Rechtszaken over Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië kunnen nodig zijn. Maar er zijn betere manieren om in het reine te komen met een gewelddadig verleden, betoogt Geoffrey Robinson, een Canadese Indonesië-expert.
Door Anne-Lot Hoek
Een internationale waarheidscommissie moet Nederland helpen in het reine te komen met zijn gewelddadige verleden in Indonesië. Dat zegt de Canadese hoogleraar en mensenrechtenexpert Geoffrey Robinson. Zo’n commissie, bijvoorbeeld naar Zuid-Afrikaans of Latijns-Amerikaans model, zou volgens hem moeten bestaan uit internationale historici, politici en advocaten.
Ziekenverplegers van de mariniers verlenen eerste hulp aan gewonde onafhankelijkheidsstrijders na een zuiveringsactie in de buurt van Soerabaja (foto ANP)
Rechtszaken, zoals de nabestaanden van door Nederlands geweld omgekomen Indonesiërs hebben aangespannen tegen de staat, zijn volgens Robinson geen afdoende manier om het koloniaal verleden af te handelen. Rechtsvervolging kan nodig zijn, maar het gaat ook om waarheidsvinding, nationale bewustwording en het slaan van bruggen met Indonesië, zegt hij. „De omgang met oorlogsmisdaden gaat niet in de eerste plaats over boetedoening. Mensen hebben recht op de waarheid. Totdat je goed weet wat er is gebeurd, heeft het weinig zin om je excuses aan te bieden.”
Robinson, hoogleraar Zuidoost-Aziatische geschiedenis aan de University of California in Los Angeles (UCLA), zei dit vorige week in Amsterdam, na afloop van een symposium over Indonesisch geweld in 1965 tegen communisten. Hij deed onderzoek bij het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde (KITLV) in Leiden, was hoofdonderzoeker bij Amnesty International in Londen, en hij was namens de VN in Oost-Timor tijdens het geweld van 1999. Hij schreef ook over politiek geweld op Bali in en na de koloniale periode en publiceert binnenkort een nieuwe studie over geweld in postkoloniaal Indonesië.
Zelfbeeld
Nederlandse NGO’s waren de initiatiefnemers van het internationale mensenrechtentribunaal voor de Indonesische moorden van 1965, dat van 10 tot 13 november in Den Haag plaatsvindt (overigens zonder officiële status). Maar Nederland loopt zelf al decennia achter met het erkennen van zijn eigen gewelddadige verleden. „Het beeld van bloedig optreden in Indonesië strookt niet met het Nederlandse zelfbeeld van een land dat opkomt voor mensenrechten.” Maar, zegt hij, Nederland is onderdeel van het internationaal recht en heeft de verantwoordelijkheid oorlogsmisdaden goed te onderzoeken.
Een waarheidscommissie, waarin experts uit diverse velden samenwerken, kan daar volgens hem in voorzien. Zo’n commissie hielp Zuid-Afrika na 1994 met de verwerking van de apartheid. En meer recent is besloten er een op te zetten in Colombia, waar al een halve eeuw een conflict woedt tussen FARC-rebellen en de regering.
Het debat over Nederlands geweld in Indonesië na 1945 kreeg een impuls door de bevindingen van de Nederlands-Zwitserse historicus Rémy Limpach. In zijn promotieonderzoek aan de universiteit van Bern concludeerde hij dat extreem geweld gepleegd door Nederlandse militairen tegen Indonesiërs geen uitzondering was, maar wijdverspreid voorkwam en ingebed zat in de militaire structuur.
Nederlandse wetenschappers, zoals KITLV-directeur Gert Oostindie en Peter Romijn van het NIOD, hebben Limpachs bevindingen sindsdien bevestigd. „Een belangrijke stap”, zegt Robinson. „We weten dat Nederland zich niet anders heeft gedragen dan andere koloniale machten zoals Britten en Fransen. Dan is het zaak om snel over te gaan tot vervolgonderzoek. Wat weten we nog niet?”
Volgens Robinson gaat het daarbij minder om het exacte aantal wandaden dan om de aard ervan – zoals verkrachting, marteling of executies – en wie er toestemming voor gaf. Ooggetuigenverslagen zijn hierbij belangrijk.
Verificatie
Geoffrey Robinson
Robinson vindt eveneens dat Limpachs onderzoek vlug openbaar gemaakt moet worden, en niet pas in 2016, zoals de auteur heeft bepaald. Liesbeth Zegveld, de advocaat die Indonesiërs bijstaat in hun zaak tegen de staat, deed deze week een soortgelijke oproep. Ze eist toegang tot dezelfde informatie als de Nederlandse staat. Die heeft historicus Limpach als archiefexpert in de arm genomen voor de verificatie van Zegvelds claims. Maar die situatie vernauwt het debat, aldus Robinson, en biedt weinig ruimte voor historische reflectie. „Als je nu weet dat geweld structureel was en geen incident, dan is het vreemd om ze als zodanig af te gaan handelen in een rechtbank. Je moet als Nederlandse staat kijken naar een structurele oplossing.”
In een internationaal opgezette onafhankelijke waarheidscommissie zouden historici met advocaten kunnen samenwerken. Naast een wetenschappelijk rapport dat het geweld goed in kaart brengt, volgen uit een waarheidscommissie ook aanbevelingen voor rechtsvervolging en reflectie.
Indonesiërs moeten volgens Robinson ook aan zo’n commissie deelnemen, zelfs als de Indonesische regering niet wil meewerken. Er zijn ook Indonesiërs betrokken bij het mensenrechtentribunaal over 1965, terwijl de Indonesische regering daar niet aan mee doet. „Je kunt ook op individuele basis met Indonesische partners in gesprek gaan. Als het gaat over gezamenlijke reflectie of herstelbetalingen die nodig zijn, kijk dan waar er daar behoefte aan is. Misschien wel aan een gezamenlijk museum dat beide kanten van de medaille belicht. Deze geschiedenis heeft immers dáár plaatsgevonden.”
Dat gegeven maakt het juist lastig het nationale bewustzijn over deze episode aan te spreken. ‘Indië’ was en is ver weg, en de ‘dekolonisatieoorlog’ (1945-’50) was complex en zorgt nog steeds voor veel moreel onbegrip en verwarring. Toch is dat volgens Robinson geen reden om die geschiedenis uit de weg te gaan. „De sentimenten van veteranen en van mensen die in Japanse kampen hebben gezeten of slachtoffer waren van de Bersiap zijn heel begrijpelijk, maar je moet op een gegeven moment als land wel kunnen zeggen: oké, maar nu gaan we het probleem toch eens goed van alle kanten bekijken en in de lesboeken opnemen.”
In Duitsland is dat wél gelukt, zegt hij. „Vrijwel iedere Duitser is voldoende bekend met zijn geschiedenis.”
x
Dit artikel verscheen eerder in NRC Handelsblad, 10 oktober 2015.
Java Post 
I think that Prof. Geoffrey Robinson should first study that period in history better and in more detail before he already starts giving his opinions which seem to be now already very one sided ??!
Where two are quarrelsome there are two at fault – a very wise statement always made by my late mother !
Anyway let us concentrate on more urgent matters such as the slaughter of people in Syria and Palistine and live in the present and not in the past ??!
You are so right Mr.Glemmens, don’t forget the past but let’s live in the present.
That’s more productive.
Wie stopt deze gevaarlijke onzin? Het begint een beetje op de Zwarte Piet discussie te lijken. Het maakt meer kapot dan het van enig nut is. Jarenlang heeft men, de historici, deze zaak laten liggen om nu na 70 jaar en de meeste ‘wonden’ geheeld zijn, nog eens oude koeien uit de sloot te halen. Blijkbaar heeft prof.dr. Oostindië z’n internationale vrindjes ingeschakeld om de Nederlandse overheid alsnog een poot uit te draaien. Waar hij overigens al drie jaar mee bezig is!
De historicus J.J.P. de Jong geeft al in zijn nieuwe boek (De terugtocht. Nederland en de dekolonisatie van Indonesie, 2015) aan, hoe vermoeiend de dekolonisatiedebatten zijn. Een citaat uit het boek: “De sluiers van het verleden werden allesbehalve weggehaald. Van een serieuze zoektocht was geen sprake. De debatten leverden inhoudelijk niets nieuws op. Het bleef volstrekt mysterieus wat er in de periode 1945-1950 precies was gebeurd. Het meest merkwaardig was wel de herhaling. Telkens werden weer dezelfde thema’s uitgelicht en uitvergroot: militaire excessen, de ‘politionele’ acties en 17 augustus 1945. Telkens weer waren er dezelfde eisen: Nederland moest zijn foute verleden en de excessen onder ogen zien, 17 augustus 1945 als datum van de Indonesische onafhankelijkheid erkennen en voor dit alles excuses aanbieden. En nog gekker, er was geen enkel besef dat de ‘onthullingen’ al eerder waren gedaan en de ‘discussie’ al eerder was gevoerd. Na het uiten van het morele ongenoegen klapte het deksel weer dicht en trad de vergetelheid weer in. Terwijl in Nederland deze rituele gebedsmolens draaiden, bleef het in Indonesie al die tijd bladstil. De Indonesische regering voelde er met de herinnering aan het massale geweld tijdens de Bersiap-periode niets voor om in de debatten te worden betrokken.”
De Indonesische regering voelde er met de herinnering aan het massale geweld tijdens de Bersiap-periode niets voor om in de debatten te worden betrokken.”
============================================================
Het vervolgen cq vermoorden van slachtoffers werd in Indonesia onder een noemer genoemd namelijk Pelanggaran H.A.M (Schending van mensenrechten).
In vele gevallen waren die schendingen bekend bij de Nederlandse autoriteiten (politie,rodekruis) en families van slachtoffers .
Tijd ,plaats , aantal slachtoffers cq eventuele “daders” zijn ook bekend.
Indonesische autoriteiten tussen 1945-1949 zoals TNI, politie kwamen op vele plaatsen in actie tegen de rampokkers/ploppers en andere ongewenste elementen.
Die gebeurtenissen werden vaak beschreven,sommige gevallen kan men zo uit internet plukken.
Stuur jonge Nederlandse en Indonesische historici op pad en dan kan men beginnen met inventariseren.
” kwamen op vele plaatsen in actie tegen de rampokkers/ploppers en andere ongewenste elementen.” Waar kan ik dit vinden voor Soerabaja 1945-1946? Deze vraag ook voor: “Tijd ,plaats , aantal slachtoffers cq eventuele “daders” zijn ook bekend.”
Jan A. Somers zegt:
14 oktober 2015 om 11:26 am
Waar kan ik dit vinden voor Soerabaja 1945-1946?
Deze vraag ook voor: “Tijd ,plaats , aantal slachtoffers cq eventuele “daders” zijn ook bekend.”
=======================================================
Zou ik niet weten.
Weet niet of de Militaire Politie van Hario Kecik en de Polisi Istimewa ( Mobile Brigade) in actie waren geweest voor en tijdens de slag van Surabaya .
Men is bezig om te vechten tegen de Engelse troepen( Indiers) .
En daarna was volgens verhaal (bijna) alles is weer normaal gegaan toen Surabaya veroverd werd door de Engelsen.
Ik dacht dat Pia Media in haar Archief van tranen e.e.a had geschreven.
Als je niks van de geschiedenis wil begrijpen, hoe kan je het heden interpreteren.
Ik sprak op de ANUGA-beurs in Keulen een alleraardige Indische vrouw, ze werkt voor een bedrijf met Indische produkten. Ze vertelde over haar opa die nooit over de Bersiaptijd wilde vertellen, want dan komt die lijkengeur weer terug, overal rook je de lijkengeur, in de kali dreven de lijken. Dat is een verhaal dat tot de verbeelding spreekt, daar kan ik wat mee. dan vraag ik me af welke wonden geheeld zijn. Dat willen sommigen graag horen want dan wordt er niet meer over oorlogsmisdaden en hun slachtoffers aan beide zijden gesproken. Kan je met een goed en schoon geweten weer aan de toekomst denken en weer dezelfde fouten maken,zoals in 1965 in indonesie zich weer.
Dat dhr Lemmens over de beide zijden praat , geeft alleen maar aan dat hij niet ingaat op het onderwerp, hij spreekt geen ethisch oordeel uit want hij wil geen oordeel geven. En dan beschuldigt hij de Professor dat die niet in detail gaat, waar is hij dan zelf mee bezig, een fijnzinnige analyse gevend van de toestand. Wat heeft Syrie en Palestina hier mee te maken. Dat zijn van die dooddoeners waar we niet mee vooruit komen en dat blijkt al weer omdat deze Heer een andere Heren niet van de Geschiedenis leren en dat blijkt wel. Hij wil alleen zijn eigen straat schoonvegen, ga dan vegen.!!! laten zij vertellen wat in hun optiek in de Bersiap gebeurde en niet de grote historicus uithangen. wat deden zij toen zovele Nederlanders werden vermoord?? hebben zij later beklag gedaan bij de Nederlandse autoriteiten, wat hebben de autoriteiten ermee gedaan. Dat zijn de verhalen waar we in de geschiedenis wat mee kunnen doen. En niet de verhaaltjes dat de Indonesiers werden opgehitst en daarna kwamen de peloppers met hun bamboestokken. dat zijn van die beelden van de propaganda.
Ik denk dat de meeste Bersiapslachtoffers buiten de kampen vielen, want de Binnenkampers zaten hoog en droog in de kampen beschermd door Japanse soldaten.
Het probleem van bovenstaande discussie is dat de respondenten geen morele, ethische maatstaven hanteren om de gebeurtenissen van beide zijden met dezelfde maatstaven te beoordelen, Nederlandse oorlogsmisdaden maar ook Nederlands slachtofferschap valt niet met elkaar te rijmen. , Dat tweezijdige dus dubieuze karakter maakt hun verhaal geloofwaardig noch verdedigbaar en dat blijkt wel na 70 jaar. Misschien wordt het tijd een balans op te maken en niet elke keer dezelfde argumenten te herhalen. het verhaal over de Bersiap is nog niet verteld, wel heeft mij dat verhaal van die Indische vrouw op de Anuga-beurs mij veel verteld, daar kunnen onze respondenten wel een puntje aan zuigen. het gaan om de verhalen en niet enkele willekeurig bij elkaar geveegde feitjes voor de zoveelste keer opwarmen. Ook nasi smaakt na twee keer opwarmen niet zo lekker meer.
Ik snap niet dat er geen commentaar wordt geleverd over het feit dat de Nederlandse Staat TOEVALLIG dhr Limpach heeft uitgekozen die toch een kritisch dissertaat heeft geschreven de feiten van de advocaat Zegveld (Rawagede/Zuid-Celebes) dient te verifieren.
Daar komt toch bij dat dhr Limpach eerst zijn dissertaat in 2016 zal publiceren . Dat lijkt mij toch toevallig, het een heeft niets met het ander te maken maar, maar het begint erop te lijken dat dhr Limpach met zijn kritiek voor een jaar later wordt afgekocht met een leuk onderzoek, dus wie zegt dat wetenschap waardevrij is. Dhr Limpach is onze goede Zwitserse soldaar, een huursoldaat, want voor geld is alles te koop. Het woord Soldaat is afkomstig van Sold of soldi wat in het Italiaans/Latijn geld betekent.
“Ik denk dat de meeste Bersiapslachtoffers buiten de kampen vielen, want de Binnenkampers zaten hoog en droog in de kampen beschermd door Japanse soldaten.” Dat onderscheid was niet meer te maken. Velen verlieten de kampen, tegen de Britse bevelen in. Ik dacht dat vooral in Batavia nogal wat mensen uit de klampen vertrokken. In Soerabaja : Tussen 29 september en 2 oktober 1945 arriveerden per trein enkele RAPWI-transporten met voormalige burgergeïnterneerden uit de kampen in Midden-Java; zij werden agressief bejegend en voor zover mogelijk onder bescherming van de achtergebleven Japanners geplaatst. Mijn zus uit kamp Lampersari was ook hierbij. Het was niet zo’n best idee van RAPWI geweest, maar dat is achteraf praten. Op foto’s van de evacuatie door de Brits-Indische troepen naar Singapore na 25 oktober haal je ze er zo uit. Ook bij mij op de Princess Beatrix naar Batavia op 12 november. Misschien kun je deze mensen ook traceren op de passagierslijst in een vroeger artikel in Javapost (11 februari 2011).
Indonesië vocht indertijd een rechtvaardige strijd voor zijn onafhankelijkheid. Nederland, die nb. het zelfbeschikkingsrecht der volkeren erkende en het ondertekende, bevocht het. Het werd een strijd met wreedheden over en weer. Met voornamelijk burger vele slachtoffers! En Indonesië werd onafhankelijk. ‘De sluiers van het verleden werden allesbehalve weggehaald’, aldus de JJPdeJong in zijn boek; Avondschot. Waar te beginnen met sluiers weg halen? Wie heeft er baat bij?
De overwinnaar van deze strijd?
Indonesië vocht indertijd een rechtvaardige strijd voor zijn onafhankelijkheid. Nederland, die nb. het zelfbeschikkingsrecht der volkeren erkende en het ondertekende, bevocht het. Het werd een strijd met wreedheden over en weer. Met voornamelijk vele burger slachtoffers! En Indonesië werd onafhankelijk. ‘De sluiers van het verleden werden allesbehalve weggehaald’, aldus de JJPdeJong in zijn boek; Avondschot. Waar te beginnen met sluiers weg halen? Wie heeft er baat bij?
De overwinnaar van deze strijd?
Robinson, hoogleraar Zuidoost-Aziatische geschiedenis aan de University of California in Los Angeles (UCLA) zegt : rechtsvervolging kan nodig zijn, maar het gaat ook om waarheidsvinding, nationale bewustwording en het slaan van bruggen met Indonesië, zegt hij. „De omgang met oorlogsmisdaden gaat niet in de eerste plaats over boetedoening. Mensen hebben recht op de waarheid. Totdat je goed weet wat er is gebeurd, heeft het weinig zin om je excuses aan te bieden.”
====================================================================
Liever laat dan nooit .
Boetedoening kan men altijd zelf doen, desnoods even bij meneer pastoor (op)biechten.
Dat mensen , en zeker de kinderen van de slachtoffers hebben recht op waarheid.
Beetje bij beetje zal de waarheid naar boven komen.
En zeker als men geconfronteerd wordt door bewijzen.
Wat belangrijk is dat bij betrokkenen van beide zijden (NL-RI) de bereidheid aanwezig is om met elkaar te praten, samen zoeken naar waarheid.
En niet beginnen met de beroemde Hollandse wijsvinger .
Bij de nakomelingen van de slachtoffers van “KUDETA”Gestapu 30-S van beide kanten werd al jaren gepraat (sinds 2002) over wat er toen gebeurde op basis van REKONSILIASI !!*.
Zie de activiteiten van de FSAB ( Forum SILATURAHMI Anak Bangsa ), wie de pelopors/voortrekkers zijn
Jammer dat op dit moment er alleen op bepaalde (hogere) niveau werd gecommuniceerd zonder naar elkaar te wijzen.
De laatste jaren na introductie van democratie (regering van SBY), meer persvrijheid kwam de discussie op gang , op internet en werkgroepen.
En het gaat moeizaam , omdat velen van de slachtoffers gedeelte ( gemakshalve de “linkse” kant) de daders willen bestraffen ( TERECHT , zou ik ook willen als mijn ouders vermoord werd), maar het bevordert niet de waarheidsvindingproces voortgang.
En zeker als men ook rehabilitatie! vraag .
Excuus van de Indonesische regering is n.m.m wel op zijn plaats .
Wat de Bersiap perkara betreft , zo moet men ook handelen zoals de Indonesische selecte groep hadden gedaan.
De vraag is wil men dat wel doen ???
!!* Even vertalen .
http://intisari-online.com/read/mengenang-g30s-anak-anak-tokoh-1965-sudah-saling-memaafkan-6
Ja, maar het probleem is dat elk mens zijn eigen waarheid heeft. En ik heb ook tien vingers om naar de ander te wijzen. Dit is de enorme voorraad waar moderne multimedia uit kunnen putten. Ik ben blij alleen Javapost en I4E te hebben, druk genoeg.
@Somers. Waarheidsvinding is iets wat de toenmalige regeringen Beel en Drees sr. voor het volk, tijdens en na het debacle, hebben achter gehouden. Beide heren hebben op die kardinale data van ‘1e (Beel/Drees) en de 2e(Drees/Beel) politionele actie’ het sein op de aanval gezet. Tegen de waarschuwingen in van minister van Van Kleffens
(Buitenlandse Zaken; noem het; ‘een politionele actie’). De navolgende regeringen hebben niets anders gedaan dan; bagataliseren( geen oorlogsmisdaden begaan!) en het ‘onder de mat houden’. Het zijn juist ‘die tien vingers’die altijd naar de ‘andere wijzen’
( Indonesië heeft er geen belang bij etc.). De adepten uit die periode bleven ( als door de tropen bevangen) Oostindisch doof! Tot nu….
Ja wat is waarheid?? Sommigen beweren dingen op dit forum en die bewegingen dienen met argumenten gestaafd te worden, zodat die waarheid worden. dat is voor mij waarheidsvinding.
Ik lees dan “Nederlandse NGO’s waren de initiatiefnemers van het internationale mensenrechtentribunaal voor de Indonesische moorden van 1965, dat van 10 tot 13 november in Den Haag plaatsvindt “.
Dat is best leuk en aardig maar waarom houden die NGO (door wie betaald??) niet zich bezig met de Bersiapmoorden, dat is toch Vaderlandse Geschiedenis.. Natuurlijk is daar weinig publiciteit mee te halen. Maar is het aan de kaak stellen van die Indonesiemoorden van 1965 weliswaar rechtvaardig maar niet een soort post-kolonialisme, een nieuwe vorm van zelfbevrediging? Kunnen we daarna overgaan op de waan van de dag?
En zo’n waarheidscommissie doet het wel goed in Zuid-Afrika of in Argentinie maar dat is een binnenlandse zaak waarbij de mensen zelve direct betrokken zijn en een direct belang hebben om dat SNEL op te lossen. Waarom denken bovenstaande mensen dat na bijna 70 jaar de waarheid gevonden wordt. Ik vind dat wel een simplistisch en ook wat naive opvatting.
Deze moorden begonnen aan het begin van de koloniale oorlog, dus heeft het geen zin om de betekenis te zoeken van deze moorden voor de vervolgmoorden en niet andersom?
Ik kom net terug uit Nederlanden heb daar het boek van Kester Freriks aangeschaft “Echo’s van Indië” de onafhankelijkheid van Indonesie in verhalen en herinneringen. Heeft het niet veel meer zin om zich te documenteren over de periode direct na de oorlog (bijna een vies woord op dit blog) en dan te kijken wat er met dat Historisch Onrecht gebeurt (een bewering die ik kan staven dus is te verdedigen dus waarheid in algemene zin is.
Ik lees dan “Nederlandse NGO’s waren de initiatiefnemers van het internationale mensenrechtentribunaal voor de Indonesische moorden van 1965, dat van 10 tot 13 november in Den Haag plaatsvindt “.
==========================================================
LIEVER laat dan nooit.
De Indonesiers zijn al sinds 2004 bezig met het bespreken over de zwartste deel van hun geschiedenis( heb per abuis 2002 geschreven) .
Zie o.a Kontras ;
http://www.kontras.org/eng/index.php
VISION:
To establish Indonesia as a just and democratic country where people are free from fear, repression and discrimination
MISSION:
1.
To promote political awareness of victims of abuse in order to fight for justice in Indonesia without regard to religious background, race, ethnic, ideology, class, gender, or sexual orientation.
2.
To fight for each person’s right to be free from all forms of violence and repression, especially resulting from the abuse of state power within the society.
3.
To fight for democracy and justice with other members of civil society.
4.
To strengthen our own capacity to support a human rights agenda in civil society.
A poem by Nicolas Laboy.
WHAT IS WAR
War is always
War is near
War is here
War is down the road
War is in the road
War is life
War is death
War is what drives some to
War is what drives some away
War is in the air
War is in my pear
War is fun to some
War is sorrow for others
War is always
War is all around us
War is the world in which we live in
I wonder does war last end in heaven
http://www.iep.utm.edu/war/#H1
In 1936 verscheen er een boek , CJM.Kretschmer de Wilde; Neêrlands recht in den Pacific.
‘Neêrlands recht in den Pacific is er een, dat rechtstreeks voortkomt uit de hoge culturele en economische plichten, waartoe het door de historie is geroepen. Er moge ’n stille fierheid gelegen
zijn in de sobere erkenning, dat ons kleine land een imperium opbouwde, dat een voorbeeld van kolonialen arbeid heten mag. Wij zullen de handschoen opnemen tegen een ieder, die ons dit koloniaal bezit betwist.’ -Bij de capitulatie 8 mrt.1942 te Kalidjatti sprak de Japanse generaal Imamoera; ‘Vanaf dit moment is Nederlands Indië opgehouden te bestaan’. Na de proclamatie van 17 aug.1945 sprak Hatta;’Vanaf dit moment is Nederlands Indië aan de historie terug gegeven’.Inderdaad nu resten ons ‘echo’s van Indië’, met oa; het historisch onrecht; het Indisch verdriet!
Echo’s van Indie heet het boek van Kester Freriks (Jakarta 1954). Het laat mensen aan het woord die de revolutie/ Bersiap van de Indonesische kant laten zien. Soms wel onthullend en verhelderend!
Let op: dit artikel bevat schokkende beelden.
Geschreven door Menke de Groot
Gegevens: Hoofdcategorie: Militaire activiteiten en missies Categorie: BERSIAP | Gepubliceerd: 28 augustus 2015
http://www.nederlandsekrijgsmacht.nl/index.php/kl/315-overdragen/bersiap/1149-periode-van-de-bersiap#moordenbatavia
Als je zelf in Soerabaja lijken hebt geruimd zijn die beelden alleen maar een herkenning. Waren we aan gewend. Toch wel een wild verhaal zonder bewijsvoering. Vanaf 15 oktober hadden we inderdaad Simpangclub achter de rug en zaten we in de Werfstraatgevangenis. Maar er waren geen transporten van vrouwen en kinderen naar de haven, dat kon pas gebeuren na 25 oktober door de Brits-Indische brigade. Pas toen waren er schepen beschikbaar voor evacuatie naar Singapore. En daar waren nog geen Gurkha’s bij, die kwamen pas met de divisie op 10 november. Van die voorgenomen vergiftiging en verbranding is nooit bewijs geleverd, je mag die Indonesiërs geen akelige dingen in de schoenen schuiven. Op de ochtend van 10 november was de maïspap gewoon bedorven en stonk de gamellen uit. Dat eet je gewoon niet, en eventueel vergif krijg je dan ook niet binnen. Maar ja, dat paste goed in het wilde verhaal over Jack Boer. Die midden in de nacht, in een grote stad. met een (geluidloze?) tank en militairen een uur onderweg was in een stad die in afwachting was op de landing van de Brits-Indische divisie. (dat mocht overigens niet eens, het Britse ultimatum liep pas om zes uur af). En waar alle Indonesische strijders lekker lagen te slapen (bij hun meisjes?). Op dat moment in de nacht was het overigens erg rustig in de Gevangenis en omgeving. Wij sliepen nauwelijks, in afwachting van het begin van de strijd om zes uur. En dat gat is pas in de middag in de achtermuur geschoten en werden we om ca. vijf uur daar doorheen geleid, maar toen was de slag om Soerabaja al in volle gang. Leuk ook dat precieze aantal gevangenen in de gevangenis. Wij zijn nooit geteld! Maar als je begint met verzinnen, is dat natuurlijk mooi meegenomen. Maar ja, in die tijd had je helden nodig, die kun je dan zelf verzinnen. Wat waren wij weer dapper! Lijkt me net iets voor een waarheidscommissie.
Ik heb wat problemen met de feiten, die in het begin worden aangedragen. Niet de blote feiten maar de keuze van de feiten: de indruk wordt gewekt alsof de Japanners de onafhankelijkheid gaven aan de Indonesiers m.a.w zij droegen de soevereiniteit over aan de Indonesiers.
Het onafhankelijkheidssteven dateert al vanaf 1908: Boedo Oetomo, het schone streven. Of eigenlijk al eerder waren er opstanden tegenover het koloniale bewind. (Atjeh, Diponegoro.
Het was eigenlijk een Nederlandse propagandastunt: De Japanners zijn fascisten, dus ook de Indonesische nationalisten zijn fascisten of een instrument in de Japanse handen (zie ook de tekeningen van Sukarno die vergeleken werd met Hitler). Toen dat niet geloofwaardig was ging men over op een andere boeg.
Die moorden, daar vraag ik me af waar die moordlust vandaan kom. Ik hecht weinig waarden aan die uitspraken dat de Indonesiers door de Japanners werden opgehitst etc….Ik denk dat die bamboespitsen vòòr de Japanse tijd voorkwamen. Of de Japanners kunnen een Nobelprijs krijgen dat ze dat uitgevonden hebben.
Ach nee… Het is toch allang bekend dat de Jappen de Indonesische jeugd ging drillen.
Met de driloefeningen van bamboespietsen op de vijand afstormen en de Jappen noemden ook die vijanden: Amerika, Engeland, Nederland.
Dat zei de collaborateur Soekarno ook
Dat is een factor voor die geweldsuitbarsting. Een andere oorzaak ligt in de Indonesische cultuur zelf.. zie de moorden van 65-70. Het geweld van 1998 te Java en te Oost-Timor,
De Molukken niet vergeten
Natuurlijk…. een belangrijke factor was ook de Nederlandse arrogantie . Men wilde de baas spelen en men frustreerde het onafhankelijkheidsstreven voortdurend voor de oorlog.
, 3 factoren uit 3 culturen… pick your own favorite truth..
Indisch4ever zegt:
26 oktober 2015 om 1:51 pm
Ach nee… Het is toch allang bekend dat de Jappen de Indonesische jeugd ging drillen.
=================================
Het is ook bekend , de generatie van mijn ouders (geb. 1915) behoren tot de Oudere Jongeren/Pemuda’s , hun jongere broers/zuster waren actief in Indonesia Muda, leger, Palng Merah Indonesia =Rode Kruis) of Padvinderij.
En ze zullen ook de Kimigayo zingen of Tenno Haika Banzai roepen bij bepaalde gelehenheden.
Zoals ze voorheen Wilhelmus of Lang Leve de Koningin, hiep hiep hoera scanderen bij Koninginnedag.
Het hoort erbij .
“bamboespietsen op de vijand afstormen ” Dat was bij de eerste Indonesische korpsen, HeiHo e.d. Waarschijnlijk vonden de Japanners geweren nog te gevaarlijk, kon ook tegen de Japanners zelf worden gebruikt (mijn eigen complottheorie!). Pas toen de Japanners troepen moesten terugsturen naar Japan, en in Indië echte troepen nodig hadden kwam er de PETA, een echt militair leger! Goed getraind en bewapend, kon op 17 augustus 1945 zo worden ingezet.
“ligt in de Indonesische cultuur zelf” Mij is altijd bijgebracht dat die Inlanders zo lief en aardig waren. (met uitzondering van baboe Soep dan, die was de baas).
Als Indo’s in de ruime betekenis van het woord aangemerkt worden als bruggenbouwers, dus niet het partijkiezen . maar kijkend naar wat gebeurde tijdens de Bersiap, dan kunnen zij als niet partijen kiezende waarnemers, aangeven wat er gebeurde tijdens de Bersiap, uitgaande van de oververtuiging te weten wat er gebeurde. Mijn oma was een inlandse , een uitgeslotene. Van haar heb ik begrepen welke positie ik dien te kiezen. van een vrije indo. Daar zit de kern in van wat een een Indo dient te zijn in de Bersiap.En zo vertel ik mijn verhaal.
van den Broek zegt:
26 oktober 2015 om 4:47 pm
1.Als Indo’s in de ruime betekenis van het woord aangemerkt worden als bruggenbouwers, dus niet het partijkiezen .
2. maar kijkend naar wat gebeurde tijdens de Bersiap,
. dan kunnen zij als niet partijen kiezende waarnemers, aangeven wat er gebeurde tijdens de Bersiap, .uitgaande van de oververtuiging te weten wat er gebeurde.
=====================================================
1.Eigenlijk kunnen ze de rol als bruggenbouwers vervullen(en kiezen) .
Dat heeft ene Tjalie Robinson gedaan.
Voor mij is hij de Vader van alle Indo’s.
In 1952(!) schreef hij in zijn boek : dat hij een kind van Oost en West.
Omstreeks 1966 kreeg hij een lawine van kritiek uit de Indische gemeenschap , toen hij zijn mening en liefde voor Indonesia uitte .
Uiteraard moet men bepaalde zijde moeten kiezen, om Nederlands (waar men eeuwenlang als voorbeeld nam) of Indonesiers(Inlands=waar men niet geassocieerd willen worden).UItgezonderd een klein groep die Warganegara hadden gekozen.
Een andere mogelijkheid is een Vrije Indo ( met eigen identiteit ) te worden.
Probeerde hij dmv Tong Tong ( en PMB) een bewustvorming bij de Indo’s te ontwikkelen.
Quote :
I did not care that people wanted to call me ‘neither fish nor fowl,’ and wanted to label me (an Indo), either Indonesian or Dutch. For them I just had to choose between the two, right?
Bron:https://en.wikipedia.org/wiki/Tjalie_Robinson
2. Soms heeft men beperkte waarneming , als “buitenkamper” zijnde kan men vaak alleen een eigen ervaringen van zich zelf en in eigen omgeving vertellen.
Het kan redelijk niet slecht zijn tot en met vermoorde dierbaren.
Dat men het moeilijk heeft staat buiten discussie, te weinig eten, armoede, gebrek aan kleding /medicijnen etc.
Maar dat hebben de Indonesiers ook.
Soms kwamen de buitenkampers vaak in problemen of gewelddadige situaties.
” kan men vaak alleen een eigen ervaringen van zich zelf en in eigen omgeving vertellen.” Dat bedoel ik met ‘mijn eigen kleine oorlog’. Naar een roman van Louis Paul Boon. Daarom beperk ik me tot Soerabaja, en zelfs daarvoor moet ik veel bijlezen. Voor alle ander zaken moet ik alles lezen. Moeilijk, waar of onwaar of daar tussen in. En de chaos komt niet mee.