Een maand geleden vroegen we u personen te nomineren voor de Gouden Buffel 2015: de speciale Java Postprijs voor degene die dit jaar de geschiedenis van Nederlands-Indië het meest onder de aandacht heeft gebracht van het grote publiek. Dank zij uw reacties, via de Java Post dan wel rechtstreeks aan de redactie, komen we tot de volgende shortlist van gegadigden.
In alfabetische volgorde:
Reggie Baay
Schrijver Reggie Baay heeft een goede neus voor nog niet eerder ontdekte onderwerpen. Vroeg hij enkele jaren geleden onze aandacht voor het lot van de njai, dit jaar verraste hij met ‘Daar werd wat gruwelijks verricht’: een studie van de slavernij in Nederlands-Indië en een eye opener. We kijken al reikhalzend uit naar zijn volgende publicaties.
Silfraire Delhaye
Onder zijn voorzitterschap werd door een delegatie van het Indisch Platform vele malen vergaderd met het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport over het eerherstel van de Indische gemeenschap, in het bijzonder over de betaling van de zogenaamde backpay. In november 2015 leidde dit tot een eerste succes, de uitbetaling van € 25.000 aan nog in leven zijnde ex-krijgsgevangenen en ambtenaren.
Jur van Goor
Als voormalig docent aan de Universiteit van Utrecht en specialist in koloniale geschiedenis, moet Van Goor zich af en toe ongemakkelijk voelen. In een tijd waarin het woord ‘kolonialisme’ steeds negatiever klinkt, is híj één van de weinigen die op dit terrein blijft publiceren. Dit jaar publiceerde hij zijn opus magnum: de biografie ‘Jan Pieterszoon Coen, 1587-1629. Koopman-koning in Azië.’
Rémy Limpach
Als jonge onderzoeker met zowel een Zwitsers als een Nederlands paspoort koos hij ervoor om te promoveren in Bern, en dus om zijn proefschrift te schrijven in het Duits. Dit is de enige kritiek die we op hem kunnen hebben, want híj was per slot van rekening de enige die er echt voor ging zitten en al die beladen archiefstukken over de periode 1945-1950 uit de kast trok. De publiciteitsgolf die dit te weeg bracht, was enorm. Het Nederlandse extreme oorloggeweld was van structurele aard, zo weten we inmiddels.
Ruud Sellier (+)
Samen met zijn vrouw Leida werd Ruud Sellier getroffen door het lot van de Indische ‘achterblijvers’ in Soerabaja. Om hun armoede te verlichten, werd de stichting ‘Help de Indischen in Indonesia’ opgericht en werden fondsen ingezameld. Een noodkreet aan het adres van Omroep Max bracht verlichting. Een documentaire over het lot van deze groep, uitgezonden in 2013, stelde de stichting in staat om een honderdtal Indischen bij te staan. Sellier overleed op 31 mei 2015. De werkzaamheden van de stichting worden voortgezet.
Diederik van Vleuten
De cabaretier en theatermaker Van Vleuten reisde in 2012 en 1913 alle Nederlandse zaaltjes af om met ‘Daar werd wat groots verricht’ het publiek te vertellen over de geschiedenis van zijn grootvader in Nederlands-Indië. De recensies waren jubelend. Na een pauze kwam hij dit jaar terug met een nieuwe reeks voorstellingen. Op 15 augustus 2015 werd deze reeks blijvend afgesloten door vertoning van het programma op de Nederlandse televisie.
Liesbeth Zegveld
“Het is niet aan de uitvoerende macht, die beschikt over het geweldsmonopolie, om een oordeel te vellen over schuld, laat staan over leven en dood. In een rechtsstaat is dat oordeel aan de rechter”, aldus advocate Liesbeth Zegveld in een interview over de schuldvraag met betrekking tot de Molukse treinkapers. In deze zaak, en in die van de nabestaanden van slachtoffers van ‘excessen’ in Indië, vertegenwoordigde zij de getroffenen uit overtuiging.
We gunnen iedereen een prijs, maar slechts één van deze personen kan de winnaar worden van de Gouden Buffel 2015. Helaas is ons budget ontoereikend voor het vervaardigen van een Zilveren- en een Bronzen Buffel.
De jury
Dezelfde jury als vorig jaar werd bereid gevonden zich ook dít jaar te buigen over de vraag wie de Gouden Buffel toekomt. Naast de prijswinnaar van het eerste jaar, prof. dr. Gert Oostindie (KITLV), zijn het dr. Jan Somers (gast-auteur van de Java Post) en uw aller hoofdredacteur, die zich zullen gaan beraden. Het wordt ongetwijfeld spannend.
Publieksreacties zijn natuurlijk altijd welkom.
x
Java Post 
Het is dus 1 tegen 6 voor de vergeten Indo’s in Indonesie.
Dit is geen zaak tussen wel of niet vergeten Indo´s. Het heeft zelfs helemaal niet te maken met Indo´s. Het gaat slechts om de aandacht voor de geschiedenis van Indië, en alles wat daar bij hoort natuurlijk. Da´s een heel breed gebied, een gebied waar huidskleur geen belang speelt…
“””””””Da´s een heel breed gebied, een gebied waar huidskleur geen belang speelt…””””””””
Gewoon een constatering na alles te hebben gelezen. Ik heb verder geen mening.
Diederik van Vleuten is de gouden buffel meer dan waard!
Ten eerste voor “daar werd wat groots verricht en ==
Ook voor zijn tweede voorstelling over de brieven aan de ouders in Indië, geschreven bij de
grootouders die de jongens ( zijn grootvader en oom Jan ) in de kost hadden tijdens de eerste wereld oorlog. Ze woonden in Brabant en hoorden het kanonnengebulder in België.!
Sublieme geschiedenis weergave die eigenlijk op scholen verteld zou moeten worden.
Diederik beheerst zijn Nederlands en sleept je mee in de geschiedenis.
Als iemand het verdiend is het mijn Opa Ruud Sellier en mijn Oma Leida Sellier.
Mijn opa heeft zich tot aan zijn dood zich ingezet voor de kans arme vergeten ouderen.
Op een manier waar je u tegen zegt.
Niet enkel een simpele geld gift maar persoonlijk contact, en echt kijken naar wat voor zorg mensen nodig hebben.
Deze mensen worden niet als een nummer behandeld.
Dat is goud waard.
“”””””””Als iemand het verdiend is het mijn Opa Ruud Sellier en mijn Oma Leida Sellier.””””””””””
Van uit Amerika ben ik het helemaal met u eens. Een boek van een schrijver kan men later ook nog altijd lezen, maar de achtergelaten Indos in Indonesie kunnen vandaag niet zonder de hulp die je opa en oma hun geeft.
Ik vind nog altijd de Stichting Herdenking de meest spraakmakende.
Een prachtig eerbetoon aan zijn ouders bewijst Ron Brus met zijn rijk gedocumenteerde boek “Nooit meer thuis”.
Dit boek geeft aan, hoe de situatie in het toenmalig Nederlands-Indië voor een KNIL-familie verliep tijdens de Japanse inval, Politionele acties en Bersiap periode.
Dit verhaal wilt hij delen met anderen, om mensen bewust te maken met de geschiedenis over het toenmalig Nederlands-Indië 1934-1948.
Toen zijn moeder in 2006 op 89-jarige leeftijd overleed, vond hij een doos vol met brieven, briefkaarten, foto’s en documenten. Aan de hand daarvan reconstrueerde hij het leven van zijn vader, die sinds 14 december 1947 werd vermist op het eiland Madoera en die hij nooit heeft gekend.
Dit boek moet men gelezen hebben. Een waar gebeurd familie geschiedenis in Nederlands-Indië van 1934-1948.
In zijn boek “Nooit meer thuis” , heeft hij aandacht besteed aan de Japanse-inval, Birmaspoorlijn, Politionele Acties, Nieuw Guinea en Bersiap periode. Zijn vader Jan Arend Brus, KNIL-infanterie Stamboeknr. 91266 was een dwangarbeider bij de Birma spoorlijn. In 1947 werd hij weer ingezet voor de Politionele Acties in het toenmalig Nederlands-Indië, waar hij op 14 december 1947 op Madoera werd vermist.
Het boek “Nooit meer thuis” door Ron Brus ISBN: 978-94-90537-42-5 is te bestellen via email: in-out@planet.nl van de uitgever In-OutBooks,
Als ik mag stemmen: Ruud Sellier.
Tijdens mijn vakantie op Bali in oktober was ik ontzettend ontroerd door de mensen met hun verhalen over mijn onlangs overleden vader. Kortom hij was een charismatische man met z’n hart op de goede plaats. Samen met mijn moeder trok hij zich het lot van de arme vergeten Indische mensen in Indonesia aan. En ze richtten op latere leeftijd de stichting “Help de Indischen in Indonesia” op. De gouden Buffel zal zeker een blijk van waardering zijn voor hun tomeloze inzet om de ouderen weer een menswaardig bestaan te geven.
Er zijn overigens 2 documentaires geweest over de Stichting Help de Indischen in Indonesie door Omroep Max i.s.m. stichting Max maakt mogelijk en Jan Slagter. Daarna is de stichting nogmaals in beeld gebracht in 2014 tijdens het kerstdiner in de Grote Kerk van Den Haag. Het werk van mijn vader en moeder heeft mensen geïnspireerd en bewogen, als PR man heeft hij mensen weten te bereiken via TV, het web en via drukwerk om aandacht te krijgen voor de Nederlands Indische geschiedenis, het onrecht, de pijn het verdriet en de vergeten indo’s in Indonesie.
Ik citeer een stuk van de FB pagina van Help de Indischen van mijn wijlen vader:
Vergeten door het Vaderland
Een boek geschreven door Wilma van der Maten over de vergeten Indische ouderen in Indonesië.
In 2012 en 2013 heeft Omroep Max in samenwerking met onze stichting Help de Indischen in Indonesia een tweetal documentaire
films uitgezonden over de erbarmelijke leefomstandigheden van deze ouderen.
Duizenden reacties kwamen naar aanleiding van de uitzending bij
ons maar ook bij Omroep Max binnen.
Velen waren diep geschokt bij het zien van de film beelden en vele jongeren reageerden van het ook mijn Opa en Oma kunnen zijn.
Het boek geschreven door Wilma van der Maten sluit mooi aan op de vergeten Indische ouderen. Wij hebben haar persoonlijk ontmoet in Surabaya en zij is met ons meegegaan in de kampongs om de ouderen te ontmoeten.
Het is een boek dat u beslist moet lezen over de schandalige manier hoe deze oudere Indischen zijn behandeld door de Regering en nog.
Het doet ons goed dat bij het presenteren van het boek ook Indische verenigingen zijn uitgenodigd.
De stichting heeft Indo’s wereldwijd weten te bereken van de VS tot Australia, dat maakt het zo bijzonder, en tegelijk zo jammer dat hij er niet meer is. Maar het goede werk wordt gecontinueerd door mijn Moeder en alle vrijwilligers verbonden aan de Stichting.
RIP Ruud Sellier
“””””””””””De stichting heeft Indo’s wereldwijd weten te bereken van de VS tot Australia, dat maakt het zo bijzonder, en tegelijk zo jammer dat hij er niet meer is. Maar het goede werk wordt gecontinueerd door mijn Moeder en alle vrijwilligers verbonden aan de Stichting.
RIP Ruud Sellier””””””””””””
Helemaal met je verhaal eens. Kent U ook Else Brail uit Bandung? Ik wacht op haar informatie en een Indo in Australia wil daar ook naar kijken.
Nee sorry die ken ik helaas niet.
Ik ben er nog niet uit met de keuze tussen; de Stichting van de Selliers en mevr. Zegveld.
Beiden tonen ons welk leed/onrecht de Nederlandse staat ooit heeft veroorzaakt!
Bij haar onderdanen.
Naast het boek van Wilma van der Maten en de films van omroep Max. is er door mij nog een film gemaakt in juni 2002 voor de NCRV t.v. waarin Henny Sasabone door Surabaya rondreist (achter op een brommer) en een aantal ‘ klanten’ bezoekt en hen de maandelijkse gift doet toekomen. Ik heb toen contact gehad met Pierre Bovens van de Stichting Halin, maar helaas is hij inmiddels overleden. Financieel en wat betreft de overlevingskansen is er inderdaad sprake van vergeten Nederlanders. Publicitair gezien niet.