De postbeambte

De Java Post brengt verhalen over Nederlands-Indië en alles wat daar mee samenhangt, zo regelmatig mogelijk, en zo veel mogelijk aansluitend bij het actuele nieuws. Af en toe komen echter ook berichten binnen met een ander karakter, zoals bijvoorbeeld vragen en oproepen van lezers. Om deze berichten de ruimte te geven, publiceren we ze hier onder de noemer ´Zeepost´, als ware het pakjes die van de loopplank van de Sibajak of Zuiderkruis worden afgedragen.

x

Diet Kramer

In verband met een promotieonderzoek zou ik graag in contact komen met mensen die de schrijfster Diet Kramer (1907-1965) hebben gekend. In de periode 1933-1946 woonde zij in Nederlands-Indië. Tijdens de oorlog zat ze in Banjoe Biroe kamp 11. Tevens ben ik op zoek naar het door haar geschreven boek ‘Lodewijk de rattevanger’, dat in 1941 inBandung is verschenen. Na de oorlog is hiervan een Nederlandse editie verschenen. Het gaat mij echter om de eerste uitgave. Ten slotte zou ik graag in het bezit komen van het artikel dat Diet Kramer over de inval van de Japanners heeft geschreven in het Djokjase dagblad Mataram. Vermoedelijk is dit begin maart 1942 gepubliceerd.  

Janneke van der Veer
jannekevanderveer@planet.nl

x

Film Oorlogsgravenstichting

Omroep MAX zendt zondag 8 juli 2012 op Nederland 2 om 14.00 uur het derde deel uit van de documentaire ‘Want elk graf heeft zijn verhaal’. In deze film staat het werk van de Oorlogsgravenstichting in Europa centraal. De oorlogsgraven op de elf Nederlandse erevelden in Europa geven inzicht in de betrokkenheid van Nederland bij de Tweede Wereldoorlog en in het menselijk leed dat daarvan het gevolg was. In de serie documentaires die gemaakt zijn door Pia Media BV vertellen nabestaanden van oorlogsslachtoffers over het verlies van een dierbare en de impact dat dit gemis heeft gehad op hun verdere leven. Persoonlijke, indringende herinneringen van nabestaanden vormen de leidraad van de films.
In dit derde deel van de serie staat het werk van de Oorlogsgravenstichting in Europa centraal. Na de Tweede Wereldoorlog zijn de lichamen van duizenden Nederlandse oorlogsslachtoffers die buiten Nederland in Duitse gevangenschap overleden, gerepatrieerd naar Nederland en herbegraven. De individuele graven van Nederlandse oorlogsslachtoffers die achterbleven zijn later door zorg van de Oorlogsgravenstichting geconcentreerd op erevelden. Zo ontstonden de erevelden in Duitsland, Engeland, Frankrijk, Noorwegen en Oostenrijk, waar in totaal ruim 4000 oorlogsslachtoffers begraven liggen. Op deze erevelden liggen concentratiekampslachtoffers en andere slachtoffers van het naziregime begraven, maar ook militairen die vanuit Engeland deelnamen aan de strijd. Daarnaast staan op de erevelden monumenten waarmee bijna 2000 slachtoffers van wie de laatste rustplaats niet aanwijsbaar is, worden herdacht.
In de film bezoekt een dochter – begeleidt door haar zoon – het graf van haar Joodse moeder op het Nederlands ereveld in Hamburg. Een nicht bezoekt namens haar opa, die vlak voor de opnamen overleed, het graf van een broer van haar opa op het Nederlands ereveld Mill Hill in Londen. Een Engelse weduwe van een Nederlandse oorlogsvlieger, die begraven ligt op het ereveld Orry-la-Ville, vertelt over hun korte tijd samen en de zoon die zij kregen. Een dochter bezoekt het graf van haar vader op Sicilie en vertelt over hun gelukkige tijd in Nederlands-Indie.   

www.ogs.nl
www.eenlevenverloren.nl