De Japanse premier Naoto Kan noemde vandaag de situatie waarin Japan zich nu bevindt door de gevolgen van de aardbeving en vloedgolf ´de ergste crisis´ waarin Japan heeft verkeerd sinds de Tweede Wereldoorlog. Hij verwijst hier naar iets wat waarschijnlijk ook veel oudere lezers van de Java Post moet zijn opgevallen: de verschrikkelijke beelden die ons deze dagen op de televisie en internet worden voorgeschoteld doen denken aan die van Hiroshima en Nagasaki, in augustus 1945.
Het Japan van nú is echter niet meer te vergelijken met het Japan van 1945. De totale verwoesting van Hiroshima en Nagasaki – hoe verschrikkelijk ook – diende nog een zeker doel, en had ook positieve consequenties. En dat maakt dat we daar nog steeds zulke tegenstrijdige gevoelens over hebben.
De huidige crisis dient echter geen enkel doel. Duizenden burgers verloren hun leven door het natuurgeweld, en mogelijk zal er nog jaren onzekerheid bestaan over de nucleaire consequenties.
Mochten we nog negatieve gevoelens hebben over ´Japan´ en ´de Japanners´,
is dit dan niet een goed moment om daar afstand van te doen, en mee te leven met het Japanse volk?
x
x
Java Post 
De kamptijd heeft mij een onuitwisbaar verdriet bezorgd, maar toch, kwaad worden is menselijk, kwaad blijven is duivels en jezelf verlagen tot een niet acceptabel niveau.
Ik kan mij derhalve in uw stelling vinden, deze ramp gun je zelfs je ergste vijand niet.
Als na-oorlogsgelukskind, weliswaar opgegroeid met het grote verdriet van mijn molukse ouders, mogen anderen zich van mij hun bezwaard verleden in het heden blijven leven. Evenwel getuigt het van moed om na ruim zeseneenhalve decennia toch DE VRAAG te durven opwerpen. Ik maak daarom in alle nederigheid een hele diepe buiging voor de reactie van meneer Nijkerken. Respect!
Eppeson
Ben het met de heer Tjeerd Nijkerken eens. Wat nu in Japan is gebeurd gun je je ergste vijand niet.
De Kempeitai vermoordde mijn vader. Dat was in een tijd van oorlog en hij werd vermoord door oorlogsmisdadigers.
De beelden die ik nu op TV zie zijn die van onschuldige Japanse burgers en daar heb ik
ziels medelijden mee zonder enige bijgedachten.
Waarschijnlijk zullen de gevoelens van hen die onder de Japanse bezetting in Nederlands-Indië hebben geleefd, tegenover de Japanse bevolking in de loop der jaren veel positiever zijn dan in het verleden. Tijdens en vlak na de oorlog werd geen verschil gemaakt c.q. kon worden gemaakt, tussen “de Jap” waarmee wij dagelijks te maken kregen en de Japanner in Japan. Voor velen was het b.v. jaren lang onmogelijk
een Japanse auto aan te schaffen. Die gevoeligheden lijken intussen wel verdwenen te zijn. Het meeleven met het Japanse volk zal daarom tegenwoordig vrijwel algemeen zijn.
Een andere gevoeligheid is echter blijven bestaan: de officiële , d.w.z. van regering en parlement, beoordeling van het optreden van de Japanners in Zuid-Oost Azië zoals dat bijvoorbeeld tot uiting komt in geschiedenisboeken e.d. Blijkbaar is men nog steeds niet in staat om het handelen in de dertiger- en veertiger jaren van de vorige eeuw geschiedkundig getrouw weer te geven en daarvoor volledig rekenschap af te leggen.
De Japanners zelf werden bevrijd van hun misdadige leiders, de samoraaj.
Zelfs nu zijn er elementen in de regering die tot die groep behoren en als ze de kans krijgen zouden ze het zelfde weer herhalen. De prime minister bezoekt de graven van oorlogsmisdadigers elk jaar. De Japanse regering noch de keizerlijke familie heeft ooit laten merken dat ze verantwoordelijk waren voor al het leed. Denk maar aan o.a. de Japanse zogenaamde troostmeisjes die tegen hun wil werden geronseld.
Laat ons niet vergeten dat het genocide was en dat ze hun eigen volk hiertoe dreven.
Bij de Kenpeitai deden enkele Japanners erg vervelend tegen me, dat is niet het Japanse volk. Twee ooms zijn omgekomen, daar is het Japanse volk niet schuldig aan. In de Simpangclub en bij de Werfstraatgevangenis deden enkele Indonesiërs erg vervelend tegen mij, dat is niet het Indonesische volk. Mijn grootmoeder en twee tantes zijn omgekomen, daar is het Indonesische volk niet schuldig aan. Tijdens de 80-jarige oorlog deden Spanjaarden erg vervelend tegen ons, nu gaan we massaal naar de costa’s. Ik leef NU!.
Mijn vader heeft in Burma gezeten, en vervolgens na een kort recuperatie-verlof op Bali als GJM-er gestreden. Voortdurend had hij het over ‘”bij ons in het leger”, dat je er bij wijze van spreken gek van werd.
Hij moest een nieuwe toekomst aanvaarden in Nederland op zijn 40e. Maar nooit klonk er een sprankje van haat jegens de Indonesiërs en de “Jappen” door in zijn woorden. Nooit overschreeuwde hij zichzelf. Nooit sprak hij van genocide of uitroeïng van een volk.
Ach ja, hij zal wel een rare Indo zijn geweest of een vreemde oosterling.
Als van ons gevraagd wordt dat we medeleven tonen met de Japanners (dat doen we ook) dan moeten de Nederlanders dat ook doen t.o.v. de Duitsers. Mijn schoonzuster doet dat niet. Haar vader was in een knok-ploeg en werd door Nederlanders verraden en hij werd op 8 maart 1945 met elf andere Nederlanders tegen de muur gezet.
Ik moet niet proberen om iets in het Duits te zeggen, want dan wordt ze woedend.
Waarom mag ik dan niet gevoelig zijn als ik die Japanse grijnzende gezichten weer moet zien?
Niet alle mensen zijn nu eenmaal niet gelijk, ook de Nederlanders niet(ben zelf ook een Nederlander en gelukkig in ons Indie geboren waaraan ik naast ellende ook mooie herinneringen heb).
Mijn vader is op 6 maart 1942 bij de Tjombangstelling bij Soebang als KNIL militair gesneuveld door vuur van eigen troepen, omdat de wachtcommandant bij wisseling van de wacht vergeten was om door te geven aan de nieuwe wacht dat er nog een patrouille in het veld was. Het was een zeer nerveuse tijd voor iedereen!! Moet ik nu dan maar aan alle Nederlanders een hekel hebben?
Kort daarop kwamen we in het Jappenkamp terecht, mijn moeder met drie kleine kinderen. Ik zal maar niet schrijven wat zij allemaal heeft moeten doorstaan! Maar kan de huidige generatie daar wat aan doen?
Vergeten? nee, dat zal ik het nooit! Maar vergeven? Ja, dat heb ik gelukkig van huisuit geleerd.
Het probleem is dat wij misdadigers vaak niet onmiddellijk gestraft zien worden. Zou dat voor onze ogen plaatsvinden, dan zou dat voor onze gemoedsrust wellicht beter zijn (geweest). Maar je kunt een hele natie nu eenmaal niet verantwoordelijk stellen voor de wandaden gepleegd door een ander deel van die(zelfde) natie.
Wie een beetje oosters bloed in zijn aderen heeft stromen gelooft in karma. Een misdadiger wordt altijd gestraft voor zijn misdaden. Misschien niet door de rechtstreeks betrokkenen, maar door anderen. En zeker door Allah of God. En wij hoeven er niet bij aanwezig zijn wanneer dat plaatsvindt.
Het klinkt heel hard, maar zo is geloof nu eenmaal. Er is ook een “volkskarma” Is het Japanse volk niet gestraft geworden. Op dit blog lezen we hiervan de voorbeelden, de bommen op Hiroshima en Nagasaki, en nu de tsunami met 3 lekkende kerncentrales.
Alles beschouwend denk ik, op die manier hoeft het nu ook weer niet. Het is nu wel mooi genoeg geweest.
Neen vergeten kunnen we niet, gevoelens zijn nu eenmaal niet in een doos te stoppen om er nooit meer naar te kijken (of om ze nooit meer te herbeleven). Zoiets kun je niet van iemand verlangen.
Maar geloof me, voortdurende negatieve gevoelens zijn ook niet goed voor de persoon zelf die ze heeft. Want negatieve gevoelens zijn gewoon gif(tig). Ik hoop nooit ten onder te gaan aan de negatieve gevoelens die ik zelf in mijn lichaam aan het brouwen ben.
Overigens vind ik de woorden “grijnzende gezichten”, hierboven ongelukkig gekozen. Gelukkig wordt hier niet meer gesproken van kleine gele mannetjes met spleetoogjes.
Ik krijg gewoon koppijn wie is dit en wie is dat. I feel Sorry for the young generation
in Japan, but what I discovered, there is a big older population…the guys
from the Hirohito , Banzai period. …………………I don’t know. Their war brutality
is still fresh in my mind. We are still waiting………for an apology.
I was in Kyoto and I heard this screaming sound like chaaat in Kendo. I got
the shakes …….