Door Bert Immerzeel
De laatste tijd is bij ons thuis sprake van een lichte spanning. De reden? Mijn vrouw heeft voor haar verjaardag het boek ‘Opgeruimd’ gekregen van de Mari Kondo. Mocht u nog niet van haar gehoord hebben: Mari Kondo is een jonge Japanse vrouw met een opruimmanie. Op een dag, zo lezen we in haar boek, kreeg ze een paniekaanval en viel flauw. Toen ze weer bij kwam had ze het gevoel dat ze een spirituele ervaring had gehad. Een goddelijke stem had haar gezegd dat ze nauwkeuriger naar haar spullen moest kijken. En opeens wist ze dat ze niet moest nadenken over wat ze wég kon gooien, maar over wat ze wilde hóuden. Bij ieder voorwerp moest ze zich afvragen of het haar blij maakte. Dingen die blij maken mochten blijven, de rest kon weg, naar de kringloopwinkel.
De website van Mari Kondo
Inmiddels heeft ze van het opruimen haar broodwinning gemaakt en reist ze de wereld rond om workshops en lezingen geven. Om het wat interessanter te maken heeft ze het opruimen tot een heuse filosofie gemaakt. De dingen die haar blij maken, of het nu een boek is of een handtas, bedankt ze persoonlijk, iedere dag. ‘Arigatō’ in het Japans. De rest gaat de deur uit. Opruimen heeft niets meer te maken met dekens kloppen en meubels in de was zetten, het is een lifestyle geworden.
Herinneringen
Bij ons thuis is dat dus ook te merken. Mijn vrouw zegt nog nét niet bedankt tegen haar handtas, ze heeft al wél de helft van de kasten onder handen genomen. Eerst die van haar zelf, toen die van de kinderen, en ja, u raadt het al, nu valt haar oog op die van mij. En dat nu veroorzaakt de spanning waar ik het over had. Mocht u denken dat ik een verschrikkelijke sloddervos ben, da’s niet zo. Mijn sokken en overhemden wil ik best wel schonen. Mijn foto’s, boeken, platen en fietsshirts zijn me echter heilig, evenals sommige andere spulletjes. Ik kan het niet helpen. Ik zou ongelukkig zijn als ik ze zou moeten missen, vooral omdat ze deel uitmaken van mijn verleden. Omdat ze herinneringen vertegenwoordigen die ik niet los wil laten. Liever een te volle kast dan een lege kast, denk ik dan. Of, zoals ik van huis uit heb meegekregen: beter méé verlegen dan óm verlegen. Breed hebben we het nooit gehad.
Lebensraum
Ataka, Egypte. De uitdeling van schoenen.
Mari Kondo kan ik overigens wel volgen. ‘Een Japanse’, denk ik dan, ‘logisch.’ Van Japanners heb ik het beeld dat ze 80 uur in de week werken en allemaal een appartementje hebben van 30 vierkante meter, zó klein dat alleen ruimte is voor schuifdeuren (dát nu, bedenk ik me opeens, hadden we vroeger bij ons thuis met de Japanners gemeen), dat ze nauwelijks meubels hebben, en bij voorkeur op de grond zitten. Alles om maar ruimte te besparen. Een Lebensraum waar een op de grond achtergelaten pyjamabroek wel tot conflicten móet leiden. Dat Kondo daar een oplossing voor zoekt, kan ik begrijpen. Verder wil ik hier niet gaan, want het lijkt me een beetje gezocht te veronderstellen dat het typisch Japans is om alles wat met het verleden te maken heeft, bij het groot vuil te zetten.
Dat haar leer in de Verenigde Staten aanslaat, begrijp ik ook. Van Amerikanen heb ik het idee dat ze juist in veel te gróte huizen wonen, en alle ruimtes vullen met spullen die de Westerse welvaartmaatschappij hun opdringt. Consumeren tot je er bij neervalt. Daar mag best wel wat van af. Dus ook hier zou ik zeggen: Mari Kondo, doe je werk!
Erf goed
De Indische Nederlanders wil ik echter waarschuwen. De Kondo-leer, hoe onschuldig deze ook lijkt, kan een grote impact hebben op de culturele identiteit van uw kinderen en kleinkinderen. De Indische gemeenschap heeft immers door zijn verplaatsing van Indië naar Nederland – vaak in de vorm van een vlucht – veel, heel veel verloren. Fysieke herinneringen, of het nu foto´s zijn, brieven, boeken of anders, zijn schaars. Mocht u gecharmeerd zijn van Mari Kondo: prima, maar zorg er dan wél voor dat de werkelijk belangrijke spullen, alles wat pakweg een halve eeuw geleden op de boot of met het vliegtuig naar Nederland werd gekoesterd, behouden blijft.
Arigatō!
x
Java Post 
Hopenlijk zijn er meer Japanners die paniek aanvallingen zullen hebben – misschien over wat ze in de oorlog in Nederlands Indie hebben uitgevoerd, net als wij die de depressies daarover hebben ondervonden.
Maar die Japanners zijn wel link om overal een slaatje uit te slaan zelfs over paniek aanvallingen !! Die schrijfster zal helaas dat boek niet aan mij kunnen verkopen !! Geef dat geld liever aan een charity !
Slamat,
Gerard
Het idee van Mari Kondo spreekt me aan. Ik denk altijd voor dat ik mijn oude gebroken fiets weg zet, welke onderdelen ik in de toekomst nog kan gebruiken. Mijn garage zit vol met dingen die ik nog weleens kan gebruiken. Maar na 25 jaar moet het grotendeels weg. Morgen ga ik er aan beginnen, mischien, als ik tijd heb.
Ik heb een grote doos met opschrift ‘ijzerwaren’. Ik durf daar niet in te graaien, want dan krijg ik niet alles meer er in.
“wat wel en wat niet weg zal gaan van wege kleiner wonen.” Na tien jaar kleiner wonen is mijn berging nog steeds ontoegankelijk. Als ik iets zie wat ik jaren niet heb gezien, mag het volgens mij ongezien weggegooid worden. Maar mijn Zeeuws meisje zegt: hé, dat ben ik al zo lang niet tegengekomen. Ik ga de discussie maar niet aan, want volgens dat meisje ben ik het die niets weggooit.
Ik heb ook alles dikwijls moeten opruimen dus weg doen van wegen verplaatsen van woningen. Eerst in een huis met 4 kids (30jr lang ) toen op een flat van 4 kamers ( 22jr lang met 2 kids ) toen op nog kleinere étage 6 hoog in de zelfde flat en daar zonder kids met 2 mooie kamers.
Ik heb me * kapot * gewerkt om uit te zoeken wat wel en wat niet weg zal gaan van wege kleiner wonen.
Men kan wel merken waar we het meest aan gehecht zijn en dat staat nu om me heen…
Dit soort fase in je leven is een feit waar je snel aan gaat wennen, als je het maar cozy maakt om je heen en men zegt zelf ouffff dat is achter de rug.
Alleen de pandabeer, ‘made in China’, vergeeld en versleten, die al lang niet meer piept en geen ogen meer heeft, is nog bij me. O, en nog een paar schriften en schoolboeken, die kunnen nu wel weg. Maar waar zijn de drie teken- en schetsboeken ? Díe waren voor mij belangrijk (geweest).
Rommel is dood.
Dat is niets nieuws. Karen Kingston heeft in 1998 een bestseller geschreven (de engelse titel weet ik niet) “Feng Shui gegen das Gerümpel des Alltags”. Zie onder http://www.spaceclearing.com
Of men houdt ervan, of men heeft het nodig, dan bewaar het en anders doe het weg. Dat is de boodschap.
Na alles wat de Jappen ons hebben aangedaan, waar wij nog steeds problemen mee hebben,
niet kunnen slapen en drijfnat in bed liggen na nachtmerrie’s.
Zal ook beslist geen Japanse artikelen kopen, bah!
mijn moeder die 28’jaar bij mij woonde had ook allemaal klietiekans, allemaal,kleine beeldjes, foto’s in lijstjes en ga zo maar door de gekste dingen. Toen ik het allemaal niet. meer aan kon kregen we een hulp van thuiszorg, ik werd door het hoofd van thuiszorg gebeld om te zeggen dat de huishoudelijke hulp het moeilijk had met al die prulletjes van mamma en of daar niet het eea van weg kom, ik was zo kwaad heb haar gevraagd waar ze GVD het lef vandaan haalde, dat mijn moeder al tig keer is verhuisd en alles moest achterlaten en dan had ze nu teveel rommeltjes? Ik heb ze meteen gezegd dat ze nooit meer hoefden te komen, want zo veel was het ook niet wat ze had hoor.
Zelf heb ik altijd netjes gesproken met thuiszorg. En mijn Zeeuws meisje doet altijd die kleine prulletjes en kamerplanten. En ik help afstoffen. Dan kan de mevrouw van thuiszorg het zwaardere werk doen wat wij niet meer kunnen.
In Japan bevindt zich ook een bos waar mensen zichzelf opruimen. Het Aokigahara-bos.
Definitely the life-changing MAGIC of tidying up!
Over Bewaren of Opruimen zal altijd en overal ter wereld meningsverschil bestaan. Waar echter hopelijk iedereeen het mee eens zal zijn, is Bert’s advies aan de Indische Nederlanders. Vooral wij ouderen zullen ons nu, meer dan ooit, er bewust van zijn, dat we een uitstervend ras zijn. Of we het willen of niet. Ik heb wel eens bedacht: als ik over zo’n vijftig jaar op aarde terug zou komen, zou ik dan lachen over nazaten van ons als die petjok mochten praten? Uit boeken of andere overleveringen kunnen ze leren waar de klemtóón moet worden verlegd, maar de omgeving is niet meer te reconstrueren. Nostalgie, en toen ál.-
Je hoeft dus geen enkeltje te kopen naar dat bos. Opruimen gaat vanzelf.
Toen ik dit artikel in de Guardian las dacht nog waar ik ’t eerder heb gelezen over Kondo?. Toen ging me een licht op. Haar nieuwe boek heet Spark Joy.
De eerste opruimcelebrity van de wereld is opgestaan.’ AAF BRANDT CORSTIUS IN VOLKSKRANT MAGAZINE
Marie Kondo’s unieke KonMari-methode om op te ruimen is in korte tijd een wereldwijd fenomeen geworden en Time Magazine plaatste haar op de lijst van de honderd invloedrijkste personen van 2015. Spark Joy is een inspirerende, geïllustreerde handleiding om je huis te ‘ontspullen’ en specifieke items in het hele huis te organiseren, van de keuken tot de badkamer en van papieren tot hobbyspullen. Het boek bevat duidelijke tekeningen die Marie Kondo’s gepatenteerde opvouwmethode voor shirts, broeken, sokken en jassen laten zien, evenals illustraties van goed georganiseerde lades en kasten. Ze gaat ook in op zaken die niet per se gelukkig maken maar die toch bewaard moeten blijven. Spark Joy is hét boek voor iedereen die verlangt naar een netter, eenvoudiger en vrolijker leven.
https://www.theguardian.com/books/2017/jan/02/did-marie-kondos-spark-bring-me-joy-