By Leonie van Daalen
Suddenly, in November 1949, a long column of military men and some tanks came roaring into Tjepiring so that the ground trembled. Officers came in trucks and jeeps, waving at us, as they entered our small community. They were from the Northern Light, Infantry Battalion 403, part of the Tiger Brigade, which moved onto our sugar plantation. We greeted them with much enthusiasm, for we were very happy to see them. Their presence meant both security and fun. Our plantation was suddenly transformed, as we could hear the voices and laughter of young men everywhere. The soldiers moved into all the empty houses while the officers stayed in the clinic, which was also partially transformed into a canteen.
Tiger Brigade, Northern Light, Infantry Battalion 403, in Tjepiring
These young men had been fighting around Djogja and Solo for six months. They were generally in their early twenties, many of whom came from farms in the three most Northerly provinces of the Netherlands. Due to the war years, they had travelled very little, so when they arrived in the Indonesia, they were suddenly confronted with a totally different culture. Yet courage and bravery were asked of them to establish order in the colony and to protect Dutch citizens and property. They had arrived thinking that they were liberators, but, instead, they had had to fight a hidden enemy, a treacherous guerrilla war. To many, it was a great disappointment that the Dutch government had agreed to the Independence of Indonesia before the end of the year.
“Hey Miss!”
The author, as a girl, with one of the soldiers
As soon as Anny and I strolled into their emplacement on our way to the swimming pool at the other end of Tjepiring a chorus of whistles greeted us. At first, we were very embarrassed to see many of the boys wearing only loincloths. Out of all windows hung partly clad men, trying to get our attention by calling “Hey miss” or whistling. Some ran out of their lodgings forming a group that followed us to the swimming pool. There, we quickly went into the cabins to change into our bathing suits while waiting and hoping that the men would go away. However, they just stood around the pool calling to us. Finally, I became impatient, but Anny refused to leave the cabin. I opened the cabin door, ran to the pool and dove in. At that moment, about ten boys jumped in as well. Pandemonium followed, for some of the soldiers could not swim. So then, more boys who could swim jumped in to help those in need. Others tried to approach me, making it impossible for me to swim. So, I quickly climbed out of the pool and ran back to the cabin where a frightened Anny sat in the corner. We did not swim much that afternoon.
The next time we went swimming, Anny refused to leave the bathing cabin again. “What is the matter with you?” “I said. “What are you afraid of now?”
She would not answer me. Finally, she whispered, “I don’t dare to stand by the cabins” I went out and looked right into the open bathroom of the neighbouring house, where some men were bathing.
We never sat still
Since the Independence of Indonesia had been declared, the military were no longer required to patrol or to bring peace to the area where they were stationed. The officers kept the troops occupied with military exercises and competitions. Some learned to swim while staying on our plantation. We saw them marching around competing in swimming, bicycling or running races. Or boys were hanging on ropes between two trees as part of their exercises. During one exercise, a soldier fell into the river that traversed Tjepiring. Something was always happening.
Yet, they had plenty of time to befriend the plantation employees and their families. Anything was an excuse for a dinner, rijsttafel, or a dance.
St. Nicolas did not arrive that year on his white horse, but he and black Peter came to Tjepiring in a tank. They received the children and adults at the Soos, where everyone had a good time, as Black Peter played pranks on everybody.
Swimming races in Tjepiring
No sooner had Anny and I met boys at the swimming pool than they visited us in the evening. Father was not too happy to receive the many daily visitors. Moreover, we often had regular guests over the weekend as well as for picnics, parties and swimming. After one of those weekends, the photo of me on father’s desk disappeared. Father was very upset, but we never knew who had taken the photo. As was always the case, too few girls attended the parties to dance with the many men. Irma V. and I were the only ones in Tjepiring, so we never sat still at the dances. In one of my letters to Albert, a friend of mine, I complained that, in the tropical heat, parties were very tiring. I preferred the tours and picnics where we could enjoy the beautiful environment.
Quite a fighter
Mr. Brand chaperoned one of our picnics to the silvery waterfall of Tjoeroeg, which splashed down a steep mountainside. Our group made its way down the slippery stones between ferns until we found a magic cave. From the inside, we had a magnificent view of the Java Sea in the distance. It seemed a perfect place for our picnic, since it was dry inside.
Semarang became very crowded with repatriating military, and rumours spread that Tjepiring would receive KNIL officers to be housed as well. Soon after the military arrived, Mother and I went by jeep to Gemoe to visit the tobacco emplacement. The employee in charge had just moved into his wonderful new house when he was asked to take in a Captain and two Lieutenants.
While In Gemoe, I learned that one of the two lieutenants was a very handsome, reserved young man who had studied Tropical agriculture, as had father, at the University of Wageningen. He was quite a fighter who, before the ceasefire, had been Commander of a peloton that had to patrol an area as big as a major province in the Netherlands. Soon the region was peaceful, allowing him to live like a Radja. The grateful population began bringing him fruits, vegetables and chickens, which he sold to restore roads and houses. He also bought medications, and as a small pox epidemic was prevalent at the time, he frequently positioned himself, or one of his men, along the road to the pasar to inoculate all the people who passed by. In the end, people even called on him to help with childbirths.
Farewell
Quotation from a letter to Albert, January 27, 1950:
“The Civilian and Military Governors from Semarang, with a party of 80, paid us a visit this week. Before the war, the military Governor was a Sergeant Major in the Dutch Colonial Army. Most of the Tentara higher officers aren’t any older than 25 years of age. After a reception in Kendal, they arrived in Tjepiring. The whole population came rushing out, crying loudly `Merdeka, Merdeka.´
We received the group in the factory where they were offered snacks and long, cool drinks. I helped to prepare and serve everything. There were two officers who asked my co-helpers who I was and other particulars about me. I did not pay much attention, but today they have already called three times. It frightens and troubles me, as I don’t know how to rebuff them politely.
The big question is what is going to happen to us when the Dutch army has left Indonesia. All the Dutch military are being transported back to Holland speedily, and I think that they will all be gone by August. The situation for the Dutch colonials is very uncertain as to how the future is going to develop.”
End of quotation.
In the first week of May, 1950, we saw the Northern light Battalion march off to Semarang. The employees of Tjepiring had offered them a large farewell rijsttafel before their departure. We were all sad to see them go; we would miss the lively boys and their activities and, at the same time, the plantation would become very quiet.
Then, the Dutch colonial army, the KNIL was discharged. The Dutch colonial money was devalued. We were obliged to cut the bank notes in half; only the left part could be used as legal payment.
My parents had many worries about the future of Tjepiring and of our family. As a result, Father was often in a bad mood, but Mother remained strong and positive.
x
Java Post 
Thank you Leonie for sharing this story. I really hope many of this stories will follow….
Yes, memories of the colonial war – the war that never should have happened. Reading this well written story by Leonie (many compliments!),I slumped back into my younger years and remembered my father telling me that he had a cousin in the Tiger Brigade in Midden Java. Later he found from newsreporters at his work (Java Bode), that this cousin already was deceased some time earlier near Semarang. Recently, while writing about (and researching) my own childhood and teenage years in Depok and Batavia I found him.
http://srs.org.nl/index.php?go=home.slachtoffer&id=177611
Sorry, http://srs.ogs.nl/index.php?go=home.slachtoffer&id=177611
ik versta helemaal niet,sorry,Thanks
Geachte heer De Graaff, beste Maurits,
Soms kom ik een verhaal tegen dat in het Engels is geschreven maar dat het toch waard is gepubliceerd te worden.
De schrijfster van dit artikel, mevrouw Van Daalen-Roell, woont al een halve eeuw in het buitenland en is gewend om in het Engels te schrijven, vandaar…
Ik heb overwogen om het te vertalen, maar da´s nogal wat werk, en het zou misschien afbreuk doen aan het verhaal.
Het is een uitzondering. Kan nóg een keer gebeuren, maar ook dán is het weer een uitzondering.
Gelukkig blijft er in de Java Post genoeg te lezen in het Nederlands…..
Ik vindt het best zo’n herinnering in het Engels te lezen. Jammer genoeg was er voor mijn moeder en ik niet zo’n gezellige tijd in die jaren. Het verlies van de helft van mijn familie was en bleef een enorme loslating van alles wat dierbaar was in het mooie Java van vroeger, Ik gun dat er ook nog herinneringen van wat opluchtende tijden waren voor anderen,
In California, leven Indo’s, welke al langer dan 50 jaar hier wonen en nog steeds goed nederlands praten en schrijven. Maar er zijn hier ook Indo’s die om welke reden dan ook geen nederlands meer WILLEN praten of schrijven, zogenaamd vergeten.
Wij hebben deze idioten hier ook in Australie. Niet alleen Indo’s – ook Nederlanders die vlak na de oorlog emigreerden – voornamelijk NSBers!
Als ik toevallig een persoon met een Nederlandse naam ontmoet, die hier als volwassene is gekomen in de “late fourties/fifties” en dan helemaal Nederlands “vergeten” is, wordt ik altijd een beetje achterdochtig.
Ook naamsveranderingen zijn heel blijkbaar bv. – van Voogt (Voight) – van Tilburg (Tilbury) – de Jong (Young) enz., heel vaak om hun afkomst te verduisteren.
Maar altijd is er wel iemand die hun “van vroeger” kennen.
Bill,
ik heb ook een paar Indo Sombong omstreeks 1968 in Nederland ontmoet.
Toen zocht ik vaak “aansluiting” bij mensen waarvan ik dacht misschien iemand uit Indonesia( Ned.Indie) .
Omstreeks 1968 waren er WEINIG Indonesiers in Nederland , hoogstens een paar honderd Indonesische studenten, personeel van Indonesische bedrijven, (semi)ambtenaren, personeel van de consulaat in Amsterdam of van de KBRI Den Haag.
Gebeurt vaak dat ik donker/bruin gekleurde mensen op markten ontmoet , dus in gesprek.
Tot dat ik vroeg , kan je ook bahasa Indonesia ?
Gebeurt wel eens dat ik hoor , NEE HOOR , ik ken geen Maleis.
Nah hoe ken , terwijl die persoon echt een beetje donker uiterlijk heeft en met een beetje djedar djedoer spreekt.
Wat grappig is zag ik hun in diverse kumpulans van de plaatselijke OVTV (Tropen Vrienden) .
Gelukkig gaat de jonge generatie anders om met de andere kant van hun erfenis.
Zelfs de Tong Tong groep gaat nu de Indonesische (o.a Javaanse) cultuur omarmen.
Het schijnt dat de Kroncong Queen ene meprau Waldjinah(ouwe spelling dese) gaat optreden over een paar weken in Den Haag.
Froeher was het not done om inlandse cultuur in huis te halen.
Van die Waldjinah heb ik 2 cd’s – Lagu Jawa 😉
Ergens heb ik een foto geplaatst van de enige echte Indische Partij , van FE Douwes Dekker, natuurlijk. Een afsplitsing van die partij was Indo En Verlak,
De tekst op het embleem luidt:
rawe-rawe rantas malang-malang poetoeng – allerlei hinderpalen worden opgeruimd.
Iets om over na te denken.
sorry:
Indo en Verlakt of
Indo Eeuwig Verlakt 😉
I.E.V. ( Indo Europees Verbond).
Opgericht op 13 juli 1919 om de belangen van de Indo te behartigen.
Tjalie Pesch, een van de medeoprichters van het IEV wist dit op de eerste algemene vergadering van het verbond treffend te verwoorden.
I(ndolentie) E(indelijk) V(oorbij).
De “grote”: voorman van het Indo Europees Verbond was Dick de Hoog Frederik Hermanus de Hoog werd op 16 juni 1881 geboren op Ambon en overleed op 1 maart 1939 in Bandoeng,
“Al dat geklets over de Indo Eeuwig Verlakt en opgaan in de Nieuwe Aziatische Gemeenschap (…) drupt als regenwater langs een rubberjas, allemaal propagandistische flauwekul!” 😉
Ja het IEV, waarvan ook rijke totoks lid konden worden; en Inlanders niet
Dat EF Douwes Dekker als een gevaarlijke klant en waarschijnlijk ook als dromer werd beschouwd door de Nederlanders , en misschien was hij het in bepaalde opzichten ook, staat buitenkijf.
Niet Dick de Hoog . Hij werd door veel indo’s (welke indo’s?) als hun “grote” voorman beschouwd. maar in feite kwam deze man niet verder dan tot de vorming van een belangenpartij voor kleine en grote belangetjes, waarbij hij voor een appel en een ei het POLITIEK LEIDERSCHAP (maar zo politiek waren ze ook weer niet) van de indo-europese bevolking aan de Hollanders had verkocht.
Naast het feit dat het IEV zo veel mogelijk van Indonesische rijkdommen naar de kant van de indo’s probeerde te slepen, had het als onaantastbaar politiek beginsel de opperheerschappij van de Hollanders over de archipel gesteld en had het daarmee het wel en wee en de toekomst van de indo-europese groep aan de Hollanders vastgeklonken.
U, met uw glanzend gepoetste schoenen, zit nu hier goed in Holland, en al die rootsreizen van uw nazaten….Tja waarom doet men zo iets, men zou toch slechts stuiten op inlanders met “sawah-tenen”. ( ;–) ) ?
Ik ken minstens 1 persoon die geen lid was van die belangengroepering als het IEV , zo indolent was hij blijkbaar niet en kon hij waarschijlijk goed voor zichzelf zorgen,
.
IEV
Vervolg
Ik weet niet wie de opvolger was van Dirk de Hoog, maar in vergelijking met FE Douwes. Dekker, speelden deze IEV met “politici” van dwerg-formaat een zeer grote rol in de indische maatschappij en in de Volksraad omdat zij als “blanke partij”, de meeste aanhang had (200.000).
De Totoks (ca 50.000 in aantal), met hun Vaderlandse club, de Stuw, met Zentgraaff, maar ook met J.A Jonkman en P. Kerstens van de Katholike indische Partij, waren wel zeer in ondertal in die maatschappij (en in de Volksraad). Geen wonder dat die Indonesiers met hun Thamrin nu bepaald geen geweldige indruk hadden van de politieke bekwaamheden van de (indo)-europeanen.
Krijgt Pak Surya Atmadja nu eindelijk zijn gelijk 😉
Ja R. Smit, maar ik heb hier in Australie Nederlanders gekend die na een jaar al geen Nederlands konden spreken en zij waren absoluut geen Indo’s.
Froeher was het not done om inlandse cultuur in huis te halen ( ? )
Pak Surya, Hoe dese ! En al die sarongs -krissen- bamboe(dit / dat) tegen de muren aangespijkerd
nog niet de keukenspullen en”Luchtnya” mee geteld.
Plus de sawahtenen,die raak je nooit meer kwijt.
sibo
Tierlijk zijn er veel Indo’s die OOK trots zijn dat ze iets meegekregen hebben van de “andere kant”, de halus heid, indische keuken( of is het Indonesische keuken ?) .
Ook zie je soms keris of klewang (gekocht of geconfiseerd) of wayang poppen .
Mijn oud kostbaas is een Indo (als hij nog leeft iets meer dan 100 jr, overleden toen hij bijna 100 werd) , die ook veel heeft met de Javaanse cultuur.
Is ook getrouwd met een Javaanse.
Door hem kom ik in aanraking met zijn sobats , soms ex Knil-ers .
Werd ik ook uitgenodigd bij Indische tantes met grote dochters .
Wil niet beweren dat er mss een “koppel”poging was geweest ( ben toen als Indonesische ” setuden” redelijk zeldzaam in mijn studiestad , de meesten zitten of in Delft , Leiden of Amsterdam ) -WAH , GEDE RUMASA DESE .
De hernieuwde vriendschap tussen Nederland en Indonesia was pas maar een paar jaar oud.
Dacht dat het een beetje genormaliseerd na 1966.
Hoor wel eens , kapan mampir , ditanyain sama Silpi ( Sylvie , een dochter of nicht) .
Ehwaar dese .( Berani sumpah lho)
Pak Bo, gewoon een omong kosong verhaal.
Vond altijd prachtig als ik naar die oude tjangs verhalen sta te luisteren , over froeher , tijdens hun pantjing of jacht avonturen .
De vissen of de kijang of tjeleng zijn qua formaat ook vaak verschillend.
Gef niks , ondanks , soms komentaren van de andere tjangs , zoals HOE TOH jij , vorige keer had je 2 celeng afgeschoten, nu al 4.
Hoe Ken ?
Iedereen lach mee , gef niks als maar lol hebben, en zeker als de warme pisang goreng en kopi tubruk( in een grote mok) al klaar staan.
ONBETAALBAAR .
Je heb ook deftige Indo’s (sommigen zeggen Kak Indo ?) , tenminste ze praten anders (lijkt wel of ze een warme pisang goreng aan het eten zijn ) .
Met uitgestoken pinkje als ze thee drinken .
Ken ik ook via mijn ouders (geboren 1915)
Hoeveel Indonesische “households” hebben nu de “kultur belanda” ook binnen gehaald, omdat ergens een overgrootvader van Nederlandse afkomst was. Ze “spijkeren” plaatjes van molentjes, delftblauwe bordjes en foto’s van “haring-eten” aan de muur en proberen anderen aan te tonen dat ze met hun “sawahtenen” op (in) klompen kunnen lopen.
De wereld groeit kleiner en het verleden wordt vergeten!
Maar Bill,dat deden we toch ook toen wij uit Indonesie naar Nederland gingen: souveniers meebrengen?.
Ook Indonesie verwesterst en hoe meer je verwesterst hoe meer je aantoont dat je wereldburger bent, zo niet man/vrouw bent van de wereld ;–)
Ook in Indonesee zijn er jongeren die hun roots nagaan, en als men een voorouder vindt die Duitser is, Engelsman of zelfs Nederlander is men er trots op, gaat men zelfs Duits praten, Engels of Nederlands. Het liefst willen ze dan ook het land uit, op vakantie, te studeren, te werken of zich in het buitenland te vestigen.
Niets mis mee overigens. maar dit is wel die anders als die zogenaamde indische Nederlanders die van de regen in de drup zijn gekomen en die voor de tv je komen vertellen dat zij gediscrimineerd worden vawege hun Nederlandse achternaam.
.
Ik vraag me wel eens af of in indië/Indonesia wel een keer ergens een
Baaienrok -Jan Klaassen/Katrijn of gestopte wollen sokken tegen
de huiskamermuur werden gespijkerd als aandenken.
siBo
Ik heb nog een oude foto van mijn vader , moeder, mijzelf enmijn broertje.
Een foto bij een molen in Keukenhof ( tussen 68-1970).
Alleen de foto in een Volendamse kostuum heb ik niet, vond toen te kitcherig , later heb ik echt spijt dat ik niet op de foto staat .
Op I4E vind u in de fotogalerij rechts een plaatje van mij en mijn moeder. Inderdaad een beetje kitsch, maar het was toentertijd heel gewoon. Toch wel leuk.
Thank you for posting about Tjepiring. I was from childhood to adolescence there (1992-1998). Given past memory.
In 1949 en 1950 heb ik als militair een aantal maanden gewoond op de suikerfabriek te Tjepring.
De foto,s vanLeonie van Daalen staan ook in mijn album. Heb meegedaan aan de zwemwedstrijden.
Leuk om na zoveel jaren weer iets te lezen over het Noorderlicht 403 B.I.
sangat berkesan….
Aan Leonie van Daalen-Roell: Aardig, om iets van jouw geschiedenis tegen te komen: wij kenden elkaar in Karangpanas in 1944 …
Ellen Frei-vander Feltz
Hallo ellen. je hebt een beter geheugen dan ik, want ik herinner je me niet meer.Het is ook wel lang geleden. Maar fijn om van je te horen, Ik ben met mijn man naar Amerika geemigreerd en woon nu alweer 47 jaar in Genève. Mijn E-mail is evandaalen@bluewin.ch. Hartelijke groet, Leonie