Van de onafhankelijkheidsstrijd kennen de Indonesiërs alleen de eigen heldendaden. Historicus Abdul Wahid wil ook de wandaden onderzoeken.
Door Lidy Nicolasen
De geschiedschrijving van de ‘Indonesische revolutie’ is blijven steken in heroïsche heldenverhalen, zegt de Indonesische historicus Abdul Wahid (39) bij een bezoek aan het Nationaal Archief in Den Haag. Van de eigen wandaden hebben zijn landgenoten geen idee. Hij wil de eigen revolutie beschrijven en hij heeft haast. De laatste getuigen zijn nu nog net in levenden lijve te horen.
Batavia. Tramlijn 4 met republikeinse leuzen.
Slechte mensen
Wahid is universitair docent aan de Gadjah Mada Universiteit in Yogyakarta. Hij promoveerde vorig jaar in Utrecht op de hervorming van het koloniaal belastingsysteem. Sindsdien richt hij zich op het gewelddadige verleden van Indonesië. ‘We moeten veel meer van de geschiedenis weten om te begrijpen waarom er toen zoveel geweld was. Nederland heeft de Excessennota uit 1969. Voor zover ik weet, is die nooit vertaald. Vreemd. Voor ons begrip van de geschiedenis is die kennis belangrijk. We kunnen ons blijven opwinden over het feit dat Nederland weigert 17 augustus 1945 te accepteren als onze Onafhankelijkheidsdag. Maar waarom zou je dat doen? Het is niet ons probleem, zeg ik mijn studenten. Wij hebben belangrijkere dingen te doen.’
Abdul Wahid. Foto: J. Schrank
Wahid groeide op nabij de stad Cirebon op West-Java. Net als elders in Indonesië werd de onafhankelijkheid er uitbundig gevierd met rituelen en ceremonies. Op de avond voor Bevrijdingsdag schaarde iedereen zich rond de ouderen, die verhaalden over de oorlog, de bezetting en vooral over hun eigen heldendaden. Ze keken naar de films op het ene tv-kanaal dat Indonesië rijk was. ‘Die strijders waren onze idolen, mensen die alles voor het land over hadden. Rolmodellen, belangrijk voor ons nationale bewustzijn. We groeiden met ze op.’
Tot zijn verbazing viel de Chinese bevolkingsgroep buiten elke vorm van verering. Het zijn slechte mensen, werd beweerd. Ze werden gehaat. Begrijpen deed hij die aversie niet. Thuis hadden ze andere ervaringen. De Chinese handelspartners van zijn vader waren aardige mensen, wiens religieuze feesten ze respecteerden. Hij ging op zoek naar een verklaring, waarmee zijn passie voor de nationale geschiedenis was geboren.
De haat voor de Chinezen stamt uit de koloniale tijd, toen het politieke systeem raciaal was, ontdekte hij. Boven aan de ladder stonden de Europeanen, onderaan de Indonesiërs. De Chinezen hingen ertussen. Ze werden ingezet als vooruitgeschoven posten van de koloniale machthebbers. ‘Voor de gewone Indonesiër leek het of zij aan de touwtjes trokken. Zij verkochten op de markt, hadden winkels, inden belastingen en hadden de media in handen. Dat heeft de haat gevoed.’
De razernij
Toen Japan in 1945 capituleerde, koelden de Indonesiërs hun woede niet alleen op Europeanen – van wie velen nog in kampen zaten – maar ook op Indische Nederlanders en vooral op Chinezen. Nooit is precies vastgesteld hoeveel mensen er werden vermoord. Hun aantal moet in de duizenden lopen. De razernij, in Nederland beter bekend als de ‘Bersiap-periode’, duurde een paar maanden.
Bersiap betekent ‘Wees Paraat’. Voor Indonesiërs was het de oproep het eigen land en de door Soekarno uitgeroepen onafhankelijkheid te verdedigen. Nederland stond klaar om de koloniale orde te herstellen.
Wahid: ‘Volgens onze nationale geschiedenis verenigden alle Indonesiërs zich. Maar het lag veel gecompliceerder. Er waren grote etnische en ideologische verschillen. Mensen die in de koloniale periode een goede positie hadden gehad, wilden de oude macht terug. De meerderheid vocht voor de eigen staat. Ik noem de militairen die waren getraind door Japanners, paramilitairen en linkse groeperingen. In 1948 namen communisten de macht over. Soekarno onderhandelde met de Nederlanders en dat was tegen hun zin. Zij eisten honderd procent Merdeka – vrijheid en macht.’
De Amerikanen kozen de kant van de Indonesische Republikeinen, terwijl Nederland militairen stuurde en een oorlog begon. Den Haag sprak verhullend over ‘politionele acties’. In Indonesië noemden ze die acties bij hun naam: ‘Agresi Militer Belanda’. Wahid: ‘Het was een cruciale periode voor Indonesië. Toen is een overgang gemaakt van een koloniale naar een onafhankelijke macht. Indonesië werd als natie geboren. Maar hoe Indonesië die onafhankelijkheid in al haar facetten heeft verworven, staat niet in onze schoolboeken. We kennen alleen de heroïek en dat is het. Wij hebben geen antwoord op de vraag waarom Indonesië de staat werd die hij nu is.’
De tijd dringt, zegt Wahid, met name voor het horen van getuigen. ‘De generatie die het heeft meegemaakt, is nu in de 80. Nederland en Indonesië moeten samenwerken en alle getuigen horen. Ze moeten zich niet laten hinderen door politieke emoties. Onlangs kreeg ik een vraag over seksueel geweld. Ik vertelde toen dat paramilitairen niet alleen de geiten en koeien opeisten in de dorpen die ze aandeden, maar ook de meisjes. Althans, dat is het verhaal. Het bewijs ontbreekt nog.’
Dit artikel werd eerder gepubliceerd in De Volkskrant, 27 januari 2015.
Java Post 
Saluran televisi Indonesia:
antv · BeritaSatu TV · Global TV · Indosiar · Kompas TV · MetroTV · MNCTV · NET. · RCTI · Rajawali Televisi · SCTV · SINDOtv · Trans TV · Trans7 · tvOne · TVRI · TV Edukasi
Al deze zendgemachtigden hebben gigantische studio’s en de Merdeka-strijd is een dankbare basis voor series à la Peyton Place of Dynasty. De media-giganten zullen de Indonesische geschiedenis vertellen, zoals Hollywood het bijbelverhaal Exodus gepreciseerd heeft voor de massa’s.
Zie ook in Surabaya het grote monument voor 10 november 1945. Ter ere van de Indonesische helden. Meteen nationale feestdag. Met de voormalige Simpangclub als Nationaal Pemuda-monument. Gelukkig is er ook Kembang Kuning. Maar daar komt nauwelijks iemand.
In Melawan Lupa programma’s kan men soms diverse documentair/ ooggetuigen verslag kijken.
We gaan films zoals de oude Naga Bonar genre even uitschakelen , de Merah Putih films zijn mss leuk .
En toch zullen de media giganten , ook politici geworden hun handen waarschijnlijk niet willen branden .
Om zo maar zonder bewijzen hun oude strijders die hun merdeka hadden gebracht een etiket te plakken.
Je krijgt snel de etiket nestbevuiler.
Het is ook niet slim om als Indonesische onderzoeker van te voren allerlei aannames te lanceren.
Dit uitspraak vind ik een beetje vreemd.
“Maar hoe Indonesië die onafhankelijkheid in al haar facetten heeft verworven, staat niet in onze schoolboeken. ”
——————————————
Allereerst is het moeilijk om in AL haar facetten beschrijving te doen.
Er is veel verteld, geschreven in Sejarah Nasional Indonesia , aangevuld met Sejarah Daerah ( Streek -provincie )en getuigenissen van deelnemers .
Zie de rol van Darul Islam T.I.I in West Java , daar gebeuren ook rare dingen , de rol van de PKI in Madiun 1948.Van de laskars, barisan etc .
Ik mag toch aannemen dat ik bijna dezelfde geschiedenis boeken heb gehad ,bijna dezelfde verhalen gehoord.
Soms heb je ook (officiele)verslagen waar men al tig jaren weten dat het niet waar zijn (mythes) de laatste jaren werden doorgeprikt.
De West Javaanse situatie waar ik veel verhalen hoor ( de resten van D.I tijd nog persoonlijk meegemaakt) kan men zo projecteren in Midden en Oost Java.
En mss buiten Java vooral in gebieden waar R.I (Djakarta-Yogya) nog niet 100% in handen had .
ibegrijp nog steeds niet waarom kindermoordenaars in surabaja helden van de revolutie heten .
Even inhoudelijk reageren op de artikel van Lidy Nicolasen.
1.Wahid: ‘Volgens onze nationale geschiedenis verenigden alle Indonesiërs zich.
Maar het lag veel gecompliceerder. Er waren grote etnische en ideologische verschillen.
—————
Uiteindelijk wel , in het begin na de inval van Japan was de grote massa nog passief, redelijk tevreden met hun leven , die tijd noemde men Zaman Normal(Normale tijd).
Later werden ze geinspireerd door de eerste generatie nationalisten , de Surabaya slag , Agresi Militer 1 & 2 kamen ze nader bij elkaar.
2. Mensen die in de koloniale periode een goede positie hadden gehad, wilden de oude macht terug.
———————————–
Met alle respect , waarom kiezen de vele Nederlands opgeleide ex kinderen van Inlandse hoofden&groten de zijde van de nationalisten.
En vele vorstendommen , zelfs een grote zoals Yogyakarta de zijde van de republiek ?
3.De meerderheid vocht voor de eigen staat.
Bedoelt hij de vorming van de deelstaten( Van Mook ?)
Als het zo is dan moet men even de boeken (boekoe piner) na lezen.
3. In 1948 namen communisten de macht over.
Soekarno onderhandelde met de Nederlanders en dat was tegen hun zin. Zij eisten honderd procent Merdeka – vrijheid en macht.’
————————————————————–
Het was een poging tot ……….
Binnen korte tijd verijdelt .
De enige grote groep die tot begin jaren 70 nog steeds verzette was de Darul Islam van S.M Kartosoewirjo met zijn Tentara Islam Indonesia .
SMK ging openlijk zijn Islam staat in West Java ( in buurt van Malangbong-Garut -Tasikmalaya) proclameren toen Soekarno en zijn regering opgepakt werd in Yogya.
Er was een machtsvacuum , geen centrale regering.
Die niet helemaal waar was .
Soekarno(Yogya) had gezorgd voor een vervangende regering PDRI(Pemerintah Darurat Republik Indonesia) in West Sumatra .
@Pak Surya, ‘k Heb een sterk vermoeden dat Prof. Dr. Abdul Wahid over de nationale geschiedenis bij u in de leer zou moeten gaan, voordat hij in Nederland de publiciteit gaat zoeken. Hij is pas 39 jaar, een broekie in dit forum.
@ Paul
Alles wat ik hier schreef, kan men zo na lezen uit de geschiedenisboeken.
Ook van internet plukken.
Het “stikt” tegenwoordig van de verhalen van kinderen van sleutelfiguren uit die tijd, zelfs leden van de Veteranen Legioen .
De zgn “untold stories”.
Wel moet men zorgvuldig kiezen wie ze zijn , zijn ze actief betrokken, welke functies ze hebben , zijn ze nog helder van geest etc ?
Ik zelf vul het aan met persoonlijke anekdote.
Ik weet nog dat ongeveer (bijna )10 jr geleden dat ik mijn een oudere zuster van mijn moede) onze familie geschiedenis probeerde te ontfutselen ( mijn ouders waren al een paar jaar overleden) .
Ze weet veel over de Geschiedenis van West Java , wie wie is , voor al van de groep Sundanese Tentara Pelajar ( mijn moeder had ook een leerling die T.P was, heb ik zelf ontmoet/gesproken ) .Leerlingen die vroeger de H.I.S hadden gevolgd en carriere hadden gemaakt in het leger, politie, ambtenarij etc .
Maar ja, het is een lange zit geweest , met veel pauze (poho deui-ben effe kwijt) .
Ze was toen al 92.
En we moeten nog naar de Mall gaan.
Achteraf gezien is het stom geweest.
Ik ben bang dat A.W zijn interview mss niet goed werd overgebracht .
Het is toch normaal als je eerst de tekst gaat na lezen, vooral in een delicate zaak.
2 jaar geleden ontmoette ik een “bewaker” bij een notariskantoor in Jkt , een kleine pezige oude man .
We kwamen aan de praat . omdat ik een Sundanees ben( niet 100%) vertelde hij dat hij vroeger een D.I lid was uit de streek Bogor/Sukabumi.
Mss had hij toen mee gedaan aan het vorderen of rampokken van etenswaar/goederen van de plaatselijke bevolking.
Dat ga ik niet vragen.
Een bekende Kiaji Hadji in Tjigombong , guru tegelijk verre familie van een aangetrouwde tante werd toen overvallen en doodgeschoten.
Sorry, niet na de inval van Japan maar voor de inval van Japan
“We kunnen ons blijven opwinden over het feit dat Nederland weigert 17 augustus 1945 te accepteren als onze Onafhankelijkheidsdag. Maar waarom zou je dat doen? Het is niet ons probleem, zeg ik mijn studenten. Wij hebben belangrijkere dingen te doen.” Ja zeker! In Nederland maken we er ons toch ook niet druk over dat Indonesiërs 26-07-1581 niet erkennen als onze Onafhankelijkheidsdag? De diplomatie heeft dat overigens al heel elegant opgelost: Op 17 augustus naar de Indonesische ambassade voor een hapje en een drankje, op Koningsdag naar de Nederlandse ambassade voor oranjebitter en een harinkje weghappen. Laat Prof. Dr. Abdul Wahid eerst maar zijn gang gaan. Ik hoop dat het tot samenwerking zou kunnen komen met de Nederlandse instituten die daar toch ook wel onderzoek naar zouden willen doen.
Prima initiatief van Abdul Wahid. Hij is niet voor niets gepromoveerd. Er zijn ook kritische Indonesiërs blijkt. Veruit de meeste Nederlanders hebben overigens niet het flauwste besef wat zich in die verschrikkelijke jaren heeft voorgedaan. Niet alleen Nederlanders hebben oorlogsmisdaden gepleegd maar ook de Indonesiërs. Het is heel goed dat dit wetenschappelijk wordt vastgesteld en in de archieven wordt opgeslagen.
In West Java had men naast de Darul Islam ook andere groepen die tegen Soekarno ageren zoals de Barisan Sakit Hati , de volgelingen van Haji Item , Bambu Runtjing (links georienteerd ) , en Tjitarum Brigade die ontevreden waren met de uitslag van RTC overeenkomst.
In Midden Java heb je vroeger de MMC groep (Merapi Merbabu Complex) .
Het zijn de bekendste groepen , het is niet onwaarschijnlijk dat er andere kleinere groepen die s’avonds op pad gingen.
Zie voorbeeld van D.I /T.I.I West Java.
Wat ik als Indonesier niet begrijp is deze opmerking:
” We kunnen ons blijven opwinden over het feit dat Nederland weigert 17 augustus 1945 te accepteren als onze Onafhankelijkheidsdag. Maar waarom zou je dat doen? Het is niet ons probleem, zeg ik mijn studenten. Wij hebben belangrijkere dingen te doen.”
————————————-
Voor zo ver ik weet hebben we 17 Augustus 1945 als proclamatie dag gekozen , het begin van het Merdeka(vrij zijn ) .
Dat Nederland het niet wil erkennen , en nog steeds beweren dat ze de baas zijn t/m de overdracht bij de RTC 1949 heb ik persoonlijk geen moeite.
Trouwens het is begrijpelijk dat Nederland dat niet wil erkennen , anders kunnen ze verweten worden een staat in wording binnen te vallen.
De Nederlanders hadden hun Spaanse koning niet meer willen erkennen (Plakaat van Verlatinghe), en pas 80 jaar later erkend door Spanje.
Ik denk dat de politiek niet achter zijn initiatief staat en mogelijk gaat tegenwerken…
hansvschaik zegt:
2 februari 2015 om 9:18 pm
Ik denk dat de politiek niet achter zijn initiatief staat en mogelijk gaat tegenwerken…
—————————————————————————————————————-
Abd.W moet een betere manier vinden om toegang te krijgen tot zijn landgenoten.
De intro van Lidy Nicolasen is niet zo’n goede zet geweest.
Tekstueel kan men al vragen stellen over diverse punten.
Vooral de suggestieve tekst :
De wandaden van de Indonesiers moeten ook onderzocht worden .
Ik ben 1000% eens dat er een goede beschrijving moet komen .
Niet alleen maar de mooie delen opschrijven.
De vraag is :
1.Over welke(groep) Indonesiers heeft hij ?
2.Hoe wil hij de gegevens verzamelen ? .
3.Krijgt hij wel toegang ?
Uitstekend initiatief van dhr Abdul Wahid. Dat Islamitische groeperingen tegen Sukarno vochten was wel te begrijpen. Hun godsdienst werd ondanks hun sterke invloed niet als staatsgodsdienst in de grondwet opgenomen, zie ook pantjasila, anders hadden we veel eerder een IS gehad.
Dan kan over de plaats in de geschiedenis van hun Vader des Vaderlands, ook wel Japans collaborateur genoemd, helderheid worden verschaft. ‘hoog gedragen, diep begraven”. Hij ligt in Blitar begraven maar Bogor lijkt mij meer een geschikte begraafplaats, die een man van zijn statuur verdient
Peter van den Broek zegt:
2 februari 2015 om 11:05 pm
Uitstekend initiatief van dhr Abdul Wahid.
———————————————————————————————
Het is ook een moedige initiatief van Abd.Wahid
Moedig om te gaan roeren in een grote vat waar de inhoud mss behoorlijk stinkt .
Ik ben voorstander van kritische goed geschoolde jonge Indonesiers die hun eigen geschiedenis indien nodig herschrijven.
De vraag is of zijn contacten met de Nederlanders , hoe hij geinterviewd werd ( zijn antwoorden -of is het verkeerde weergave van zijn uitspraken) bevorderlijk is voor zijn intree bij zijn landgenoten.
Vergeet niet dat bij de 2de generatie Indonesiers (dus mijn generatie-geboren vlak voor en na bersiaptijd t/m 1950 ) , voor al bij de kinderen van de 1ste generatie(de nationalisten) bepaalde irritatie kan wekken.
Ik ben zelf zeer verbaasd als ik de artikel van Lidy Nicolasen lees , kan me niet voorstellen dat een wetenschapper met bepaalde uitspraken komt .
Of is zijn stelling , antwoorden verkeerd/anders weergegeven ?
Het verhaal van begrafenis van Soekarno in Blitar was een grote rel geweest.
Hij wilde in Bogor begraven te worden.
Het verhaal van de latere politieke ruzie tussen S.M. Kartosoewirjo ( Darul Islam) met Soekarno is ook vreemd .
Ook de politieke ruzie van Soekarno met de “linksen”.
Kartosoewirjo (student NIAS) , Semaun en Bung Karno waren leerlingen van Rd.H.O.S Tjokroaminoto van Sarikat Islam.
Ik dacht dat ze in de kost waren bij hun leraar ( BK ging later een kawin gantung relatie met de dochter van Tjokroaminoto)
Andere bekende leerlingen waren o.a Alimin, Muso voormannen van PKI .
Ook voormannen van Muslim groepen zoals Muhammadiyah zoals K.H Ahmad Dahlan en K.H Mas Mansyur komen vaak discussieren .
PKI was ooit de Rode Sarikat Islam ,omdat de voormannen Komunisten zijn , vaak leden van de Komintern( Moskou) , zie de invloed van Henk Sneevliet en Tan Malaka .
De Rode Sarikat Islam ging afscheiden van de “moeder” organisatie, ook bekend als de Witte Sarikat Islam ( ingekort in Sarikat Islam).
Dus de politieke verhoudingen zijn echt gecompliceerd (is een feit), voor jonge Indonesische studenten kan het moeilijk zijn om de verbondenheid (de rode draad) tussen de hoofdrolspelers te doorgronden, ook als men niet weet de sociale achtergrond van de spelers.
Vaak zijn ze bekenden van elkaar, kinderen van prijaji’s , dezelfde lidmaatschap van studenten vereniging , clubs etc.
Als wij nu eens beginnen, er zijn tekenen di daarop wijzen, zullen er steeds meer Wahids komen die beginnen te begrijpen waarom het allemaal zo is gelopen. Zolang wij op Bronbeek blijven beweren dat er in Rawagede 150 dorpelingen omkwamen,om maar een voorbeeld te noemen, blijft het een verhaal van de pot en de ketel. Dan valt rechts-nationalistische Indonesiërs, en zelfs dito Japanners, niets te verwijten. Maar ik blijf goede hoop houden op NIOD, NIMH en KITLV.!
Hopelijk komen wij ook af van die rechtse Nederlandse koloniale nationalisten zoals U die blijven ontkennen dat daar oorlogsmisdaden zijn gepleegd en die in het sprookje, daar werd wat groots bericht, geloven.
Waarde Beekmans,
Fijn te lezen dat je het helemaal met mij eens bent. Bravo.Of nou, je volgende conclusie om mij in het hok van die rechtse lui te stoppen? Vanwaar deze? Graag nadere toelichting. Of heb jij ook nooit een rekentoets hoeven doen zodat 1+1 = 1?
Rechtse mensen vind ik een klein beetje niet leuk. Nederlandse koloniale nationalisten ken ik eigenlijk niet, maar die zullen er vast wel zijn. In een democratie toch heel gewoon? Er zijn mensen die ik akelig vind of aardig. daar schijnt ook niemand een probleem mee te hebben. Het is goed in Nederland te wonen.
Een verslag van een commandant,die zijn standplaats was in Rawagedeh:
Rawah Gedeh
De kwestie Rawah Gedeh nog eens op een rijtje :
Het eerste wat over Rawah Gedeh bekend werd, was het “Pamflet van Wamel”. Een anoniem ondertekend pamflet met het pseudoniem ´Parsifal´. In dit pamflet wordt gesteld, dat de gehele bevolking van de kampong door de ´Koninklijke Landmacht´ is uitgemoord.
1. Een oud administrateur van de C. Comp.is daarna naar Wamel geweest om dit te controleren. Het bleek dat er een man was geweest die een paar schooljongens tegen beloning had gecharterd om een aantal pamfletten in het dorp rond te brengen.
2. Ik beschik over een debarcatielijst van de” Waterman”, het schip waarmee 3-9 R.I. terug kwam uit Indonesia eind November 1949, hierop komt geen man voor die Wamel als bestemming had. Na gesprekken met andere mannen van 3-9 R.I. werd het als” onzin” verder aan de kant geschoven.
3. Toen ik er mee geconfronteerd werd , heb ik mijn dagboek opgeslagen en daarin gelezen dat ik op 9 Dec. 1947 bij aan een actie deelnam met als doel Rawah Gedeh. Aan deze actie namen deel ca 30 man van de Onderst, Cie, waar ik bij hoorde, op de linkerflank. Op de rechterflank en door het centrum groepen van ongeveer hetzelfde aantal van de C comp.
4. Op de linkerflank kregen wij hevige tegenstand en werden lang tegengehouden door snipers en vuur uit een kampong rand. Na wat 2 inch mortier vuur gingen we met z.g. vuur en beweging toch verder, maar werden toch zolang opgehouden, dat we te laat in Rawah Gedeh aankwamen, want intussen was actie “afgeblazen” en gingen we weer richting Krawang alles lopend, want met carriers of drietonners kon men daar niet komen. Het woord zegt het al ( Rawah is in het Maleis :” moeras “en Gedeh is “groot”) . We gingen zover ik me herinner om ca 6.00 uur op pad, kregen Ca. 10.00 uur het eerste vuur , moesten daarna nog een flink eind lopen. Ik schat dat we 12.00 – 12.30 uur op de afgesproken plaats waren en was de actie voorbij .De actie van 9 Dec, ‘47 was maar een betrekkelijk kleine actie,, want ’s middags ca 5.oo u. waren we al weer op ons bivak.
.Van de gepensioneerde oud Ass. Wedana van het gebied, die in Krawang woonde, en waarmee ik contact had gezocht om geïnformeerd te worden over “het wel en wee” in het gebied, kreeg ik toen al te horen dat Rawah Gedeh ook in zijn tijd een beruchte kampong was waar zich altijd veel rampokkers ophielden. Over de actie van een jaar te voren, waarbij volgens “het pamflet zoveel slachtoffers vielen, werd niet gerept. Ik wist het niet en hij schijnbaar ook niet. Wij kregen goede contacten met de kampongs rondom ons. Deze kampongs werden , uit wraak daarvoor ,door de bendes uit Rawah Gedeh op een nacht beroofd van geiten, kippen en huisraad en de huizen werden in brand gestoken. Wij richten, met behulp van de oude ass. Wedana. een actie comité op en zagen kans om hout voor huizen en geld voor kippen en geiten bijeen te krijgen. De bevolking was dubbel dankbaar en wij gaven ze, met medewerking van politiecommissaris Berretty, uit Krawang, zelfs een zestal wapens. Voortaan liepen steeds een klein aantal kampong bewoners mee , met onze patrouilles. Toen ze op een gegeven moment het verzoek deden om naar het ver gelegen Rawah Gedeh te gaan, overlegde ik met de Ass. Wedana. Hij dacht dat de mensen wel het recht hadden om te proberen of ze hun eigen spullen terug konden krijgen. We gingen met ca, 15 man een tiental kampongbewoners. In Rawah Gedeh wapperde de rood witte vlag op het huis van de Loerah ( gekozen gemeente bestuurder). Maar wat moest die man anders, hij zat daar ver van Nederlands troepen, Hij kon alleen maar huilen met de wolven in het bos. De met ons meegekomen kampongleden, wilden zijn huis ook in brand steken, wat ik heb kunnen verhinderen en zover ik me kan herinneren namen ze alleen wat kippen mee. Ik, noch de Ass. Wedana , hebben de datum 9 Dec, ’47 en het grote aantal slachtoffers wat er toen zou zijn gevallen volgens het “Committee” nooit in onze gesprekken aangeroerd. Als mij dat bekend was geweest zou ik beslist niet met zo’n kleine groep daar naar toe zijn gegaan. Bovendien, als het werkelijk zo zijn geweest als wat men 3-9 toe dicht, dan zouden én de kampongbewoners rondom ons én de oude Ass. Wedana ons toch heel anders hebben bekeken. Wij hebben ons daar uitgesloofd, geïnspireerd door het enthousiasme van de bevolking.
De zoon van de loerah van één van de kampongs dicht bij ons bivak, die in Bandung studeerde schreef me op 17 -9 – 48 een brief waarin hij bedankte voor hetgeen wij voor de bevolking deden en vroeg om vooral zo door te gaan. Zou hij dat ook hebben gedaan als hij wist dat nog geen jaar te voren door 3-9 R.I. honderden mannen , vrouwen en kinderen zouden zijn vermoord ?
De man was p.m. 20 jaar, goed ontwikkeld, sprak Hollands en zeker op de hoogte wat er een jaar te voren op 20/30 km van zijn woonplaats gebeurde. Toen ik, vanuit Tandjong Poera, voor een paar weken als mentor werd uitgeleend aan het pas gearriveerde 401 Inf. en naar Madjalenka moest vertrekken kwam er een delegatie uit de kampongs die naar de compagniescommandant van de C compagnie wilde gaan om te vragen of ik niet mocht blijven. Ik heb ze dat uit het hoofd gepraat en was naar ca. 4 weken weer terug. Met andere woorden, wij deden daar goed werk als 3-9 en was er geen sprake van wantrouwen en rancune over wat minder dan een jaar tevoren door 3-9 ZOU zijn aangericht. Ook de bevolking van de kampongs, ca 30 km van R.G. vandaan wisten niets van het z.g. bloedbad.
Het is absurd dat de kranten schrijven dat wij, jongens van 21/22 jaar uit de Achterhoek, Groningen en Drenthe 431 mannen, vrouwen en kinderen zouden hebben gedood en maar klakkeloos aannemen dat wat een Indonesisch “ Committee” dat een miljard gulden eist ( welk “committee “volgens Hans van Baalen door Indonesia niet eens werd erkend ) het bij het rechte eind heeft, terwijl er uit een gedegen onderzoek , de scriptie van Drs. Scholtens een heel ander verhaal zou zijn te halen.
DE FEITEN.
Het verspreiden van het pamflet van Wamel was de opmaat voor het eisen van een schadevergoeding door het ”Commitee of Dutch Honorary Debts”.
Nu is de voorzitter van het genoemde “Committee” een journalist die sinds de coupe van Soeharto , uitgeweken was naar Hamburg en men eerder deze journalist, mogelijk wel een kenner van Wagner ’s opera er van kan verdenken dit pamflet te hebben geschreven. De opmaak en stijl doet ook meer denken aan een journalist , dan aan een soldaat van 3-9 R.I..
Het “Committee” eiste toentertijd een miljard gulden als schadevergoeding bij monde van advocaat Pondaag. Welk deel daarvan als honorarium telt voor de resp. advocaten die zich er mee bezig houden weet ik niet, maar vast een flink bedrag. In diverse Nederlandse kranten werd erover geschreven, alle ongeveer in dezelfde bewoordingen. Krista van Velzen van de SP en Hans van Baalen van de VVD werden geïnterviewd. Ik nam contact op met Van Baalen en kreeg als antwoord : geen aandacht aan besteden, dit “Committee” wordt in Indonesie zelfs niet eens erkend.
Het “Commitee” had ook geen haast, men kon rustig afwachten tot er van 3-9 geen mannen meer zouden zijn die een weerwoord konden geven. De regering deed ook niets, tot het advocaten kantoor Pulles( ?) en Mevr. Zegveld in het geweer kwamen. Toen gooide de regering het op verjaring en de afspraak met de Indonesische regering, bij de “ overdracht” dat over wederzijdse excessen geen aanspraken zouden zijn. Van de zijde van Indonesia werd geen actie ondernomen, men onthield zich van een mening. Echter, het eenvoudige kleine kerkhof in Rawah Gedeh in I999, was intussen verbouwd tot een nationaal monument, compleet geplaveid met lichtblauwe tegels. Zelfs de looppaden. Wie dat gefinancierd heeft ?
Nu onze regering nooit de aangevoerde feiten over het z.g. bloedbad op 9 Dec. 1947 heeft bestreden, bleef haar niet anders over dan “de verjaring “ en dat is nu op 14 Sept 2011 als argument afgenomen. Men kan nu niet meer de feiten van het z.g. bloedbad op 9 Dec ’47 gaan bestrijden, want dan zou het Nationale monument in het geding komen , hetgeen gezichtsverlies zou beteken voor Indonesia, met alle gevolgen voor verslechterde onderlinge verhouding tussen Nederland en Indonesia. Rest .. . . . . . betalen.! Daarmee is 3-9 R.I veroordeeld, maar daar zal onze regering niet wakker van liggen. Er zijn toch nog maar weinig 3-9 R.I. ers over.
Waarom men nooit de feiten heeft bestreden, wat gemakkelijk had gekund aan de hand van de gedegen scriptie van Drs. Scholtens van de universiteit Groningen, is mij een raadsel.
Waarom men nooit heeft gereageerd toen de advocaten een vrouw uit de kampong een brief wilde laten tekenen met een beschuldiging aan Nederland en deze vrouw vertelde dat ze niet kon lezen en schrijven en men dan maar een vingerafdruk op de brief wilde om als bewijsstuk te dienen voor een miljard gulden schadevergoeding is een nog groter raadsel.
Getallen over vermeende slachtoffers zijn in Indonesia zeer rekbaar, getuige de excuus brief aan Westerling over het genoemde aantal slachtoffers in de Celebes affaire. Een kopiebrief met excuses aan Westerling voor de beschuldiging aan hem van 4000 en later 40 000 slachtoffers in Zuid Celebes is in mijn bezit. In deze brief, van 13 April 1977 noemt het Indonesische instituut voor Militaire historie, dat er “maar” ( woorden van Lt. Colonel Dr.M Natzie Said, SA) 565 slachtoffers in het tijdvak 1945 -1950 zijn gevallen waarvan 256 in de periode Dec. ’46 tot Febr. ’47, en nog hoofdzakelijk door de hand van de “Barican Poke”( georganiseerde massa- het Nederlandse Leger en onder leiding van plaatselijke aristocraten) Zo schrijft Colonel Natzie Said letterlij in de brief ( Ik heb geen idee wat dit is of wat ermee bedoeld wordt) maar 4000 en 40000, (zo staat er ook weer letterlijk in de brief) is zuiver fictief en gegrond op een politisch ( politiek ??) oogmerk.”
Een man die op Oost Java gewond was geweest bij een actie, waarbij 2 Nederlanders werden gedood en 2 gewond, ging jaren later terug en wilde de kampong bezoeken waar hij gewond was geraakt. Er stond een bordje waarop aan gegeven dat op die dag 20 Nederlanders waren gesneuveld. Een foto van dat bordje heb ik tussen mijn vele papieren over alles van Rawah Gedeh betreft.
Zou een goed ontwikkelde zoon van een loerah, die in Bandung studeerde, mij een brief schrijven, nog geen jaar na de datum van 9 Dec. 47, waarin hij zijn dank uitspreekt voor hetgeen wij voor de bevolking deden en vroeg toch vooral zo door te gaan als hetgeen in het Pamflet van Wamel staat de waarheid was geweest? ( kopie van de brief is beschikbaar)
Mijn beweegreden om me met de kwestie Rawah Gedeh bezig te houden, is enkel en alleen om aan te tonen dat de aantijging tegen 3-9 R.I, dat op 9 Dec. ’47 431 mannen vrouwen en kinderen met de handjes omhoog zouden zijn neergeschoten op een bewuste leugen stoelt. Het is technisch onmogelijk om dit in zo’n korte tijd te kunnen doen en HET IS NIET GEBEURD.
Dat men de aantijging later heeft veranderd in : “ de mannelijke bevolking” doet niets af aan de zaak . Wat me nog het meest dwars zit, is dat de kranten maar wat van elkaar overschrijven.
Inmiddels weet ik van een gerenommeerde “krantenman”, dat men zo’n bericht van een ANP bericht overneemt, geen tijd en moeite wil besteden aan een kritisch oordeel, bijv. “hoe kon zo iets plaats vinden en hoe zouden jongens van 20 / 22 jaar in de korte tijd dat ze daar waren, tot deze daad hebben kunnen komen. Nog erger is het dat lezers van de diverse kranten, die ongeveer alle hetzelfde schreven en schrijven , zomaar aannemen dat de aantijging waar is. Ik herhaal wat ik reeds vaker schreef, als Canadese militairen op deze wijze door het slijk werden gehaald zou de ‘ Legion “ de minister van veteranenzaken “er voor” hebben gespannen . In Nederland hebben we wel ca. 40 verschillende veteranenverenigingen en die zijn dan wel verenigd in “Het veteranen Platform”, maar aantoonbare kwesties als moorden op mannen , vrouwen en kinderen laat men voor wat het is
De man die zich in de 2e kamer heeft laten kiezen onder de leus: “er moet een veteraan in de kamer” gaat er ook aan voorbij.
F.H.Dijkstra 18 Sept. 2011
Naar aanleiding van bovenstaand getuigenis van F.H.Dijkstra 18 Sept. 2011
MÓET er een ONDERZOEK komen!!!
Fokke Dijkstra komt uitvoerig aan het woord in het boeiende maar trieste boek van Hylke Speerstra: Op klompen troch de Dessa. Afgelopen november in het Fries verschenen, in maart komt de Nederlandse versie uit.
Een zeer lezenswaardige bundel 45-50 veteranen verhalen. In zijn verantwoording op blz 326 komt Speerstra onder mer tot de volgende conclusie:
“De opvatting van Dijkstra heb ik afgezet tegen enkele feiten die intussen bekend zijn geworden. Een van die feiten is dat Dijkstra die 9e december bij, maar niet in de kampong Rawagede is geweest”.
Daarna volgt een lijst van feiten en geschriften waarop Speerstra zijn mening baseert. Lees de Nederlandse versie komende maart…en wordt wijzer.
Op basis van militaire rapporten en onderzoeksverslagen gaf Willem IJzereef (‘De Zuid-Celebes-affaire’, Amsterdam, 1984) de volgende cijfers voor de slachtoffers van de acties door het DST:
Onder leiding van Westerling: 388
Onder leiding van Vermeulen: 1055
In de afdeling Mandar: 91.
Tesamen: 1534 slachtoffers. Hierbij zijn de gerapporteerde doden door het KNIL en de (kampong)politie niet meegerekend. In totaal kwam IJzereef op een totaal van 4470 slachtoffers.
De brief van de Indonesische geschiedkundige Natzir Said aan Westerling, hierboven aangehaald door Wim balijon, noemt andere cijfers. Nu is Natzir Said niet de eerste de beste. Hij was een gewaardeerd historicus en rechtsgeleerde die voor zijn geschiedkundige arbeid carrière had gemaakt in het Indonesische leger. Hij was als tiener toegetreden tot een van de vele strijdgroepen in Zuid-Sulawesi en heeft naar eigen zeggen verschillende malen met de DST troepen gevochten. Als militair had hij bewondering voor de effectiviteit van het Nederlandse optreden, als historicus wilde hij zich niet laten verleiden tot een moreel oordeel. Dat wil niet zeggen dat hij positief stond tegenover het Nederlandse optreden.
Natzir Said benaderde de gebeurtenissen op een andere manier dan IJzereef. Waar IJzereef zich baseerde op Nederlandse (militaire) archieven, verrichtte de Indonesische historicus veldonderzoek en interviewde hij mensen in de kampongs die getuigen waren geweest van de acties. Ook sprak hij lokale militairen. Op basis van die arbeid publiceerde hij een boek “Korban 40000 jiwa” waarin hij onder andere afrekent met het getal van 40.000 doden. Volgens hem was dit getal wél belangrijk: niet alleen als propagandamiddel, maar ook als symbolisch getal.
De brief – die keer op keer door Westerling apologeten wordt aangehaald: zie je wel! – is vrij merkwaardig. Niet door het beleefde woordgebruik of omdat de schrijver het getal van 40.000 doden onjuist acht. De brief is merkwaardig door de getallen die erin zijn genoemd. Ik heb daar geen verklaring voor. In de brief is verder geen onderbouwing van het cijfermateriaal gegeven.
Het contrasteert met wat Natsir Said later heeft gezegd. In de jaren tachtig werd hij uitgebreid geïnterviewd door Herman Vuijsje wat resulteerde in een publicatie in het NRC. Hierin wordt Natsir Said geciteerd:
’Ik heb meneer Westerling gevraagd over de waarheid van die drie maanden hoeveel is dat eigenlijk? Vijf a zeshonderd zegt hij.Maar feitelijke data daarover heeft hij niet. Zelf heb ik inmiddels ruim vierduizend namen met gegevens over het graf van mensen die tijdens de Westerlingscampagne zijn doodgeschoten. Door het DST het KNIL en lokale pro-Nederlandse strijdgroepen. Een definitieve schatting is nog onmogelijk daarvoor is niet genoeg onderzoek gedaan.’ http://niod.x-cago.com/indische_collectie_data/KCI/005/19861213/KCI-005-19861213-001001.pdf
Die “vierduizend namen” zijn niet in tegenspraak met het totale aantal slachtoffers dat IJzereef op basis van de Nederlandse bronnnen presenteerde
Ik merk dat de link dood is. Het betrof een foto van het desbetreffende krantenartikel. Mijn excuses.
U kent toch wel de correspondentie tussen Gen. Spoor en de Procureur-Generaal Friederichs om de bevelvoerende officier bij Rawagede de Maj. Alfons Wijnen te vervolgen. Uiteindelijk werd de zaak geseponeerd om het moreel van onze jongens niet te ondermijnen. Hier was wel degelijk sprake van oorlogsmisdaden, standrechtelijke executies e.d. Dit jaar komt ook de biografie van Gen. Spoor uit, dat wordt dus wel smullen geblazen
En natuurlijk niet te vergeten de rechtszaak Rawagede met de doortimmerde uitspraak van de Haagse Rechtbank. Deze uitspraak is door velen verkeerd gelezen of helemaal niet gelezen met de daaruitvolgende kromme uitspraken. Schadevergoeding werd toegekend aan de weduwen.
Een en ander is al eens kritisch onderzocht maar we kunnen natuurljk elk onderzoek en rechtspraak overdoen.
Het “dagboek” van F.H.Dijkstra – wanneer heeft hij dit geschreven?
Het schijnt mij dat het “antwoorden” verschaft op krantenberichten die later….(of helemaal niet)…gepubliceerd waren – en is waarschijnlijk ook niet bijgehouden op de dag dat het artikel verscheen of incidents gebeurden.
Citaat;- “In de JAVABODE las ik daarna dat tijdens die actie zeven kampongs waren afgebrand en circa 150 tegenstanders waren gesneuveld. ‘Zo hoeft het voor mij niet’, SCHREEF IK TOEN IN MIJN DAGBOOK. Wij vonden dat een niet te controleren bericht, maar begrepen dat de burgers in Batavia zoiets graag lazen en de krant moest ook verkocht worden” einde citaat.
Ik zou wel graag woord voor woord willen lezen wat hij op die dag in december 1947 in dat “dagboek” geschreven heeft.
Het eerste nummer van de wederverschijning van de JAVABODE (na de oorlog) was gedateerd 24 september 1949……21 maanden later.
Uit de excessennota (1969) pp.83.
“Na een klacht van Republikeinse zijde, is door waarnemers van
de Commissie van Goede Diensten ter plaatse een onderzoek
ingesteld.
Het waarnemingsteam komt in een op 12 januari 1947 uitgebracht
rapport tot de conclusie dat zich in het betrokken gebied
een terroristische ondergrondse beweging had ontwikkeld, waarvan
Rawahgedeh het vermoedelijke centrum was geweest. De
tegen Rawahgedeh gerichte actie van de Nederlandse troepen
werd in het rapport niettemin “deliberate and ruthless” genoemd.
O.a. was immers van Nederlandse zijde – na een aanvankelijke
ontkenning – toegegeven dat enkele gevangenen na ondervraging
zonder vorm van proces waren doodgeschoten, hoewel tijdens en
na de actie, die volgens Nederlandse opgave in totaal 150 Indonesiers
het leven kostte, geen wapens in de kampong waren aangetroffen
en aan Nederlandse zijde geen doden of gewonden
waren gevallen.
De majoor, die bij de actie de leiding had en voor de executie
van de – in totaal ongeveer twintig – gevangenen verantwoordelijk
was, is na overleg tussen de Legercommandant en de ProcureurGeneraal
uit overwegingen van opportuniteit niet vervolgd.”
Dit is door Indiëveteranen op hun FB gelinkt. Scrolt en kijkt U maar.
https://www.facebook.com/Indieveteranen?fref=nf
Als boek verkrijgbaar!
Nederlands-Indië
1946-1949
Brieven van een Nederlandse soldaat
In 1946 vertrok Ad van der Burg (Maassluis, 1927) als “broekie” van 18 JAAR naar het toenmalige Nederlands-Indië. Daar was hij tot 1949 in actieve dienst als oorlogsvrijwilliger op zowel Java als op Sumatra. Alle brieven die hij in die TIJD aan zijn oudere broer Leen schreef, zijn bewaard gebleven. Ze geven een indringend beeld van die periode en hoe Ad die tijd beleefde.
Zijn dochter Astrid kreeg de brieven, samen met diverse foto’s en papieren, na het overlijden van HAAR vader in haar bezit. Zij stelde dit tijdsdocument samen.
U kunt het boek BESTELLEN door op de afbeelding van het boek te klikken. De weg wijst zich dan vanzelf.
TITEL : Nederlands-Indië 1946-1949
auteur : Astrid Manders-van der Burg
AANTAL pagina’s : 134
geïllustreerd : ja
uitvoering/formaat : paperback 12,5 x 20 cm
ISBN : 978-90-8834-238-7
vaste PRIJS : € 14,95
Het boek is OOK via de erkende boekhandel te verkrijgen.
Shit, waarom is — http://xn--indiveteraan7decemberdivisie-erc/ — niet beschikbaar?!
Historicus Abdul Wahid wil ook de wandaden onderzoeken.
Wij zijn niet geïnteresseerd in de wandaden van wie dan ook. Wij willen de waarheid weten. Het weten voor ons aller GEWETEN.
http://www.citatenverzameling.com/archief/geweten.htm
Bij Javapost(?) vertelde iemand dat zijn vader betrokken was geweest bij Rawagede.
Hij had PTTS over gehouden.
Posttraumatische stress-stoornis: @R.Meijer. zegt: 26 januari 2015 om 2:55 am@
BRON: https://javapost.nl/2012/04/18/wordt-niet-vervolgd/
e.m.
Het verhaal van Hans Vervoort hoort hier ook bij.
Dodentocht in de bergen
Het oorlogsgravenkerkhof Kembang Kuning in Surabaya is indrukwekkend. Duizenden witte kruisen van WO-II-slachtoffers staan keurig in lange rijen naast elkaar en als je er langs loopt hergroeperen ze zich in steeds andere wiskundige patronen van diagonalen en loodlijnen. “Verzamelgraf” is een vaak vorkomend opschrift. Op een centrale plek staat het gedenkteken voor (“Ik val aan, volg mij”) Karel Doorman en de vele matrozen die deden wat hij vroeg.
http://www.hansvervoort.nl/index.php?page=_&floatingpageId=8#URI=%3Fpage%3D_%26newsitemId%3D37%26floatingpageId%3D3
(“Ik val aan, volg mij”) En iedereen trapt erin, pure oorlogspropaganda. U kunt ook naar de bersiapgraven gaan. Die bestaan niet voor Nederland, politiek niet correct? Ik heb meerdere malen voorgesteld die bersiapgraven uit de registers van de Oorlogsgravenstichting te hergroeperen om tot een afzonderlijk register van bersiapslachtoffers te kunnen komen. Ben je meteen van al die akelige nullen af. Geen belangstelling, einde verhaal.
Is het toen niet begonnen:
:Rapport POLITIEKE SITUATIE NEDERLANDSCH-INDIE van 22 Sept. 1945 xxxxx
VERTALING
Aan het Comite Nasional Indonesia BANDOENG.
Wij, de Indonesische Communistisch Partij, met een ledental van 10 miljoen in geheel Indonesia, staan als één man achter onze leiders Soekarno en Hatta. Wij eischen plechtig: Dat Indonesische Bestuursambtenaren, die een twijfelachtige houding aannemen in het huidige conflict onmiddellijk onder de controle komen te staan van de jeugd-organisaties, die afgedaan hebben met het oude en bezield zijn met den geest van het heden. Met het optreden van bepaalde groepen, zooals bijv. politie-ambtenaren, die slechts de moed hebben om tegen eigen volk op te treden, maar daarentegen laf zijn als tegen vreemden opgetreden moet worden, moet radicaal afgerekend worden. Zij moeten eveneens onder de controle komen te staan van jeugd-organisaties. Indien bovenstaande eisch niet wordt ingewilligd zullen wij de Bestuursambtenaren en die Politiebeambten, die nog hand- en spandiensten aan het Hollandsche Koloniale Bewind verrichten, tot hunne gezinnen vermoorden; daarna eerst zijn onze verheven idealen bereikt. Wij rekenen erop dat het bovenstaande Uw volle aandacht zal hebben. Ook met de Indo-groep, die onze onafhankelijkheid in de weg staat moet radicaal afgerekend worden. Heeren Ambtenaren van de Censuursafdeling van de P.T.T. worden verzocht dezen brief na inzage door te willen geven aan belanghebbenden alsmede de inhoud overal te publiceeren.
Met het geroep “MERDEKA” van 10.000.000 Indonesische Communisten.
“hunne gezinnen vermoorden; daarna eerst zijn onze verheven idealen bereikt (…) Ook met de Indo-groep” Zo zijn onze manieren! Indonesië op 22 september 1945 een staat? Met het gezag van de regering van de RI?
Meer dan kretologie alleen atau een selectief geheugen, dienen nuanceringen als hierboven in samenhang met ‘DE gemiste kansen’ aan Nederlandse zijde de waarheidsvinding omtrent het dekolonisatieproces.
In het kader van een nieuwe start na de soevereiniteitsoverdracht aangaande economische samenwerking stelde de sultan van Jogya: “Wij aanvaarden van ganser harte de bijstand van andere volken, in het bijzonder van het Nederlandse volk, dat kundig en ervaren is en dat de oprechte wens koestert ons volk te helpen”.
Onder het presidentschap van Suharto verklaarde voormalig (1966-1978) minister van Buitenlandse Zaken de Sumatraan Adam Malik: “De Nederlanders staan ons nader dan welk ander volk ook, nader zelfs dan de Aziatische volken.”
Tja, …
e.m.
Wim, deze brief van 22 september 1945 is natuurlijk een vervalsing.
Wat is de bron van deze brief ? Werd het in september 1945 gemaakt of pas jaren later?
Hè nou … meneer van Indisch4ever, wat jammer nu. Het paste zo mooi in mijn straatje, zoals anderen aan de haal gaan met achteraf uitspraken van oud-ministers, of met een filosofische oprisping à la ex-minister -thans lobbyist- Bn Bot.
e.m.
Zou best kunnen. Maar wat hier wordt aanbevolen is toch echt gebeurd. Echt wel aan de juiste kant van de geschiedenis gebleven. Alleen ben ik onder ‘mijn’ bersiappers geen mensen tegengekomen die zich communist of nationalist noemden. Ook geen Allah Akbar.
Wij, de Indonesische Communistisch Partij, met een ledental van 10 miljoen in geheel Indonesia
======================================================================
10.000.000 leden ?????
Zie :Sejak saat itu basis massa PKI berkembang dengan sangat cepat. Jumlah 3.000-5.000 anggota (1950) membengkak menjadi 165.000 dalam waktu empat tahun (1954). Pada 1959 naik lagi menjadi 1,5 juta jiwa.
In 1950 had men 3000-5000 leden , 1954 165.000 , 1959 1.500.000
Let op PKI was sinds 1927 tot 1945 illegaal /ondergronds.
Abdul Wahid waar is hij now?Hij is een van de weinige Indonesische historici die credible en capable is, in vergelijking met de de historie docenten van de Universteiten dat o.a.doceren dat Westerling ,40.000 mensen had vermoort , ipv naar ondezoeking 1445mensen ( minder dan 2000) .Wat cijfers waren van Kahar Muzakar dat is bijn 1/3 van de bevolking op dat moment.Ook dat de TNI de Hollandse troepen het land uitgejaagd hadden terwijl het door DIPLOMATIKE (RTC) reden zijn wan de TNI is geen Vietnam Army die generaal DE LATRE DE TASIGNIE in Dienbienfu kort en kleien had geslagen.Dit komt misschien om m dat de tegenwoordige Indonesische historici geen Hollandse ondezoekening /schrijven kunnen lezen.Abdul Wahab is ook de eenigste historicus die over de pesantrens( Islamitische goddienst scholen) waar de HOMO praktijken gebezigd worden.