Ook al is het al weer enkele weken geleden dat de herdenking plaatsvond van ´het einde van de oorlog in Nederlands-Indië´, staan we hier toch nog even stil bij de aandacht die deze herdenking heeft gekregen in de landelijke media, en wel met name in het NRC Handelsblad. Deze kwaliteitskrant excelleerde dit jaar door er geen letter aan te wijden, – reden voor de heer Jan Somers uit Delft om in de pen te klimmen. Zijn reactie werd enkele dagen later gepubliceerd:
Indisch Monument
´Waarom geen aandacht voor 15 augustus 1945?
In NRC Handelsblad van 15 augustus 2011 heb ik niets gelezen over de herdenking van de Tweede Wereldoorlog. Vreemd, het Koninkrijk der Nederlanden was toch verwikkeld in die oorlog? Dat 15 augustus 1945 voor de Nederlanders (en alle Nederlandse onderdanen) in Indië geen bevrijding was, maar het begin van nieuwe ellende, schijnt men in Nederland niet te weten, anders had NRC Handelsblad daar toch wel aandacht aan besteed. Er was geen euforie, er was geen polonaise, er is geen aandacht. Jammer! Of staat in het Stijlboek: 5 mei wel, en 15 augustus niet?´
´Weinig bijzonders´
De redactie reageerde niet in de krant zelf, maar stuurde wel een uitgebreide brief rechtstreeks aan de heer Somers:
´Geachte heer Somers,
Uw vraag is begrijpelijk, en in het antwoord erop ligt precies een van de grote dilemma’s besloten waarmee wij worstelen bij de dagelijkse productie van de krant. Een krant kan veel informatie bevatten – óók de dunnere zomeredities – maar de capaciteit is per definitie beperkt. Bij de selectie van artikelen laten we ons primair leiden door nieuwswaarde, door de vraag welke onderwerpen de meeste lezers zullen interesseren en door de wens lezers te verrassen. Een zekerheid daarbij is dat die afweging nooit de instemming krijgt van alle 200.000 lezers.
Dat ditmaal geen aandacht is besteed aan de ‘Indië-herdenking’, heeft meer redenen dan alleen een beperkte capaciteit. De nieuwswaarde ervan vonden we betrekkelijk laag, wat natuurlijk inherent is aan jaarlijks terugkerende evenementen. Bovendien was er een jaar eerder, bij de 65ste verjaardag van de bevrijding van Nederlands-Indië, nog sprake van een lustrumviering. Dat heeft meer impact – getuige ook de aanwezigheid die keer van koningin Beatrix. NRC Handelsblad plaatste dan ook op 16 augustus 2010 een foto met bijschrift. Daags voor de herdenking schreef Mischa de Vreede bovendien een lang artikel op de opiniepagina over ‘haar’ oorlog in Noord-Sumatra. Een jaar eerder deed NRC Handelsblad de Indië-herdenking af met één alinea, geen foto – ook omdat er toen weinig bijzonders te melden viel. Het enkele feit dat er iets ís, betekent niet dat de krant er verslag van doet.
Het is overigens niet zo dat wij voor ‘de grote Bevrijdingsdag’ op 5 mei andere criteria aanleggen als het gaat om de afweging erover te publiceren. Dit jaar schonken we bijvoorbeeld aan 5 mei niet meer aandacht dan via de recensie van een nieuw, bijzondere fotoboek van het NIOD over de oorlog, en in de tijdschriftenrubriek (over geschiedenisbladen).
Brief van Jan Somers in NRC
De redactie van NRC Handelsblad is de laatste die de impact van de oorlog (of het nu om de gebeurtenissen in Europa of in Azië gaat) en het belang van herdenken zal bagatelliseren. Niet alleen onze lezers, ook sommige redacteuren of hun familie hebben de oorlog aan den lijve ondervonden. Wat dat betreft staat de krant gelukkig middenin de maatschappij. Tegelijk leidt de plicht nieuwsontwikkelingen op de voet te volgen ertoe dat minder verrassende thema’s en onderwerpen niet aan de orde komen. Kritiek hierop nemen we ons uiteraard ter harte. En de afwegingen zijn altijd discutabel. Als er bijvoorbeeld geen economische crisis was geweest, geen Frans-Duitse top en geen Kamerdebat, was er meer ruimte vrijgekomen en hadden we heel goed wél kunnen kiezen voor aandacht voor de Indië-herdenking. Dat is nu eenmaal het dagelijkse journalistieke gevecht om de weging van het nieuws. Eén ding staat echter vast: de reden dat we dit jaar deze keuze hebben gemaakt heeft niets te maken met minachting en/of ontkenning van het leed van de vele Nederlanders in Oost Azië, zoals u stelt. Ik hoop dat ik u dat duidelijk heb kunnen maken en u enige context heb kunnen schetsen.
Met vriendelijke groet,
Hoofdredactie NRC´
Gebrek aan aandacht
De inhoud van de brief, hoe rationeel en afgewogen ook, gaf natuurlijk voldoende reden om opnieuw te reageren. Van de zeer lange reactie van de heer Jan Somers hier een ingekorte weergave:
´Hartelijk dank voor uw reactie op mijn ingezonden brief over het ontbreken van de herdenking van 15 augustus 1945 in de NRC. Het zal u overigens niet verbazen dat ik het niet eens ben met uw argumentatie.
´De nieuwswaarde ervan vonden we betrekkelijk laag, wat natuurlijk inherent is aan jaarlijks terugkerende evenementen.´
Ik dacht dat een Bevrijdingsdag op 5 mei eenzelfde gewicht en nieuwswaarde hebben als het einde van de Tweede Wereldoorlog, waarin het Koninkrijk en zeer veel Nederlanders waren betrokken, op 15 augustus. De geconstateerde ongelijkheid vind je ook terug in de omvang van de berichtgeving, hooguit een kort berichtje op pagina nr. zoveel tegenover uitvoerige beschouwingen over de evenementen op 4/5 mei. Niet alleen in de NRC! Bovendien is 4/5 mei eveneens een jaarlijks terugkerend evenement.
´ Een jaar eerder deed NRC Handelsblad de Indië-herdenking af met één alinea, geen foto – ook omdat er toen weinig bijzonders te melden viel. ´
Ik heb zo het idee dat bij de herdenking op 4/5 mei net zo weinig verrassende thema’s en onderwerpen aan de orde komen als op 15 augustus. Een herdenking is juist niet verrassend, behalve dan een schreeuwende man op de Dam. Een herdenking is juist een stilstaan bij een stukje verleden dat niet mag worden vergeten..
´De reden dat we dit jaar deze keuze hebben gemaakt heeft niets te maken met minachting en/of ontkenning van het leed van de vele Nederlanders in Oost Azië, zoals u stelt.´
Dit zijn niet mijn woorden, ik had het over een gebrek aan aandacht. En het gebrek aan aandacht voor de oorlog in Nederlands-Indië is niet het enige dat steekt. Het gaat namelijk ook om de situatie na 15 augustus 1945.
Bij de nationale herdenking op 15 augustus bij het Indiëmonument in Den Haag eindigt de periode die wordt herdacht exact op 15 augustus 1945. Als je kort daarna in een (Japans) gevangenenkamp bent omgekomen heb je pech gehad. De bersiap-slachtoffers en onze gesneuvelde Brits-Indische bevrijders worden er ook niet herdacht. Bij de bevrijdingsfeesten in Nederland worden Canadezen ingehaald als helden, ik heb daar nooit Gurkha’s bij gezien. De Indiëveteranen mogen defileren, maar kwamen pas vanaf half maart 1946 in Indië en hebben niet aan onze bevrijding bijgedragen. Zelfs niet aan de bevrijding half juni 1946 van mijn moeder en zus, zij zijn door het Rode Kruis in veiligheid gebracht. Allemaal verifieerbare feiten van na 15 augustus 1945, maar in Nederland niet interessant gevonden. De oorlog was toch voorbij? Bij de jongste herdenking werd dat in de toespraak meerdere keren benadrukt, 15 augustus: “en toen was het vrede”. Toen ik een keer het organisatiecomité voorstelde Gurkha’s bij de erewacht te betrekken kreeg ik als antwoord dat die van na 15 augustus waren. Feitelijk is het de Oorlogsgravenstichting die zich als enige het lot heeft aangetrokken van de bersiapslachtoffers.
Dat er in de NRC herhaaldelijk aandacht is besteed aan Indonesische slachtoffers van moordpartijen zoals in Rawa Gedeh, vind ik terecht, uitstekend zelfs; maar dat reacties die verwijzen naar Nederlandse bersiapslachtoffers niet worden geaccepteerd vind ik wrang.
Neemt u mij niet kwalijk dat mijn reactie zo lang is uitgevallen. Herdenken doe je weliswaar zelf, je gedachten gaan naar je eigen ervaringen. Een nationale herdenking is dan een uiting van onze samenleving waaruit aandacht blijkt. Aandacht die ik in Nederland mis voor de in Indië omgekomen Nederlanders. Ik vond het bijzonder dat ik een behoorlijke reactie van de NRC heb ontvangen. Dat ik het met uw argumenten niet eens ben, reken ik u niet aan. Uw betoog was rationeel, u kon ook niet anders. Maar daarom komen u en de Nederlanders uit Indië ook niet dichter bij elkaar. De gevoelens van Nederlanders uit Indië en hun herinneringen aan hun ervaringen hebben weinig met welke ratio dan ook te maken. Hun gevoelens en uw taak de NRC netjes en winstgevend te vullen kunnen nooit met elkaar in debat, de argumenten glijden langs elkaar weg. Ik beschouw daarom deze discussie nu maar voor gesloten. Ik ben er bijna zeker van dat ik volgend jaar omstreeks deze tijd er weer op zal moeten terugkomen.
Met vriendelijke groet,
J.A. Somers´
Het hoeft weinig betoog dat de thema´s hier aangedragen door de heer Somers: het verschil in media-aandacht tussen de Europese en de Indische herdenking; het niet-kennen van de gebeurtenissen in Nederlands-Indië; de – per definitie – nieuwswaarde van herdenkingen van de oorlogsperiode, duidelijk minder zijn uitgespit dat het NRC Handelsblad ons wil doen geloven.
We wachten in spanning op de uitgave van de krant van 15 augustus 2012.
x
Java Post 
In gepaste bescheidenheid wil ik de heer Somers bedanken en complimenteren voor zijn NRC reactie op de herdenking van 15 augustus in dit blad.
Gesteld mag worden dat het tevens namens vele Nederlandse NRC lezers geschreven is.
Er is in het verleden reeds veel geschreven en gezegd over de herdenking van 15 augustus 1945. Helaas is dat anno 2011 ook nog nodig, getuige de briefwisseling van de heer Somers en de NRC. Het lijkt wel op een vechten tegen de bierkaai, want elk jaar blijkt weer dat deze nationale herdenking nog steeds niet volledig is geïntegreerd in het nationale bewustzijn. In dat verband was het bemoedigend dat premier Rutte dit jaar zich na de plechtigheid bij het Indisch monument zo duidelijk heeft uitgesproken over de waarde en het nut van deze herdenking.
Overigens was het opvallend hoeveel woorden de NRC nodig had om te trachten iets dat krom was, recht te praten. Duidelijk zonder veel succes.
Hoera! Eindelijk medestanders tegen de al jaren voortdurende, verfomfaaide “Indische” berichtgeving in de nrc. Dat spel ik niet meer met hoofdletters gelet op mijn sterk gedaalde achting voor deze zogenaamde kwaliteitskrant. Drie jaar geleden heb ik mijn abonnement opgezegd. Daarvoor waren drie redenen:
-de zeer geringe, dat is een understatement, aandacht voor 15/8
-het zeer lange zwijgen over Rawagede en, de druppel,
-het vroegtijdig publiceren van de miljoenennota; ze moesten kenelijk concureren met de telegraaf.
Een dag na mijn opzegging verscheen er voor het eerst sinds jaren een gedegen artikel van Elske Schouten uit Jakarta over het schandaal Rawagede. Dat was natuurlijk puur toeval maar wel “aardig”. Een klein jaar eerder, november 2008, had ik in haar woonplaats een uitvoerig gesprek met haar, na een uitgebreid bezoek aan Rawagede met het Indonesische comite “Nederlandse Ereschulden”, waar zij overigens niet bij was. Heb haar, off the record, mijn ervaringen sinds 1995 met dat onderwerp verteld. Heb geen flauw idee waarom het nog zo lang moest duren totdat haar artikel in september 2009, meen ik, verscheen. Dat bijvoorbeeld in schrille tegenstelling tot Trouw, het dagblad dat al jaren zeer uitvoerig en regelmatig over Rawagede verslag doet.
Ja, als de Koningin op de 15/8 herdenking komt, dan is het plotseling nieuws. Dan komt er een grote foto van een veteraan op de binnenpagina. Dan verwacht je op zijn minst een onderschrift waarin vermeld wordt wie dat is, die daar met zijn dochter loopt. Niks daarvan, de naam van Pieter de Kock valt niet. De enige nog levende deelnemer aan de verzets acties van sergeant Kokkelink op Nieuw Guinea. Ook voor die omissie zal wel weer een gedegen excuus op te stellen zijn. Breek me de bek niet open. Er is maar 1 remedie, opzeggen die krant en over gaan tot de orde van de dag. Wie volgt?!
Beetsterzwaag, 6 september 2011, Joost van Bodegom.
Mij past slechts een ‘SAIKEIREI’ aan het adres van meneer Somers; met dank aan Buitenzorg voor de zeer gepaste aandacht.
Het is weer 15 augustus geweest, ff terugkijken naar mijn stukje in Javapost: Een herdenking met beperkte nieuwswaarde, Geplaatst op 5 september 2011 door buitenzorg. Opnieuw weinig tot niets over 15 augustus in de Nederlandse pers. Zoals de NRC toen schreef: geen nieuwswaarde, waarbij voorbij wordt gegaan aan vermeende nieuwswaarde van 5 mei. Mijn eigen inschatting: men heeft totaal geen idee over de inhoud van de datum 15 augustus. En de vermeende beperking van die datum tot Indonesië. Waarbij vergeten wordt dat het bij 15 augustus, los van de betrokken Nederlanders, ook gaat om een Koninkrijksaangelegenheid, het einde van de 2e wereldoorlog. Nog los van de daarna zich ontwikkelde bersiap. Waarbij die gebeurtenissen zich hebben afgespeeld in een soort Verweggistan. Samenvattend: Een gebrek aan historische kennis van een gebiedsdeel van het Koninkrijk der Nederlanden. Met een inherent gebrek aan nieuwswaarde.
In Den Haag is het Indisch Herinnerings Centrum gevestigd. Met een door mij gedachte doelstelling, het levend houden van de herinnering aan het vroegere Indië. Het verzamelen van herinneringen en het (gevraagd of ongevraagd) uitdragen daarvan. Bijvoorbeeld naar (bestuurs)organen die zich bezig houden met de Indische samenleving in Nederland. Maar bijvoorbeeld ook naar de pers, rondom gebeurtenissen zoals 15 augustus. Ik weet uiteraard biet wat het IHC heeft ondernomen over voorlichting van de pers m.b.t. de waarde van 15 augustus voor de Indische gemeenschap? Een parsbericht? Een persconferentie? Naast 15 augustus als Konikrijks Herdenking! Geheel passend bij mijn vooronderstelling van het uitdragen van herinneringen.
Jan A. Somers zegt 25 juli 2021 om 4:36 pm: “Het is weer 15 augustus geweest …..”.
Nou, nou meneer Somers, is “is geweest” niet ietwat voorbarig? Nog zo’n 3 weekjes te gaan toch? Maar gèf nèks. De inhoud en strekking van uw verhaal past bij iedere “15 augustus”.
De hamvragen die in deze kunnen worden gesteld: (1) WAAROM er zo weinig interesse is voor deze datum, (2) of na het beantwoorden van vraag 1 er wat aan kan worden gedaan en tenslotte (3) MOET er nog wat aan worden gedaan of is het “soedah, laat maarrrrr” en lekker tidoeren verder?
Wat mijzelf betreft: “Indië” is iedere dag bij mij en daarmee alles wat ik mij daarvan kan herinneren sinds ongeveer mijn 3de levensjaar, dus vanaf het begin van de Japanse bezetting en later. Maar ik heb nooit de behoefte gevoeld op een speciaal moment een speciale plek op te zoeken om de gebeurtenissen aldaar te gedenken, al dan niet met gelijkgestemden.
Wél gaat op 15 augustus bij mij de bendeira hoog, tot verbazing van de buurt. Ik weet dat ik niet langer dan 5 minuten moet nemen om desgevraagd te vertellen wat er voor mij achter 15/8 steekt en hoe belangrijk de datum voor heel Nederland zou moeten zijn. Na 5 minuten wordt er wazig gekeken.
Niettemin gaat het mij ook aan het hart dat er zo verschrikkelijk weinig breed gedragen kennis in Nederland is van wat daar ginds tijdens WO II en er na gebeurde. Op scholen wordt wel en detail geleerd hoe het er toe ging in Nederland tussen 1940 – 1945. Razzia’s, verduistering, voedsel op de bon, verzet, arbeitseinsatz, Anne Frank, Westerbork, hongerwinter. Maar wat er toen met de mensen in het grootste rijksdeel rond de evenaar geschiedde wordt ondergeschoffeld. Na jaren is er in Den Haag een herdenkingsplek gekomen voor de Indische samenleving. Indische samenleving: Children of a lesser God. De koning komt eens in de 5 jaar kijken. Voor het overige mag de Indische samenleving het voor het cachet jaarlijks doen met een blik generaals, hun bintangs hoog in top.
Dat gebrek aan brede belangstelling van Nederland voor wat er in Indië gebeurde mag de Indische samenleving zichzelf ook aanrekenen. Die heeft zich nooit luidkeels laten horen. De Joodse Nederlanders hebben het wat dat betreft beter gedaan.
Sterke leiders had en heeft de Indische gemeenschap niet en evenmin toonde zij een eenheid te zijn, mede door gebrek aan sterke leiders. Wat horen wij nu van de federaties en Indische platforms – we hebben er geloof ik 2 – waarom zijn ze niet in staat en nooit in staat geweest om de belangen van Indisch Nederland krachtig en effectief bij regering en parlement over de Bühne te brengen?
Dat zo zijnde moet de Indische gemeenschap maar ophouden masochistisch te klagen over de pijn, haar door Nederland aangedaan. Wie er behoefte aan heeft op 15 augustus met anderen te gedenken op dat mooie plekje in Den Haag, blij is met de generaals die zijn op komen draven, met de vaandelwacht in vooroorlogs KNIL tenue, met het gezongen Indisch “Onze Vader”, moet daar vooral naar toe. Ik heb begrepen dat er na nog een koempoelan is in het nabijgelegen Congrescentrum, voor zover de covid beperkingen die toelaten. Mooi!
Ik zal thuis zijn, in mijn tuintje naar de bendeira kijken en denken aan de tijd dat het rood-wit-blauw streng was verboden en vervangen door de “kokkie”, de vlag met de rode bol, symbool van de rijzende zon. Ik denk dan ook meer dan anders aan de dierbaren die mij door de oorlog en bersiap hebben geholpen en mij hebben gemaakt tot wie ik ben.
Over die “kokkie” gesproken: Er ging even iets door mij heen toen ik die vlag in volle glorie gehesen zag worden bij de opening van de spelen in Tokio. We gaan naar Japan om mee te doen. We (behalve ik) kopen al sinds jaar en dag Japanse auto’s, camera’s, electronica. Waarom doen we moeilijk wanneer heel Nederland niets weet van de betekenis van 15 augustus?
Het is weer 15 augustus geweest, ff terugkijken naar mijn stukje in Javapost: Een herdenking met beperkte nieuwswaarde, Geplaatst op 5 september 2011 door buitenzorg. Opnieuw weinig tot niets over 15 augustus in de Nederlandse pers. Zoals de NRC toen schreef: geen nieuwswaarde, waarbij voorbij wordt gegaan aan vermeende nieuwswaarde van 5 mei. Mijn eigen inschatting: men heeft totaal geen idee over de inhoud van de datum 15 augustus. En de vermeende beperking van die datum tot Indonesië. Waarbij vergeten wordt dat het bij 15 augustus, los van de betrokken Nederlanders, ook gaat om een Koninkrijksaangelegenheid, het einde van de 2e wereldoorlog. Nog los van de daarna zich ontwikkelde bersiap. Waarbij die gebeurtenissen zich hebben afgespeeld in een soort Verweggistan. Samenvattend: Een gebrek aan historische kennis van een gebiedsdeel van het Koninkrijk der Nederlanden. Met een inherent gebrek aan nieuwswaarde.
In Den Haag is het Indisch Herinnerings Centrum gevestigd. Met een door mij gedachte doelstelling, het levend houden van de herinnering aan het vroegere Indië. Het verzamelen van herinneringen en het (gevraagd of ongevraagd) uitdragen daarvan. Bijvoorbeeld naar (bestuurs)organen die zich bezig houden met de Indische samenleving in Nederland. Maar bijvoorbeeld ook naar de pers, rondom gebeurtenissen zoals 15 augustus. Ik weet uiteraard biet wat het IHC heeft ondernomen over voorlichting van de pers m.b.t. de waarde van 15 augustus voor de Indische gemeenschap? Een parsbericht? Een persconferentie? Naast 15 augustus als Konikrijks Herdenking! Geheel passend bij mijn vooronderstelling van het uitdragen van herinneringen.
@JanA.Somers; ‘de vermeende beperking van die datum tot Indonesië etc.’- Wat bedoelt u hiermee? Ik heb begrepen dat 15/8 in Indonesië helemaal niet wordt herdacht/gevierd! Mi. heeft het meer te maken met het einde van ons Indië! Waarvoor ze zeker geen behoefte hebben om dat te herdenken cq. te vieren. Hun glorie dag is 17/8!
Ach …. ze mogen in Indonesia ook wel eens bedenken dat er geen 17 augustus zou zijn als er geen 15 augustus was. De heren Soekarno en Hatta, opgejut door hun pemoeda’s, zouden het wel uit hun kepala’s laten hun Proklamasi voor te lezen wanneer de Japanner nog full swing de scepter zwaaide over de archipel.
Sorry, foutje van mij. Ik heb me indertijd ( 5 september 2011 door buitenzorg.) druk gemaakt over het volledig ontbreken van 15 augustus in de Nederlandse kranten; volgens de NRC geen nieuwswaarde. Ik vond het tijd om dat weer eens in de gaten te houden. Vooral omdat er nu een IHC daar tegen aan kan gaan. Berichten in de krant zijn er toch ook ter herinnering, daar gaat het bij 15 augustus om. Geen gekissebis, daar is het voor mij te gevoelig voor. Terwijl ik daar mee bezig was. begon ik aan het begin van mijn verslag van bevindingen. En dat is per ongeluk nu al hier op Javapost terecht gekomen. Maar ik denk dat ik wel gelijk krijg: niets in de krant. Nu de vraag: Wat doet het IHC in haar herinneringsmissie?
Heer Pierre: “gaat op 15 augustus bij mij de bendeira hoog,” Dat gebeurt in Nederland ook op de openbare gebouwen, maar daar kijkt niemand naar. Weet de Indische gemeenschap dat? Letten de door mij hierna genoemde heren dat het hier en daar op de gemeentehuizen wel eens vergeten wordt?
” voor wat er in Indië gebeurde mag de Indische samenleving zichzelf ook aanrekenen.” Ja er schijnen een paar vooraanstaande heren (dames???) te zijn die door de minister als onze vertegenwoordigers worden aangemerkt (de rest zit te wachten). Wie zijn dat, door wie zijn ze gelegitimeerd, waar halen ze hun kennis vandaan, wie betaalt hun reis- en verblijfskosten? We hebben nu wel ons derde(?) ‘Indisch huis’ het IHC. Met HERINNERING voluit in de naam. Dat (dacht ik) betaald wordt door ons als belastingbetalers. Zorgen zij nu ook voor die herinnering aan een Koninkrijksaangelegenheid als 15 augustus in de kranten? Op mijn ,leeftijd ben ik zo blij met de uitgebreide Tv-uitzending hiervan! Voor ons te druk, we gaan liever als het ons uitkomt.
@PierredelaCroix; ‘uit hun kepala’s laten etc.’- Hoezo? Zij kregen toch al de belofte van Japan; onafhankelijkheid. En toen de capitulatie 15/8 gebeurde was het aan hen; het initiatief! Een meesterzet! Onomkeerbaar! En Nederland had het nakijken…. Alles wat volgde; voor altijd een stap te laat!
R.L. Mertens zegt 27 juli 2021 om 9:13 pm: “@PierredelaCroix; ‘uit hun kepala’s laten etc.’- Hoezo? Zij kregen toch al de belofte van Japan; onafhankelijkheid”.
Ik ben benieuwd hoe en wanneer en waarom die belofte zou zijn gedaan. Japan was uit op totale hegemonie in Z.O. Azië en had geen boodschap aan onafhankelijkheid van de volkeren in die gebieden die het had veroverd.
De Japanners waren niet uit op bevrijding van hun onderdrukte mede Aziaten. Zij waren op veroveringstocht uit puur eigen belang. Een mooi voorbeeld daarvan is hun gedrag in China en Mantsjoerije. Niet bepaald wat je van een vriend mag verwachten. Nederlands Indië wilden ze hebben vanwege de rijkdom aan broodnodige grondstoffen. Zij zouden dat juweeltje niet zo maar uit handen geven.
Dus: Bestaat er ergens een officieel document waarin die belofte voor onafhankelijkheid die de heer Mertens bedoelt formeel is vastgelegd en bekrachtigd met handtekeningen van de beslissingsbevoegde personen, i.c. de goddelijke Tenno himself en/of diens directe dienaren in de regering? Was er ook een tijdlijn plus plan voor de machtsoverdracht aan de belofte verbonden?
Als zo’n document nergens te vinden is dan moet men er toch van uit gaan dat de Japanners de Boeng slechts een worst hebben voorgehouden, b.v. toen hij honderdduizenden remoesja’s voor hun moest ronselen of toen de kansen in de Pacific oorlog voor Japan keerden.
Een worst aan een stok. Een loze belofte.
“Zij kregen toch al de belofte van Japan; onafhankelijkheid” Dat valt wel wat tegen meneer Mertens. Niks onafhankelijkheid, deel van de Nanyo! Pas toen Japan aan de verliezende kant was, werd geprobeerd de Indonesiërs vriendelijk te stemmen. Zij waren nodig bij de wederopbouw van Japan. De toezegging van de Keizerlijke Japanse regering van 13 augustus1945 was uiteraard van nul en gener waarde,
@ dhr Mertens
Japan had de belofte tot onafhankelijkheid al aan Nanking-China, Birma en de Filippijnen gedaan
De toezegging van Onafhankelijkheid aan Indonesië staat bekend als de Koiso toezegging van 7 september 1944, gedaan in het Japanse Lagerhuis
zie L. de Jong Het Koninkrijk …….deel 11 b p. 979 (ook on-line te raadplegen).
citaat: de door Tojo’s opvolger Koiso gevormde Opperste Oorlogsraad besloot, de Japanse politiek met betrekking tot Indië een nieuwe doelstelling te geven: de ‘onafhankelijkheid’ van ‘Oost-Indië’ ; deze zou geleidelijk worden toegekend, het eerst aan Java en Sumatra, en ook zouden twee oude verlangens van de nationalisten worden ingewilligd: het Indonesia Raya zou mogen worden gezongen, de rood-witte vlag getoond.
Sprekend over ‘de onafhankelijkheid van Oost-Indië’, deed Koiso op 7 september ’44 in het Japanse Lagerhuis een toezegging:
‘In overeenstemming met de verlangens der inheemsen nam het keizerrijk vorig jaar maatregelen met betrekking tot hun deelneming aan het bestuur. In de inmiddels verstreken tijd hebben de inheemsen van de verschillende gebieden de oprechte bedoelingen van het keizerrijk ten volle begrepen en hebben zij hun ontzaglijke krachtsinspanning voor een succesvol einde van de Groot-Oost- Aziatische oorlog systematisch voortgezet; bovendien verdient hun samenwer king met de plaatselijke militaire autoriteiten onze waardering. In het licht van deze omstandigheden en met het oog op het waarborgen van de blijvende welvaart van Oost-Indië verklaart het keizerrijk thans dat de onafhankelijkheid der inheemsen in de toekomst goedgekeurd zal worden.’
Daarnaast gaat L. de Jong in op de verdere gebeurtenissen in de Japanse bezettingstijd in het voormalig Nederlands-Indie, door de japanners Oost-Indie genoemd.
Op het uur waarop Koiso sprak, werd de tekst van zijn verklaring op een Persconferentie in Jakarta meegedeeld. Besloten was Sukarno uit te nodigen. Hij bevond zich sinds 3 september in Bogor (Buitenzorg), waar hij een week lang demonstratief als edel-romusha aan het werk zou zijn geweest. Hij werd naar Jakarta gereden en was onder een gehoor dat door de derde man in de Japanse hiërarchie, kolonel Yamamoto toegesproken werd. Deze las Koiso’s verklaring voor. Soekarno werd er volledig door verrast; hij kon aanvankelijk geen woord uitbrengen.
Het Japans filmjournaal van die gebeurtenis laat zien hoe Sukarno, gekleed in jacket met iets als huppelpasjes de trappen van het paleis samen met andere Indonesische vertegenwoordigers Hatta, Dewantoro en Mansoer op loopt, een stuk papier uit zijn binnenzak haalt en een uitvoerig dankwoord uitspreekt, dat werd afgesloten met een driewerf “Banzai”.De Kaiso-verklaring luidde een week van feesten, optochten en redevoeringen in , waarbij Sukarno zich duchtig liet gelden. zie L. Giebels Soekarno Nederlands onderdaan p. 325
Zo’n gebeurtenis zal aan de Buitenkampers toch niet ongemerkt voorbij zijn gegaan? Hoe kwam bij hen de Koiso-verklaring over?
Het is soms wel handig om wat boekenwijsheid inclusief bronvermelding in de boekenkast te hebben.
@PierredelaCroix; ‘een worst etc.’- Dat was al in het begin ’42; waardoor Soekarno Japan vrijwilligers/Remoesjahs moest leveren. Maar ook de toezegging kreeg voor een Indonesische militie (door Nederland altijd geweigerd!!) En aan het einde van de oorlog; zie @JASomers; hieronder 28/7 en @vandenBroek;’document etc.’- De goddelijke belofte van Tenno wordt nimmer in een document vastgelegd…..
“de Koiso toezegging van 7 september 1944, gedaan in het Japanse Lagerhuis” Die verklaring was in het Japanse parlement, en had dus geen internationale publiekrechtelijke betekenis. In Indië werd er wel mee gezwaaid, maar ja, die Indonesiërs moesten een beetje rustig gehouden worden en meewerken.
De ‘echte’ overhandiging: Op 14 augustus 1945 waren Soekarno, Hatta en Radjiman teruggekeerd van hun reis naar Saigon alwaar veldmaarschalk Terauchi namens de Keizerlijke Japanse regering hun het Keizerlijk decreet met betrekking tot de op 17 juli toegezegde onafhankelijkheid had overhandigd. Op dezelfde dag maakte generaal Yamamoto de namen bekend van de leden van het Comité van Voorbereiding dat op 18 augustus voor het eerst bijeen zou moeten komen, met Soekarno als voorzitter en Hatta als vice-voorzitter.
Maar: Keizer Hirohito maakte de dag daarop, 15 augustus 1945, de capitulatie in een radiotoespraak bekend. Japan deed afstand van alle bezette gebieden en daarmee ook van het zich toegeëigende recht wijzigingen aan te brengen in de staatkundige verhoudingen. Krachtens het volkenrecht had Japan als bezettende mogendheid nooit het recht gehad wijzigingen aan te brengen in staatkundige verhoudingen. De tijd van conquest was al heel, heel lang voorbij!
Somers 29/7 1138 am: ‘Krachtens het volkenrecht had Japan als bezettende mogendheid nooit het recht gehad wijzigingen aan te brengen in staatkundige verhoudingen. De tijd van conquest was al heel, heel lang voorbij!”
Dat is dan zo helder als glas. Dus toch een worst, c.q. sushi voorgehouden.
Volgens bovenstaande redenering zou ook een toespraak op 15 augustus 1945 een hansworst geweest zijn. Het zou niet alleen een gewone radiotoespraak geweest zijn maar ook nog eens van iemand, die niks meer te zeggen had, hij had ook nog eens de kleren van de Keizer aan. Dus de betekenis van zijn toespraak was een hansworst. Dan kan die datum van 15 Augustus toch verticaal de prullenbak in, worst of sushi maakt dan niks uit, beter vegan.
Maar natuurlijk had de toespraak van premier Koiso binnenlandse politieke betekenis met buitenlandse gevolgen, die man sprak niet voor niets namens de Opperste Oorlogsraad, de officiële regering, zo zat de Japanse Staatsinrichting toen in elkaar. Tenminste prof L. de Jong wijdt er een hoofdstuk aan in zijn Standaardwerk Het Koninkrijk…..
Koiso-toespraak druiste in tegen de beginselen van het moderne Volkerenrecht zoals verwoord in het Atlantisch Handvest i.c. het beginsel van Self Determination of Zelfbeschikkingsrecht der Volkeren. …
Atlantic Charter: Self determination
…every people’s right to choose its own form of government and wanted sovereign rights and self-government restored to those forcibly deprived of them.
Dit beginsel van Zelfbeschikking werd later gecodificeerd in het UN Charter
Malcolm N. Shaw een gerespecteerd professor Internationaal Recht, toch wel bekend in International Law kringen schrijft zelf:
The principle of Self-Determination was FIRST mentioned as such in Articles 1 and 55 of the UN Charter as one of the bases for the development of friendly relations between states. In later instruments, the PRINCIPLE was defined as the RIGHT of all peoples to ‘FREELY determine their political status and FREELY pursue their economic, social and cultural development’. Self-determination became the legal principle that fuelled the decolonization process, both obligating the colonial powers to GRANT independence (or other acceptable political status) and endowing the territory in question with a special status and, thus, international legitimation. Numerous UN resolutions called for the application of the principle with regard to specific territories.
bronvermelding: Prof. Malcolm N. Shaw: Peoples , Territorialism and Boundaries http://www.ejil.org/pdfs/8/3/1457.pdf
Dat sommigen, zonder bronvermelding daar anders over denken is hun goed recht, met wat hindsight een beetje dom, maar blijkt niet in lijn te zijn met wat gebruikelijk was en is in het moderne Internationaal Recht.
Toegepast op Nederlands-Indie hield dit in dat de Japans uitspraken over Oost-Indie dus ook de Koiso-toezegging inbreuk maakten op het Zelfbeschikkingsrecht van het Indonesische Volk, het druiste ook in tegen de geest van de Potsdam-afspraken, die doo minstens de Japanse Keizer geaccepteerd was.
Nederland gaf er zoals altijd een eigen draai aan en beweerde dat het beginsel van Zelfbeschikkingsrecht louter van toepassing was op Oost-Europa en niet op de koloniën, zoals Nederlands-Indie. Een daverend hoongelach steeg op. Nu zitten we in Nederland met de gebakken peren zoals bij Sint Maarten. dat was toch niet de bedoeling?
Wat de Buitenkampers betreft ging zoiets als de Koiso-toezegging maar ook de datum van 15 augustus totaal langs elkaar heen. . De rol van de Nederlanders en hun sympathisanten was uitgespeeld, maar daar kwamen velen pas op 27 december 1949 achter.
Mijn familie dacht een toekomst ook in het nieuwe Indonesië te vinden, maar de toestand werd onhoudbaar, repatriëring leek geen optie. Wat wil je, je geboortegrond verlaat je niet zo gemakkelijk. Dat was voor totoks wel wat anders. vele totoks hadden met vooruitziende blik, korte tijd na de capitulatie van Japan als ratten het zinkend schip verlaten. Dat schip bevond zich in onveilige havens en zeeën en hordes totoks evacueerden naar hun veilige Vaderland, waar d spotten met honing en pensioen wachtten. Het heeft tot 1955 geduurd dat mijn ouders met heel veel hartzeer hun geboorteland verlieten en repatrieerden. Soms twijfel ik aan hun keus. Wij Van den Broek passen ons overal aan, zelfs in Zwitserland en in Italië.
“de toespraak van premier Koiso binnenlandse politieke betekenis met buitenlandse gevolgen, die man sprak niet voor niets namens de Opperste Oorlogsraad, de officiële regering, zo zat de Japanse Staatsinrichting toen in elkaar.” MinisterPresident Rutte, (de officiële regering), zou best eens gezegd kunnen hebben dat de Nederlandse regering streeft naar de onafhankelijkheid van Catalonië. In het Nederlandse parlement mag je zo iets iets best zeggen, je sluit hier zelfs aan bij een wens van een brede laag Catalanen. Ik kan mij de reactie van de Spaanse regering wel indenken: Bemoei je met je eigen zaken. Zo had Japan niets te maken met een gebiedsdeel van het Koninkrijk der Nederlanden.
citaat: MinisterPresident Rutte, (de officiële regering), ZOU BEST EENS GEZEGD KUNNEN HEBBEN dat de Nederlandse regering streeft naar de onafhankelijkheid van Catalonië. In het Nederlandse parlement mag je zo iets iets best zeggen, je sluit hier zelfs aan bij een wens van een brede laag Catalanen. IK KAN MIJ BEST INDENKEN de reactie van de Spaanse regering wel INDENKEN : Bemoei je met je eigen zaken.
“Zou best eens gezegd hebben” lijkt me” toch op Verzinnen zoals dhr de la Croix bedoelt. IKKan MIj…. ligt in het verlengde, is dew conclusie op het verzinsel.
Zo kunnen we wel heel veel dingen verzinnen maar dat heeft natuurlijk niets met Geschiedenis te maken. Nou Heren, prettige avond en ga verder met Uw verhaaltjes. Ik heb de indruk dat het Verzinvirus niet alleen op dit blog heerst.
“Zo kunnen we wel heel veel dingen verzinnen” Ach ja, Dat wetenschap de kunst van het omgaan met het niet-weten is. Dat wetenschap begint met vragen. Dat die vragen kunnen bestaan als hypothese, een aangenomen veronderstelling, te falsifiëren stelling. Voor u allemaal verzinsel. Ach ja, u weet niet beter. Geeft niet hoor
Jan A. Somers zegt 3 augustus 2021 om 5:16 pm: ““Zo kunnen we wel heel veel dingen verzinnen” Ach ja, Dat wetenschap de kunst van het omgaan met het niet-weten is. Dat wetenschap begint met vragen”.
Verzinnen. Nu er zoveel over te doen is, toch maar weer die oude wijze Pan Dale terlaloe gemoek er bij gehaald. Eerste betekenis: “Door nadenken vinden”. Synoniemen: “Bedenken, uitdenken, uitvinden”. Ik herhaal het nog maar eens: “Door NADENKEN
vinden”, met “nadenken” in kapitalen.
“Tom Poes, verzin een list” is nog veel gehoord in Nederland, wanneer een oplossing van een probleem ver weg lijkt. Een verzinsel van de onvolprezen Marten Toonder, die het de parvenu Bommel liet zeggen, telkens wanneer die zich weer eens in een netelige positie had gewurmd.
Er zit dus een hoop denkwerk in het werkwoord “verzinnen” besloten.
Tja ….. en dat is niet een iegelijk gegeven.
““Tom Poes, verzin een list”” Ja, typisch intellectuele uitdrukking van de NRC. U weet wel de krant waar ene J.A.S. staat. Maar die intellectualiteit is blijkbaar niet iedereen gegund. Geeft niet, tomaten moeten ook worden verkocht. Vak apart, weer niet mijn stiel. Ieder het zijne.
“zouden het wel uit hun kepala laten” is toch louter een veronderstelling en doet toch een beetje vreemd aan na meer bijna 75 jaar na de Proklamasi? Alsof geschiedenis gaat over What-If.
Er valt wel veel te zeggen dat de Proklamasi een voortvloeisel was van het Atlantisch Handvest, althans spandoeken uit die tijd gaven dat aan. Indonesiers hebben wat dat betreft een beter begrip en kennis van Onze geschiedenis.
De Proklamasi is een gegeven, een historisch feit en heeft toch wel betekenis in de gezamenlijke geschiedenis van Nederland en Indonesië, alhoewel sommigen in Nederland dat nog steeds ontkennen, met een mooi woord heet dat historisch revisionisme.
8 maart 1942 was niet alleen de capitulatie in Nederlands-Indië maar betekende ook het einde van het grote Nederlandse koloniale rijk, te beginnen in Nederlands-Indie. daarna ging het alleen maar bergafwaarts: Nieuw-Guinea, Suriname. Hoe zit dat eigenlijk met de Nederlandse Antillen?
27 december1949 souvereiniteitsoverdracht! Door wie wordt dat eigenlijk gevierd? Zelfs Boeng Karno, president van de Verenigde Staten van Indonesië VSI was niet aanwezig.
Ze zitten we maar met het trauma van onze geschiedenis, het is niet voor niets dat in Nederland nog steeds een projectgroep dekolonisatie bezig is om een bevijdend licht in de duisternis van onze koloniale geschiedenis te werpen.
“dat de Proklamasi een voortvloeisel was van het Atlantisch Handvest,” gelukkig kunnen we hier spreken van een vooruitzien door de Nederlandse regering. Afspraken gemaakt een jaar vóór (augustus 1940) het Atlantisch Handvest ( 14/15 augustus 1941).
“8 maart 1942 was niet alleen de capitulatie in Nederlands-Indië maar betekende ook het einde van het grote Nederlandse koloniale rijk,” Volken/staatsrecht op z’n Italiaans?
@JASomers; ‘8 maart 1942 etc.’- Gaf Nederlands/Indië zich over! Voor Indonesiërs was de Nederlandse bezetting voorbij; het einde van Nederlands Indië! Een nieuwe bezetter trad aan; Japan. Die Japanse bezetting eindigde op 15 aug.1945!
Voor Indonesiërs verlost van alle bezettingen, verklaarden(!) op 17 aug. 1945 hun proklamsi . Hoezo volken/staatsrecht …. Welk/wat voor (grond) recht? Van de bezetter?
– Het door Nederland dd.24 sept.1941 ondertekende Atlantisch Handvest(voorloper VN); elk volk heeft het zelfbeschikkingsrecht! Dat door Nederland al in de HM 7dec.1942 rede werd verloochend. Idem persoonlijk nog dd. 4 okt.1945 te Batavia in het gesprek met de Republiek; van der Plas en moh.Hatta. Waarna bersiap los barste!
-Over dom houden/blijven gesproken!
” Gaf Nederlands/Indië zich over!” Waar staat dat? Het was de capitulatie van het KNIL. Op 10 mei 1940 capituleerde in Nederland het Nederlandse leger. Was dat het einde van Nederland? En van België en Frankrijk? En in 1945 van Duitsland en Italië?
@JASomers; ‘capituleerde etc.’- = toch overgeven aan de vijand! Het einde van Nederlands Indië= het einde van Nederland in Indië; oftewel Indië bestond niet meer!
Dat waren ook de gevoelens van mijn vader ea in de Japanse kampen. Ook in de kampongs….- Nederland geloofde dat niet, zond na die ‘Japanse einde’ een legermacht etc.; ‘eens komt de dag dat Nederland zal herrijzen…’.En het resultaat…- Die andere landen België, Frankerijk, Italië, zelfs Duitsland herrezen weer. Maar Indië….werd tempo doeloe!
Ik weet niet precies wat “Volken/staatsrecht op z’n Italiaans” betekent, ik heb dat niet bestudeerd. Maar wellicht kan iemand mij dat uitleggen.
Italiaans Volksrecht of Internationaal recht op zijn Italiaans lijkt mij hetzelfde als het Internationaal Recht op zijn Nederlands, wellicht schiet mijn beheersing van de Nederlandse taal hier te kort.
Ik weet wel wat er na 8 maart 1942 in het voormalig Nederlands-indie gebeurde. De staatkundige ontwikkeling van Nederlands-Indie eindigde met de souvereiniteitsoverdracht van 1949 . Ik ben al lange tijd uit Nederland, is dat in de tussentijd ook veranderd? gek volk toch, die Nederlanders
Peter van den Broek, sind 1989 woonachtig in het buitenland
U moet zich niet zo dom houden. U wilt mij alleen maar dwars zitten. Overigens wel leuk, iemand die mij belangrijk vindt! En dan nog wel uit Italië! (bij ons op het balkon beginnen de snoeptomaatjes te kleuren!)
Staatsrecht: Grondwet Art. 1. Het Koninkrijk der Nederlanden omvat het grondgebied van Nederland, Nederlandsch-Indië, Suriname en Curaçao. Was van kracht van 1922 tot 27 december 1949. Met in 1948 als wijziging dat Nederlandsch-Indië werd vervangen door Indonesië. Vooruitlopend op de komende soevereiniteitsoverdracht.
Volkenrecht: Op 8 maart 1942 capituleerde het KNIL. Niet het gebiedsdeel Nederlandsch-Indië. Conquest was al eeuwen lang volkenrechtelijk uit de mode. Gelijksoortig: Nederland, België en Frankrijk in 1940. En Duitsland en Italië in 1945.
“maar betekende ook het einde van het grote Nederlandse koloniale rijk” Op 10 mei 1940 capituleerde het Nederlandse leger, in het gebiedsdeel Nederland. Dat was volgens u dus de eerste amputatie uit het Koninkrijk der Nederlanden.
“wat er na 8 maart 1942 in het voormalig Nederlands-indie gebeurde” Ik had het over de regeringsbesluiten van augustus 1940 in Nederland, en van 16 juni 1941 in Indië. Volgens mij waren die vóór 8 maart 1942.
Japan hanteerde nog steeds het beginsel van conquest, maar was dan ook geen lid van de Volkenbond. Vandaar de aanvulling op de capitulatievoorwaarden voor Japan. Japan diende al de gewijzigde staatkundige situaties terug te draaien naar de vooroorlogse status quo .Denk hierbij bijvoorbeeld aan de door Japan aan Indonesië op 17 juli 1945 toegezegde onafhankelijkheid, uitgevoerd op 12 augustus 1945.
Zo, ik wacht maar rustig uw volgende pesterij af. Wel weer ff naar het ziekenhuis als tussendoortje.
Als mijn simpele vraag over uitleg van een citaat “Volken/staatsrecht op z’n Italiaans” al uitgelegd wordt als pesterij dan is dat toch raar, Alsof gerechtvaardigde kritiek op bizarre uitspraken al een belediging is. Alsof de plaats waar ik mij bevind, Italie, bepalend is voor mijn uitleg. In tijden van on-line studeren en werken is dat toch een wereldvreemde opmerking, dwz off-line or not connected.
Mijn opmerking “het einde van het grote Nederlandse koloniale rijk” dient in zijn geschiedkundige samenhang bezien te worden. Ik las net een boek over het eind van het Romeinse Rijk: “I cantieri della Storia. Ripartire, ricostruire, rinascere van de journalist en internationaal correspondent Federico Rampini, vrij vertaald “de bouwplaatsen van de geschiedenis o.a. Het Romeinse Rijk. Opnieuw beginnen, herbouwen, opnieuw geboren worden”. Het boek is gesigneerd door hem tijdens een recent boekenfestival “Il libro possibile”.. Natuurlijk hadden we het bij de signalering van zijn boek over mijn afkomst, ik zie er niet zo Italiaans uit in Zuid-Italie, laat staan dat ik e geboren ben. Hij was zelf als correspondent in Indonesië geweest, hij weet wel wat af van Soerabaja.
Door het boek van Rampini vergeleek ik het einde van het Romeinse Rijk met de kolonie Nederlands-Indie. Dan zijn er wel overeenkomsten te ontdekken. B.v.b. het KNIL bestond uit meer dan 75% uit inlandse soldaten, Javanen, Menadonezen, Molukkers, te vergelijken met Romeinse huurlingen ter verdediging van de grenzen van het Romeinse Rijk. . Het KNIL was voldoende om binnenlandse onlusten te onderdrukken, maar tegen een buitenlandse vijand, een door oorlogen gestaalde Japanse leger was het KNIL, een beroepsleger niet opgewassen. In een luttel aantal dagen werd het eens zo trotse KNIL op eigen bodem ( o.a. Zuid-Celebes, Java) onder de voet gelopen. De inbreng van het inlandse deel van het KNIL tegen de Japanse bezetter was niet om over naar huis te schrijven. het was als onderdanen in Nederlands-Indie hun oorlog niet maar die tussen vreemde koloniale overheersers.
Na de oorlog was het KNIL niet in staat om weerstand te bieden aan gewapende Nationalisten, dat was toch iets anders dan de ongewapende en gemuilkorfde Nationalisten van vòòr de oorlog. Een beroep op inlandse strijdkrachten was na de Japanse bezetting uitgesloten.
Het Gouvernement moest de hulp van het Nederlandse leger inroepen, maar dat was op Lange Termijn geen houdbaar alternatief. Schermutselingen ook wel politionele acties of agressi militar 1 en 2 genoemd waren onvoldoende om de Nederlandse Heerschappij over haar kolonie te herstellen. Toen Nederlandse politici met aan het hoofd Beel, dat eindelijk doorhadden, waren we duizenden gesneuvelde Nederlandse militairen verder. Over de Indonesische slachtoffers praat ik maar niet.
Het Koninkrijk der Nederlanden, dat bestaat sinds 1815, is een soevereine staat waarbinnen sinds 2010 vier landen worden onderscheiden: Nederland, Aruba, Curaçao en Sint Maarten.
Dat was voor 8 maart 1942 toch anders, zoals bovenstaand beschreven wordt?
Dan heb ik wel beargumenteerd dat “8 maart 1942 was niet alleen de capitulatie (van het KNIL) in Nederlands-Indië maar betekende ook het (begin van het) einde van het grote Nederlandse koloniale rijk” .
En nog wat
citaat: “….Ik had het over de regeringsbesluiten van augustus 1940 in Nederland”.
Als ik mij niet vergis, was Nederland in augustus 1940 al een aantal maanden bezet door Nazi-Duitsland of is een voorbeeld van mijn niet-begrijpend lezen?
vandenbroek@libero.it zegt 26 juli 2021 om 11:35 am: “zouden het wel uit hun kepala laten” is toch louter een veronderstelling en doet toch een beetje vreemd aan na meer bijna 75 jaar na de Proklamasi?”
Als de heer Van den Broek zou hebben geweten hoe de Japanners in NOI hebben huis gehouden en hoe meedogenloos zij optraden tegen iedere vorm van verzet tegen hun gezag, dan zou hij hebben kunnen inzien dat het voorlezen van een onafhankelijkheidsverklaring wanneer zij niet hadden gecapituleerd, levensgevaarlijk zou zijn.
De heren Soekarno en Hatta hadden vanaf 8 maart 1942 3,5 jaar de tijd om onder de nieuwe machthebbers “merdeka” voor alle Indonesiërs te proclameren. De Japanners kwamen immers als “bevrijders” van het Europese koloniale juk. Waarom deden ze dat niet direct nadat zij door de Japanners waren “bevrijd”? Waarom deden zij dat niet tijdens de Japanse bezetting?
Feit is dat S & H wachtten tot hun bevrijders hadden gecapituleerd en een papieren tijger waren geworden.
Was het dan verkeerd van mij te beweren – niet “veronderstellen” – dat 17/8, volgens de heer Mertens de “gloriedag” voor de Indonesiërs, niet mogelijk zou zijn geweest zonder 15/8 en dat 15/8 voor de Indonesiërs dus tenminste even betekenisvol zou moeten zijn als 17/8? De heren Soekarno en Hatta en hun pemoeda’s waren niet gek. Bloedend sterven voor hun geliefde Tanah Aer in een cel van de Kenpei wilden ze natuurlijk niet.
Vaak denk ik dat de heer Van den Broek best wel begrijpt en zich kan indenken wat een ander bedoelt, maar het gewoon nodig heeft om zich op hautaine wijze tegen die ander af te zetten en haar/hem af te schilderen als idioot. Waarom die compensatiedrang?
” uitleg van een citaat “Volken/staatsrecht ” Vreemd dat u zo iets eenvoudigs niet kon begrijpen. De essentie v\an onze koloniale geschiedenis! In de VOC-tijd volkenrecht. (Tegenwoordig spreken we over Internationaal publiekrecht, beter, maar volkenrecht ligt zo lekker in de mond). En na 13 augustus 1814 staatsrecht.
” het eind van het Romeinse Rijk” Wat is het verband met ons staatsrecht? De laatste versie dateerde uit 1922, en eindigde op 27 december 1949. Daartussen kon ik geen eind van het Koninkrijk der Nederlanden vinden.
” te vergelijken met Romeinse huurlingen ter verdediging van de grenzen van het Romeinse Rijk” Het KNIL was niet primair belast met de verdediging van de grenzen van het Koninkrijk. U bent gek op geschiedenis, kijk dan eens naar de defensiegrondslagen: 1b. vervulling van den militairen plicht als lid van de Volksgemeenschap tegenover andere volken. Met als taakstelling: (…) beperkt zich – afgezien van de deelneming met de beschikbare middelen aan een gemeenschappelijke actie met anderen – tot handhaving van een strikte neutraliteit in conflicten tusschen andere mogendheden. Met andere woorden: verzet plegen totdat hulp wordt geboden.
“Na de oorlog was het KNIL niet in staat om weerstand te bieden aan gewapende Nationalisten, (…). Het Gouvernement moest de hulp van het Nederlandse leger inroepen.” Als de Amsterdamse politie het niet meer aan kan, wordt de hulp van het leger (Marechaussee) ingeroepen. Voor hulp aan de politie. Dus: politionele actie van het leger.. Denk er wel om dat deze militaire hulp niet gebruikt werd voor de zgn. Malinogebieden!!!
“was het KNIL, een beroepsleger” Dienstplichtigen werden ook bij het KNIL ingedeeld. Precies hetzelfde als in Nederland! Interessant te weten is dat het KNIL (dacht ik) uit zo’n 70.000 militairen bestond. Voor een land zo groot als Europa tot de Oeral. In mijn tijd was in Nederland, een kwart van Java, het leger (dacht ik) zo’n 100.000 militairen groot.
“dat bestaat sinds 1815” Niet zo interessant voor de Indische geschiedenis.” Al op 11 april 1805 werd in Sint Petersburg een geheime conventie gesloten tussen Engeland en Rusland waarbij België en Nederland werden verenigd onder het Huis van Oranje. De vereniging van Nederland en België kwam ook ter sprake bij de eerste Parijse Vrede van 31 mei 1814 in Artikel 6: ‘La Hollande placée sous la souveraineté de la maison d’Orange recevra un accroissement de territoire. (…) La Hollande recevra les pays cedés par la France entre la mer, la frontière Française de 1790 et la Meuse.’ Op het vredescongres van Wenen werd de vereniging van Nederland en België een feit, door Engeland bedoeld als buffer annex bruggenhoofd, om nieuwe bedreigingen vanaf het continent te voorkomen. Voor de Indische geschiedenis is er toen al veel gebeurd, maar dat had u al lang bij mij kunnen lezen. Van bezittingen en etablissementen in privaatrechtelijke zin naar gebiedsdelen in staatsrechtelijke zin. Waar Daendels en Raffles plaatselijk mee waren begonnen.
Zo, kunt weer beginnen met problemen zoeken. Ik kap even, het wordt ook zo saai voor onze lezertjes.
Ik citeer “Volken/staatsrecht op z’n Italiaans”. dan moet wel het hele citaat uitgelegd worden en niet alleen het eerste gedeelte, ik ben vooral benieuwd naar een uitleg van het laatste stuk “……op zijn Italiaans” . Wat moet ik me daarbij voorstellen? Die vraag is nog niet beantwoord. Zeker niet interessant genoeg.
Ik vergelijk vanuit geschiedkundig perspectief het einde van het Romeinse Rijk met het einde van het Nederlandse koloniale Rijk Dan klopt het wel dat dat niets met Staatsrecht te maken heeft maar ik beweer niet dat het wat met Staatsrecht te maken heeft. Wat ik niet beweer is voer voor weet-niet-kundigen, zoals wel blijkt of voor degenen die met het niet-weten omgaan. Ik hou me bezig met wat te weten.
Het citaat ….“dat bestaat sinds 1815” Niet zo interessant voor de Indische geschiedenis.” is een twijfelachtige uitspraak. Want na 1815 bemoeide niet de VOC, de Compagnie maar het Koninkrijk der Nederlanden en in het bijzonder Willem I zich met Nederlands-Indie. Dan verandert er wel want neem nou zoiets als de opleiding van Indologen, ambtenaren voor de Oost 1825-1950. Cees Fasseur, toch wel bekend heeft een boekje ” de Indologen”, geschiedkundig interessant, alhoewel het boek bijna niet is door te komen.
Zoals dhr Somers Nederlands-Indie van staatskundig, dwz normatief perspectief naar Nederlands-Indie kijkt, is niks mis mee. Alle verdragen en registers worden opengetrokken, best interessant, maar leer ik zodoende Nederlands-Indie te begrijpen? dat waag ik te betwijfelen , want neem nou de uitspraak: ….Met als taakstelling: (…) beperkt zich – afgezien van de deelneming met de beschikbare middelen aan een gemeenschappelijke actie met anderen – tot handhaving van een strikte neutraliteit (sic???) in conflicten tusschen andere mogendheden.
Staatkundig best interessant maar het blijft toch een dode letter, het zegt toch niks over wat er werkelijk gebeurde met het KNIL.
Daarom lees ik altijd met genoegen naar de staatkundige verhalen van dhr Somers, zijn boek lijkt mij best interessant maar heeft niet mijn belangstelling. Bij een bezoek aan de koninklijke Bibliotheek dacht ik wel eens aan, maar bij nader inzien waren andere boeken zoals die van Jack Boer, Koninklijke Olie…….. van meer belang. Aan het eind van zijn vertogen schud ik wat begrijpelijk met mijn hoofd, ik wil niet dom overkomen, en ga dan verder met mijn geschiedenis. Wellicht kan dhr Somers uitleggen wat het verschil is tussen methodiek van het Staatsrecht en methodiek van de geschiedenis.
Even werken. Ik mis iets van 14 pensioenjaren en dat moet toch op één of andere manier gecompenseerd worden. Dat is mijn compensatiedrang.
Vorige week zei mijn accountant nog tegen mij “niet teveel werken anders betaal je dit jaar heel veel belasting en sociale premies”. Ik heb dat snel uitgerekend 28%+ 34% = nog altijd 62 %, Wel een beetje veel, dat betekent dat ik 7 maanden voor de Italiaanse Staat werk en 5 maanden voor mijzelf. Dat is werken op zijn Italiaans, maar ik ga toch niet klagen of problemen zoeken?
citaat 1. Als de heer Van den Broek zou hebben geweten hoe de Japanners in NOI hebben huis gehouden en hoe meedogenloos zij optraden tegen iedere vorm van verzet tegen hun gezag, dan (Als… is louter een veronderstelling, ik heb wel eens op Javapost hoe de Japanners reageerden op verzet zoals bij de zgn vuurpijlaffaire in Soerabaja).
citaat 2. “Feit ” is dat S & H wachtten tot hun bevrijders hadden gecapituleerd en een papieren tijger waren geworden (is wachten een feit? wat deden ze dan in werkelijkheid, op hun handen zitten?)
citaat 3.Bloedend sterven voor hun geliefde Tanah Aer in een cel van de Kenpei wilden ze natuurlijk niet (wat wilden ze dan wel en hoe werd dat duidelijk?)
Citaten 1-3 zijn louter hypothesen en hebben weinig tot niets uitstaan met wat de Indonesische nationalisten en hun voormannen daadwerkelijk deden in de Japans bezettingstijd. De ambivalente rol van Sukarno in die periode wordt wel duidelijk in de titel van een hoofdstuk in de Sukarno-biografie van Lambert Giebels: “cooperator of collaborator”.
Indonesiers denken daarover anders. Abdulgani, voormalig minister van Buitenlandse Zaken geeft in een documentaire aan dat Sukarno “accommodeerde” maar dat Sukarno het einddoel “de Onafhankelijkheid van Indonesië, Indonesië als soevereine Staat nooit uit het oog verloor. Abdulgani relativeert de rol van Sukarno door te wijzen dat hij, Sukarno tenslotte een soort Vader des Vaderlands voor Indonesië is.
Enige uitleg, dwz verklaringen bij werkelijke gebeurtenissen mis ik in het verhaal van dhr de la Croix. Dat hij bij gebrek aan argumenten op de ad personam-tour gaat (compensatiedwang of all places ) past beter in een psycho-analyse, maar Javapost is daarvoor niet de meest geschikte plaats.
vandenbroek@libero.it zegt 27 juli 2021 om 11:14 am:
1. “Enige uitleg, dwz verklaringen bij werkelijke gebeurtenissen mis ik in het verhaal van dhr de la Croix”.
Nou meneer Van den Broek, dat is uw goed recht. Ik mis in uw bijdragen meestal hoffelijkheid, tegemoetkomendheid, bescheidenheid, zelfkennis. Mijn goed recht.
2. “Dat hij bij gebrek aan argumenten op de ad personam-tour gaat (compensatiedwang of all places ) past beter in een psycho-analyse, maar Javapost is daarvoor niet de meest geschikte plaats”.
Ik volg u al jaren op I4E en Java Post en vraag me steeds af waarom u altijd zo hoog van de toren blaast, anderen kleineert en kritiek wegwuift. Ik ben niet de enige die zich dat afvraagt. Dat weet u ook wel, want u krijgt vaker ongezouten kritiek. Of bent u al zo diep weggezakt in de ontkenning dat u dat niet meer beseft?
Als u zich zó op I4E en Java Post manifesteert, dan moet u niet verbaasd zijn wanneer ook op Java Post iemand een poging doet tot psycho-analytische verklaring van uw gedrag.
Wanneer het geen compensatiedrang is wat u drijft, wat dan wel? Mogelijk een opgekropte woede die zijn uitweg zoekt. Bent u vroeger misschien gepest op school?
Heer de la Croix, voor psycho -analyse moet U bij dhr Freud of Jung zijn . De laatste houdt zich ook bezig met Gestalttherapie.
Maar het gaat om de reconstructie van de feiten, daar is Javapost toch voor, of heb ik wat gemist. Voor groepstherapie dient U zich te wenden tot een ander blog. Want zeg nou zelf , een inhoudelijke discussie gaat U toch altijd uit de weg, zoals bovenstaande reacties weer duidelijk blijken. Uw kennis over Nederlands-Indië beperkt zich tot datgene wat U in Semarang beleeft hebt, perceptie, subjectieve beoordeling, dus voor discussie vatbaar. Daar is niks mis mee, maar dat heeft wel zo zijn beperkingen en daarvan mag men zich als weldenkend persoon bewust van zijn.
De kritiek op mij richt zich niet op de feiten, die ik netjes documenteer en beargumenteerd, maar richt zich op mijn persoon. Dat was weliswaar gebruikelijk in de kolonie maar nu zijn we meer dan 70 jaar verder. Kennelijk is dat bij de Heren niet doorgedrongen. Ik zeg wel eens tegen mijn vrouw dat ik gezien de leeftijd van de Heren dat best kan hebben, ik ben ook als leugenaar door een hele vervelende en niet voor rede vatbare man uitgemaakt maar wat wil je. Domheid kent geen grenzen en zalig zijn onwetenden van geest.
Zelfkritiek of zichzelf im Frage stellen komt kennelijk niet voor in Uw of andermans vocabulaire. Ikzelf heb in verschillende landen geleefd en dan kom je jezelf wel tegen.!!! U hebt gewoon Uw beroep als psycholoog misgelopen , Is niks mis mee, maar dat mag toch wel te denken geven voor een 80+. Time is not on your side.
vandenbroek@libero.it zegt 28 juli 2021 om 12:05 am: “Heer de la Croix, voor psycho -analyse moet U bij dhr Freud of Jung zijn . De laatste houdt zich ook bezig met Gestalttherapie. Maar het gaat om de reconstructie van de feiten, daar is Javapost toch voor, of heb ik wat gemist”.
Ach meneer Van den Broek, ik ben te dom en te ongedurig om mij te verdiepen in Gestalttherapie en Freud of Jung. Maar, ik heb in de 82,5 jaar die ik nu op deze aardbol heb mogen leven mijn ogen en oren wijd opengezet en gebruik gemaakt van de oetek (hersens) die ik van Toean Allah (de Heere God) heb meegekregen. Bovendien heb ik de boeken van primatologen als Jane Goodall en Frans de Waal interessanter gevonden om menselijk gedrag te verklaren dan die van de door u genoemde geleerden. Lichtere kost, dat wel, maar toch niet door charlatans geschreven en in ieder geval ook heel leerzaam.
Door het leven gegeven lessen, mits men daarvoor ontvankelijk is, acht ik in ieder geval veel belangrijker dan boekenwijsheid, die voor u kennelijk de enige echte wijsheid is. Het zij dan zo, ieder zijn meug.
Maar gaat u mij nu niet vanaf uw Olympus vertellen dat wijsheid door levenservaring opgedaan van nul en generlei waarde is. Ik heb een leven lang met mensen, jong en oud, van diverse pluimage te maken gehad, beruflich en privé. Ik ben in dat leven een goed waarnemer van menselijk gedrag geworden en heb mij altijd verdiept in de vraag, waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. In mijn analyses van het waarom heb ik er niet vaak naast gezeten, ondanks het feit dat ik niet de juiste boeken van de juiste psycho-analytici heb gelezen. Een van mijn amateuristische conclusies over bij voorbeeld blaaskaken is, dat zij om de een of andere reden diep in hun binnenste een minderwaardigheidscomplex hebben ontwikkeld, dat zij door blaaskakerij willen compenseren.
Verder schrijft u “Maar het gaat om de reconstructie van de feiten, daar is Javapost toch voor, of heb ik wat gemist”. Java Post is, denk ik, maar dat moet de heer Buitenzorg maar bevestigen, om meningen uit te wisselen op een prettige, gezellige manier, zoals mensen dat doen die ergens bij elkaar komen in een huiskamer of elders. Die meningen hoeven m.i. niet te zijn gebaseerd op “feiten” en boeken geleerdheid, maar kunnen ook zijn ontleend aan eigen (re)constructief denkwerk, uitmondend in hypothesen die het onderzoeken waard zijn: “Kijkend naar die-en-die gebeurtenissen, uitspraken, omstandigheden, de tijd, etc. zou het wel eens kunnen zijn dat ……. “. Wat is daar mis mee? Een ander kan daar iets anders tegen in brengen. Natuurlijk. Maar laat hem of haar dat alsjeblieft op fatsoenlijke toon doen. Niet gelijkhebberig en met groot vertoon van dédain voor de mening van de ander.
Natuurlijk heb ik een verklaring voor het abjecte gedrag van dhr de la Croix anders dan die vergezochte oorzaak-gevolg redeneringen zoals “Mogelijk een opgekropte woede die zijn uitweg zoekt. Bent u vroeger misschien gepest op school?”…..Het is toch psychologie van d koude grond!!!!
Ik heb in het verleden via de web master van een ander blog een toenaderingsvoorstel aan hem gedaan om mijn positie te verduidelijken, zulke heikele en persoonlijke dingen ga ik niet en publique verkondigen en dienen in een rustige omgeving uitgekaard worden. Ik kreeg hierop een negatief antwoord. Daar had ik vrede mee en handelde er naar.
Maar wat schertste mijn verbazing over de publieke reactie van diezelfde Heer de la Croix aangaande mijn privé correspondentie. Als hij zo zijn punten wilt scoren, dan is hij bij mij op het juiste adres.
Zijn reacties klinken daarna hol, want wat moet ik met zijn fatsoen en ridderlijkheid. In goed Nederlands heet zijn gedrag hypocriet.
Maar het gaat over geschiedenis en in die jaren heb ik er wat bijgeleerd
vandenbroek@libero.it zegt 28 juli 2021 om 12:45 pm: “Natuurlijk heb ik een verklaring voor het abjecte gedrag van dhr de la Croix anders dan die vergezochte oorzaak-gevolg redeneringen zoals “Mogelijk een opgekropte woede die zijn uitweg zoekt. Bent u vroeger misschien gepest op school?”…..Het is toch psychologie van d koude grond!!!!”
Tja meneer Van den Broek, “psychologie van d koude grond!!!!” is ook psychologie, alleen niet uit een boekje of misschien toch ergens door een geleerde beschreven, doch niet gelezen. Zelfs een geleerde als u heeft nog niet alles kunnen lezen wat er over het leven te lezen valt en het lezen waard is.
Tenzij u een andere plausibele verklaring hebt van de toon die u doorgaans aanslaat als u iets op open forum te verkondigen hebt, al dan niet met verwijzing naar Freud en Jung en de Gestalttherapie, kan ik niet anders dan sterk vermoeden dat uw agressie en neiging tot opscheppen en denigreren van de ander voortkomt uit compensatiedrang die weer is ingegeven door een minderwaardigheidscomplex. Wrong wiring? Dat kan ook natuurlijk.
Jaren geleden hebt u inderdaad “via de web master van een ander blog” een toenaderingsvoorstel aan mij gedaan om uw positie te verduidelijken”. Out of the blue. Ik heb dat – via die webmaster – afgewezen omdat (1) ik de specifieke reden daarvan niet kende; ik had toen geen ruzie met u en kon mij niet voorstellen dat een groot man als u, officier KMR bovendien, contact met mij zocht (2) ik uw manier van deelnemen aan het discours toen al afkeurde en mij niet met u wilde encanailleren.
Tja ….. als u dan mijn kritiek op uw onhoffelijke houding jegens anderen en op uw niet aflatend geblaas betiteld als “abject gedrag” mijnerzijds, dan zij dat zo. Ik voel niet de behoefte mijzelf te verdedigen. Mijn vele bijdragen op “dat andere blog” sinds ongeveer 2012 én de grote bulk van reacties daarop, plus idem op JP van de laatste tijd, zijn voor mij voldoende bewijs dat “abject” niet op mijn (schrijf)gedrag van toepassing kan zijn.
Om deze mooie site niet verder te vervuilen en goedwillende lezers niet langer te vervelen of ergeren met deze kwestie, laat ik het hier bij.
Er is meer aan de hand. De discussies en vooral de reacties van bovengenoemde Heren volgen een bepaalt patroon, er zit wel degelijk een structuur in. Ik heb het dan niet alleen over de discussie aangaande de Japanse toezegging van r het Zelfbeschikkingsrecht/Onafhankelijkheid aan de Indonesische Nationalisten.
Hun redeneringen lijken op Historisch revisionisme d.w.z. herziening van de geschiedschrijving op basis van nieuw ontdekte feiten, kennis van nog niet ontdekte gebeurtenissen.
Maar hun benadering gaat meer in de richting van Negationisme in het algemeen, het ontkennen of minimaliseren van historische gebeurtenissen .
Negationisme gaat daarbij niet alleen over gebeurtenissen bezien in het licht van historie als proces, het verhaal. la storia zogezegd , maar ook om de keuze van gebeurtenissen. Wat gebeurt is de context en de betekenis van de gebeurtenis te veranderen. Let daarbij vooral om het woordgebruik om het verhaal in te kaderen (To frame).
De ad personam benadering is gewoon een discussietruc om de aandacht af te leiden, maar dat lijkt mij even evident.
“Er is meer aan de hand. ” Ja, zelfs zonder uw moeilijke woorden. Jammer genoeg heb ik alleen maar dat Duitse boekje met moeilijke woorden. Mijn reactie duurt wel even, ben een beetje uit de running voor ingewikkelde zaken. Tot Ziens.
Jan A. Somers zegt 1 augustus 2021 om 3:41 pm onder meer: “Ja, zelfs zonder uw moeilijke woorden. Jammer genoeg heb ik alleen maar dat Duitse boekje met moeilijke woorden. Mijn reactie duurt wel even, ben een beetje uit de running voor ingewikkelde zaken”.
Als leergierig mens wilde ik toch iets meer weten over “Negationisme”, een kreet die ik niet kende. Dus maar eens opgezocht. Niet in “Schwere Wörter” waar ik thuis een goede levende goeroe voor heb, maar in de Pan Dale, het boek der boeken voor de Nederlandse taal. Want wat niet in een boek staat en zo maar uit de blote kepala komt, bestaat immers niet, zo heb ik geleerd van geleerden. Maar de Pan Dale, althans die van mij die alweer zo’n 25 jaartjes oud is, kent het woord niet.
Als latere Pan Dale’s het woord ook nog niet hebben opgenomen, dan moeten we het maar houden op een neologistische trouvaille van de schrijver, net zo als mijn favoriete schrijver en tekenaar wijlen Marten Toonder een neologist was die de Nederlandse taal met veel van zijn neologismen heeft verrijkt, zoals het woord “minkukel”.
Nu ik aan Toonder moet denken schiet mij ineens zijn strip te binnen waarin een “zwelbast” voorkwam, een dino-achtig wezen dat zichzelf tot vele malen zijn eigen grootte kon opblazen. Nu was die Zwelbast ongevaarlijk. Als ik mij goed herinner noemde heer Bommel hem toch respectvol “Heer Zwel”. Hoe het verhaal afliep weet ik niet meer, maar het is mogelijk dat Tom Poes de Zwelbast doorzag en hem met een speldenprik liet leeglopen tot zijn ware proportie.
in Nederlandse kranten zoals NRC/ De Volkskrant worden desbetreffende woorden toch gebruikt, Negationisme wat minder dan historisch revisionisme maar toch. Negationisme was zelsf onderwerp van discussie in het Nederlandse parlement. Buitenlandse kranten gebruiken negationisme vooral in samenhang met de Holocaust-Ontkenning maar het woord wordt steeds meer gehanteerd in samenhang met corona.
Een beroep op onwetendheid lijkt misplaatst voor Heren die zich beroepen op geschiedkundige kennis en een brede algemene ontwikkeling . Hun verhalen gaan meer op provincialisme lijken: wat de boer niet kent , eet hij niet.
Ik was eigenlijk van plan mijn hypothese te illustreren aan de hand van enkele discussies op dit blog maar dat hoeft helemaal niet meer, de Heren bevestigen door hun reactie mijn hypothese: mijn woorden isoleren door ze uit hun verband halen – de betekenis ervan te ontkennen en/of te minimaliseren afhankelijk van hun ideologisch doel. Daarbij gaat dhr de la Croix weer op de persoonlijke toer
QED Quod Erat Demonstrandum
vandenbroek@libero.it zegt 2 augustus 2021 om 10:24 am: “Daarbij gaat dhr de la Croix weer op de persoonlijke toer”.
Hoezo, u niet dan? Schei toch uit met die dikdoenerij en dat verzuurde verongelijkte geschrijf en verzin eens iets leuks voor deze Indische huiskamer.
Dat moet er nog bijkomen dat ongevraagd advies gegeven wordt om “iets leuk te VERZINNEN”. Hoe verzint dhr. de la Croix het.
vandenbroek@libero.it zegt 2 augustus 2021 om 11:58 am: “Dat moet er nog bijkomen dat ongevraagd advies gegeven wordt om “iets leuk te VERZINNEN”. Hoe verzint dhr. de la Croix het”.
Nou meneer Van den Broek, ik had het heel serieus bedoeld, hoor. Waarom niet eens wat luchtigs gebracht, right from the kepala en niet uit een boek, vol leut en ontdaan van alle dikdoenerij? Uw jeugdherinneringen bij voorbeeld. Wellicht was u ooit welp en padvinder of speelde u Jozef in een kerstspel op de lagere school. Misschien ook iets over een ontluikende liefde.
Enfin, kijkt u maar. Een mer à boire om uit te kiezen, lijkt mij.
Heren (uiteraard geen Dames, die hebben niet mee gekissebist!) ik hoop dat u op 15 augustus a.s. even het hoofd buigt.
@JanASomers; ‘even het hoofd buigt etc.’- Alweer buigen? Met respect die slachtoffers (incl. die 4 miljoen Indonesische onderdanen) van de Japanse periode en zij die daarna zijn geslachtofferd(!) herdenken!
@JanASomers; ‘met respect etc.’- En bij dat herdenken toch ook blij/verheugd ben, met 17 aug.’45 de proklamsi…. en uiteindelijk; merdeka een feit werd!
Ja, even het hoofd buigen. Dat doen de Indonesiërs toch ook op 10 november? Heldendag! Voor de gevallen Indonesische helden. De moordenaars van de Japanse militairen in de Boeboetangevangenis. De moordenaars van de Simpangclub. De moordenaars van de Werfstraatgevangenis. De moordenaars van het tweede Goebengtransport. De moordenaars van de achtergebleven bewoners van woonwijken (mij wel bekend van het ruimen van stoffelijke resten). En dan heb ik het alleen nog maar over Soerabaja. Ze hebben het druk op 10 november.
@JASomers; ‘de moordenaars van etc.’- Oorzaak en gevolg; na meer dan 300 jaar bezetting; Europeanen en Inlanders; de driekleur op het Oranje hotel: verboden voor honden en Inlanders; merdeka atau mati ; bonoeh Belanda!
note; Limpach, van Reybrouck; ‘Nederland heeft het het over zich zelf afgeroepen!’
Ex.min. Bot; ‘we stonden aan de verkeerde kant van de geschiedenis!’
15 augustus duurt nog zo lang meneer Somers en ….. waarom alleen op 15/8 en “even”? Is 15/8 zoiets als kerstmis bij welke gelegenheid de krijgsbijl ook “even” moet worden begraven?
Er is een verhaal bekend uit WO 1 waar op kerstnacht uit de loopgraven van de Fransen en/of Britten het “Stille Nacht” weerklonk, dat even later werd overgenomen door de Duitsers, iets verder op in hun loopgraven. Tijdens de zang kropen de soldaten aan beide zijden van het front uit de dekking en zongen gezamenlijk verder, ieder in hun eigen taal. Na het lied was de betovering voorbij en dook iedereen in zijn eigen loopgraaf om de oorlog voort te zetten.
Waar of niet waar, aardig metafoor om aan te geven dat meer nodig is dan een bepaalde dag of gebeurtenis om bestendige vrede te bewerkstelligen.
” waarom alleen op 15/8 en “even”? ” Ja! En als we dan meer doen dan ambtshalve aanwezig zijn (reiskosten gedeclareerd!). Zelf doe ik daar nu niet meer aan mee, Maar zit wel te herdenken met de TV-reportage. Blijft mooi. Daarnaast als we in Scheveningen een boulevardje hebben gedaan, even mampirren.
Jan A. Somers zegt 29 juli 2021 om 12:00 pm over “herdenken” o.m.: “Daarnaast als we in Scheveningen een boulevardje hebben gedaan, even mampirren”.
Ja ….. wellicht zijn de geestjes van daar ginds mee verhuisd naar hier en dwalen zij nu grafloos verloren rond dat monument bij de waterpartij. Geen klapperbomen, geen tjemara’s, geen tjempaka. Zou een waringin daar gedijen?
Geestjes hoeven niet te verhuizen, zij zijn al overal. Ik denk dat ze het best fijn vinden bij dat monument in Den Haag; Een pracht plek om te wonen toch? Zitten af en toe op mijn bersiapbankje. Dan ga je toch niet in Amsterdam wonen, toch? Ik denk niet dat ze terug verlangen naar die klapperbomen. Op Kembang Kuning. Komt geen hond. Bij het monument komen tenminste nog hoge oomes met van alles erop en eraan. Met reis- en verblijfskosten betaald door de belastingbetalers.
Jan A. Somers zegt 31 juli 2021 om 10:53 am: “Geestjes hoeven niet te verhuizen, zij zijn al overal”.
Tja …. genoeg verhalen en persoonlijke ervaringen uit ons geboorteland die op het tegendeel wijzen. Een geestje in een huis dat het tot “roemah sètan” maakte of in een waringin waar je als kind dan beter met een wijde boog om heen moest lopen om niet gegrepen te worden. Een bepaald graf kon ook “berhantoe” zijn, je kon er al spelend beter niet met je blote poten overheen lopen.
Genoeg verhalen dus die de ronde deden over plaatsgebonden geestjes, niet in de laatste plaats ons kinderen door de baboes aangedragen. “Awas njoo …..” en dan volgde een bloemrijke waarschuwing, met redenen omkleed.
Over baboes geschreven, ik heb uw artikeltje over baboe Soep in de NRC gelezen. U schreef dat u na de bersiap niets meer van haar had vernomen. Nu weet ik dat u na die roerige gebeurtenissen in Soerabaja, uitvoerig door deskundigen bediscussieerd op I4E en JP, min of meer hals over kop bent vertrokken naar NL. Maar hebt u, gezien uw hechte band met deze trouwe baboe die u veel wijsheid heeft gebracht, nog moeite gedaan om haar op te sporen?
“moeite gedaan om haar op te sporen?” Toen ik uit Batavia terugkwam in Soerabaja waren mijn moeder en zus verdwenen, afgevoerd naar onbekende bestemming. Omdat ik vermoedde dat baboe Soep tot op het laatste moment bij hun zou kunnen zijn geweest, en zij mij misschien iets over mijn moeder en zus zou kunnen vertellen, ben ik naar haar kampong gegaan. Daar was ik bekend met spelen. Maar daar was niets meer, behalve een zwart geblakerde situatie. U weet, de kampongs van generaal Mansergh. Ik ben er niet meer terug geweest, in die tijd, het eindspel van de slag om Soerabaja, was dat een no-go area. Zelfs voor een ambulance met rondom overal rode kruisen.
Jan A. Somers zegt 31 juli 2021 om 4:35 pm onder meer: “Maar daar was niets meer, behalve een zwart geblakerde situatie. U weet, de kampongs van generaal Mansergh. Ik ben er niet meer terug geweest, in die tijd, het eindspel van de slag om Soerabaja, was dat een no-go area”.
Geen weerzien dus. Maar misschien heeft ze het overleefd, is ze niet verzwolgen door de maalstroom van de revolutie en is ze, toen Soerabaja in rustiger water geraakte, op zoek gegaan naar u. Of misschien haar dochter, die ze Nederlands wilde laten leren. Mogen zij nog het geluk hebben gevonden, als zij levend uit de chaos zijn gekomen.
Ik denk dat er niet veel aandacht aan is besteed, niet in het nieuwe Indonesia van de Boeng en niet in Nederland, maar de uittocht van (Indische) Nederlanders die op de onafhankelijkheid van Indonesia volgde, moet een ramp zijn geweest voor de vele duizenden Indonesiërs die hun baan kwijt raakten als baboe, kokki, djongos, kebon, soepir, gendoek voor odd jobs, zonder sociale voorzieningen, als ze boften slechts met een handvol geld van hun bazen, roepiahs die de bazen toch niet mee mochten nemen. Zo heeft mijn moeder het tenminste gedaan, maar dat was in 1956. Lang daarna, veilig in Nederland, bleef zij postwisseltjes zenden naar haar getrouwen, alhoewel zij het zelf niet breed had.
Tja …. zou de Boeng zich er zorgen over hebben gemaakt? Waar gehakt wordt, vallen er spaanders, zal hij hebben bedacht, net als toen hij de Japanners gulhartig zijn remoesja’s aanbood.
“Geen weerzien dus.” Ik heb ook een positieve ervaring van een terugzien na de bersiap: Mijn moeder en zus bleken als gijzelaar te zijn afgevoerd, het huis was leeggeroofd. Nadat de strijd was geluwd kon ik mee met een verkenning van een Rode Kruisteam in het gebied van Goenoengsari. De voorkant van het woonhuis van de melkerij lag in puin, de woningen van het personeel en de stallen waren leeggeplunderd. Van Ab Croin en Mien Sigrist was geen spoor te bekennen. In het hele gebied was niemand te bekennen, toch had je het gevoel bespied te worden. Onze chauffeur, een Sikh-militair, vond het verstandig snel naar de stad terug te keren. Hij vond waarschijnlijk alle op onze auto gekalkte rode kruizen niet voldoende.
Na enkele maanden kwam ik bij toeval in gesprek met een bezorger van melk in het Leger des Heilsziekenhuis waar ik tewerk was gesteld. Hij kende Ab Croin goed, het was zijn baas! Het was hun gelukt een nieuw klein bedrijf in Ngagelredjo, aan de rand van Soerabaja, op te zetten. Ze hadden zelfs nog enkele van hun geroofde koeien kunnen terug kopen! Wat een weerzien!
Een verhaal van vreugdevol weerzien en roekeloos optimisme. Waar haalden die mensen de moed vandaan om opnieuw te beginnen na alles wat ze hadden doorgemaakt.
“Waar halen die mensen de moed vandaan om opnieuw te beginnen….”
Het was maar goed ook dat wij in Indie niet mee deden aan Belgische moppen.
Tja … wisten wij veel daar in Indië, Pak Arthur. We hadden al zoveel anderen in onze directe omgeving over wie wij ons konden vermaken. Tjina babi, Ambon tengik, Arab naik kambing. Om maar een paar te noemen. Maar hoe zat dat nou met die mensen van die melkerij: waren het Nederlanders met Belgisch paspoort of toch Belgen die zo slim waren geweest zich niet tot Nederlander te naturaliseren,
Voor het bersiaptuig heeft het in ieder geval niets uitgemaakt. Wie wit was, was Belanda en die mocht je gevangen zetten, genadeloos martelen en doden en zijn bezit rampokken. Daarop had mijn opmerking betrekking waar die mensen (van de melkerij) de moed vandaan haalden om bijna op de zelfde plaats opnieuw te beginnen. Hoe zou het ze verder zijn vergaan? Toch domme Belgen gebleken en weggepest of erger?
No offense ….. just curiosity.
“waren het Nederlanders met Belgisch paspoort of toch Belgen ” De man die mij uit de Kenpeitai wist te praten, de eigenaar van de melkerij, was gewoon een blanke man. Dan vraag je in die tijd verder niets. Zijn vrouw, een vriendin van mijn moeder, was een Indische mevrouw. Volgens mij (zijn spraak) was het gewoon een Nederlander, die om de een of andere reden een Belgisch paspoort had. Een blanke man, niet in het kamp! Maar het kan ook een echte Belg zijn geweest, en België was niet in oorlog met Japan. In Soerabaja was er tijdens de bezetting een Belgische consul.
@JASomers;’een echte Belg zijn etc.’- Mijn vader, had een Belgische vader, toen sgt.maj.Knil 1942.En ging toen ook als krijgsgevangene het kamp in.
Na de oorlog, in 1949 eindelijk op Europees verlof naar Nederland. Toen de overdracht 27/12’49 plaatst vond moesten wij terug. Hij vroeg om overplaatsing naar de KL. Kon niet want hij was geen Nederlander. Zijn militair paspoort vermeldt; Nederlands onderdaan. Wel onderdaan, maar geen Nederlander. Belg of Indonesiër, was het antwoord! Met andere ‘Knil Belgen’ toen een advocaat genomen. In 1952 werden wij genaturaliseerd tot Nederlanders. Mijn vader diende nog 1 jaar bij de KL en ging met pensioen. Want hij had 20 tropen jaren= 40 dienstjaren! En hij was toen 39 jaar oud! – Een echte Belgen mop!
@dhr Mertens
Als Uw grootvader de Belgische nationaliteit had, dan behoorde hij in Nederlands-Indie tot de groep Europeanen. De kinderen ervan waren automatisch Belg en behoorden ook tot de Europeanen. Dat uw vader als Belg tot de KNIL toetrad was geen probleem, er dienden veel Europeanen in het KNIL-leger. Opmerkelijk is dan wel dat in zijn militair paspoort staat: Nederlands Onderdaan. Maar ik weet dat op zijn ( militaire) staat van dienst zijn ouders vermeld staan: Vader met Belgische nationaliteit. Wat dat Nederlandse Onderdaan dan betekent moet toch ergens in de KNIL-papieren vermeld zijn
Ik heb altijd met verbazing zulke verhalen gelezen, vooral over de gelijkgestelden. Na veel strijd werden die mensen alsnog “genaturaliseerd”, wat voor hen veelal als een belediging beschouwd werd. Alsof zij daarvoor niet voor Koningin en Vaderland gevochten hadden, krijgsgevangen werden werden zij nu pas erkend als Nederlander. raar Volk toch.
Dan lees ik dat ex-Waffen SSer, die toch in vreemde en criminele krijgsdienst getreden waren, voor het terugkrijgen van hun Nederlanderschap in Nederlands-Indie konden dienen. In Nederland heeft Gerechtigheid een wrange nasmaak.
Dit om één en ander in zijn historische context te plaatsen.
Over een paar dagen is het 18 jaar geleden dat mijn vader overleed. Op 15 Augustus herdenk ik mijn grootvader die als krijgsgevangene in een interneringskamp stierf. Ik ga dan naar het kerkhof en leg bloemen bij het graf van mijn schoonouders
ik mag toch zelf uitkiezen welke doden ik herdenk , maar dat is voor enkele Heren kennelijk niet genoeg. Mij wordt met veel uiterlijk vertoon bevolen wat ik zou moeten doen. Die zelfvoldaanheid en superieuregelijkhebberigheid. De spruitjeslucht slaat ervan af.
vandenbroek@libero.it zegt 4 augustus 2021 om 10:05 am: “ik mag toch zelf uitkiezen welke doden ik herdenk , maar dat is voor enkele Heren kennelijk niet genoeg. Mij wordt met veel uiterlijk vertoon bevolen wat ik zou moeten doen”.
?????!!!!!?????????
Dhr de la Croix laat na de rest van het citaat te vermelden, dat in zijn context gelezen dient te worden. Wellicht is Context een duur woord maar ik veronderstel dat het in Van Dale staat:
citaat:”………die Zelfvoldaanheid en Superieure gelijkhebberigheid. De spruitjeslucht slaat ervan af”.
vandenbroek@libero.it zegt 4 augustus 2021 om 5:18 pm: “Dhr de la Croix laat na de rest van het citaat te vermelden, …..”.
Ach meneer Van den Broek, u hebt zelfs niet door dat u in uw reacties wel heel erg op een verwend, verongelijkt, mokkend kind bent gaan lijken.