70 jaar geleden was de Tweede Wereldoorlog echt voorbij. Toen de Japanners capituleerden. Maar niet voor de Japanners die op dat moment in Brazilië woonden. Toen ’t bericht kwam van de Japanse capitulatie geloofden ze dat niet. Ze verzetten zich ertegen, soms met geweld.
Door Marc Bessems/NOS
“Ik geloofde er helemaal niets van”, zegt de 89-jarige Tokuichi Hidaka, één van de naar schatting anderhalf miljoen Japanners in Brazilië, de grootste Japanse gemeenschap buiten Japan. “De keizer heeft zich overgegeven? Zoiets zou hij nooit doen. Het is propaganda.”
Tokuichi Hidaka (foto: Marc Bessems)
Hidaka en de meeste Japanners in zijn omgeving weigerden in 1945 het nieuws van de nederlaag te geloven. Wie openlijk durfde toe te geven dat Japan was verslagen, werd doelwit van terreurcommando’s van fanatieke nationalisten. In twee jaar tijd werden tientallen aanslagen gepleegd, waarbij minstens 23 mensen om het leven kwamen en zeker 147 gewonden vielen.
Meneer Hidaka is de laatste overlevende van zo’n terreurcommando. Hij pleegde een aanslag en zat daarvoor jaren vast. Nadat hij zijn straf had uitgezeten, drong het langzaam tot hem door: Japan had de oorlog echt verloren.
Emigratie
Tokuichi Hidaka kwam begin jaren dertig, als zevenjarig jochie, met zijn ouders naar Brazilië. De familie Hidaka was een van de duizenden families die sinds 1908 naar Brazilië emigreerden.
Zijn vader was een traditionele man, een nationalist die zijn kinderen niet naar een Braziliaanse school stuurde. “De bedoeling was om terug te keren zodra vader genoeg geld had verdiend”, vertelt Hidaka in gebrekkig Portugees.
In 1942 verklaarde Brazilië de oorlog aan Duitsland en Italië, bondgenoten van Japan. Ruim 25.000 Braziliaanse militairen werden naar Europa gestuurd, om voor de geallieerden te vechten. Japanners en andere emigranten waren ineens vijanden van Brazilië. “We mochten geen Japans meer spreken, de Japanse school ging dicht en onze diplomaten vertrokken.”
Geëmotioneerd vertelt de bejaarde fietsenmaker hoe bang hij was dat de Japanse keizer zijn onderdanen aan de andere kant van de wereld zou vergeten. Stiekem luisterde hij bij vrienden naar de Japanse radio.
‘Speciale bommen’
De Japanse capitulatie, zoals aangekondigd, op 15 augustus 1945, in het Braziliaanse blad O Estado de Sao Paulo
“Er was alleen maar goed nieuws. En ik geloofde alles. Ik kreeg ook geen andere informatie binnen, alleen de Japanse radio.” Het nieuws van de ‘speciale bommen’ op Hiroshima en Nagasaki hoorde hij nog, daarna was er radiostilte.
Braziliaanse kranten meldden dat de oorlog voorbij was en dat Japan had gecapituleerd. “Dat kon ik niet geloven. Het ging toch zo goed!” Het nieuws zaaide verwarring: de meeste Japanners in zijn omgeving geloofden het niet.
Zeven vooraanstaande figuren binnen de Japanse gemeenschap ondertekenden enkele maanden na de capitulatie een pamflet, waarin ze bevestigden dat Japan zich onvoorwaardelijk had overgegeven en dat de keizer het had bevestigd.
“Dat was onmogelijk. Die lui gingen mee in de propaganda van de vijand!” Meneer Hidaki en zijn vrienden beschouwden de ondertekenaars als landverraders. “We wilden met hen afrekenen”, vertelt hij zeventig jaar later.
Aanslag
Op een junidag in 1946 klopten Tokuichi Hidaka en drie vrienden aan bij Jinsaku Wakiyama, een van de ondertekenaars van het pamflet. “We hadden speciaal stropdassen gekocht, uit respect voor de gepensioneerde kolonel.”
Wakiyama zat aan de keukentafel. “We gaven hem een brief en een mes. Aandachtig las hij de brief waarin we hem vroegen om ‘harakiri’ te plegen, rituele zelfmoord, omdat hij de eer van ons vaderland had geschonden. Hij bleef kalm, echt een Japanse militair”, vertelt Hidaka vol bewondering. “Maar hij weigerde zichzelf van het leven te beroven en dus hebben wij hem doodgeschoten.”
Terreur
Het was een van de eerste aanslagen op Japanners die openlijk bevestigden wat de hele wereld al wist: dat Japan de oorlog verloren had. De Japanse gemeenschap raakte verdeeld in twee groepen: de kachigumi, ofwel ‘overwinningsgroep’, en de ‘makegumi’, de ‘nederlaaggroep’.
Openlijk praten over de oorlog kon levensgevaarlijk zijn. Nieuwkomers uit Japan werden gewaarschuwd door familieleden en bleven vaak vaag. “Ze zeiden dan bijvoorbeeld: de vlag wappert en de keizer is er nog”, legt meneer Hidaka uit. Er circuleerden valse drukken van Amerikaanse tijdschriften waar de waarheid werd verdraaid en er waren heel veel geruchten.
Toch ging de strijd niet alleen om de vraag wie de oorlog had verloren. Het was in de kern een strijd tussen traditionele en modernere Japanners, een bloedige fase in het integratieproces.
Volgens de Braziliaanse politie zat de nationalistische organisatie ‘Shindo Renmei’ (Het Pad van de Onderdanen), achter de aanslagen. Duizenden Japanners werden ondervraagd, honderden opgesloten. Het geweld ging door tot halverwege 1947, maar het duurde nog jaren voor de rust in de Japanse gemeenschap in Brazilië weerkeerde.
Eervol
Meneer Hidaka en zijn vrienden meldden zich direct na de moord op kolonel Wakiyama bij de politie. “We namen de verantwoordelijkheid, want dat is eervol.”
Hij werd veroordeeld en zat bijna tien jaar vast. “Iedereen wil altijd weten wanneer ik eindelijk inzag dat Japan de oorlog echt verloren had, dat het allemaal waar was wat ze zeiden. Maar er was geen duidelijk moment, het was een langzaam proces.”
Pas ergens in de jaren zestig geloofde ook meneer Hidaka dat Japan de oorlog verloor. Hij had zich vergist, maar dat betekent niet dat hij spijt heeft. “Ik deed mijn plicht als Japanner. Daar heb ik nog nooit spijt van gehad.”
x
Dit artikel werd eerder gepubliceerd door de NOS, 16 augustus 2015
Java Post 
Ik zou niet weten of wie dan ook die direct of indirect slachtoffer is geweest klaar zou staan om te reageren op zijn of haar oorlogsverleden wat met Japan te maken heeft. Ofschoon ik persoonlijk slechts de ontelbare verhalen om me heen heb aangehoord en de naweeën van familieleden dagelijks nog steeds ervaar is dit onderwerp door Bessems aangesneden toch nog niet rijp of geschikt om gelezen of besproken te worden.
Al is Hikada de laatste overlevende en heeft hij zijn straf (?) wat? uitgezeten, hij is en blijft voorlopig tot aan zijn dood een misdadiger.
Als mij gevraagd werd, antwoordde ik, Neen, dit artikel hoort niet in de Javapost en Hidaka’s foto hoort aan de muur van de smerigste wc van de wereld te hangen.
Zo, ik heb gezegd!
Namens familie en vrienden van Javapost.
Ælle
Ælle, De javapost gaat over de geschiedenis van Nederlanders te Indië.
Een weinig bekend verhaal over Japans nationalisme hoort daar bij.
Dit is het verhaal over dogmatische trouwheid en dat als platform naar terreur.
To die for the Emperor is to live forever. – Japanese Army Slogan
Hahahahahah
Goed gezegd Indisch4ever!
In geval I4E eist dat er meer over Japans nationalisme in het nieuws zal moeten staan dan heeft The Guardian vanavond een goed verhaal voor jullie.
http://www.theguardian.com/world/2015/sep/18/japanese-soldiers-could-fight-abroad-again-after-security-bill-passed
Japanse soldaten mogen weer in het buitenland aan de BAK!!! Alors, s’il te plaît!
Nou Ælle, Ik weet niet van wie ik moet eisen dat dit bericht gepubliceerd moet worden.
Maar het is altijd wel informatief als je dit meldt hier.
“heeft hij zijn straf (?) wat? uitgezeten, hij is en blijft voorlopig tot aan zijn dood een misdadiger.” Als iemand zijn/haar straf heeft uitgezeten is het voorbij. De schone lei ligt dan klaar. Gelukkig zijn er ook nog andere mensen die het verhaal over HUN oorlog aan ons kunnen vertellen Verhalen over ONZE/MIJN oorlog zijn al bekend. Vergeet niet DE oorlog bestaat niet. Ieder heeft zijn eigen kleine oorloog. Dat is iets anders dan de oorlog van een ander.
~ Als iemand zijn/haar straf heeft uitgezeten is het voorbij. De schone lei ligt dan klaar. ~
Zitten we hier op de Fröbelschool, Jan?
“op de Fröbelschool” Als u een klein beetje zou hebben doorgeleerd na die Fröbelschool, dan zou u misschien de juiste naam hebben genoemd, groepen 1 en 2.
En ik ben een van die vrienden,Bravo Sobat
Speciaal voor Marc Bessems een paar mooie video’s.
Tussen 1943 -’46 stierven 7 familieleden. Enkele graven heb ik reeds gevonden.
Ja ja we weten nog niet alles en dat zal wel nooit gebeuren van het verleden…. toch veel dank voor de genen die hier nog over kunnen vertellen.. die mensen zijn bijna 100 jaar oud.
Ik moet zeggen CHAPEAU..
To honor your country is a great quality. The earth is one country and mankind it’s citizens is better.
ik denk dat het oke is,maar Walter k vesta geen engels,
Toch een interessante geschiedenis als je dit verhaal vergelijkt met andere Japanse immigranten verhalen in de America’s bijvoorbeeld, waar ze zoals men beweerd daar geen nationalistische aanhangers van de keizer en zijn onoverwinnelijke leger waren (en ook geen spionnen) dat dat leger ook de America’s met name de USA zou verslaan en veroveren. Dus net als in Indië stonden deze Japanse Brazilianen kennelijk klaar om het glorieuze Keizerlijke leger in Brazilië te ontvangen en van dienst te zijn.
Uiteindelijk moet men. Hikada zijn naive gedachtigang uit zijn verleden met onze lieve Heer afrekenen. Het feit dat hij zo onverstandig was op zijn toen jonge leeftijd gaf hem niet het recht zich tot Rechter te verklaren voor zijn Keizer Hirohito, hij was te vergelijken met de Hitler Jugend in Duitsland. Overal in de Wereld vinden wij fanatieke mensen die nog steeds het mes in eigen handen nemen, zie maar wat er in Amerika nu gebeurd met dagelijkse schiet partijen met onschuldige mensen het slachtoffer. Hopenlijk komt de zon morgen nog op lieve lezers.
Sukarno kon ook neit geloven dat Japan capituleerde.Eerder harakiri plegen dan zich overgeven.Dat omdat Sukarno alleen maar de DOMEI en HOSHOKIOKU berichten hoorde met zijn VERZEGELDE raido. Natuurlijk wist hij niets van de ATOM BOM af. Anders dan de clandestiende strijdende pemoeda zoas SUKARNI enz.
Een Japanse SS´er dus.
Er waren in werkelijkheid maar 2 Japanners.
Gedurende WW2 streden veel Niet-Europese vrijwilligers in Nazi Duits Leger; in de Wehrmacht en in de Waffen SS. Het is één van de véle geheimen door de tijd heen die vergeten werden.
Dit waren de ze:
Asian Volunteers in the Nazi German Army —
– Turkistan Legion
– Japanese Volunteers in the Wehrmacht
– Chinese Volunteers in the Wehrmacht
– Korean Wehrmacht – Yang Kyoungjong (1920 — 1992)
African Volunteers in the Nazi German Army —
– Askari Commander
– Freies Arabien Legion
– Horst Sabac el Cher (1908 — 1943)
Indian Volunteers in the Nazi German Army —
– Freies Indien
– Azad Hind
– Indische Legion / Tiger Legion / Azad Hind Fauj
Middle-Eastern Volunteers in the Nazi German Army —
– Deutsche-Arabische Bataillon Nr.845
– Freies Arabien Legion