Door Piet Scheele
Hoe zat het met seks bij de Nederlandse dienstplichtigen in Indonesië? Het was iets waar, na terugkomst, vrienden graag naar vroegen. Deden we aan seks en hoe? Bij andere oorlogen, vroegere en huidige, lees je geregeld over verkrachtingen. Die heb ik in Indonesië gezien noch meegemaakt. Mogelijk zullen ze er geweest zijn, maar ik merkte daar op de buitenposten waar ik was niets van. Het was ook een andere oorlog. Geen hevige straatgevechten waar na lange strijd soldaten een stad innemen, vele tegenstanders doden en maats zien sneuvelen. Door de verschrikkingen zullen die weinig gevoel voor normen en waarden hebben overgehouden. Daaraankaneen oorlogstribunaal weinig veranderen. Ja, als oorlogen zouden kunnen worden uitgebannen, maar die zijn zo oud als de wereld.
We waren nog jongens…
De moraal in die tijd was ‘geen seks voor het huwelijk’. Niet dat ieder zich daaraan hield. In Nederland moesten nog alwat jonge paartjes trouwen. De meeste dienstplichtigen in Indonesië waren, toen ze er kwamen, jong, zo tussen de 19 en 20 jaar. De meeste zagen er ook erg jong uit. Als je naar oude foto’s uit die tijd kijkt, dan lijken we jongens van 16 á 17 jaar van nu. We hadden ook net een Tweede Wereldoorlog achter de rug, waarin velen in West-Nederland in het laatste oorlogsjaar honger leden en ondervoed waren. We hadden door de oorlogshandelingen ook nauwelijks een ‘normale’ jeugd gekend. Een beperkt aantal had al verkering en enkele waren getrouwd voor ze naar Indonesië gingen. Seks met een andere vrouw was onder de bestaande huwelijks- en verlovingstrouw bedrog en dus overspel. Geen seks betekende echter in de vaak drie jaar, dat je in Nederlands-Indië verbleef, volledige onthouding en dat was een moeilijke opgave.
Pikkeninspectie
Veel seksuele voorlichting kregen we niet. Thuis in Nederland hadden we dat trouwens ook niet gehad. En er waren er die, net als ik, nog zo groen waren als gras. Zo rond mijn 12e had ik wel met vriendjes ‘spelletjes gespeeld’ en wat later met meisjes ‘gerotzooid’, maar dat was toch meer ‘aanklooien’ dan serieus werk. Op het eerste appel in Indonesië vertelde een officier, dat we ‘van de vrouwen af moesten blijven wilden we weer gezond in Nederland komen’. Voorbehoedsmiddelen werden niet uitgedeeld. Als je die wilde dan moest je ze vragen bij de hospik. Die had in beperkte mate ‘v-pakketjes’, waarin een tube met een smeerseltje zat waar je na afloop je piemel mee kon insmeren om seksueel overdraagbare ziekten te voorkomen, en condooms. De meeste schaamden zich om voorbehoedsmiddelen te vragen. Het werd bij de commandant bekend.
In 1948, toen we zo’n anderhalf jaar in Indië waren, werd er in Indaroen in de buurt van Padang waar we bij de grote cementfabriek lagen tweemaal een ‘pikkeninspectie’ gehouden. Er werd gekeken of je een geslachtsziekte had. De legerleiding was bezig aan de voorbereiding van de 2e politionele actie en wilde die beginnen met gezonde manschappen. We werden in een rij opgesteld in de straat voor ons onderkomen, een rij kleine huisjes die bestemd leken voor employees van de cementfabriek. Als de arts bij je kwam moest je je broek laten zakken en stond je met je broek op de schoenen in je blote kont. De arts schoof de voorhuid over je eikel terug, kneep er even in en daarna in je ballen waarbij je telkens op je vuist moest blazen. Hij liet je omkeren en bukken zodat hij in je achterwerk kon kijken. Een moedervlekje hoog in de bilnaad ontging hem niet. Aan de kant van de weg keek ´volk´ mee: luitenant, sergeants en korporaals en het gevolg van de arts. Het was een gênante vertoning. Na het uitvoeren van de 2e politionele actie werden er bij ons, 12 jongens zonder hospik op een buitenpost, geen ‘pikkeninspectie’ meer gehouden.
Machocultuur
De mogelijkheid voor seks op een buitenpost was beperkt en ook buiten de post lagen de mogelijkheden niet voor het oprapen. We zaten meestal met 12 jongens min of meer ‘opgesloten’ op een buitenpost met geen ander vrouwelijk gezelschap dan twee baboes die de was deden. Enkele, de seksueel actiefsten, hadden daar soms seksueel contact mee. Het gebeurde op alle buitenposten waar plukjes Nederlandse soldaten betrekkelijk geïsoleerd bijeen zaten. Een enkele keer werd een kind verwekt, die dan met de moeder in Indonesië opgroeide. Een enkeling werd op een baboe verliefd, trouwde met haar en nam zijn verovering mee naarNederland. Die was van lekker Indisch eten verzekerd.
Meestal bleef het bij zelfbevrediging. Ook dat gebeurde stiekem. Het Katholieke deel van ons was wel opgevoed ‘met de handjes boven de deken slapen’, maar dat was al geen succes gebleken. We sliepen trouwens op een deken en onder de klamboe (muskietennet). Op een gezamenlijke slaapzaal was er weinig privacy. Een knaap die in een gekke bui zich in het openbaar bevredigde, werd niet meer voor vol aangezien. Dat deed je niet. Ongetwijfeld zullen er in een enkel geval en in het diepste geheim jongens wat seksueels met elkaar hebben gehad, maar het zal weinig zijn voorgekomen. Bij de militaire keuring werden homoseksuele jongens, waarvan dat bekend was, afgekeurd en het militaire bedrijf was en is bij uitstek een machocultuur. We keken al met verachting naar jonge Indonesiërs, die hand in hand over straat liepen, wat daar normaal was. Dat waren ‘mietjes’.
Een eerste poging
Ik was inmiddels 20 jaar en hoewel ik het idee (een puberaal ideaal droombeeld) had om later in Nederland met een lieve, jonge en goed uitziende vrouw te trouwen, vond ik dat hét er maar eens van moest komen. We waren bij Chinesche mensen uitgenodigd voor een feestje. De reden van het feestje weet ik niet meer. We hadden begrepen dat er vrouwen zouden zijn. Het was kort na het begin van de 1e politionele acties in Perbaoengan. Tijdens en kort na de politieke acties kregen we gratis bier. De kadiwagen (rijdende voorraadwinkel) was pas langs geweest en ik kon over voldoende bier beschikken om me moed in te drinken. Als de politionele acties voorbij waren konden we bier mondjesmaat kopen en betalen van de soldij. Die was niet hoog. Een gulden per dag, twee gulden als je in vijandelijk gebied zat. Dat laatste was steeds het geval. De tweede gulden stuurde ik naar huis. Toen we, mijn vrouw en ik, vier jaar na mijn terugkeer trouwden konden we er de meubels van betalen.
We waren, toen we bij de Chinesche familie aankwamen, niet stomdronken, maar wel in een lichte roes. Dat had ik wel nodig om mijn onzekerheid te overwinnen. Al gauw kroop een, waarschijnlijk publieke, vrouw bij me op schoot. Ik raakte onmiskenbaar opgewonden en vroeg me al af waar ik me met de vrouw kon afzonderen. Maar iets aan de vrouw begon me te irriteren. Ze voldeed op geen enkele wijze aan mijn ideaal beeld. Ze was niet jong, geen schoonheid en ze pruimde sirih (betelnoten). Even onmiskenbaar verslapte mijn opgewondenheid. Ik had er dan ook geen bezwaar tegen dat een korporaal, die een stuk ouder was, haar van me aftroggelde. Officieren en onderofficieren waren oorlogsvrijwilligers en meestal voor ze naar Indië gingen in Schotland opgeleid en een stuk ouder. Hij had kennelijk meer ervaring, maar toch onvoldoende, bleek pas later.
Lacherig van de drank en over mijn mislukking ging ik met een paar maats naar ‘huis’, een school. Onderweg werd er wat gestoeid en thuis, om me blijkbaar in te wrijven dat ik nog maar een jochie was, probeerden ze mijn broek uit te trekken, wat in adolescenten terminologie burgemeestermaken heette. Het was niet meer dan een stoeipartij, maar het voelt als een vernedering en als een nederlaag als ze daar in slagen. Een zinloze handeling, want twee maal per dag stonden we naakt met elkaar te mandiën (water scheppen uit een vat en over je heen gooien om je te wassen). Mijn eerste poging om te neuken was wel erg klungelig verlopen. Achteraf bleek de korporaal bij die vrouw een druiper te hebben opgelopen.
Wat had ik met vrouwen die bij me op schoot wilden? Een vrouw van een planter, mevrouw Deeleman, die als zangeres een recital gaf ‘voor onze jongens in de tropen’, zong voor de pauze aria’s uit opera’s, die ik pas later ben gaan waarderen en daarna hield ze het bij het wat lichtere genre: liefdes- en slaapliedjes. Blijkbaar schatte ze me jonger in dan ik was. Ze kroop bij me op schoot, me als decor gebruikend bij een van haar slaapliedjes. Het wond me niet op; integendeel ik had de pest in.
Geen trauma´s
Trauma’s heb ik er niet aan overgehouden. Al heeft de Nederlandse regering drie jaar van mijn jeugd in beslag genomen en belemmerd dat ik ook in seksueel opzicht in normale omstandigheden van jongen tot volwassene kon opgroeien. Spijt heb ik niet. Het kwam allemaal op zijn pootjes terecht. De tweede poging om met een vrouw te vrijen verliep minder klungelig. Het verdere verhaal over seks in de tropen hoeft niet verteld te worden. De meeste mensen hebben eenzelfde soort ervaring.
Wat die geschiedenis me leerde? Dat vele wegen naar Rome leiden, en dat het stichten van een gezinnetje met een jonge lieve welgevormde vrouw een ideaalbeeld is. Mijn inzicht is verrijkt. Harm Menger uit Alkmaar schreef enige jaren geleden in De Volkskrant: ‘Onze kindskinderen zullen zich plaatsvervangend schamen voor de verkramptheid waarmee hun voorouders hun seksuele obsessies najoegen en maar niet konden begrijpen waarom de werkelijkheid zich niet aan hun illusie wilde aanpassen’.
Er was seks onder de dienstplichtige militairen in de tropen. Natuurlijk en zoals overal in vele vormen. Nog steeds wordt er in mijn generatie niet of nauwelijks over seks gesproken, dat zijn ‘bedgeheimen’ en daar praat je niet over. Maar waarom zou je niet schrijven en praten over seks in Nederlands-Indië, als er over onze echte en vermeende wandaden wel wordt gesproken?
x
Java Post 
Wat een leuk verhaal. Een verademing tussen al die opgewonden oorlogstandjes 😉
Ja, geheel mee eens. Eindelijk de realiteit. ook wel eens goed om te lezen!
SEX Hygiene 1942 – zonder blikken of blozen!!!
Misschien is deze zwart/wit film vandaag de dag nog steeds actueel, al dan niet nuttig
om onze kinderen en kleinkinderen ‘zonder blikken of blozen’ voor te lichten, terwijl de vroegere generatie zo groen was als gras, en blootgesteld werd aan de gevaren van overdraagbare geslachtsziekten, nu bekend als soa. Ook werd deze voorlichtingsfilm gebruikt voor de troepen die gelegerd waren in Nederl-Indië. Alhoewel, voor sommigen was het te laat.
http://www.geschiedenis24.nl/speler.program.7028366.html
De poster
beste piet, ik ben 81 jaar en nooit in dienst geweest (te klein 1,58 mtr), echter ik herken veel in je verhaal. Ik kwam namelijk in mei 1952 in Indonesia aan en verbleef daar tot augustus 1954. Ik werd uitgestuurd door Radio Holland, de maatschappij die het radiogebeuren aan boord van de Nederlandse Koopvaardij verzorgde. Er was indie tijd zelfs nog een MM (militaire missie) om de lopende zaken (militair) af te ronden.
Ik wardeer Uw correctie weergave van de ervaringen voor “ons”: in die tijd. Ik weet dat nieuw personeel van de KPM langs “getroffenen” in het ziekenhuis werden geleid en te zien kregen wat “:onvoorzichtigheid” kon veroorzaken. Of “men” zich er iets van aantrok? Ook de bekende blauwe spuitjes is mij welbekend. Door mijn verblijf, hoewel wat “vrijer” en de verhalen, kan ik mij heel goed voorstellen hoe het leven van “jan soldaat” daar toen was. Velen kwamen tot de ontdekking dat het doel van hun aanwezigheid iets anders was als door de overheid voorgesteld! Niet voor niets hebben velen getracht hun uitzending te voorkomen.
Ik hoop oprecht dat de ex-indiegangers niet te veel getraumatiseerd zijn door hun ervaringen daar.
Het was en is een pracht land met vele lieve mensen.
Jan Maasen Bali
Janneman, je kakelt nog beter dan een mesjogge kip. Ben ik effies blij dat ik uit de buurt ben!!!!
Groetjes uit kil en lekker nat holland en smakkie voor aida en tot….. evert
p.s. dit verhaal zou goed passen onder het kopje “onthullend verhaal over seks in de tropen ontdekt”. Nu de foto’s nog 😉
Toch niet elke maand? 🙂
Eppeson Marawasin zegt:
15 juli 2012 om 3:52 pm
Toch niet elke maand?
Zoiets zou mooi passen in de rubriek :”Open de seksdoofpot in Nederlands-Indie”.
Soerabaja 1945-1946. Ik werkte als ambulancechauffeur in het Leger des Heilsziekenhuis. Volgens mijn papieren was ik 18, dat ik in werkelijkheid 16 was, was een ander verhaal. De leerlingverpleegsters (van Pa van der Steur) waren ook zo’n 17/18 jaar. Enkele verpleegsters waren uitgenodigd het marinehospitaal te bezoeken, ik bracht ze en liep verder met ze mee. Op de terugweg vroeg ik wat het voor ‘tropische ziekten’ waren die we op een kamer hadden bezocht. Niks geen tropische ziekten, gewoon geslachtsziekten kreeg ik te horen. Zo leer je nog eens wat.
Zo leer je nog eens wat, deze afd.(zaal) had een codenaam nl. ”Cowboyzaal”
Als ik het zo lees ,rusten er toch nog veel Taboes op. Het was in de tropen een groot probleem en niet alleen bij de Hollandse soldaten.
siBo
Mooi en Moedig. Kan alleen in de Java Post. Het verhaal van meneer Scheele deed me ook weer herinneren aan ‘Totok In Tjimahi’ van D.A. Visker. Met name dat zalfje uit de SN-tube (Sine Nomine=zonder naam). Dat spul was blijkbaar zo scherp, dat het ook werd gebruikt om het ‘geweer’ mooi op te poetsen.
e.m.
De SN werd ook benut om de Pacèt,Kutu² van je lijf te houden di waktu patroullie masuk rimba.
Ook honden werden mee in gesmeerd om de vele ongewenste beesies te verwijderen.
En wat het geweer betrefd,in de loop in laten werken ,doorhalen resultaat als een spiegel,zo ook de douw bij ontdekking. De onderste uit de kan.!
siBo
De hoofdweg waar we woonden, de Kebon Kelapa leidde naar de paratroepen kampement Tegalega in Zuid Bandung. Maar alle gangetjes die eruit kwamen hadden bordjes staan met Verboden Toegang voor Militairen. Al gauw had de plaatselijke bevolking dit herdoopt tot Perboden Ngungang. (Verboden te bestijgen) Op een dag maakte ik mee dat een militair, gezeten in een becak (fiets taxi) werd achtervolgd door een schreeuwende vrouw. Waarschijnlijk heeft hij niet betaald of niet genoeg.
Correctie. Ngungang moet zijn nungang.
Leuk heel leuk…volgens mij werden er voor indie militairen geworven met dezelfde lokkertjes als toendertijd in Harderwijk: paradijselijk, mooie vrouwen. Werd er nog gevochten ja? 😉
Wat een appart verhaal. Ik herken wel iets ondanks dat ik er niet ben geweest. Maar aan de foto te zien heb ik zo’n idee dat ze mijn halfbroer Gerard Gerritsen (Sub. Bat. 5e Comp. KW III
3e Veldcomp. te Padang (Militair Hospitaal)) moeten hebben gekend. Ik wil ze dan graag verwijzen naar http://www.brampater.nl/vermist.html en eventueel hun reactie. (Uiteraard ook van anderen.)
Ik mag dan zgn. normaal opgegroeid zijn na 1945, ook mijn seksuele ervaringen voor mijn achttiende beperkten zich tot geklooi en doktertje spelen met meisjes, stiekem in de bush.
“Ik mag dan zgn. normaal opgegroeid zijn na 1945, ook mijn seksuele ervaringen voor mijn achttiende beperkten zich tot geklooi en doktertje spelen met meisjes, stiekem in de bush.”
…..maar ná uw achttiende (18de verjaardag), wat? Niet genoeg bytes voor de PC om te vertellen……hahaha….
Als bij Indo’s, ze praten over sex, altijd lachen, gieren, brullen….of huilen.
O, nee, ’t gaat nu over Nederlandse dienstplichtigen, dat is heel wat anders. Ik zou niet weten.
Uit mijn Archief :
Concubinaat & Vrouwverbod :
Het concubinaat was in vele cultuurondernemingen een etterend gezwel, maar ook in de kazernes was het een gruwel. Op de Classisvergadering van 1922 was een brief van 12 onderofficieren, waarin deze broeders, er sterk op aandrongen, dat de classis ernstig zou protesteren tegen her toegstane concubinaat in de kazerne. De 12 deden dat in opdracht van de militaire vereniging ( later onderofficierenorganisatie) Pro Rege. De broeders Overzet, van Oostrum wezen er op, dat 25 % van de in de kazerne levende militairen een concubine mochten nemen. Dit werd dus van hogerhand geregeld. Het was in strijd met de taak van de Christelijke Overheid, een belediging van het gevoel en de overtuiging der christelijke militairen en een bespotting van Gods Woord en gebod.
” De kazerne is in de huidige toestand erger dan een bordeel. De laatste kan hij ontwijken, de kazerne is zijn woning.Hij kan niet ontkomen aan de verleidingen in de kazerne; binnenskamers, buiten, in de keuken, bij de WC en de wasgelegenheden, op wacht, overal loert de verleidende, lekkende zonde op hem .. ”
Op vele ondernemingen en in de mijnbouw op Sumatra en ook wel elders was het de assistenten verboden om te trouwen en het gevolg was, dat de jonge employe’s een huishoudster namen, een “functie ” die een heel andere betekenis had dan in Nederland. De Claasis heeft voortdurend geprotesteerd bij de Overheid tegen zulke hemeltergende toestanden. De Gereformeerde, Protestantse en R.K kerken in Medan bestreden gezamelijk dit kwaad. In Nederland werden waarschuwingen verspreid om geen dienst te nemen bij maatschappijen die zich met dergelijke onzedelijke praktijken ophielden. Deze protesten bleven niet zonder uitwerking.
In 1924 kon worden gerapporteerd, dat de Overheid zou verbieden het trouwverbod in arbeidsovereenkomsten op te nemen.
Wat het leger betrof werden er ook wel enige vorderingen gemaakt, maar de commissie, die deze zaak behandelde, rapporteerde bij monde van de Heer C.C. de Vries, zelf officier, dat men er met de afschaffing van het concubinaat niet was. Er diende een goede geestelijke verzorging voor de militairen te zijn, liefst door militaire ouderlingen, de militaire tehuizen moesten worden ondersteund enz. Naar deze raad is geluisterd ook.
Zelf herinner ik me, dat ik, toen ik in 1926 mijn dienstplicht moest vervullen, reeds op de 2de of 3de dag in de kazernes ouderling van Oostrum op bezoek had, die alle Gereformeerde jongens kwam opzoeken.
In cultures veranderde het ook. Dr Herrenstein, die vooral de strijd tegen het trowverbod & concubinaat had aangebonden, bezocht in 1938 of 1939 nog eens zijn oude werkterrein en in Berastagi vond hij een grote lagere school voor planterskinderen met internaten. Hem werd toen gezegd dat hij mee ” schuldig” was aan dit complex gebouwen, want dit alles was alleen mogelijk geworden door de opheffing van het trouwverbod.
Maar in feite was het, zo voegde Dr. H er aan toe, te danken aan de Prot, Gereformeerde en RK Kerken.
De vrouw had haar intrede gedaan in de planterswereld en zij schiep een andere sfeer. Maar niet, dan nadat de kerken hadden gesproken.
Groet, Jeanette
Geachte mevrouw Van Oostrum,
Een vraag mijnerzijds die maar gedeeltelijk met het bovenstaande te maken heeft: Heeft u meer (autobiografische) informatie over de genoemde ouderling Van Oostrum? Ik schrijf namelijk op dit moment een biografie over de Friese schrijver/dichter Nyckle Haisma en hij was in Medan (maar later ook in Bandoeng) bevriend met deze ouderling. Haisma is overleden in februari 1943 te Tjimahi. Van Oostrum heeft gedurende de oorlog een aantal van Haisma’s manuscripten weten te bewaren en na de oorlog aan Haisma’s weduwe gegeven. Deze zijn in 1948 en 1951 uitgegeven.
Deze vraag stel ik u omdat u naamgenoot bent van Van Oostrum en u mogelijk meer informatie heeft over deze ouderling, KNIL-militair en latere dominee op art. 7.
Bij voorbaat dank voor uw reactie.
Met vriendelijke groet,
Nicolaesz Vlaming
Beste Nicolaesz Vlaming,
De ouderling Van Oostrum was mijn Opa.
Heeft u ook een eigen emailadres zodat we buiten de site contact met elkaar kunnen hebben ?
Vr Groet, Jeanette
Mijn emailadres is janet_9402@hotmail.com
Uit mijn Archief :
In de docteraal scriptie geschiedenis ” Nederlandse moeders in Indië ” van Erica Veenhof staat de vraag centraal waarom Nederlandse vrouwen naar Indië gingen en wat hun komst naar Indië beinvloedt heeft vanaf ongeveer 1900 tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.
Groet, Jeanette
Keurige Archief,begripvol -cultures ,scholen met planterskinderen Maar wel over het VOOROORLOGSE INDIË . De totale chaos na 1945 daar ging ’t om. Duizenden nederlanders werden met bootladingen naar Indië gebracht en deze jong mannen woonden niet in gecontroleerde kampementen,meestal (vaak) zonder enig normaal vermaak in een land ,met voor hen totaal onbekend gewoonten en zeden.
Dat bedoelde ik met de nog vele verzwegen gebeurtenissen”Taboes” in deze periode.
Voorbeeldje; waarom werden 10tallen dames opgepakt ,in een bewaakte kamp te Pulau Braien (Medan) en daarbij zonder enige vorm van proces opgesloten.
In een tyd voordat de 2 (oorlogen)politionele acties waren begonnen.
0
Of het vooroorlogs Indië of Totale chaos na 1945 betreft , maakt denk ik niet zoveel uit met betrekking tot taboes. Men spreekt er niet graag over…
uit http://www.geschiedenis24.nl baboes en babies
Excessen
Toch kwamen ook excessen voor. Henk Blom kan zich één geval herinneren: “Het gebeurde in het voorjaar van 1948. Ik was met mijn bataljon gelegerd in Ambarawa op midden-Java. Er was een korporaal bij mijn bataljon maar ik kende hem niet persoonlijk. Op een nacht ging hij de kampong in, waar hij aanpapte met een meisje. Hij heeft haar toen verkracht. Ze was heel jong, nog onder de achttien.”
Blom beschrijft hoe de zaak aan het rollen kwam: “Ze is naar haar vader gegaan en die heeft de militaire politie ingelicht. De dader is toen door het meisje aangewezen en hij verdween een jaar in de cel.”
Opmerkelijk dat precies bekent is hoeveel kinderen de Duitsers in WO2 hebben verwekt in Nederland, zeker die “Deutsche Gruendlichkeit”: dat is in Indie helaas niet gebeurd.
En nu kunnen we de film maken “Tuan Papa”
http://www.oorlogsliefdekind.nl/Informatie/literatuur-en-links.html
Ik ben hoofd verpleger geweest van de bamboe kamp te cimahi ,altijd druk in de klienik,want in de buurt is de hoeren buurt tjibolang,het is verboden voorsoldaten maar toch.
Piet Scheele schreef: De moraal in die tijd was,” geen seks voor het huwelijk.”
Dit was niet de oorzaak waarom het Nederlandse leger zich niet schuldig maakte aan massa verkrachtingen.
De reden was dat het opper bevel dit verbood en gevangenis straf zou het resultaat zijn.
In tegenstelling gebruikten de Soviets verkrachting als een wapen van oorlog en moedigden hun soldaten aan om te verkrachten. Het is geschat dat in Berlijn alleen zo’n 100,000 vrouwen en meisjes verkracht werden en het zelfde aantal in Wenen.( De grootse massa verkrachting in recorded history)
De Amerikanen hebben in Duitsland en Italie daar ook schuld aan, alhoewel op een mindere schaal.
Er was een geval waar Eisenhower bv.dit tolereerde in Italie.
Dat wat anderen hebben uitgespookt doet niet af aan het feit wat Nederlandse soldaten hebben achtergelaten in Indie zoals B. van Stockhausen aanhaalt met Tuan Papa. Deze vergeetplek in de Nederlandse geschiedenis is wel een heel bijzondere militaire actie en wordt ook eens verhaald in het boek “de Terugkeer” uitegegeven door ons Vergeetcentrum Bronbeek, maar niet in zoveel woorden gezegd. Daar blijkt de ex-koloniaal oom Ben na 60 jaar te ontdekken dat hij een generaties Indische Nedeerlanders gejongd heeft. Beter laat dan nooit..
Heel interessant en goed beschreven verhaal ! Ik ben een totok, geboren in 1940 in het R.K. Ziekenhuis van Surabaya – wij woonden in Malang. Een familielid – van de Poel – is in die rampzalige oorlog van 1945 tot 1949 als jonge jongen overleden.
Godzijdank heeft Piet Scheele het overleefd.
Met dank,
Gerard Lemmens