Kort na het uitroepen van de Republiek op 17 augustus 1945 verliet Jacques Lisser, samen met zijn vader, het interneringskamp in Bandoeng om zijn moeder op te zoeken. Onderweg ontmoetten de mannen niets dan hartelijkheid. Van een anti-Nederlandse stemming was nog niets te merken.
Toen ‘Den Haag’ weigerde mee te werken aan het onafhankelijkheidsstreven van de Indonesiërs sloeg de sfeer echter om, en werd ook Lisser slachtoffer van pemuda-aktiviteiten.
Door Jacques Lisser
Jacques Lisser, 1941
In het laatste jaar van de Japanse bezetting zaten mijn vader en ik in het burger-interneringskamp Tjikoedapoeteuh te Bandoeng. Mijn moeder was in een ander kamp geïnterneerd. Waar zij zat en of zij nog leefde wisten wij niet. Al heel lang hadden wij geen post meer van haar ontvangen.
Na de capitulatie kregen we een telegram met het bericht, dat zij, ernstig verzwakt, in het ziekenhuis in Semarang was opgenomen. Wij besloten naar haar toe te reizen.
Buiten het kamp was sprake van een feestelijke stemming. We werden vriendelijk bejegend. De Indonesiërs beschouwden ons, evenals zichzelf, slachtoffers van de Japanse bezetting. Velen mannen en jongens liepen met een rood-wit embleem en een kopiah (zwart hoofddeksel zoals Soekarno droeg). Wij noemden hen gemakshalve ‘nationalisten’. Van een bevriende Indonesische zakenrelatie van mijn vader leenden wij wat geld, kochten reisbiljetten en wat leeftocht, en probeerden nog diezelfde middag met een trein naar Semarang te reizen. De wagons waren propvol. De normale ingangen waren niet meer toegankelijk. Een uit het raam hangende man gebaarde ons via zijn raam de trein in te klimmen. Met hulp van reizigers op het perron lukte het ons ons door het raam te wurmen. Door flink in te schuiven werd ons een relatief comfortabele zitplaats geboden. Gedurende de hele reis werd er over het verleden en toekomst gesproken. Samen met de Hollanders snel de sporen van de Japanse bezetting uitwissen en het land verder opbouwen, maar natuurlijk onder leiding van een Indonesische regering, – zó was ongeveer de inhoud van onze conversatie.
Een gift van de Republiek
Toen we in Semarang arriveerden was het te laat om moeder te gaan zoeken. Wij vonden een simpel onderkomen in een losmen in de binnenstad. De eigenaar verwelkomde ons heel hartelijk. Hij was blij weer belandas te zien. Helaas kon hij ons niets te eten aanbieden, en verwees ons daarom naar een dichtbijgelegen warung.
In de warung werd ik hartelijk begroet. Men maakte plaats voor mij op een bank voor het ‘buffet’. Ik zat tussen enkele nationalisten waarmee ik al gauw in levendig gesprek kwam. Ze wilden weten waar ik vandaan kwam en wat ik in Semarang deed. Op hun beurt vertelden zij me van familieleden die door de Japanners als romusha waren weggevoerd en door mishandelingen waren gestorven.
Inmiddels had de warungbaas twee porties nasi goreng ingepakt. Toen ik aanstalten maakte om te betalen maakte hij een afwerend gebaar. “Neem dit aan uit naam van de Republik Indonesia. Jullie hebben al zo erg onder de Jappen geleden.”
Een weerzien
Om wat geld te hebben heeft mijn vader de volgende dag eerst enkele diamanten verkocht. Voor de oorlog was hij vertegenwoordiger geweest van enkele diamantenfirma´s. We hadden, met groot risico, de diamanten op ons lichaam gedragen en verborgen gehouden voor de Japanners.
Vervolgens bezochten wij het ziekenhuis in de hoop moeder terug te vinden. “Kijkt u maar eerst op de lijst van overleden patienten alvorens u gaat zoeken, dat bepaart u veel moeite”, zei een fijnbesnaarde funktionaris. Tot onze grote vreugde bleek haar naam niet op de lijst te staan.
Het graf van mw. H. Lisser-Spetter, ereveld Kalibanteng, Semarang
Gelukkig vonden we haar. Zij had óns herkend en naar ons geroepen. Zij was zo vermagerd, dat wij haar waarschijnlijk niet zouden hebben herkend.
Het ziekenhuis had weinig medicamenten en geen speciale voedingsmiddelen. Met hulp van enkele Chinese en Indonesische relaties van mijn vader konden wij aan extra voedsel komen. Zo gingen weken voorbij, waarin wij haar dagelijks opzochten en eten voor haar meebrachten.
Haar spijsverteringsorganen waren echter zó erg aangetast, dat er geen verbetering optrad. Volgens de arts kon alleen bloedplasma haar nog redden, maar dat was er niet. Tot ons grote verdriet is zij in onze aanwezigheid overleden.
Rode en witte gladiolen
De organisatie van haar begrafenis was niet eenvoudig. Wij zochten een lijkwagen en tenminste één volgwagen. Van Geallieerde en Nederlandse instellingen konden wij echter geen hulp verwachten, we moesten het zelf maar regelen.
Wij wisten ons geen raad. De Indonesische directeur van het ziekenhuis vroeg mijn vader om op zijn kantoor te komen. “Mijnheer, uw vrouw krijgt een staatsbegrafenis van de Republik Indonesia.” Op de reactie van mijn vader, dat het beslist geen moslimbegrafenis moest zijn, gaf hij als antwoord dat het een heel sobere plechtigheid zou worden in overeenstemming met onze wensen.
“De RI verzorgt een lijkwagen met personeel, een krans en twee volgwagens.”
En zo is het gebeurd. De volgende dag stond er een lijkwagen met, namens de Republik Indonesia, een krans van rode en witte gladiolen en twee volgwagens zodat wij met enkele kampgenoten van mijn moeder haar naar haar laatste rustplaats konden brengen.
Hotel du Pavillon
Omdat wij nu over ruimere financiële middelen beschikten, waren wij inmiddels verhuisd naar Hotel du Pavillon. Meerdere kampgenoten hadden hier een onderdak gevonden.
Overdag werkte ik in het vrouwenkamp Halmaheira. Er was veel te doen: beerputten legen, pompen slaan, en het uitvoeren van allerlei bouwkundige reparaties. Ook kon ik er een radio en een uit een bioscoop gesloopte versterker met luidspreker installeren, zodat het gehele kamp iedere avond naar de P.C.J. (Nederlandse wereldomroep) kon luisteren. Er ontstond grote verslagenheid toen bekend werd wat de Duitsers met de joden hadden gedaan.
Al die weken liep ik regelmatig naar de pasar om levensmiddelen te kopen voor kampgenoten van mijn moeder. Ik werd er heel vriendelijk te woord gestaan. Van een anti-Nederlandse stemming was weinig te merken. In mijn versleten plunje stak ik overigens niet erg af bij de bevolking.
Een omslag
Op straat was nog een hoop ellende. Iedere ochtend zag ik het wegvoeren van stoffelijke overschotten. Ook was er een heel groot tekort aan medicamenten, rattenverdelgingsmiddelen en textiel. Als ik een vliegtuig met de Nederlandse driekleur zag overvliegen hoopte ik steeds dat er balen textiel etc. zou worden uitgeworpen. Dat zou een pro-Nederlandse stemming bevorderen.
Pemudas met bambu runcing
De vliegtuigen brachten echter allerlei NICA -functionarissen naar Java. Deze in prachtige uniformen gestoken mannen, vrouwen, jongens en meisjes zouden wel even de samenleving goed gaan opbouwen. Zonder enig inzicht in de Indonesische samenleving, nog vol van de laatste zwemwedstrijden in Canberra, zouden zij de zaken eens goed gaan organiseren.
Zij deden de Indonesiers denken aan de Japanse economen. Jonge Jappen, in hagelwitte overhemden en verstoken van enige kennis van zaken, een luxe leven leidend. Het provocerende karakter van deze NICA-medewerkers, samen met een aanzwellende anti-Nederlandse propaganda van de radio, deed de stemming onder de bevolking omslaan. De Indonesiërs wilden alles zelf doen en hadden geen behoefte aan betutteling. Jonge Indonesiërs, pemudas, liepen luid schreeuwend door de straten en molesteerden Europees uitziende voorbijgangers.
Een uitgestoken hand
De NICA vorderde ons hotel. De uit de interneringskampen gekomen hotelgasten moesten maar weer terug naar de kampen. De Indonesische hoteldirectie verzette zich hiertegen, en vond dat de NICA voor ons een passende behuizing moest zorgen. Men vond het schandalig om landgenoten zomaar op straat te zetten.
Een illustratie van hoezeer een positieve benadering door de Republiek op prijs werd gesteld is het volgende voorval:
Een zekere heer De Vries, medebewoner van Hotel du Pavillon, moest naar een tandarts in de binnenstad. Voor het hotel nam hij een bedja. Op het moment, dat hij wegreed kwam er uit een zijstraat een groep van ongeveer 30 pemudas, uitgerust met bambu runcengs (bamboesperen) en vlaggen. De groep kwam recht op de bedja af. De leider van de groep riep in het Nederlands door zijn megafoon: “Hier loopt het vrije en zelfstandige indonesische volk.” Ik voorzag een bloedbad.
De bedja stopte. De Vries stapte uit, stak zijn hand uit naar de pemudaleider, en zei: “Gefeliciteerd, veel succes en vele gelukkige jaren.”
De leider schudde De Vries’ hand met gevolg, dat alle overige pemudas dit ook deden. De lucht was geklaard en De Vries kon rustig doorrijden.
De toestand in Semarang verslechterde snel. Ook wij werden door pemudas opgepakt en in de Bulu gevangenis opgesloten. In andere cellen werden al gevangen genomen Japanners afgemaakt, en ook wij zouden vermoedelijk aan de beurt zijn gekomen, ware het niet dat de gevangenis door Japanse militairen werd heroverd. Bevrijd keerden we terug naar de kampen, nu met maar één wens: zo snel mogelijk weg uit Indonesië.
In december 1945 monsterde ik aan als bemanningslid op een vrachtschip, in april 1946 arriveerde ik in Amsterdam. Een klein jaar kwam ook mijn vader naar Nederland. Pas toen konden wij het verlies van mijn moeder gaan verwerken.
Terugkijkende vraag ik mij nog steeds af: waarom heeft ‘Den Haag’ niet het voorbeeld van mijnheer De Vries gevolgd, en niet zijn hand uitgestoken naar het Indonesische volk?
x
Java Post 
De kern is inderdaad dat niemand in de Nederlandse regering ook maar iets wist van indië (of indonesie zo je wilt) en dus de verkeerde dingen deed; Beel voorop…
Waarom nu weer die arme Beel de schuld geven? De eerste na-oorlogse regering werd geleid door het ‘tandem’ Drees-Schermerhorn, beiden zouden in 1946 toetreden tot de pas opgerichte PvdA. Inzake ‘Indië’ was men niet bij machte een zelfstandige politiek te voeren, maar was men volkomen afhankelijk van wat de Engelsen van plan waren. Zo kon het gebeuren dat de door Nederland gezonden troepen in Maleisië werden geconsigneerd terwijl in ‘Indië’ de terreur van de Bersiap in volle hevigheid voortwoedde.
De opmerking over de uitgestoken hand van dhr. De Vries getuigt dan ook niet van kennis van zaken maar sluit wel aan bij het ‘beeld’ dat wij van onze ‘historici’ voorgeschoteld krijgen m.b.t. de zgn.”Indonesische kwestie’!
@Broek; Beel was wel de ‘laatste’ Vertegenwoordiger van de Kroon, aanstichter van de 2e poltionele actie, om ‘pesthaard Djokja te vernietigen’ (incl.Soekarno/Hatta van het toneel te laten verdwijnen) en de de sultan van Djokja! als president van de RIS te benoemen!!(het plan Beel). Wat de uigestoken hand betreft; Het Indonesich Manifest 1945 was zo’n gebaar!, die door de Ned.politici hautain genegeerd werd in het gesprek v.d.Plas-Soekarno Hatta dd.4-10-1945 te Batavia(gedesavoueerd) waardoor ‘kruidvat
bersiap ontplofte’ en vooral ‘buitenkampers’- Indo fam.zonder vaders,Chinezen etc. het slachtoffer werden. Hr.de Vries opmerking vind ik zo gek nog niet en toendertijd zeker terecht! Want het debâcle van Ned.beleid ’45-’49 is toch zeker niet om trots op te zijn.
In tegendeel!
In een situatie waarin ik kiespijn heb en naar de tandarts moet, zou ik indien mij de weg zou worden versperd door bewapende opgeschoten jongeren, hen ook de hand geven, in plaats held een flink pak op de broek te riskeren. Kennis van politieke zaken zouden mij op dat moment niet hebben geholpen. Het was gewoon een keuze tussen je gelijk of je leven. De Vries was een wijs man.
Beel ging al met de vooringenomen houding dat met de Indonesiers helemaal niet te onderhandelen viel naar Batavia. Kwam nog het feit bij dat de toenmalige Minister van Financien Lieftinck met de boodschap kwam dat het slecht gesteld was met land’s financien en de keuze voor Beel was duidelijk.
Overigens “bersiap” was slechts een kreet waabij men zich voorbereidde op de terugkeer van de Nederlanders, vooral de militairen. Tijdens de 3 maanden durende bersiap (oktober ’45-begin 1946) vond er “slechts” een gevecht met de Engelsen plaats.
Dat de Nica later met de Engelsen meelifte om zogenaamd humanitaire hulp e.d. te verlenen was ook niet bevorderlijk voor de rust en orde in het land.
Ergo: Nederlandse militairen hadden daar gewoon weg moeten blijven en de indonesiers de zaken zelf maar moeten laten opknappen. Hoe ze dat zouden doen, en met wie, was hun zaak en hub probleem.
Ook was dan immers de grootste druk van de ketel af. De grootste bron van onrust was de aanwezigheid van Nederlandse militairen, die werden gewoon beschouwd als een bezettingsleger. Na de overname van het land door de Jappen was het einde van Indie een voldongen feit…
citaat: “kruidvat bersiap ontplofte’ en vooral ‘buitenkampers’” : In Soerabaja arriveerden tussen 29 september en 2 oktober 1945 met de RAPWI vele burgergeïnterneerden (vrouwen en kinderen) uit de kampen in Midden-Java (o.a. mijn zus); zij werden agressief bejegend, en voor zoveel mogelijk onder bescherming van de achtergebleven Japanners geplaatst. Velen zijn, net als mijn moeder en zus, naderhand als gijzelaar uit Soerabaja afgevoerd. Als je de foto’s bekijkt van de vrouwen en kinderen die in Soerabaja door de Brits-Indiërs waren bevrijd, zie je veel totoks, kennelijk voormalige binnenkampers. Ook op Kembang Kuning bij graven onder naam, twee tantes van me.
citaat: “Dat de Nica later met de Engelsen meelifte om zogenaamd humanitaire hulp e.d. te verlenen “. Die NICA liftte helemaal niet mee met de Engelsen, en was ook niet bedoeld om humanitaire hulp te verlenen. Dat was de taak van de RAPWI. En waarom zou de NICA (Netherlands Indies Civil Affairs) niet in Indië mogen zijn?
Tijdens de oorlog was de NICA een orgaan waarmee MacArthur (South West Pacific Area) goed wist samen te werken in Nederlandse civiele aangelegenheden. Daar was de NICA ook voor bedoeld. En later, in SEAC, was de NICA het verbindingsorgaan van Mountbatten met het Indische bestuur. Vandaar dat per vliegtuig al op 16 september (een dag na het arriveren van Patterson) kolonel Abdoelkadir Widjojoatmodjo, een van de commanding officers van de NICA, in Batavia arriveerde. Op 2 oktober arriveerde Van Mook in Batavia. De NICA werd toen (dacht ik) een onderdeel van zijn staf.
@Pak Jan Somers, Wat die Nica betreft zou u naar de mening van de Indonesiers ook moeten vragen
http://www.salatiga.nl/omgeving/ambarawa-palagan/palagan3.htm
citaat: “de mening van de Indonesiers”. Er zijn zoveel meningen. Het grote misverstand van al die meningen is dat het KNIL wordt vereenzelvigd met de NICA. De NICA-honden waren KNILlers, geen NICA-ers. Het leger in Nederland is toch ook geen onderdeel van het Ministerie van Binnenlandse zaken. Er waren niet eens zoveel mensen werkzaam bij de NICA. De NICA is ook al snel opgeheven na de aankomst van Van Mook.
@Kapteyn. Niemand iets wist van Indië? Specialisten genoeg; ,in.Logeman(oud voorzitter van de Volksraad),min.Welter, prof.dr.Gerretson ass.van min. Romme, v.Mook!etc. Alemaal met een Indië verleden/achtergrond!
Men wilde gewoonweg ‘niets weten’, men wilde herkolonisatie! In de 7 dec.HM rede is het ‘zelfbeschikkingsrecht’ niet eens benoemd! De ‘verkeerde dingen zijn met opzet, gedaan!’ En dat tegen de wereld opinie in!
Ik ben het volkomen eens met schrijver dezes. Hoe anders zou alles gelopen zijn wanneer onze regering hem nagevolgd was!! Jammer jammer.
Mooi verhaal. Dank hiervoor.
Tot op heden willen de politici niet hun hand uitsteken.
Prachtig boeiend verhaal, maar aan napraten ga ik mij niet schuldig maken. Achteraf denken dit en dat had zo kunnen lopen, daarmee kun je toch niets veranderen.
Kijk naar de toekomst – Indonesie zou een van de rijkste landen kunnen zijn als het goed bestuurd zou worden, jammer genoeg is dat nog niet gebeurd !
Maar het blijft toch altijd mijn vaderland !
Reuze bedankt voor het prachtige verhaal !! In misschien datzelfde ziekenhuis hebben mijn moeder en Tante ook gelegen en zij hebben het gehaald, godzijdank. Mijn Tante lag op een kamer met vier vrouwen, waarvan zij de enige was die het overleefde alhoewel zij nog maar 63 pond woog. Mijn moeder woog 67 pond.
Van Mook was telaat met zijn politiek met zijn federatie staten, met de Republik Indonesia dank zij de OuDE STUPIDE Colonnialen in den Haag. Die ook de request van Sukarno hadden geweigert om als gevangene, ook naar Australie geevacuweerd te woren. Was het ingewiligt dan was er geen proclamatie van de republik.
Wal Suparmo zegt:
26 augustus 2013 om 5:19 am
Die ook de request van Sukarno hadden geweigert om als gevangene, ook naar Australie geevacuweerd te woren.
———————————————————————————-
Graag de bronnen .
Is nieuw voor mij .
Als Soekarno “meelift” naar veilige oorden met de Nederlanders ( nota bene zijn poltieke tegenstanders) zal de revolutie gewoon plaatsvinden.
Soekarno en Hatta was na 1945(na de proclamatie) populair bij de wong cilik ( de kleine man , de Marhaen) maar bij zijn generatie genoten , de 1ste lichting van nationalisten leiders is hij niet de enige leider geweest.
Wel is hij onze Vader des vaderlands , zonder hem na 1945 zou de eenheidsstaat NKRI misschien niet tot stand gekomen.
Zie Boedi Oetomo , Sarikat Islam en andere nationlisten groeperingen.
Ik praat over de PROCLAMATIE. Niet over de revolutie.
De NKRI met een CENTRALE REGERING was een misverstand want het kon ook een FEDERALE staat zijn zoals de USA,Duitsland, Switzerland, Malaysia enz.De Federale staten werkan toen al heel goed en nu is het een” rotszooi” geworden.
Ik meen dat Van Mook al tijdens zijn periode van “De Stuw” een Federalistische staatsvorm als beste vond. Het zou ook bevorderlijk zijn voor de geleidelijke regionale ontwikkeling. Bij een eenheidstaat zou echter de overheersende invloed van Java beknot kunnen worden (in theorie dan), want gelijke monniken gelijke kappen. Echter de Indonesiërs — Soekarno c.s. — zagen in de vorming van een Federale staatsvorm alweer een uiting van Nederlandse behoudzucht en als het uitspelen van de ene deelstaat tegen de andere: verdeel en heers.
@E.Vos; H.Colijn; Koloniale vraagstukken 1928!! opperde toen! al om het gezag te decentraliseren! Voor later? Voor wat betreft v.Mook in de vooroorlogse STUW periode; ik dacht niet dat hij toen al daarvoor koos. Het is hem eigenlijk na 1945 pas ingegeven, vanwege de tegenstand van de Republiek op Java/Sumatra, terwijl in de rest van het archipel het Ned.gezagsherstel ‘makkelijker’ afging. Hij was mi.altijd gecharmeerd van een blijvende band tussen Ned. en Indië. Vandaar het boek; ‘Hecht verbonden in liefde en leed’, geschreven in 1941(nazi tijd- Holland). De naam van de auteur ben ik kwjt. Een ander boek, die mijn vader in 1948 Soerabaja kocht; ‘Nederlandsch Indië in den Tweeden Wereldoorlog door H.V.Quispel lt.ter zee .1945 in Londen verschenen,citaat; ‘Toen het gevaar naderbij kwam, plaatste de overgroote meerderheid van het Indonesische volk zich als één hechte massa achter de Hollanders’!
( waarschijnlijk door deze boeken, verrast bij aankomst in Indië 1945)
Nederland heeft toch geen voor/nadeel met een federale vorm van een onafhankelijke staat? Dat zoekt die staat zelf wel uit. Feitelijk was het indirecte bestuur al een vorm van proto-federalisme.
Sukarno en Nederland hadden elkaar de hand moeten schudden, dan hadden wij, Indische Nederlanders, nog steeds in dat prachtige land, ons geboorte land, mogen wonen.
@H. haarlem: Je mag als indo’s in Indonesia blijven hoor. Je had toen de keuze om Warga Negara te worden. Er zijn zat indische nederlanders die in onafhankelijk Indonesia kozen te blijven. Ooit gehoord van Susanna van Osch? Daniel Sparringa? En nog veel meer! Wel ben ik met u volkomen eens, erg jammer dat het door toedoen van NLse politici zo gelopen is. NL en Indonesia had een soort Commonwealth kunnen worden, zoals de Britten met hun ex-kolonieen. Jammer dat de relatie tussen NL en ID voorgoed kapot was gemaakt door het niet uitsteken van hand zoals dhr. De Vries.
Na en tijdens de Irian Barat beweging waren de Indo’s erg moeilijk gemaakt. Noordrafen en Godschalk kunnen geen generaal( admaraal) worden terwijl hij al KADAU was.Ook bij de marine en infanterie.Indo’s bij de BUMN kunnen geen directeuren worden enz.
Wal Suparmo zegt:
26 augustus 2013 om 5:26 pm
Na en tijdens de Irian Barat beweging waren de Indo’s erg moeilijk gemaakt.
————————————————————————————————–
De oudere jongeren onder ons kan diverse namen van Indo’s uit die tijd er uithalen van onderstaande lijst.
http://id.wikipedia.org/wiki/Daftar_tokoh_Eropa-Indonesia
Dat de Indo’s het moeilijker hebben in de arbeidsmarkt stond buiten kijf.
Ze hadden voordat Indonesia merdeka werd al geprotesteerd toen goed geschoolde”Inlanders” (soms beter opgeleid) hun banen hadden ingepikt of dat ze goede salarissen krijgen.
Al beandwoort maar hier niet opgenomen?
@ Yusuf. Inderdaad een Gemenebest. Ben in India geweest; Onze gids (onderwijzer), toen wij het over dekolonisatie hadden, zei tegen mij; I’m proud once to be British!!!!
The Commonwealth, die nu nog bestaat! Wie zeiden ooit (in 1945) dat de Britten op ons (Indië) jaloers waren! en daardoor ons ‘in de steek lieten’? Om het zelfs ‘in ter pikken’ zou Hanky zeggen. Een openhartige toenadering toen om tot een vergelijk te komen-zie Indonesisch manifest 1945; met een oproep aan Ned. hen bij de opbouw te helpen!!- had veel meer baat gegeven! Echter, het is zelfs nu NIET te laat, sinds de woorden van min.Bot!
Of het waar iks of niet wat Lambert Giebels heeft heschreven als erkende en cridiebele historicus, laat ik in het midden.Zeker is de Hollander geen Engelsman en HAD veel van hem moesten leren van koloniesatie betreft.Weer een an der onderwerp.Daarom was o.a ook dat het Nederlands geen werteldtaal was geworden ipv het Engels.Terwijl de Hollander in wereld op een bepaalde ogenblik in meer plaatsen waren dan de Engelsen.
De Politieke Unie uit Linggadjati/soevereiniteitsoverdracht is een kopie van het Britse Gemenebest. Maar dat zag Indonesië niet zitten. Dat is toch hun zaak, beslist binnen een onafhankelijke staat?
@ Appie Broek.
Ik verzoek U Uw bronnen aan te geven want Uw opmerkingen kan ik ook door driftig onderzoek niet staven.
Ik denk dat de HVK toch enige verantwoordelijke heeft want hij was het ,na de eerste politionele actie, zich verzette tegen erkenning van de vertegenwoordigers van de Republik en een minimalistische koers volgde.
Acceptabele Republikeinen en Federalisten waren afgehaakt. Toen hij het mislukken van zijn beleid inzag ging hij radicaal overstag. ., Hij stelde voor de interimperiode te laten vallen en nog vòòr 1 april 1949 de soevereiniteit aan de VSI over te dragen. Maar wilde van een voorafgaand herstel van de Republiek niet weten. Het plan was in feite een hardgrondelijk NEEN tegen de VN-resolutie. Het plan van Beel beinvloedde de positie van de Nederlandse regering (zie APP de Jong Avondschot en indonesische Dagboeknotities van HN Boon). Dus een verantwoordelijkheid van beleid heeft hij wel. Schuld vind ik een te goedkoop woord.
En dhr Appie Broek Uw opmerking “Indië’ was men niet bij machte een zelfstandige politiek te voeren, maar was men volkomen afhankelijk van wat de Engelsen van plan waren”. Ik zou daarvoor toch maar deel 11c van L de Jong lezen want er was van Nederlandse zijde een groot verschil van mening tussen de Lt GG van Mook en de VADM Fuerstner, de minister van Oorlog en dat bevorderde niet de aanvoer van troepen van Nederland naar Indie. tevens was Nederland overweldigt dat de Japanners zo snel capituleerden, zij waren volledig onvoorbereid op een herovering van Indie. En vergeet U de positie van de Australische dokwerkers niet ,die het vervoer van Nederlandse goederen naar Indie blokkeerden
En dhr Suparmo: waar is de bron van Uw opmerking “Van Mook was telaat met zijn politiek met zijn federatie staten, met de Republik Indonesia. Dhr van Mook ging na de oorlog druk op weg naar het stichten van deelstaten, hij had dat voor de oorlog dienen te doen, terwijl dat idee voor de oorlog heiligschennis was in Indie. Bij het stichten van deelstaten heb je ook federalisten nodig en dat schortte er misschien aan (behalve in de Zuidelijke Molukken en stenen tijdperk Nieuw-guinea.
Ik dank dhr Broek voor zijn onsterfelijke en onvergetelijke uitspraak “de opmerking etuigt dan ook niet van kennis van zaken maar sluit wel aan bij het ‘beeld’ dat wij van onze ‘historici’ voorgeschoteld krijgen m.b.t. de zgn.”Indonesische kwestie’
Ja hr. Van den Broek, u haalt uw ‘wijsheid’ bij ‘De Jong’ en ik toch vooral bij de talloze brochures en pamfletten die er in de jaren 1946-1955 over de zgn.’Indonesische kwestie’ verschenen zijn en voor het allergrootste gedeelte werden geschreven door Indo’s uit frustratie over de gang van zaken in Indië en Den Haag. Deze Indo’s waren n.l. helemaal niet geporteerd van een ‘uitgestoken hand’ en ageerden juist fel tegen onderhandelingen met de ‘republik’ van Sukarno! Voor zover ik weet zijn deze ‘bronnen’ nergens ter inzage beschikbaar maar schijnt er een Engelse universiteitsbibliotheek te zijn waar een min of meer complete collectie aanwezig is. Dit zegt natuurlijk wel iets over de belangstelling die er hier is voor deze in wezen ‘tragische’ zaak. ‘Loe de Jong’ is voor mij geen betrouwbare bron. ik weet uit welke hoek de wind waait! Maar is het natuurlijk wel nogal ‘vermakelijk’ te constateren dat de nazaten van hen die toen, 1945, hartstochtelijk waarschuwden tegen elk compromis met Sukarno, de Nederlandse regering van toen verwijten geen gebaar van verzoening te hebben gemaakt.
Dat de ‘wereld’ sindsdien niets geleerd heeft zien we vandaag de dag met Syrië. Want ook Syrië is uiteindelijk het slachtoffer van ‘domheid’ en politiek ‘gekonkelefous’.
Ik beschouw uw laatste opmerking dan ook maar als een compliment en zal er mijn ‘voordeel’ mee doen.
De bron over Sukarno requet aan de Resident van Bengkulu staat in het boek van GIEBELS, over de biografi van Sukarno.En beweerd dat de brief nu in het Rijksarchief zit.
Mooi verhaal, ik heb eea ook in het topic “komkommertijd” geopperd. Dat Sukarno na de Onafhankelijkheidsverklaring het volk maande tot rust . Dit tegen de zin in van bepaalde pemuda die op Jappenjacht wilden.
Een boekentip: John Cribb’s Gansters and revolutionaires ben ik momenteel aan het doorbladeren
http://www.amazon.com/Gangsters-Revolutionaries-Indonesian-Revolution-1945-1949/dp/9793780711
Daarin leest u de niet geringe invloed die gagsters hadden in de revolutie. De Indonesiers hebben ook van de diensten van deze gangsters gebruik gemaakt. In een situatie waarin er nog geen leger was op sterkte zou je ook niet anders. Momenteel strijdt al Qaeda ook mee in Egypte en Syrie.
Maar ook de Nederlanders lieten zich niet onbetuigd. Van hun kant hadden ze ook huurlingen bestaande uit pemuda met bambu runcing,die ze inlijfden in hun leger als de Harer Majesteits Ongeregelde Troepen – De HAMOT. Overigens hadden de pro Nederlandse Chinezen ook hun gangster bendes de Po An tui
De indonesiers hebben jaren lang deze gangsters de kop willen indrukken,en dat verklaart misschien hun onderdrukkend en gewelddadig gedrag jegens groeperingen die opeens naar de macht willen grijpen, het land destatbiliseren of de eenheid verstoren of het nu communisten zijn of separatisten.
Hier nog een linkje:
Henk Schulte Nordholt
De jago in de schaduw: misdaad en ‘orde’ in de koloniale staat op Java
http://www.dbnl.org/tekst/_gid001198301_01/_gid001198301_01_0124.php
@Bert. De foto van de omslag van het boek van Robert Cribb dat ik hier zie verschijnen in mijn eerste reactie op dit artikel over de uitgestoken hand..
Overigens interessante doch enigszins vewarrende discussie 😉 Ik beweer niet dat de ervaringsdeskundigen het allen niet weten, maar degenen die het wel weten zijn het onderling niet met elkaar eens.
@Ed. Ik dacht het al niet te begrijpen. Nu is alles (?) helder.;-)
correctie + aanvulling: pemuda met bambu runcing – gangsters (criminelen)
Op de foto een paar bekenden: Voor op de foto Genaar Soedirman en links achter hem de ons niet onbekende en omstreden Bung Tomo. Hij kreeg later de rang van majoor generaal.
Bung Tomo is geen militer en ook nooit een militaire opleiding gehad behalve als een pemoeda zijnde SEINENDAN met een houten geweer( djoe) der verplichte Japanse displine op dientijd moest leren.Hij wa een Domei correspondent en zij militaire uniform als Japans officier met zijn grote Vickers pistool heeft hij nooit uit de holster getrokken.Hij was een very peacefull man en moet het doen voor zijn donderende orages voor de radio (RRI) dat honderd duizenden pemoeda’s met succes tot de strijd had gedreven.
Over welke foto heb je het hier, Ed? De foto die ik bij het artikel heb geplaatst?
Wal Suparmo…. bij die begeesterde pemoeda’s reken je toch ook de gewelddadige terroristen die burgers gingen martelen en vermoorden ?
Dat was dus in jouw visie mede de schuld van Bung Tomo die de haat opzweepte ?
Boeng Tomo was geloof ik journalist. Ik vond hem niet zo peacefull. Het heeft nogal wat vrouwen en kinderen het leven gekost.
Hecht verbonden in lief en leed is de vervolg van Daar werd wat groots verricht.
Mr Van Helsdingen, Oud voorzitter van de Volksraad.
Beide boeken gekocht bij pasar loak ,(rommelmarkt -30 april).
Henk S Nordholt , schreef over Jago in Midden of Oost Java.
De Sundanezen ( West Java , inclusief Batavia en ommelanden) kende naast Jago ook de Jawara (van Juara) .
Een Jago(an) hoeft niet per definitie een (half) crimineel te zijn .
Een dief met Ilmu SIREP kan zijn slachtoffer in slaap laten vallen.
Door Ilmu KEBAL kan de beoefenaar onkwetsbaar worden.
Voorbeeld:
Mijn oom, oudere broer van mijn moeder is naast guru kebatinan (wit) ook guru pencak( i.h.b Cimande -West Java).
Heb zelf meegemaakt toen hij aan een DEBUS (zie google) sessie meedoet.
Een jago is toch gewoon een ‘haantje’? Of een macho?
Een voorbeeld van een Jagoan Betawi is si-Pitung.
http://en.wikipedia.org/wiki/Si_Pitung
Er zijn verschillende films gemaakt , zie you tube.
@ dhr Suparmo
ik begrijp iets in uw verhaal niet. Ir Sukarno heeft in het begin van de jaren 30 kort in Bengkulu vastgezeten. Daar heeft hij zijn vrouw Fatmawati leren kennen en werd zijn dochter Sukarnoputi geboren. Hoe heeft hij die brief 12 jaar later aan de resident kunnen schrijven om naar Australië mee te liften. Hij hoefde voor de Jap toch niet bang te zijn, in tegendeel hij wordt door sommige vaderlandse conservatieven als collaborateur gebrandmerkt . U vertelt dat die brief in het rijksarchief ligt maar heeft iemand die brief ooit gezien. Dit verhaal doet me denken aan de brief van Prins Bernard aan Adolf Hitler.
@ van den Broek
Ik ben niet conservatief, maar Soekarno was toch een collaborateur?
Waarom toch dit willen verhullen ?
Een goede vraag was of dit erkennen persé moet betekenen dat er niet met de man gepraat moest worden. Dat dus niet
Sutan Sjahrir was het nooit eens met deze slijmstrategie en trok zich terug als leidinggevend in de nationalistische beweging. Idem deden de communisten, die later in de madioenslachting Soekarno en Hatta met Quisling vergeleken.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Vidkun_Quisling
.Indisch4ever zegt:
27 augustus 2013 om 10:39 am
Sutan Sjahrir was het nooit eens met deze slijmstrategie en trok zich terug als leidinggevend in de nationalistische beweging. Idem deden de communisten, die later in de madioenslachting Soekarno en Hatta met Quisling vergeleken.
———————————————
Er zijn verschillende verhalen versies over de rol van Soekarno-Hatta en Soetan Sjahrir., ook bekend als Tiga Serangkai.
Dat Sukarno de rol van collaborateur kreeg aangemeten door de Nederlanders is al lang bekend.
Ook dat St Sjahrir een soort “knuffel”Indonesier werd gebombardeerd, waar de Nederlanders goed zaken kunnen doen.
In feite was Sjahrir nog radicaler dan Sukarno , hij werd ook fel bekritiseerd door de groep Sjahrir, en andere radicale pemuda’s.
Dat had geresulteerd in de “kidnaping”van Sukarno-Hatta door radicale pemuda’s.
(zie Rengasdengklok affaire)
Toen Sjahrir in ongenade valt bij het leger( Generaal Soedirman groep) werd hij door Sukarno en Hatta gered.
De komunisten( PKI) – had in 1948 een dubieuze rol gespeeld, ze hadden geprobeerd om Jakarta uit te schakelen.
Dat was hoog verraad . Resultaat is bekend (zie de Komintern connection en de hoofdrolspelers).
Pikant detail, Soetan Ibrahim gelar Datuk Tan Malaka , de PKI leider , later geexecuteerd na de mislukte PKI opstand bron Harry Poeze),en toch erkend als Pahlawan Nasional(Nationale Held) werd door de pemuda’s als een geschikte leiders gezien.
(Bron-Indonesische site).
Bij de grote massa , niet politiek bewuste Indonesiers ken men alleen Bung Karno en Hatta.
Toen Soekarno-Hatta uitgeschakeld werd ( yogya-operatie kraai ) , ging S.M Kartosoewirjo zijn Darul Islam oprichten in West Java.
Hij wilde gewapenderhand tegen Nederland en de “slappe” Sukarno vechten.
In Nederland waren toen de processen tegen de collaborateurs aan de gang. Met eisen voor de doodstraf! De hoogst denkbare straf! Wat zou ik als advocaat (gelukkig ik niet) in die processen naar voren brengen als in Indië met Soekarno c.s. gepraat zou worden? Wat zou de rechter daarmee hebben gedaan? Daarom was Sjahrir de enige acceptabele vertegenwoordiger van de republiek. Daarom kreeg Van Mook problemen toen hij samen met Sjahrir de conferentie in Linggadjati belegde, met Soekarno als gastheer. Overigens een prachtige zet van die twee in het onderhandelingsproces.
Sukarno kon nmatuurlijk wel een colaborateur genoemt worden of wat dan maar ook.Maar een feit was dat Sukarno tijdens de Japanse bezetting helemaal geen legale wat te meer executerende functie bekleed. Sukarno had helemaal GEEN MACHT. Hoe kon hij duizenden Romusha’s zo gezegt aan de Japaneren leveren? Wel had hij als propaganda toegstemt of zelf in film samen met de romusha gingen” patjoelen”. Maar dat betekend niet dat hij er voor verantwoordelijk moets zijn .Dit is wel echt een geniele( ?) beschuldiging van de Hollanders.
Vele kommentaren van een lang verleden. Vele wensen die niet gehoord werden en dus zonder opvolging van advies.. Het meest tragische was het verlies van zoveel goede mensen die op de meest gruwelijke manieren vermoord werden. Bij mijn nu bijna 77 jaren oud te zijn denk ik terug naar de kans mijn familieleden hadden de jaren na Japanse gevangenschap nog elkaar te vinden. Helaas werd die kans ons nooit berooit na dagelijkse navraag bezoeken bij het Rode Kruis aan de hand van mijn moeder voor een bevesteging van de dood van vader en oudste broer, die ons niet te parten viel.. Het niet weten is een kruis te moeten dragen van een levenslang bestek. Gelukkig hebben wij elektronisch nog deze kans elkaar aan te moedigen met onze mini biografieken. Veel dank voor al deze bijdragen van tempo dulu…
Van Mook begon het oprichten van de federale staten na de Malino Conferentie. Niet in 1945.
De Malino-conferentie was tussen de deelstaten die al bestonden.
NATUURLIJK NIET WAAR!Want de Malino conferentie vondt plaats op 15 -25 Juni 1949.Niet tussen de deelstaten want pas in Pangkalipinang gedaan zou worden.De Malino conferentie was jusit alleen maar de benoeming van de bedoelde personen/leiders.Waar hebt U, Uw geschiedis lessen geleerd? Hier wat erover( WIKEPEDIA). :” Dalam konferensi yang dipimpin Gubernur Jenderal Hindia Belanda Van Mook tersebut dibentuk Komisariat Umum Pemerintah (Algemeene Regeeringscommissaris) untuk Kalimantan dan Timur Besar yang dikepalai Dr. W. Hoven. Diangkat pula menjadi anggota luar biasa Dewan Kepala-kepala Departemen (Raad van Departementshooden) untuk urusan kenegaraan adalah Sukawati (Bali), Najamuddin (Sulawesi Selatan), Dengah (Minahasa), Tahya (Maluku Selatan), Dr. Liem Tjae Le (Bangka, Belitung, Riau), Ibrahim Sedar (Kalimantan Selatan) dan Oeray Saleh (Kalimantan Barat), yang disebut pula “Komisi Tujuh”. Peraturan pembentukan negara-negara bagian diputuskan dalam konferensi berikutnya di Denpasar, Bali. Sebelum itu akan dilangsungkan konferensi dengan wakil golongan minoritas di Pangkal Pinang, Pulau Bangka.
In tegenstelling tot de chaos op Java, was in een aantal regio’s (Borneo, de Grote Oost, Bangka, Billiton en de Riouw archipel) een zekere mate van stabiliteit bereikt en waren voorlopige vertegenwoordigende organisaties tot stand gekomen. Op 15 juli 1946 werd in Makkassar door de Britse opperbevelhebber het gezag over deze gebieden aan de Indische Regering overgedragen. Op 16 juli begon in Malino een conferentie met representanten uit die streken voor overleg over verdere staatkundige ontwikkelingen. Van republikeinse kant werd deze bijeenkomst uiteraard als een marionettenvertoning voorgesteld. De deelnemers, en ook de aanvankelijk sceptisch gestemde journalisten, dachten hier anders over. Voor het eerst ontmoetten mensen uit wijd uiteenliggende gebieden elkaar om in een gevoel van volstrekte vrijheid de toekomst van hun land te bespreken. De gesprekken gaven alle nuances weer tussen het republikeinse standpunt en een nauw en duurzaam rijksverband. Natuurlijk was er geen sprake van een volledige representatie van de bevolking, maar anderzijds was er ook geen sprake van een door de Indische regering geregiseerd evenement. Afgesproken werd dat voor een verdere uitwerking van het staatkundig bestel voor de Malino-gebieden een algemeen regeringscommissariaat zou worden ingesteld, ondersteund door een aantal conferentiegangers als buitengewoon lid van de Raad van Departementshoofden.
Niet alleen in Malino waren de tegenstellingen tussen pro en contra Malino zichtbaar, waarbij de pro-republikeinen zich veelal uitspraken voor Sjahrir en zijn beleid. Ook op Java was men in republikeinse kringen getroffen door de liberale toon van Van Mook. Het Nederlandse kabinet reageerde nauwelijks, voor Minister Jonkman, als Minister voor Overzeese Gebiedsdelen de opvolger van Logemann, ging het om voorlopige besprekingen waarover de Nederlandse regering zich nog moest beraden. Het kabinet kwam niet tot een beslissing, waardoor een open gesprek in de geest van Malino in de kiem werd gesmoord. Waarschijnlijk had Van Mook weer eens te ver voor de muziek uit gelopen.
Het overleg, waarbij de republikeinen ten aanzien van de unie concessies hadden gedaan, werd op 15 november 1946 in Batavia voortgezet, resulterend in een ontwerp-overeenkomst. Het was geen volmaakt stuk, maar de multi-interpretabele tekst gaf ‘Linggadjati’ een stoot in de goede richting, het getij leek gunstig. In een voorgaande conferentie te Pangkalpinang op Bangka met afgevaardigden van minderheidsgroeperingen zoals (Indische)-Nederlanders, Indo-Chinezen en Indo-Arabieren was al instemming betuigd met de resultaten van Malino en aspecten van de ontwerp-overeenkomst van Linggadjati. Op 7 december kwamen in Den Pasar op Bali 55 gekozen en 15 benoemde afgevaardigden van alle landstreken en bevolkingsgroepen van Oost-Indonesië bijeen. Ondanks de scherpte van het debat bleef Linggadjati de tegenstellingen overbruggen met uitzondering van de status van Nieuw-Guinea, welke voorlopig onbeslist bleef.
@ dhr Broek.
Ik geef duidelijk aan waar ik mijn “wijsheid” vandaan haal en ik krijg van U als antwoord de pamfletten vol met frustraties van Indo’s (welke) in een of ander schimmige Engelse bibliotheek (welke). hoe dien ik te weten waar U ueberhaupt Uw wijsheid (frustraties lijken mij geen goed leidraad) vandaan haalt. En dan geeft U aan dat Lou de Jong voor U geen betrouwbare bron (hoezo, ook hier geen verklaring) is maar de frustraties van enkele onbekende Indo’s zijn voor U wel een richtsnoer. Waar is bij U het IEV gebleven om maar een omweg te noemen
Als dat de manier is om enig duidelijkheid in de Indische geschiedenis te krijgen, dan wordt het wel door de bomen het bos te zien.
@ Dhr Vos, dat boek over “gangsters and revolutionairs” is allemachtig interessant. Alleen is het wel oppassen geblazen want het geeft een beeld van Jakarta en niet geheel Indonesie, dus men mag niet over Indonesiers in zijn algemeenheid spreken. Ik heb het boekje gedownloaded dus dat wordt smullen. Die link tussen TNI en de “gangsters” is interessant en misschien geeft het boek ook antwoord waarom de Bersiap niet eerder is begonnen en waarom deze plotseling ophield. En Meneer Broek zo’n boekje is niets voor U want het is niet geschreven tussen 1945 en 1949 en helemaal niet door gefrustreerde Indo’s. Geschiedenis bekijken heeft een bepaalde distantie nodig, ook onbevooroordeeldheid aan sommige dovemansoren gezegd.
‘Geschiedenis bekijken heeft een bepaalde distantie nodig, ook onbevooroordeeldheid aan sommige dovemansoren gezegd’.
ik neem aan dat die ‘dovemansoren’ aan mij toebehoren? Daar heeft u dan wel gelijk in maar is dat niet het geval vanwege karakterologische ‘omstandigheden’ maar meer een kwestie van ouderdom c.q. ‘aftakeling’!
Uw mening over ‘geschiedenis’ en hoe deze beschreven dient te worden kan ik dan ook wel volgen maar konstateer ik eveneens dat u zich niet altijd aan deze richtlijnen houdt.
U heeft het bijv. over ‘gefrustreerde’ Indo’s en een ‘schimmige’ Engelse bibliotheek zonder ook maar enig idee te hebben over de ‘aard’ van de brochures en pamfletten en de ‘schimmigheid’ van de bibliotheek waar ze bewaard worden i.p.v.te proberen te achterhalen waar deze documentatie zich bevindt.
Voor wat betreft ‘De Jong’ bent u misschien op de hoogte dat nu juist vanuit de Indo-gemeenschap indertijd, 1984, het initiatief is genomen om ‘De Jong’ en zijn ‘lasterlijke’ geschiedschrijving m.b.t. N.O.I. aan de kaak te stellen. Hetgeen 2 jaar later, in 1986, zou resulteren in de publicatie ‘De Staat, dr. L. de Jong en Indië’.
Hier heeft de ‘frustratie’ dus geleid tot een gedegen studie waarmee de ‘Indië-kenner De Jong’ op zijn nummer werd gezet.
Helaas is de generatie van ’84 voor het grootste gedeelte niet meer onder ons en constateerde ik, maar daar zegt u niets over, dat hun nazaten een geheel andere kant zijn opgegaan. ‘Vermakelijk’ noemde ik dat, maar ik kan mij levendig voorstellen dat anderen daar een andere ‘kwalificatie’ aan willen geven.
Zo zijn er meer zaken die hoog nodig eens in een ander ‘daglicht’ gezet moeten worden.Zo is er de steeds terugkerende kwestie van Sukarno als Japanse collaborateur.
Ja,de ‘Nederlanders’ wensten hem zo te betitelen, zo las ik ergens op deze ‘post’.
Nee, niet de Nederlander, die wisten in augustus 45 immers nauwelijks wat er in Indië was gebeurd, maar de Indo’s waren het felst gekant tegen Sukarno c.s.
In het algemeen kan men zeggen dat er altijd twee versies van de ‘geschiedenis’ bestaan, één, geschreven door door de overheid betaalde historici en ander ‘deskundigen’ en een andere waarvoor men zelf de deur ui moet om archieven en oude kranten door te ploegen en men al doende tot de ontdekking komt dat er instanties zijn die er belang bij hebben om de massa toch vooral ‘dom’ te houden opdat zij niet in opstand komt vanwege het ‘gedraai’ en ‘gelieg’ van de autoriteiten.
Dit heeft ook in de ‘indonesische kwestie’ een grote rol gespeeld. aan beide zijden!
en voor wat Beel betreft, die werd pas in 1948, als opvolger van Van Mook, benoemd tot Hoge Commissaris, toen was het ‘gelazer’ dus al drie jaar aan de gang en is het dus nogal ‘min’ om alles maar op zijn ‘bordje’ te schuiven!
@ appie b. broek…… De Nederlandse politiek en de heersende politieke moraal in Nederland noemde Soekarno een collaborateur. Dat was hij ook, maar dat was geen reden om hem en zijn maten niet serieus te nemen in hun streven.
Indo’s zijn Nederlanders. Maar wonend in Indië had men had geen stemrecht voor de Tweede Kamer . Wel de volwassen Nederlandse bevolking en die koos een parlement die liever de baas wilde blijven spelen in Indonesië
@appie b. broek zegt: 27 augustus 2013 om 1:40 pm Voor wat betreft ‘De Jong’ bent u misschien op de hoogte dat nu juist vanuit de Indo-gemeenschap indertijd, 1984, het initiatief is genomen om ‘De Jong’ en zijn ‘lasterlijke’ geschiedschrijving m.b.t. N.O.I. aan de kaak te stellen. Hetgeen 2 jaar later, in 1986, zou resulteren in de publicatie ‘De Staat, dr. L. de Jong en Indië’.@
–Ik kan helaas de bron niet zo gauw niet opgezocht krijgen, maar was het niet Kolonel b.d. C.A. Heshusius* die na eerste lezing van het ‘in concepto’ van Dr De Jong aan de bel trok?
*o.a. bekend van zijn KNIL/fotoboeken, zoals:
http://www.bol.com/nl/p/de-nadagen-van-tempo-doeloe/666779334/
e.m.
Eind 1980 heb ik Lou de Jong persoonlijk ontmoet na de begrafenis van Mr. Van Raalte, een Amsterdamse Joodse advocaat (destijds bekend bij journalisten, omdat hij ze vaak juridisch bijstond). Lou de Jong wilde zich helemaal niet verdiepen in de Indische kwestie, hij vond dat hij al voldoende aandacht aan besteed had. Lou de Jong was ook Joods.
Lees ook TANDAMATA KNIL of wel ” 100 jaren KNIL in Ned. Indie” door kapitein Peter van Meel. Reeds door mij in het Indonesisch vertaald maar nog niet gepubliceerd( zit in mijn computer).
Heer wal Suparno, ik zou maar niet teveel afbreuk doen aan wat de hr. Somers vertelt die een gedegen studie en een proefschrift heeft afgeleverd hetgeen hem een titel heeft opgeleverd.
Hetgeen wel iets anders is dan Wikipedia wijsheid!
Wim Bluemers
Wal Suparmo zegt:
27 augustus 2013 om 3:01 am
Bung Tomo is geen militer en ook nooit een militaire opleiding gehad
——————————————————————————————————————–
Wat wel waar is had Bung Tomo als voorzitter van BPRI ( Barisan Pemberontak Rakjat Indonesia) de rang van Majoor Generaal gekregen .
Mss titulair ?
Mijn oude heer vertelde dat hij in West Java een militaire functie als komandan kreeg aangeboden.
Door wie en welke (officier)rang had hij niet verteld.
Als leraar ex HIK Batavia en Bandung had hij jongeren “opgeleid”.
Hij had geweigerd , en terecht.
Hem kennende is hij niet geschikt om wapen te dragen en op mensen te schieten.
In het begin jaren van de vorming van BKR tot TKR of TNI werden veel (relatief) goed gestudeerde Indonesiers die officieren werden.
Bij de ALRI , had men in het begin jaren 2 officieren kampen , die in Indonesia en die bij de KIM Den Helder werd opgeleid .
Soms heb je plagerijtjes , de KIMers noemen hun andere mede officieren “Ankatan Balong”.
Balong is visvijver .
Bij de TNI heb je ook 2 kampen, officieren van de KMA Breda en KMA Bandung en de officieren van de geharde PETA.
Over opleidingan van Hollanders aan Indonesiers valt heel veel te praten.Wij hadden KLM vliegtugen bestuurt. De normale procedure was minimaal 100 vlieguuren ( meelopen), tevoldoen voor dat je als LOS verklaard kon worden. Wat ook de Filipino’s en Brazilianen hadden gedaan.Maar wij deden het minder dan 50 vlieguuren en een paar personen zelf in 15 uur en gevraagt als instructeur te dienen wat zij geweigert hadden.Om ons het niet zo gemakkelijk temaken, kwamen Inspecteurs van top KLM piloten, pardoes in Beyrouth of andere enroute stations ,instappen om te zien of er fouten gemaakt werden .Maar hellaas konden ze niets vinden van menige jonge( captains) die alleen die niet meer dan 1.58 M van lengte waren..Wij haden het 3 jaren uitgehouden tot dat de pool agreement verlopen was.
Het verhaal over dat de Indonesiers niet kunnen vliegen ( te kort misschien?) is bijna legendarisch.
Ik hoorde van een Indonesier , kennis van mijn ouders in Amsterdam dat zijn broer ook een piloot was in een Japanse vliegtuig een bom gooide op Andir (?) .
Of het waar was weet ik niet.
Er zijn ook bekende Sundanese vliegers .
Ik vraag me af hoe de eerste generatie AURI en of Garuda piloten dan kunnen vliegen .
Dikkere schoenzolen ??
Maar ja de Japanners kunnen ook goed vliegen.
@ Wal Suparmo , mss ken je een Sundanese vlieginstructeur uit Curug, later werd hij technisch directeur bij GIA .
E.M.
Nee, niet Heshusius, maar ‘Boekholt’. Het boek, plm 20e, is trouwens nog antiquaries te verkrijgen; “DeStaat, Dr.L.deJong en Indie”.
Om te beoordelen of ir. Sukarno een collaborateur was dan dien je aan te geven wie de vijand was. De Japanners werden bij de inval van indie door de Indonesiers (dwz Nederlandse onderdanen, een koloniale titel zo uit het doosje van de Nederlandse democratie om de meerderheid in een minderheid te veranderen) niet onwelvallig ontvangen in tegendeel dwz niet-vijandig. Zij zagen in het begin de Japannenrs als bevrijders van het koloniale juk, die hun ook zelfstandigheid beloofden. Dat veranderde wel later maar toch werden zij beschouwd als hun broeders. Het dieptepunt was wel de behandeling van de Romushas, over wiens noodlottig einde ir. Sukarno verantwoordelijk is. Toen de Nederlanders uit de Bezettingstijd kwamen werden zij echt vijandig door de Indonesiers behandeld.
Ik heb het altijd opmerkelijk gevonden dat ir. Sukarno in 1949 niet bij de overdracht van wat danook was. Misschien was hij bang als collaborateut opgepakt te worden en gelijk met Mussert en zijn zwarthemden standrechtelijk geexecuteerd te worden door ene gevluchte Kapitein Westerling.
Nederlanders zien de positie van ir. Sukarno wat anders maar het is aan de Indonesiers om ir. Sukarno een plaats in de geschiedenis te geven.
Wel opmerkelijk is dat Nederlanders die bij de Waffen-SS dienden en geindoctrineerd waren, door hun straf in Indie uit te dienen, strafvrijstelling kregen. dat betekentg dat collaboraeurs dus ook landverraders er met een relatief lichte straf van afkwamen. En dan probeert men ir. Sukarno collaborateur te noemen.
Wat dhr Broek betreft heb ik niet de indruk dat hij ooit iets van Lou de Jong heeft gelezen, hij citeert niks van de Jong behalve dat zijn werk lasterlijk is (wie, wat waar en waarom), dhr Broek heeft de irritante gewoonte zijn belezenheid in algemene zin te beschrijven, vraag wel aan mij waar die bibliotheek bevindt , maar vergeet dat hij die bibliotheek aangehaald heeft. Heer Broek, vergeetachtigheid is des duivels. En Heer Broek het boek van dhr Boekholt heb ik ook in de boekenkast en dat heeft U ook niet gelezen, U laat het althans niet blijken.
De NSB-ers in Nederland zagen de Duitsers ook als hun vrienden, en zagen opname in het Grote Germaanse Rijk helemaal zitten. Gewoon collaborateurs dus.
Ik weet eigenlijk ook niet waarom Soekarno toen niet in Amsterdam was. Hij hoefde helemaal niet bang te zijn opgepakt te worden net zo min als Hatta, hij was de president van Indonesië dat met Nederland verenigd was in de Politieke Unie, het Nederlandse gemenebest. Zo iemand geniet in ieder geval volkenrechtelijke immuniteit. Mogelijk wilde Soekarno op dat moment liever worden toegejuicht in Jakarta. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen.
Sukarno had nooit een opleiding in het buitenland gehad.Anders dan Hatta.En daar voor is hij toch ook vice president( ( Graag mijn execuses wegens vele tik fouten die ik onopzetelijk gemaakt heb .Ook wegens de oude conditie van mijn computer panel).
Ik denk dat NSBers toch iets anders zijn dan Sukarno . Mussert bvb werd veroordeeld op hulpverlening aan de vijand, een aanslag op de grondwettige regering en een poging Nederland onder vreemde heerschappij te brengen.De NSBers waren ook landverraders maar dat is niet zo bekend in de Nederlandse Geschiedenis of dat willen Nederlanders niet zo gemakkelijk bekennen. Daarnaast deden Nederlanders dienst in de WaffenSS en dat is toch different koek als in Indie. Ik ken geen Nederlander, Binnen-of Buitenkmaper die dienst heeft gedaan bij oom Hirohito
NSB was niet alleen collaboreren maar ook een buitenlands ideologie ondersteunen, die democratisch, fascistisch en anti-semistisch was. Misschien is het niet opgevallen maar Nederland kwam in de WO2 onder burgelijk bestuur ( 6en een kwart) en de Hr Somers zal wel weten waarom
Sukarno vergelijken met een collaborateur zoals de eerste beste NSBer is wel een hele versimpeling van de werkelijkheid, wel gemakkelijk om hem als zwarte schaap af te schilderen, wel gemakkelijk om hem als boeman af te zetten in de 50er jaren maar geeft ons geen helder inzicht in het nihilistisch karakter van fascisme/nationaal-socialisme. Het nadernd inzicht geeft toch wel een ander beeld van ir Sukarno.
Als iki de discussie overzie, dan wordt er weinig gepraat over uitgestoken hand integendeel het is meer een vuist waarbij rekeningen met de verkeerde personen worden gepresenteerd.
Ik heb nog steeds geen antwoord gekregen op de vraag hoe de verhouding was in WO2 tussen de Buitenkampers en de Indonesiers?
De Heer Vos heeft een interessant boek voorgelegd Gangsters and Revolutionaires, die inzicht geeft in de Bersiaptijd. Niemand gaat erop in want het geeft toch aan hoe de verbindingen zijn tussen pemoeda’s en de TNI. Alsof bij sommigen dromen, stereotypen dan worden doorbroken.
Wel worden allerlei verhalen naar voren gehaald om die hand maar weer snel terug te trekken. Laten we eens aan geschiedschrijving doen, weten wat werkelijk gebeurd is niet beinvloed door iemand gesstelijke toestand, maar kijken naar de dingen die gebeuren. Opdat de waarheid naar boven komt en we eindelijk daarin rust vinden en met de Indonesiers, toch broeders toch, tot een vergelijk kunnen komen. dankzij alles.
Maar misschien denk ik er anders over, ik ben er weliswaar geboren maar ben geen ervaringsdeskundige. Als ik nou de hele dag in de keuken had gestaan, ben ik dan ook een ervaringsdeskundige??? tenminste van de Indische keuken
@Peter van den Broek
Vergeet u ook niet die link naar dat artikel van Schulte Nordholt over deJago. Daar had de Nederlands-Indische regering het ook over het bewaren van de rust en orde, maar blijkbaar was dat voor haar toen ook al een brug te ver.
Hr van den Broek,
Hoe de verhouding was tussen de indonesiers en de buitenkampers kan ik niet beoordelen. Maar het lijkt niet onwaarschijnlijk dat zij blootgesteld waren aan plunderende en rovende criminelen. Vandaar mijn link naar dat artikel van Schulte Nordholt
Je kunt het verhaal zo schrijven dat de buitenkampers geconfronteerd werden met vijandige en plunderende indonesiers, maar u begrijpt wel dat dit dan een totaal ander verhaal is.
Zo maakt ieder er een eigen verhaal van dat past binnen het normale stramien, waarbij men elkaars verhalen gaat bevestigen.
Je kunt met alle boeken van de wereld aanzetten, met onderzoeken waaruit blijkt dat veel van dat soort verhalen – waaruit men uit de persoonlijke herinnering put – ook veel fictie bevatten, maar telkens weer duikt er weer iemand op die weer vrolijk doorgaat met hetzelfde liedje.
Ik heb het al opgegeven om voortdurend tegengas te geven..
Ik meen een discussie op dit blog gelezen te hebben over 20.000 doden en/of vermiste nederlanders rijdens de bersiap.,.
Wel die persoon laat de bersiap in fases doorgaan tot 27 december 1949, waar de ander beweerrt dat de bersiap slechts 3 maanden duurde. Ja, op die manier kom je makkelijk tot een aantal van 20.000 geschatte doden en vermiste Nederlanders.
De een beweert dat de Nederlanders door de Indonesiers werden beschermd in de berisapkampen, de ander beweert dat ze werden gegijzeld. en zo kunt u nog doorgaan met discussieren…
Maar goed dat is dan weer een andere discussie.
‘Opdat de waarheid naar boven komt en we eindelijk daarin rust kunnen vinden en met de Indonesiërs, toch broeders toch, tot een vergelijk kunnen komen, dankzij alles.’
Weer zo’n mooie gedachte van Van der Broek, althans als we ‘dankzij’ vervangen door ‘ondanks’.
Maar doe sit dan wel op de juiste wijze, ik kan mij niet voorstellen dat men in Indonesië weer op een stuk ‘geschiedvervalsing’ zit te wachten. Trouwens, zit men in Indonesië nu werkelijk te wachten op excuses e.d. Ja, als er geld mee gemoeid is, dan weet men elkaar te vinden!
Maar zou het dan niet ‘fair’ zijn om juist vanwege die ‘waarheid’ de Indonesiërs eerlijk te vertellen dat het juist de Indo’s waren die het meeste bezwaar hadden tegen onderhandelingen met Sukarno?
@appie b. broek zegt: 27 augustus 2013 om 7:42 pm /…/Maar zou het dan niet ‘fair’ zijn om juist vanwege die ‘waarheid’ de Indonesiërs eerlijk te vertellen dat het juist de Indo’s waren die het meeste bezwaar hadden tegen onderhandelingen met Sukarno?@
–Dit is nieuw voor mij heer Broek. Hebt u meer informatie hierover?
e.m.
Ik denk dat hr. Appie op de hoogte is van Thamrin’s bewering dat de erkenning van de indo-europeanen door de Nederlandse regering de Indonesische onafhankelijkheid met een eeuw heeft vertraagd.
http://kantjil.diaryland.com/indocultuur.html
Alle sosiale comotions heeft zij exessenm Wij kunnen nu alleen maar nakaarten.
Doe niet zo discriminerend, Appie. Je zit de schuld van de fouten in de dekolonisatie op een etnische minderheid af te schuiven.
De Indonesiëpolitiek werd gemaakt in Den Haag en die lieden werden gekozen door de kiezers te Nederland.. Wie in Indië woonde mocht niet meestemmen…..
Indo’s hadden nul,-kommaaaa, nulnulnulnog wat inbreng in dit systeem.
Nu was het wel zo dat indo’s en totoks samen in grote meerderheid die Nederlandse regering steunden in de baas willen zijn met geweld. En ik vermoed dat in de loop der jaren dit groter werd doordat de bevolking in Nederland minder die politiek ging steunen.
appie b. broek zegt:
27 augustus 2013 om 7:42 pm
1.Trouwens, zit men in Indonesië nu werkelijk te wachten op excuses e.d. Ja, als er geld mee gemoeid is, dan weet men elkaar te vinden!
———————————————————————
2.”Maar zou het dan niet ‘fair’ zijn om juist vanwege die ‘waarheid’ de Indonesiërs eerlijk te vertellen dat het juist de Indo’s waren die het meeste bezwaar hadden tegen onderhandelingen met Sukarno?”
=============================================
De Indonesiers uit mijn generatie die ik ken (inclusief mijzelf) hebben die excuses van de Belandas NIET nodig .
En zeker als het NIET gemeend is .
Het is gepasseerd station , mosterd na de maaltijd.
En wat geld betreft , nou zeg die 20.000 eurie “smartegeld (of is het bloedgeld) , daar gaan de Nederlanders weer zeuren.
Omdat ze aan een paar arme sloebers van Rawagede moeten uitkeren ,dat werd pas gegeven omdat een Nederlandse rechter dat had bevolen !.
En nu voor 10 weduwen (?) van de Sulawesi affaire ?
Hadden ze nog een paar jaar gewacht , dan zal het minder zijn dan die 10.
Het is een koopje geweest , want volgens Nederlandse “schatting” waren er misschien 4000 slachtoffers .
Wat een lachertje .
“Nederlanders” hebben altijd dubbele standaard , met hun beroemde wijsvinger.
De Inlanders werden hun Nederlanderschap afgepakt door de Wet van 1892 , werden Nederlandse Onderdaan – NIET Nederlanders .
Dus hoe kan Sukarno dan collaborateur genoemd worden ?.
Dan geldt dat ook voor Hatta en andere nationalisten leiders /politici -pemuda’s/, studenten die met Soekarno samen werken.
Dus zijn generatie !.
Dan zijn ze collaborateurs , dan ben ik een zoon van collaborateurs(familie) .
Dan moet ik mij gaan schamen voor mijn beide families (moeder en vaderszijde) en hun school/generatiegenoten.
——————–
V.w.b de 2de punt :
Kritische Indonesiers die hun geschiedenislessen op school nog niet vergeten hadden en ook er over praten in diverse Indonesische forum weten het ook wel.
Sommigen zijn negatief over de rol van de Indo-Belanda / KNIL tijdens de periode van 1945-1949 .De KNIL werd huurlingenleger genoemd .
Als men de moeite neemt om de Nederlands Indische en Indonesische geschiedenis te bestuderen ziet men ook dat sinds de komst van Compagnie van Verre, VOC en verder het altijd rommelde in de Gordel van Smaragd .
Zakelijk gezien hadden de Indo-Belanda de keuze genomen om de zijde te kiezen van de Nederlanders, en terecht ze zijn Nederlanders ondanks dat de Totok anders denken.
Andere Indonesiers zijn neutraal als ze verder de geschiedenis van de Indo-Belanda bestuderen , want die werden ook gebruikt , als buffer tussen de blanke Nederlander (totok) en de bruine inheemsen .
Het is gewoon lot of nasib , soms kan je ook niet kiezen.
De grote groep Indonesiers gaan ook niet meer kijken naar het verleden , het is een gepasseerd station .
Dat heeft de ambassadrice en vele Indonesische politici al gezegd .
Geen basa basi of lip service , je moet pragmatisch blijven.
En laten we eerlijk zijn , een niet welgemeende excuus heeft nul waarde .
In de Malino conferentie oct.1946 kwamen de zgn. Minderheids groepen aan bod. ir.Wermuth en mr.Blauw van het IEV; ‘Ons vastklampen aan Ned. dat doelbewust bezig is van ons te vervreemden!, als teleurgestelden bij de pakken te blijven neerzetten, dat doen wij beslist niet, want wij willen leven. Een groep Indo Europeanen, verbeten in onnoemelijk leed en een ander groep vervuld van verlangen naar een eigen vaderland, kunnen zich niet meer thuisvoelen in het Nieuwe Indonesië. Deze gevoelens zijn in sterke mate opgekomen in het laatste jaar als gevolg van het Ned. beleid!! ten aan zien van Indonesië!’ Door Ned. confrontatie politiek werd de Indo groep ‘gedwongen’ partij te kiezen! Er waren ook pro Indonesië vereningingen van Indo’s oa. de vereniging Merdeka en Wij blijven! Een zekere Daruch(schuilnaam) heeft ooit een boekje geschreven ; Indo’s en de politiek. (heb het niet gelezen)
Hr. Van den Broek. om u een steun in de rug te geven: ik heb mijn tijdlijn eens erop nageslagen..
1. Gezien de houding der Nederlanders ten aanzien van de nationalistische beweging van voor de oorlog, hadden zij totaal GEEN recht van verontwaardiging over het anti-Nederlands gedrag van Soekarno c.s.
2. Nadat Soekarno in 1930 werd gearresteerd om voor vier jaar te worden veroordeeld om vervolgens na een gratieverlening opnieuw in 1939 te worden gearresteerd tot de komst der Japanners, had Soekarno het Nederlandse gezag en de Nederlandse overheersing dus NOOIT erkend. Het Nederlands gezag was bovendien ook in velden noch wegen te bekennen.
Voor de collaboratie met de,Japanners hadden Soekarno cs. slechts verantwoording af te leggen aan het EIGEN VOLK , en het belang van het volk – romusha of niet – en de onafhankelijkheid had Soekarno dan ook nooit uit het oog te verloren.
Na de 17e augustus 1945 had het volk het vertrouwenin in Boeng Karno , Vader des Vaderlands ook niet verloren: Soekarno WAS Indonesie.
.
Sorry, meneer Vos, maar er waren ook anderen die zo hun ‘problemen’ met Sukarno hadden, bijv, de geallieerden USA, Australië en GB die zo hun afspraken hadden over de ‘leiders’ die na de oorlog aan de macht zouden komen. Het was met name Amerika die de onafhankelijkheid van de nieuwe volken hoog in het vaandel had staan. Men had echter ook afgesproken dat ‘leiders’ die met de Japanners hadden gecollaboreerd niet geschikt zouden worden bevonden, afgezien van hun berechting, om een van de nieuwe staten in SEA te leiden. Dat men voor Sukarno een uitzondering heeft gemaakt is een zaak apart. Hiervoor moet men de Engelse ‘plannen’ voor wat betreft de toekomst van Indonesië nader te bestuderen!
Sorry Appie Broek, voordat verder met mij wenst te discussieren, dient u gewoon te zeggen dat U problemen heeft met Soekarno en niet alle indo’s ervan beschuldigen dat ZIj problemen hadden met hem.
Ik hoor hier echt een kip achteaf kakelen, en kippen lust ik rauw.
Peter van den Broek zegt:
27 augustus 2013 om 5:27 pm
Ik heb nog steeds geen antwoord gekregen op de vraag hoe de verhouding was in WO2 tussen de Buitenkampers en de Indonesiers?
———————————————————————————————————
Dat is de grootste mysterie na het doorbreken van de taboe m.b.t de NJAI.
Hoop dat we snel de aangekondigde film/documentair kunnen zien.
Ik denk dat Pak P bij I4E iets heeft verteld .
Ook is het bekend hoe men buiten de kampen kan verblijven.
Het beroep doen op eventuele link met een inlandse achtergrond .
Het is toch vreemd dat bijna 2/3 van de Indische Nederlanders buiten de kampen kunnen verder leven en overleven.
Terwijl volgens PIA vd M in “Archief van tranen” de jacht geopend werd op alles wat Nederlands of Indisch was .
Dat ze honger lijden en geen medicijnen of fatsoenlijke kleding hadden was ook bekend ,dat geldt voor de inheemse bewoners ook .
Mijn oude sobat was tegelijk binnen en buitenkamper .
Omdat ze bang waren gingen ze voor de zekerheid vrijwillig aangemeld om enigzins beschermd te worden door de Japanse bewakers.
Later hoorden ze van familie leden die buitenkampers waren dat het wel mee valt.
Dus gingen ze de kamp verlaten.
De familie had goede naam in de omgeving , werden min of meer “beschermd” door de Indonesiers .
De “minder bedeelde” buitenkampers zonder reserves zal ook moeilijk hebben zoals de andere Indonesiers.
Mijn ouders (Indonesiers) gingen “ngungsi” (vluchten) naar het platteland waar de familie bezittingen hadden, ze hoeven geen honger hebben, kleren voldoende , maar geen medicijnen.
Hun 1ste kind (mijn zuster) werd ziek en overleed omdat er geen medicijnen waren.
Surya Atmadja, wat u hier ook met de beste bedoeling vertelt, hoe goed uw verhaal ook onderbouwd is , en hoe interessant en leerzaam ook, het wordt toch altijd naar het bekende Hollands perspectief toe getrokken.
Men had de beste bedoelingen met Indonesie, men streed met de beste bedoelingen in Indonesiie, maar men kreeg daarvoor slechts stank voor dank.
Het archief van tranen vormt daarop geen uitzondering.
citaat: “hoe de verhouding was in WO2 tussen de Buitenkampers en de Indonesiers? ” Alles ging gewoon z’n gang. Eerst zat ik in de zwarte handel in door Indonesiërs bij Unilever gestolen zeep. Die kocht ik op pasar Toeri, de dievenpasar. Op de melkerij waar ik later werkte was het personeel (behalve ik) volledig Indonesisch. Ieder deed wat hij moest doen. Ik heb het werk bij hun geleerd. Frauderen bij de melkleverantie bij de Japanse melkcentrale deden we samen. Baboe Soep was er nog steeds. Wel woonden we vanwege het geldgebrek met drie (gebroken) gezinnen in één huis.
Bij de Kenpeitai waren de Indonesische ondervragers wat ruwer dan de Japanners, maar dat was , dacht ik, vóór de oorlog ook zo. Scoren, roomser dan de paus.
Tijdens de bersiap was het natuurlijk anders. Maar nadat de stad begin december 1945 weer rustig was kwamen de gevluchte Indonesiërs gewoon weer terug in hun werk en met hun handeltjes. Bij het zoeken en bergen van lijken hadden we een gemengde ploeg, met een Indonesiër als baas. Ik herinner me nog zijn wijze woorden: Jongens, rustig aan. Dooien zijn ook mensen.
Begrijpt u dat ik eigenlijk niets te vertellen heb over de verhouding tussen Indonesiërs en mijzelf?
Ed Vos zegt:
27 augustus 2013 om 8:43 pm
Thamrin’s bewering dat de erkenning van de indo-europeanen door de Nederlandse regering de Indonesische onafhankelijkheid met een eeuw heeft vertraagd.
————————————————————————————————————————
Het is figuurlijk bedoelt neem ik aan.
Het idee voor “Indonesia” merdeka was op zijn vroegst begonnen met Boedi Oetomo ( Tri Koro Darmo) in 1908 .Was eerst een Groot Java gedachte .
Werd veranderd na de 2de congres van de Pemuda’s in 1928 , met de Sumpah Pemuda .
De Indo-Europeanen zijn niet echt actief bezig op politiek gebied, hun politiek gebaseerde groepen konden geen vuist maken.
De samenwerking met de nationalisten (indische Partij) was mislukt , omdat de Indo’s de baas willen spelen.
De I.E.V werd ook niet echt vertrouwd door de vele Indo’s .
Boze tongen geven andere betekenis : Indo Elkaar Verlakken .
Bij het stukje van kantjil werd de rol van de Mardijkers niet vermeld (of ik heb niet goed gelezen).
Juist de Mardijkers , meegenomen naar Batavia na de verovering van Malaka omstreeks 1624 door VOC , waren de “hofleveranciers” van de Mixtiezen bevolkingsgroep.
Sommigen hadden fortuin gemaakt , behoorden tot de “elite” van Batavia.
De Indo Kemajoran waren ook bekend als “buaja-kemajoran”.
Th Koks vermelde in zijn boek De Indo over de rondzwervende Indo’s die tot last kwamen van de “Inlanders” .
De 1e politieke! Indo organisatie is in 1898 opgerichte ; De Indische Bond! Door samenwerking tot verbetering en verandering van verouderde inzichten en toestanden te komen! Door aaneen sluiting , de sociaal-economische belangen der Indo’s te consolideren en te verbeteren!
@EM
Voor uw informatie/documentatie ben ik eens in mijn ‘papierwinkel’ gedoken teneinde u wat ‘tips’ te kunnen geven, t.w. titels van brochures m.b.t. de ‘Indonesische kwestie’ welke nog antiquarisch te verkrijgen zijn en waarvan de auteurs in elk geval een ‘Indische’ achtergrond hadden.
1.’Na England-Spiel Indonesien-Spiel’ auteur F.H.Krijgsman, ex- dagbladcorrespondent in Ned.Indië)
Ook in deze brochure wordt verwezen naar Mr.M.Slamet, Een Indonesiër, nationalist, maar fel gekant tegen Sukarno.
2.’De Waarheid over Java’ door Mr.H.W.J.Picard
’15 AVRO-causerien in boekvorm’
3.’Het Spel dat met Nederlandsch Indië gespeeld wordt’ Mr.D.J.Jongeneel Oud-Adviseur voor de Decentralisatie in NOI.
4.’Klare Taal’ ‘Een bundel radio-redevoeringen van tegenstanders van de overeenkomst van Linggadjati
5.’Naar de Sovjet Republiek Indonesia’ Dr W.K.H.Feuilletau de Bruyn
6.’De Tijger die het Rijk vaneen rijt’ Vijf artikelen over Nederlandsch-Indië door Ir. R.A.D. Cort van der Linden
Ook in het Engels verschenen er publikaties, o.a. van de eerder genoemde M.Slamet, over deze ‘kwestie’,
7. ‘The Truth about the Indonesian Republic’ by Dr. William F. de Bruyn former member of the Netherlands Indies Volksraad.
Deze lijst is lang niet volledig en misschien dat aanvullingen van nut kunnen zijn, maar in elk geval wil ik hierbij ook het ‘boekje’ ‘Zwart op Wit’ aanbevelen.
‘Zwart op Wit’ Liquidatie van een imperium
Een aantal artikelen, eerder verschenen in de ‘Nieuwsbrief onder redactie van J.Fabius.
Over deze kant van de ‘zaak’ vindt u praktisch niets in de officiele geschiedschrijving maar zij is daarom dan ook des te interessanter.
met vriendelijke groeten abb
Wadoeh … ouderwets lees-/huiswerk heer Broek. Niettemin mijn waardering voor het serieus oppakken van mijn vraag. Hoewel ik het type Ronald Reagan ben (A-4tje graag), heb dank voor uw antwoord.
@Over deze kant van de ‘zaak’ vindt u praktisch niets in de officiele geschiedschrijving maar zij is daarom dan ook des te interessanter.@
–Zo mag je dat wel stellen ja. Ik was nauwelijks bijgekomen van uw opwerping toen ik dankzij de linkverwijzing van Pak Ed Vos -compliment voor diens objectieve bijdrage in deze- de uitspraak van het Volksraadslid Mohammad Husni Thamrin onder ogen kreeg: [CITAAT] “De erkenning van de Indo Europeanen door de Nederlandse regering heeft de onafhankelijkheid van Indonesië met een eeuw vertraagd” [EINDE citaat].
Thamrin zal het -zelf Indo zijnde- wel zo gemeend hebben bedoeld. Evenals diens pleit voor de invoering van de termen Indonesië, Indonesiër en Indonesisch.
Maar die geciteerde uitspraak van Thamrin vind ik wel een ‘opmerkelijk feit’. Heb namelijk nooit eerder anderen hier over gehoord.
e.m.
@ Pak Eppeson Of ik objectief ben valt nog te bezien. Ik ben gewoon – wat Indie betreft – de zoon van een geinterneerde KNIL militair die zonder genoeg recuperatieverlof weer aan het werk moest. Gelukkig was hij geen koloniale indo waarvan in onderstaand artikel melding wordt gemaakt. Hij vond hen zelf ook heel arrogant. Ongetwijfeld heb ik die houding van hem overgenomen.
http://www.indisch3.nl/politionele-acties-vanuit-indonesisch-perspectief/
@Pak Eppeson . Wanneer je iemand wilt leren kennen moet je in zijn boekenkast kijken (ook in zijn platen/CD kast uiteraard). Nou, ik weet genoeg. Sudah, laat maar.
Niemand is objectief, ik zou niet eens weten wat dat voor mij zou betekenen. Ik heb alleen maar mijn eigen verhaal. Met heel veel moeite zou je voor jezelf een beetje objectief kunnen zijn, maar het is een ander verhaal dan anderen hebben. Kunnen zij mij dan objectief noemen? Niet zo erg hoor, gewoon vriendelijk blijven tegen elkaar. Wij hebben ieder voor zich onze eigen kleine oorlog, die anders is dan de oorlog van een ander. Kan ik ook niets aan doen.
@Pak Jan.
De moslims hebben net hun “kleine oorlog”, de Ramadan achter de rug .
Indien diverse strijdgroeperingen en organisaties al dan niet van indisch signatuur denken op herhalingsoefening te zijn en in Nederland voortgaan met een strijd die elders en in het verleden al gestreden is, dan wordt het de hoogste tijd om te werken aan de Eenheidstaat Nederland en dat er haast wordt gemaakt met een stringenter integratiebeleid.
Wees niet bang voor ‘wetenschappelijke’ dissertaties, het zijn ‘persoonlijke’ visies en waarnemingen m.b.t. het 5 jaar durende ‘losmakings-proces’ dat zoveel ‘bloed, zweet en tranen’ heeft gekost!
Overigens ben ik ook een ‘aanhanger van de A4-methode maar heeft men soms toch wat nadere informatie nodig.
Jan A. Somers zegt:
28 augustus 2013 om 11:51 am
Het overleg, waarbij de republikeinen ten aanzien van de unie concessies hadden gedaan, werd op 15 november 1946 in Batavia voortgezet, resulterend in een ontwerp-overeenkomst. Het was geen volmaakt stuk, maar de multi-interpretabele tekst gaf ‘Linggadjati’ een stoot in de goede richting, het getij leek gunstig.
—————————————————————-
“Multi-interpretabele tekst ”
Krijg je toch Babylonische verwarring , (on)bewustmisverstanden oproepend .
Zo dom zijn de Indonesische en dat geldt natuurlijk voor de Nederlandse onderhandelaars.
Bang Thamrin , de moderate volksvertegenwoordiger van de Orang Betawi werd ook in de bui (bajes) gegooid door de Nederlanders .
Hij werd ziek en over zijn overlijden werd door sommigen te wijten aan kwade opzet.
Toen ik klein was hoorde ik vaak bij mijn ouderlijke huis zijn naam , hij was geen onbekende bij onze familie.
Als secretaris van de Centrale Ondernemingsraad bij TNO werden we meesters in multi-interpretabele teksten. Weet u hoeveel interpretaties je kan geven aan bijvoorbeeld een begrip als ‘formeel’? Als iedereen tegen was, maar niets beters wist, was het goed. Ging het door zoals het er stond. Wel effe knokken! We hebben hiermee meerdere onontwarbare knopen door weten te hakken.
Dat was toch ook het geval met het concept-akkoord van Linggadjati. Bij onderhandelen houdt iedereen zijn kaarten tegen de borst. Dat weet je van elkaar. Dat gunden Sjahrir en Van Mook elkaar. Iedereen was tegen. Nog nooit zoveel bla bla gelezen, van beide kanten. Laveren tussen misverstanden. Het ging praktisch ongewijzigd gewoon door, tot en met de acte van Soevereiniteitsoverdracht. Prachtig toch. De problemen (bloed, zweet en tranen) zitten in het proces. Maar eind goed, al goed.
De redelijkheid , het mee willen werken van Soetan Sjahrir werd al van te voren met Sukarno-Hatta besproken. Ze werden ook de Tiga Serangkai genoemd.
Het is een deel van onderhandelingstaktieken .
Men kan prachtig vinden dat de achterban van uit de Nederlandse kant te vreden waren gesteld ( het aankleden van de Linggardjati) en geruisloosd over te gaan naar de Renville, daar waren de hardliners in Indonesia dubbel woest geworden, eerst werden ze platvoers gezegd genaaid door de Nederlanders , maar om voor de 2de keer weer te moeten meemaken ( Renville overeenkomst was nadelig voor R.I – lange mars van Siliwangi Divisie van West Java naar Yogya) werd hun te gortig.
En over het verhaal , eind goed , al goed is historisch gezien onjuist.
Vlak na de zogenaamde soevereiniteitsoverdracht ging de marionetstaten( deelstaten van Van Mook) massaal de federatie verlieten.
Zelfs de West Irian kwestie werd uiteindelijk noodlottig voor de bijna 31.000 “warga negara’s”, merendeel Indische mensen die hun plek hadden gevonden gingen masaal als nog weg gegaan , vaak berooid, als spijtoptanten.
Dat zijn feiten .
Voor die deelstaten hadden de Verenigde Staten van Indonesië plus de deelstaten zelf plechtig getekend. Daar had Van Mook niets mee te maken. De RSI mocht na overleg met de deelstaten die federalie best opheffen, dat was nu toch een soevereine staat. Alleen had voor die verandering van het verdrag de koninklijke weg kunnen worden bewandeld, tussen de verdragspartners wijziging van het verdrag. Over de kwestie Nieuw-Guinea weet ik eigenlijk niets zinnigs te vertellen. Ik vond alleen de staatkundige ontwikkelingen interessant, die waren voor mij op 27 december 1949 afgesloten. Nieuw-Guinea was voor mij een rommeltje, dralen bij de uitgang.
Ik heb pas een volkenrechtelijk concept-artikel (over de door de VOC gesloten verdragen) voor een juridisch tijdschrift ingeleverd met als afsluiting: “De met inlandsche vorsten en volken gesloten ‘verdragen’, genoemd in art. 34 I.S. , zijn geen internationale tractaten, maar ‘politieke contracten’, (…), daar er geen onafhankelijke rijken in den archipel meer zijn sinds den val van het sultanaat Atjeh.” Waarmee definitief een einde is gekomen aan het volkenrechtelijk karakter van de verdragssluitingen in de Indische Archipel. Voor volkenrechtelijke verhoudingen moet worden gewacht op de nieuwe situatie na de onafhankelijkheidsproclamatie door Indonesië op 17 augustus 1945, en de soevereiniteitsoverdracht op 27 december 1949.
In mei 1948 hielden de Deelstaten met de Republiek, zonder Nederland!, een conferentie te Bandoeng. Uitkomst; in de overgangsfase van de RIS, als hoofd ipv.de vertegenwoordiger van de Kroon, een directorium van 3 Indonesiërs en 1 Ned.Hoge Commissaris. Waardoor Ned.dus zijn belangrijkste functie als VK kwijt was. Beel was verbolgen! Hij begreep dat dan de Republiek het voor het zeggen had en forceerde de 2e ‘politionele actie’ zonder de Deelstaten te informeren!
Toen de RIS werd opgedoekt heeft geen enkel deelstaat protest aangetekend. Ook Ned.niet! Hiervoor de Koninkelijke weg bewandelen? Alle moeite van Van Mook’s Deelstaten plan; art.3 -….enig gebiedsdeel te kennen geeft niet tot de RIS te willen toetreden, voor dat gebiedsdeel een bizondere verrhouding tot deze Staten en het Koninkrijk der Nederlanden! in het leven kan worden geroepen!- heeft uiteindelijk niets betekend/opgeleverd.
RLMertens schreef: Toen de RIS werd opgedoekt heeft geen enkel deelstaat protest aangetekend. Ook Ned.niet!
Welke deelstaten bedoelt u?
Toen de RIS opgedoekt werd door Soekarno (vanaf maart 1950) werden de deelstaten eenzijdig door de regering van Soekarno opgeheven. Maar wel bij sommige delen onder protest, Negara Indonesia Timur (Oost Indonesië: Celebes en alle eilanden te oosten van Java en Borneo: 13 sub deelstaten). In mei 1950 sloten de deelstaten zich aan bij de republiek (soms met veel militair geweld. Bekend is het uitroepen van de RMS (was al eerder opgericht).
Ook in Noord Celebes en delen van Sumatra bleef ondergronds het ongenoegen dat leidde tot de oprichting van de Permesta, opgericht februari 1958 (hoofdkwartier te Padang). Ze gaven eigen postzegels en geld uit. Met veel geweld (overigens wederzijds) lukte de republiek in 1961 alle opstandelingen uit te roeien.
citaat: “In mei 1948 hielden de Deelstaten met de Republiek, zonder Nederland!, een conferentie te Bandoeng.” De laatste zin van de Renville-overeenkomst van 17 januari 1948 luidde: “De status van de republiek Indonesia zal zijn die van een staat binnen de verenigde Staten van Indonesië.” Daarna het rijtje (ook Indonesische) handtekeningen.
In het kader van de Bijeenkomst Federaal Overleg (BFO), die nu door de republikeinen werd geboycot, richtten de diverse net bezette regio’s zoals Oost-Sumatra, Madoera, Palembang, West- en Oost-Java zich op een eigen plaats binnen de Verenigde Staten van Indonesië. Uit vertegenwoordigers van die deelgebieden werd een Voorlopige Federale Raad gevormd, allen Indonesiërs onder leiding van Prof. Hoesein Djajadiningrat. Op grond van voorstellen van die Raad werd op 9 maart 1948 de Raad van Departementshoofden omgevormd tot een Voorlopige Federale Regering. Onder bescherming van de Nederlandse strijdkrachten konden binnen de bezette gebieden de nieuwe Indonesische bestuurs- en regeringsorganen zich ontwikkelen, het maatschappelijk en economisch leven kwam weer op gang ondanks sabotagepogingen. Vanaf april had Indonesië weer een handelsoverschot.
Op 27 mei werd in Bandoeng door de Indische regering en de Commissie van Goede Diensten een conferentie van vertegenwoordigers uit alle niet-republikeinse gebieden belegd, ten einde de verdere staatkundige ontwikkeling te bespreken. Djokja weigerde verder overleg, daarvoor had Van Mook op 3 juni intensieve contacten met Hatta.
citaat: “Toen de RIS werd opgedoekt heeft geen enkel deelstaat protest aangetekend. Ook Ned.niet! Hiervoor de Koninkelijke weg bewandelen?” Natuurlijk mocht Indonesië veranderingen aanbrengen in de afgesproken staatsstructuur. Maar dat meld je bij je verdragspartner binnen de Politieke Unie met een verzoek om herziening van het verdrag. Dat is de koninklijke weg. Kort geleden in Nederland dacht staatssecretaris Bleeker op eigen houtje onderdelen van het Scheldeverdrag met België niet uit te voeren. Volgens mij zelfs zonder kennisgeving aan België. België keek een tijdje geamuseerd toe en floot toen Bleeker terug.
Nederland hoefde niet te reageren op een eenzijdige handeling van een andere staat als ze daar geen belang bij hebben. Het interesseerde Nederland geloof ik helemaal niet meer. Het Nederlandse bedrijfsleven was zich in het kader van de wederopbouw helemaal gaan richten op andere zaken dan Indonesië, gelukkig maar, de Nederlandse economie was voor de oorlog een beetje lui geworden (net als nu). Bijvoorbeeld De Schelde in Vlissingen. Vóór de oorlog huisleverancier van de Rotterdamsche Lloyd, al die schepen waren in Vlissingen gebouwd, de Willem Ruys was de laatste. Ze zijn heel slim de hele wereld gaan verkennen, en hebben ook de Marine als vaste klant gekregen. Ikzelf was ook niet meer erg geïnteresseerd in wat er in het nieuwe Indonesië gaande was. Ik was bezig met mijn eigen toekomst in mijn nieuwe thuisland. Hartstikke leuk en spannend.
Wal Suparmo zegt:
28 augustus 2013 om 3:01 pm
Alle sosiale comotions heeft zij exessenm Wij kunnen nu alleen maar nakaarten.
———————————————————————————————————
Niet alleen nakaarten, maar ook kunnen we door de afstandelijkheid en betere toegang tot diverse bronnen(bijna) alle mythes doorprikken .
Ah, bedankt voor uw toelichting m.b.t. nakaarten als ‘waarheidsvinding’ meneer Surya Atmadja.
e.m.
Van ‘nakaarten’ kunnen we leren om in de toekomst niet dezelfde fouten te maken, zie bijv. ‘Syrië’, indien men indertijd, 2003, wat langer had ‘nagekaart’ over het ‘gemanipuleerde bewijsmateriaal’ waarmee Colin Powell ons, namens de US, bij een oorlog heeft betrokken.
Overigens dank ik u voor de reactie op mijn eerdere bijdrage; we zijn het groten deels met elkaar eens, maar dat had ik al eerder ‘ontdekt’.
Helaas Surya Atmadja blijven ondanks die toegang tot de bronnen, die mythes nog hardnekkig voortleven. Wat je ook nodig hebt bij het lezen van boeken is onderscheidingsvermogen en niet zo zeer alleen die die boeken op je literatuurlijst plaasten die jouw gelijk alleen maar bevestigen. Die boeken over daar werd iets groots verricht kun je voor een prikje kopen in de derdewereldwinkel en die koop ik alleen maar vanwege de mooie plaatjes Maar neem nou eens een echt interessant artikel als onderstaande , wie op dit forum leest dat nou of heeft er kennis van? Volgens mij zijn het slechts weer dat stelletjel linkse historici.
http://www.geschiedenis24.nl/nieuws/2012/oktober/Bij-de-dood-van-Linggadjati-veteraan-Piet-Sanders.html
Dag meneer Vos, ja interessant is dat kennen van beide kanten van de medaille. Ik had al enigszins weet van de ‘makelaar van Linggadjati’ middels een uitgeschreven interview in http://www.verloren.nl/boeken/2086/252/2144/koloniaal/linggadjati waar dit themanummer van Pro Memorie mee begint. Wil even nog twee bijzondere plaatjes benoemen. Op bladnummering 143 een bijzondere opname uit 1996 van Mr. Ali Budiardjo en prof.mr. Piet Sanders gebroederlijk naast elkaar gezeten. Mooi voorbeeld ook van ‘(if) a picture paints a thousand words’. De tweede foto op bladnummering 147 heeft te maken met term ‘rode Jood’, want daarop staat P. Sanders met de journalist Meijer Sluijser. Volgens mij was de laatste er wel één.
Ja, het steeds terugkerend verhaal van de profeet die in eigen land niet wordt ge(waard)eerd. Ik heb dat bijvoorbeeld ook heel sterk met de Indonesische schrijver Pramoedya Ananta Toer. Overigens, [CITAAT] ‘Indonesien wird im Jahr 2015 Ehrengast der Frankfurter Buchmesse. Damit stehe ein Wachstumsland mit enormem wirtschaftlichem Potential und expandierendem Bildungssektor im Blickpunkt, sagte der Direktor der Buchmesse, Juergen Boos, am Montag, den 1. Juli, in Frankfurt am Main. [EINDE citaat]
Over twee zijden van de medaille gesproken, ik heb inmiddels wel het door heer Broek aanbevolen boekwerkje -‘Zwart op Wit’ Liquidatie van een imperium- in bestelling. Als het niet al te zware kost is, maar wel lezenswaardige informatie bevat, dan leg ik het mij door u aanbevolen J. de Kadt’s ‘Jaren die dubbel telden’ wel weer even terzijde. 😉
Bedankt voor de link meneer Vos. Vanavond laat de interviews nog even afkijken. Blijft u vooral de link leggen!
e.m.
Pak Eppeson:
Volgens mij heb ik (of Pak Surya) aanbevolen:
J. de Kadt – Treurspel der gemiste kansen. “Jaren die dubbel telden”, heb ik ook.
Vervolgens:
C Smit “De Indonesische quaestie” en “Liquidatie van een imperium”. Twee zeer lezenswaardige boekjes. Ook schreef hij het boek “Het Akkoord van Linggadjjatii”, met fragmenten uit het dagboek van Van MOOK
Vervolgns heb ik onlangs nog het boek “Gezag is gezag”, van Herman Smit gekocht over de houding der gereformeerden tijdens de Indonesische kwestie.
Een wat moeilijker boek wanneer u dat belieft is: “De leeuw en de banteng”, onder redactie van PJ Drooglever en MJB Schouten met bijdragen aan het congres over de nederlands-Indonesische betrekkingen 1945-1950 gehouden in Den haag van 27 maart-29 maart.
Tijdens de boekenmarkt gekocht : De politionele acties, afwikkeling en verwerking” onder redactie van G. Teitler en drs. J. Hoffenaar.
VanTeitler heb ik ooit gekocht “” De val van Nederlands Indie”
Ik heb de laatste vier boeken nog niet gelezen,ik bladerde deze al kernpunten lezend slechts door, want muziek geniet momenteel nog mijn grootste voorkeur, en over politiek discussieren houd ik toch al niet, want dat geciteer over en weer…..
Over links gesproken:
http://bookos.org/g/Robert%20Cribb
Hoe is het mogelijk meneer Vos, uw laatste linkaanduiding(!!!). ‘Gangsters and Revolutionaries’ had ik al op aangeven van Buitenzorg, maar met name ‘Historical Dictionary of Indonesia’ stond al heel lang op mijn verlanglijstje. Haha … voorlopig hebben JavaPost en I4E geen last meer van mij.
Om niet helemaal wereldvreemd te raken houd ik dit voor de zekerheid maar achter de (uitgestoken) hand:
http://www.youtube.com/watch?v=wHGqp8lz36c&feature=player_embedded#at=43
e.m.
@e.vos. Bij de dood van P.Sanders. Een man van formaat. Vele verhalen over hem gehoord. Deze link bevestigd het. Zijn gedachtegoed is exact wat ik ook heb! Hij wist de uitgestoken hand-(zie het Indon.manifest 1945; ‘wij koesteren geen haat tegen de Nederlanders of tegen welke andere natie ook. Wij hebben hun medewerking nodig tot herbouw van ons land, in het bizonder die van de Nederlanders die ons land kennen en hier vertrouwd zijn met hier bestaande toestanden en verhoudingen’. Zijn familie in Schiedam, werd met ‘de nek aangekeken’ en in winkels geboycot!)- te waarderen en zette zich hierrvoor in. Trok ook de kosekwenties. Hoop dat er een boek over hem verschijnt met alle ‘in and outs’. Helaas ‘it’s no use crying over ……’ Echter de waarheid over onze geschiedenis moet (door)verteld worden.
@Hr. Mertens
Zo heeft iedereen zijn eigen verhaal. U weet dat mijn vader als teamleider heeft gewerkt voor het departement van sociale zaken van de RI, in Surabaya? Terwijl hij toch deel had uitgemaakt het KNIL/Gadja Merah? Dat heb ik ëigenaardig gevonden omdat de stemming binnnen de Indische gemeenschap anti-Indonesie was en vooral anti-Soekarno. Hij praatte zelden over de oorlog, maar soms liet hij wat los. Maar u weet, wij (ik)hielden ons bezig met muziek, school en de oorlog in Vietnam; dus de stemming was anti-koloniaal en anti-militairistisch. Had ik maar geluisterd, want er vonden inderdaad martelingen plaats door zijn legereenheid, en hij wist ook over een dorpsplatbranding ( door wie en waar?) te praten.
Maar ik heb een grenzenloos respect voor militairen die dat erkennen en daarover spijt hebben, en de hand reiken naar hun voomalige vijanden.
Maar 1 ding wist mijn vader: waar zijn toekomst lag en wie hij was, hij had het nooit over dat hij zich rekende tot een INDISCHE GEMEENSCHAP of dat je er trots op moest zijn dat je INDO bent. Die houding heb ik van hem overgenomen.
In Indonesie heb ik een KAMPUNG aan mij bekende en onbekende familieleden. Die ik ken, koesteren GEEN wrok tegen Nederlanders noch TEGEN Indonesie/Indonesiërs. Zij voelen zich NIET gediscrimineerd en verlangen NIET naar oude tijden terug.
Laat dat duidelijk zijn.
Ergo, wanneer iemand mij vraagt waarom zijn jullie in Nederland dan is mijn antwoord PASKLAAR: en DUIDELIJK: omdat wij Nederlanders waren en in 1958 het land uit moesten.
Wij werden als staatsvijand beschouwd en Soekarno — overigens geen wrok tegen deze man– deed ook openlijk mee aan die anti-Nederlandse stemming. Dat was hij niet na de onhafhankelijkheidsverklaring..
Voorts wil ik graag het verhaal van degenen die VOOR de Republiek kozen , voor Soekarno of voor de Jap waren GRAAG horen zonder deze te verketteren. Degenen, en vooral de HALFSLACHTIGEN hebben meer dan 60 jaar de tijd gehad om hun verhaal te ventileren
DEGENEN – de anderen
p.s. De uitgestoken hand. Nederlandse politiek.
Luns in Jakarta, nadat Soekarno werd ontroond, miloenen communisten werden weggevaagd. Wel praten over mensenrechten in West-Papua, zelfbeschikking maar geen hoorbaar protest tegen Soeharto.
https://javapost.nl/2013/03/23/horror-maar-dan-waar-gebeurd/#comment-11979
Een aanvullinkje op de boekenlijst:
Jacob Zwaan: Geallieerd intermezzo 15 augustus 1945 – 30 november 1946
Ik had dat boek handen, werd tijdens de boekenmarkt in Tilburg aangeboden voor 12,50, vond het te duur (!). Ik keerde terug om te tawarren tot 10 euro maar was toen al verkocht.
Ik kan hierover niks zinnigs vertellen, maar de titel zegt al boekdelen, en wellicht kunt u met dit boek in de hand sterke verhalenvertellers de mond snoeren wat troepenbewegingen betreft 😉
@ Vos- Te zijn wie je bent! Mijn (klein)kinderen geef ik altijd door, dat ze Indisch/van afkomst zijn. Van 2 culturen en daardoor ook de de mogelijkheid hebben/ bevoorrecht te zijn om naar ‘2 kanten’ te kijken/oordelen. Het goede/beste ervan te kiezen/te gebruiken.Wat Indië/Indonesië betreft; Het is Ned.poltiek beleid geweest die ons/onze ouders toen in een situatie gebracht hebben van haat en nijd en vooral discriminatie bij alle bevolkinggroepen, waarbij de inlanders nb.de autochtonen op de laagste plan terecht kwamen. Europeanen, vreemde Oosterlingen en Inlanders/pas in 1941-Indonesiërs. Daar tussen door ; Gelijkgestelden, Staatsblad Nederlanders, Loyale Onderdanen! echter altijd een trapje lager dan de Volbloed Nederlanders. Die ‘koloniale maatschappij’ heeft in die tijd/ en nu nog, zijn ‘sporen’ nagelaten. Natuurlijk waren er uitzonderingen oa.Beretty, gen.Berenschot, die bij hun levensloop Nederlanders tegen kwamen van ‘goed inborst’ (die enkelen waren er ook!)- zie 7 dec.HM rede over discriminatie! Mijn vader zei me ooit; ‘je mag van geluk spreken, dat je in Ned.bent opgeleid en je loopbaan hier hebt!’ ( zie prof.Wertheim memoires over discriminatie in Indië). Onze ouders hebben toen door dit Ned. beleid, na een oorlog met Indon.!! noodgedwongen moeten kiezen. Daarom is het goed te weten, wat zich daar werkelijk heeft afgespeeld.
RLMertens zegt:
31 augustus 2013 om 10:28 pm
@ Vos- Te zijn wie je bent! Mijn (klein)kinderen geef ik altijd door, dat ze Indisch/van afkomst zijn. Van 2 culturen en daardoor ook de de mogelijkheid hebben/ bevoorrecht te zijn om naar ’2 kanten’ te kijken/oordelen. Het goede/beste ervan te kiezen/te gebruiken.
————————————–
Het enige dat ik van mijn moeder heb meegekregen is dat ik de totoks een goed voorbeeld moest zijn, waarschijnlijk als kleurling (?)., want u weet wel ze waren kasar en zonder manieren.
Ik heb van dat twee culturen nooit meegkregen, noch van dat indische. Op Lombok woonde de de dichstbijzijnde Belanda zo’n twee kilometer van ons vandaan. Wij woonden naast in de dessa . Natuurlijk in een groot mooi stenen koloniaal huis 😉 van mijn oma, die als christelijke Balineze goede banden had met missionarissen die later gingen uitrusten in Teteringen Breda.
In Nederland ben ik toch ook mezelf: eet mijn broodje met kaas, een broodje doner kebab, af en toe een pizza, mijn porties rijst en bijgerecht. Luister naar westerse als indonesische muziek.
Niks om om je daarover op te winden, zo gewoon als wat.
Alleen je nest moet je nooit verloochenen, en die bevond zich in Indonesie..
31 augustus 2013 om 10:28 pm
@ Vos- Te zijn wie je bent! Mijn (klein)kinderen geef ik altijd door, dat ze Indisch/van afkomst zijn.
Van 2 culturen en daardoor ook de de mogelijkheid hebben/ bevoorrecht te zijn om naar ’2 kanten’ te kijken/oordelen.
Het goede/beste ervan te kiezen/te gebruiken.
——————
Ik wilde hierop eens terugkomen, en dan is het wat mij betreft schluss.
Wat doet u eigenlijk ,met het slechtste van de twee culturen?
Eens even reciteren wat onze grote vriend Londoh hierover heeft geschreven.
“Er wordt veelvuldig gekatjauwt, voornamelijk als de groep zich weer eens beledigd voelt. Iets waar zeer weinig voor nodig is. In zulk een geval wordt de rijk gevulde rantang met racistische en discriminerende opmerkingen opengetrokken. Daar zijn ze nomor satoe in, alsmede het roepen dat zij juist degenen zijn die altijd weer gediscrimineerd of racistisch bejegend worden. Een gebed zonder Amen! Zij beweren dat zij het beste van twee culturen in zich hebben, maar zullen zich dan even over hun calculator moeten buigen. Na enig getik kunnen ze zelf uitrekenen dat er dan ook figuren tussen zullen zitten die het slechtste van twee culturen in zich dragen. De helft zal echter van beide culturen evenveel in zich hebben, of eigenschappen bezitten die elkaar in evenwicht houden, volgens de wetten van de logica. 25 % draagt dus het slechtste van 2 culturen in zich, het zijn nou net dié 25 % die de gemiddelde Indo zo een slechte naam bezorgen.”—–
Zijn we inmiddels niet het station gepasseerd dat slechts een indo uit Indie dat kind van twee culturen is, dat het beste van elke cultuur overneemt?
Na 17 augustus 1945 is de productie van indo’s toch niet gestagneerd?
Ik kom ze nog steeds tegen hoor, kinderen van een Hollandse vader en een Indonesische moeder.
Overigens nemen veel Indonesische jongeren ook zaken van andere Westerse culturen over.
Die 25% die de (een) indo zo’n slechte naam bezorgen, moeten hun hand eens in eigen boezem steken en hun andere 75% die ze verstopt hebben, als hun eigen Javaanse moeder in de keuken wanneer er een totok op bezoek komt, de hand reiken.
(Ik ken geen enkele “moderne” ” los van Indie indo” die zoiets verderfelijks doet.).
Zij noemen zich nu trots indo of indisch, maar zo lang zij blijven volharden het lied “Terang Bulan” een “indisch liedje” te noemen, gedragen zij zich als Maleisiers die van dat deuntje hun nationaal volkslied hebben gemaakt: weliswaar met een andere tekst
En zij, de Maleisiers, doen nog meer dan dat, en daar hebben Indonesiers nu een hekel aan.
Als erfgenaam van kolonialen zeg ik rustig: ere wie ere toekomt en laten we svp die Indonesiers ook maar hun culturele erfgoed (inclusief gestolen schatten) teruggeven wat van hen is, als was het maar de rijsttafel..
Ook dat is een vriendelijke handreiking en een wederzijdse handdruk waard.
Over de vorming van “VOORLOPIGE ” Federatieve Raad o.l.v Prof Dr Pangeran Raden Ario Hoesein Djajadinigrat .
Het is een poging van Nederland om het “Voorlopige” t.z.t voort te zetten in “iets” permanent.
23 september 1947 had Beel in de 2de kamer verklaard dat de regering geheel vasthield aan Van Mooks MALINO gedachte.
Bron Indonesische quaestie: blz 161
En dat was ???????
Intussen ging Van Mook verder met het stichten van diverse marionetstaten, vanaf 29 jan 1948, de Negeri Pasundan werd opgericht op 24-april 1948 .
Ik heb een boekje van Van Mook, titel ben ik vergeten, het slingert rond op de zolder.
Het gebruik maken van Nederlandse Onderdanen NIET Nederlanders is de beroemde verdeel en heers politiek .
Bij de Renville overleg werd een KNIL officier met de titel Raden ook naar voren geschoven.
Hoge Nederlandse gezagdragers hadden bepaalde gedachten over de federalistische medestanders van Nederland , Anak Agung Gde Agung noemde het als “quantite’s negliable”, als je hun bolletje af en toe aait kan je hun inzetten.(mijn eigen woorden)
Bron Beel in Batavia
mr.dr.C.Smit; De Indonesische quaestie 1952 !;De deelstaten waren creaties van de Nederlanders, waaraan smetten kleefden van kolonialisme, welke een onoverkomelijk beletsel vormen voor de totale onafhankelijkheid. Dit streven nu naar liquidatie van de deelstaten werd gesteund door het parlement van de RIS, dat met de unificatiepolitiek van de Republikeinse regering bleek in te stemmen! Het was de Nederlandse regering geweest, voorgelicht door Van Mook, die het federalisme had gebruikt, niet als staatkundig systeem!, doch in zonderheid ook als politiek strijdmiddel! De liquidatie der deelstaten betekent tevens de uiteindelijke mislukking van Van Mook’s Malino politiek!!
En dat is een ontboezeming in 1952!
Het eenheidsnationalisme is net zo’n koloniaal streven.
Het recht van zelfbeschikking van de volkeren in de archipel werd ontkend en onderdrukt.
Nieuw Guinea, Oost-Timor, Molukken en Aceh werden ingepikt. Ook het vreedzaam streven naar een eigen staat werd verboden.
En wat was die dreiging toen naar Brunei en Maleisië 50 jaar geleden ?
Zo gaat de geschiedenis toch ? De bevrijders van vandaag zijn de onderdrukkers van morgen. De revolutionairen van vandaag zijn de decadente tirannen van morgen
En hoe tiranniek was de nationalistische overwinnaar Soeharto ?
We zijn er nog niet. Wanneer anno 2013 Nederland wordt geassocieerd met de RMS, de OPM en misschien straks nog de orang Indis, dan denk ik dat ik heel diep ga onderduiken , me nergens mee ga bemoeien, niet meer omzien: 2 stappen naar een gelukkiger en blijer leven!
Het zijn allemaal leuke meningen over zaken die mede door Indonesië zijn aanvaard, in alle vrijheid, in een winnende positie, onder het oog van de VN. En dat ‘voorlopige’ was bedoeld dat dit nog geen echte representatieve Raad was. Net zoals het KNIP, het voorlopig vertegenwoordigend lichaam van de Republiek. Feitelijk had alleen Nederland een gekozen Staten-Generaal. Maar als je in een verdrag iets wilt veranderen, kan dat natuurlijk. Maar doe dat dan zoals het hoort. En die verdeel-en heerstheorie is natuurlijk ook leuk, maar daar had Nederland na de Soevereiniteitsoverdracht aan de RIS geen voordeel van. Indonesië was een soevereine staat, die zocht het zelf wel uit, en had geen boodschap aan mogelijke Nederlandse manipulaties.
.Indisch4ever zegt:
30 augustus 2013 om 11:35 pm
Het eenheidsnationalisme is net zo’n koloniaal streven.
Het recht van zelfbeschikking van de volkeren in de archipel werd ontkend en onderdrukt.
Nieuw Guinea, Oost-Timor, Molukken en Aceh werden ingepikt.
————————————————————————————————————
Het is ook moeilijk voor Nederlanders omdat ze van weinig tot geen nationalisme kennen, behalve tijdens het voetballen , en zeker tegen de Duitsers.
Papua-West Irian is door oude aanspraken en R.T.C al lang gebied van Indonesia.
Molukken , Aceh ook , zie geschiedenis van Indonesia.
Oost Timor was een grote fout geweest, Indonesia had zich laten verleiden met behulp van USA-UK-Australia om Oost Timor te annexeren , ondanks dat er groepen Oost Timorezen (Apodeti) die de aansluiting willen met Indonesia.
Zie o.a de rapporten van hoge ambtenaar van de U.N , ene Dr Kooijmans ( Nederlander)
Wat denkt u van de Friezen en de Limburgers. Pak Surya Atmadja?
Indonesie telt ruim 13.000 eilanden, 33 provincies en ik weet niet hoeveel stammen en stammetjes (bevolkingsgroepen).
Wanneer elk van hen zich onafhankelijk verklaart of zich wil losmaken van het geheel moet je daarop weer reageren.
Wat dat land nodig heeft is een geleide democratie onder leiding van een persoon van het type Van Heutsz of Soeharto.
p.s. die lui uit Aceh hebben zich nooit tot Nederlands-Indie gerekend, en om als een Nederland zich met hen te bemoeien – behalve dan met wat protesten tegen schendingen van mensenrechten – is te veel van het goede.
– Wat de Molukken bertreft is de RMS zoals ik het begrepen heb een product van ontevreden leden van Westerlings KST/DST. Nederland had hen nooit onafhankelijkheid beloofd, kon ook niet bij de soevereiniteitsoverdracht in 1949.
– Wat West-Papua betreft , moet Indonesie (vooral na die frauduleuze volksstemming)haar belofte van vergaande autonomie nakomen.
– En wat indisch betreft; Indisch is nog steeds niet Indonesisch toch?
Nederland heeft wat dat betreft niets te zoeken en te moeten in Indonesie en moet zich concentreren op de versteviging van haar vriendschapsbanden en op economische samenwerking.
Ik ga volkomen acoord met wat Pak Ed Vos heeft geschreven.De Amerikaanse demokratie is alleen maar goed voor het Amerikaanse volk zelf. Zelfs in de Fillipijnen een oude Amerikaanse kolonie,lukt het niet.
citaat: “Nederland had hen nooit onafhankelijkheid beloofd, kon ook niet bij de soevereiniteitsoverdracht in 1949.” Natuurlijk kon dat niet, Nederland had te maken met de Vereingde Staten van Indonesië in zijn geheel. De Indonesiërs, die uit waren op een eenheidsstaat, konden uiteraard geen etnisch/cultureel onderscheid accepteren, ter sprake komende minderheden werden aangeduid met ‘waardevolle belangen’. Het ging hier bijvoorbeeld om bewegingen in de Minahassa (Twaalfde Provincie) en op Timor (Persatoean Timoer Besar) waar een belangrijk deel van de bevolking christen was. Ook waren in die gebieden, net als in Ambon, vele mannen in dienst van het KNIL, en beschouwden zij zich als Nederlands onderdaan. Krachtens de overeenkomsten van Linggadjati en Renville hadden zij recht op uitoefening van externe zelfbeschikking, het recht om rechtstreekse banden met Nederland te houden. Binnen het kader van de Ronde Tafel Conferentie werd echter op 29 oktober de voorlopige constitutie van de Verenigde Staten van Indonesië door de vertegenwoordigers van de Republiek en die van alle deelstaten geparafeerd waarin slechts het interne zelfbeschikkingsrecht werd erkend. Deze beperking werd binnengesmokkeld in artikel 1, lid 2 van het Charter Souvereiniteitsoverdracht waarin: ‘De Republiek der Verenigde Staten van Indonesië aanvaardt deze souvereiniteit op de voet van de bepalingen van haar Constitutie, welke in ontwerp ter kennis is gebracht van het Koninkrijk der Nederlanden.’ De genoemde groeperingen kregen de gelegenheid zich door een subcommissie te doen horen maar weigerden dat, zij wensten een rechtstreekse band met het Koninkrijk. Ook dit probleem werd op praktische wijze ‘opgelost’, dat wil zeggen te beslissen na de soevereiniteitsoverdracht. Het was dan geen Nederlands probleem meer. Een bijkomend vraagstuk van deze verwijzing was dat er hier sprake was van een deelstaat, niet van een culturele of etnische minderheid. De hiervoor genoemde groeperingen legden zich bij de situatie neer. Maar toen Soekarno enkele maanden na de soevereiniteitsoverdracht de federatieve staat omvormde tot een eenheidsstaat, riep op 25 april 1950 de Molukse oppositie de Republiek der Zuid-Molukken uit. De afloop hiervan, zowel in de Molukken als in Nederland, is bekend. Voor de volkenrechtelijke status van de RMS is overigens een aardig arrest van een gerechtshof bekend, staat hier ergens in Javapost of I4E.
@Pak Jan Somers
In Indonesie en niet alleen daar ,maar ook in Nederland wordt er zelfs gesproken van een Republik Maluku Serani. Nu wil ik met deze uitspraak niet de tegenstelling christenen-moslims verscherpen, noch negatief doen over christenen.
Maar u begrijpt dat een dergelijke heilstaat alleen door religieuze leiders in stand (levend)kan worden gehouden.
Een politieke oplossing zie ik niet al pleit Nederland zich lens voor de VN voor de erkenning ervan.
Over de oproeping van de RMS als een DAERAH van de Negara Indonesia Timur werd diverse discussies gevoerd (1)
2. Werd ook niet erkend , tig jaren later wel dooe een afrikaannse staat met een exotische naam .
3.Werd alleen door een klein groep ontevredenen die banden hebben met de Nederlanders.
Dus ook niet gesteund door de Zuid Molukse volk ( die bestaat niet eens ).
Toen de initiatiefnemers ongeveer 3500 KNILers naar Nederland vetrokken ging het doodbloeden.
Het was geen Nederlandse probleem meer , en toch zitten ze met nog openstaande rekeningen.
Dat geldt ook voor de Indische kwestie .
Alleen heeft Nederland mazzel dat de niet welkome Indo’s op zijn minst iets meer dan 200.000 adhv van Buitenkampers cijfers hun weg hadden gevonden, geintegreerd, geassimileerd .
Boze tongen hebben over Republik Mimpi Sadja .
Republik Maling Sandal – Roti Mentega Susu maar die zijn niet van mij.
Alleen maar om aan te geven hoe men in Indonesie/ Maluku maar ook in Nederland (!!!)hierover denkt.
De Republiek Indonesie heeft zich altijd als geestelijke en juridische opvolger van de volledige kolonie Nederlands Indie gevoeld en zich ook als zodanig gedragen. Zo was dat ook in de overeenkomst van Linggadjatti vastgelegd dat elke deelstaat BINNEN het kader van de Republiek haar weg kon gaan.. Dit hield niet in dat een deelstaat uit de republiek zou kunnen treden want dan zouden anderen voigen en dat zou de doodsteek zijn voor de Republiek Indonesie . Daarom keek de Republiek niet alleen vreemd op hoe dhr van Mook links en rechts deelstaten ging stichten na WO2, hij zou dat voor de oorlog niet in zijn hoofd halen. Nederland werd wel met veel wantrouwen bekeken. En nu zitten wij met de RMS, Nieuw-Guinea dat met een raketvaart vanuit het stenen tijdperk in een moderne democratie (nou wat daarvan is overgebleven) werd omgetoverd. Daar werd iets groots volbracht.
Opmerkelijk is ook de actie van Nederland ina 1949 om alle Molukse militairen IN Nederland te demobiliseren, daar redde je wel de Molukkers en hun gezinnen mee van een wisse dood maar daar haalde je wel toekomstige treinkapers binnen. Molukkers vnl mannen hebben zich toch niet zodanig geintegreerd, de werkeloosheid onder hen is hoog, zoook het drugsgebruik heb ik vernomen
Heer Van den Broek, de Molukkers gingen op dienstbevel naar Nederland en werden hier ontslagen, hetgeen ik een smerige streek vond van de nederlandse regering.
De RMS is slechts een ideaal van een kleine groep fanatieke personen die het uit hoofde van respect voor hun ouders aanhangt. Dat punt 1.
Vervolgens geldt het idee: samen uit samen thuis, samen hier naar Nederland en samen terug naar een Vrij Molukken. Tot die dag aanbreekt zullen reeds velen van hen goed geintegreerde burgers van Nederland zijn geworden.Degenen die het RMS ideaal loslaten worden ook nog beschouwd als: verraders. Dat zul je maar toegeworpen worden
.
Men vergeet dat de RMS op de Molukken een even fanatieke (fundamentalistische?) Moslim bevolking aantreft die daar niet veel van moet hebben. Zulke zaken leiden slechts tot een burgeroorlog met religieuze achtergrond,
De les die we hieruit leren is dat wij bepaalde sympathisanten in Nederland van de OPM – De Organisasi Papua Mandul (onvruchtbaar) zoals men het schertsend zegt , duidelijk maakt dat wij voor hen niets kunnen betekenen.
Gelukkig zat het hoofdkwarier Aceh-strijders in ballingschap daar in Skandinavie, of zo. anders hadden we dat er nog bij
DE GAM “strijders” die gefaciliteerd werd door Zweden zijn inmiddels trouwe Indonesiers geworden.
Hun baas Teungku Muhamad Hasan Di Tiro ( achterkleinzoon van de beroemde Teungku Tjik Di Tiro) kreeg zelf zijn Inonesische nationaliteit terug.
De Acehers ( doodvijanden van de Nederlanders) waren altijd trouw aan Indonesia , ze hadden de eerste vliegtuig van GIA (Garuda) geschonken.
Als ruil voor hun terugkeer kreeg Aceh de OTSUS (Otonomi Khusus) en ze mogen de Syaria (Moslim) wetten invoeren.
De Papuas hebben ook de speciale autonomie gekregen(OtSus) .
Maar hoe staat het met de uitgestoken hand???
Het is diplomatisch gezien veel gemakkelijk om over gemeenschappelijke dingen te praten dan over de dingen die ons scheidt. Indonesiers zijn tenslotte onze broedere en zusters maar het kan zijn dat in de familie toch nog onopgeloste problemen ons de waarlijke kijk op de geschiedenis belemmeren.
Welk land in de wereld heeft nog geen koloniale vrede gesloten, laat staat haar koloniale geschiedenis nog niet beschreven??? Ik kijk stuurs naar mijn navel…..
Wat zou er toen gebeurd zijn als de uitgestoken hand- het Indonesisch Manifest 1945/ ja zelfs, de Linggadjatie overeenkomst 1946 door Nederland was aanvaard?
Met enig zekerheid is kan gesteld worden; meer baat voor beide landen.
Zeer zeker voor Nederland!
(En ook voor hen, die daar hun toekomst zagen)
In mijn eenvoudige mening dacht ik dat die overeenkomst, praktisch ongewijzigd, in de Renville-overeenkomst te vinden is, met Nederlandse handtekeningen. Met diezelfde eenvoudige mening dacht ik dat die overeenkomst ook in de acte van soevereiniteitsoverdracht te vinden is. Met Nederlandse handtekeningen. Laat je toch niet door de bla bla van Nederlandse en Indonesische politici op het verkeerde spoor zetten. Handtekeningen van ratificatie gelden als reultaat van alle inspanningen. Bijna elke dag hoor je in Nederland de grootste politieke partij meningen uiten over onze Moslims. Moeten wij ‘dus’ onze Moslims er uit gooien?
Na die ‘keurige bla.bla’ van de RTC en overdracht, ‘kompleet handtekeningen van rectificatie als resultaat van ‘alle’ inspanningen’;( nou ja, paar duizenden doden-), als vervolg ; Ene kapt.Westerling actie, RMS, Irian Barat Barat- met tot 1962 bijna weer een oorlog! als afscheid. Nu nog wat nasleep; de weduwen van Celebes. Dat was het dan; Niks aan de hand! Wat de grootste politieke partij en Moslims hiermede te maken heeft?
Het ware beter dat u beiden de hand reikt met met de wetenschap dat u het beiden niet volledig met elkaar eens bent. Het resultaat blijft desondanks hetzelfde Indonesie is inmiddels geheel los van Nederland en onafhankelijk
http://en.wikipedia.org/wiki/Agree_to_disagree
Hr Mertens noemt wel een aantal zaken op, tijdbommetjes van Nederlandse makelij — ene kapt.Westerling, RMS, Irian Barat — die nog steeds blijven doortikken. Wanneer deze door Nederland niet geheel worden geruimd zullen zij de verhouding tussen haar en Indonesie steeds negatief beinvloeden.
“Wat de grootste politieke partij en Moslims hiermede te maken heeft?”
———————
Het idee hierachter is dat belofte schuld maakt. Die schuld wordt niet ingelost wanneer men – de grootste parij – halverwege de rit eruitstapt en vervolgens langs de lijn roeptoetert dat het nu eens afgelopen moet zijn met het beleid van het kabinet.
Welke schulden heeft het kabinet af te lossen door het beleid van het Ancien Régime?
Of zij zegt dat was toen, wij zijn er niet verantwoordelijk voor, en trekt zij haar handen er van af. Punt uit. Dat is duidelijk.
Maar niet zeggen.
1. wij maken excuses voor de oorlogsmisdaden gepleegd ten tijde van de politionele acties, maar wij bieden geen excuses aan voor de politionele acties, dat was toen het beleid, daar zijn wij niet verantwoordelijk voor.
Het is alsof de Jap excuses maakt voor oorlogsmisdaden gepleegd tijdens WOII, maar geen excuses voor de oorlog die hij heeft ontketend.
2. Wat de bovenvermelde tijdbommetjes betreft,: indonesiers kunnen zeer hatelijk zijn of nyinder (sindir), toespelingen maken. Zelfs op halfbloeden, die geassocieerd worden met indos’ uit het voormalige Nederlands-Indie
Wat heb ik nu met de kwestie RMS te maken of met West Papua, of andere kwesties?
Het doet me denken aan de tijd dat Nederland en Indonesie zaten te ruzieen over een lap grond in het oosten, maar degenen die daarmee niets te maken wilden hebben de klos werden.
Ik geef toe, het is natuurlijk niet prettig om op muren te lezen: “Dutch go home”. Ik begrijp wel dat in die contreien dat slechts gespierde taal was, Ik ben ook een man van dat land, ik roep soms ook maar wat. .
Het zal wel meevallen, maar het wordt wel een andere zaak wanneer men — getergd en mata gelap zijnde — daad bij woord voegt.
Wat die moslims betreft hoop ik niet dat men straks in Nederland gaat zeggen: al die buitenlanders (moslims, Bulgaren, Polen, Roemenen) eruit, want die pakken onze baantjes en onze vrouwen af en daarnaast passen zij zich niet aan..
Dan denk ik: zeiden die indonesiers het toen een aantal jaren geleden ook niet van de Nederlanders?
citaat: ““Wat de grootste politieke partij en Moslims hiermede te maken heeft?”” Dat wat in 1945-1949 Nederlandse politici uitkraamden over Indië en de inlanders (waar gelukkig niets van is gekomen), vergeleken met wat Nederlandse politici nu uitkramen over onze Moslims, en (wat ik hoop) nooit iets van zal komen.
Een kleinzoon van een opponent van mij heeft zich op de TTF aan mijn voorgesteld en de hand gedrukt. In de kou van die TTF gaf dat een warm gevoel.
Het is toch niet erg dat Hr. Mertens en ik het met elkaar vaak oneens zijn? Onze benaderingen van de problemen staan tegengesteld, moet kunnen. Hr. Mertens begint bij het begin en komt dan langs de hele discussie in ons parlement. Maar je komt nauwelijks toe aan de mensen die het er wel toe doen. Bij de rechtenstudie vond ik die parlementaire geschiedenis een vervelend vak, allemaal mastodonten die haantje probeerden te spelen voor de bühne. Niets aan het debat toevoegden, maar wel voor onrust zorgen. In de Indië-discussie komt daar nog bij dat wij totaal niets weten van het Indonesische voorlopige parlement, KNIP. Ik weet niet waar ik daarvan de handelingen zou kunnen vinden, nog afgezien van dat ik die niet kan lezen. Zelf begin ik altijd vanuit het einde, het bereikte resultaat. In de meeste gevallen een bilateraal verdrag. Vandaar uit terugzoekend kom ik dan op de mensen die dat resultaat hebben bereikt. Al die andere figuren vind ik dan niet meer interessant. Mijn geheugen raakt anders te vol.
Dat is, geloof ik, ons probleem. Zelf ben ik nu meer geïnteresseerd in andere eindpunten in die geschiedenis (Hr. Vos zegt terecht: Indië> Indonesië is voorbij), de mensen die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Zij worden nog steeds niet bij de nationale herdenking genoemd. Is daat een taboe op? Ik kreeg onlangs nog foto’s van kinderen van der Werff op Kembang Kuning, Soerabaja: 4, 7, 10, en 11 jaar oud. Vermoord op 29 oktober 1945, de dag na de moord op het Goebengtransport. Ik werd even stil.
Na bijna 70 jaar ( na 1945) biedt Ned. excuses en compensaties aan de weduwen/slachtoffers uit die ‘politionele oorlog’. Het is dan ook hoog tijd dat ook de schuldvraag van dat politiek beleid , waardoor zoveel leed en verdriet is voortgekomen, belicht wordt! En in volle omvang, zonder wederom ‘toedekken en onder het tapijt vegen’ uit de doeken wordt gedaan. ‘Handtekeningen van ratificatie gelden al resultaat van inspanningen’, aldus Somers. Juist, die inspanningen waren foutieve fatale poltitieke beslissingen ( het negeren/ontkennen van het zelfbeschikkingsrecht!) die onze Nederlands Indische/Indonesische geschiedenis een donkere bladzijde hebben bezorgd. En vooral diegenen, die het meegemaakt hebben geslachtofferd werden!
‘De uitgestoken hand’- is zeker een terechte gestelde opmerking van hr.J.Lisser.
Schuldvraag is een zuiver christelijk begrip en een typisch veelvoorkomend argument in de discussie (typisch Nederlands trekje) . Schuldvraag heeft in het strafrecht verschillende betekenissen en dient dus aangegeven worden welke schuldvraag men gebruikt in de discussie!!!Het zicht op het onderwerp wordt daardoor danwel weggenomen want is het niet belangrijker om eerst vast te stellen wat de geschiedkundige feiten zijn. Naar aanleiding van de opmerkelijke verwijzing van dhr Vos (nogmaals mijn dank hiervoor) over gangsters en revolutionaires, blijkt ook Nederland gebruik te hebben gemaakt van gangsters zie Lt Koert Dubois. Mij ging het eigenlijk om of er een link te leggen was tussen de Indonesische nationalisten en pemoeda’s/peloppers en ander tuig, deze link heb ik niet gevonden, dhr Cribb heeft er wel wat over geschreven, (massacres) maar ik kan het via Google niet terughalen. . Dat kan op de zaak een ander licht werpen.
In mijn onnozelheid vind ik het boek van JJP DE Jong nog steeds een eyeopener voor de onderhandelingen tussen de Republiek en de Staat der Nederlanden vòòr de overdracht in 1949, een standaardwerk. Of sprake is van schuld (strafrechtelijk) in de onderhandelingen naar de overdracht, lijkt mij de vraag, ik spreek meer over politieke verantwoordelijkheid, de juristen onder ons weten wel het verschil.
De Bersiaptijd is een netelige periode, velen hebben hun geliefden verloren. IK probeer de gevoelens, de emoties te onderscheiden van de feiten, een andere werkelijkheid te voorschijn te toveren, de werkelijkheid verandert an sich niet, om toch aan het handenschudden te komen.
Ned.politiek verantwoordelijkheid- geen erkenning van het zelfbeschikkingsrecht, bij 1e gesprek te Batavia 4 oct.1945 tussen Van der Plas/met instemming van Van Mook en Soekarno/Hatta- dat geleid heeft tot; bersiap! Het was een duidelijke profocatie politiek, in de hoop dat de Britten dit klusje voor Ned. zouden klaren. Die weigerden en vertrokken waardoor Ned.( inmiddels met meer dan 100.000 man verse troepen aanwas) zelf tot 2x ten strijde trok om een herkolonisatie ( althans totdat Ned. het tijd vond voor onafhankelijkheid, na 20-25 jr.!)af te dwingen.Telkens door de VN tot stopzetting gesommeerd en de laatste maal tot ‘de rondetafel conferentie/overdracht gedwongen! Het is dat beleid die Ned.aan de verkeerde van de geschiednis heeft gebracht en niet anders. Het valt ook.op; dat vele poltieke leiders van voorheen wo.min.Bruins Slot, Sico Mansholt! ea. schuld hebben erkend, zoals min.Bot dat in 2005 officieel deed. Voor de duidelijkheid; schuld aan dit beleid! Ten aanzien van Rawagedeh, Sulawesie heeft de rechter een uitspraak gedaan.
Ik wil niet over goddienst praten maar gedwongen omdat het de kern formt van het kolon ialisme.Een ieder heeft recht zijn eigen godsdient te beleiden om dat het conform de Rechten van de Mens is. Over goddienst valt niet te debateren want ieder zijn eigen geloof en smaak.Eighter het verspreiden van godsdient en voofral het verboden van geen godsdienst te beleiden is ook tegen de Rechten van de Mens. De mensen die geen bepaalde godsdienst beleiden worden beschouwt en vooral mensen zondert hun godsdienst werden altgijd as barbaren ge noemt en daarom ook goed voor kolonisatie en of slavernij.Wat ook toegepast werdt in Nederlands Indie Of minstens was het de godsdienst die de kolonisators hebben geoinspireert en gemotiveert zelfs ook de blanke immgranten in Amerika..
Correction its Tjikoedapateuh not Tjikoedapoeteuh 😀
Wim Bluemers Ruurlo zegt:
26 augustus 2014 om 3:16 pm
Heer wal Suparno, ik zou maar niet teveel afbreuk doen aan wat de hr. Somers vertelt …..
————————————————————————————————————————
Ik lees graag de posting van Pak Jan A Sommers , heb veel geleerd uit zijn verhalen.
Soms vraag ik wel eens om verduidelijking , of als ik niet eens ben met bepaalde delen van zijn verhaal schrijf ik dat ook .
Ieder medaille heeft 2 zijden, de Nederlandse en Indonesische.