Mijn vader, Dirk Biesheuvel, was een lieve man. Een man met een verleden. Maar daar sprak hij nooit over. Tijdens zijn diensttijd was hij in Indonesië gelegerd. Als kind was ik niet geïnteresseerd in zijn oorlogsverleden, later wilde ik het liever niet weten. Nu is de tijd aangebroken. Tijd om te graven in zijn verleden. Op zoek naar de waarheid.
Door Sanne
Dirk Biesheuvel (1926-1991)
Het hospitaal in Tjilatjap waar mijn vader werkte in de zomer van 1948 was nagenoeg leeg. Er was niet veel te doen en mijn vader vermoedde dat er één of andere actie op stapel was. In de tussentijd probeerde mijn vader zich te vermaken met de vele vrije tijd die hij had. Hij zwierf graag over het nabijgelegen strand. Hij vond het er heerlijk:
“Soms ga ik met een stel kameraden maar ook vaak alleen. Je stapt gewoon in je zwembroek uit het kamp en binnen een paar minuten ben je al op het strand. Als je naar rechts gaat kom je bij de haven, maar meestal ga ik linksaf. Daar zijn de vissers bezig. De vissers zijn een ruw volkje, maar gezellig en altijd vrolijk.”
Hij keek graag naar de bedrijvigheid van de vissers en beschrijft de handelingen uitgebreid in zijn plakboek. Hij maakte vaak een praatje met de vissersfamilies en al was het dan in “Laag Javaans”, ze hadden leuk contact met elkaar. Omdat ze vrouwen en de kinderen van de vissers ook de hele dag op het strand aan het werk waren, kwamen en ook vrouwen op het strand bij wie je eten en drinken kon kopen. Van de vissers kreeg hij vaak verse vis en op zijn beurt deelde hij aan hen weer sigaretten uit. Het ging er kameraadschappelijk aan toe.
“En steeds weer als ik zo langs het strand loop langs de altijd bewegende zee, en als ik praat met deze arme maar vrolijke en gelukkige mensen, moet ik denken aan de waanzin van de oorlog waarin zij en ik meegesleept worden zonder er iets aan te kunnen doen. Op die momenten voel ik mij één met hen…”
Dirk Biesheuvel met onderwijzersfamilie te Banjoemas. Naast hem Tati.
Bevalling
Mijn vader werd door Dokter Boon gevraagd of hij wilde helpen met een bevalling. Het zou een zware bevalling worden, want het was een stuitligging. De zwangere was een Javaanse vrouw van een militair. Ze lag op bed en had een injectie gekregen om de weeën op te wekken, later op de avond kreeg ze nog zo’n injectie en tegen middernacht kon de bevalling beginnen.
“Het kindje kon niet vanzelf komen omdat het verkeerd om lag, dus de dokter moest met zijn hand naar binnen en kwam met een beentje naar buiten. Daarna moest de dokter weer met zijn hand naar binnen en even later was het tweede beentje geboren. Daarna hetzelfde ritueel om de armpjes buiten te brengen. Tot zover ging het goed. Maar toen was het hoofdje aan de beurt maar dat wou niet, hoe hard de dokter ook wrong en trok. Tenslotte moesten wij met z’n tweeën op de baarmoeder drukken terwijl de dokter wrong en trok. Na heel wat inspanning lukte het dan toch. We waren nat van het zweet en overal lag bloed.”
De vrouw gilde van de pijn maar de dokter zei; “Uit volle kracht jongens! Het kindje is nu toch al dood, maar we kunnen in ieder geval de vrouw nog redden!” De ziekenbroeders en de dokter zette alles op alles en wonnen de strijd. Ook het baby’tje leefde eerst nog, maar was te zwak om te overleven. Wel was de vrouw gered.
“Tijdens de volgende nachtdienst hoorde ik dat er weer twee vrouwen op punt van bevallen stonden. De eerste baby die geboren werd was een meisje van ruim 4 pond en met een normale bevalling. De tweede was weer een stuitbevalling maar gelukkig ging nu alles goed. Ook dit was een meisje.”
Politieke spanningen
De politieke toestand werd slechter. Overal rommelde het, de spanning was te snijden. Bijna dagelijks vielen er slachtoffers, soms wel negen in twee dagen tijd. Het was lange tijd rustig geweest in het gebied, maar het leek erop dat de oorlog weer oplaaide. Mijn vader legt uit:
“De communisten komen in opstand en grijpen de macht. Vooral in Madioen wordt hard gevochten tussen de Republikeinen en de Communisten. De Communistische leider Moesoe houdt hitsende redes waarin hij verklaart dat Rusland schepen naar de Republiek zou sturen om de Communisten te helpen. En niet alleen de Hollanders, maar ook de Amerikanen, Engelsen, Chinezen en Indonesische intellectuelen zijn hun vijanden.”
Ook de soldaten in Tjilatjap voelden de spanningen in het gebied. De chauffeurs waren druk in de weer om te zorgen dat alle auto’s in goede staat waren. Op elke auto werd een oranje driehoek geschilderd met een witte rand eromheen. Er werd druk getimmerd en spullen werden alvast ingepakt.
Maar op 1 oktober was de spanning weer voorbij. De KNIL militairen die naar de demarcatielijn waren gezonden om daar bij bevel “voorwaarts” direct op te rukken, waren onverrichter zake teruggekomen. De ingetrokken verloven werden weer vrijgegeven, en er werden weer soldaten bij andere onderdelen gedetacheerd. Het gevaar was weer geweken.
De Loerah, de politie en de danseres.
Soetinah, Tjilatjap 1948.
Jan Soenarto, de vriend van mijn vader, was getrouwd met de dochter van de loerah, de burgemeester. Samen met hen ging mijn vader op visite bij de loerah.
“Hij woont in een groot huis met heel veel kamers en een grote veranda ervoor. Hij draagt een sarong, een zwart jasje en een muts gemaakt van gevouwen gebatikt doek. We werden vriendelijk ontvangen en de bedienden boden mij direct koekjes aan.”
De zus van Jan’s vrouw was getrouwd met een politieagent, en ook daar ging mijn vader wel eens op bezoek. Bij al die bezoeken was mijn vader steeds het middelpunt van de belangstelling. Als Hollandse soldaat had je aanzien, daarnaast oogstte mijn vader altijd een hoop succes met zijn foto’s. Iedereen vond het geweldig, en mijn vader kennende vertelde hij er dan hele verhalen bij. Er was ook een ongetrouwde zus, Soetinah, die vaak bij Jan en zijn vrouw langskwam als mijn vader er ook was. Ze was zangeres/danseres. De twee zussen probeerden mijn vader wat Javaans te leren, en hadden dikke pret als mijn vader het Javaans en het Maleis door elkaar haalde. Ze zongen met z’n allen Javaanse en Maleise liedjes en hadden vele gesprekken in de avond bij een kleine olielampje.
“Ja, de avonden bij Jan in zijn kleine huisje bij het walmende oliepitje zijn altijd heel gezellig.”
De vrouw van Jan kreeg Malaria. Mijn vader regelde medicijnen voor haar en verzorgde haar. De regentijd zorgde voor veel zieken, vaak met malaria. Ook in het ziekenhuis werden daardoor meer patiënten opgenomen. Bij het halen van de medicijnen hoorde mijn vader dat ze het die week extra druk hadden gehad; er waren namelijk vijf bevallingen geweest. “Maar,” zo schrijft mijn vader nuchter, “dat kwam niet door de regentijd.”
Gereedmaken voor vertrek
Zondag 21 november kwam een sergeant bij mijn vader en vertelde dat mijn vader zich klaar moest maken voor vertrek. Ze zouden op driedaagse actie gaan. Mijn vader reageerde laconiek, het werd de laatste tijd vaker gezegd, en later bleek het dan toch niet door te gaan. Maar pakte wel zijn spullen in, je wist maar nooit. ’s Avonds ging hij nog even langs Jan om te vertellen dat hij was opgeroepen voor een driedaagse actie. Daarna vroeg naar bed om uitgerust aan de actie te beginnen …
x
Nawoord
Bovenstaande hoofdstuk is een fragment uit het verhaal dat ik schreef op basis van de plakboeken van mijn vader Dirk Biesheuvel. Naar aanleiding van zijn verhaal – dat mij zeer aangreep – werd ik nieuwsgierig en besloot ik een poging te doen om de mensen uit zijn verhaal op te sporen. Mijn vader zat bij de 32e Hupva en werkte als verpleger in diverse hospitaals in West- en Midden Java (1947-1950). Daarnaast werd hij met het Rode Kruis in de V-brigade meegestuurd op actie.
Natuurlijk ben ik op zoek naar de Hollandse dienstkameraden, of diens familieleden. Zij zouden mij misschien iets meer kunnen vertellen over hun leven en ervaringen daar. Misschien kunnen ze me nog iets leuks, grappigs, belangrijks of onbenulligs vertellen over mijn vader. Misschien mag ik hen de vragen stellen die ik niet meer aan mijn vader vragen kan. Zomaar wat namen die vaak voorkomen in zijn verhalen: Wim Mur, Aart Koelewijn, Jaap Groningen ..
Dirk Biesheuvel, Daud en haar verloofde. Tjimahi.
Maar voor de mensen die contacten hebben op Java, er gewoond hebben of er nu misschien nog wonen, vraag ik of u misschien mijn (Engelstalige) oproep via de lokale media en social media wilt verspreiden om zo de kans om de Indische vrienden van mijn vader op te sporen te vergroten:
http://plazilla.com/page/4295176063/desperately-looking-for-friends-who-knew-my-father-java-1947-1949
Hierbij zoek in specifieke mensen, inlanders op Java, die destijds bevriend waren met mijn vader: Daud uit Tjimahi, Tati uit Banjoemas, Soetinah en Jan Soenarto uit Tjilatjap en de baboes uit Solo.
Mocht iemand nu iets of iemand herkennen, mail mij dan alstublieft: sanneschrijft@hotmail.com Wellicht kunnen we samen weer een stukje van de puzzel oplossen. Mijn dank is heel groot! En mocht er iets uit mijn zoektocht voortkomen, laat ik het natuurlijk via Javapost weten! Nogmaals dank!
Sanne (sanneschrijft@hotmail.com)
Sanne op Twitter: http://twitter.com/SanneSchrijft_
Sanne op Facebook: http://www.facebook.com/Sanneschrijft
Het verhaal van mijn vader, geblogd in 40 delen: http://plazilla.com/page/4295167010/oorlog-aan-de-overkant-mijn-vaders-verleden-1
Java Post 
Een fantastische man die zo met de Indonesiërs om ging.
Wij hadden met de gewone Indonesische mensen in het algemeen helemaal geen problemen en was er geen haat of zo en gingen gewoon als gelijke met elkaar om. De mandoer of voorman van de mensen die voor ons werkten in de compagnie zei eens jullie zijn ‘nieuwe’ Nederlanders. Ik ging wel met hem mee in de kampong en vertelden over Nederland en dat ook ik een gewone fabrieksarbeider was, dat kon hij niet geloven.
Ik spreek natuurlijk voor mijzelf en was dienstplichtig soldaat, zie: http://members.home.nl/w.balijon/index2.html
Groeten,
Wim Balijon.
Wat mooi dat je al zoveel te weten bent gekomen over je vader! Ik weet bijna niets namelijk en hij vertelde ook nooit iets. Hij zou dit jaar 87 zijn geworden, dus de kans dat iemand die bij hem was nog leeft, is klein.
Inderdaad prachtig dat je zoveel weet van je vader, mijn vader heeft ook helaas nooit iets verteld. Mijn vader zou dit jaar 89 zijn geworden maar helaas, het enigste wat ik heb is de medaille van mijn vader. Mijn moeder heeft alleen verteld op welk schip hij heeft gezeten en dat is alles wat ik weet maar ja met mij zovelen helaas …….
Inderdaad wat mijnheer Wim BALIJON schreef was ook het geval van mijn ouders die in Bandung woonde tôt 1958,dus *nieuwe Nederlanders *
Wij woonden in Semarang (Mlaten f5) en was 9 en 10 jaar. Op de tijden van de politionele acties na was het een prachtige en avontuurlijke tijd,slangenjacht, kamperen met de padvinders in de bergen. Toen wij in Holland kwamen (Oosterbeek) vond ik het aanvankelijk erg saai. Ik heb maar een medaille van mijn vader. Hij heeft alles naar Den Haag gestuurd uit teleurstelling hoe hij bejegend werd. Bijvoorbeeld was bij de eindafrekening een post wonen en eten tijdens het jappenkamp waar hij 3 jaar in heeft gezeten (o.a. Birmaspoorweg) en over die tijd ook geen gage had ontvangen.
-Het feit dat vele Indië gangers( KL’ers) niets vertelden over hun ‘poltionele’ tijd in Indië, zegt al alles over wat zij daar aan (verschrikkelijke) zaken hebben meegemaakt/ervaren. Zij die juist zo nodig veel (mooie) verhalen er over vertellen, verbergen/verzwijgen wat daar werkelijk is gebeurd.
-Mooie verhalen over Indië, zijn verhalen van hen, die als Europeaan in deze raciale maatschappij hebben gewoond/geleefd, waar de inlander niet eens burger was in eigen land.
Politionele tijd bestaat niet; wel eerste politionele actie die een titel draagt: Operatie Product.
http://deoorlog.nps.nl/page/dossiers/780873/1e+Politionele+Actie%3A+Operatie+Product?afl=8
Onderwerp: de Nederlandse jongens die destijds als militair, al dan niet dienstplichtig, naar Indonesië werden gestuurd. Om te vechten in een oorlog die zo niet mocht worden genoemd.
Leo Bromlewe kan fascinerend vertellen: hoe hij zich als 21-jarige in mei 1945 aanmeldde als oorlogsvrijwilliger om te vechten tegen Japan. Hij had deel uitgemaakt van het verzet in de kop van Noord-Holland en wilde nu zijn zus gaan bevrijden die in het Jappenkamp zat.
Toen vielen de atoombommen op Hirsohima en Nagasaki en er kwam al snel bericht dat zijn zus op de boot terug naar Holland zat. Leo Bromlewe hoefde niet meer naar Indonesië.
De Nederlandse regering dacht daar anders over. Bromlewe moest zijn dienstplicht vervullen en dat betekende onherroepelijk uitzending naar Indonesië.
Leo Bromlewe is al verloofd als hij naar Indonesië vertrekt, met een meisje uit Callantsoog. Ze trouwen als hij, na drie lange jaren, eindelijk terug kan naar Nederland.
Geplukt uit deoorlog.nps.nl/weblog/2009/06/16/callantsoog
PS. Leo overleed begin april dit jaar, hij werd 90 jaar oud. Hij ruste in vrede.
@Aelle; De 2 acties die toen werden gevoerd nl. juli 1947 en dec.1948 werden op voordracht van min.Kleffens ‘politionele acties’ genoemd. Alsof de politie naar Indië gezonden werd om tussen 2 onruststokers tussen beiden te komen. Een ‘politie macht’ met complete oorlogstuig; land-, zee- luchtmacht. Dat alles om het ‘buitenland’ te misleiden, wat natuurlijk mislukte. Want de VN liet zich niet om de tuin leiden en veroordeelde beide acties. Al tijdens het ontstaan van Nederlands Indië werden uitsluitend eufemistische benamingen gegeven voor het neerslaan van opstanden/oorlogen tegen vorsten/sultans die zich tegen de overheersing van Nederland verzetten. Pacificeren= vrede brengen voor oorlogen(Atjeh ea). Expedities= wetenschappelijke onderzoekingstochten(Lombok expeditie 1894) Uit Gedenkboek voor Nederlands Indië tgv. het Regeringsjubileum van HM de Koningin 1898-1923, Batavia 1923; ‘Uitbreiding en bevestiging van het Geregeld Gezag! Na de Java oorlog 1825- 1830, waarbij Java en Madoera in staatkundige toestand geen wijziging is gebracht, zal men zijne blikken moeten richten op de Buiten gewesten; Op Sumatra waren alleen de stad Padang met omgeving en weinig onbeduidende posten langs de kust in ons bezit en hebben we ons gevestigd op de hoofdplaats Palembang. Op Borneo waren alleen Bandjermassin, Pontianak en Sambas bezet. Op Celebes beperkte onze vestiging op Makassar en omliggende kustgebied en in het Noorden Minahassa. De Molukken, hoewel bestuurd door Sultans; Ternate, Tidore en Batjan, en Banda Neira van oudsher onder Nederlands gezag.’Tuchtigingsmiddelen zonder daarop gevolgde occupatie(=bezetting) van gebied geen doeltreffende middelen konden opleveren voor bestendiging van orde en rust(!) Bij het aanvaarden van het bewind door HM de Koningin werd de volledige pacificatie(!) van Atjeh bereikt. Daarna, de volledige onderwerping van De Bataklanden, Nias, Midden Sumatra, Djambi en Korintji, De Chinese districten in West Borneo, het Binnenland van Zuid Oost Borneo, Zuid Celebes en Midden Celebes, Ternate, Halmahera, Nieuw Guinea, Boeroe, Ceram (Amboina) en de Tenimbar eilanden, Timor, Flores, Soemba Soembawa en Zuid Bali. Het schijngezag van vroeger heeft plaats gemaakt voor een toestand van orde en rust(!), ten gevolge waarvan de bevolkingen onder de zegeningen van een beschaafd bestuur gestadig in welvaart kan toenemen(!)
@Aelle; Als vervolg.Uitbreiding en bevestiging van het geregeld gezag! Waardoor Nederlands Indië ontstond, anno 1923. Dit na de ethische oproep van HM. Koningin Wilhelmina; ‘een zedelijke roeping, een ere schuld moet worden ingelost’.
Ruim 25 jaar sprak onze Koningin wederom de ‘kolonie’ toe; de 7 dec.1942 rede. Op naar een ‘nieuwe toekomst’ van gelijkwaardig etc. Maar toen was het laat.
En die ere schuld?
“‘politionele acties’ genoemd.” Correct. Als op Nederlands grondgebied verstoringen zijn van orde en rust grijpt de politie (eventueel aangevuld met Marechaussee = leger) in. Net als bij het huwelijk en inhuldiging van koningin Beatrix, bij voetbalrellen, bij ‘waar is dat feestje, hier is dat feestje’, noemen de journalisten dat oorlog. Mooie kop in de krant. Maar na de eerste politionele actie (twee weken) kwam in die gebieden het economische leven weer tot leven. De benaming ‘product’ was goed gekozen.
“een toestand van orde en rust(!),” Correct. Gelijktijdig met een systeem van indirect bestuur is een eind gemaakt aan het elkaar beoorlogen van de verschillende vorstendommen en piraterij. Die vorsten vonden dat best. In ruil voor een handtekening onder de ‘korte verklaring’ bleven ze gewoon in functie, mochten gewoon hun belastingen blijven heffen, kregen daar bovenop een salaris, en een staatsiestok. En mochten ze gearmd lopen met de resident of GG. Konden hun onderdanen zien hoe belangrijk ze wel waren. Iedereen tevreden.
Ik weet het, en begrijp het, velen zullen mij ‘rechts’ noemen of ik behoor tot de ‘slechten’. Ik probeer alleen maar te vertellen hoe of de Nederlandse overheid verplicht was staatsgezag uit te oefenen. Er was lang genoeg gewacht op de toezegging van Indonesië in de tweede zin van de proclamatie.
De actie was om financiële redenen noodzakelijk, omdat Nederland het leger etc. financieel niet meer kon betalen! Ja, en dat onder een ‘linkse’ regering; Drees/Schermerhorn!
Als toen de VVD aan de macht was geweest had je de socialisten nu over die tijd moeten horen……
Overzicht Operatie ´Product´
Politionele Actie, 1e (Operatie Product) vond plaats 20/21 juli-5 aug. ’47. Acties in Sumatra: Zuid-, en Deli; op Java werd gebied Batavia-Semarang, en Oost-Java + deel Madoera bezet.
Doel van deze actie:
• verbetering van de economie in het door Nederlandse troepen bezette deel: deze kon zich niet ontplooien en zat financieel bijna aan de grond.
• verbetering van de voedselvoorziening: er dreigde een hongersnood in het bezette deel van Java.
Nederlandse legermacht in 1947 op Java en Sumatra:
• 5.000 mariniers
• 44.000 KNIL’ers
• 70.000 Koninklijke Landmacht.
Van 20/21 juli-5 aug. ’47 vindt de Operatie Product plaats. Australië en India brengen op 30 juli ’47 de zaak in de Veiligheidsraad. De Veiligheidsraad roept 1 augustus ’47 op tot een staakt het vuren: Generaal Spoor en Luitenant-Gouverneur-generaal Van Mook wilden alsnog Djokjakarta aanvallen om de regering van de Republiek gevangen te nemen: de Nederlandse regering stond dit niet toe, en in de nacht van 4/5 augustus ’47 werd de strijd gestaakt. Slachtoffers:
• aan Nederlandse zijde: 60 doden, 131 gewonden en 17 vermisten
• aan Indonesische zijde: volgens generaal S.H.Spoor: 4.000 man
Resultaat:
• bijna alle ondernemingen en plantages in het strijdgebied ongeschonden in Nederlandse handen.
• militair een groot gebied veroverd zonder veel slachtoffers.
• politieke nederlaag voor Nederland in de Veiligheidsraad
• het Republikeinse leger was niet verslagen en kon starten met de opbouw van een guerrillaoorlog
• de Republikeinse regering zat nog steeds in Djokjakarta.
• Nederland aanvaarde de ‘Commissie van Goede Diensten’ van de Verenigde Naties en beloofde niet op te rukken naar Djokjakarta.
Wim Balijon
“financieel niet meer kon betalen” Feitelijk een soort tweetrapsraket. Indië en Nederland kregen dat geld van die productie niet, de ondernemingen en bedrijven waren particuliere bedrijven. In Indië kreeg men wel de opbrengst van loonbelasting en omzetbelasting. In Nederland kreeg men dividendbelasting over de uitgekeerde winst van die bedrijven. Kort na die actie had Indië weer een handelsoverschot. Daarmee kreeg de wereld wat meer vertrouwen in de situatie waardoor de staatsschuld een beter onderpand kreeg. Lagere rentekosten.
Overzicht Operatie ´Product´
Politionele Actie, 1e (Operatie Product) vond plaats 20/21 juli-5 aug. ’47. Acties in Sumatra: Zuid-, en Deli; op Java werd gebied Batavia-Semarang, en Oost-Java + deel Madoera bezet.
===========================================================
Pardon,
ik dacht dat Nederland de facto de macht van de Republik Indonesia erkend over Java-Madura en Sumatra ??
Volgens artikel 1.Linggardjati ovk.
Ja, de facto. Maar dat is een kunstmatige term om met afgevaardigden van de opstandige beweging te kunnen praten. Volkenrechtelijk bestaat die anders niet. Tegenwoordig heet dat National Liberation Movement. Je moet tenslotte weten wat de status is van de personen die door die beweging zijn afgevaardigd om te onderhandelen. Je kunt toch niet met wildvreemden onderhandelen. Dat heet ook geloofsbrieven. Heel vroeger heette dat patenten.
Linggadjati was het concept voor de uiteindelijke akte van soevereiniteitsoverdracht. Meteen een concept-agenda voor de RTC. De erkenning was op 27 december 1949.
@Somers. De facto= in feite (!) Dus als feitelijk bestaande erkend! Door bemoeienis van de VN in het conflict, dus ook feitelijk eveneens door de VN; de jure (!) erkend.(Vandaar dat) Linggadjatti werd door Nederland gesaboteerd (‘aangekleed met toevoegingen; geen buitenlandse vertegenwoordiging etc.)) om tot een militair treffen te komen;
Drees sr.; ‘onze jongens zijn toch niet voor niets naar Indië gekomen’. Prof.P.Sanders,ass. van Van Mook, opsteller van de overeenkomst trad uit protest af. En de ‘1e politionele actie’was een feit. Het leidde tenslotte naar een bloedige oorlog met vele (burger) slachtoffers en… het einde van Indië!
Indonesië wilde graag als staat worden tegemoet getreden. En je moet toch praten, dat is volkenrecht. De jure was het niet, maar met de facto waren ze al tevreden. En de facto speelden ze ook staat in hun gebied under effective control. (Dat beweerden ze althans, maar een staat heeft toch gezag over zijn bevolking? Kan op zijn grondgebied toch geen bersiap toestaan?) Maar voor de VN waren ze toch echt geen staat, dat kan de VN niet eens. Ze waren dan ook geen lid van de VN. Maar bij behandeling van een conflict worden strijdende partijen natuurlijk wel uitgenodigd en gehoord. Nederland werd uiteraard niet uitgenodigd, die was als staat lid van de VN.
Ja, dat aankleden (en uitkleden) van Linggadjati was een normale zaak tijdens de parlementaire behandelingen. Dat is toch democratie? Maar alleen het resultaat geldt! De in Linggadjati bereikte overeenkomst over de concepttekst en de agenda, heeft toch praktisch ongeschonden de eindstreep gehaald? Alleen jammer dat partijen tijdens de parlementaire behandelingen niet naar elkaar hebben geluisterd, dat heeft veel bloed gekost.
@Somers. Juist vanwege die zgn.(!) ‘niet aangeklede versie’ van Lingadjatti heeft Nederland ertoe gebracht, de ‘1e politionele actie’ te ontketenen. Het wel dan niet aankleden deed er eigenlijk niet toe. Men wilde langs militaire weg( de troepenaanvoer was er) de Republiek verslaan. Door toedoen van de VN( die greep wel degelijk in!) werd ‘pesthaard Djokja’ niet bereikt. Dat Linggadjati uiteindelijk het concept voor de overdracht was, bevestigd de nederlaag van Nederland in dit conflict. Met als enige ‘winstpunt, het aangeklede; Nieuw Guinea’ uit de overdracht te houden. Voor hoelang? Dit ‘winstpunt’ bracht uitsluitend ellende bij het bedrijfsleven en hen die voor WN( Indonesische Staatsburgerschap, de later zgn. spijtoptanten) hebben gekozen. Tenslotte volgde, na bijna een oorlog(je) …. in 1962 toch de overdracht aan Indonesië. Wederom wegens de VN!
Jan A. Somers zegt:
23 september 2015 om 4:50 pm
Indonesië wilde graag als staat worden tegemoet getreden. En je moet toch praten, dat is volkenrecht. De jure was het niet, maar met de facto waren ze al tevreden. En de facto speelden ze ook staat in hun gebied under effective control. (Dat beweerden ze althans, maar een staat heeft toch gezag over zijn bevolking? Kan op zijn grondgebied toch geen bersiap toestaan?)
====================================
Het is hun gelukt , dat ze niet als een stelletje dievenbende/rampokkers gezien wordt door de Internationale gemeenschap, leden van de Volkerenbond /VN .
Zelfs de VN had Nederland op de vinger getikt.
Op vele plaatsen (i.h.b West Java,Midden en Oost Java) heeft de jonge republik crediet van het volk.
Totdat ze in Djakarta , Bandung werd betwist en verjaagd.
Zie Tanggerang, Serpong ,Depok (Gedoran Depok), Bogor , Bandung ( Bandung Lautan API) .
Er is een machtsvacuum waar plaatselijke “warlords”, rampokkers , en andere bendes hun kansen gebruiken.
Reden, de TNI ( zie Siliwangi divisie) moest uitwijken naar Midden Java als gevolg van Renville ovk .
Toen de TNI (Div.Siliwangi )nog “heer en meester”waren in West Java , kunnen ze optreden tegen die bende rampokkers.
TNI werd zelf aangevallen , als gevolg van ReRa operaties van Kabinet Hatta die uitgevoerd werd door toen Kolonel Abd. Harris Nasoetion van de Siliwangi Divisie.
Zie documentaire film Indonesia Merdeka , nog te zien op You tube.
Interview van Indonesische en Nederlandse ervaringsdeskundigen , sleutelrol figuren zoals Moh Hatta, Kol. A.H Nasution, een militair komandant (arts) in Bogor , de impact van de ReRa operatie.
De VN heeft Nederland nooit op de vingers getikt. De VN kan zich immers niet bemoeien met een schuldvraag over wat op het grondgebied van een soevereine (lid)staat gebeurt. Behalve als de wereldvrede in gevaar is. En In de resoluties (van de Veiligheidsraad, niet van de VN) gaat het enkel om de strijdende partijen, dat zijn Nederland en Indonesië. Die wordt verzocht de wapens neer te leggen. En de hulp van bemiddeling aangeboden. En over dat ontbrekende gezag, ik weet alleen over Soerabaja wat te vertellen. Met Soekarno in een hoofdrol. En dat is al genoeg, dacht ik.
http://www.ad.nl/ad/nl/1012/Nederland/article/detail/3706080/2014/07/30/AIVD-moet-meer-stukken-hebben-over-staatsgreep-tegen-Soekarno.dhtml?utm_source=www.hetnieuws.in&utm_medium=embed&utm_content=
Ik herhaal de kop: AIVD moet meer stukken hebben over staatsgreep tegen Soekarno
“AIVD moet meer stukken hebben over staatsgreep tegen Soekarno” Wat doen we daar mee? Voor Indonesië toch meer interessant dan voor Nederland? Als de Indonesiërs het weten komen wij het ook wel te weten.
@Somers. ‘De VN kan zich immers niet bemoeien met een schuldvraag wat op HET GRONDGEBIED etc.’ Dat is nou juist wel gebeurd in Nederlands Indië! De wereldvrede was toch ook niet in gevaar? Er waren in zelfs Nederlandse politici die aan dit VN verzoek/opdracht geen gevolg wilde geven. Maar uiteindelijk ….Hulp van bemiddeling?
(tot grote ergernis van Ned.) Werd die ‘bemiddeling'(moeten) aanvaardt!
Ontbrekend gezag? Er was een (door Nederland uitgelokte!) revolutie gaande. De geest was uit de fles! Waardoor voornamelijk(!) de Indo families en pro Nederlandse Inheemsen het slachtoffer werden!
Heer S.A. Toen de TNI (Div.Siliwangi )nog “heer en meester”waren in West Java , kunnen ze optreden tegen die bende rampokkers.
Ik vraag mij af, of het TNI zelf zich ook niet schuldig heeft gemaakt aan rampokpartijen. Wellicht ook het hoge kader (officieren) hiervan? Mijn Indische vader, die werkzaam was als burger-ambtenaar bij de militaire luchtvaart, heeft – in een KNIL-divisie – deelgenomen aan de Eerste Politionele Actie, Operatie Produkt. Hoewel hij begrip had voor het Indonesisch vrijheidsstreven, werd hij in een hoek gedreven door de gewelddadige aanvallen tijdens de bersiap, waar hij en zijn familie ook last van hadden. Hij heeft niet veel verteld over deze oorlog, maar ik herinner mij mij dat hij zeer verontwaardigd was over het feit, dat het TNI o.a. hele jonge kinderen uit de kampongs misbruikte om de Nederlandse militairen de kampong in te lokken waar deze militairen dan gruwelijk afgeslacht werden door het TNI. Maakt de media niet – ten onrechte? – veelvuldig onderscheid tussen de verderfelijke rampokkers en de vrijheidsstrijders met hun “edel vrijheidsstreven”? Mijn vader was overigens een felle tegenstander van Westerling, die hij verdacht van gebrek aan mededogen. Ik heb gezien – op de media en websites – dat de meningen ver uiteenlopen.
ellen zegt:
24 september 2015 om 11:26 am
Heer S.A. Toen de TNI (Div.Siliwangi )nog “heer en meester”waren in West Java , kunnen ze optreden tegen die bende rampokkers.
Ik vraag mij af, of het TNI zelf zich ook niet schuldig heeft gemaakt aan rampokpartijen.
===============================================================
Eerlijkheidshalve zou ik niet weten, ben nog niet eens of pas maar geboren (ben van 1948).
Mijn persoonlijke verhaal , is dat mijn ouders/familie uit een bijna nationalistische nest kwamen, heb jongere ooms van vaders en moeders zijde die officieren waren bij de TNI( omdat we ook Sundanezen waren , dus bij de Siliwangi divisie) en de POLRI van West Java, Batavia etc.
De generatie van mijn ouders en hun oudere broers waren ambtenaren/rechters etc ook in de oude koloniale tijd .
Wat ze in hun “vrije tijd” deden tijdens 1945 en 1949 kan ik niet weten , ben ik niet aanwezig.
Mijn ouders waren toen leraren .
Wel was mijn vader betrokken (volgens zijn verhaal) bij de (mentale ? en fysieke) training van jongeren , hij werd zelf gevraagd om aan te sluiten bij BKR (?) of TNI .
Dat in de regio Garut , i.h.b Malangbong , de thuisbasis van Darul Islam ( zie google)
Dat er soms “stoute”Indonesiers zijn dat is niet uitgesloten , niemand kan dat .
Bij de Prambon Wetan verhaal(zie Java Post) staat ook dat jonge kinderen hadden mee geschoten richting de Nederlandse soldaten of mariniers patrouille.
In Batavia , werd groepen ex KNIL-ers of andere Nederlanders(burgers) door Engelse bronnen vermeld dat ze naast wraakacties (o.a triggerhappy) ook aan het “rampokken” zijn .
@Ellen. ‘ik vraag mij af etc.’ Elk leger(!) is een ‘spiegel van de maatschappij’. Naast eerlijke burgers herbergt het geboefte, moordenaars en sadisten. Het hangt voornamelijk(!) van de hoogste legerleiding(en politiek) af of de ‘krijgstucht (!)’gehandhaafd wordt. Te weinig of helemaal niet betekent een deuk in de reputatie. Waardoor ‘jan en alleman’ aan de schandpaal wordt genageld. En dat is/was wat in Indië/Indonesië is gebeurd- zie Excessen nota en de reeds gevoerde processen.
Gelukkig heb ik in het leger geen geboefte, moordenaars en sadisten meegemaakt. Maar ja, wie ben ik?
Volgens een radioprogramma (Afscheid van Indie, deel 6, van de VPRO) werden er tijdens de politionele acties in Indie ook bijzondere rechters meegezonden met de troepen.
“Naast rechtspraak in de Temporaire Krijgsraden en Landraden wordt er ook recht gesproken in de Krijgsraden van de Koninklijke Landmacht, het KNIL en de Koninklijke Marine. Deze krijgsraden zijn er vooral om interne militaire delicten te veroordelen. Daarbij werd nogal met dubbele maten gemeten. Enkele voorbeelden: – op 9 december 1947 werd er een militaire actie uitgevoerd tegen een kampong op West-Java, die aan 150 Indonesiërs het leven kostte. Na onderzoek werd vastgesteld dat het optreden “opzettelijk en meedogenloos” was, maar de voor dit exces verantwoordelijke majoor werd “uit overwegingen van opportuniteit” niet vervolgd; – dan was er de Bondowoso-zaak. Tijdens de 1e Politionele actie werden er enkele duizenden republikeinen krijgsgevangen gemaakt. Bij een transport van 100 van hen kwamen er op 23 november 1947 46 om het leven, gestikt in een goederenwagon. In dit geval werd er tegen de verantwoordelijke officieren en minderen wel vervolging ingesteld. maar uiteindelijk werden er slecht enkelen tot gevangenisstraffen van 2 tot 8 maanden veroordeeld. Heel wat strenger oordelen de krijgsraden als Nederlandse militairen weigerden op gewetensgronden een in hun ogen onverantwoorde taak uit te voeren. Zoals bijvoorbeeld die drie mariniers die weigerden een kampong in brand te steken ten zuiden van Malang. Ze werden door de Zeekrijgsraad veroordeeld tot resp. 3 1,5 jaar. Dat werd uiteindelijk een politieke rel, minister-president Drees bemoeide zich er zelfs mee en het slot van de zaak was dat ze na een jaar werden vrijgelaten. Om excessen enigszins in de hand te houden werden er bijzondere rechters voor de krijgsraden in het leven geroepen, die met de troep mee moesten reizen. Mr. Jan Engel was er één van. Hij is vol lof over deze maatregel, maar is dat aanzienlijk minder over de 2e politionele actie.”