‘De brug over de de rivier Kwai heeft nooit bestaan’, kopte de Spaanse kwaliteitskrant El Pais kort geleden. Volgens het blad was sprake van een verzinsel, handig gebruikt door de commercie. Is dit wel juist? Wat is de waarheid? Java Post gaat op zoek naar het antwoord.
De brug over de rivier Kwai, uit de gelijknamige film van David Lean.
Door Bert Immerzeel
Een korte vertaling van het artikel in El Pais, 12 augustus 2017:
“Van de beroemde oorlogsbruggen weten we dat die bij Remagen niet meer bestaat. De conclusie met betrekking tot de brug over de rivier de Kwai lijkt vreemder: deze brug heeft nooit bestaan. En tóch, raar maar waar, je kunt hem bezoeken.
Het boek van Pierre Boule
De brug over de rivier de Kwai, die van de film van David Lean uit 1957, is eigenlijk een verzinsel van de auteur van het boek waarop de film is gebaseerd, Le pont de la rivière Kwai (1952), van de Fransman Pierre Boulle. De brug heeft nooit bestaan, maar werd toch, dank zij het verlangen van vele filmfans, uiteindelijk gematerialiseerd.
Over de Kwai (Khwae in het Thai) lag geen enkele brug die voldoende leek op die in de film. Omdat vele reizigers op zoek gingen naar de brug, en de Thaise overheid besefte dat hier geld te verdienen was, werd een mooie brug uit de Tweede Wereldoorlog over de Mae Klong aangewezen als zijnde de bewuste brug, en werd de naam van de rivier veranderd in Kwai.
De 346 meter lange brug die de reiziger nu kan bezoeken na een comfortabele reis vanuit Bangkok, in de buurt van Kanchanaburi, is een metalen brug die de Japanners vanuit Java hadden gebracht. Tijdens de oorlog lag deze naast een andere houten brug die door krijgsgevangenen was gebouwd en die nogal leek op de versie uit de film. Beide bruggen werden door de Britten in 1945 gebombardeerd; alleen de metalen brug werd later hersteld.”
Op de voorgrond de (gebombardeerde en nog niet herstelde) metalen spoorbrug. Op de achtergrond de (niet meer bestaande) houten hulpbrug.
Aldus El Pais. Een opmerkelijk bericht. Is de werkelijkheid hier volledig aangepast aan de fictie? In de toeristische lectuur wordt er wat vaag over gedaan, of op zijn minst de indruk gewekt dat de huidige toeristische attractie de échte brug over de Kwai is, de brug uit de film:
“De Bridge on the River Kwai ligt ongeveer 5 kilometer van het centrum van Kanchanaburi en is het originele exemplaar.”(Thailandtotaal.nl)
“In 1945 werden de bruggen vernietigd door bombardementen van de geallieerden. Later is de stalen brug weer in ere hersteld en wordt het tot op de dag van vandaag nog steeds gebruikt door lokale treinen. Je kunt er gewoon overheen wandelen en rustig foto’s maken.” (www.tipsthailand.nl)
“Deze brug van beton en staal is wereldberoemd geworden door de speelfilm The Bridge on the River Kwai uit 1957 en is vandaag de dag nog steeds in gebruik.” (www.expedia.nl)
Natuurlijk heeft de reissector er baat bij om een beetje vaag te doen over de werkelijke aard van de brug. En helemaal onjuist is het nu ook weer niet, wat op deze sites wordt geschreven. De huidige brug die wordt verkocht als ‘Bridge over the River Kwai´ maakte wel degelijk deel uit van de dodenspoorlijn. Hij heeft echter weinig te maken met het verhaal van Boulle, en niets met de filmversie van David Lean, waarvoor overigens opnamen werden gemaakt in Ceylon.
In Wikipedia lezen we, – en deze versie mag als waar worden aangemerkt -, dat de brug die in het boek is beschreven, over de ‘rivier Kwai’, niet echt is. “De schrijver Pierre Boulle is nooit in de buurt van de brug geweest. Hij wist echter dat de ‘dodenspoorlijn’ parallel aan de rivier de Kwae liep en hij nam daarom aan dat het de Kwae was waar net ten noorden van Kanchanaburi de oversteek werd gemaakt. Dit was een onjuiste veronderstelling. De brug lag in werkelijkheid over de Mae Klong rivier. (…) In feite zijn er twee bruggen gebouwd: een tijdelijke houten brug (voltooid februari 1943) en een permanente staal- / betonbrug een paar maanden later (juni ´43). Beide bruggen werden twee jaar gebruikt, tot ze door de geallieerde bombardementen werden vernietigd. De stalen brug werd gerepareerd en is nog steeds in gebruik.”
Toen de Thaise overheid in 1960 besloot om de rivier te hernoemen, zal het voor de Thailanders even wennen zijn geweest. ´Khwae/Kwai´ betekent namelijk rivier in het Thais. De Mae Klong werd dus voor het gemak, of voor de centen, omgedoopt in ´rivier Rivier´. Zoiets. Het was een goede beslissing. Inmiddels kan Kanchanaburi en omgeving, waaronder de brug, rekenen op zo´n drie miljoen bezoekers per jaar.
De titel van het El Pais-artikel, ´De brug over de rivier Kwai heeft nooit bestaan´, is verwarrend. Als onder ‘De brug over de rivier Kwai’ de brug uit de film wordt bedoeld, dan is deze titel juist.
Echter, als verwezen wordt naar de huidige toeristische attractie, dan is de titel onjuist. Direct onder de titel staat namelijk een afbeelding van die zelfde door dwangarbeiders aangelegde spoorbrug. En dús moeten we het artikel zó interpreteren dat het over díe brug gaat. En dus luidt onze conclusie met betrekking tot de titel: grotendeels onwaar.
x
De oorspronkelijke houten brug bij Kanchanaburi, tijdens de aanleg.
De oorspronkelijke houten brug, na voltooiing.
Luchtfoto van beide bruggen. Midden boven het dwangarbeiderskamp Ta Markan.
Kanchanaburi en omgeving. De rivier linksboven heette voorheen Mae Klong, en thans Khwae Yai (Grote Kwai)
De spoorbrug thans
Java Post 
Mooi en interessant artikel. Ik vroeg me al af of die specifieke spoorbrug uit de film had bestaan. Ik heb de film ooit met mijn vader gezien, die tijdens de oorlog als POW van de Japanners, in Burma aan de dodenspoorlijn moest werken.
De brug uit de film is (was) gesitueerd in Ceylon, waar de opnames plaatsvonden. De achtergrondpersonage’s zoals de krijgsgevangenen en Japanse soldaten zijn verklede acteurs. Misschien moet dat ook aan de journalist geschreven worden die het betreffende artikel geschreven heeft.
Ik schreef reeds dat de filmopnamen werden gemaakt in Ceylon. Omdat het huidige Ceylon, Sri Lanka, ook graag meer toerisme binnenhaalt, wordt daar gedacht aan de herbouw van het oorspronkelijke filmmodel van de brug. Zie: http://www.dailymail.co.uk/travel/travel_news/article-2738001/Sri-Lanka-rebuild-iconic-Bridge-On-The-River-Kwai-starred-Oscar-winning-time-won-t-blown-up.html
In hoeverre deze plannen al zijn verwezenlijkt, is mij niet bekend.
@Ik schreef reeds dat de filmopnamen werden gemaakt in Ceylon. @
Films worden bijna nooit ter plekke van gebeuren gemaakt. Zou veel te duur zijn en misschien indruisen tegen de plaatselijke wetten en regels.
Jammer dat mijn ooms niet meer leven. Zij hebben in Thailand (Siam) gevangen gezetten. Ik dacht dat er wel een klein bruggetje bestond.
Verstuurd vanaf mijn iPhone
Natuurlijk was er een brug gebouwd door krijgsgevangenen. Een paar leven nog en kunnen het bevestigen. De film is een mooi verzinsel….goede film!
Hierbij kopieer ik al typend het voorwoord van Prins Philip in 1990 (@ Buckingham Palace) voor het boek”The Man Behind the Bridge: Colonel Toosey and the river Kwai”
Those who took part in the last war are only too familiar with the story of the campaigns against the Japanese, and particularly with the inhuman treatment of both civil and military prisoners
by their Japanese captors. Much has been written about these events and I hope that future generations will find the time to read what their predecessors suffered and achieved.
The story of the bridge over the river Kwai in Thailand has become a legend but the legend does not include many details about the life of the remarkable man whose leadership in the prison camp did so much more than just maintain morale.
It seems to have become the fashion to belittle heroes and to denigrate leaders.
Philip Toosey deserves better than that, and I am delighted that Professor Peter Davies has written with such sympathy about a man whose courage and example in very dangerous and difficult circumstances gained the respect and affection of all who came in contact with him.
Gesigneerd, Philip
Deze moeite deed ik ook voor al mijn ooms en achtergelaten tantes die ik nooit of nauwelijks gekend heb.Sorry als er fouten ingeslopen zijn.
Ik kan me deze uitzending van de lezing van Toosey’s kleindochter, Julie Summers, nog heel goed herinneren op tv, jaren terug en nu op YouTube te volgen.Luister maar voor uzelf. Niemand hoeft alles voor lief aan te nemen.
Writer, researcher and historian Julie Summers examines the true story behind the Oscar-winning film ‘The Bridge on the River Kwai’. It is, in essence, a story of bloody-minded determination not to give up in the face of an implacable enemy.
Een prettige stem om naar te luisteren.
Het boek dat Julie Summers in haar lezing aanhaalde De brug over de rivier Kwai was geschreven door Pierre Boulle; uit het Frans vertaald in het Engels door Xan Fielding
(1945) The Bridge on the River Kwai A novel by Pierre Boulle
ISBN 978-0-89141-913-6
Een kolonel als krijgsgevangen kamp commandant, bestaat niet.
Niet in het Japanse leger, ook niet in het Duitse leger, zoals Stalag 17.
Daarom wist ik dadelijk dat alles een verzinsel was.
f.bakker
in de pow kampen waren inderdaad geen (full)Colonels
kampCdt. Wel Lt.colonels, en alle Britse lt.Kol’s werden aangesproken met Colonel.
Zo ook Leutenant-Colonel Toosey, die ik in Camp Nong Pladuk ,Thailand, feb.’44,heb mee gemaakt .Hij was toen al bijna een legende.
een Lt..Kolonel v.h..Ned.Leger wordt aangesproken met Overste.
Waar of niet waar, uiteindelijk gaat het over mensen levens en de wil voor overleving. Het is dan okk voor komende generaties een vehaal van harde arbeid zonder meedelogenheid van overheersers. Dr. Nan Hekking wist nog vele levens te redden bij het aanleggen van de Burma spoorweg. Laten wij toch nog hopen dat de wrede daden van toen en nu eens nog alleen verledentijd mogen zijn.
The Korean War in Colour Documentary, April 2017
I never saw the movie with my father, he passed away in 1957, but he did talk about having to work on the Burma railroad and the real bridge over the river Kwai near Kanchanaburi. There is a museum in Kanchanaburi, which is being maintained by the Thai Monks and I happen to be fortunate enough to pay a visit (twice) at that museum and low and behold on the the wall of one of the baracks was a photograph of some POW’s standing in the chow line with their mess tins and would you believe it that my father (Anthonij Jurgens) was in that chow line?!! I took a photograph and and video and when I went back home in the USA I showed it to my mother and she instantly recognized my father. I hope this will help that there really was a bridge over the river Kwai, whatever name they would want to give it to.
Note: I emigrated to the USA in 1960 and so did my mother and the youngest daughter. I was fortunate enough to have a job which send me abroad allowing me to travel and visit Thailand several times.