft bestaan, want zij lijkt gewoon Indisch.
Ja, al uw voorbeelden, maar ook vele goede eigenschappen zijn allemaal Indische gebeuren. Die goede eigenschappen zijn tegenwoordig goed te vinden en te zien bij de Amerindo’s. Want wij hebben zowel Indonesie als Nederland wat betreft het verleden losgelaten. Als schrijver van verhalen over het verleden merk ik dat regelmatig op. De Indo in SoCal zeker en vermoedelijk over heel de USA leeft als een Indo met zijn eigen cultuur voort. Hier vinden geen dekolonisatie ontmoetingen plaats, geen gesprekken over het verleden tijdens onze kumpulans. Hier hebben ze allemaal vooruit gedacht, gewerkt, kinderen grootgebracht, huizen gekocht. Vandaag wordt er van het pensioen genoten. Op mijn website staan weinig verhalen van de ervaringen van de Amerindo’s. Al mijn verhalen komen voornamelijk uit Blanda land. De Amerindo heeft daar weinig interesse in gisteren.
Toch heb ik ook wat vragen aan U. Uw commentaren op I4E, zoals uw laatste tegen mij. Zijn die woorden geschreven door U als Molukker? Of denkt U als Indo? Of als blanda?
Toen in de jaren laat 50 – begin 60 een 25 tal Molukse families de onafhankelijkheidsstrijd voor een staat der Molukken opgaven en naar Amerika vertrokken, waren de Molukkers die achterbleven daar erg boos over en de mensen die NL verlieten werden als verraders gezien. Hoe stond u daar tegenover? Dacht u toen nog als Molukker of als een Blanda? Ik maakte daar toen een melding van, maar kreeg geen weerwoord. Mij werd hier in Socal het een en ander over verteld, maar ook gezegd daar niet verder over te praten. Blijkbaar voor de Amerikaanse Molukker nog steeds erg gevoelig.
“Ik denk daarom dat Marion Bloem juíst geen probleem heeft, maar vele anderen een probleem met Marion Bloem.” Herkenning!!!
@R Geenen zegt: 30 september 2019 om 12:53 am Toch heb ik ook wat vragen aan U. Uw commentaren op I4E, zoals uw laatste tegen mij. Zijn die woorden geschreven door U als Molukker? Of denkt U als Indo? Of als blanda?@
— Geen van drieën. Ik ben zoals ik ben, uit de aard der zaak mede gevormd door mijn selectief interpreterende Molukse/KNIL/RMS-thuisbasis, en meer nadrukkelijker beïnvloed door de Nederlandse samenleving in al haar facetten (school, docenten, verenigingsleven, politiek).
@Toen in de jaren laat 50 – begin 60 een 25 tal Molukse families de onafhankelijkheidsstrijd voor een staat der Molukken opgaven en naar Amerika vertrokken, waren de Molukkers die achterbleven daar erg boos over en de mensen die NL verlieten werden als verraders gezien.@
–Waarschijnlijk géén onderling verdeelder minderheidsgroepering in Nederland dan de Molukse gemeenschap. Bestaande uit christenen en moslims, waaronder Centraal Molukkers, Zuid-Oost Molukkers, Timorezen, Madurezen en Javanen.
Heftige incidenten met protestantse Centraal Molukkers leidden er toe, dat met name katholieke Keiezen en moslim-Molukkers eigen woonoorden kregen toegewezen. Onder die laatste twee groepen was niet iedereen per se RMS-minded. Maar incidenten deden zich ook al voor in Indonesië (Java) vóór vertrek naar Nederland.
@Hoe stond u daar tegenover? Dacht u toen nog als Molukker of als een Blanda?@
— Als tiener heb ik dit alles evenwel niet eerder meegekregen. Net als de repatriëring van de Groep Siwalette (10 gezinnen) uit Oosterhesselen (Drenthe) in het begin van de 60-er jaren. Die na gesprekken met Soekarno in Rome toestemming kregen om weer terug te mogen keren naar Indonesië. Er zijn ook Molukkers die in Nederland via de Indonesische ambassade de Indonesische nationaliteit hebben aangevraagd en verkregen.
Hoe ik daar verder insta, is dus met de kennis en ervaring op latere leeftijd en dat is in beginsel met het respect voor het recht op persoonlijke zelfbeschikking.
Ik ben weliswaar een Molukker, maar voel me een Alfoerse Zeeuw. Als tiener ontwikkelde ik al wel een bepaalde weerzin tegen de mij benauwende sociale controle, de afgunst, de haat en nijd en de goklust. En dan die onderlinge verdeeldheid, zelfs op stenen woonwijkniveau. Heb weleens eerder vermeld dat mijn Molukse woonwijk van ongeveer 100 huizen op enig moment 5 kerkafsplitsingen kende. Heb er afstand van genomen. Ook van de Molukse wijk-gemeenschap.
Via de Nederlandse Javapost van Buitenzorg liet ik in 2011 mijn eerste reactie op internet achter. Daar is primo 2012 alleen de Indo-site I4E aan toegevoegd. Ik lever geen bijdrage(n) aan Molukse sites, nog steeds niet! Ik meerde aan als stateloos baby’tje en vond het geluk in Nederland. Uit respect voor het verdriet van mijn Aborese ouders bezit ik niet de Nederlandse nationaliteit en accepteer dat ik daardoor niet aan de Tweede Kamer-, Provinciale Staten- en Europese Parlementsverkiezingen mag deelnemen. Maar ik ben wel meer dan drie decennia lid van de PvdA! Op gemeenteraadsniveau heb ik bijna twee periodes mijn politieke steentje bijgedragen aan de lokale samenleving.
Voor het eerst hoor ik van een Moluks geboren persoon uit Nl iets over hun geschiedenis. Weet van mijn Molukse vriend hier in SoCal dat de Amerikaanse Molukkers wel terug zijn geweest om hun familie op de Indonesische eilanden te bezoeken, maar geen behoefte hebben om naar Nl te gaan. Mij is zelf verzocht, door een oom van mijn vriend, geen artikel over hun op mijn website te plaatsen. Ook helemaal niet over de Molukkers in de VS te schrijven.
Wel frappant dat er zo over de verdeeldheid onder de Indo uitgebreid geschreven wordt. Nu ook vanwege Marion Bloem. Maar zoals ik het heb begrepen, is dat vele malen groter onder uw volk en dat in een veel kleinere groep. Ook het stil zwijgen onder het Molukse volk is vele malen groter dan onder de Indische mens. Heb al diverse stories en films via Youtube bekeken en gelezen. Maar buitengewoon weinig tot niets over de verdeeldheid en het geruzie over de geloven. En ondanks dat verkiezen ze het als gemeenschap in een wijk bij elkaar te blijven wonen. Een haat-liefde verhouding in een vreemd land. Een onderzoek waard?
“maar geen behoefte hebben om naar Nl te gaan” Waarom ook wel? U heeft toch ook geen behoefte om naar Nederland te gaan? Heeft niemand problemen mee!
@Ellen; ‘vlees noch vis etc.’- Ooit zo’n opmerking beantwoord met; ‘ik ben vlees EN vis’! Ik stap nergens uit! Geniet van beide culturen; bloemkool en sajoer lodeh etc. Ik denk dat keuzes juist bij Marion heeft gespeeld, wat ook veelal in het oude Indië een gegeven was! Een (goede) keuze te maken; ‘een belanda’ te trouwen. Alsof je dan ‘witter/Hollandser wordt’ en naar een schouwburg of Hazes kan/mag gaan. Kijk in de spiegel….to be or not to be!
Ik denk, dat Marion bedoelt: loslaten van het koloniale denken. Ik verbaasde mij over (b.v. op kantoor, jaren 70 in Nederland) hoe Indische mensen dachten over Indie. Velen ontkenden nog dat zij Indonesisch bloed hadden, hoewel zij donker uitzagen. Neen, het was Spaans bloed, of Italiaans bloed. U zit niet meer in de kolonie Indie, zei ik dan. Of ik hoorde van een vriendin in de zorg, dat zij door de Indische oudjes min of meer gecommandeerd werd als was zij een bediende, of een baboe. Of bij de geboorte van een baby, werd er steeds het eerst gevraagd naar de huidskleur, Dit zijn maar een paar voorbeelden. Ik weet niet in welke mate deze mentaliteit (ontkenning, racisme, rangen en standen) nog aanwezig is?
@Ellen; ‘loslaten van koloniaal denken etc.’_ Is inderdaad door haar genoemd, waar ik het mee eens ben. Trouwens, ik had altijd al een hekel aan dat koloniaal gedoe! -Maar erbij te vermelden dat er geen(!) Indisch cultuur bestaat: is mi. pure onzin. Is voor haar; – geen gewoon Indisch meisje- zelfs het verloochenen van eigen identiteit! Zo’n Tong Tong Fair is toch een brok Indisch cultuur. Kijk naar al die toko’s/restaurants, de gehouden lezingen; Indische letteren in Leiden, tentoonstellingen; Depok tentoonstelling; in het Hoornse museum. Tante Eugenie met haar Indisch comedy in Utrecht. Zelfs in de automatiek is iets Indisch te vinden; nasi bal, bami schijf etc. Kijk hoe de jongeren nu juist dat Indische omarmen. Nu 75 jaar na dato nog volop aanwezig! Neen, ik verheug mij/ben er trots op 2 culturen in mij te hebben. Beter dan te willen/moeten verdwijnen in die grijze massa van een mono cultuur!
Je ken tog al sien en goren?
En dan je seg: Aduh, Indo dese!
Volgens mijn moeder praat ik als Soekarno!
Heer Somers, praat u zo?
Ook zo’n schreeuwlelijk?
PINDA (de glossy met een Indisch tintje) ligt al te koop in de winkels.
166 pagina’s Indopower in een wit rondje . . .
@Hr. Somers, praat u zo? Spreekt u Mhr. Olive de Bahasa zo goed als Soekarno het Nederlands, zonder dat het zijn moederstaal was? Doet u dat maar eens na!
@ Ook zo’n schreeuwlelijk? Wanneer in dit interview heeft Soekarno ‘geschreeuwd’? Hij heeft antwoord gegeven op vragen en weliswaar juist en duidelijk, zonder zijn stem te verheffen.
De schrijvers/sters van dit portaal hebben een probleem met Soekarno. Iemand heeft zelfs over een ‘boevengezicht’ geschreven, ofschoon Soekarno een heel knappe man is!
Wat het ‘indisch’ zijn betreft, heeft men mij hier nooit over mijn afkomst aangesproken, omdat men dat hier niet kent. Als ik in Indonesie ben (wat ik heel dikwijls ben) vraagt men mij of ik in mijn familie ergens een Indonesier/se heb, Jazeker. De familie van mijn vaders kant is totaal belanda (wat saai), maar van moeders kant is de moeder van mijn opa een Javaanse, njai van een engelsman. En iedereen is gelukkig! Ik behoor tot de familie!
“Doet u dat maar eens na!” Je hoeft toch niet dezelfde taal te spreken om te spreken zoals ….. Spreken is meer dan het rijgen van worden aan elkaar? Klemtonen, intonatie, gebaren. Heeft u nooit gehoord: c’est le ton qui fait la musique. Soekarno was een begenadigd spreker! Waarschijnlijk juist daarom hebben volgelingen zich overgegeven aan radicalisering, plundering, moord. Een kunst hoor, met een populistische inhoud fatsoenlijk spreken.In de Nederlandse politiek hoor je dat niet.
“Ook zo’n schreeuwlelijk?” Vermoedelijk verwisseld met een volgeling, Soetomo?.
“Doet u dat maar eens na!”
Mvr. Lebert, dit is wel een beetje te ver gezocht. Iemand vertelde dat van hem gezegd wordt dat hij als Soekarno praat en ik plaatste een voorbeeld daarvan. Dat was alles, meer niet!
“En iedereen is gelukkig! Ik behoor tot de familie!”
Dat gevoel had ik niet toen ze ons eruit trapten.
@toen ze ons eruit trapten. Indonesien behoort tot de Indonesiers en de eigenaar heeft het voor het zeggen wie hij in zijn huis wil hebben en wie niet.
@de eigenaar heeft het voor het zeggen wie hij in zijn huis wil hebben en wie niet.@
Ook de door NL in de steek gelaten Indische mensen niet als Indonesier te willen erkennen en ze te behandelen als niet bestaanden?
@Ook de door de NL in de steek gelaten Indische mensen niet als Indonesier te willen erkennen.
Door NL in de steek gelaten. Is dat nu plotseling de schuld van de Indonesiers? En niet te willen erkennen? Waarom zouden ze, het waren toch Nederlanders?
Mhr Geenen U schrijft op dit portaal o.a. ‘wij hebben dat achter ons gelaten (de zog. Amerindos) en staan daar los van.’ Nou, neemt u mij niet kwalijk, dat kan theoretisch best aardig klinken, maar u schrijft toch wel over ‘eruit trappen’ en ‘eruit knikkeren’. Nog steeds niet erover heen gekomen, en dat, ofschoon er Indische mensen zijn, die schrijven (zoals de Hr. Somers) er niet uitgetrapt te zijn, maar om andere reden zelf weg te zijn gegaan.
Zodan zou ik voorzichtig zijn met zulke uitdrukkingen als ‘Genocide’. U heeft klaarblijkelijk geen idee wat daar aan de hand is. U heeft het juist dat daar een probleem is. Maar wàt het is en hoe het daar ontstaan is, daar heeft u geen weet van. En ik meen, dat het u ook niet kan schelen, zolang als U maar negatief over Indonesie kunt schrijven. U bent heus niet de enige.Als ik er geld mee zou kunnen verdienen om dat allemaal recht te zetten, zou ik intussen milionaire zijn. Maar het is Hopfen und Malz verloren. Dus gaat u gerust door, met mijn beste wensen!
@@Mhr Geenen U schrijft op dit portaal o.a. ‘wij hebben dat achter ons gelaten (de zog. Amerindos) en staan daar los van.’ Nou, neemt u mij niet kwalijk, dat kan theoretisch best aardig klinken, maar u schrijft toch wel over ‘eruit trappen’ en ‘eruit knikkeren’. Nog steeds niet erover heen gekomen, en dat, ofschoon er Indische mensen zijn, die schrijven (zoals de Hr. Somers) er niet uitgetrapt te zijn, maar om andere reden zelf weg te zijn gegaan.@@
Heel duidelijk dat U mij niet heeft begrepen. U kent mijn geschiedenis niet.
Ik sprak namelijk over de Indische mensen die hier in de jaren 50/60 naar Amerika emigreerden.
Ik ben namelijk pas in 1981 naar SoCal vertrokken. Kreeg toen een baan als design engineer bij een Amerikaans ingenieurs bureau aangeboden. Na mijn pensioenring besloot ik tijd te besteden aan de Indische perioden van rond 1920 tot rond 1968. Omdat te kunnen doen ben ik weer naar school gegaan en heb geleerd een website in elkaar te zetten. Toen ik de Indische mensen hier over het verleden aansprak, hadden de meesten er geen interesse in. Via het internet ontdekte ik dat er in NL wel over die perioden werd gepraat en geschreven. Ik kan U zeggen dat van de vele gebeurtenissen, die ik o.a. op mijn website heb beschreven, zeker 3/4 afkomstig zijn van mensen uit Nederland. Enkele kwamen uit Canada, Australie en Indonesie. Ja, en daarnaast heb ik mijn eigen mening.
@ u heeft mij verkeerd begrepen. Zozozo, waarom zou ik u verkeerd begrijpen? U schrijft over de Amerindo’s. daar gaat het over. Maar ik heb u erop gewezen dat u nog steeds niets heeft ‘losgelaten’, gezien uw opmerkingen. Prachtig wat u allemaal gepresteerd heeft. maar dat is niet het thema.
En daarom behoor ik niet tot die familie, ze wilden ons niet!
Ze willen de Papua ook niet maar die kunnen ze nergens wegsturen dus Genocide sinds 1962 is de FINAL SOLUTION.
“toen ze ons eruit trapten.”Heb hier geen gevoel over. Ik ben er niet uitgetrapt, ben in 1946 op eigen beslissing vertrokken. Bij aankomst in Rotterdam was er enige verbazing dat een totok straatveger was. > trapjesdenken?!?!
Mijn vader was ook in 1946 op eigen beslissing vertrokken. Na 27 december 1949 is zijn salaris > invaliditeitsuitkering > overdracht aan SAIP door de RIS uitgevoerd. RIS was zijn nieuwe werkgever. Zie: “Bij besluit van de minister van Perhubungan, Tenaga dan Perdjaän van 28 januari 1950 werd het volgende bepaald:
1e Alle aangelegenheden behorende tot de werkkring van het voormalige Dept. van Scheepvaart (,,,) zullen behoren tot de werkkring van het Dep. Pel.;
2e Alle wettelijke en contractuele bevoegdheden van de voormalige Secretaris van Staat zullen (…) onder de bevelen en het oppertoezicht van genoemde Minister, worden uitgeoefend door Kepala Dep. Pel.”
Zo is het Heer Somers. Mijn familie is er ook niet uitgetrapt maar hebben zelf gekozen om Nederlander te blijven en naar Nederland te gaan. Ze hadden ook Indonesier kunnen worden en de keuze kunnen maken om te blijven.
Mvr. Maud Lebert, u noemt het een probleem wat er gaande is in Papua en West-Papua.
Amnesty International noemt het de Silent Genocide, silent omdat de Media daar niet is toegelaten, zelfs niet de Indonesische Media.
U beschuldigd mij ervan dat het mij niets kan schelen zonder enige reden die ik u gegeven kon hebben.
Nieuw Guinea is close to my heart.
Ik woonde naast oom Ariks in Manokwari, de Papua kepala van toen en als kind maakte ik wel eens een praatje met hem. Die ouwe man hebben ze later gemarteld.
Achter ons woonde de Amerikaanse zendeling Harold Lovestrand die ze ook hebben gemarteld. De Indonesiers kwamen als een occupation force en de Papuas vroegen hem om hulp van Amerika omdat ze radeloos waren. Harold schreef een boek hierover, “Prisioner in Jakarta”.
Hier in Amerika heb ik met hem gesproken, hij was samen met Dr. Sumukil opgesloten en schreef daarover in zijn boek “The killing of a president”
De leukste tijd in mijn leven heb ik doorgebracht in Nieuw Guinea en mijn beste vriend had zo’n heimwee naar dat land dat hij terug is gegaan en daar nog steeds woont, getrouwd met een Papuase. Hij verteld mij niets over de genocide daar omdat hij voorzichtig moet zijn.
Men hoeft ook niet als individueel uit Indonesie te zijn uitgetrapt zoals de Hr Somers die zegt dat hij hier geen gevoel over heeft. Ik daarentegen heb wel degelijk gevoelens hierover omdat het ons als Indo’s is aangedaan.
@beschuldigd. Ik heb niemand beschuldigd, alleen maar geschreven, dat men wat voorzichtig moet zijn met de uitdrukking ‘genocide’. Mooi voor u, dat u een zo’n prettige kindheid daar heeft doorgebracht. Ik hoop dat u ook weet waar de oorsprong van dit streven naar onafhankelijkheid is en dus reden voor de absoluut niet getolereerde represallien der Indon. regering. Ik ben net een week terug uit Indon. en elke ochtend bij het ontbijt kon ik bij de Indon. televisie de relletjes zien die in Papua NG plaatsvonden en alle kommentaren daartoe, tot dit thema niet meer getoond werd.
@JAsomers;; er uit trapten etc.’- U zegt; ‘heb hier geen gevoel over.’ U zat toen al in Holland. Degenen die toen, zoals wij in dec.1949 aan boord gingen, hadden dat gevoel zeker. Ik hoor mijn vader dat ook nog zeggen, toen wij uit Priok vertrokken;’potdotie we zijn eruit getrapt’!. Die periode 1949 toen het almachtige Nederland, na 3 eeuwen te verstaan kreeg uit Indonesië te MOETEN vertrekken! Een debacle, na de euforie van orde en rust. De bombarie om Soekarno eventjes op te rollen; zie het portret op een tank gemonteerd. Die hele (Indische) Nederlandse gemeenschap was toen in rep en roer; drukte om het Nederlanderschap op te duikelen/uit te zoeken etc Rijen dik voor het commissariaat. Uit JAAvanDoorn; Orde-opstand-orde; okt.1949 Indo vergadering IEV in Semarang toen een actief lid een (wanhopige) retorische provocerende vraag stelde; ‘wilt u dat uw dochters met Indonesiërs trouwen?’ Het gehoorde verwijt aan de Hollanders, dat zij de inlanders omhoog hadden gebracht. De ellende is nu het antwoord. Over in doctrine gesproken. Ëen schok van wanhoop/ teleurstelling ging in die periode door verdwijnend Indië. Iets groots kwam aan zijn einde!
@potdorie we zijn eruit getrapt. Ook de Zwitserse zakenmensen moesten Indonesie verlaten. Het is te begrijpen dat dit voor degenen die er geboren en getogen zijn een pijnlijke ervaring is geweest. Maar men moet ook kunnen begrijpen dat de jonge republiek het zonder ‘buitenlandse’ hulp wilde redden om niet later te moeten horen, dat ze het alleen niet hadden kunnen bolwerken.
Mvr. Maud Lebert
De Papua’s worden niet vermoord omdat ze vrijheid willen. Ze willen vrijheid omdat ze uitgemoord worden. Waarom zou ik voorzichtig moeten zijn met de uitdrukking “Genocide”, Het Indonesische leger heeft al meer dan een half miljoen vermoord en vele vrouwen verkracht.
Toen het Indonesische bezettingsleger in Manokwari kwam waren alle Nederlanders al weg behalve Alex Ball, een klasgenoot en knikkervriend van mij. Alex beschreef in zijn boek, “De Laatse Indo”, hoe het leger zich gedroeg.
@de NL waren al weg. Ja ja mhr. Olive, maar tijdens hun verblijf tussen 1949 en 1962 hebben ze er de onafhankelijkheidsbeweging op touw gezet. En dat was heus niet uit liefde vor de Papuas. Met een onafhankelijk NG konden de NL vat krijgen op de rijke resourcen van dat land, Bovendien was de haven stratetisch belangrijk om in dat gebied te kunnen blijven en ah, alweer die arme Indische mensen – had NL gedacht dit surplus volkje daar te kunnen bumpen. NL wenste een regionale aanwezigheid en de mogelijkheid hun economische interessen in de Republiek Indonesie te verzekeren. Het ging om het geld en niet om de mensen.
Misschien weet u het niet? Maar er worden meer oorlogen gevoerd tussen de clans in NG dan publiek gemaakt wordt.. Vroeger ging men vanwege de kleinste kleinigheden met machetes op elkaar los, tegenwoordig is het met machinengeweren en daar vallen niet alleen maar heel veel doden, maar hele regionen worden uitgeblust. En daar moet de Indon. regering mee zien klaar te komen. Hoe ze dat doen is niet juist. Okay. Heeft u een plan B?
Dan nog een persoonlijke belevenis. In September dit jaar was ik oa in Balikpapan. In het hotel waar ik verbleef zag ik een groep jonge lui die het leuk hadden met elkaar, er werd gebabbelt, en gelachen. Het bleek, dat het voetbalteams van Java en Irian Jaya waren.Geen moord en doodslag, geen ‘pythons in witte plastik zakjes’ zoals een dame op dit portaal schreef. Maar goed die was zeker al in geen eeuwigheden meer in Indon. geweest en weet dus niet hoe witte plastik zakjes daar eruit zien. Ook dat is niet juist, want er mogen geen plastik zakjes meer gebruikt worden. Iederen mag schrijven en geloven wat hij of zij wilt. Als men daar gelukkig mee is, is het mij best.
Ahmad Mustofa KAMAL uit Midden-Java, sedert 2016 commissaris van politie in Nieuw-Guinea (Papua) noemt berichten Fake nieuws. Jokowi praat hem na en waarschuwt voor de verspreiding van een HOAX. Intussen werden er op slechts ëén dag in september 2019, 32 mensen gedood, exclusief de 66 gewonden!
Hoera voor AlJazeera!
In september 2017 werd een door 1,8 miljoen Papoea’s ondertekende petitie aan de Verenigde Naties (=wassen neus, æ) aangeboden waarin deze organisatie werd gevraagd Indonesië een tweede referendum te laten houden over onafhankelijkheid van wat zij beschouwen als hun land. En dit keer een echt, niet door dat land gemanipuleerd referendum. De handtekeningen waren in het diepste geheim verzameld en het land uit gesmokkeld.
Uit Wiki
Ahmad Mustofa KAMAL uit Midden-Java, sedert 2016 commissaris van politie in Nieuw-Guinea (Papua) noemt berichten Fake nieuws. Jokowi praat hem na en waarschuwt voor de verspreiding van een HOAX. Intussen werden er op slechts ëén dag in september 2019, 32 mensen gedood,
exclusief de 66 gewonden!
Hoera voor AlJazeera-nieuws!
In september 2017 werd een door 1,8 miljoen Papoea’s ondertekende petitie aan de Verenigde Naties (=wassen neus, æ) aangeboden waarin deze organisatie werd gevraagd Indonesië een tweede referendum te laten houden over onafhankelijkheid van wat zij beschouwen als hun land. En dit keer een echt, niet door dat land gemanipuleerd referendum. De handtekeningen waren in het diepste geheim verzameld en het land uit gesmokkeld.
Uit Wiki
” er uit trapten etc.’- U zegt; ‘heb hier geen gevoel over.’ U zat toen al in Holland.” Ik zat toen niet in Holland hoor, maar in Zeeland. En ik had persoonlijk van de bersiap e.d. meer meegekregen dan de meesten die naderhand ‘eruit getrapt’ werden. Allen zag ikzelf een betere toekomst in Nederland.
@JASomers; ‘bersiap ed.meegekregen etc.’- Dan moet u ook begrepen hebben, dat het einde van Indië toen al begonnen is. Eigen schuld, dikke bult. Of hoopte u toch op; ‘die betere tijden’?
note; Zeeland was toen nog maar een negorij van Holland
“begrepen hebben, dat het einde van Indië toen al begonnen is.” Dat had ik tijdens de bezetting al lang begrepen. Eind november was in Soerabaja de bersiap voorbij, werd de toestand weer normaal, kon er gepraat worden over een normale staatkundige verandering zoals al was aangekondigd. Met misschien nog een plek voor Indische Nederlanders. Maar ik had meer vertrouwen in een toekomst in Nederland. Goed gegokt dus.
@JAsomers; ‘een plek voor Indische Nederlanders etc.’- Zelfs voor alle Nederlanders als ons politiek beleid zich had gehouden aan de door ons ontertekende Atlantisch Handvest sept.1941! Dat is ook waar Indonesië naar uitkeek!
“door ons ontertekende Atlantisch Handvest ” Wat blijft u toch zeuren over dat Handvest? In het volkenrecht begin je met de staten zelf. In dit geval de Rijksconferentie (later RTC) die al op 16 juni 1941 in de Volksraad was afgesproken. Het Handvest kwam pas daarna, 14-15 augustus! Maar Indonesië was pas op 7 mei 1949 hiertoe bereid, zie Van Roijen/Roemakkoord.
@JAsomers; ‘die RTC 1941 etc. – De RTC werd ver/opgevolgd door de ondertekende(!) belofte van het Atlantisch Handvest. Dat ook op verzoek van min.Soejono werd bepleit om het in de 7 dec.1942 toespraak op te nemen! Echter Nederland verloochende het in 1945; geen zelfbeschikkingsrecht= geen merdeka ….dus bersiap, een politonele oorlog en …het einde van Indië! Al het andere is prietpraat!
” werd bepleit om het in de 7 dec.1942 toespraak op te nemen” Toch niet nodig? De in 1941 voorgestelde Koninkrijksconferentie > RTC had maar één onderwerp: Zelfbeschikking. En dat woord bleek op die RTC bij de Indonesische delegatie niet bekend. Ach ja, ouwe koek.
@JASomers; ‘zelfbeschikkingsrecht etc.’- Dat recht= merdeka werd in aug. 1945 niet aan de Republiek toegekend. Vandaar toch bersiap! Al het overige; vMook binnen 10 jaar/Logemann na 30jaar(!) was ; ‘er om heen draaien etc.’
” in aug. 1945 niet aan de Republiek toegekend.” Hoezo niet? Als ik op de stoep van mijn huis merdeka roep, dan is er toch niets aan de hand? Ook niet als de hele wijk daar achter staat? Overdracht van soevereiniteit is een grote operatie, voordat vaststaat wat er allemaal moet worden overgedragen. Niet zo vreemd dat er aanvankelijk (vóór de oorlog al) 10 tien jaar voor werd uitgetrokken. Waarvoor? Zelfbeschikkingsrecht toch? Dat het in 1949 ‘slechts’ (23 augustus- 27 december) vier maanden heeft geduurd is te danken aan dat temidden van alle geweld vanaf 1946 het ambtelijk overleg heeft voortgeduurd. (in alle stilte!!). Met uiteindelijk nog heel wat losse eindjes.
@JASomers; ‘voor de stoep etc.’- Inderdaad als u het roept, lacht iedereen u uit! Maaaaar, het was boeng. De grote Boeng! Die uiteindelijk toch zijn gelijk kreeg.
Dat gelijk was al lang in de maak krachtens:
“Minister Welter had inmiddels (augustus 1941) laten weten dat na de oorlog een conferentie kon worden bijeengeroepen om hervormingen op staatkundig gebied voor te bereiden. De gouverneur-generaal ging echter verder. Als vervolg op de op 23 augustus in de Volksraad aangekondigde commissie, werd bij gouvernementsbesluit van 14 september 1940 de ‘Kleine commissie van bekwame mannen’ ingesteld onder de naam ‘Commissie tot bestudeering van staatsrechtelijke hervormingen’.”
“Een telegrammenwisseling tussen de minister van koloniën Welter, minister-president Gerbrandy, en gouverneur-generaal Tjarda van Starkenborgh Stachouwer resulteerde in: ‘Opperbestuur voornemens na bevrijding Nederland aanstonds conferentie bijeen roepen vooraanstaande personen uit diverse deelen rijk teneinde kroon van advies dienen over aanpassing structuur Koninkrijk aan eisch tijden.”
“In een radiotoespraak op 10 mei 1941 had koningin Wilhelmina al gesproken over ‘de aanpassing van de structuur der overzeesche gebiedsdeelen”
“In augustus 1941 deelde de Indische regering mee in overleg met het Opperbestuur ‘eerlang’ tot aanwijzing te geraken van degenen die uit Indië aan de rijksconferentie zouden deelnemen. Gouverneur-generaal Tjarda van Starkenborgh Stachouwer stelde minister Welter voor te komen tot een aanbeveling door de Volksraad van dubbeltallen.”
“Na een drukke wisseling van telegrammen, volgend op het begin van de oorlog met Japan op 7 december, seinde de minister dat koninklijke machtiging was verleend om deelnemers aan te wijzen.”
” De ontwikkeling van de oorlog in Indië was inmiddels zover gevorderd dat de buitengewesten voor een deel al in Japanse handen waren, de verbindingen waren verstoord en voor een belangrijk deel al niet meer bestaand. Hierdoor was ook het aantal deelnemers aan de vergaderingen van de Volksraad in belangrijke mate verminderd. De gouverneur-generaal achtte het niet raadzaam nu tot aanwijzing van deelnemers aan de rijksconferentie over te gaan, dit zou onder de huidige omstandigheden niet representatief zijn. De voorgenomen voorbereiding tot de rijksconferentie was hiermee tot een eind gekomen.”
@JAsomers; ‘hervormingen etc.’- U draait steeds die oude film! Wat in sept.1941 te Londen, Atlantisch Handvest= zelfbeschikkingsrecht, is ondertekend, nb. een Volkenrechtelijk(!) stuk, wordt ook door u verloochend. Het was van Mook die de zaak terug draaide naar de 7 dec.1942 HM rede. Waarin het zelfbeschikkingsrecht ontbrak. En uiteindelijk het Indië debacle veroorzaakte.
Hoe het in september begon:
Killing = Security Force!
Source: Guardian news
Over Bung Karno gesproken…..zijn kleindochter is eergisteren gekozen tot voorzitter van het parlement….volgens velen een aanloop tot het presidentschap…..
Soekarno kon vaak met stemverheffing te keer gaan tijdens zijn jaarlijkse urenlange speeches op 17 augustus….dat werd ook van hem verwacht ten tijde van het Irian barat conflict . Grappig waren de passages waarin hij zich in het Nederlands tot de Nederlandse ambassadeur persoonlijk placht te richten….tot verbazing van de overige leden van het aanwezige Corps Diplomatique.
Hij had een haat/liefde verhouding met Nederland. Hoe kon het anders.
Zijn liefste heimelijke wens was eens te kunnen wandelen langs de Amsterdamse grachten.
Met al zijn fouten was hij toch de Indonesische Vader des vaderlands.
History…..
Samen met Gatot Kusuma Sujanto, Raden M (Vertaler) en Geert van der Linden Vertaler), schreef Lambert Johannes Giebels de Biografie van Soekarno.
1. Soekarno: Nederlandsch onderdaan (1999) ISBN 90-351-2114-7
2. Soekarno: President (2001) ISBN 90-351-2294-1
Eerstgenoemde biografie van Soekarno;’Sukarno, the biography’ is voor ’t eerst in het Engels te lezen.
John D. Legge schreef Soekarno’s ‘politieke’ bio in 1972.
Een lezer vraagt of iemand iets weet over de interactie/correlatie tussen Soekarno en de nationale held Luitenant-Kolonel I Gusti Ngurah Rai? Heb nooit de naam in politiek verband horen noemen.
Maar toch is zijn klein dochter van zijn Japanse vrouw, met een Hollander getrouwt!
Bloem wordt zo geciteerd: ….”er bestaat geen Indische cultuur omdat er zoveel verschillende Indische Nederlanders zijn, dat ze niets gemeen hebben behalve dat minstens één van hun voorouders uit het voormalig Nederlands-Indie komt”. ….
Als er sprake is van maar 1 eigenschap die we met elkaar gemeen hebben, de zgn “ruime definitie”, dan is er volgens haar en mij geen sprake van Indische cultuur.
De definitie van Indische Nederlanders is door de jaren heen opgerekt. Totoks schaarden zich plotseling ook onder de Indischen. Dat geeft best een lekker gevoel, zijn we eindelijk door de oude kolonialen erkend, maar het is wel een post-koloniale reflex en erfenis, we willen te graag erbij horen. Dat is de conditionering.
Lezen wij de woorden van Bloem in haar context en in de “voorwetenschap”, dan wordt het een andere zaak. Want zegt nou zelf, de problematiek van de “tweede generatie” is TYPISCH voor een bepaalde groep van Indische Nederlanders (ruime definitie) . Deze problematiek kom ik toch niet tegen bij kinderen van totoks, die zich ook zo graag Indische Nederlanders noemen.
Bloem heeft met haar boek “Niet gewoon een Indisch meisje” wel het Indisch-zijn op de Nederlandse agenda gezet, het boek is wel bepalend, althans zo wordt dat door de andere generatie in de jaren 80 ervaren. Niet mag vergeten worden dat meer dan 200.000 exemplaren van haar boek zijn verkocht. Dat een andere generatie dat zuur vindt, is niet haar probleem..
Ook de interpretatie van haar woorden als “verloochenen van haar afkomst”, is een post-koloniale reflex. Juist haar achtergrond als kind van emigranten geeft haar de mogelijkheid te relativeren, wat ook blijkt uit de titel van haar volgende boek.
In de context van haar boeken en geschriften mag ze beoordeelt worden en niet op allerlei op los zand gebaseerde en vergezochte conclusies.
Dat Soekarno op dit topic met de haren erbij gesleept wordt en serieus op ingegaan is toch ook een post-koloniale reflex? Blijkbaar heeft Pondaag dat goed door en maakt er handig gebruik van om de aandacht te trekken.
Peter,
Alles wat op deze site geschreven wordt is post-koloniaal.
Dat is de bedoeling ook.
“is post-koloniaal.” Maar al die klassiekers die u te pas en te onpas opvoert zijn in ieder geval pre-koloniaal.
Waar is Marion gebleven……??
@Marion? Ah beste Bert, dat had je toch kunnen weten! Ze is verdronken in de never-ending emoties die dit thema en zovele andere ook, teweeg brengen. Groetjes van Maud
Nou ja, maar de discussies drijven wel ver weg van het onderhavige thema….
Groetjes van Bert.
@ de discussies drijven wel ver weg. volkomen gelijk. Dat komt omdat iedereen meent verkeerd begrepen te zijn, of vergeten te zijn wat ze nog geen dag tevoren zelf hebben geschreven (ouderdom?), en dan nog dat heel wat mensen ervan overtuigd zijn dat hun levensloop een voorbeeld is van de geschiedenis.Veel plezier bij het lezen ervan! Nogmaals groetjes Maud
Ja, we worden allen ouder….
Ieder heeft zijn eigen waarheid en baseert die op eigen waarneming en ervaringen die vaak niet samenvallen met andermans waarheden.
Ach, het is alles zo lang geleden, laten we de leuke zaken onthouden, die geven meer kans op overeenstemming.
Groetjes, Bert.
Beste Marion
Ik vind het jammer dat je nu zo over je Indische achtergrond denkt.
Er is zeker wel een Indische cultuur. Oosterse GENEN gemixt met westerse GENEN geven een zekere bepaalde karakter trekken die niet voorkomen in de zowel volledig oosters of westerse GENEN cultuur. Elk ras of Afrikaans of oosters of Mongools etc heeft een bepaalde karakter die door omstandigheden eeuwenlang zijn gevormd en doorgegeven. Zo ook van gemixte rassen. Of het nu Indo Nederland of Indo China of indo afrikaans.
De verschillen zitten niet in de gewoontes maar in manier van denken die gevormd zijn door de genen. Het enige verschil is dat dit cultuur nog heel jong van leeftijd (sinds de westerse mensen gingen reizen) is. En aangezien de Indo samenleving niet altijd bij de Indo blijft maar ook weer met totoks gaan vermengen zal door de eeuwen heen langzamerhand de bepaalde, wat je noemt de Indische cultuur, verdwijnen.
Maar voorlopig is dit niet het geval.
Graag ga ik met jou in discussie hierover.
Een Indo vrouw met andere achtergrond.
@KareninaNotoprajitno; ‘Indisch cultuur verdwijnen; – Spekkoek, koningskroon, gato african, Indische- croquette, hutspot/stoof, buine bonen soep,etc., krontjong muziek, lectuur, comedy etc. verdwijnen?
Zo herkenbaar. Ik heb dezelfde beleving. En vind het beangstigend dat er toch nog heel veel mensen zijn die de ouderwetse gedachtengang van het vasthouden aan rangen, standen en pure genen enzo klampachtig vast blijven houden