De opdracht van historici beperkt zich niet tot het publiceren voor academici en moet in dienst staan van het maatschappelijk debat. Dat hierbij de nachtrust in het geding komt, is onontkoombaar, aldus Bert Immerzeel.
Het publiek verlaat demonstratief de Tweede Kamer bij de het debat over de voortgang in het beleid voor oorlogsgetroffenen, 28 november 2019.
Door Bert Immerzeel
Ik slaap slecht de laatste tijd. Heeft u dat ook soms? Dat u midden in de nacht wakker wordt en dan uren ligt te piekeren over allerlei zaken die overdag meestal minder belangrijk lijken?
En als er dan nog enige logica in zat, maar nee, het is vaak een wirwar van dromen en realiteit, van ver en van dichtbij, en vooral: van heden en verleden. En ik vraag me af hoe daarmee om te gaan.
De schrijver Geert Mak opende in oktober het jaarlijkse Geschiedenis Festival met een rede waarin hij wees op de subjectivering van de geschiedenis: een accentverschuiving van de logos – de rationaliteit en de nieuwsgierigheid – naar de mythos, de terugkeer naar de wereld van de onwrikbare geloofswaarheden. Vooral door de opkomst van het internet leven we in een wereld waarin iedereen overal een mening over heeft, maar de feiten steeds minder belangrijk lijken.
Hij citeerde de Amerikaanse historicus Timothy Snyder uit diens pamflet Op weg naar de vrijheid: “Het verlaten van de feiten is het verlaten van de vrijheid. Als er niets meer waar is, kan niemand nog de macht bekritiseren. Er bestaat immers geen grond meer, waarop je dat kunt doen. Post truth is pre fascism.”´
Mak besloot zijn betoog met een oproep aan de historici om uit hun zolderkamers te breken en zich meer te roeren in het publieke debat. Met feiten, cijfers, argumenten en tegenargumenten. “Omdat de lezers, studenten, leerlingen smeken om duiding, om middelen, om in deze chaos weer lijnen uit te zetten en om iets van die ongrijpbare waarheid weer te heroveren op de mythe van de aperte leugen.”
Ik herken de woorden van Mak, en ben het hartgrondig met hem eens. De feiten worden maar al te vaak overschaduwd door de meningen.
Slachtoffersstatistieken
Neem nu de statistieken van de oorlogsslachtoffers uit Indië. Ik weet het, het wordt een stokpaardje van me, maar toch: heeft iemand zich ooit afgevraagd waarom het aantal gesneuvelde krijgsgevangenen in Japanse tijd (8.200), of het aantal omgekomen Nederlandse soldaten in de periode 1945-1950 (6.000) nóóit ter discussie staat, maar het aantal bersiapslachtoffers wél? Waarom dát aantal sinds de uitvinding van het internet is verveelvoudigd van 3.500 naar 30 duizend of meer? Het antwoord is simpel: omdat in tegenstelling tot bij de eerste groepen achter die laatste ophoging een politiek motief schuilgaat: het motief van de ´Indische Kestie´.
Er valt nog wat te halen, denken velen. En die indruk is begrijpelijk.
“Dertig slachtoffers en nabestaanden van Nederlandse bombardementen in Irak willen daarvoor gecompenseerd worden door de Nederlandse staat”, lees ik in de media. “Waar het om gaat”, zegt hun advocaat Liesbeth Zegveld, “is de vraag wat Nederland heeft gedaan om te voorkomen dat er zo veel burgerslachtoffers zouden vallen? Het is natuurlijk een IS-gebied, maar bewoners hadden bijvoorbeeld gewaarschuwd kunnen worden met pamfletten met de tekst: mensen, het is niet zeker dat het hier vannacht veilig is.”
Nogal naïef, denk ik dan. Waarom de terroristen niet gewaarschuwd met een aangetekende brief? Oorlog is oorlog.
Dezelfde advocaat behartigt ook de belangen van een aantal nazaten van de slachtoffers van de zogenaamde Van Imhoff-affaire: het moedwillig achterlaten – en laten verdrinken – van meer dan 400 voornamelijk Duitse opvarenden aan boord van het schip Van Imhoff na een Japanse torpedering in januari 1942 voor de kust van Sumatra. Zegveld heeft bij het ministerie van Defensie aangedrongen op een gesprek over deze affaire, met als inzet een vorm van genoegdoening of eerherstel voor de slachtoffers en hun nabestaanden.
Het zijn maar een paar voorbeelden. Wat deze en andere acties acties gemeen hebben, is dat ze meestal zijn geïnstigeerd door de sociale media, daar waar vaak een loopje wordt genomen met de feiten, en waar de burger het altijd beter weet dan de overheid.
Ongehoord!
Verder lees ik nog dat een aantal bekende Nederlanders een nieuwe populistische omroep wil oprichten, ‘Ongehoord Nederland´, die de bezorgdheid om migratie, klimaatverandering, de Zwarte Pietendiscussie en de Europese Unie centraal zet.
Dat je van mening kunt verschillend over migratie, Zwarte Piet of de Europese Unie, dat kan ik me nog voorstellen. Maar dat je zonder droge ogen kunt beweren dat de huidige klimaatvoorstellen van de Nederlandse overheid te ver gaan “omdat het met die klimaatverandering wel meevalt”, of dat andere landen eerst met maatregelen moeten komen, dat kan er bij mij niet in.
Historici mogen het misschien moeilijk hebben bij het verdedigen van de feiten, klimatologen nog veel méér.
De tijden zijn er niet meer naar om goed te kunnen slapen.
x
Java Post 
Mij uit het hart gegrepen, Bert!
Ben het helemaal eens met je!
Maar dat is toch van alle tijden? Ik verwoord het weleens als “brood en spelen”. Waarom moeilijk doen als de mensen al tevreden zijn met onbenulligheden.
Over advocaat Zegveld en de Van Imhoff: het betreft hier de pijn van een Duits kleinkind over wat haar opa overkwam in 1942. In WO2 zijn ruim 60 miljoen mensen (vooral burgers) gestorven. Wat als anno 2019 de kleinkinderen van al die 60 miljoen, net zoals hier gebeurt, via een advocaat brieven gaan sturen naar de ‘verantwoordelijke staten’ met de eis tot genoegdoening? En waar trekken we de grens: wat doen we bijv. met pijn van nakomelingen, te relateren aan WO1 of andere oorlogen cq zware tijden? En wat te doen met de pijn van nakomelingen, wier (groot)ouder(s) de oorlog wél hebben overleefd, maar daar fysiek en/of psychisch beschadigd uit te voorschijn kwamen? Ook allemaal naar een advocaat stappen? Ik betwijfel eerlijk gezegd of dit soort leed van kleinkinderen zich goed leent voor een juridische claim (in plaats van gespecialiseerde hulpverlening, en nog daargelaten het vraagstuk van verjaring). Immers, de kans dat de aangeschreven overheid niet (voldoende) ingaat op de eis lijkt groot, en dat zal de pijn van het kleinkind eerder doen toenemen dan afnemen. Opmerkelijk is overigens dat het uitgerekend een Duits kleinkind moet zijn, dat met een eis tot genoegdoening komt aanzetten.
“nabestaanden van Nederlandse bombardementen in Irak willen daarvoor gecompenseerd worden door de Nederlandse staat” Bij de slag om de Schelde eind 1944, zijn in dit kleine stukje Nederland, (Zeeuws Vlaanderen, Walcheren en Zuid-Beveland), in een paar weken tijds 1599 burgerslachtoffers gevallen. De gewonden niet meegeteld .Alleen al in één beschieting van Breskens 200 doden. Westkapelle idem. Vlissingen. Moeten zij allemaal met opgestoken hand en Euro’s in de ogen claims indienen bij de regeringen van Engeland, Polen en Canada? Met daartussen mijn Zeeuws meisje? Dat was dan hun misgelopen bevrijding waar ze naar uitgekeken hebben! Wat te denken van de bombardementen van Den Haag, Nijmegen, enz. door de geallieerden?
Ik realiseer mij dat ik mij hierboven niet helemaal aan het onderwerp ( ‘meningen lijken tegenwoordig belangrijker dan feiten’) heb gehouden, waarvoor excuus, Bert!
Alsnog over dat onderwerp: de huidige expositie in het Wereldmuseum te Rotterdam met Thom Hoffman als gastcurator. Ik heb die expositie over het koloniale verleden van Indië bezocht, en was na afloop verbaasd over waaraan de expositie wél en géén aandacht geeft, naast de vermelding van onjuiste informatie (dat ben ik niet gewend van een museum). Enkele voorbeelden: de Expo noemt wél de hongersnood van 1850 (en meldt daarbij een veel hoger dodental dan de literatuur) maar ik zag geen enkel zinnetje gewijd aan de enorme hongersnood op Java in 1944/45, die naar schatting 2,4 miljoen doden kende. Dat doet m.i. niet erg evenwichtig aan, temeer omdat de veel recentere hongersnood uit 44/45 naar schatting 40 á 50x zoveel slachtoffers telde dan die uit 1850.
Ik telde vier expo-wanden over de toestand in Deli/contractsarbeiders maar geen enkele wand over het lot van de vele miljoenen Javaanse dwangarbeiders (romusha’s) tijdens WO2. Hun dramatische verhaal was teruggebracht naar één enkel bijzinnetje ergens in een wandtekst, dat meldde dat er tienduizenden romusha’s waren gestorven. Echter, volgens het NIOD bedraagt dat cijfer ca. 300.000 doden – dus zeker tien keer (!) zoveel. Waarom wijkt het Wereldmuseum zo af van de cijfers van het NIOD? En waarom is het verhaal van de romusha’s kennelijk niet interessant voor de Expo, net zoals de hongersnood van 44/45? En nog even over cijfers: ook het gegeven aantal (70.000) aan geïnterneerde burgers in Japanse kampen wijkt af van dat van het NIOD, die dit op 100.000 heeft gesteld.
Ik zag twee complete expo-wanden besteed aan de NSB op Java (die in 1939 weinig meer voorstelde), maar niets over de innige omhelzing door Soekarno cs. van het Japanse regime (dat een bondgenoot was van nazi-Duitsland), welke omhelzing duurde tot aan het einde van de oorlog. Er was één wand voor de burgerkampen, maar geen wand voor de krijgsgevangenen/Birma spoorlijn/PakanBaroe. Ik stond tijdens mijn bezoek naast een man van wie de (inheemse, ik vermoed Ambonese) vader had gewerkt aan de Birma spoorweg, en kreeg plaatsvervangende schaamte voor het gebrek aan aandacht daarvoor.
Ik heb nog (veel) meer vraagtekens over de opzet en gemaakte keuzes van deze Expo, maar ga kortheidshalve over naar het boek van de Expo, dat er m.i. nog een schepje bovenop doet, en de lezer oa weet te vertellen dat de VS al vóór de oorlog (dus vóór Pearl Harbor) 120.000 Japanse burgers had geïnterneerd. Kortom, hier staat zwart op wit dat Roosevelt in de democratie VS 120.000 mensen van Japanse komaf al in een kamp had opgesloten, vóórdat Pearl Harbor plaatvond. Dat lijkt mij toch niet zoals het in werkelijkheid is gegaan. Ik begrijp ook eerlijk gezegd niet dat de auteur zélf niet is gaan aarzelen toen hij dit opschreef ( ‘klopt dit wel?’) of dat een eindredacteur hier geen rode streep bij heeft gezet.
Zo noemt het boek ook dat Nederlands-Indië al vóór de oorlog Japanse burgers in een interneringskamp had opgesloten – zie blz. 186. Ook dat is onjuist. Wonderlijk is verder de suggestie op die pagina dat “door de oorlog in Europa konden de Nederlanders in Indië geen kant op. Tegelijk konden de Japanners de westerlingen niet uitzetten naar hun vaderland. Ongeveer 70.000 Europeanen ( dit moet dus zijn 100.0000, zie hierboven, BJ) werden geïnterneerd in 273 verschillende kampen.”
Wie niet beter weet, zou zo kunnen denken dat Japan geen andere logische keuze had dan deze burgers dan maar op te sluiten (zo van: ‘ze konden immers nergens anders heen’) – alsof Australië, India, Ceylon of de VS geen alternatief zouden zijn geweest. De waarheid is (natuurlijk) dat Japan geen enkele Europeaan toestond om aan de bezetting te ontsnappen. Wie probeerde uit te wijken naar bijv. Australië (denk aan oa de ‘Poelau Bras’) merkte dat aan den lijve.
Het boek kent in mijn beleving veel meer voorbeelden van ‘post truths’, halve waarheden en een (voor mij) onbegrijpelijke onbalans in aandacht voor diverse onderwerpen, maar ik laat het hier even bij. Ik doe op dit moment research voor een boek over Indië in WO2, dus vandaar mijn speciale aandacht voor deze periode – en het verklaart waarschijnlijk ook mijn verbazing. Ik laat de periode daarna (dus na 17.08.1945) hier onbesproken (al heb ik er wel zo mijn gedachten over hoe de Expo ook daarmee omgaat).
Overigens heb ik het Wereldmuseum drie weken terug de vraag voorgelegd of het zo gelukkig is om een niet-historicus als gastcurator te laten optreden over dit historische onderwerp, en of de onjuistheden zullen worden gecorrigeerd, maar heb daar nog geen inhoudelijke reactie op mogen ontvangen. Ik ken de heer Hoffman niet, hij lijkt mij zo van gezicht (op tv) alleszins een aardige man, maar ik vind deze expositie (plus boek) inhoudelijk geen succes (maar veel foto’s zijn daarentegen prachtig, dat zeker). Waar het hier gaat over een gevoelig onderwerp, hadden het Wereldmuseum en de heer Hoffman in mijn beleving moeten zorgdragen voor een inhoudelijk zorgvuldig en evenwichtig in elkaar gezette tentoonstelling (en boek), met (veel) meer aandacht voor de enorme misère tijdens de Japanse bezetting, en met cijfers en gegevens die overeenstemmen met die van het NIOD.
Excuus, beste lezer(es), voor de lange lap tekst.
Geen belangstelling voor Indië van na de oorlog. Ook de Indische gemeenschap vindt Rendang belangrijker. Wat is eigenlijk de belangstelleng voor het IHC? Tot nog toe alleen van enkelen! Dat het niks is.
Dank, Benedict, voor je bijdrage. Deze wijst er nogmaals op dat we voorzichtig – en vooral: correct! – moeten omgaan met de cijfers.
Aan Bert Immerzeel van een gewone Indo Europeaan uit SoCal
U schrijft: De opdracht van historici beperkt zich niet tot het publiceren voor academici en moet in dienst staan van het maatschappelijk debat. Dat hierbij de nachtrust in het geding komt, is onontkoombaar.
Mijn reactie: Is de nachtrust niet in het geding bij publicatie voor academici? Wat is het verschil?
U schrijft: Ik slaap slecht de laatste tijd. Heeft u dat ook soms? Dat u midden in de nacht wakker wordt en dan uren ligt te piekeren over allerlei zaken die overdag meestal minder belangrijk lijken?
Mijn reactie: Mijn wekker gaat om 6:30 in de morgen af. Het gebeurd wel eens dat ik rond 4 uur in de ochtend wakker word. En dan denk ik wel eens aan het verleden, aan mijn en vooral aan mijn moeder haar Indische tijd. Ook aan het artikel waar ik mee bezig ben. Of welke onderwerpen ik nog ter hand moet nemen voor o.a. het blad De Indo.
Vooral omdat mijn benadering van de mens uitgaat. En dat is vaak tegen de draad van de politiek en wetenschapper.
U schrijft: De schrijver Geert Mak schrijft o.a.: Vooral door de opkomst van het internet leven we in een wereld waarin iedereen overal een mening over heeft, maar de feiten steeds minder belangrijk lijken.
Mijn reactie: Dat klopt! Daarom probeer ik zoveel mogelijk het beschrevene te vergelijken met mondelinge gegevens en feiten van mensen die gelukkig nu nog in leven zijn.
U schrijft: Slachtoffersstatistieken
Neem nu de statistieken van de oorlogsslachtoffers uit Indië. Ik weet het, het wordt een stokpaardje van me, maar toch: heeft iemand zich ooit afgevraagd waarom het aantal gesneuvelde krijgsgevangenen in Japanse tijd (8.200), of het aantal omgekomen Nederlandse soldaten in de periode 1945-1950 (6.000) nóóit ter discussie staat, maar het aantal bersiapslachtoffers wél?
Mijn reactie: Heb daar wel eens over nagedacht. Tijdens een oorlog zijn de feiten en gegevens beter bijgehouden en werd alles beter georganiseerd. De bersiap periode en de periode tot 1950 was geen oorlog, maar een guerrilla strijd van ongedisciplineerde benden die het vooral gemikt hadden op vrouwen en kinderen. Ook de mannen slachtoffers waren op dat moment verzwakt door de jap misère. Het verschil van het aantal doden en vermisten was volgens mij afhankelijk van de nauwkeurigheid van het gepleegde onderzoek. Wat dat betreft waren de onderzoeken van de Australiër en Amerikaan, nauwkeuriger dan wat de Nl onderzoeker op papier heeft vastgelegd.
U schrijft: Waarom dát aantal sinds de uitvinding van het internet is verveelvoudigd van 3.500 naar 30 duizend of meer? Het antwoord is simpel: omdat in tegenstelling tot bij de eerste groepen achter die laatste ophoging een politiek motief schuilgaat: het motief van de ´Indische Kwestie´.
Er valt nog wat te halen, denken velen. En die indruk is begrijpelijk.
Mijn reactie: Daar geloof ik niet in. Die grote getallen kwamen namelijk niet van Nederlanders, maar Frederick en zijn collega uit Australia. Wat Zegveld doet en zegt heeft met Euro’s te maken.
PS: Over internet gesproken. Ik ben net te weten gekomen via ING Nederland en mijn zus in Berkel, dat een ieder in Nl meer gedwongen is het internet te gebruiken. Hier betaald ongeveer de helft nog met contant geld. Heb net een bril op sterkte laten maken en daar met contant cash betaald. Bij alle grote supermarkten winkel ik met cash. En velen zie ik dat doen bij de kassa’s.
U schrijft: Ongehoord!
Verder lees ik nog dat een aantal bekende Nederlanders een nieuwe populistische omroep wil oprichten, ‘Ongehoord Nederland´, die de bezorgdheid om migratie, klimaatverandering, de Zwarte Pietendiscussie en de Europese Unie centraal zet.
Dat je van mening kunt verschillend over migratie, Zwarte Piet of de Europese Unie, dat kan ik me nog voorstellen. Maar dat je zonder droge ogen kunt beweren dat de huidige klimaatvoorstellen van de Nederlandse overheid te ver gaan “omdat het met die klimaatverandering wel meevalt”, of dat andere landen eerst met maatregelen moeten komen, dat kan er bij mij niet in.
Mijn reactie: Dat is iets dat alleen in Nederland plaats vind. En wat betekend Nl op de wereldkaart? Je kan er mee eens zijn of niet, maar op het ogenblik doen de grote landen (Rusland en Amerika) in de wereld er weinig aan. Want die hebben bv meer dan voldoende aan olie reserves. Ook landen als India, Pakistan, Indonesie, Brazilie, enz hebben er lak aan. Misschien zouden de mensen wat meer over de grens moeten kijken. De ideeën zijn goed, maar alleen als klein land levert totaal geen resultaat. En dat terwijl jullie veel meer geld kwijt zijn.
U schrijft: Historici mogen het misschien moeilijk hebben bij het verdedigen van de feiten, klimatologen nog veel méér.
De tijden zijn er niet meer naar om goed te kunnen slapen.
Mijn reactie: Mijn vrouw en ik hebben beiden bijna altijd een goed nachtrust. In alle 40 jaren dat wij hier wonen, hebben we nog nooit demonstraties meegemaakt betreffende klimaat of tegen auto’s, enz. Ook nooit gehoord van georganiseerde discussies.
Vermoedelijk weten de meeste mensen hier niet eens de betekenis van een klimatoloog.
De mens windt zich hier minder op over wat er over de grenzen gebeurd.
Geachte Ron,
Laten we het er op houden dat onze meningen niet gelijk zijn op een aantal punten. Duidelijk is, dat het perspectief voor iemand uit Californië blijkbaar anders is dan iemand uit Europa.
Verder hoop ik dat je nachtrust niet wordt verstoord door al dit geschrijf…
@@Duidelijk is, dat het perspectief voor iemand uit Californië blijkbaar anders is dan iemand uit Europa.@@
Dat is inderdaad zo. Heb je onderwerp eerst aangekaart met diverse Eurasians tijdens een kumpulan. Daar werd alleen om gelachen. Daarbij toch een advies aan jouw. Niet te veel piekeren. Denk aan je gezondheid. Dat is veel belangrijker.
Benedict ,
Ik had ven te voren de heer Hoffman het document toegestuurd over de 20.000 Japanse soldaten die na 15 augustus 1945 , gingen vechten , met 8 tot 14 jarige Javaanse kinderen ,
tegen de Britten , onder de kreet ” Azie voor de Aziaten , vermoord alle blanken en alle christenen.
.Geen interesse liet hij mij weten .
Even terug naar die verstoorde nachtrust. Ik heb hartfalen. Dat is geen ziekte, maar een mandje met ellende. Een van die ellendigheden is het vasthouden van vocht, ondanks plaspillen. Bij mij achter mijn longen (kortademig). Overdag, met mijn benen naar beneden, hoopt vocht zich op in mijn voeten (lopen op kussentjes), enkels en benen. Mijn hart is te zwak om dat zooitje naar boven te pompen. Maar ‘s-nachts loopt bloed plus vocht, zoals het hoort, naar je nieren, en vandaar naar je blaas. Vandaar dat ik om de 1,5 uur wakker word en naar de WC moet. Je slaapt daarna wel weer in, dus geen piekerans, maar vanwege die onrust ben je al moe als je wakker wordt. Vanwege dat vocht in je voeten moet met dat naar de WC lopen ook nog oppassen niet om te vallen. Ouwe mensen mogen niets breken. Op de brancard naar het ziekenhuis, tussen zes planken weer eruit.
Ouderdom komt met kwalen. Sterkte.
‘bersiap slachtoffers etc.’- De ophoging van aantal slachtoffers; een politiek motief schuilgaat. Inderdaad! Waarvoor en waarom over de ‘ruggen van deze slachtoffers’gewin halen? Zelf het woord genocide=volkeren moord wordt erbij gehaald, terwijl die hele politionele oorlog zelf meer dan 200.000 Indonesiërs als slachtoffer telt. – Het waarom/waardoor dit zo gelopen wordt niet meegeteld/wil men niet weten!
De wereled is waanzinnig, dat staat vast, en de waanzin wordt geholpen door de internet.
Ik bemoei mezelf met twee problemen die mijn nachtrust verstoren: mijn verleden en de toekomst van mijn jonge (23 jaar oude ) dochter.
Laten wij beginnen met dit tweede ondewerp . De toekomst drijgt, en daar zit zij mee te tobben. De wereld gaat naar de verdommenis van wegen klimaat verandering veroorzaakt door de mens. Al haar vrienden praten hierover. De Canadese regering doet lang niet genoeg om de temperatuur stijging te verhinderen. Ik tracht een beetje perspectief toe te passen: de wereld heeft nooit een stabiele klimaat gehad, Canada, met zijn kleine bevolking, stelt geen moer voor wat betreft wereld opinie, maar dan moet ik ophouden want als de mens werkelijk de oorzaak is van alle ellende, dan zou uitsterven van de mensheid het antwoord zijn voor het behoud van de aarde .
Maar er zijn ook zoveel andere groeiende problemen uitsluitend veroorzaakt door de mens: de huisvesting is onbetaalbaar voor jonge mensen, en baantjes die een beetje stabiele toekomst beloven, zijn schaars. Er zijn drie menselijke eigenschappen die niet veel belovend zijn: ieder wil meer hebben voor minder (geld), de mens heeft een intelligentie die het mogelijk maakt om geldwinst te vergroten tenkosten van andere burgers, en de mens is “tribal” en houdt zich vast aan andere mensen die de zefde gedachtengang hebben, zij het politiek, religieus, noem maar op. Ik hou mijn bek want ik maak het alleen maar erger voor haar, en laat haar zo veel mogelijk genieten van haar jeugd- haar rots klimpartijtjes in de bergen om ons heen.
En mijn eigen verleden? De kampjaren lieten een gevoelige invloed achter. Door loutere toeval kreeg ik een lelijke psychische klap in 1962 ,dat een soort van nawerking van mijn kamp jeugd bevorderde, en die mij veel ellende veroorzaakte in de daarop volgende dertig -veertig jaar. Ik ben er redelijk goed van afgekomen, maar ik weet van velen kamp genoten die nooit een behoorlijk leven konden leiden. De vrede heeft hun niet geholpen. Zij zijn vergeten. Ik heb, achteraf gezien geboft.
Niemand schijnt de geringste interesse te hebben hoe een kind zich ontwikkeld tot volwassene en waarom wij , kamp kinderen, vooral jongens, zo tobdde, en hoe het huidige jeugdmilieu de toekomst van mijn dochter zal beinvloeden.
Bij vergelijking is de onrust in Nederland over de bersiap periode, een stukje geschiedenis , van geen enkel betekenis, alleen maar een bron van ergernis.
@De wereled is waanzinnig, dat staat vast, en de waanzin wordt geholpen door de internet. @
Dat is een waanzinnige conclusie. Het Internet doet niets. De mens doet dat en niemand anders.
Een computer die je toegang geeft tot het internet is gewoon een elektronische potlood. Toen ik als jongeman als een Design Engineer achter het tekenbord werkte, werd in de jaren 80 het tekenbord vervangen door een computer. De type-machines werden vervangen door een computer. Als gepensioneerd persoon van 83 besteed ik 6 tot 8 uren achter mijn computer en doet alles op 2 – 23 inch tv schermen. Editing van oude foto’s van voor de oorlog, het scherper maken van die oude opnamen, het verhogen van pixels tot 600 keer, enz. Ik schrijf verhalen over mijn familie en hun ervaringen in Indie en Nederland. Heb dagelijks contact met de rest van de wereld. Het internet is een zegen als het juist wordt gebruikt. Ik weet niet of u een Indo ben. Want de jap, de indonesier en de nederlander uit de jaren 40 tot 60 waren het goede voorbeeld hoe het niet moest. Die rotte mentaliteit van toen hebben vele mensen vandaag nog. Leer je dochter voor haar zelf te zorgen. That is all.
“de toekomst van mijn jonge (23 jaar oude ) dochter. ” Ik kijk vol verwondering naar de up’s en down’s van mijn drie (-1) kinderen, zeven kleinkinderen en negen achterkleinkinderen. Hoe of het hen vergaat in hun eigen wereld. Hoe ze hun eigen toekomst maken, die er anders uitziet dan onze toekomst was. Daar kun je verder niets mee doen, je alleen maar verwonderen.
“bersiap periode, een stukje geschiedenis , van geen enkel betekenis,” U bent waarschijnlijk geen kind van de bersiap. Een gebeurtenis die ons mede gevormd heeft! Dat is mijn eigen verleden. Ja, een ruige tijd, maar niet om wakker van te liggen.
@JASomers; ‘bersiap etc.’ – Nu veel over te doen.Toch opmerkelijk dat tot nog toe niemand van de nabestaanden een claim heeft ingediend!
Opmerkelijk dat tot nog toe niemand van de nabestaande een claim heeft ingediend.
Dat is een hele goede opmerking.
Ik kwam als zeven jarige uit Tjideng, en moest me aanpassen aan een vreemde wereld. Dat viel niet mee. Toen ik in mijn zevenentwintigste jaar trouwde, had de oorlogs geschiedenis nog steeds invloed om mijn doen en laten. Het was een slecht huwelijk, dat eigenlijk van het begin af aan desastreus was. Maar de oorlogs jaren zaten mij nog dwars en dan sukkel je maar door.
Een slecht huwelijk beloofd niet veel voor de kinderen. De vier kinderen uit mijn eerste huwelijk hebben een moeilijke jeugd achter de rug. Drie zijn uiteindelik redelijk tercht gekomen, met bijelkaar zeven klein kinderen, maar een dochter, nu bijna vijftig jaar oud tobt tot mijn verdriet. Mijn verleden heeft een negatieve stempel op allen achtergelaten, maar ik heb een klein kind en een achterklein kind, die het ook nooit goed zullen maken. Het gaat van de ene generatie op de andere.
Dat dit een algemene observatie is bleek uit de laatse paar reunies van het Tjideng Kamp. Daar is interesse ontstaan van de opvolgende generaties. Het verleden van ouders en voor ouders was mysterieus ondanks de duizene kamp vehalen .
Ik weet genoeg van mede kampgenoten, dat dit geen uitzonderingen zijn. Velen die niet bij een dergelijk bijeenkomst aanwezig zijn , maar die ik ken, hebben zo veel naoorlogsche ellende gehad dat er nooit sprake was van compensatie of actie. Die zijn uit het blik verdwenen, en hebben vaak nog kinderen, nog kleinkinderen.
Maar als je niet weet hoe de omstandigheden van jouw jeugd , het latere leven beinvloedde, en dat dus niet in termen kan beschrijven die rechtzakelijk aanvaarbaar zijn, hoef je niet te denken over compensatie: trouwens van wie? Japan? Indie? Nederland? De vraag waar ik me daarom mee bezig hou is ‘hoe de kamptijd mijn latere leven beinvloed heeft’. Het gaat alleen maar over wetenschap en begrip- een poging om iets te leren van mijn geschiedenis. Loyola was van de mening dat een kind van zeven jaar de geestelijke vorm van de volwasenne al had. Hij had misschien gelijk. Het idee dat een school , na de oorlog, de gebroken geestelijke stukjes weer aan elkaar kan lijmen is onzin.
Ik zelf heb maar weinig van de bersiap gemerkt: gevlucht uit Java in oktober 1945, geboft. De besiap was een ramp voor de belandas, de indos en de indonesier. Dat is geschiedenis die niet veranderd kan worden,en schade heeft verricht die je niet kan repareren. De voornaamste vraag is “hoe kwam dit tot stand?”. “Waarom gebeurde dit?”. Dit is een geschiedkundig verhaal dat de aandacht vraagt van een schrijver of schrijfster die het in allerdaagse termen kan verklaren en niet er op uit is om schuld en onschuld vast te leggen: alleen maar begrip voor het tragische van de mensheid.
De dochter uit mijn tweede huwelijk heeft een fantastische jeugd achter haar rug, maar zij tobt met de toekomst die in de laatste veertig jaren anders is geworden. Zij wordt niet gedreigt door oorlog, maar door een combinatie van slechte economische uitzichten op het gebied van werk en huisvesting en een enorme, mensheid dreigende natuur ramp die volgens de geleerde ook veroorzaakt wordt door de mens ( een beetje tegenstrijdig niet waar?) . Toen ik 23 jaar oud was, leek de toekomst rooskleurig. O ja, men was bang voor de atoom bom en terecht, maar dat was een soort kans berekening, beginnend met he hypothese : zou oorlog uitbreken dan….. . Niemand twijfelt vandaag aan de toename van vervuiling , verwarming en verarming (behalve van de 1 %).
Ik ken uw verhaal o zo goed. Heb diverse mensen geïnterviewd. Vaak was het heel moeilijk iets uit hun te krijgen. Ook heb ik vele malen pogingen gedaan om via de SVB iets voor deze mensen gedaan te krijgen. Met wisselend sukses. Mijn vrouw is ook getraumatiseerd. Maar omdat ze op 9-9-1945 is geboren, dus na de oorlog, werd ze door de SVB ook afgewezen (2x). Mijn trauma is afreageren door echt gebeurde verhalen te schrijven. Ook ben ik blij dat mijn vrouw geen kinderen wilde. Want anders waren we misschien in de zelfde situatie als u beland. Ik wens u sterkte toe.
“Dat is een hele goede opmerking.” Heeft u al een idee tegen wie u die claim zou willen instellen? En die persoon zou ook nog in leven moeten zijn!
geen claim zonder klacht
In het verleden hebben nabestaanden in Nederlands-Indie een klacht ingediend over vermoorde familieleden, zie ODO-zaken. Het Openbaar Ministerie begon een onderzoek. vaak waren de daders onbekend of bevonden zich op Indonesisch grondgebied. E.e.a. leidde er toe dat in weinig gevallen tot vervolging werd besloten, er werd weinig veroordeeld. Nederlan/Nederlands-Indie had geen jurisdictie of rechtsmacht over het totale gebied van Nederlands-Indie
Bij de amnestie-verordening van 1949 besloten beide partijen, Nederland en de VSI tot NIET-vervolging en bestraffing van hen die aan de zijde van de andere partij aan het conflict tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Republiek Indonesië hadden deelgenomen en daarbij delicten hadden gepleegd, die als een duidelijk uitvloeisel van dat conflict konden gelden.
Dit houdt in dat Indonesië of Nederland niks meer ondernemen tegen degenen die delicten hebben gepleegd, dwz Bersiapmoorden e.d. Zij blijven voor de strafwet ongestraft.
Dat houdt in dat alleen private personen zoals U en ik een klacht kunnen indienen.
WAT
Een gemotiveerde klacht is een klacht waarbij minstens de verantwoordelijken dwz daders /locale autoriteiten, de omstandigheden bekend zijn. De eisend partij moet wel met sluitende bewijzen komen. Er zijn best Bersiapgevallen, die als case-study kunnen gelden, enigszins vergelijkbaar met de Rawagedezaak .die tot een klacht en rechtszaak kunnen leiden.
TEGEN WIE
Als de VSI/Indonesie vòòr 1949 niet erkend wordt, dan kan zij over die periode niet oordelen, dan was Nederland/Nederlands-Indie verantwoordelijk, dus we moeten bij die laatsten aankloppen. Volg ik dat vreemde rechtsopvolgerbeginsel, dan zou VSI/Indonesie verantwoordelijk zijn, maar die bestond vòòr 1949, niet, kunnen w bij haar ook niet aankloppen.
Erkennen wij de jurisdictie van VSI/Indonesie , dan pas kunnen we daar een klacht indien., maar heeft dat nu nog zin?
Zijn er geen andere manieren om erkenning, gerechtigheid te krijgen?
@PetervandenBroek; ‘zie ODO zaken etc’- De drijfveren van ons OM om toen naar de bersiap dader(s) te zoeken is natuurlijk een lachertje. Er was een revolutie gaande tegen Nederland. -Echter waarom is er toen geen klacht tegen de Republiek bij de VN ingediend?De VN die de hele gang van zaken toentertijd scherp in de gaten hield. – Zoals de Republiekhet wel deed aangaande Z-Celebes/Westerling, Rawah gedeh
Of het een lachertje is, kan ik NU niet beoordelen. Bersiapmoorden werden veelal na meer dan een jaar aan de Nederlandse autoriteiten gemeld, althans dat lees ik uit diezelfde ODO-rapporten. dan is het toch een huzarenstukje dat er alsnog Indoinesiers werden veroordeeld.
Nederland kaartte de Bersiapmoorden niet aan bij de VN omdat ze zelf boter op hun hoofd had, laat staan oorlogsmisdaden gepleegd door hun eigen militairen.
@PetervandenBroek; ‘een jaar na de moorden pas gemeld etc.’- Ok, er zijn natuurlijk zulke nalatige gevallen geweest, maar bv. Soerabaja na het vlag incident; onder de ogen van Nederlandse en Britse militairen/afgevaardigden werden de misdaden door een meute gepleegd, waarom dan geen klacht bij de VN ingediend? Zo ook de gevallen in Batavia, Semarang; het drijvende lijk in de kali van een Indische dame, de trein ergens in Bekassi waar de Indo passagiers werden gespietst etc.; althans volgens de ‘verhalen’. We maken ons nu pas druk over die bersiap moorden, echter toen? Wat hebben de officiële Nederlandse instanties toen gedaan? Het Rode Kruis, de Nica ea.?
De Republiek, afkerig van wat de meute deed, heeft toen beschermkampen ingericht. Smalend toen door ons gijzelingskampen genoemd. Hebben de kampbewoners toen zelfs naar Nederlandse gebieden getransporteerd( lees M.vDelden; Republiekeinse kampen). Opmerkelijk was het ook, dat na het laatste transport meteen de 1e ‘politionele actie’ werd ingezet.
Een claim moet je wel tegen iemand instellen. Wie deed zo rot tegen mij in de Simpangclub? Wie heeft mijn oma vermoOrd?
@JASomers; ‘wel tegen iemand etc.’- Tegen een bersiap dader(s)? Ten tijde van bersiap was er toch het gezag van de Republiek? Die niet door Nederland werd erkend. Wel defacto door de Britten en de VN! – Waarom werd er toen/direct daar na van het gebeurde/o/misdaad geen klacht bij de VN ingediend? Zie de foto/film van een drijvende vermoorde Indische vrouw!
“geen klacht bij de VN ingediend?” Het eerste wat ze dan vragen: Bent u in uw land al uitgeprocedeerd?
@JASomers; ‘in uw land uitgeprocedeerd?’- En waarom deed de Republiek dat wel; Rawah gedeh, Z-Celbes/Westerling.- En de VN nam zelfs maatregelen!
“En de VN nam zelfs maatregelen!” Welke?
“En waarom deed de Republiek dat wel” Wat deed de republiek dan wel?
@JAsomers; ‘welke VN maatregelen etc.’- De VN deed onderzoek etc. en gelaste(!) Nederland tot overleg. Nederland was toen, voor het wereld forum, de gebeten hond. (andjing nica). Het eindresultaat 27/12-1949; de driekleur die onder gejoel en gefluit van duizenden Indonesiërs werd gestreken. – wij laten deze scene liever niet zien, wel die van onze koningin in het Dam paleis te Amsterdam.
“‘welke VN maatregelen etc.’- De VN deed onderzoek etc. en gelaste(!) Nederland tot overleg.” De VN had hiermee niets te maken. Kan ook geen onderzoek doen, en heeft niets te gelasten over lidstaten, bevriende naties. Heeft daarvoor ook geen handhavend orgaan. Daar is de Veiligheidsraad voor, hoeder van wereldvrede. Maar die heeft ook geen handhavend orgaan. “Die niet door Nederland werd erkend.” Hoezo niet? Er werd toch met de Republiek onderhandeld, een gelijkwaardige onderhandelingspartner! Zowel in Batavia/Djokja, New York, als in Caux. Er deed zich twee keer zo’n situatie voor:
– 1947. Om in Djokja de patstelling te doorbreken werd het noodzakelijk gevonden dat daar een andere regering zou worden gevormd om samen met het Nederlandse leger de dwarsliggende strijdgroepen aan te pakken. Het klimaat hiertoe leek gunstig; zowel gematigde politici in Djokja als Soebandrio die in Caux (Zwitserland) met de Nederlanders geheim overleg voerde, ontwikkelden hiertoe plannen. Op 31 juli vroegen de regeringen van Australië en India de Veiligheidsraad om een spoedbijeenkomst. De raad achtte de politionele actie weliswaar geen bedreiging voor de wereldvrede maar kwam toch tot het aannemen van een Australische/Amerikaanse resolutie waarin werd opgeroepen tot het staken van de vijandelijkheden en arbitrage op basis van het akkoord van Linggadjati. Nadat de Republiek Amerikaanse bemiddeling had afgewezen, werd een voorstel van minister Van Kleffens om een aantal landen te laten bemiddelen door de Verenigde Staten overgenomen en op 25 augustus aanvaard. Op 27 oktober arriveerde de Commissie van Goede Diensten bestaande uit Paul van Zeeland (België, namens Nederland), Richard Kirby (Australië, namens de Republiek), en Frank Graham (Verenigde Staten, door beide eerdergenoemden gevraagd). De besprekingen vonden in Tandjong Priok plaats op het Amerikaanse transportschip Renville. Op 17 januari 1948 werd het akkoord van Renville ondertekend, feitelijk een bevestiging van Linggadjati! Er was duidelijk sprake van een Amerikaans-Nederlandse overeenstemming waarbij de Republiek afstand moest doen van de net door de Nederlanders veroverde gebieden. Feitelijk veranderde er echter niets, in de Republiek liep de oppositie te hoop tegen Sjarifoeddin en bracht begin februari het kabinet ten val.
– 1949. Beel, de opvolger van Van Mook, lanceerde een koerswijziging: soevereiniteitsoverdracht op uiterlijk 1 april 1949 aan een nieuwe staat, de Republiek der Verenigde Staten van Indonesië, en het op uiterlijk 1 juli tot stand komen van de Nederlands-Indonesische Unie. De afwijzing van het plan Beel door de Republiek leidde tot een toenemende internationale druk, resulterend in een ruling van de Veiligheidsraad van 23 maart 1949. In deze ‘brief’ werd de UNCI aangespoord partijen behulpzaam te zijn bij de ten uitvoerlegging van de resolutie van de Veiligheidsraad van 28 januari en het bereiken van overeenstemming over de voorgestelde conferentie in Den Haag. Deze ‘informele resolutie’ had succes. Een akkoord tussen de delegatieleiders in de Veiligheidsraad, Van Roijen en Roem, van 7 mei 1949 gaf de grondslag voor een overdracht van de soevereiniteit zonder overgangsperiode. Dit akkoord bestond feitelijk uit twee eenzijdige verklaringen: Mr. Moh. Roem verklaarde overeenkomstig de resolutie van de Veiligheidsraad van 28 januari 1949 en de ‘ruling’ van 23 maart, dat er een bevel zou uitgaan tot het staken van de guerrilla-oorlog, dat er bereidheid was tot samenwerking gericht op het herstel van de vrede, en de bereidheid tot deelneming aan een Ronde Tafel Conferentie te Den Haag, ‘teneinde de onvoorwaardelijke overdracht van werkelijke en volledige souvereiniteit aan de Verenigde Staten van Indonesië te bespoedigen.’ In antwoord verklaarde Dr. Van Roijen onder meer dat op de Ronde Tafel Conferentie besprekingen zullen worden gehouden over de wijze, ‘waarop de onvoorwaardelijke overdracht van werkelijke en volledige souvereiniteit aan de Verenigde Staten van Indonesië in overeenstemming met de Beginselen van de Renville zal kunnen worden bespoedigd.’
Dat is toch andere ,koek dan uw “VN maatregelen etc.’- De VN deed onderzoek etc. en gelaste(!)” Alleen jammer dat ik het hier voor de zoveelste keer moet opschrijven.
@JASomers; ‘de VN hier niets mee te maken etc.’- Dat dachten onze politici ook; een interne zaak etc.De Veiligheidsraad is een onderdeel van de VN! Bij Rawah gedeh is toch een officieel VN rapport opgesteld. Zelfs over Z-Celebes. – Wie dwong Nederland tot een merdeka? Zo ook aangaande Nw.Guinea!
note; wat hield het plan Beel in?
“De Veiligheidsraad is een onderdeel van de VN!” Ja. maar de VN zelf doet alleen heel algemene zaken, grote redevoeringen van staatshoofden enzo. De echte zaken worden afgehandeld in de bijzondere organisaties zoals de Veiligheidsraad, de Wereld Gezondheidsorganisatie (Kopenhagen, waar ik bij TNO voor werkte), de Internationale Arbeidsorganisatie (Genève), Internationaal Hof van justitie (Den Haag, Internationaal Strafhof, Den Haag), UNESCO, UNICEF enz
“Wie dwong Nederland tot een merdeka?” Niet de VN! Voortaan eerst lezen: een Australische/Amerikaanse resolutie waarin werd opgeroepen tot het staken van de vijandelijkheden en arbitrage op basis van het akkoord van Linggadjati. Niks dwingen, oproepen!
“wat hield het plan Beel in?” AUB!!! Waarom niet eerst zelf lezen. U hoeft niet eens begrijpend te lezen: “– 1949. Beel, de opvolger van Van Mook (enz.)”.
” Bij Rawah gedeh is toch een officieel VN rapport opgesteld. ” Dat was een beslissing van de Arrondissementsrechtbank in Den Haag! Naar aanleiding van een rechtszaak, aangespannen door advocaten Liesbeth Zegveld en Anne Scheltema Beduin namens de weduwen en nabestaanden. Rapporten van de VN zijn te algemeen om iets mee te kunnen doen. Datzelfde geldt voor de kwestie Westerling, die zoals meestal heeft geleid tot een cijferinflatie, zoals meestal bij VN-rapporten. Pas na opname in de Excessennota kreeg het de nodige inhoud.
@JASomers; ‘de VN etc.’- Alles wat er toen(!~) gebeurde is door de VN(en haar onderdelen) tot in details verordend.- Uw reactie; Zegveld ea. is van na 1950! Het plan Beel waarover u niet wilt uitweiden. -Hier is het; Beel had het in zijn hoofd gehaald om Soekarno buiten spel te zetten en polste de sultan van Djokja voor de functie van president indien pesthaard Djokja te niet is. Echter de sultan wilde niets van doen hebben met Beel. Toen ook de (vMook’s) federale staten in 1948 tijdens Bandoeng conferentie met de Republiek ZONDER Nederland( NIET uitgenodigd) en het resultaat te kennen gaf; Indonesië in de overgangsfase moet geleid worden door 3 Indonesiërs en 1(!) Nederlandse commissaris, begreep Beel dat de Republiek aan invloed won. Vandaar zijn gechanteer mmv.gen.Spoor en adm.Pinke ( beiden hebben ontslag aangevraagd als niet militair wordt ingegrepen) en min.pres.Drees sr. om de 2e actie in te zetten. Na de zo ‘succesvolle operatie Djokja’ gelaste de VN (!), na schrobbering in Parijs door de Veiligheidsraad; ‘wat jullie nu gedaan hebben is nog erger als wat Hitler jullie aan deed!’, onmiddellijke ontruiming van Djokja en terugkeer van de regering Soekarno/Hatta ea. Een totale ontreddering volgde en ….het einde van Indië
“Het plan Beel waarover u niet wilt uitweiden.” Ik had u aangeraden het zelf eens bij mij te lezen, niet dus. Voor uw gemak: “De oppositie in de Republiek en het verzet vanuit het leger gingen echter uit van 100% merdeka. Soekarno had geweigerd om samen met het leger uit Djokja te ontsnappen hetgeen hem, vooral binnen legerkringen, kwalijk werd genomen. Het isolement van de republikeinse regering bleef zo ook na haar vrijlating bestaan, maar dit bood haar de gelegenheid, gesteund door internationale sympathie, haar eigen weg te gaan in de onderhandelingen met Nederland. Alhoewel de guerrilla-activiteiten van het leger succesvol waren realiseerde vooral generaal Simatupang zich dat een blijvende kloof met de eigen regering tot een burgeroorlog zou kunnen leiden. Uiteindelijk gaf het leger toe, waarmee de impasse die de Republiek al sinds het begin van de revolutie had geteisterd werd doorbroken. De Republiek was rijp voor een succesvolle afronding van de onderhandelingen met Nederland.
Beel, de opvolger van Van Mook, lanceerde een koerswijziging: soevereiniteitsoverdracht op uiterlijk 1 april 1949 aan een nieuwe staat, de Republiek der Verenigde Staten van Indonesië, en het op uiterlijk 1 juli tot stand komen van de Nederlands-Indonesische Unie. De afwijzing van het plan Beel door de Republiek leidde tot een toenemende internationale druk, resulterend in een ruling van de Veiligheidsraad van 23 maart 1949. In deze ‘brief’ werd de UNCI aangespoord partijen behulpzaam te zijn bij de ten uitvoerlegging van de resolutie van de Veiligheidsraad van 28 januari en het bereiken van overeenstemming over de voorgestelde conferentie in Den Haag. Deze ‘informele resolutie’ had succes. Een akkoord tussen de delegatieleiders in de Veiligheidsraad, Van Roijen en Roem, van 7 mei 1949″ In die ruling van de Veiligheidsraad niks ‘gelaste’ en schrobbering’. En met een sultan hadden we niets te maken, wel met de officiële onderhandelingsdelegatie. Net zomin als de RI iets te maken zou hebben met bijvoorbeeld een minister Sassen.
In het kader van de Bijeenkomst Federaal Overleg (BFO), die nu door de republikeinen werd geboycot, richtten de diverse net bezette regio’s zoals Oost-Sumatra, Madoera, Palembang, West- en Oost-Java zich op een eigen plaats binnen de Verenigde Staten van Indonesië. Uit vertegenwoordigers van die deelgebieden werd een Voorlopige Federale Raad gevormd, allen Indonesiërs onder leiding van Prof. Hoesein Djajadiningrat. Op grond van voorstellen van die Raad werd op 9 maart 1948 de Raad van Departementshoofden omgevormd tot een Voorlopige Federale Regering. Onder bescherming van de Nederlandse strijdkrachten konden binnen de bezette gebieden de nieuwe Indonesische bestuurs- en regeringsorganen zich ontwikkelen, het maatschappelijk en economisch leven kwam weer op gang ondanks sabotagepogingen.
” federale staten in 1948 tijdens Bandoeng conferentie met de Republiek ZONDER Nederland” Het was toch een bijeenkomst van de federale staten? Daar zat Nederland toch niet in? De federale staten in 1948 tijdens Bandoeng conferentie met de Republiek. En waarom sloten zich hier de gelederen? De Ri had nu toch de RIS erkend? Die federale staten!. Daar had Nederland niets mee te maken, alleen kennis nemen. En die RIS was bereid mee te doen aan de RTC! Overigens leuk dat zo’n grote Indonesische vergadering plaats kon vinden in ‘bezet gebied’, midden in een merdeka ‘oorlog’.
@JASomers; ‘plan Beel etc.’- Waarover u uitweidt heeft niets van doen met Beel. Zijn plan is nimmer bij de Republiek ingediend/bekend. Het was zijn idee om ten alle tijd Soekarno te elimineren en daarvoor de sultan voor te dragen. Echter de sultan had, na geheime info, totaal geen interesse in Beel’s idee cq. iets met Nederland af te spreken!
‘gesteund door internationale sympathie etc.’- Wat drukt u dat eufemistisch uit! Nederland lag na Djokja in de internationale/VN klaagbank! zie de Beus; het laatste jaar! Die toen als ambassadeur in Parijs de volle laag kreeg. ( na Nederland’s stiekeme aanval op Djokja tijdens VN Kerst reces)
“Die toen als ambassadeur in Parijs de volle laag kreeg.” U heeft het altijd over de discussies tijdens de onderhandelingen. Maar die zijn altijd en overal hetzelfde, mensen die elkaar voor rotte vis uitmaken. Heeft u wel eens de Tweede Kamer bezig gehoord? Je zou geneigd zijn 112 te bellen. Of de Russische delegatie tegen de Amerikaanse? Poetin met de hand op de rode knop! Verdwijnt allemaal in de handelingen, waar niemand meer naar kijkt (misschien voor een dissertatie van een liefhebber). Wat telt is het geschreven resultaat, de regeling, de wet, de resolutie. Bijvoorbeeld: “Op 31 juli vroegen de regeringen van Australië en India de Veiligheidsraad om een spoedbijeenkomst. De raad achtte de politionele actie weliswaar geen bedreiging voor de wereldvrede maar kwam toch tot het aannemen van een Australische/Amerikaanse resolutie waarin werd opgeroepen tot het staken van de vijandelijkheden en arbitrage op basis van het akkoord van Linggadjati.” Dat is toch netjes? Of: “Nadat de Republiek Amerikaanse bemiddeling had afgewezen, werd een voorstel van minister Van Kleffens om een aantal landen te laten bemiddelen door de Verenigde Staten overgenomen en op 25 augustus aanvaard. Op 27 oktober arriveerde de Commissie van Goede Diensten bestaande uit Paul van Zeeland (België, namens Nederland), Richard Kirby (Australië, namens de Republiek), en Frank Graham (Verenigde Staten, door beide eerdergenoemden gevraagd). De besprekingen vonden in Tandjong Priok plaats op het Amerikaanse transportschip Renville. Op 17 januari 1948 werd het akkoord van Renville ondertekend,” Zo hoort het toch? En: “partijen wordt verzocht de wapens neer te leggen, en bemiddeling van de UNCI te aanvaarden” Geen paniek toch? Wel goed lezen: partijen is meervoud.
“Zijn plan is nimmer bij de Republiek ingediend/bekend.” Dat plan werd door de republiek afgewezen, was dus ook bij hun ingediend. Een afwijzing die de ruling van de Veiligheidsraad van 23 maart 1949 tot gevolg had. En wat stond er in die ruling? “Hierin werd de UNCI aangespoord partijen behulpzaam te zijn bij de ten uitvoerlegging van de resolutie van de Veiligheidsraad van 28 januari en het bereiken van overeenstemming over de voorgestelde conferentie in Den Haag. Deze ‘informele resolutie’ had succes. Een akkoord tussen de delegatieleiders in de Veiligheidsraad, Van Roijen en Roem, van 7 mei 1949.” Mooi toch? Met de rotte vis diep weggestopt in de archieven.
Schitterend toch die onderhandelingen, ook heel leerzaam, onderhandelen is toch het voeren van oorlog maar met andere middelen.
Onderwijl ging het vechten gewoon door. Ik weet niet hoeveel Nederlandse militairen na de politionele acties tot aan 27 December 1949 zijn gesneuveld, maar het moeten er relatief heel veel zijn geweest, Limpach kan dat zeker vertellen.
Dan praat ik niet over de Indonesische doden. Deze week is het 72 jaar geleden dat de slachtpartij bij Rawagede plaatsvond. Ook om iets over na te denken.
‘Tot lang na de oorlog hing bij restaurants en hotels in Nederland een bord met de tekst Für Hunde und Deutsche kein Eintritt, maar toch verbaasden Nederlanders er zich in 1963 nog steeds over dat ze niet meer welkom waren in Indonesië.’
@JAsomers; ‘discussies tijdens de onderhandelingen etc.’- In Parijs stond Nederland bij de Veiligheidsraad terecht(!) wegens de aanval op Djokja! De overval(!) sávonds 18 dec.1948 op Djokja zoals door ambassadeur JCdeBeus betiteld. Afgevaardigde Cochran(VN!) die de Republiek steeds de indruk gegeven, dat Nederland geen militaire actie zou beginnen tegen de wil van de USA was des duivels en protesteerde heftig tegen deze handelswijze.
‘plan Beel etc.’- Om Soekarno te elimineren ter faveure van de sultan Djokja; bij de Republiek ingediend? O ja, door Beel himself?
note; Het is absurd, dat wij in de grip(!) van de VN/Cochran die 2e actie hebben ingezet. Met alle gevolgen van dien; Nederland werd gesommeerd(!) de gevangen genomen leiders Soekarno ea.; in vrijheid terug naar Djokja! Nederland ging voor het wereld forum af als een gieter.
Zoals een weekblad in Nederland fijntjes opmerkte; dorps politiek tegen wereld politiek!
note; uw verhandeling slaat helemaal niet op bovenvermelde periode; dec.1948!
“Onderwijl ging het vechten gewoon door.” En andersom ook. Met uitzondering van de weken van politionele acties, waarin geen reizen mogelijk was, gingen de ambtelijke onderhandelingen in Batavia en Djokja door. Tijdens Linggadjati waren afspraken voor de soevereiniteitsoverdracht gemaakt, die moesten worden uitgewerkt voor het overdragen van het hele hebben en houden van Indië. Gelukkig maar, want door het vervallen van de overgangsjaren was daar nog maar weinig tijd voor over. En nog was op 27 december 1949 nog niet alles op orde, ondanks het dikke pakket bijlagen.
“Ik weet niet hoeveel Nederlandse militairen na de politionele acties tot aan 27 December 1949 zijn gesneuveld,” Ik ken ook geen opgave per periode, maar het totaal (1945-1949) heb ik hier toch al meerdere malen genoemd? Voor de zoveelste keer dan maar:
Gesneuveld: KL, 1602, KNIL, 722, KM, 202, totaal 2526.
Overleden ten gevolge van ongevallen en ziekte:
KL, 987, KNIL, 1098, KM, 140. totaal 2225.
In zijn geheel: 4751.
“note; uw verhandeling slaat helemaal niet op bovenvermelde periode; dec.1948!” Ik ben moe van het al maar overschrijven. In mijn boek heb ik natuurlijk de relatief korte periode 1945-1949 niet uitgebreid kunnen behandelen, maar voor 1948 toch nog drie bladzijden (exclusief noten). Kijk maar of u dat voldoende vindt. Zo niet, dan is er nog voldoende andere literatuur beschikbaar.
@JASomers; ‘ik ben moe etc.’- Inderdaad, want uw reacties zijn niet toegespitst op hetgeen in de laatste fase Beel gebeurde! Een persoon, die dacht de VN/Cochran te kunnen omzeilen/misleiden om zijn Republiek, zonder Soekarno, te verwezenlijken. Hij groef zijn eigen graf; en trad af.
Het totaal aantal gesneuvelde militairen over de periode 1945-1949 zegt weinig, maar klinkt wel leuk voor het gewone volk, Een beetje onderzoeker maar zeker een geschiedkundig geïnteresseerde zoekt wel het verhaal achter de cijfers: ik ga maar weer:
Na de tweede politionele actie werden Nederlandse militairen geconfronteerd met een verheviging van de guerrilla. Het antwoord was een toename van de contra-guerrilla. Niet alleen eenheden van het Korps Speciale Troepen, maar ook andere “task forces” werden daarvoor ingezet. De al eerder aan diverse onderdelen toegevoegde inlichtingen- en veiligheidsgroepen maakten vaker gebruik van hardhandige methodes om bij de bevolking gegevens over de tegenstander los te krijgen. Bovendien moest het luchtwapen er steeds vaker aan te pas komen om eenheden te ontzetten of konvooien te beschermen.
Tekenend voor de verharding van de strijd zijn de Nederlandse verliescijfers tot de wapenstilstand van augustus 1949. Van de 2.526 gesneuvelde militairen vielen er ruim 1.100 in de zeven maanden na de tweede actie. Hierbij moet worden opgemerkt dat er naast de gesneuvelden ook nog eens 2.225 militairen overleden ten gevolge van ziekte of een ongeval. De Republikeinse strijdkrachten verloren in deze periode naar schatting ongeveer honderdduizend man. Ook zij leden in de laatste maanden van de strijd zware verliezen, mede door toegenomen inzet van de artillerie en het luchtwapen aan Nederlandse zijde. Dat met dit laatste ook het aantal Indonesische burgerslachtoffers toenam, behoeft weinig betoog.
” ongeveer honderdduizend man.”In het thuis-tuin-en keuken beoordelingsjargon: cijferinflatie. Net als de gisteren op TV genoemde 6000 Nederlandse gesneuvelden.
Onzin Heer Somers, U mag langzamerhand toch wel weten dat ik mij documenteer.
Het betreffende citaat is wel recentelijk (2016) gepubliceerd door het Nederlands Instituut voor Militaire Historie & Stichting het Veteraneninstituut in hun boek ” Het Nederlands optreden in Nederlands-Indie/Indonesie 1945-1950″.
Er staat meer zinnige dingen in het citaat zoals de wapenstilstand die in augustus 1949 gesloten werd. Dus als ik het goed begrijp of in Uw woorden BEGRIJPEND LEES hadden de onderhandelaars zeven (7) maanden nodig om een wapenstilstand te sluiten en in die tussentijd sneuvelden er ruim 1100 Nederlandse militairen. Wat ik dan zie, zijn 1100 witte kruizen op de erebegraafplaatsen in Indonesië. Dat was ook een hele lange rij van doodskisten. Achter elke kist staan wel de vader en moeder van die gesneuvelde,dan denk ik willekeurig wat voor uitwerking die 1100 doden in Nederland had.
Ik down load wel eens gegevens van gesneuvelden over de periode 45-50. Hoe dichter ik bij 1950 kom des te langer wordt de lijst van KNIL-militairen en des te jonger worden de gesneuvelden. dat is mijn slapeloosheid. Ik hou me gelukkig niet met die doden bezig, daarvoor is dat dekolonisatie-onderzoek. Die mag uitvissen wat de uitwerking van al die doden op de Nederlandse opiniepeiling in die jaren was.
Mijn vraag is wat die onderhandelaars, zoals Beel met die lijst van gesneuvelden deden. Staat dat ook ergens in de onderhandelingsgesprekken. dat mag toch bekend worden? Misschien kunnen de Heren Mertens en Somers daar aandacht aan besteden. Bovenstaand onderwerp over de onderhandelingen zijn tot vervelens aan toe herkauwd.
“de onderhandelaars zeven (7) maanden nodig om een wapenstilstand te sluiten” De meeste onderhandelaars hielden zich in die periode tot het begin van de RTC niet bezig met oorlogsvoering maar met de detaillering van de uitvoering van de soevereiniteitsoverdracht. Bij een overdracht moet je toch wel weten wat er moet worden overgedragen? En dat was heel veel. De inhoud van een complete balans van de staatshuishouding van Nederlands-Indië. (sorry, dat was na de laatste herziening van de grondwet al gewijzigd in Indonesië.)
@PetervandenBroek; ‘de lijst van gesneuvelden etc.’- HVK Beel(als havik) had totaal geen besef van slachtoffers. Met gen.Spoor pleitte hij zelf voor een 3e actie!. Hij trad af omdat onze regering van koers(!) veranderde en voorstander werd een diplomatieke oplossing; Rooyen-Roem,